Het rotsige strandje -rijk van de schorpioen

Dennis voelde zich nu duidelijk niet op zijn gemak. Hij begon weer iets te schrijven. 'Jack... Ben je altijd zo... stil? Reageer je altijd maar met 1 of 2 woorden? Of korte zinnen?' Dennis zei altijd wat hij dacht of waar hij mee zat. Op een of andere manier wilde hij dat Jack zich opende tegen hem. Zijn ogen werden iets groter. Waarom wilde hij dat? Dennis keek hem met een glimlach aan. 'Slaaplekker.' Dennis viel niet in slaap en na ongeveer een half uur ging hij recht op zitten. Dennis schoof meer naar Jack toe en bekeek onderzoekend zijn gezicht. In zijn slaap leek de jongen veel onschuldiger, zag je echt dat hij nog pas 19 was. Mooi gezicht, ijsblauw/ijsgrijze ogen waar je jaloers op kon zijn en zijn haren hadden de kleur wit. Hij vond het leuk om mensen te bekijken in hun slaap dat deed Dennis vaker bij zijn broers en zussen. Hij had al zoveel tekeningen van hun.

Voor Jack in slaap was gevallen had hij nog ja geantwoord op Dennis' vraag. Hij merkte ook niet meer dat die naast hem kwam zitten en hem bekeek. Als hij dat had geweten, had hij de jongen teruggestuurd. Als ze 's nachts tegen elkaar aan zouden komen met blote huid, dat zou Dennis schreeuwend van de pijn wakker worden. Jack was een ijsklomp. Maar hij lag 's nachts volledig stil en werd de volgende ochtend weer wakker in dezelfde positie als hij in slaap was gevallen. Hij kwam rustig overeind en keek naar Dennis en zag hoe dichtbij hij was. Hij bedacht zich nu hoe gelukkig het jochie was, dat hij hem niet had aangeraakt. Hij had dat één keek meegemaakt en het meisje had lange tijd een blik vol afschuw op haar gezicht gehad van de pijn en de schrik.

Dennis begon weer te tekenen omdat hij dit gezicht niet gauw wilde vergeten. Dennis vond het altijd leuker om vrouwen te schetsen want die hadden meer gelaatsuitdrukking maar in dit geval was Jack een uitzondering. Zoveel aan zijn gezicht, manier van doen prikkelde Dennis gewoon. De jongen hield goed in zijn achterhoofd dat hij Jack niet mocht aanraken. Langzaam begonnen zijn ogen zwaar te voelen en viel de jongen met zijn schetsboek op zijn buik gerust in slaap. Hij merkte nog niet eens dat Jack naast hem wakker werd. Zijn ademhaling regelmatig die je nauwelijks hoorde, zijn warrig rode haren die nu plat langs zijn hoofd hingen wat hem nog jonger deed lijken dan hij al was.

Jack verdeed niet veel tijd aan het kijken naar de slapende jongen. Het was schattig, dat vond hij wel, maar meer niet. Hij klom over hem heen en kroop door de tunnel naar buiten. Het deurtje van ijs brak toen hij het aanraakte en naast zijn staf kwam hij de iglo uit. Daar lag Belle, ze was nog niet wakker. Jack pakte een appel uit één van zijn tassen en begon ervan te eten. Daarna liep hij richting de zee en hij sprong er in. Drijvend vanaf het water keek hij naar hoe de zon de iglo en zijn staf liet schitteren, alsof ze gemaakt waren van diamanten, maar het was gewoon ijs. Tevreden dreef hij rond en keek hij naar de zichtbare waterdamp die zijn mond verliet.

Dennis werd na ongeveer een half uurtje wakker en merkte dat hij nog de enige was in de Iglo. Hij kon zich niet herinneren dat hij in slaap was gevallen gisteren of dat Jack naar buiten was gegaan. De jongen volgde zijn voorbeeld en ging de Iglo uit om voor kort naar de jongen te kijken die in het koude water lag te stemmen. Dennis begon al te trillen bij het idee. Hij deed alleen even zijn gezicht wassen om eens goed wakker te worden en zag dat Leave een aantal vruchten had meegenomen voor als ontbijt.

Belle richtte zich nu ook op en liep statig het strandje af het bos in, op zoek naar een fijn stuk gras. Na een tijdje kwam Jack ook weer uit het water en hij ging naast Dennis op een grote steen zitten. Uit één van zijn tassen haalde hij een paar boterhammen. Eentje liet hij er ontploffen door hem te bevriezen en het ijs alle kanten op te sturen. Zachtjes mompelde hij de offerzege en daarna begon hij aan een andere. Brood liet hij niet bevriezen als hij het ging eten, want dan smaakte het nergens naar. Maar omdat hij het niet kon bevriezen, at hij het ook minder graag dan dingen waarbij dat wel kon, zoals vruchten, groenten en meer van dat soort dingen. Vlees at hij echt bijna nooit, want dat moest gebraden worden en daar had hij vuur voor nodig.

Dennis begon tevreden het fruit te wassen met water waarbij zijn vingers zachtjes trilden van de kou. Het was echt koud want zelfs als hij uitademde zag hij zijn condens. Hij keek hoe Jack naast hem kwam zitten en de jongen schonk hem een lieve glimlach. Dennis schoof geschrokken opzij wanneer hij zag hoe Jack met zijn eerste boterham om ging. Wat betekende dat? Dennis zocht zijn schrijfblok en begon er meteen op te kriebelen. 'Wat deed je daarnet?' vroeg Dennis een klein beetje met een geschokte houding. Jack had hem echt laten schrikken. Dennis nam een hap van zijn vrucht wachtend op en antwoord.

"Offeren aan de Koning en Koningin van de Winter," antwoordde Jack droog. Hij deed het niet regelmatig, maar van tijd tot tijd vond hij het nodig. Hij was er immers van overtuigd dat hij ijsmeester was geworden door een zegen van hen. Misschien had hij goed geleefd, was het hen opgevallen dat hij geweldig was in sneeuwballen gooien of had het een hele andere reden. Hij had het in elk geval aan hen te danken. Als hij slecht had geleefd, geloofde hij, had hij van de Vuurdemon de kracht vuur gekregen en Jack wist niet hoe hij dan met zichzelf had kunnen leven. Hij stopte de laatste boterham in zijn mond. Hij stond op en pakte zijn staf. Die staf hief hij in de lucht en de bol bovenin begon rond te tollen. Al het ijs en sneeuw van de iglo werd er langzaam, deeltje voor deeltje, naar toe gezogen tot alles weg was. Jack zette zijn staf weer tussen de stenen in de grond en zocht het strandje af naar zijn kleren.

De ogen van Dennis werden groter dan ze al waren. Met verbazing knipperde hij een aantal keren om daarna wat op te schrijven. 'Daar heb ik nooit iets over gehoord, een traditie wat ik nog niet ben tegengekomen. Kun je mij daar niet meer over vertellen?' Dennis hield zijn schrijfblok omhoog zodat Jack de tijd kreeg om het te lezen. Dennis keek hem met puppy oogjes aan en dat gebruikte hij vaker als hij wat voor elkaar wilde hebben. Dennis at zijn laatste fruit en zag Leave naar hem toe komen. Hij knuffelde zijn draak en het werd tijd om richting huis te gaan want zijn broers zouden vast ongerust zijn. Dennis keek gefascineerd hoe Jack het Iglo langzaam liet verdwijnen door zijn staf te gebruiken. 'Jack jij bent echt stoer! Je weet zoveel over je eigen kracht.' Dennis glimlachte lief en keek naar de grauwe lucht.

Jack vond het hartstikke grappig om te zien hoe Dennis tegen hem op keek. "Dat is een lang verhaal," zei hij. "En ik ga je daar niet mee vervelen." Hij vond zijn kleren en pakte ze op. Daar waar hij zijn handen op de stof zette, ontstonden ijskristallen. Hij trok zijn blauwe vest en bruine broek aan en pakte zijn staf weer op. Zoals altijd was hij blootsvoets. Een laagje ijskristallen kroop van beneden naar boven over zijn kleren, hij stuurde het ijs in zijn haar weer goed en zo was hij klaar om weer op reis te gaan. Terug naar het Rijk van de Vissen zou nog lang duren. Belle kwam weer uit het bosje gelopen, herkauwend op wat gras. Jack liep naar Dennis toe. "Jij zal uiteindelijk ook genoeg kunnen met je kracht," zei hij en hij klom op de rug van zijn rendierdraak. "Maar nu zeg ik tot ziens." Hij knikte met zijn neutrale uitdrukking en Belle begon te rennen, eerst over de stenen en daarna door de lucht. Na een paar minuten verdween de kou van het strandje en was het weer zo warm als het hoorde te zijn.

'Een lang verhaal?' Dennis keek met een glimlach op want hij vond het geweldig om naar verhalen te luisteren. Wanneer Jack de volgende woorden zei keek Dennis teleurgesteld naar zijn voeten. 'Dat maakt mij helemaal niets uit. Ik wil het graag horen!' Dennis keek sipjes naar de man die alweer ging vertrekken zonder meer informatie te verschaffen over deze bijzondere traditie, geloof. Bij de woorden van Jack knikte Dennis een beetje afwezig. 'Komt wel goed.' schreef hij zachtjes voordat hij iets anders erop schreef. 'Tot ziens Jack! Hopelijk zie ik je weer een keer.' Dennis keek nu al op naar de jongen net zoals hij dat bij zijn oudere broers deed. Na een paar minuten verdween de kou van het strandje en was het weer zo warm als het hoorde te zijn. Dennis keek naar Leave met een glimlach. Zullen wij ook maar eens gaan?

Nieuwe meet! (a)

XD, ik vind het goed. Zeg maar waar.

Oké.

Matthew was op een van de rotsen gaan zitten. De rots hing iets over het water heen en zo kon hij dus makkelijk het water omhoog sturen. Iets wat hij inmiddels niet meer deed. Nee, zijn zwaard lag nu op zijn schoot. In zijn rechterhand had hij een slijpsteen. Na een aantal gevechten was het zwaard hopeloos bot geworden, en dit was het moment dat Matt dat ging veranderen. Hij zorgde goed voor zijn wapens, erg goed het waren een soort van zijn kindjes. Een beetje raar, maar Matt was dan ook lichtelijk verknipt.

In hoog tempo zat Vic achter een antilope aan. Het beestje sprintte door het bos en Vic rende erachter aan en soms, als ze langs een beekje of vennetje kwamen, surfte hij op een golf. Maar hij haalde het dier niet in. Hij had zijn pijl en boog al klaar, maar hij kwam niet tot schot. Hij raakte altijd, maar niet als een dier niet zichtbaar was tussen de bomen door. Dus hij rende er maar achteraan, want hij had wel eten nodig. Zijn gezicht en armen zaten inmiddels onder de striemen van de takken die hij tegenkwam. Zijn shirt was hier en daar gescheurd door doornen en er staken er nog een paar uit zijn arm. Maar dat heelde hij straks wel. Nu wilde hij zijn eten. Hij begon zich steeds meer af te vragen hoe en waarom hij het dier had laten schrikken. Eindelijk sprong de antilope een strand op en Vic kon in de bosrand blijven staan. Nu had hij vrij spel. Binnen twee seconden had hij zijn boog gespannen en geschoten en de pijl was recht door het hart van de antilope gegaan. Het was zo snel gegaan, dat het dier eerst nog twee stappen zette voor het dood neerviel. Zwaar hijgend liep Vic naar zijn prooi toe en hij ging ernaast liggen, terwijl zijn borstkas zwaar op en neer ging. Daar waar hij pijn had begon zijn lichaam te gloeien en hij heelde al zijn wonden tot er nog witte strepen en korstjes over waren. Hij was uitgeput, dus hij kon het niet beter helen.

Matt draaide zich langzaam op toen hij de hoeven van een dier het strand op hoorde komen. Toen hij zag hoe iemand een pijl door het hart van het dier schoot schudde hij afkeurend zijn hoofd. Als de man schoot voor zijn voedsel had hij een kleiner dier moeten nemen, alleen was Matt niet de persoon die hierover zou oordelen. Hij draaide zich weer terug en richtte zijn aandacht op het slijpen van zijn zwaard. De man die achter het dier het strand op was komen rennen intereseerde hem weinig.

Vic bleef een paar minuten liggen en deed niet veel meer dan uithijgen. Tot er een grote, rode draak naast hem uit de lucht viel met vijf zadeltassen. Darsol had zijn vaste vorm aan moeten nemen om de tassen te dragen. Een groot, rood beest met zes rode vleugels en uit zijn oogkassen, neusholten en mond kwam helder wit licht. Hij boog zijn neus in één van de tassen en haalde er een beetje gedroogd vlees en fruit uit. Dat vlees was het laatste dat Vic op voorraad had gehad, vandaar zijn jacht op de antilope. Hij viel aan zodra het eten voor zijn neus werd gelegd en zodra het allemaal op was, heelde hij de laatste sporen van de wonden, zodat hij weer helemaal clean was. Hij stond op en boog zich over de antilope. Darsol veranderde in zijn vorm van licht, met zes vleugels en zwarte ogen, en spotte de jongen die bij het water zat. Hij zweefde erheen en ging nieuwsgierig voor hem hangen. Vic keek even op, maar ging daarna verder. Hij vilde de antilope en waste daarna het vlees en de huid door water uit de zee erlangs te sturen. Veel makkelijker. Daarna gooide hij er kruiden overheen en liet het in de zon drogen.