Heuvelland - Rijk van de steenbok

Kort knikte Sheila even. Ze vond het prima en rekte zich kort even uit toen ze in haar lingerie stond. Daarna pakte ze haar kleding op die waren droog gemaakt door hem. "Dankje" zei ze zacht. Ze keek even verlegen om, met geen idee of hij haar gehoord had. Rustig deed ze haar kleding toch weer aan. Enkel haar harnas liet ze liggen. Ze ging weer liggen. Op haar mantel, terwijl ze de jongeman van een afstandje bekeek. Ze had toch niets anders te doen en als ze haar ogen sloot rook ze de lucht van zijn fazant. Stilletjes droomde ze weg bij de geur waarna ze naar hem keek. Verlegen glimlachte ze terwijl ze bleef liggen. Ze genoot zo van deze rust. Bovendien was het prachtig hier .

New
-----

Dani was voor deze ene keer blij met het slechte weer. Doordat het regende was het hier vrijwel uitgestorven. Ze wilde ook het liefst zo geruisloos mogelijk verdwijnen. Wat had het nog voor zin om te blijven leven? Niemand zou haar missen. Haar ouders hadden zich vast al lang bij het feit neergelegd dat hun beiden dochters dood waren. En buiten Issis had zij geen vrienden, die haar zouden missen. Zenan zou het vast wel met een krijger meer of minder kunnen doen. Zij had toch geen vooruitgangen geboekt. Dus wat was het zin van haar leven nog? Ze was alleen nog niet eruit hoe zij zichzelf van kant zou maken. Verdiende zij het wel om pijnloos te verdwijnen?

Vreselijk vond ze het, deze regen. Geïrriteerd liep ze verder. Diep zuchtte ze even en duwde haar kap verder over haar hoofd heen. Ze liep stilletjes door, ze was op weg naar Daniël, ze hadden op een speciale plek afgesproken. Glimlachend bij de gedachte aan hem keek ze even naar haar ring. Enfin, stilletje liep ze door. Haar lange blonde haren vielen een beetje onder haar kap en kalm keek ze even rond, ze beet even op haar onderlip. In de verte zag ze iemand lopen, glilmachend volgde ze die persoon even, waarom wist ze niet maar Sheila had de uiterste behoefte aan gezelschap.

Dani was zo in gedachten verzonken geraakt dat zij haar ''achtervolger'' pas na een paar minuten opmerkte. Ze weifelde heel even voordat zij zich omdraaide en stil bleef staan. Zij had helemaal geen behoefte aan gezelschap. Wie die persoon ook was, die gene zou haar alleen maar voor de voeten lopen. ''Wat moet je?'' Haar stem kwam nauwelijks boven de tikkende regendruppels uit. ''Blijf uit mijn buurt.'' Haar stem was veranderd in een vermoeide zucht. Ze was moe. De slapeloze nachten, waarin zij heeft liggen piekeren, hadden hun tol geeist. De donkere kringen onder haar ogen waren het bewijs daarvan.

Ze had haar bekeken en gevolgd, tot de persoon stopte en keek even op naar het meisje. Na even kijken herkende ze het meisje. Ze zag er moe uit. "Dani? Ben jij dan?" Sprak ze glimlachend, met een beetje snelheid liep ze snel naar haar toe. Met een brede glimlach liep e naar haar toe. "Oh ik heb je al een tijdje niet gezien!' Zei ze vrolijk. "Hoe gaat het met je en ze keek even vrolijk naar Dani?' Ze genoot ervan om de jongedame weer te zien, ze miste haar vreselijk. Zachtjes beet ze op haar onderlip.

Gefeliciteerd met je 1000 berichten ^^
---

Dani was verbaasd om Sheila hier zomaar te treffen. Ze bestudeerde de vrouw heel even voordat zij tot de conclusie kwam dat er iets belangrijks in haar leven gebeurd was. Ze zag er blij en uitgerust uit. Dani negeerde Sheila's vraag. Het had geen nut om te antwoorden. ''Zo te zien zit het leven je eindelijk mee. Je verdient het.'' Ze forceerde een voorzichtige glimlach. Ze was ook echt blij voor Sheila, maar kon het niet zo goed laten blijken. Om zich ergens mee bezig te houden speelde zij wat met haar haar, wat zachtjes met de wind mee deinde.

Dankuu :3
--

Sheila glimlachte tevreden, met een glimlachje keek ze naar de jongedame en knikte. "Ja. Ik heb een man gevonden, mijn vader zit me niet meer achterna en ik ben eindelijk veilig." Zei ze glimlachend, ze keek vrolijk naar Dani en glimlachte tevreden. "Kijk.." Zei ze zacht en ze liet haar verlegen de ring zien. Daarna keek ze naar Dani. "Hoe is het met je Dani? Je ziet er moe uit, slap je wel genoeg?" vroeg ze zachtjes en ze keek haar met een lieve glimlach aan. Haar kap hield ze wel even over zich heen zodat ze niet nat zou worden..

Dani was blij om het goede nieuws te horen. ''Wat fijn om dat te horen. Waar heb je hem ontmoet?'' Ze zette wat vraagtekens bij het feit dat Sheila een man had gevonden. Waren zij wel getrouwd uit liefde? Zo wijs als zij was hield zij haar mond daar over. Ze bekeek de ring met veel interesse. ''Hij is echt prachtig. Jij boft maar met zo'n man.'' Ze keek Sheila recht in de ogen aan, zodat zij overtuigend zou overkomen. ''Ik heb de laatste dagen wat last van het gesnurk van mijn buurman. Ik ga binnenkort een klacht indienen,'' loog zij zonder te blikken of te blozen, terwijl zij een vluchtige blik op haar tas wierp. Daarin zat haar geliefde dolk, nog amper gebruikt.

Sheila keek haar aan. "Oh hij is nog mijn verloofde, dit is de verlovingsring. Maar ik heb hem ontmoet toen ik ergens aan het eten was. In een herberg. We raakten aan de praat en uiteindelijk eindigde het in een volgende afspraak, je kent me wel een beetje. Normaal zou ik met iemand het bed in duiken. Maar dit was anders. Het was gewoon zo gezellig." Zei ze vrolijk. Glimlachend. Waarna ze even knikte en nadacht. "Hm, ja dat moet je zeker wel doen. Het is niet goed dat je zoveel last van hem>' Zei ze verlegen. Ze keek naar Dani en glimlachte vrolijk naar haar.

Dani vond het fijn om te horen dat haar vriendin verder was gegaan met haar leven. Dat zou het nog makkelijker voor haar maken om weg te gaan. ''Ik neem aan dat je met hem afgesproken heb? Normaal gesproken ben jij nooit buiten te vinden als het regent,'' zei ze op een plagende toon. Met de laatste zin doelde zij op hun eerste ontmoeting. Intussen had zij haar tas stevig tegen zich aangeklemd, het ging in een reflex. Ze wilde het zo snel mogelijk doen, maar Sheila was nog hier en zij wilde haar in de waan laten dat zij nog leefde. Dat zij terug was gegaan naar het Dertiende Rijk om verenigd te worden met haar ouders.

Sheila bloosde en moest lachen. "Ja, een stuk verderop. Hij wilde me iets laten zien maar god ik haat deze regen zo." Zei ze lachend en ze keek vrolijk naar Dani. "En jij dan? Waarom ben jij hier zo alleen?" vroeg ze haar zachtjes. Ze keek liefjes naar de jongedame en glimlachte vrolijk. "Ik heb je wel gemist. Je was zo leuk gezelschap." Zei ze liefjes en vrolijk. Ze keek even naar Dani en glimlachte stralend. Z ging met een hand door haar haren heen en speelde er verlegen mee. Ze vond het dan ook heerlijk.

Dani probeerde zo schuldbewust mogelijk te kijken. ''Dan zal ik je niet langer ophouden. Je moet je maar snel verenigen met je geliefde,'' zei ze op een dubieuze toon. Bij Sheila's vraag haalde zij onverschillig haar schouders op. ''Je weet wel... ik voel me op mijn best als ik omringd wordt door water. Ik ook jou ook, sorry dat ik zo plotseling ervandoor was gegaan.'' De waarheid was dat zij op dat moment helemaal in paniek was geweest. Ze kon zich niet meer herinneren waarover. De dagen waren opeenvolgende wazige vlekken geworden. ''Ik had nog wat dingen die ik zo snel mogelijk af had moeten handen,'' zei ze uiteindelijk na een lange stilte. Ze wilde er niet dieper op ingaan.

"Oh die begrijpt het heus wel." Zei ze liefjes. Ze keek naar Dani en knikte toen. "Ja, dat weet ik inderdaad. En het is oké, ik dacht ook niet dat het door mij kwam, ik hoopte tenminste van niet." Zei ze rustig en ze glimlachte even. "Jij weet precies wat je moet doen natuurlijk, dat zijn mijn zaken niet." Waarna ze Dani even knuffelde. "Kom anders mee, als je tijd hebt, dan drinken we zo wat even. Daniël begrijpt dat heus wel." Sprak Sheila vrolijk en ze keek de jonge vrouw aan. Ze was dol op haar vriendin, natuurlijk was ze dat.

Dani was heel even overdonderd door de plotselinge omhelzing. Ze schrok ervan, niemand had haar zo geknuffeld sinds Issis' dood. ''Nee... ik wil je niet ophouden. Je hebt de happy end, die jij verdient.'' En zij wilde het niet verpesten met haar dood. Het was beter als haar vriendin er niets van af zou weten. ''Ik ga trouwens binnenkort terug naar het Dertiende Rijk, ik zal nog langs komen om afscheid te nemen. Ik vind je wel weer,'' loog zij moeiteloos, terwijl zij haar tas stevig tegen zich aandrukte. De lemmet van haar dolk was duidelijk voelbaar door de dunne stof. ''Mijn ouders wachten op mij.''

Met een glimlachje keek ze naar Dani en ze knikte even. "Dankjewel Dani, jij krijgt ook nog je happy end, dat weet ik zeker." Zei ze liefjes. Ze knikte even en deed even haar open mond. "Oh, oh ja kom zeker langs. Ik heb sinds kort een huisje, in hete rijk van de Maagd." Zei ze liefjes. Ze keek naar Dani en genoot. "Ik hoop dat je ouders weer gelukkig en opgelucht zijn als ze je zien. En dat ze erg lief zijn." Zei Sheila liefjes. Ze streelde even de haren van Dani. "Nou ja, ik zal je dan maar niet langer ophouden. Kom een keer langs, ik heb eigenlijk een probleem."

Dani liet het zichzelf toe om even weg in gedachten te verzinken. Hoe zou Sheila's huis eruit zien? Het zou vast een vrolijke bende zijn. ''Dat soort informatie heb ik niet nodig, ik weet je hoe dan ook te vinden. Ik heb mijn bronnen,'' zei ze met een plagende toon. ''Ik ook. Bedankt voor je vriendelijke woorden.'' Bij die opmerking ontstond er een diepe frons in haar voorhoofd. ''Wat voor probleem? Heeft het te maken met je vader? Ik zou je graag willen helpen met wat dan ook.'' Ze keek Sheila bezorgd aan.