Een simpel cafeetje - Het rijk van de maagd.

Een zware dag achter de rug? Of moet je nog aan een zware dag beginnen? Kom dan een lekker kopje koffie drinken in dit simpele cafeetje. Hier kun je koffie en misschien ook wat te eten voor een lage prijs, en als je wilt kun je het ook nog op een van de loungebanken opeten/opdrinken. Dit café is simpel en rustig en misschien ook wel een tikkeltje goedkoop. Het is niet echt een romantische plek waar je een leuk afspraakje kunt hebben, maar het is puur zakelijk.

regels: Niks kapot maken, wc's kosten 50 cent.
Personen: Niet teveel, maar ook niet te weinig.

Lewis was een half uurtje geleden het café binnen gelopen. Hij was gaan zitten aan een tafeltje en had wat te eten besteld. Het bord met eten werd hem nu voorgeschoteld evenals een glas water wat hij bij het eten had besteld. Hij had hier in het twaalfde rijk nog geen appartement kunnen kopen, het was ook niet gewoonlijk dat hij dat zou doen maar hij twijfelde er nog wel wat over. Hij zag het niet echt zitten om 24/7 in het legerkamp te zijn. Nu zat hij dus hier te eten, omdat dit veel beter was dan de kost die ze kregen in het leger.

Bonnie liep het cafeetje binnen. Haar bruine haren in een hoge staart en haar pony die zoals altijd over haar voorhoofd liep. Haar legergroene jas droeg ze over een simpel shirt en daaronder droeg ze een zwarte broek met gympen. Zoals altijd was ze simpel gekleed, en probeerde ze niet al te erg op te vallen. Ze ging aan de bar zitten en bestelde een kop koffie waarna ze haar tas waar een paar boeken inzaten op de grond liet zakken.

Lewis nam rustig een hap van zijn eten, heel even liet hij zijn ogen door het café glijden. Hij was niet echt op zoek naar iets maar wel benieuwd naar wie er in het café zouden zitten. Zijn ogen vielen op een meisje dat bij de bar zat, ze was niet erg opvallend maar toch viel ze hem op. Hij wist niet goed waarom. Hij wendde zijn blik weer af en ging verder met eten.

Opeens voelde Bonnie een blik op haar gericht. Ze keek om zich heen en zag een jongen net wegkijken. Hij was lang, had zwart haar en blauwe ogen. Een paar seconden keek ze naar hem terwijl hij at, en toen keek ze weer weg. Haar koffie was nog warm, dus vouwde ze haar koude handen rond het kopje. Ze bedacht hoe ze de laatste tijd meer mensen ontmoette en hoe dat haar opener gemaakt had, ze voelde zich veel gelukkiger dan eerst.

In zijn ooghoeken zag hij dat het meisje naar hem keek. Kort wekte dat een scheve glimlach bij hem op. Hij glimlachte niet naar haar, maar hij vond het gewoon grappig dat ze door had gehad dat hij naar haar had gekeken. Heel voorzichtig probeerde hij haar gedachten op te vangen. Het lukte niet echt, het frustreerde hem lichtelijk dat hij zijn krachten zo slecht onder controle had. De ene keer werd hij overvallen door alle gedachten om hem heen, en op momenten dat hij gedachte wilde horen hoorde hij niets. Dan was het stilte. Toch merkte hij lichte haar gedachten op, niet wat ze dacht maar wel dat het gelukkige gedachten waren. In elk geval had het geen hele zware emotie zoals verdriet of woedde.

Bonnie zag hem glimlachen naar haar, en voorzichtig keek ze weer om naar hem. Een klein, minuscuul glimlachje vormde zich op haar gezicht en ze keek naar zijn aura. Zijn aura was een combinatie tussen rood en grijs wat meestal niet veel goeds kon betekenen, maar naarmate de aura dichter bij hem kwam werd hij felblauw. Het intrigeerde haar wel, een aura met verschillende kleuren, alsof hij zich anders voordeed dan hij in werkelijkheid was. Een paar seconden bleef ze hem aankijken, en daarna keek ze weer weg.

Lewis glimlachte uitnodigend naar haar. Hij zat alleen aan een tafel, en hoewel hij niet geïnteresseerd was in een relatie was het vrouwelijk schoon nooit een verkeerd gezelschap. Hij nam nog een hap eten en keek af en toe naar het meisje. Ergens hoopte hij dat ze bij hem kwam zitten, hij was wel benieuwd naar haar. Zeker omdat hij haar gedachten erg slecht kon lezen.

Bonnie voelde zich wat gewaarschuwd door zijn aura, maar het gevaar trok haar ook wel aan. Bij zijn uitnodigende glimlach twijfelde even, maar toen dacht ze waarom niet, en pakte haar koffie en tas en liep naar hem toe. Haar tas legde ze neer, haar koffie zette ze op tafel en ze keek hem aan. 'Hoi' zei ze met een lacherig toontje en ze hield haar hoofd eventjes schuin, zijn aura was van dichtbij nog intrigerender en ze bekeek de grijze draden die langzaam in leken te vlechten met de blauwen.

Lewis glimlachte vrolijk toen ze bij hem kwam zitten. Goede vrienden -als hij die had gehad- zouden kunnen zien dat hij het niet meende. Van binnen werd hij verteerd door een verdriet en een woede over de dood van zijn ouders en een aantal van zijn geliefde broertjes en zusjes. Alleen omdat zijn vader zo'n idioot was geweest. Soms overviel de woede hem zo erg dat hij zichzelf totaal niet meer kende. Vroeger was Lew wel een aardige jongen geweest, natuurlijk had hij kattekwaad uit gehaald. Alleen nu was hij in staat mensen te vermoorden om niets, hij was veranderd. Te erg naar zijn zin maar hij zou het niet terug kunnen veranderen. De moord op zijn ouders had hem te sterk gegrepen. 'Hey,' zei hij nonchalant tegen het meisje.

Bonnie zag wat rode draden door zijn aura gaan, leugen flitste er door haar hoofd, maar toen besefte ze dat deze oranje kleur niet meteen een leugen hoefde te zijn, het kon ook staan voor iets wat ongemeend was. 'Je hoeft niet te doen alsof hoor' gaf ze als reactie op zijn glimlach en haar gezicht verloor de warme glimlach die erop gestaan had, als hij geen zin had om met haar te praten ging ze hem nergens toe dwingen, zelf vond ze dat ook altijd irritant.

'Wie zegt dat ik dat doe?' vroeg hij haar een tikkeltje verbaast. Het was niet mogelijk dat ze aan zijn uiterlijk had gezien dat hij een nep lach had gegeven. Het moest iets anders zijn, alleen kon Lew zijn vinger er niet op leggen. 'Hoezo denk je dat ik iets doe wat ik niet wil?' vroeg hij haar toen. Het verbaasde hem dat ze hem blijkbaar zo snel had kunnen doorzien. Hij probeerde weer haar gedachten te lezen, het ging iets gemakkelijker maar hij had er niet veel aan. Hij hoorde alleen dat ze iets irritant vond.

Bonnie besefte zich opeens dat ze haar mond voorbij gepraat had. Moest ze hem nu vertellen over de aura's? 'Euhh.. niks laat maar' zei ze, en ze nam snel een slok van haar koffie. Geweldige zet Bonnie, echt heel slim dacht ze, en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Dit was waarom je haar niet in een stressvolle situatie moest plaatsen, en waarom ze dacht dat ze niet geschikt was om te vechten. De enige uitweg waar ze op dit moment aan kon denken was wegrennen, zichzelf redden en nooit meer achterom kijken, maar dat kon natuurlijk niet.

Lewis geloofde haar niet. Hij hield zijn hoofd schuin. Een flard van haar gedachten kwam binnen. Geweldige zet Bonnie, echt heel slim Wat een vreemde gedachten, dacht hij bij zichzelf. Het sloeg nergens op tenzij ze iets achterhield. 'Nee, vertel,' zei hij met een lichte grijns. Hij had heel goed door dat ze iets achterhield voor hem, haar hele houding verraadde haar. Natuurlijk hielpen de gedachten van haar ook wel een beetje mee. Alleen liet hij dat niet merken.

Bonnie keek de jongen aan en besefte dat ze hem moest vertrouwen, al ging dit tegen haar natuur in. 'Ik kan het zien als iemand liegt' zei ze, en ze eindigde de zin alsof er een vraagteken stond, alsof ze het aan hem vroeg. Ze hoopte dat hij dit goed genoeg vond, want om het hele verhaal met het vuursturen en aura's zien te vertellen was wel een beetje raar. Ze kende deze jongen omdat ze even naar elkaar gelachen hadden en ze bij hem was komen zitten.

Lewis glimlachte. 'Hoe?' vroeg hij haar. 'Ehm, hoe kun je dat zien?' vroeg hij toen in een normale zin. Hij vroeg zich af hoe ze dat kon zien, aan zijn lichaamstaal? Natuurlijk wist hij af van de mensen met magie die aura's konden lezen. Alleen wilde hij daar niet meteen wat over zeggen. Want alleen mensen die zelf krachten hadden wisten er genoeg van af om dingen daaraan te relateren.

Bonnie besloot dat hij nog niet klaar was voor de waarheid, misschien als ze hem beter leerde kennen? 'Aan de manier waarop je keek, en hoe je zit. Het is zo simpel, maar veel mensen zien het niet' zei ze met een glimlachje en ze nam weer een slok van haar koffie die al wat af begon te koelen. Ze ritste haar jas open en deed hem uit, want het was veel te warm hier binnen. De jas en haar tas hing ze aan de stoel waar ze op zat.

Lewis leunde wat naar voren. 'Je bent de eerste die in twintig jaar die ziet dat ik lieg, ik geloof je niet,' zei hij tegen haar. 'Maar ik ga nu net doen alsof ik je wel geloof omdat je er blijkbaar niet over durft of wilt praten,' zei hij tegen haar. Daarna ging hij weer normaal zitten. Hij had zijn bord inmiddels leeg en bestelde een kop koffie na. 'Wil je ook nog een kop?' vroeg hij haar toen.

Bonnie deinsde naar achter toen hij opeens naar haar toe boog en keek hem stug aan. Aan de ene kant vond ze het fijn dat hij zo reageerde, aan de andere kant vond ze het vervelend. 'Oké' zei ze en ze ging weer normaal zitten. 'Nee ik heb nog' zei ze en ze glimlachte een beetje nep. Zoals hij had zij de kunst van nep lachen nog niet door, omdat ze meestal gewoon helemaal niet lachte. 'Hoe heet je?' vroeg ze en ze keek naar haar kop koffie die nog voor de helft vol was.

'Rustig maar ik bijt niet,' zei hij toen ze achteruit deinsde doordat hij iets dichter bij was gekomen. 'Ik ben Lew,' zei hij vervolgens om haar vraag te beantwoorden. 'En de naam van deze schone dame is?' zei hij met een scheve, dit keer wel gemeende glimlach. Het kwam waarschijnlijk flirterig over, en dat was ergens ook precies wat hij wilde. Hij was niet iemand die normaal met vrouwen praatte, hij was iemand die vrouwen eerder gebruikte dan ze respecteerde. Het was fout maar goed hij had nu eenmaal zijn behoeftes.

Bonnie keek op en trok een wenkbrauw op. Hij beet niet. Nee zij ook niet, maar als iemand niet beet betekende dat niet dat diegene niet gevaarlijk kon zijn. Zoekend keek ze in zijn felblauwe ogen, opzoek naar of hij nou flirtte of hier niks van meende, maar zijn ogen verraadden niets. Lew was vast een afkorting van Lewis of iets in die richting. Zij heette officieel ook niet Bonnie, maar haar eigen naam was zo afschuwelijk lelijk dat ze zichzelf altijd Bonnie noemde. 'Deze schone dame heet Bonnie' zei ze met een vleugje sarcasme in haar stem, ze herinnerde zich dat Darlah haar laatst ook schone dame genoemd had, blijkbaar deden veel mensen dat.

Lewis lachte even. Hij kon op een of andere manier vrouwen met sarcasme beter waarderen dan vrouwen die niet van zich afbeten. Natuurlijk waren die vrouwen ook lastiger om te krijgen maar daar ging het hem ook niet altijd om. Al was het natuurlijk wel vaak het geval. 'Kom je hier vaker?' vroeg hij toen om het gesprek maar op gang te houden.

Bonnie moest bijna lachen om de oppervlakkigheid van die vraag, maar vond het wel leuk om zijn kleine flirtspelletje mee te spelen. 'Nee, ik woon hier eigenlijk best ver vandaan' zei ze en ze veegde een lok uit haar gezicht waarna ze haar laatste slok koffie nam en ze zette haar elleboog op tafel waarna ze met haar kin in haar hand steunde. 'En jij?' vroeg ze terwijl ze weer speurend in zijn ogen keek waar ze niks in kon lezen. Natuurlijk kon ze zijn stemming voelen -als het nodig was ook veranderen- en ook zien, maar dat vond ze veel minder leuk.

Lewis glimlachte kort. Hij hield niet van dit soort vragen, maar toch glimlachte hij en hield zijn gevoelens onder controle. Hij wist dat ze iets kon zien, wat wist hij niet maar voor het geval ze aura's kon lezen moest hij proberen zijn gevoelens te onderdrukken. 'Ik ben hier voor het eerst, ik trek meestal een beetje rond,' zei hij tegen haar. Dat was niet gelogen, vroeger in het dertiende -na de dood van zijn ouders- was hij rond gaan trekken met wat er nog over was van de familie. Ze moesten op een bepaalde manier aan eten komen. Hier trok hij rond omdat hij niet wist waar hij zich wilde vestigen. Het leek logisch om in een van de vuurlanden te gaan wonen. Alleen wist hij niet of hij daar wel zo op zijn plek zou zijn.

Bonnie wist niet dat hij zijn gevoelens onderdrukte, maar zag wel dat hij hier niet graag over praatte, zijn aura werd wat donkerder. Terwijl hij praatte nam ze een slok, en toen hij klaar was dacht ze na. 'Hmm... Nou ja, liever rondtrekken en de goede plek niet vinden dan je hele leven doorbrengen op een plek waar je liever niet bent' zei ze op luchtig toontje, ze keek hem een seconde aan en keek toen de bar rond. Het was rustig, er zaten vier mensen in de hoek en er was een barman, verder was het leeg.