Een simpel cafeetje - Het rijk van de maagd.

Lewis knikte. 'Ik denk dat ik niet echt gemaakt ben om op een plek te leven,' zei hij kort tegen haar. Het was een hele tijd geleden dat hij met iemand normaal had gepraat over zijn leven. Ondanks dat hij hier pas een paar dagen was. Met zijn broertjes en zusjes wilde hij het niet hebben over dit soort dingen. Hij wilde dat ze zo lang mogelijk kind konden blijven, al wist hij dat de dood van hun ouders dat eigenlijk niet echt mogelijk maakte.

Bonnie stak haar hand op om nog een koffie te bestellen, en de barman gebaarde dat hij er zo aan zou komen. 'Ik zit er ook aan te denken om niet meer thuis te gaan wonen' zei ze, misschien een beetje te persoonlijk, maar hij had ook persoonlijke dingen gezegd, en was dat niet de snelste manier om iemand te leren kennen? De barman kwam en ze bestelde nog een koffie waarna ze in haar tas naar haar portemonnee te zoeken.

Lewis keek een beetje verbaast, hij had het meisje stiekem ingeschat als iemand die nogal gesteld was op haar ouders. Iemand die huis en haard niet snel zou achterlaten. 'Waarom?' vroeg hij haar. 'Als je het te persoonlijke vind hoef je het niet te vertellen,' zei hij er snel achteraan omdat hij flarden van haar gedachten had opgevangen. Hij wilde niet dat ze zich ergens verplicht tot voelde omdat hij iets had gezegd over het verleden. Het was vreemd dat hij zo met haar praatte, totaal niet zoals Lewie normaal gesproken was.

'Omdat...' Zei ze, en ze stopte abrupt in haar zin. Ze wist het eigenlijk niet goed, ze dacht er sinds de informatie van de bol had gekregen aan omweg te gaan thuis. Haar hele leven had ze het niet fijn gehad daar, en ze vroeg zich af waarom ze daar dan zou blijven. 'Omdat ik daar geen vrienden heb en met mijn familie geen al te beste band heb. Ik vraag me af waarom ik ergens zou blijven als ik er niet wil zijn' zei ze eerlijk, en ze sloeg haar ogen neer. Toen de koffie voor haar neergezet werd betaalde ze en nam ze voorzichtig een slok.

Op een of andere manier voelde Lewis zich rot voor haar. Hij legde troostend een hand over die van haar heen. 'Dan denk ik dat je de juiste beslissing neemt door weg te gaan,' zei hij vervolgens tegen haar. Hij had geen keuze gehad, en hij zou zelf nooit hebben gekozen voor dit zwervende bestaan. Hij had het prima bij zijn ouders thuis. Alleen wist hij ook dat niet elk gezin zo hecht was als dat van zichzelf.

Bonnie's hand verstarde onder die van hem. Al haar spieren spanden zich aan, en bijna trok ze hem weg. Maar toen bedacht ze zich dat er geen reden was haar hand niet onder die van hem te laten liggen, en ze ontspande weer. 'Ja, het komt wel goed' zei ze met een glimlachje en ze keek naar zijn knappe gezicht. Het viel haar op dat het blauwe gedeelte van zijn aura het grijze een beetje leek te overheersen. 'Hoe oud ben je eigenlijk?; vroeg ze om het gesprek een van richting te veranderen, al wist ze het antwoord als, want hij had het onlangs nog gezegd zonder het zelf te weten. "Je bent de eerste die in twintig jaar die ziet dat ik lieg." Ze ging ervan uit dat hij twintig was.

'Twintig, maar dat wist je al,' zei hij met een glimlach. Soms hoorde hij haar gedachten en het was grappig. Hij had haar intenties om sommige vragen te stellen door maar het maakte hem niet uit dat ze van onderwerp wilde veranderen. Hij trok zijn hand weer weg en nam een slok van zijn koffie. 'Jij?' vroeg hij haar toen. Mee spelend in de vragen die zij hem stelde zodat ze zich niet ongemakkelijk zou voelen hoopte hij.

Bonnie keek hem verrast aan, en ze glimlachte een beetje. 'Ja, dat wist ik al. Je hebt een goed geheugen' zei ze lachend en ze nam een slokje van haar nog warme koffie. Een fractie van een seconde twijfelde ze om te liegen, want zeventien klonk zo jong. Zij wist wel dat ze in haar hoofd ouder was, dat ze slimmer was dan de gemiddelde zeventienjarige, maar hij wist dat niet, het was niet zo dat hij in haar hoofd kon kijken of zo. 'Zeventien' zei ze met een iets zachtere stem dan daarnet, en ze nam snel weer een slok.

Lewis glimlachte. Hij vond het prettig om te merken dat ze eerlijk tegen hem was. Iets wat hem raakte op een of andere vreemde manier. Misschien kwam het omdat hij het prettig vond dat hij eindelijk weer eens met iemand kon praten, bij Bonnie liet hij zijn alterego eens een keer niet de overhand nemen. De persoon die hier aan de tafel zat te kletsen was Lewis, en niemand anders. Hij nam weer een slok koffie en merkte dat de vloeistof koud was geworden. Hij dacht even na of het op zou vallen als hij het met zijn kracht op zou warmen. Waarschijnlijk niet, alleen als ze heel goed naar zijn handen zou kijken zou ze het zien. Hij waagde het er maar op en stuurde de warmte naar zijn vingers waardoor deze heel iets rood op gloeide.

Bonnie voelde zich wel op haar gemak bij hem. Hij was best een aardige jongen, en bijna al het grijze in zijn aura was verdwenen. Zijn aura was echt prachtig, zo felblauw dat het bijna pijn deed aan haar ogen, en daarom keek ze ook maar even niet naar zijn gezicht. Ze keek naar de tafel en zag zijn handen, die op een vreemde manier rood op gloeiden. Voor zover zij zich kon herinneren zag ze geen aura's rond iemands hand, en opeens besefte ze dat hij vuur stuurde. Ze glimlachte, en bracht haar hand ook naar zijn koffiekopje waarna ze ook haar vingers op liet gloeien, en de warmte naar de koffie stuurde.

Lewis zag dat Bonnie zijn handen zag. Heel even voelde hij zich stom dat hij zo opvallend vuur had gestuurd. Toen zijzelf haar handen naar zijn kopje bracht moest hij lachen. Het was een soort ontspanning die over hem heel viel. Hij wist dat ze niet van het dertiende was, dat kon gewoon niet want hij had haar niet gezien bij Zenan. Toch zag hij haar niet als vijand. 'Je kan dus vuursturen,' zei hij met een glimlach tegen haar.
______
Sorry voor mijn uberlate reactie maar ik heb met migraine op bed gelegen dus vandaag...

maakt niet uit hoor :p
----

Bonnie trok haar handen snel weg toen de koffie opeens begon te borrelen, hij was warm genoeg geworden. Ze keek op en trok haar mondhoek op, waardoor ze een klein, mysterieus glimlachje op haar gezicht kreeg. 'Ja, maar niet heel goed hoor' zei ze en ze liet een paar vlammetjes in haar hand verschijnen. Opeens bedacht ze zich dat er ook nog een barman was, en ze keek opzij, de man stond achter de bar naar hen te kijken. Verder was het cafeetje leeg. 'Ehmm... We gaan zo sluiten' zei de man met een licht verbaasde toon in zijn stem.

Lewis glimlachte. 'Veel oefening baard kunst,' zei hij tegen haar. Hij liet ook een aantal vlammetje verschijnen, ze vormde zich in een soort bloem. Toen hij doorkreeg dat de barman naar hen keek liet hij de vlammetjes weer verdwijnen. Toen de barman zei dat ze zo gingen sluiten besloot Lewis dat hij nog geen zin had om weer alleen verder te gaan. 'Heb je zin om nog ergens wat te graan drinken?' vroeg hij aan Bonnie. Ze was leuk gezelschap vond hij.

Bonnie had wel over de aura's willen beginnen, maar iets hield haar tegen. Ze kon zich niet herinneren dat ze deze jongen bij de bijeenkomst gezien had, en het deed haar denken aan de vorige keer dat ze met iemand uit het dertiende rijk te maken had gehad. Niet een al te geweldige ervaring. Ze hoopte dat als er iets mis was, en Lewis inderdaad uit het dertiende rijk kwam, het aura's lezen wel van pas kon komen.
Wat drinken vroeg hij, bedoelde hij daarmee alcohol? Want Bonnie had nog nooit serieus in een café iets gedronken. 'Euh.. Ja hoor' zei ze met een glimlachje, en ze stond op, trok haar jas aan en hing haar tas over haar schouder waarna ze op hem wachtte.

Lewis glimlachte toen Bonnie op zijn voorstel inging. Hij had geen idee waar hier in de buurt goede cafeetjes waren maar hij verwachtte dat, net zoals in het dertiende, er genoeg café's waren waar ze wat konden gaan drinken. Hij keek haar glimlachend aan en stond ook op. Hij had zijn jas over zijn arm heen gegooid omdat hij niet dacht dat hij het buiten koud zou krijgen nu hij zijn lichaam warm kon houden met zijn eigen vuur. Hij bood Bonnie een arm aan toen ze naar buiten liepen. Gewoon uit beleefdheid, iets van zijn vroegere ik kwam steeds meer naar boven. De lieve, gevoelige Lewis scheen het eventjes te kunnen winnen van de koude en harde hij wie hij de afgelopen paar jaar was geweest. 'Ken jij hier goede cafétjes in de buurt?' vroeg hij haar.

Als Bonnie erachter zou komen hoe Lewis echt was, zou ze hem zeker weten niet mogen, misschien zelfs een beetje bang voor hem zijn. Zodra een situatie stressvol werd rende het ze het liefst altijd zo ver mogelijk weg, dus dat zou ze dan ook doen. Maar voor zover zij wist was hij een leuke jongen met een mooie aura. Ze gooide haar haren over haar schouder en ze haakte haar arm in die van hem waarna ze naar hem glimlachte. Ja, misschien flirtte ze wat met hem, maar daar zag ze de fout niet echt van in. 'Euhm.. Nee, ik ben eigenlijk niet zo'n drinker' zei ze lachend. 'Maar ik sta open voor nieuwe dingen' voegde ze daar nog aan toe.

Lewis vertelde maar niet dat hij eigenlijk elke avond in een cafe te vinden was. Het liefste dronk hij op een avond zoveel dat hij de volgende dag niet meer wist wat er was gebeurd. Het verdoofde de pijn. Bonnie was blijkbaar absoluut geen meisje voor de alcohol, en ergens vond hij dat wel leuk. Zo lekker netjes, onschuldig. 'Volgens mij zit verder op in de straat wel een café,' zei hij tegen haar. 'En ik zal rekening houden met het feit dat je niet zoveel drinkt,' zei hij met een vrolijke knipoog.
_____
zal ik een café aanmaken??

Ja is goed

https://kyon-rpg.actieforum.com/t250-casey-s-bar-cafe-rijk-van-de-maagd#3348

begin jij??

New
---

Bonnie zat in het cafeetje, helemaal achter in een hoekje. Ze had voor zich een kop dampende koffie staan en staarde naar een specifieke plek op de muur. Niet dat er nou echt iets te zien was, maar ze had geen zin om iets anders te doen. Ze dacht een beetje na over hoe ze Lewis hier voor het eerst ontmoet had, maar sinds dien had ze hem niet meer gezien. Een nadeel aan het reizen had ze gemerkt. Haar haren waren stijl en hingen over haar schouder. Verder droeg ze een strakke zwarte broek en een wit topje met een bruin vestje.

Met zijn handen in de zakken van zijn zwarte vest en zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken, kwam Oliver binnen stappen. Het witte koffertje van zijn viool hing om zijn schouder. Zijn bruinrode haar piekte onder zijn capuchon vandaan en maakte zijn ogen vrijwel onzichtbaar. Toch bekeken deze de ruimte waar hij nu was binnen gestapt. Hij kende het hier wel, omdat hij hier al eerder was geweest op eerdere reizen. Hij wilde gewoon zeker weten dat het niet te druk was. Tot zijn opluchting was het niet heel bevolkt en kon hij nog in zijn eentje zitten. Met een zucht manuevreerde Oliver zich tussen de tafeltjes en stoelen door tot hij ergens achteraan op een stoel ging zitten. Zijn capuchon deed hij af en lui leunde hij achterover in de stoel. Heerlijk die rust die hij hier buiten vond. Het was zo anders dan in het drukke huis waar iedereen op elkaars lip zat. Hij hield van zijn familie, maar af en toe was het een beetje extreem. Daarom vond hij het ook fijn dat hij door dit gebeuren met een of ander dertiende rijk wat meer de kans kreeg om weg te zijn van hun en wat meer te reizen. Reizen was altijd een van zijn interesses geweest, om meer van de rijken te ontdekken. Rustig zette hij zijn koffer met viool op de grond naast hem.

Bonnie zag uit haar ooghoek dat er iemand aan het tafeltje naast haar ging zitten. Ze keek opzij en zag een jongen. Hij was knap en even volgde ze met haar ogen de vormen van zijn gezicht waarna ze zo onopvallend mogelijk naar zijn aura keek. Misschien keek ze iets te lang naar hem dan beleefd was, maar het maakte haar niet veel uit. Na een tijdje keek ze weg en haalde een boek uit haar tas. Het was een leesboek, een beetje sprookjesachtig. Dus ging ze gemakkelijk zitten en begon ze te lezen.

Er kwam iemand naar hem toe om zijn bestelling op te nemen. Oliver bestelde een grote kop thee. Alleen in de ochtend was hij van de koffie en hij nam niet meer cafeïne dan voor hem nodig was. Hij werd niet druk van teveel cafeïne, maar eerder geïrriteerder en luier. Toen het persoon dat waarschijnlijk een soort van serveerder was, weg was gelopen, nam Oliver zichzelf de tijd om even lekker te zitten en rond te kijken. Er waren niet veel mensen, maar er was altijd wel wat te zien. Er zaten twee dames rond de veertig aan de tafel voorin in het café geheimzinnig te gniffelen en smoezen. Waarschijnlijk van die roddeltantes die over anderen praatten omdat er niets gebeurde in hun eigen leven. Zijn ogen dwaalden af naar het tafeltje naast hem waar een jong meisje zat. Ze was misschien een jaartje of twee jonger dan hij was en zag er goed uit. Hij liet zijn ogen echter kort over haar heen glijden en keek daarna weer weg omdat zijn kop thee op tafel werd gezet.

Bonnie las nog een tijdje door, tot ze opeens voelde dat ze best nodig naar de wc moest. Haar boek legde ze weg, en ze vertrouwde er maar op dat niemand haar jas zou stelen. Haar tas nam ze voor de zekerheid maar mee. Ze wilde niet dat iemand haar boeken of portemonnee zou stelen. Ze stond op, en liep richting de wc. Toen ze zo'n paar minuutjes later terugkwam liep ze langs het tafeltje van de knappe jongen, maar ze lette niet goed op en struikelde over een stoelpoot waarna ze op zeer oncharmante wijze een uitglijder maakte, zich vastgreep aan de tafel maar uiteindelijk toch op de grond belande. Ze voelde een mengeling van schaamte en pijn in haar rug over zich heen komen en probeerde zo snel mogelijk weer op te staan.

Oliver nam net een slokje van zijn thee die nu redelijk drinkbaar was, toen het meisje over zijn stoelpoot struikelde en viel. Hij schrok er licht van en zette zijn kop thee terug op tafel. Hij was dan misschien niet de meest sociale jongen die je kon tegen komen, maar hij was zeker niet gemeen. Misschien was de val van het meisje een beetje lachwekkend, maar misschien had ze wel pijn. Oliver draaide zich naar haar toe en stond kort op om zijn hand naar haar uit te steken, zodat hij haar overeind kon helpen. "Ben je oké?" vroeg hij aan haar met zijn stem die vrij laag en nors klonk. Hij glimlachte een beetje geruststellend naar haar, of probeerde dit in ieder geval.