Zwarte kraampjes-Het rijk van de Stier

'Laat dan nu zien wat je echt kan ... natuurlijk pas als je er klaar voor bent. En ja, dat weet ik. Ik heb mijn krachten nog niet helemaal onder controle,' gaf Daan toe en Miranda bleef grijnzen, dit was soms echt geniaal om mensjes te pesten. Mira haalde haar schouders op en sloot haar ogen, ze voelde hoe het water om haar benen naar boven kroop over haar lichaam maar haar kleren werden niet nat. Ze opende snel haar ogen en kleine waterballetjes vlogen uit het waer richting Daan. Dit had ze lang lopen oefenen met Balthasar maar zo makkelijk was het niet, wat ze moest er op letten dat haar water op haar bleef en dat de balletjes vlogen richting de tegenstaander.

Met grote ogen keek Mira toe. Zoiets had zij nog nooit gezien. Ze bedacht zich dat zij ook zo'n soort aanval moest bedenken. De eerste paar balletjes wist zij nog te ontwijken, maar de rest ging veel te snel. Dani maakte van het overgebleven water scherpe waterstralen. Als ze goed zou mikken zouden ze redelijk veel schade kunnen aanrichten. Ze wachtte heel even voordat zij ze afvuurde.

Miranda zag duidelijk verbazing op Daans gezicht en de balletjes liet ze nog steeds aanvallen. Mar dit was vermoeiend en zeker zwaar. Miranda hield zich staand en vuurde de laatste ballen af op Daan, ze hield nog wel wat water over maar die zou handig zijn voor verdediging. Miranda had gezien dat ze schepre waterstralen had gemaakt dus ze meost zeker oppassen!

Dani zag Mira verzwakken. Het heeft haar vast veel energie gekost, maar Dani begon ook al moe te worden. Ze begon de waterstralen een voor een af te vuren. Ook schoot ze een paar pijlen af. De helft zou zijn sowieso doel niet bereiken. Toch hoopte ze dat het genoeg zou zijn om Mira uit te schakelen. Dani verdween achter een boom en hoopte dat Mira het niet op zou merken.

Miranda zag hoe Daan haar pijlen af vuurde en Mira probeerde ze te ontwijken. Het ging haar redelijk goed af en Daan zou toch echt meer gaan leren om te richten. Miranda voelde hoe water langs haar arm schoot en haar kleren op dat plek scheurde, een klein streepje verscheen maar gelukkig was dit het laatste en ze plofte op de grond en hijgde. Ze liet het water dat nog op haar zat vallen en probeerde haar ademhaling normaal te laten worden. ' je bent goed!' Zei ze tussen het hijgen door.

Ze glimlachte kort, ook al wist Dani dat Mira het niet kon zien. Dani wilde wel blijven, maar het voelde tijd om te gaan. Ze wilde haar identiteit niet verraden, het zou alleen maar problemen brengen. Als afscheid vuurde zij een laatste pijl af. Of die zijn doel zou bereiken wist zij niet, want zij had zich al omgedraaid en rende de duisternis in. Ze vond het wel aardig van haarzelf dat ze Mira in leven had gelaten.

Mira keek op opzoek naar Daan maar zag in plaats daarvan een pijl op haar af komen, ze ontweek hem door middel van wegrollen en rolde met haar ogen, die meid was er van door gegaan....Fijn...Eerst beschiet ze haar, maakt een gat in haar trui en nu gaat ze zomaar er vandoor, wat een lieve meid zeg....Grom. Boos lip Miranda terug naar waar haar draak lag en steeg op Balthasar en steeg op om verder te vliegen. Ze was echt boos op die meid en volgende keer als ze haar een keer ontmoet komt ze niet zo makkelijk van af!

Wat Jack hier deed wist hij niet. En waarom hij hier bleef, wist hij ook niet. Zoals altijd werd de omgeving koud als hij in de buurt was en omdat de omgeving hier niet groot was, het was een steegje, werd het nog kouder. Als hij langskwam, zag je een laag ijs over de straat, muren en kraampjes kruipen. De meeste handelaren begonnen eerst tegen hem te schreeuwen vanwege hun waar, maar bedachten zich daarna snel na een blik op hem of keken begerig naar Jacks staf. Natuurlijk had hij zijn staf meegenomen en het ijs flonkerde als kristal. Maar iedereen zag dat dat ijs was als hun blik omhoog ging en de diamant in het ijsweb zag hangen. Het schorriemorrie dat zich hier ophoopte, had nog nooit zo'n schat gezien. En Jack hield er niet van om zonder op pad te gaan, dus ging hij mee. Gelukkig was stelen van hem onmogelijk. Hoe dichterbij, hoe kouder, je hoefde hem maar aan te raken en je lag op de grond te kermen van de pijn en Jack had een soort zesde zintuig. Bij een paar boeven had hij zich omgedraaid als ze dichtbij kwamen en had dan met zijn emotieloze blik toegekeken hoe er een laag ijs over hen heen kroop, zodat ze nergens meer heen konden.

James had zn hood over zijn hoofd getrokken en verborg zijn gezicht in de schaduwen. over zijn handen droeg hij handschoenen om de tatoos op zijn handpalmen te verbergen. Hij neusde hier graag rond, maar ze hoefden hem niet op een later moment te herkennen. Het grote herkenningspunt aan hem was de zwart-metalen staf met de gaatjes erin die hij als wandelstok gebruikte. Hij voelde de kou langstrekken en keek om. De jongen die langsliep trok zijn intresse, niet dat hij hem er leuk vond uitzien, helemaal niet. Kuche. Nee omdat alles om het joch heen bevroor. Hij betaalde snel voor de zouten en kruiden die hij bij een schimmig stalletje had gekocht om zijn voorraden aan te vullen en borg de kleine buideltjes op in zijn tas voor hij de ijzige jongen begon te schaduwen.

Jack had het altijd door als iemand hem achtervolgde. Achtervolgen was een ander gevoel dan van achter besluipen en bestelen. Maar hij liet dat achtervolgen een paar steegjes lang toe, en toen er even niets gebeurde draaide hij zich om en keek meteen de juiste persoon aan. Een jongen, verstopt in zijn kleren en met een staf, net als Jack. Natuurlijk niet dezelfde soort staf, maar het feit dat ze allebei een staf hadden was hetzelfde. Niet dat Jack dan blij of verwachtingsvol keek bij iemand die ook een staf gebruikte. Op zijn gezicht was zoals gewoonlijk geen enkele emotie af te lezen. Hij had zich nu alleen omgedraaid om de jongen te laten weten dat hij wist dat hij er was. Meer was van Jacks kant ook niet nodig, de jongen was hem verder niet van nut, dus besteedde hij geen aandacht aan hem. Hij draaide zich weer gewoon om en liep door, af en toe iemand bevriezend die naar zijn diamant graaide.

Jamie keek Jack indringend aan zodra deze naar hem omdraaide. Hij zag diens ogen naar zijn staf gaan, dat was interessante informatie. Hij versnelde iets in zijn passen, maar niet genoeg om uit de sjokkende menigte te vallen. Alles wat hij deed was de jongen sneller naderen. Hij tikte die met zijn staf op de schouder. "Het is niet echt een goed idee om met een grote diamant over de zwarte markt te lopen. Het uitschot heeft hier de manieren niet om er af te blijven" er klonk niets anders dan kalmte in zijn stem. Het was een constatering, niet eens bedoelt als commentaar. Hijzelf had amper iets bij zich op zijn eigen lichaam na als hij zulke circuits in ging op zoek naar materialen.

Als Jack had geweten dat de jongen uit zijn ogen had afgelezen dat hij naar de staf had gekeken, dan had hij dat knap gevonden. Uit Jacks ogen bleek nooit iets. Je zag ze niet eens van richting veranderen als hij naar iemand keek, omdat hij iemand altijd recht in de ogen aankeek. Zodra hij op zijn schouder getikt werd, draaide hij zich om. "Ik denk dat ik me niet zoveel zorgen hoef te maken," zei hij simpel en emotieloos. En met uitgestreken gezicht greep hij een jongen die toevallig naar de diamant graaide bij de neus. Eerst begon de jongen te schreeuwen van de pijn en daarna trok er een laag ijs over hem heen, zodat hij niet meer kon bewegen. Jack genoot er niet van als hij dat soort dingen deed, maar hij vond het ook niet vervelend. Nu draaide hij zich weer om en hij liep door. Het had voor hem geen zin om met iemand te gaan praten die dacht wijze raad voor hem te hebben. Door het geen emoties tonen, focuste Jack zich op andere dingen en hoefde daardoor nog maar vrij weinig raad van anderen op te volgen. Naar sommigen luisterde hij nog wel, maar dan moest hij die personen kennen. En deze jongen kende hij niet.

Jamie haalde zijn schouders op. "Een veel te grote diamant in deze buurt houden is als een lolly boven een kinds hoofd houden net buiten hun bereik. Veel van de mensen die je net hebt bevroren wonen in deze achterbuurt en kunnen alles gebruiken om henzelf en hun familie te voeren. Zo laat je mensen alleen maar leiden." Zei hij koeltjes, voor hij langs Jack liep naar een kraampje waar hij razendsnel een stel kleine koperen muntjes inwisselde voor een mortar en wat kleine stukjes metaal. Die verdwenen ook in zijn tas.

"Dan leren ze vanzelf dat stelen niet loont," antwoordde Jack simpel en hij liep gewoon door. De jongen die dacht het beter te weten had zich nog niet van nut getoond, dus had Jack er nog steeds niets aan om met hem in gesprek te gaan of zich te weren in één of andere discussie. Hij had zijn blik weer gewoon op het oneindige gericht en liep door de steegjes. Er was nu bijna niemand meer die het probeerde om de diamant te stelen, ze hadden genoeg geschreeuw gehoord. Hij kwam op een soort pleintje uit tussen de huizen en steegjes en merkte al snel hoe de kou zich over een groter gebied kon verspreiden. Het ijs verdween en onder zijn blote voeten verschenen ijskristallen. Die waren er altijd, maar je zag ze niet als er een laag ijs over de bodem lag. In het midden van het pleintje stond een waterkraan en Jack probeerde het tegen te houden, maar het straaltje dat eruit liep, bevroor onmiddellijk.

--ik weet niet meer hoe ik kan reageren? zo van hoe hij jacks aandacht moet krijgen zonder buiten karakter te vallen?--

Tja. En ik laat Jack uit zijn karakter vallen als hij aandacht gaat besteden aan Jamie. Dilemma.

hmmmmm misschien opnieuw proberen in een andere setting? weet jij hoe we dit hoe-lossen=we=dit=op=zonder=uit=karakter=te=vallen dint op moeten lossen

Als je met andere setting bedoelt andere plaats, dan vind ik dat een goed idee. Jack is moeilijk te spelen in de stad.

niet alleen ene andere plek maar we moeten ook even een situatie bedenken? zo van heo we ze wel aan het praten krijgen

Hmm. Ik heb geen idee.

ik dus ook niet :c

Dat werkt niet. Zucht.

Ik heb het Inge. Naar dat ijskoude meer en misschien krijg je gespreksstof of iets anders als Jack aan het oefenen is met watersturen.

is goed! jij eerst?

Ik ga beginnen.