Open-trainingsveld - Rijk van de Weegschaal

Lewis had niet verwacht dat ze zijn arm zou pakken. Hij vond het slim van haar. Hij hielp haar iets omhoog omdat hij anders zeker zou vallen van de pilaar. Hij ontweek de vuist van Kirsten alleen had hij net niet genoeg ruimte waardoor de vuist zijn wang nog een beetje raakte. Hij voelde zijn wang kloppen door de klap. Hij was nog wel aardig in balans. Hij had zijn mes gepakt en haalde nu naar haar uit. Hij richtte op haar armen, hopelijk zou de pijn haar uit balans brengen. hij wilde haar geen echte schade berokkenen.

Ze had hem een beetje geraakt maar ze wilde hem geen harde klap verkopen. Dit gebruikte ze alleen als troef zodat hij zijn evenwicht zou verliezen en vallen. Helaas bleef hij op de pilaar staan. Kirsten kon geen kant meer op wanneer hij uithaalde met zijn mes. Ze voelde hoe het mes in contact kwam met haar huid, ze schoof en sprong naar achteren. Ze landde net op een andere pilaar, probeerde haar balans terug te vinden. Ze keek naar haar arm. Een straal bloed druppelde langs haar hand. Ze begon de wond langzaam weer te helen maar doordat ze al zoveel had geheeld ging het veel langzamer. Ze had nog een mogelijkheid om nog te kunnen winnen. Ze pakte haar kruisboog, schoot weer een aantal pijlen en voor deze keer gooide zij de dolk richting zijn voet. Hopelijk zou hij nu eraf vallen.

Lewis had niet door dat er een dolk naar zijn voet werd gegooid, de pijlen had hij moeiteloos ontweken. Na een tijdje tegen haar gevochten te hebben was hem duidelijk geworden hoe ze speelde. Het mes ontging hem echter. Het ding raakte hem in zijn voet, gelukkig had ze niet perfect gemikt want alleen de zijkant van zijn voet werd geraakt. Wel stond hij nu op een voet te hinken op de pilaar, hij viel er nog net niet af. Hij had geen mogelijkheden om te helen zoals het meisje tegen over hem. Om tijd te winnen stuurde hij vuur op haar af en schroeide daarna de wond dicht zodat het niet hevig zou gaan bloeden.

Hij wist haar pijlen met gemak te ontwijken. Hij was snel, erg snel. Haar ogen schitterde want ze had iemand gevonden die haar werkelijk uitdaagde. Ze mocht hem nu al. Ze keek hoe hij hinkte op de pilaar maar viel er nog net niet af. Je zag duidelijk de frustratie in haar ogen. De jongen leek wel zo'n hardnekkig insect die je niet dood kreeg. In dit geval wilde ze hem niet vermoorden maar hem gewoon van zijn balans laten verliezen zodat zij de wedstrijd won. Ze keek naar de vuur wat hij op haar af stuurde. Ze sprong met gemak naar een ander pilaar en schoot weer een aantal pijlen in zijn richting. Nu was ze de dolk kwijt, te weinig water en haar pijlen raakte langzaam op. Het zou een kwestie van tijd zijn dat hij won.

Lewis werd kort verblind door de zon waardoor hij de pijlen van Kirsten niet aan zag komen. Een van haar pijlen raakte hem vol in zijn bovenarm. Hoewel hij aardig wat pijn had verdragen schreeuwde hij het nu toch uit. Van pijn maar grotendeels ook van frustratie dat hij het niet voor elkaar kreeg om haar van die stomme pilaar af te krijgen. Heel lang duurde het niet want hij wist dat hij verder moest gaan. Hij trok de pijl uit zijn arm en schroeide de wond dicht met vuur, hij zou straks wel iemand zoeken die het goed kon helen. Hij merkte aan zijn lichaam dat hij lichtelijk uitgeput raakte en dat hij niet heel lang meer vol kon houden om vuur te sturen. Hij besloot over te gaan op wapens en dus gooide hij een stuk of vier werpsterren naar kirsten toe.

Kirsten's ogen werden een slag groter toen de man het uitschreeuwde van pijn. Ze zou hem dadelijk wel verzorgen, helen zodat er niets meer van de wonden te zien zouden zijn. De vrouw keek hoe hij de pijl gewoon uit zijn bovenarm haalde en de wond dicht schroeide met vuur. Geweldig. Deed dat niet juist meer pijn? Wanneer er 4 werpsterren naar haar toe werden gegooid wist ze er twee net te ontwijken door naar een ander pilaar te springen maar werd geraakt in haar zij. De plek van een van haar brandwonden. Kirsten schreeuwde niet maar zakte door haar benen terwijl ze met trillende handen de werpsterren uit het littekenweefsel probeerde te halen. Ze kreunde zachtjes en bloed druppelde langs haar zij. Waarom viel hij er gewoon niet af? Ze heelde de wond voldoende zodat het zou stoppen met bloeden. Ze nam een aanloop en zette zich af naar pilaar en pilaar en stond uiteindelijk voor hem.

Toen Kirsten voor hem stond op de pilaar, waar hij gewoon op was blijven staan, glimlachte hij. Het leek hem niet slim om weer naar een andere pilaar te gaan, op afstand leek het niet te lukken om haar van een pilaar af te krijgen. Zijn trucendoos was ook aardig leeg aan het raken wat betreft aanvallen. Hij was dan wel getraind maar nog lang niet zover dat hij een tegenstander met een oogwenk uit kon schakelen. Zeker niet een tegenstander die zo goed was als Kirsten. Hij had inmiddels een mes in zijn handen die hij kon gebruiken om haar aanvallen af te weren. Hij wachtte af van wat zij ging doen.

Kirsten keek in zijn ogen, haar groene ogen stonden zelfverzekerd. Echter leek er iets mysterieus in te schuilen alsof ze iets van plan was. "Hallo" sprak ze op een simpele toon uit. Haar ogen gleden naar zijn mes in zijn handen. "Geef je het al op? Zo te zien niet" Kirsten gaf hem een speelse duw, haalde haar dolk tevoorschijn en zwaaide richting zijn kant. Hopelijk verloor hij hierdoor een beetje zijn balans en op dat moment wilde zij hem pootje lappen.

Lewis wankelde iets naar achter maar bleef nog wel staan. Hij weerde haar zwaaiende mes af met zijn eigen dolk. 'Ik zat te denken aan een gelijkspel,' zei hij grappend. 'Maar ik vraag me af of jij daar interesse in hebt,' ging hij verder. Hij raakte uit zijn wapens, en hij had het gevoel dat zij het ook had. Eigenlijk had hij geen zin meer om echt verder te vechten, het meisje was goed geweest. En ze gingen gelijk op. Toch zou hij verder vechten als ze wilde.

"gelijkspel? Misschien is dat inderdaad wel beter. Ik heb daar wel interesse in" De vrouw stopte haar dolk weg en stak haar hand uit. "Mijn naam is Kristen en wie was mijn waardige tegenstander waar ik niet van kon winnen?" Haar groene ogen schitterde lichtjes. Ze probeerde vriendelijk naar hem te glimlachen alleen je merkte aan haar houding dat ze meestal niet zo gewend was om met mensen te praten.

Lewis pakte haar hand aan. 'Lew,' zei hij tegen haar. Kirsten, die naam moest hij maar onthouden. Kirsten was een goede tegenstandster geweest. Hij keek even naar zijn arm waar een verbrande plek zijn wond maskeerde. Hij moest dit even laten helen maar hij had geen idee bij wie hij dat kon laten doen.

"Lew? Afkorting neem ik aan?" Kirsten speelde even met haar lippiercing voordat ze elkaars hand schudde en vervolgens weer losliet. De vrouw had de wond op zijn arm al gezien waarbij ze nu zijn arm vastpakte. "Zal ik het maar even helen als goedmakertje?" Even was ze vergeten dat ze geen water bij zich had en met water ging het helen veel sneller. "Kom" Ze wenkte naar de jongen om haar te volgen naar het vijvertje. Daar vulde ze haar fles met water, liet het water om haar heen sturen waardoor het leek alsof ze handschoenen droeg gemaakt van dit vloeistof. Ze legde haar handen op zijn wond, sloot haar ogen en het water begon lichtjes te gloeien. De plek waarop zij deed helen begon warm te worden en langzaam begon de wond te verdwijnen totdat je het niet meer zag. "Kijk eens aan, zo goed als nieuw. Nog meer wonden die ik heb veroorzaakt die nog geheeld moet worden?" Ze keek hem met een vriendelijke glimlach aan. "Trouwens, hoe heb je zo leren vechten?" Vele van de 12 rijken konden niet zo vechten als hij had gedaan. Leerde hij dit al van kinds afaan?

Lewis grinnikte. 'Ja, een afkorting van Lewis,' zei hij tegen haar. Hij glimlachte dankbaar toen ze zijn arm heelde. 'Mijn voet heb je ook aardig toegetakeld,' zei hij tegen haar. Zijn schoen was half opengescheurd door haar messen. Hij trok het ding uit en liet de wond zien aan haar. 'En mijn pa was nogal paranoïde, hij was ervan overtuigt dat we aangevallen zouden worden en hij liet me dus trainen totdat ik erbij neerviel,' zei hij met een grijns. Een regelrechte leugen, maar hij wist dat het niet zichtbaar zou zijn. Zijn halve leven loog hij al, over waar hij vandaan kwam, over wie hij was, over wat hij deed. OVer alles. HIj had leren vechten bij het leger van het dertiende, maar dat hoefde dit meisje niet te weten. 'En jij??' vroeg hij haar toen.

"Lewis. Ik vind het beide leuk klinken maar Lew is wat makkelijker uit te spreken. Je mag mij Kris noemen als je wilt" Bij de opmerking over zijn voet keek ze hem een beetje schuldig aan. "Zelfs in een oefengevecht weet ik mijzelf niet te beheersen" De vrouw knielde neer om ook de wond op zijn voet te helen waardoor hij nu gewoon weer volledig op zijn voet kon steunen. Bij de woorden van de jongen ging de vrouw weer rechtop staan. "Je vader heeft wel gelijk. Al gehoord over rijk 13? Waarschijnlijk zullen we nog aangevallen worden. Daarom zijn er zoveel personen hier die nu aan het trainen zijn. Zichzelf aan het voorbereiden als er een gevecht zal komen" Bij de vraag van de jongen gingen haar mondhoeken iets omhoog. "Ik ben een gezochte crimineel sinds mijn 16de om mijzelf te beschermen zodat ik niet weer in de kerkers beland train ik hard. Eigenlijk heb ik alles mijzelf aangeleerd. Ook heb ik veel informatie van boeken betreft watersturen en dat soort zaken wat met mijn element te maken heeft. Maar maak je geen zorgen ik doe je niets" Waarom vertelde ze hem dit? Hij leek niet bepaald de type die naar de wachters ging om haar aan te geven.

Lewis glimlachte dankbaar naar haar voor het helen van zijn voet. Het was een stuk makkelijker om met een hele voet verder te gaan dan wanneer hij eerst natuurlijk had moeten genezen. 'Ach, het dertiende rijk is toch gewoon een fabeltje om kinderen mee bang te maken, ik geloof er niet zo in.' Was Lewis antwoord op het feit dat zijn vader gelijk had. Zijn vader had geen gelijk, want zijn vader had het nooit verteld. Zeker was het dat het dertiende rijk zou aanvallen want hij hoorde er nu eenmaal bij.Alleen was dat iets wat dit meisje niet hoefde te weten. Zodra hij dat zou zeggen hier viel waarschijnlijk iedereen hem tegelijk aan en waren alle vriendschappelijke gesprekken over. Logisch uiteraard want ze waren nu eenmaal vijanden. Hij vloot tussen zijn tanden door toen ze vertelde dat ze een crimineel was. 'Wat heb je uitgevreten om een gezochte crimineel te worden?' vroeg hij lichtelijk verbaast aan haar, hij had haar niet ingeschat als een echt gevaarlijk type. Misschien een fout aangezien ze goed kon vechten.

"Fabeltje? Dan moet ik je helaas teleurstellen want ik heb iemand ontmoet die van de dertiende rijk kwam maar daar niet meer wilde wonen en hier in een van de twaalf rijken wilde vestigen. Ik stond op het punt haar te doden maar uiteindelijk besloten om het niet te doen. Als ik jou was zou ik je vader een compliment gegeven voor je trainingen. Jij zult je kunnen verdedigen wanneer dat nodig is" haar vingers gleden door haar blauwe lokken. Wanneer hij floot en vroeg wat ze had uitgevreten besloot ze om de helft van het verhaal te vertellen, helft van de waarheid. "Veel stelen, wachters gedood en de wetten overtreden. Maar nu zijn ze mij uit het oog verloren. " De vrouw strekte zich simpel uit. "Ga je mij nu aangeven?" De vrouw glimlachte naar hem met een uitdagende twinkeling in haar ogen.

Dit was de eerste keer dat Caleb zich op dit veld bevond, hij was de enige die er was te vinden in de verre omtrek, tenminste degene met krachten, er waren her en der wel een paar mensen bezig met vechtsporten, maar nergens zag je bollen vuur door de lucht schieten. Iets wat hij zelf ook niet kon, hij had de kracht aarde ter beschikking gekregen, evenals de gave om metaal te verbuigen in elke vorm die hij aansprak. Dit was niet iets waar hij nu mee bezig was, Caleb liep niet graag met zijn krachten te koop. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat Caleb nog niet op de hoogte was van de dreiging vanuit het Dertiende Rijk, hij had wel eens vage geruchten gehoord, maar dit had hij afgedaan als onzinnige mythes om de bevolking bang te maken. Hoewel hij geen stevige rotsen door de lucht zwiepte of andere vormen van krachtpatserij was hij niet helemaal zonder magie bezig. Voor hem op de grond verscheen langzaam een rijkversierd zwaard, geheel opgebouwd van metaal. Het ging hem niet om het zwaard, maar om de precisie waarmee hij de versieringen aanbracht, dat vergde dan ook veel concentratie van de blonde jongen.

Naast de ene gedaante, stond nog een andere blonde man. Beide met felgekleurde blauwe ogen, de kleur van de zee. Beide gespierd, atletisch gebouwd. Ze zouden broers kunnen zijn. Toch had de ene een hardere uitstraling, een hardere uitdrukking op zijn gezicht, waar bij de ander toch vooral concentratie te zien was. Kian was niet zo geconcentreerd bezig, het was eerder dat hij zijn verveling probeerde te verdrijven door zoveel mogelijk pijlen te schieten, als het niet helemaal ging zoals gewenst, klonk er een gefrustreerde grom uit zijn keel, waarna hij een nieuwe pijl op zijn boog legde en deze richting het ronde bord schoot, die aan de andere kant van het veld hing. Toch mistte hij nooit. De pijlen waren misschien wat verder uit elkaar dan hij zou willen, het was toch indrukwekkend. Maar voor Kian was het niet goed genoeg. Uiteindelijk stak hij door zijn frustratie per ongeluk een pijl in brand, die daardoor de helft van het veld niet haalde omdat hij opgebrand was. Wanneer kwam Astor nou terug? Kian was meer van het echte werk dan van het trainen.

Caleb had niet veel aandacht gegeven aan de andere personen op het plein, tot deze persoon zijn pijl in de fik stak. Dit was voor Caleb de eerste keer dat hij iemand met de kracht vuur tegen kwam. Hij wist heel zeker dat deze jongen magie bezat, aangezien zijn aandacht getrokken was door de jongen. Hij leek op hem, ze hadden bijna hetzelfde kapsel, beiden hadden ze hetzelfde soort lichaam en zelfs hun oogkleur leek op elkaar. Het was bijna eng om te zien. Maar goed, hij wist zeker dat de jongen magie bezat omdat hij gezien had hoe de pijl er van door was gevlogen toen deze nog geen brandende achterkant had. De jongen schoot goed, iets wat hij hem nooit na zou kunnen doen, dus begreep hij de frustratie die hij van de houding van de jongen kon aflezen, niet. "Ontevreden?" merkte Caleb op, zijn zwaard had hij ondertussen weer in een bal metaal laten veranderen toen hij zijn concentratie verloren had.

Bij de klanken van een mannenstem keek Kian om. Het moest wel tegen hem geweest zijn, de andere mensen stonden gewoonweg te ver van hen af. Kian trok even zijn beide wenkbrauwen op, de man was hem eerder nog niet opgevallen, wat eigenlijk raar was. Door de gelijkenissen die ze hadden, zou hij juist voor hem een opvallende verschijning moeten zijn. Zijn blik gleed van de gedaante van de man naar het zwaard voor zijn voeten, die zich weer oprolde tot een bal. Bizar, ze hadden nog dezelfde bijkracht ook. 'Ik weet dat ik beter kan.' Antwoordde Kian simpel. Het leek misschien opscheppen, maar de mensen uit het rijk der boogschutters werden tot in perfectie getraind. Het schieten hoorde gewoonweg bij hun cultuur en Kian was een talant geweest.

haha woow, nu kom ik er pas achter hoeveel ze op elkaar lijken xD
-
Caleb kon een blik van verbazing niet onderdrukken toen hij vond dat het altijd beter kon. "Beter?" waren zijn zo onvoorspelbare woorden dan ook die hij uitsprak. Caleb kon waarschijnlijk nog geen pijl in het bord even verderop schieten. Misschien waren zijn vingers gewend aan het meer ruwe werk, hoe dan ook, de laatste keer dat hij het probeerde was het niet zo'n succes geworden. De paar pijlen die hij geleend had van een vriend was hij stuk voor stuk kwijtgeraakt of had hij gesloopt doordat ze verkeerd afgeschoten waren. "Elke pijl zat raak, elke dier dat je zou raken is waarschijnlijk opslag dood, niet waar?'

Haha, ja ik dacht al dat je het niet helemaal gezien had.

Kian grijnsde even schuin, de lach was spottend. De standaard sarcastische, cynische blik lag nog steeds in zijn ogen. Hij wist wat hij kon, al was de andere man er misschien verbaasd over. Toch moest hij zijn hoofd er even bij halen, het was alsof hij in een spiegel keek en er een andere versie van hemzelf terug keek. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op. 'Dat is waar.' Hij stak zijn hand op om de ijzeren punt van de pijlen door middel met metaalsturen los te krijgen van het los. De pijlen begonnen te trillen. Aan Kian's gezicht was duidelijk te zien dat hier meer concentratie voor nodig was dan voor het simpelweg schieten van pijlen. Uiteindelijk schoten de pijlen los en vlogen rakelings terug naar de eigenaar. Die snel bukte, zodat hij niet doorboord werd door zijn eigen pijlen. Toen hij de stroom van energie die de magie voedde losliet, vielen de pijlen op de grond en begon hij ze bij elkaar te rapen, om ze weer in de koker te doen.

Ik kan zijn uiterlijk misschien wat aanpassen, als je dat liever hebt?
-
Caleb was geïntrigeerd door de gelijkenis die ze bezaten. Het was alsof ze broers konden zijn. Het was dat hij wist wie zijn ouders waren, anders zouden ze bijna 'long-lost-brothers' kunnen zijn. Zo opvallend waren hun gelijkenissen. Beide bezaten ze de felblauwe ogen die zo typerend waren voor beide gezichten, hoewel in die van Kian een soort spottende blik leeg opgeslagen. Zelfs hun haarkleur was bijna identiek, Caleb had misschien een paar tinten donkerder, maar het kapsel was zo goed als hetzelfde. Ook hun lichaamsbouw, beide gespierd en niet erg klein, was nauwelijks te onderscheiden van elkaar. Caleb volgde het handelen van Kian die zijn pijlen terug leek te trekken. Het duurde even voor hij doorhad dat ze zelfs dezelfde bijkracht hadden. Het was bijna eng hoeveel ze op elkaar leken.
Het gezicht van Caleb vertrok even toen de jongen zich bijna zelf omver schoot, maar dat nam niet weg hoe onder de indruk Caleb was. Caleb gebruikte zelden zijn krachten op die manier, had er niet de tijd voor genomen om ze te ontwikkelen en gebruikte ze meestal voor kleine zaken. "Hoe lang heb je erover gedaan om het te leren?"

nee joh, ik vind het wel leuk!

Nog een laatste keer liet hij zijn blik over het veld gaan, maar al zijn pijlen had hij al opgeraapt. Voor hem was het niets anders geweest dan een trucje,toch scheen hij er bewondering mee geoogst te hebben. De blik van de man kon niet onopgemerkt blijven. Het was opvallend, vooral voor iemand met een trots als Kian. Hij bewoog even met zijn vingers en keek nadenkend in de blauwe ogen van de ander. Hij zag de bol van ijzer weer voor zich, dat omvormen tot een zwaard was niet makkelijk, zelfs niet als het niet blijvend was. Ze hadden zich duidelijk op andere aspecten van de magie gericht. Deze man kon geen dertiener zijn.. 'Ik weet het niet, vanaf dat ik er achter kwam dat ik het kon, ging het vanzelf denk ik. Maar het gaat langzaam, kost veel energie en oefening.'