Het rotsige strandje -rijk van de schorpioen

Jacks haren wapperden nooit in de wind, want ze waren altijd stijf bevroren. Het ijs dat Jack in zijn haar had zitten, was tegelijkertijd zijn gel waarmee hij zijn haar goed warrig deed, door een simpele handbeweging. "Ik denk niet dat je kan helpen, je stuurt geen ijs," zei Jack. De sneeuwlaag kwam zo ongeveer tot de bovenkant van de blokken en hij liet het stoppen met sneeuwen. Met zijn staf maakt hij de blokken verder tot er een volledige iglo stond, met een gat in het dak. Daar hoorde de rook van het vuur doorheen te gaan, maar Jack gebruikt het als lichtbron omdat hij geen vuur nodig had. "Maar ik kan je wel helpen met je kracht, als je dat wilt." Hij zette een paar stappen achteruit en keek naar de iglo. Hij beoordeelde hem en keurde hem uiteindelijk goed, zonder dat je dat vanbuiten aan hem zag. Daarna draaide hij zich weer naar Dennis en hij keek hem aan.

Niet over nagedacht xD dat zijn haren stijf waren bevroren, eigenlijk logisch ook
---
Je zag de teleurstelling in de ogen van de jongen die sipjes naar de grond keek. Hij schreef niets want hij wilde gewoon meehelpen. Hij hielp graag mensen. Bij het voorstel van de man begon de jongen helemaal te stralen. Hij schreef enthousiast wat op papier: ’Dat zou ik echt geweldig vinden! Als dat niet teveel moeite is natuurlijk.’ Dennis glimlachte waarbij je zijn tanden zag. Wat een onschuldig joch. ‘Je Iglo is mooi geworden. Ga je daar straks in slapen?’ Dennis keek hem nieuwsgierig aan voordat hij een rondje om de Iglo liep. Wat een vakmanschap. Jack herinnerde hem aan Eskimo’s want die maakten ook altijd van die Iglo’s waar ze in woonden.

"Ja, ik ga daar in slapen," zette hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zette zijn benen wijd. "En laat het nu eens waaien, meer niet." Hij keek Dennis aan. De hemel klaarde langzaam op en de laagstaande avondzon liet zijn stralen op Jacks met ijskristallen bedekte lichaam vallen. Hij schitterde in dat licht en leek wel gemaakt van zilver, vooral omdat ook zijn huid bleek genoeg was. Hij wachtte tot Dennis het liet waaien en spoorde hem aan om het langzaamaan steeds harder te laten waaien. Zo dacht hij dat Dennis op een gegeven moment wel een toppunt zou bereiken en daar kon Jack dan weer wat mee.

‘Dat is echt leuk! Ik heb nog nooit in een Iglo geslapen.’ Dennis keek even bedenkelijk met de potlood tussen zijn lippen gerust. ‘Mag ik jou eens inhuren zodat je er eentje in mijn achtertuin maakt? Dan kan ik daar ook eens in slapen!’ Dennis vond het leuk om nieuwe dingen uit te proberen in zijn leven. Bij de woorden laat het waaien legde Dennis al zijn spullen weg zodat zijn handen vrij maken. De jongen knikte want nu kon hij niets meer schrijven. Hij bewoog met zijn hand en er kwam een zacht briesje. Waaien, geen briesje. Hij probeerde in een stevigere houding te staan en probeerde het nog eens door met zijn armen te zwaaien. Langzaam kwam er een windvlaag. Voor kort keek Dennis op want hij was zo geconcentreerd bezig geweest dat hij niet merkte dat Jack schitterde. De naakte jongen zag er werkelijk prachtig uit en Dennis wilde hem weer tekenen. Hij leek wel een kristal zelf. Hoe kon hij zo schitteren? Dit moest Dennis tekenen want als iemand zijn schilderij zou zien werd hij meteen verkocht. Hij pakte gauw zijn tekenblok en was al weer aan het tekenen. De jongen was altijd zo impulsief.

"Dan blijf je vannacht slapen," zei Jack. "Als je geen problemen hebt met naakte mannen en kou." Hij voelde hoe de wind langs zijn lichaam streelde, maar zag vervolgens hoe Dennis zijn tekenblok pakte. Hij hief zijn staf en uit de bol in de top schoot een ijspegel, die het blok uit Dennis' handen sloeg. "Niet tekenen, maar waaien. Je kan veel harder." Hij was misschien streng, maar concentratie was belangrijk. Zijn aandacht ging nooit uit naar nutteloze dingen, dus ging er bijna nooit iets mis. De ijspegel keerde terug naar de staf, zodat de bol dezelfde grootte weer terug kreeg. Als je er ijs uit gebruikte, werd hij natuurlijk kleiner.

De jongen keek verbaasd op dat Jack zei dat hij kon blijven slapen vannacht. Dat zouden zijn broers en zus nooit goed vinden? Maar hij was al zestien! Ze moesten niet altijd zijn handje blijven vasthouden. En naakte lichaam? Helemaal niet want ze waren allebei mannen. Alleen wist Jack een ding niet. Dennis viel niet op geslachten maar op het innerlijk van het karakter. ‘Is goed! Heb alleen geen spullen bij mij. Ik heb nooit eerder in de natuur geslapen, gewoon buiten.’ Hij hield de blok een tijdje omhoog voordat hij weer verder ging met tekenen. Plotseling sloeg een ijspegel zijn blok uit handen. De jongen keek met grote ogen naar de andere jongen, naar Jack. Waarom deed hij dat nu! De jongen moest toegeven dat hij veel te snel werd afgeleid. De jongen concentreerde zich weer en maakte nog een windvlaag alleen zachter als daarnet. Hij wilde tekenen. Zijn handen tintelen gewoon om zijn potlood weer vast te kunnen houden. Hij schudde zijn hoofd – concentratie. Hij sloot zijn ogen, voelde de lucht door zijn vingers en zwaaide weer met zijn armen en dit keer kwam er een harde windvlaag.

Jack knikte en voelde hoe de windvlaag steeds harder ging blazen. Opnieuw knikte hij. Het was dat hij vastgevroren was aan de grond, anders stond hij nu wel te wankelen. "En dan nu de bol," zei hij en opnieuw veegde hij met zijn staf voor zich langs en er ontstond een zwevend doelwit. Men hoorde in deze tijden goed op de hoogte te zijn van hoe met je kracht om te gaan, daar wist Jack inmiddels alles van. Maar hij ging deze kleine jongen niet vermoeien met gebazel op het Dertiende Rijk, daar vond Jack hem nog te jong voor. Hij had wel een hart, het was alleen een koud hart.

De jongen leek te stralen van trots want dit was een goede wending. Dat hij dit kon?! Nu de bol? De jongen keek afwachtend naar de man want hij begreep niet wat Jack hiermee bedoelde totdat Jack een zwevend doelwit maakte. Moest hij nu een windvlaag daar naartoe sturen? Moest hij de bol weg schieten door middel van lucht? Dit begreep hij niet en voor even leek Dennis radeloos. Hij ademde diep in en probeerde een luchtstraal te schieten richting de bol. Het bereikte de helft niet eens. Gefrustreerd probeerde hij het nog eens maar nu gebeurde er niets. Dennis keek een beetje hopeloos totdat hij besloot om te springen en gebruikte de lucht en schoot de luchtstraal die het zwevend doelwit naar achteren schoot. Niet heel ver want zoveel kracht zat er nog niet in maar dit was een begin.

"Ik bedoel dat je een bol van lucht moet maken," zei Jack, maar hij knikte omdat Dennis het wel met een goedgemikte straal kon bereiken. Hij liet zien hoe hij zijn eigen bol ijs op het doel afschoot. De bol raakte de roos bijna, viel in splinters uiteen en die kwamen allemaal weer bij elkaar in het topje van zijn staf. Hij keek nog even hoe Dennis de bol maakte en liet daarna het doel smelten. "Oké, blijf hierop oefenen in je eentje." Hij ging in zijn hoofd op zoek naar de connectie met Belle, waar ze uithing. Uiteindelijk kwam de rendierdraak door de lucht aangerend, landde een stuk verderop en liep steeds langzamer verder over het strandje. Jack haalde zijn tassen van haar rug en legde ze in de iglo. Daarna keek hij weer naar Dennis.

Dennis bloosde lichtjes want dat was echt dom geweest. Hij had het helemaal verkeerd geïnterpreteerd. Hoe moest hij nu een bol van lucht maken? Dat had hij nooit gedaan. Dennis probeerde Jack na te doen maar hij kon echt geen bol maken. Het werd een bolletje, echt net zo groot als zijn duim zelf. Dennis begon steeds meer gefrustreerd te raken. Oefenen in zijn eentje? Wanneer Jack uit beeld was begon Dennis gelijk weer met tekenen. Hij had het beeld nog vers in zijn hoofd en dat luchtsturen ging hem toch niet meer lukken. De jongen moest echt iets aan zijn concentratie doen.

Na zijn opmerking over het feit dat Dennis gewoon zelf verder moest oefenen als hij weer eens de tijd had, keerde Jack zich naar Belle. De zon was inmiddels ondergegaan en haar gewei begon helder wit licht te geven, zodat Jack nog steeds schitterde. Hij pakte een aantal vruchten uit één van de tassen en meteen waren ze allemaal stijf bevroren. Jack nam een hap uit een appel en twee bananen liet hij zweven, door het ijs dat er nu in zat te sturen. Door dat ijs allemaal een andere kant op te sturen, liet hij de bananen ontploffen. "Zon t Drak ot Draka ke Ransw," zei hij plechtig. De twee bananen waren een offer geweest voor de koning en koningin van de winter, de twee goden uit Jacks geloof.

Nadat Dennis de resultaat had bereikt van de tekening keek hij vrolijk op. Het was donker geworden. Hij keek een beetje onzeker om zich heen. Waar was Jack gebleven? Dennis stond op om rond te kijken en het voelde fris aan. Hij begon het koud te krijgen. Hij hoorde geritsel bij de struiken, vroeg zich af of Jack terug kwam echter kwam zijn draak uit de struiken gesprongen. Met dat groen kon je hem nauwelijks onderscheiden met de struiken. Leave! Ik heb een nieuw persoon ontmoet. Heel aardig! Ik ga in een Iglo slapen vannacht. Hij knuffelde zijn draak vrolijk die hem aankeek. Leuk dat je zo snel vrienden maakt alleen Dennis vinden je broers en zus dat goed? Moet je niet eerst naar huis om toestemming te vragen? Om te laten weten waar je bent. Dennis keek zijn draak geïrriteerd aan. Jij ook al? Ik ben oud genoeg om dat zelf te beslissen! Zijn maag begon te knorren. Dennis had honger. Leave heb je niets te eten bij je? Zijn draak schudde zijn kop. Hongerlijden dan.

Er was genoeg licht op het strand door het licht van Belles gewei. Jack keek naar de jongen en zijn draakje en hij gooide hem een peer toe. Volledig bevroren, dat wel, maar hij zou snel genoeg ontdooien als Dennis hem vasthield en warm maakte. Belle keek even om zich hen en zakte daarna teleurgesteld door haar poten om te gaan liggen. Er was hier geen gras, dus voor haar geen eten. Ze had gelukkig als eerder die dag gegeten, maar de rendierdraak kreeg er altijd meer in. Jack ging op de grond voor de iglo zitten en leunde tegen de deurpost. Hij keek naar Dennis, het was een grappig jochie. Jack vroeg zich alleen wel af waarom hij niet praatte maar alles schreef. Misschien zou hij pas praten als Jack emoties vertoonde. Gellukkig schreef Dennis snel, want dat zou nooit gebeuren.

Leave had genoeg vruchten weten te eten voor zichzelf wat verder op maar aan zijn baasje denken? Ho maar. Dennis ging in de kleermakerszit zitten met een ontevreden expressie op zijn gezicht. Misschien moest hij nu ook maar naar huis want hij werd chagrijnig als hij honger kreeg. Jack gooide een peer zijn richting die de jongen vlug ving. Hij begon meteen vrolijk naar Jack te glimlachen, Dennis kon soms echt schattig zijn. Zo onschuldig. Hij begon over de peer te wrijven wachten tot het ging ontdooien. Zijn rode ogen waren voor kort naar de rendierdraak gericht. Wat zag die er leuk uit. Leave kwam lekker dicht tegen Dennis aanzitten zodat de jongen sneller warm kreeg. Wanneer de jongen ogen voelde prikken keek hij op om recht in de ogen van Jack te krijgen. Meteen verscheen er een blos op zijn gezicht. Een of andere manier leek Jack een ijs sculptuur, niets was van zijn gezicht af te lezen. Hij begon iets te schrijven. ‘Dankjewel voor de peer. Ik vroeg mij af … Doe je wel eens glimlachen?’

"Nee," zei Jack simpel. Glimlachen hoorde niet echt bij hem. Ook was hij ongevoelig voor schattigheid, mensen die irritant waren, mensen die probeerden hem te verleiden en meer mensen die hem op emotionele wijze probeerden te raken. Hij viel simpelweg voor iemands innerlijk en het moest een meisje zijn, maar meer eisen had hij niet. Mooie of knappe meisjes deden hem niet zoveel, want zij waren vaak niet in staat om zijn hart te doen smelten. En terwijl hij dat allemaal bedacht zat hij Dennis gewoon aan te kijken, want hij keek nooit weg. Het licht van Belles gewei zwol aan omdat het steeds donkerder werd. Nog even en Jack zou besluiten om naar bed te gaan. De volgende dag wilde hij beginnen aan de terugreis richting het Vissenrijk.

Dennis keek hem nu even niet aan want het antwoord stond hem niet aan. Hij krabbelde snel weer wat. ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.’ Dennis keek naar de lucht, naar de donkere lucht waar weinig sterren te zien waren. Dennis stond voor kort op, boog zich naar voren en trok zachtjes aan de lippen van Jack. Dennis’s ogen waren van dichtbij nog groter. Bij deze toenadering kreeg de jongen het nog kouder. Jack leek wel een ijs magneet. Hij ging snel weer terug zitten en schreef wat op. ‘Een glimlach staat je veel beter! Ijs is misschien koud maar ijs kan ook smelten.’ De jongen begon Leave te schetsen, zijn draak die sliep. Hij streek met zijn vingers over de schubben van zijn draak om hem zachtjes te aaien. Draken hadden ook liefde nodig.

Voor Dennis Jack aan kon raken, greep Belle in. Ze sprong op en duwde de handen van het jochie met haar snuit zachtjes aan de kant. Daarna ging ze weer liggen. "Ik zou dat niet doen," zei Jack. Mensen die hem aanraakten werden gekweld door hevige pijn van de kou. Jacks huid was nog kouder dan de omgeving. Alleen de huid, vanbinnen was hij even warm als elk ander mens, maar zijn huid was kouder dan ijs. Hij wreef over Belles snuit. De draak kon wel tegen de kou, want ze was een rendierdraak. Maar mensen niet. Natuurlijk kon Jack die kou op zijn huid uitzetten, maar dat deed hij niet. Misschien ooit als hij echt verliefd was, maar hij deed het gewoon niet graag. "En vanbinnen lach ik gewoon, hoor," voegde hij er nog aan toe, al was het overbodige informatie.

Dat is pas een goede verdediging! Mensen je laten aanraken, dan voelen ze vanzelf wel de pijn ---
Dennis keek met grote ogen naar de rendierdraak die met haar snuit de handen van hem wegduwde. Hij keek van de een naar het ander. Wat bedoelde Jack daarmee? Waarom konden anderen hem niet aanraken? Dennis vond hem echt heel bijzonder. Dit ging hij echt tegen zijn broers en zus vertellen. Jack was een soort kerstman, een onbereikbare kerstman. Dennis begon iets op te schrijven. ‘Jij bent echt speciaal! Nu wil ik ook ijskrachten.’ Dennis vond zijn lucht krachten maar saai. Wat kon je ermee? Dennis wist niet eens hoe je daarmee moest vliegen. Hoogstens irritant vond hij het maar. Bij zijn volgende woorden keek Dennis hem met een glimlach aan en tekende een smiley. ‘Iedereen wordt mooier als ze glimlachen en dat aan anderen laten zien. Mensen weten mij makkelijk af te lezen ook al praat ik niet. Kom omdat ik teveel mimiek toon van mijn gezicht. ‘ Dat was ook niet goed, helemaal niet zelfs. Dat maakte Dennis makkelijk af te lezen.

"Daarom hou ik mijn gezicht ten alle tijden in de plooi," zei Jack en hij stond op, na de laatste van zijn vruchten gegeten te hebben. "Maar nu naar binnen, anders worden je ouders nog boos als je verteld dat je laat naar bed bent gegaan. In mijn tassen vind je een slaapzak, anders heb je het heel koud vannacht." Nadat Dennis naar binnen was gekropen, plantte Jack zijn staf voor de ingang. Zodra hij ook naar binnen was gegaan, groeide de in/uitgang dicht met een dun laagje ijs. Jack ging zover mogelijk bij Dennis vandaan liggen en dekte zichzelf toe met een deken van sneeuw. Door het gat in het dak was de sterrenhemel te zien en het ijs en Jack glinsterden een beetje, maar verder was het donker.

Dennis begon weer wat te schrijven. 'Als ik dat doe zal niemand mij begrijpen want ik spreek ook niet. Hoe zou ik anders kunnen aanduiden hoe ik mij voel?' Met handgebaren? Dat was gewoon niet voldoende. Hij wilde niet als een levenloze pop rondrennen. Als hij zich op zijn gemak voelde wilde die dat laten zien aan de mensen om zich heen. Dennis begon nu tevreden aan zijn peer te knabbelen tot Jack zei dat ze naar binnen moesten. Dennis keek een beetje teleurgesteld want hij wilde de Iglo nog niet in. Toch hoorde je geen tegenspraak - grappig want hij sprak ook niet en liep naar de ingang. Hij kroop naar binnen en keek naar de in/uitgang die dicht ging met een dun laagje ijs. Fascinerend. Hij pakte een van de slaapzakken en ging er lekker in liggen met zijn ogen naar boven gericht om naar de sterrenhemel te kijken ook al waren het vannacht niet zoveel. Hij begon weer iets te schrijven. 'Hoe oud schat je mij? En hoe oud ben jij dat je gewoon hier in een Iglo kan slapen zonder problemen te krijgen?'

Het kostte voor Jack moeite om in het donker te lezen, maar dat liet hij niet zien. "Ik ben negentien, jij bent zestien," zei hij. Hij was heel goed in het 'lezen van mensen'. Hoe oud ze waren was daar één van de kleine dingen van. Jack had er nog nooit naast gezeten, hij wist het ook altijd zeker als hij moest zeggen hoe oud iemand was. Hij draaide zich ingegraven in de sneeuw naar Dennis toe en keek hem aan, voor zover dat kon in het donker. Hij zag nu dat het ijs achter het jochie lichter was, wat erop wees dat Belle zich daar ergens bevond met haar lichtgevende gewei. Jack legde zijn hoofd in de sneeuw en stuurde de rest van zich af. Hij dacht beleefd te zijn voor Dennis, maar onder een sneeuwlaag werd het voor hem veel te warm. Dan maar zonder sneeuwdekentje.

Dennis keek de jongen met indrukwekkende ogen aan. Zijn rode ogen waren makkelijk te onderscheiden in het donker. Hij leek wel een vampier die zin had in bloed zo rood waren ze. Het paste ook nog eens bij zijn rode lokken die vaak mensen deden herinneren aan een vuurtoren. '19? Dan ben je maar 3 jaar ouder als mij, dat valt nog reuze mee. Je bent wel goed in het raden van leeftijden.' Dennis glimlachte toen hij even iets ging teken op het tekenblok. Van die kleine figuurtjes wat hij vaker deed als hij nog niet kon slapen. De jongen keek naar de sneeuw die Jack van zijn lichaam afdeed. Dennis hart begon sneller te bonzen en hij keek snel weg. Kende de jongen geen schaamte? Als hij eens zou weten dat Dennis hem echt knap vond. Zijn wangen begonnen meteen al rood te gloeien gelukkig was het donker en kon de andere jongen dat niet zien. Dennis begon weer iets te schrijven. 'Wat doe je graag zo in je vrije tijd?' Behalve dan in het kou zwemmen dacht hij bij zichzelf.

"Nadenken," antwoordde Jack kort. Hij ging niet in over het verhaal over de leeftijden en hij vroeg niet aan Dennis wat die deed in zijn vrije tijd. Omdat duidelijk was dat ze toch nog niet zouden slapen hield hij zijn handen boven zijn borst en er ontstond een ijskristal dat zweefde tussen zijn handen. Het groeide zoals een ijskristal dat ook doet in de natuur en had een vorm die volledig uniek was, net als altijd. Eigenlijk liet Jack het afkoelen tussen zijn handen, waardoor het in de lucht zitten de water bevroor en aan elkaar ging zitten. Als Jack ertegenaan blies, ging het sneller, maar dan werd het ook minder mooi. Toen hij vond dat het klaar was, plakte hij het kristal op de wand en hij keek naar de ademwolkjes van hem en Dennis.

Dennis leek niet al tevreden over het antwoord van Jack. Was hij echt zo'n gesloten persoon? Dennis vond het leuk om met anderen te communiceren. Om anderen beter te leren kennen. Hij leek ook niet terug te vragen wat Dennis graag deed dus draaide de jongen zich om op zijn zij zodat hij de jongen beter kon aankijken. Hij begon weer iets te schrijven. 'Irriteer ik je?'

---
sorry zo weinig maar Dennis weet niet wat die moet doen >.<

"Nee," zei Jack opnieuw kortaf. Hij kreeg die vraag wel vaker en men irriteerde hem nooit. Dat leek alleen zo omdat hij altijd zo kortaf reageerde. Hij keek Dennis aan en plakte een nieuw ijskristal aan de muur. "Ik ga nu mijn best doen om te slapen, ik moet morgen weer vroeg op." Hij draaide terug op zijn rug en vouwde zijn handen op zijn buik. Hij lag nu nog gewoon met open ogen naar de sterren te staren, maar het duurde niet lang voor ze dichtvielen. Jack had nooit problemen met in slaap komen.