Heuvelland - Rijk van de steenbok

Hoe wilde zij nu Rage helen als zij zichzelf amper wist te helen? Verdorie, ze was het voort vluchten echt werkelijk zat. Konden ze haar gewoon niet met rust laten? Ze keek naar haar brandwonden die haar herinnerde aan die nacht. Het was zijn schuld dat ze zo moest leven. Desondanks dat hij er niet meer was werd ze nog steeds gevolgd door zijn herinneringen, door zijn daden. De brandwonden zouden haar voor de rest van haar leven herinneren aan hem, het monster. Plotseling hoorde ze een stem en haar ogen werden een slag groter. Ze keek naar de jongen die zijn hand op haar buik had gerust. Opeens voelde zij een golf van energie door haar lichaam tintelde waardoor zij zichzelf veel sneller kon helen. Wanneer de wonden langzaam een korstje kregen en sommige uiteindelijk verdwenen voelde ze een stuk minder pijn. "Dankjewel" zei ze op een verbaasde toon. Haar lange blauwe lokken verborgen gelukkig haar vrouwelijke delen zodat de man die tenminste niet kon zien. Maar haar brandwonden? Die kon hij nu in volle glorie bekijken. Ze stond gauw op, legde haar handen op haar draak en sloot haar ogen. Ook zijn wonden begonnen langzaam te helen. Zij had echt hier niet iemand verwacht maarja het was overdag dus wat had zij gedacht? Dat ze de hele plek voor zichzelf had? Ze zakte weer in het water want Kirsten was werkelijk uitgeput.

Vic liep snel naar zijn tas op de heuveltop en kwam terug met een stuk gerookt vlees en een koekje. "Hier, eet op," zei hij. "Daar wordt je beter van." Hij at ook zelf een koekje en maakte de wonden van haar draak helemaal dicht, daar had de vrouw niet genoeg energie voor gehad. Hij keek naar de bloederige pijlen die naast hen op de grond lagen en met een golf zorgde hij ervoor dat ze mee gespoeld werden door het beekje. Ze zagen er niet vrolijk uit, dus wat hem betrof hoefden ze niet te blijven liggen. En hij vertrouwde pijlen die niet door hemzelf waren gemaakt niet. Zijn eigen pijlen lagen veel fijner op zijn boog.

De vrouw keek beduusd naar het gerookt vlees en een koekje. "Weet je het zeker? Dadelijk heb je zelf niets meer?" Haar stem klonk ruwer als normaal alsof ze veel had geschreeuwd. Toen Rage werd aangevallen schreeuwde ze haar longen uit haar lijf. Ze was zo bang geweest om hem te verliezen, niet nog eens. Ze kon het niet zonder haar draak, dan was ze helemaal alleen. Aarzelend nam ze een stuk van het gerookt vlees en de andere helft gaf ze aan Rage. "Bedankt voor wat je voor mijn draak doet" Ze was het niet gewend om mensen te bedanken, zag je duidelijk aan haar houding. Ze at voorzichtig aan het koekje, langzaam om er extra lang van te kunnen genieten. "Ik had niet verwacht dat hier nog iemand anders zou zijn"

"En ik had niet verwacht dat hier een zwaargewonde draak en vrouw langs zouden komen," zei Vic, die de bedankjes wegwuifde. Achter hem veranderde de vlinder in Darsol, een draak met zes vleugels gemaakt van licht. Hij zweefde langzaam naar de andere draak en keek hem onderzoekend aan, alsof hij ook wilde helpen. Hij begon te praten, vroeg hoe het ging en meer van dat soort dingen. "Maar waarom zitten jullie zo verschrikkelijk onder de pijlen?" vroeg Vic nieuwsgierig. Eigenlijk was het helemaal niet slim om een Twaalver te helpen, want het was Vic om de één of andere reden duidelijk dat ze dat was.

"Ik had niet verwacht dat een man mij zou helpen om mijn wonden te kunnen helen" Ze ging uit het water want zij schaamde zich niet voor haar lichaam, haar vrouwelijkheid maar wel voor haar brandwonden. Met watersturing zorgde ze ervoor dat ze droog werd door het water simpel terug naar de stroming te sturen. Ze trok haar ondergoed weer aan, haar kleding en gooide haar lange, blauwe lokken naar achteren. Rage keek de draak zelf ook onderzoekend aan en reageerde een beetje kortaf dat alles goed ging enzovoort. Je merkte duidelijk dat Rage het niet gewend was om met andere draken te communiceren net zoals zij niet wist om met mensen om te gaan. "Waarom?" Ze moest een smoesje bedenken want dadelijk zou de man haar persoonlijk afgeven aan die mensen en dat liet Kirsten niet toe. "Ik was op de verkeerde plek en op het verkeerde tijdstip. Heel ongelukkig" Ze ging nu zitten op de grond terwijl zij de jongen aankeek.

"Oké, dus het was gewoon stom toeval?" merkte Vic op. Dat vond hij wel apart, want wie kwam er nou per ongeluk in een boogschutters salvo terecht. Gelukkig voor haar hadden ze allemaal niet zo goed kunnen schieten als hij, want dan waren alle pijlen recht in hun harten geweest. En zoveel pijlen overleefde niemand. Hij keek netjes de andere kant op toen ze zich aankleedde. Darsol zweefde nog steeds voor de andere draak. Ondersteboven, dat wel, maar hij bleef checken of de grote draak overleefde. Niet dat Vic verwachtte dat iets anders het geval zou zijn, maar hij liet Darsol maar zijn gang gaan.

"Ja" zei ze kortaf terwijl zij met haar vingers door haar blauwe lokken kamde om daar de knopen van uit te halen. "Gelukkig wist Rage de meeste pijlen op te vangen en ik met mijn watersturing. Maar uiteindelijk verspilde ik het water en tja... Ik werd steeds zwakker" Daarbij vertelde ze niet dat er ook genoeg mannen waren die niet alleen schoten maar haar ook met een zwaard hadden aangevallen. "Ik ben trouwens Kirsten. Het is wel zo netjes om mij voor te stellen aan de man die zojuist mij een groot plezier heeft gedaan" Haar groene ogen waren kort op die van hem gericht. Zij maakte geen aanstalten om hem een hand te geven want dat deed zij namelijk nooit.

"Tja, soms gaat dat zo," zei Vic schouderophalend. Hij had alleen nog nooit iemand ontmoet bij wie het zo was gegaan, dus hij vond het raar. "Ik ben Vic," antwoordde hij en omdat Kirsten geen hand uitstak, deed hij dat ook niet. "En dat is Darsol." Hij gebaarde naar de draak die gemaakt was van licht en nog steeds bezorgd om de andere draak heen zweefde, al wist hij inmiddels wel dat het goed zou komen met hem.

"Vic?" Herhaalde de vrouw zachtjes. "Is dat een afkorting voor Vincent, Vinnie of Victor?" Of hij heette gewoon Vic, dat kon ook. Kort echt krachtig. Rage klapte met zijn vleugels als teken dat hij prima in orde was, hij vroeg aan de draak of hij een stukje wilde vliegen omdat hij wilde kijken of hij misschien nog ergens pijn had en dat ontdekte hij meestal als hij in beweging was. "Dat is Rage... Hij is nu heel rustig maar meestal zou hij het nooit zo maar toe laten dat iemand tegen mij praat. Jij hebt een draak van het licht als ik het niet goed heb? Of een kloon draak?" ja die bestonden ook. Draken die andere draken konden klonen maar dat was het dan ook. Geen mensen, andere dieren of andere voorwerpen.

Darsol was meteen de lucht in gevlogen toen de andere draak dat vroeg. Terwijl hij een stuk omhoog wachtte op Rage, nam het licht de vorm aan van een grote adelaar en dat werd hij dan ook. Darsol was nu een grote adelaar van vlees en bloed met zes vleugels. Zo wachtte hij op de andere draak en hij vloog vrolijk mee. "Een lichtdraak, zoiets," zei Vic, terwijl hij lachend naar de vormverandering keek. "En Vic is gewoon Vic." Van hem hoefden mensen zijn hele naam niet te kennen, helemaal niet als hij hen nauwelijks kende. Meestal wisten zijn vriendinnetjes wel van de rest van zijn naam, maar soms ook niet. Zo belangrijk was dat nou ook weer niet.

Rage steeg op en het leek net alsof alles iets donkerder werd als hij op vloog. Heel even was Kirsten afgeleid. Ze deed haar kaken op elkaar. "Hij heeft geen toestemming gevraagd" Je merkte meteen haar gespannen houding. Rage! Het kan gevaarlijk zijn, je had toestemming moeten vragen. Ze merkte dat haar draak niet reageerde en haar gezicht vertrok. "Koppige draak!" Meteen spatte het water omhoog van de stroming. Dat gebeurde wel eens vaker. Waarom deed Rage nu weer zo? Voor kort keek ze naar de draak die een adelaar was geworden. "Fascinerend." Misschien moest ze eens wat meer ontspannen. Je hoorde haar maag zachtjes knorren. "Ah sorry. Ik heb nog geen tijd gehad om te jagen, wil je mee?"

"Oeh, eten," zei Vic lachend. "Ja hoor, ik jaag wel mee. Even wachten." Hij ging terug naar de heuveltop. Daar pakte hij zijn boog en zijn pijlenkoker deed hij op zijn rug. Zijn tas slingerde hij in de boom, waar die aan een tak bleef hangen. Vic controleerde nog even of hij zijn werpmes bij zich had en toen dat het geval bleek te zijn ging hij terug naar de beek. Daar stuurde hij water in zijn waterfles en hij was klaar om te gaan. Hij had alleen zijn jachtkleding niet aan en misschien was een openhangende blouse niet het meest geschikt om in op jacht te gaan, maar dat maakte Vic allemaal niet uit.

De vrouw speelde voor kort met haar lippiercing, geduldig aan het wachten voor een antwoord. "Ja? Oké" Ze lachte nauwelijks maar dat zij hem mee vroeg betekende al heel wat. Misschien wilde ze haar bedankje zo laten zien door middel van hem uit te nodigen met jagen en vervolgens samen wat te eten. Kirsten haalde haar kruisboog van haar rug, controleerde de pijlen en sleep nog gauw haar dolk. Toen de man terug kwam keek ze naar zijn boog. "Hey... Jij hebt de klassieke boog, het zelf spannen van het draad en dan loslaten" Kirsten tilde haar kruisboog op. "Ik ben toch iets meer van het 'moderne' Wat toevallig" Kirsten zag niet vaak mensen die als wapen een boog hadden of een kruisboog. Kruisbogen waren namelijk iets zwaarder.

"Tja, jij kan er meer kracht achter zetten," zei Vic, die niet zo'n fan was van de kruisboog, en hij snoof. "Maar het spannen duurt langer en je zich minder gericht. Ik span en schiet binnen een paar seconden en ik mis zo goed als nooit." Hij stak zijn vinger op en bewoog toen tegen de wind in, zodat eventuele geurtjes en geluidjes niet naar de prooi toe gedreven zouden worden. Er woonden hier redelijk wat mensen, dus de dieren zouden zich niet al te makkelijk laten benaderen. Hij keek nog een keer naar de kruisboog van Kirsten. Nee, daar had hij dus gewoon helemaal niets mee.

"Dan ken je mijn schatje nog niet. Deze schiet meerdere pijlen af in een seconde. Misschien missen een aantal pijlen maar een ervan is altijd raak" Kirsten keek naar de boog. "Zou je mij niet eens willen leren hoe zo'n boog werkt? Een originele? Laat mij daar eens een konijn mee proberen te raken?" Kirsten keek naar haar kruisboog. "Mag je de mijne eens proberen en misschien veranderd je mening nog wel" De vrouw keek even rond, sloot haar ogen om haar oren eens te 'spitsen'. Haar gehoor was in sommige opzichten veel beter als dat van een gewoon mens. "Hmm..." Ze keek een bepaalde richting op, sloop er zachtjes naartoe.

"Maar voor het opnieuw spannen heb je veel kracht en tijd nodig," zei Vic en dat was gewoon zo. De techniek was nog niet zover dat ze kruisbogen hadden die zichzelf spanden, of Kirsten moest een soort van wizkid zijn. En ja, als hij meerderde pijlen op zijn boog legde, dan schoot hij er ook meerdere in een seconden, maar er was er nog steeds maar één raak. Maar hij schoot vijf keer achter elkaar raak in vijf seconden. Hij kon gewoon niet toegeven dat een kruisboog beter was dan een echte boog en hij wist genoeg feiten over beide wapens die hem heel lang bezig konden houden om dat te onderbouwen. "Nee, hoeft niet," zei Vic. "Ik heb ze al eens vast gehad en het heeft het gewoon niet voor mij. Alsof je een machine voor je laat schieten. Het enige wat je moet doen is richten en op een knopje drukken,"

"Daar heb je ook helemaal gelijk in. Een boog zoals die van jou heeft vele pluspunten uiteraard. Toch kost het beheersen van een boog veel tijd. Een echte goede boogschutter moet daar toch wel een aantal jaren mee bezig zijn. Ik ben meer van de dolk maar deze kruisboog heeft mij vaak genoeg uit nauwe situaties gered. " Maar misschien moesten ze niet zoveel praten. Bij zijn laatste opmerking moest ze toch een klein beetje glimlachen. "Ik vind je nu al een toffe gast. Zegt gewoon waar het op staat. Simpel gezegd, zo werkt een kruisboog ook inderdaad" Kirsten sprong op, greep een tak en liet zich behendig in de boom klimmen. Ze keek rond maar zag niet bepaald een dier hier rondhuppelen. "Vic..." fluisterde ze nu zachtjes. "Waar denk jij waar we het meeste kans hebben voor onze voedsel? Meer naar het noorden of juist naar het zuiden?"

"De wind komt uit het noorden, dus die kant gaan wij op, ertegenin," zei Vic lachend en hij schopte zijn schoenen uit. Jagen ging veel zachter op blote voeten, al waren sommige dieren in staat om zelfs het zachte gewapper van zijn blouse te horen. Maar hij vertrouwde er maar op dat het kleine beetje wind dat er stond genoeg was om dat uit de oren van hun prooi te houden. Hij keek hoe Darsol de adelaar zijn schoenen op kwam pikken en aantrok, waarna hij weer in de lucht verdween, op zoek naar Rage. Vic grinnikte en begon op en draf tegen de zachte wind in te rennen. Hij sprong behendig over het beekje en een paar muurtjes en wenkte Kirsten om hem te volgen.

"Oké" sprak ze zachtjes voor het geval er dieren in de buurt zouden zijn. Die werden al van ieder geluidje bang of schichtig. Kirsten bewoog zich voort door middel van de bomen. Ze sprong tak naar tak, van boom naar boom en volgde Vic nauwlettend. Ze sprong de boom uit, over het beekje, terug de boom in geklommen en bleef Vic gewoon volgen. Je hoorde haar nauwelijks, ze leek wel een soort van Ninja.

Vic stopte aan de rand van een open plek. Tot zijn ongenoegen was de open plek leeg. Alleen het beekje waar hij net overheen was gesprongen sneed het grasveld dwars doormidden. Maar geen konijnen of herten of everzwijnen. Nu kwam hij ook niet graag zwijnen tegen, die kostten een half dozijn pijlen op dezelfde plek om te doden. Nu kon Vic wel zo schieten, hij miste nooit, maar de pijlen kwamen er nooit weer heel uit en het zwijn had aan de vijf seconden die Vic nodig had om alle zes die pijlen te schieten genoeg om hem op zijn slagtanden te nemen. Nee, vandaag vond Vic het liefst een konijnenfamilie, dat was lekker vlees en genoeg. Hij wenkte Kirsten om naar beneden te komen en ging langzaam rechtop staan. Er waren toch geen dieren die hem zagen.

Heel even leek Kirsten teleurgesteld omdat ze geen enkele dieren zag. Waar waren die allemaal heen? Kirsten sprong behendig uit de boom waardoor ze nu voor Vic stond. "Niets hé" Ze deed haar kruisboog over haar schouder rusten en haar andere hand lag op haar heupen gerust. "Trouwens... Misschien moeten we wat dieper het bos in? Daar misschien?" Ze wees meer naar het westen. "Wie weet komen we een hert tegen of een aantal konijnen? Wat zeg jij?"

"Oké, dan reizen we noord-west om de wind in ons voordeel te houden," besloot Vic en snel en behendig als een hinde rende hij blootsvoets de open plek over. Aan de andere kant dook hij het bos in en hij wist dat Kirsten achter hem zat, maar hij keek niet om. Zachtjes rende hij door tot hij bij een kleinere open plek kwam, waar een familie grote konijnen rond huppelde. Even stond hij te kijken naar hoe schattig ze waren. Daarna gebaarde hij naar Kirsten en hij begon zelf te schieten. In vijf seconden had hij er van vijf het hartje doorboort en eentje in de poot geschoten, voor de konijntjes goed en wel door hadden gehad wat er was gebeurd. Vic liep de open plek op. Met wat ze samen hadden geschoten was het wel genoeg. Het konijntje dat nog leefde en een pijl in zijn poot had, sneed hij de keel door, om het uit z'n lijden te verlossen.

"Dat lijkt mij inderdaad het beste" De vrouw volgde de man op de voet. Zijn tempo was gemakkelijk bij te houden. Rennen, ja dat kon de dame als de beste. Ze was haar hele leven niets anders gewend. Met simpele passen kwamen ze aan bij de andere kant van het bos. Daar liepen een aantal konijnen rond. Kirsten keek niet eens hoe schattig ze waren want voor haar was het alleen voedsel. Ze gooide als eerste haar dolk die meteen door een lichaam van een konijn boorde en zo tegen de boom hing aan haar dolk. Daarna maakte ze haar kruisboog klaar en schoot een aantal keren. Ze telde uit...1, 2.... Die was mis....3 Dus ze had er in totaal 4 gevangen. Ze pakte de dode konijnen, haalde de konijn van haar dolk en veegde die schoon aan het vacht van het diertje. "Zo... Ik denk dat we wel genoeg hebben." Ze hield de dode konijnen omhoog. "Zullen we maar teruggaan?"

"Ja, ik heb mijn spullen niet voor niets laten liggen," zei Vic, die het bloed van zijn werpmes afveegde en de konijnen samenbond met een touwtje uit zijn zak. Het bleef een raar beeld, hij leek wel een vakantie jager door de openhangende blouse en zijn bruine teint. Hij had zijn boog op zijn rug gehangen en daar hing hij nu ook de konijnen. "Nou, daar gaan we dan," zei hij en hij begon terug te rennen. Deze keek niet zachtjes, want buit hadden ze al. Terug door het bos en over de open plek, springend over takken en muurtjes.

De vrouw keek hem even aan want nu pas merkte ze op dat hij zijn blouse zo open had hangen. "Doe je dat vaker zo in je blote borst rondrennen?" Ze trok haar wenkbrauw op. Hij had wel een goed lichaam, daar niet van. De vrouw hield de konijnen gewoon in haar hand en begon te sprinten. Steeds sneller en sneller. Dit keer niet op de bomen. Ze sprong over de wortels van de bomen, door de struiken heen en uiteindelijk kwam ze aan op het plek. Op dat moment liet ze de konijnen vallen en ontweek net op tijd een vuurbal. "Shit..." Daar stonden twee wachters die haar met een valse grijns aankeken. "Kirsten, u bent gearresteerd" De vrouw begon spottend te lachen. "Dan moeten jullie wel eerst van mij winnen" De vrouw sprong in het water en maakte grote golven die ze op de mannen afstuurde. Rage komen nu! Ze hebben me gevonden!