Het rijk van de Weegschaal - Een weiland

Naja Alexis vind van wel, het blijft in de ogen van de dertieners een missie van de schepper, natuurlijk zijn erook andere belangen als een groot rijk enzo creëren voor kyon, maar dit is een mooie dekmantel
-
Alexis haalde haar schouders op, "Hoe kun je nou weten als iets slecht is, terwijl je nooit de andere kant van het verhaal gehoord hebt?" was de retorische vraag van Alexis, waarna ze langzaam haar voeten begon te ontdooien. De open bovenkant van haar schoenen waren met ijs bedekt, iets wat niet bepaald prettig was. Zeker niet omdat Alexis toch liever de warmte van haar eigen kracht had. "Kun je je ijsparadijs een beetje in bedwang houden?" merkte ze vervolgens op.

Jack keek naar haar voeten en zijn ijs trok een beetje terug. "Ken jij dan de andere kant van het verhaal?" vroeg hij. Als dat zo was, dan was ze een Dertiener en hij wist niet wat hij dan moest denken. Als het een goed verhaal was, tja, misschien zou hij zijn mening dan wel bijstellen. Maar hij had ook nog niemand gevonden die op de open plek van de lichtbol was geweest. Het leek hem slim om eerst zo iemand tegen te komen, voordat hij overhaaste conclusies ging trekken.

Alexis keek naar hem, "Misschien wel." ze was nu op haar hoede. De jongen was zo goed als een onbekende voor haar, ze wist dus eigenlijk niet met wie ze te maken had. Voor hetzelfde geld trok hij zo zijn wapens en was dit alles een afleidingsmanouvre. Hoewel, Alexis liet zich niet snel overvallen, vandaar haar oplettendheid. Ondertussen bleef Carlos alles in de gaten houden, terwijl hij zich voor een slapende draak hield.

Jack keek nog steeds naar het meisje met zijn blik die niets zei. "Probeer me dat dan te vertellen," zei hij, want hij wilde gewoon weten hoe het nou zat. Waarom zouden de Dertieners de rest van het continent binnenvallen? Als ze al bestonden, natuurlijk, want Jack twijfelde daar erg aan. Hij had er nooit eentje gezien en niemand wist iets met zekerheid over hen te vertellen. Als hij emoties zou tonen, dan zou hij nu gezucht hebben van de ingewikkeldheid door de stand van zaken. Hij was alleen maar deze kant opgekomen om te studeren, eigenlijk. Belle was voor hem de makkelijkste reis naar het vasteland. Dat ze elkaar mochten en dat hij er die krachten bij had gekregen, waren gewoon mooi meegenomen.

Alexis snapte niet hoe je zo emotieloos kon blijven. Het zorgde ervoor dat het leven wel een hele saaie reeks van aaneengeschakelde gebeurtenissen zonder enig plezier. Kon je jezelf net zo goed direct in de frontlinies van een of andere oorlog storten. Alexis zuchtte en draaide zich wat meer in de richting van haar gesprekspartner. "Het Dertiende Rijk is bezig met het redden van jullie van de onderwereld." het was een begin, Alexis was eerder een goede strijdster dan een goede spreekster.

Aan een hele kleine beweging was te zien dat Jack zijn wenkbrauw optrok, maar als je er niet op lette, zag je het niet. Toch was het een bewijs van het feit dat hij genoeg emoties had, maar die zelden tot nooit toonde. "Van welke onderwereld moeten wij gered worden, dan?" vroeg hij, met toch wel een beetje nieuwsgierigheid in zijn stem. Het was net alsof het een heel geloof was dat de Dertieners aanhingen en hij had heel erg het gevoel dat dit meisje bij hen hoorde en dat geloof, als dat het dus was, sterk aanhing.

Alexis moest op haar tong bijten om geen sarcastische opmerking te maken, welke onderwereld? Er was maar 1 onderwereld, waar zijzelf al haar hele leven van wist. Waarschijnlijk zou ze er zelf ook belanden, maar dat was iets waar ze zich al jaren geleden bij neergelegd had. Het was een zekere vorm van onverschilligheid geworden. "De onderwereld van de wachter, daar gaan alle ongelovige of de mensen met een slecht geweten heen." legde Alexis, zo rustig mogelijk uit.

"Aha," zei Jack. Het was dus een soort van geloof. "En wat gebeurd er dan in die onderwereld?" vroeg hij verder, terwijl hij uit zijn adem een nieuwe bol ijs vormde en die in het web bovenin zijn staf plaatste. Hij keek naar Belle, die langzaam dichterbij kwam lopen en nu naast hen door haar poten zakte en ging liggen, een beetje in de buurt van de andere draak, waarvan ze allang doorhad dat die niet sliep. Maar zij was ook nieuwsgierig naar het verhaal van de Dertieners, want ze wist net zo weinig als Jack.

"Eeuwig lijden." was het korte, bijna droge antwoord van Alexis, waardoor wel duidelijk werd dat ze het echt meende. Natuurlijk had ze het zelf nooit gezien, ze was nog niet doodgegaan. Maar dit was een kwestie van geloof, niet van wetenschap/ "En als je je aansluit bij Zenan de Wijze, bij de schepper zul je in zijn rijk opgenomen worden na de dood." Dat was iets waar ze zelf, waarschijnlijk nooit zou belanden, aangezien ze teveel slechte dingen had gedaan in haar leven, maar dat was iets ironisch en had Alexis zich al lang bij neer gelegd.

"Aha," zei Jack opnieuw en hij overwoog het even met zijn emotieloze blik. Hij hing een ander geloof aan en hij leefde goed. Eeuwig lijden was iets dat in alle geloven wel terug kwam. Als hij niet goed zou leven, zou hij eeuwig branden op de warmste plek van de wereld. Maar hij overtrad geen regels, liegen en dat soort dingen werden in zijn geloof niet meegeteld, dus hij zou gewoon worden opgenomen in het hof van de koning en koningin van de winter. "Nee dank je," zei hij uiteindelijk. "Ik heb mijn eigen geloof en daarmee gaat het goed." Hij keek het meisje aan. "Maar jij bent natuurlijk een Dertiener?"

Alexis knikte, "Dat klopt inderdaad." keek de jongen met haar donkere ogen fel aan, "Dat denk je maar, dat geloof van jou is een leugen van de wachter, om je ziel te binden aan zijn rijk. Behalve dat we het licht hier willen brengen, zal Zenan de Wijze zijn licht hier brengen." volgde ze. De jongen kon maar beter luisteren, afgelopen tijd had ze zich behoorlijk verveeld en een goed gevecht en verder komen met de missie door hem af te maken vond ze niet bepaald erg.

"Hmm," zei Jack en hij deed alsof hij erover nadacht, al had dat geen zin door zijn altijd emotieloze uitdrukking. "Voor zover ik weet is mijn geloof ouder dan zelfs de mythe van het Dertiende Rijk. Die mythe bestaat op mijn eiland niet eens." Hij liet zijn ijs weer gewoon gaan waar het gaan wilde en al snel ging het dus weer over de voeten van het meisje heen. "Nee, ik houd het daar maar gewoon bij," zei hij. "Misschien heb ik er in het hiernamaals spijt van, maar dan heb ik gelukkig geleefd." Hij draaide zijn staf langzaam rond zijn as en de kou verspreidde zich weer zoals altijd.

Ditmaal was Alexis niet zo geduldig met het ijs dat over haar voeten groeide en verwijderde het dan ook met een flinke golf vuur vanuit haar voeten, die zich in een rimpeling uitwaaide, waardoor het ditmaal de voeten van Jack raakte. "Dan zal ik je helaas moeten mededelen dat ik je hier niet levend vandaan kan laten gaan. Je zou een te groot gevaar voor Zenan de Wijze vormen." Alexis was niet in de stemming om iemand over te halen, sowieso was het vechten iets waar haar talent toch overduidelijk meer lag.

Het vuur raakte Jacks voeten niet, er schoot een laagje ijs omhoog. "Hmm, ik dacht al zoiets," zei hij en hij zette een stap achteruit. Net als Belle, die opstond en op haar hoge poten achteruit begon te lopen. Jack hield zijn staf gereed, er zat genoeg ijs op en in de zeshoek om genoeg te kunnen en dan had hij altijd nog al het andere ijs. Hij was geen aanvallend type, dus hij wachtte rustig op gepast afstand tot het meisje iets zou gaan doen. Hij maakte geeneens een bergje sneeuwballen, om dat maar alvast gedaan te hebben.

Nu kwam ook Carlos overreind, de rode draak was een paar keer zo groot als de draak van de Icequeen. Alexis kon er op vertrouwen dat hij de draak van de jongen zou grijpen als deze wat zou uitvoeren. Zoals het een vuurdraak betaamde, kwamen er al twee kleine rookwolkjes uit zijn neusgaten. Alexis haalde uit, ditmaal niet met een vuurbol, maar met een soort lassoachtige straal die op het linkerbeen van de jongen af ging, waarna ze direct een vuurvlam naar hem schoot.

Het was oneerlijk. Jack had zijn kracht nog nooit op die manier gebruikt. De bol ijs schoot uit het web van zijn staf en vormde een platte schijf die zich voor het vuur wierp. Omdat het rond Jack altijd koud was, smolt het ijs niet tot nauwelijks weg, ondanks het vuur. Jack breidde nu de kou uit naar het meisje en hij merkte dat het nog kouder was dan normaal, zijn ademwolkjes waren groter. Niet dat hij er last van had. Belle had naar de draak gekeken en was achteruit blijven lopen, tot ze met haar achterste tegen één van de doelen aanliep. Ze kon niets doen en daar baalde ze van. Ondertussen stond Jack nog steeds achter de zwevende platte schijf van ijs, terwijl hij de waterdamp van zijn adem omvormde tot een ijsbal, steeds opnieuw tot hij er minstens twintig had liggen. En dat alles deed hij met zijn gebruikelijke, nietszeggende gezichtsuitdrukking, alsof het helemaal geen moeite kostte.

Alexis creëerde een kleine zee van vuur voor zich, zodat ondanks de kou het ijs langzaam zou versmelten tot water. Haar krachten waren de laatste tijd sterker geworden en het trainen had zo zijn vruchten afgeworpen. Ondertussen bleef Carlos de draak van Jack in de gaten houden, hij zou pas uithalen, zodra het draakje een bedreiging zou vormen. Verder bemoeide hij zich niet met Alexis en haar gevechten, dat waren haar zaken. Alexis had ondertussen gezien wat de jongen van plan was, met goed gerichte vuurzwepen begon ze op het zwevende stuk ijs te mikken, soms er om heen, zodat ze hem zou kunnen raken. Haar bewegingen waren zoals gewoonlijk snel, zoals het haar manier was om te vechten.

In tegenstelling tot Alexis deed Jack altijd alles in opperste rust. Niet omdat hij zich echt ontspannen voelde, maar omdat hij gewoon zo was. In zijn kleine, koude gebiedje had het vuur geen effect en omdat hij daar zijn ijs en sneeuw bij zich hield, smolt het niet weg. Met zijn staf dirigeerde hij de platte schijf voor de vuurzwepen, al kon hij net voorkomen dat hij een paar keer geraakt werd. Het was niets ernstig, meestal werden alleen zijn kleren geschroeid. En als hij wel verwond werd, verscheen er snel een verkoelende laag ijs overheen. Hij stuurde zijn ademwolkjes tegen de platte schijf, waardoor die groeide en er steeds minder vuurzwepen omheen kwamen.

De jongen was laf, in plaats van terug te vechten schermde hij zichzelf af van de aanval door een schild hem hem heen te maken. Iets waar Alexis vastberaden van was hem achter vandaan te krijgen. Haar vuurzwepen veranderde nu in grote stevige vuurballen die ze op verschillende plekken rond het schild liet inslaan. De vuurballen, waarop ze net nog getrained had, kwamen door de training dan ook goed aan.

Jack wist dat zijn ijs te makkelijk zou verdwijnen als hij het buiten zijn koudefront zou laten zweven. Hij bleef gewoon zijn schild verstevigen en breidde zijn kou zover mogelijk uit. Maar in de buurt van het meisje bleef het te warm. Ondertussen drong de kou door tot in alle levende wezens die om hen heen in de buurt stonden en zaten. De dieren vluchtten snel weg, maar de kou drong door tot in de grassprietjes, bloemen en zelfs in de boom waar ze bij stonden, tot die bevroren waren. De boom natuurlijk maar deels, want die was nog te groot voor Jack. Maar aan de witte laag kon Jack zien waar het bevroren was. Zo ook de tak boven het meisje. Met zijn staf zorgde hij ervoor dat het schild bleef zweven en met zijn hand stuurde hij het ijs in de tak zo dat die af brak en richting het meisje stortte.

New
---

Lego liep over de wijde weiland nauwelijks te onderscheiden met het groen wat zijn kleur zelf was met een langzaam tempo. Zijn grootte was te vergelijken met de grote van een plantetende dinosaurus die net zoals hem een lange nek hadden. Mensen zouden hem van een afstand al kunnen zien met zijn gigantische postuur. Luna zat op zijn hoofd met haar ogen gesloten en haar handen op haar jurk gerust zodat het niet teveel wapperde in de wind. De zon scheen op haar kleurrijke jurk die reikte tot haar knieën. Het was geen strak jurkje maar fladderend waarbij haar onschuld meer werd benadrukt. “Zullen we hier even stoppen? Ik zie een aantal bomen waar fruit aan groeit, als jij even aan de boom wilt schudden?” Lego knikte, daalde met zijn hoofd zodat Luna er voorzichtig af kon stappen. Lego nam een tak in zijn grote bek om er voorzichtig aan te trekken zodat de boom heen en weer begon te schudden. Appels vielen uit de boom, genoeg voor zelfs 4 monden te voedden. “Dat is wel erg veel, dat blijft nooit goed. Dat moeten wij straks onder de zwervers verdelen onder de stad” Lego knikte zwijgzaam om haar een doek aan te reiken. “Dankjewel.” Ze deed de appels allemaal in een doek op een aantal na. Ze bond het dicht, pakte haar vertrouwde mandje om daarin te stoppen. “Zo… Deze zijn voor jou.” Lego at allemaal maar groente en fruit, een vegetarische draak. “Smakelijk.” Ze bedankte God voor de appel voordat zij er een hap van nam.

Zijn blonde haar werd zacht gestreeld door het heldere licht van de zon. Het was lente en de aarde deed zijn best om weer op te bloeien na een straffe winter. Het gras werd fris wakker en tussen de groene sprieten waren zelfs kleurige bloemen te zien. Van bovenaf had het er zo aantrekkelijk uitgezien dat Kian aan Astor had gevraagd of ze daar even konden landen, om over het groene gras te kunnen wandelen. Hij snoof de geuren van de bloemen in en een tevreden glimlach gleed over zijn gezicht. Een glimlach die hem zachter maakte. Hij zou er zelfs vriendelijk uit kunnen zien als hij niet weer in het zwart gekleed was en als hij zijn wapens niet bij zich had gehad. Achter hem liep Astor, die af en toe zijn kop tussen de bloemen stak, om ook te kunnen ruiken. Hij voelde zich altijd een beetje gehandicapt als hij liep, met zijn kortere voorpoten. Het liefst zweefde hij door de lucht, maar ook hij moest toegeven dat het weiland hen rust kon geven. Kian stak zijn handen in zijn zakken en liep met zijn soepele en katachtige manier van lopen door. Af en toe bleef hij even staan, om te wachten op de draak, die langzamer vooruit ging dan hij zou kunnen. Dit was toch wel de perfecte plek om even uit te rusten. Ze lieten beiden hun blik over de omgeving gaan, om in de verte een vreemd gevormde groene heuvel te zien liggen.. Wat een vreemde plaats.

Luna keek naar haar draak die eerst aan de appels snuffelde voordat hij een voor een in zijn gigantische bek nam. Dit was zeker niet genoeg om zijn honger gerust te stellen. Lego ging meer appels uit de boom eten maar na ongeveer een appeltje of 10 stopte hij maar gauw om dadelijk niet de boom kaal te plukken. Luna nam tevreden een hap van haar appel. Zij genoot van de volle smaak wetend dat de appel rijp was. “Lekker zijn ze niet waar?” Ze deed haar mand voorzichtig op de rug van Lego rusten. “Zullen we verder wandelen?” Haar draak knikte zwijgzaam sprak alleen wanneer het nodig was. Een draak van wijsheid bleef meestal zwijgzaam in de meeste situaties. Beide genieten van de rust als zij door de weiland liepen. In de verte merkte Luna een soort glinstering op. “Is er een andere draak in de buurt?” Ze rustte haar hand op haar voorhoofd, als een soort kapje om beter in de verte te kunnen kijken zonder dat de zon in haar ogen scheen. “Zullen we kijken? Misschien is die wel verwilderd?” Luna klom weer op de lange nek van haar draak die nu met grotere passen steeds dichterbij kwam. Langzaam werd de contour van de draak duidelijk die schitterde in de zon omdat hij van goud leek te zijn gemaakt. Een standbeeld hier midden in het weiland? Echter bleek het een levende draak te zijn die zich voortbewoog met zijn baasje voorop. Een man in het donker gekleed. “Vals alarm…” zei ze tegen Lego met een glimlach. Daarna waren haar grote, bruine ogen op de man gericht die een aantal meters verderop stond. "U heeft een mooie draak" sprak zei op een beleefde toon.

Kian bleef naar de heuvel kijken, die vreemd genoeg in beweging kwam. In de war schudde Kian zijn hoofd en wendde zich snel af. Hij had geen zin om zich met bizarre dingen te bemoeien, dus werd zijn blik maar op de gouden draak gericht. Astor pronkte met zijn schubben in de zon, al was er behalve zijn mens niemand die het zien kon. Hij bleef toch zijn ijdele zelf en vermoeid schudde de jongen zijn hoofd. 'Kan je nooit een beetje normaal doen?' Vroeg hij spottend, wat op een fel gesis van de draak kwam te staan. Ik hoef van jou werkelijk niets aan te nemen, Kian. Donderde het daarna in zijn hoofd, waarna de jongen terugdeinsde en zweeg. Zijn ogen flikkerden als die van een kwajongen. Hij draaide zich om toen hij een stem hoorde, die hem notabene complimenteerde met zijn draak. Hij glimlachte schuin. 'Complimentjes zijn niet goed voor hem.' En hij stootte met zijn elleboog even tegen de zij van de draak, die weer zachtjes gromde.

De vrouw moest naar beneden kijken want ze zat nog steeds op de hoofd van haar draak die toch net iets boven Astor uit torende met zijn lange nek. Lego keek naar de gouden draak met zijn schitterde schubben. De vrouw grinnikte zachtjes bij het zien hoe de jongen dit opvatte. "Ik noem dit niet een compliment maar een kern van waarheid. Hij is een van de prachtigste draken die ik heb gezien vind je ook niet Lego?" De draak der wijsheid knipperde met zijn ogen maar bleef zwijgzaam naar de verte staren. "Let maar niet op zijn manieren, hij communiceert niet zoveel." De draak boog zijn nek als teken dat Luna van zijn hoofd moest afgaan. Volgens mij was die een tikkeltje beledigd omdat Luna had gezegd dat de draak van de man en van de prachtigste draken was die zij ooit had gezien. Natuurlijk was Lego ook mooi om naar te kijken echter op een andere manier. De vrouw stapte voorzichtig van de draak af en streek gauw haar jurkje recht.