Rijk van de Weegschaal : De kristalgrotten (Crevans grotten)

Whoooh ik heb de beschrijving nog gevonden,

In het noordoosten van het rijk van de weegschaal ligt het bergstadje Dreff. Vroeger woonde er alleen maar mijnwerkers maar nu zijn het vooral plaatsen waar toeristen kunnen overnachten. Dat komt vooral door een van de grootste nog niet "geoogste" kristalgrotten, die min of meer eigendom zijn van Crevan. Hij is hier het grootste gedeelte van de dag te vinden met Lore en Mico. Het is een enorm gangenstelsel van met kristallen bedekte hallen, ruimtes, tunnels, kamers. Het bijzondere aan de kristallen is dat je bij blootstelling aan warmte (van een mens bv.), licht, en (elektrische) energie zacht oplichten. Dit is vaak niet goed te zien in de bezoekersgedeelten, die worden verlicht door fakkels en gaten in het dat, maar het is beter te zien op de plaatsen waar Crevan komt.
Het voorste gedeelte van de grot is open voor toeristen, bij sommigen zijn de wanden voor het grootste gedeelte bedekt met kleine kristalletjes, maar op andere plaatsen zijn de kristallen juist enorm groot. De paden zijn hier afgezet, er hangen wat informatiebordjes (die voor de helft uit reclame bestaan) en er staan wat bankjes.
Soms dwalen er mensen af en raken ze verdwaald, dus dan moeten Crevan en Mico ze redden, al is dat vaak niet zo heel moeilijk voor hen, want Crevan dwaalt altijd al door de achtergelegen gangen. Het is een groot complex en Crevan gebruikt vooral zijn geheugen, en kan zijn weg prima door de gangen vinden, Mico is een soort van speurhond, hij reist vaak door de kristallen vooruit om het "slachtoffer" te vinden.
Crevans favoriete plekje is een ruimte waar kleine kristallen de wanden bedekken en een groot meer ligt, in het meer liggen juist grote kristallen, maar ze slijten bijna niet omdat het water al eeuwen stil staat.

Voor de ingang hangt een bordje wat door een van de bewoners van Dreff geschreven is:

En op een bordje eronder:
Bezoek vooral het prachtige stadje Dreff met leuke restaurantjes en herbergen.

Regels:
-Je mag wel uit het toeristengedeelte, maar onthoud dat het lastig is om hier uit te komen zonder hulp.
Personen: best veel, maar maak het niet te dol
Rang: -

Dani stond voor de ingang van de kristalgrotten. Ze las het bordje die voor de ingang hing nog een keer goed door. Ze wilde immers niet voor verrassingen komen te staan. Dani dacht terug aan een verlaten mijn, waar zij doorheen had gelopen met een gids. Ze had toen enkele uren alleen rondgelopen, omdat ze een afslag had gemist. Gelukkig vond de gids haar vrij snel terug. Ze moest er niet aan denken om een paar dagen of weken hier vast te komen zitten. Het was een trieste manier om zo te sterven. 'Wil je nog mee?' vroeg zij voor de zekerheid aan Tessriël. Tessriël brieste geërgerd. Dat was dus een nee. Jammer dat ze niet mee wilde. Ze zou vast een hoop missen.
Voorzichtig liep zij de grotten binnen. Na een paar minuten constateerde zij al dat het uitzicht haar eigenlijk teleur stelde. Ze had een sprookjesachtige sfeer verwacht. De muren waren wel bedekt met kristallen, maar het licht dat zij gaven was nauwelijks zichtbaar door de fakkels. En de toeristen die voor de muur bleven staan zodat zij niets kon zien waren ook een pluspunt. Geduldig wachtte Dani tot de meeste mensen waren weggelopen. Voorzichtig raakte zij een kristal aan en liet haar hand erop rusten.

Ik was even afgeleid...

---

Het was luidruchtig, een marktplein is er niets bij. De geluiden van mensen klinken in kleine ruimtes al snel harder dan ze in werkelijkheid zijn. De grootste grot van het toeristengedeelte was altijd de drukste. In dit geval waren er veel mensen: een groepje jonge studenten, die ijverig aantekeningen maakten over de de kristallen, een bejaard stelletje met een kleinkind, wat toeristen. Ze maakten allemaal geluid, maar het ergste was de schoolklas. Een groep kinderen van een jaar of twaalf renden over de paadjes, terwijl een wat oudere vrouw er gehaast achteraan rende. "Oké, kinderen," schreeuwde ze. "Even aandacht alsjeblieft. Kinderen." De kinderen renden luid pratend en lachend. "Kinderen!" Crevan wist dat hij er eigenlijk iets aan moest doen, maar hij bleef onopvallend staan in een donker spelonk. Lore zat naast hem, haar staart over zijn voeten geslagen. Hij had besloten de schoolklas in de gaten te houden zodra hij ze aan had zien komen. Een grote groep kinderen brachten vaak problemen, zeker als het de verwende krengen van welgestelde ouders waren. Dat dacht hij tenminste, ze hadden nette kleren aan en de vrouw die hen begeleidde zag er uit als een hoogopgeleide vrouw. Maar ze kon de groep met moeite bedwingen. "Kinderen!" schreeuwde ze nog eens. Eindelijk werd de groep stil. De kinderen gingen bij elkaar staan, of vormden in ieder geval groepjes. De vrouw begon een heel verhaal op te hangen over de grotten, hoe ze waren ontstaan, dat onderzoekers nog steeds voor een raadsel stonden over de hoeveelheid kristallen en hun eigenschappen. Toen ze zei dat de kristallen in het donker licht gaven begonnen de kinderen allemaal enthousiast door elkaar te praten. Crevan zag de begerige blik in hun ogen terwijl ze naar de kristallen keken. Hij zuchtte toen hij besefte dat hij de groep nog langer in de gaten moest houden.

Dani bestudeerde de gang waar zij zich bevond nogmaals. De gang was net breed genoeg om twee mensen naast elkaar te laten lopen. Als je niet uitkeek kon je je makkelijk bezeren aan de muren die volhingen met kleine kristallen. Aan het einde splitste de gang zich in twee, grotere gangen. De linkergang was niet verlicht, dus dat betekende dat je het toeristengebied dan zou verlaten. Het was wel een mooi gezicht, ze voelde zich bijna aangetrokken tot die kristallen.
Toen het net wat rustiger leek te worden, hoorde ze mensen aankomen. Hopelijk zouden ze haar niet storen. Dani ging ongegeneerd op de grond zitten en sloot haar ogen zodat het geluid goed tot haar door kon dringen. In de verte hoorde ze druppels waters op de grond tikken. Misschien regende het wel buiten, ze kon het niet met zekerheid zeggen. Op de achtergrond hoorde ze een ruzie. De ene stem klonk laag en woedend, terwijl de andere stem hoog en onschuldig klonk. Ze ving af en toe een toe een paar woorden op. 'Dertieners ... hier ... aanvallen ...'

Sorry, ik was even weg.... :c


"En nu gaan we weer verder. Jullie hebben al genoeg rondgekeken." De groep kinderen vertrok met tegenzin, een paar bleven achter, maar volgden uiteindelijk toch. Crevan volgde de kinderen, hij wilde er zeker van zijn dat ze niets zouden doen. De schoolklas liep naar de uitgang, de vrouw voorop, de kinderen min of meer in een rij achter haar aan. Ze liepen eigenlijk te langzaam om ze onopvallend te volgen, maar de kinderen leken daar toch geen aandacht voor te hebben. Ze praatten met elkaar, vooral over de kristallen en over hun schoolreisje. Een van de meisjes zei tegen het meisje dat naast haar liep dat haar vader zulke kristallen vast wel wilde hebben. Crevan kende dat soort praat, hij wist dat de mensen die dat zeggen vaak geen bedreiging vormen. De mensen die stil zijn vormen meer gevaar. Toen de klas net door de tunnel naar de uitgang verdween, draaide een jongen zich om. Hij bleef even staan en keek achter zich. Crevan stopte en deed alsof hij naar het plafond van de grot keek. Het jongetje liep langs hem heen, naar de tunnel aan de overkant. Crevan volgde hem, zijn passen nog steeds gecontroleerd. Toen hij bij de tunnel was en de jongen iets sneller door de gang liep, floot hij Lore. De vos kwam vanuit de nis aanrennen en volgde Crevan. Het jongetje sloeg af, de tunnel werd weer breder en versmalde later weer. Mensen liepen langs de wanden. Crevan vroeg zich af wanneer de jongen gemist zou worden. De jongen sloeg een gang in, de gang die vanaf de eerste hal van de grotten kwam. De tunnel was leeg, Crevan vond het een wonder, normaal was het hier altijd heel erg druk. Het kind stond nu bij een wand, hij keek nerveus naar de kristallen die daar stevig in zaten en daarna keek hij om zich heen. Crevan draaide zich om, hij bleef tien seconden met zijn rug naar de jongen staan, voor hij zich weer naar hem toedraaide en met stille passen naar hem toeliep. De jongen was ondertussen begonnen met aan de kristallen peuteren. Eerst langzaam, maar toen hij zag hoe de warmte van zijn handen ze zachtjes deed oplichten, steeds fanatieker.
"Misschien, weet je het niet," zei hij zacht, maar met een dreigende ondertoon. "Maar de kristallen van deze grotten zijn niet bedoeld om iemands eigendom te zijn."
De jongen verstarde, keek geschrokken op en zweeg. "Zou het niet beter zijn als je terugging?" vroeg Crevan hem. De jongen knikte. "Ga dan." De jongen bleef even stilstaan, zijn ogen op de grond gericht en bleek van angst. "Ga," zei Crevan zacht, meer een fluistering van de wind dan een echt woord, maar de boodschap was duidelijk. De jongen draaide zich om en rende weg. Crevan keek hem na. De gang werd weer voller, mensen kwamen aanlopen en de korte stilte werd verdrongen.

Maakt niet uit, ik ben ook niet snel en mijn stukjes zijn niet zo lang als die van jou..
-----

Ondertussen waren de man en vrouw dichterbij gekomen. Dani kon ze nu redelijk goed verstaan. Wie zouden het zijn en waarom hadden zij ruzie? Het was duidelijk dat het geen dertieners waren, anders zou ze al lang hun stemmen herkend hebben. 'Wij moeten ons verdedigen, ze zijn veel te sterk om er tegen te vechten,' beargumenteerde de hoge stem. 'Maar iedereen weet dat de beste verdediging de aanval is. Zo hebben wij al vaker gewonnen!' antwoordde de andere stem verhit. Dani deed haar ogen open en zag twee gestaltes haar richting op komen. De man was tenger en viel op door een groot litteken die van zijn oor tot zijn mond liep. Hij zag eruit net alsof hij net uit de oorlog kwam. Terwijl de vrouw haar haar netjes gekruld had en in haar linkerhand een fluwelen handtasje vast hield.
Plotseling bleef de man staan en keek Dani aan. 'Ben jij een dertiener?'vroeg hij wantrouwig aan haar. Hij liet zijn ogen nog een keer over haar kleding heen glijden. Het leek net alsof hij op zoek was naar een reden om wie dan ook te pekelen. 'Nee, ik reis rond. Dat verklaart mijn kleding ...' Ze dacht dat het niet zo'n goed idee zou zijn om hun de waarheid te vertellen. De vrouw wierp haar nog een schichtige blik en liep daarna snel weg. Dani constateerde daaruit dat het twee vreemden waren die in een discussie verstrikt waren geraakt. Ze kon het zich ook niet voorstellen dat die twee elkaar zouden kennen.

Ze worden steeds korter hoor c;

---

Crevan bleef staan hij liet de mensen langs zich gaan. Het waren allemaal vreemde figuren, die toeristen. Ze leken er nooit echt bij te passen. Crevan besloot maar een tijdje door de grotten te lopen, ergens waar hij alleen was. Hij begon langzaam tegen de stroom van mensen in te bewegen. Het ging moeilijk, de mensen weken voor niets en als hij tegen hen op botste keken ze hem woedend aan. Hij keek op een neutrale manier terug en liep gewoon door. Lore volgde hem, elegant tussen de benen van de bezoekers door rennend, niemand leek haar op te merken. Crevan wilde weten waar Mico was, zijn draak was waarschijnlijk ergens door de kristallen aan het flitsen of anders ergens rondjes aan het rennen. Zijn draak bleef echter nooit alleen en Crevan had liever niet dat iemand hem zou zien, een draak zorgde altijd voor zoveel gedoe. Crevan haastte zich dus naar de donkere delen van de grotten. Hij dacht eraan om Mico nog te roepen door een signaal van elektriciteit door de kristallen te sturen, maar dat zou teveel opvallen met zoveel mensen.
Eindelijk werd de stroom van mensen minder, hij was in de eerste hal van het open gedeelte gekomen, er stonden maar een paar mensen. Hier splitste de gang, het open gedeelte was verlicht, de "echte" tunnels waren donker. Mensen probeerden nog wel eens naar binnen te komen, daarom splitste de gang zich een eindje verder zich nog een keer, maar daar was het zo donker dat iedereen altijd omkeerde. Hier was het gelukkig stil. Opgelucht bleef hij even staan, genietend van de rust na alle drukte. Daarna keek hij of er mensen in de buurt waren. Twee: een man en een meisje. Crevan bleef wachten, leunend tegen de muur naast de donkere tunnel. Hij deed alsof hij gewoon een beetje om zich heen keek, maar eigenlijk wachtte hij tot ze weg zouden gaan.

'Weet je het zeker?' vroeg hij nogmaals aan Dani. Deze keer glimlachte ze gemaakt naar hem en gaf hem als antwoord een korte, ferme nee. Verwoed liep hij naar de enige andere persoon in de gang: Een jongen met lichtbruin haar. De man was niet bereid om te stoppen, hij zou waarschijnlijk doorgaan totdat hij een reden had om echt boos te zijn. Hij begon wild te schreeuwen naar de jongen. Hij wees op het vosje die bij de jongens zijn voeten zat. Wat hij zei kon ze echter niet verstaan.
Dani ging weer op de grond zitten en verdiepte zich in een boek. Af en toe wierp zij een paar blikken naar de jongen en de man. Ze hoopte dat hij snel weg zou gaan. Een vredige plek zoals deze paste niet bij hem. Ze vroeg zich af waarom hij überhaupt hier was. Misschien om mensen over te halen om bij zijn sekte te komen. Ze grinnikte zachtjes in zichzelf. Wie deelden nou weer dezelfde ideeën met hem?

Whaah, het was meer dan ik dacht... xD

---

Crevan stond stil en probeerde de woorden die de man tegen het meisje sprak te begrijpen. Hoewel hij luid sprak, of eigenlijk meer schreeuwde, was het onduidelijk en begreep Crevan er niets van. De man zei nog wat geïrriteerde woorden tegen het meisje en draaide zich daarna om. Hij liep gespannen, waarschijnlijk door woede, en zijn blik toonde iets dreigends. De man zag er woest uit, zijn gezicht gehavend en zijn ogen vol vuur. De man verstoorde de rust, de grotten waren vredig, geen plaats voor ruzies. Crevan hoopte dat hij weg zou gaan. Hij keek naar de man. Hij liep weg, maar merkte daarna Crevan op. Hun blikken kruisten elkaar kort. De man keek hem woedend aan en bij Crevan kwam de gedachte op dat hij de man net een reden had gegeven om boos op hém te worden. De man kwam op hem af, met grote passen. Crevan hield zijn rug recht en bleef de man aankijken met een vrij emotieloze blik. "Wat is er?" siste de man. "Dat vroeg ik me ook af," zei Crevan. Hij bleef de man aankijken, terwijl hij verder ging: "Deze plek is voor de rust van mensen, het wordt op prijs gesteld als discussies ergens anders worden gevoerd." Crevan sprak rustig, met een klank die geen tegenspraak duldde een tegelijkertijd een kalmte opriep. Al leek de man daar niets van te merken. "Hoor wie het zegt!" schreeuwde hij. "Jij bent hier degene die beesten mee naar binnen neemt." Met die woorden wees hij naar Lore, die keek de man met een geïnteresseerde blik aan en sloeg opgewonden met haar staart. Crevan bleef rustig. "En toch gedraagt dat "beest" zich rustiger dan u," zei hij geamuseerd. Dit was te veel voor de man. "Hoor eens even, kereltje," riep hij woedend, terwijl hij Crevan bij zijn schouders beetpakte, "je kan wel praten over rust en vrede, maar daar hebben we niets aan als we op het punt staan om in een oorlog verzeild te raken." Lore dook in elkaar terwijl de man Crevan beethield, de vos gromde, het was een laag, dreigend geluid. "En houd dat beest van je in bedwang," riep de man tegen Crevan. Op dat moment werd de donkere tunnel naast Crevan gevuld met een zacht schijnsel, een streep van lichtgevende kristallen kwam steeds dichterbij. Crevan keek opzij, zuchtte en keek weer naar de man. Een lichtflits schoot uit de muur, die zachtjes nagloeide, en nam de vorm aan van een klein draakje. Mico was in een opperbest humeur, totdat het draakje zag dat iemand zijn meester vasthield. Hij sloeg zijn vleugels uit en gromde. Het was niet echt dreigend, de draak was klein, maar de woeste blik in zijn ogen en de elektrische vonkjes die het wezen omringden maakte het toch vervaarlijk. De man liet Crevan los, keek naar het draakje en toen weer naar Crevan. Hij was stomverbaasd.

Geamuseerd volgde Dani het schouwspel. Ze had de sterke drang om de jongen te helpen, maar toch bleef ze zitten waar zij zat. Ze besloot dat ze wel in zou grijpen als het te ver zou gaan.
Ze neuriede een rustig liedje. De echo versterkte het effect van het lied. Haar ademhaling ging langzamer op en neer.
Ze dacht aan Tessriël en gebruikte de woordloze communicatie om een gesprek met haar aan te gaan 'Hoe gaat het daar buiten?' 'Geweldig, het regent buiten.' 'Je verdiende loon.'
Ze wierp weer een blik op de man. Zijn gezicht verraadde dat hij in tweestrijd was. Waarschijnlijk werd het of vluchten of een gevecht. Dani probeerde zijn gedachten te doorgronden. Er schoot een snelle rilling door haar ruggengraat heen en ze voelde de haartjes op haar arm rechtop staan. Het voelde veel te intiem, anders dan bij de andere mensen wiens gedachten zij ooit had gelezen. Zij wilde niet weten wat er in zijn hoofd omging, het was een pure noodzaak, anders had ze het niet gedaan.

De man was verward, compleet verward, en keek Crevan met open mond aan. "I-Is die draak van jou?" vroeg hij, een spoor van angst in zijn stem. Crevan knikte. De man deed een paar wankele passen achteruit. De gang was smal, dus hij boste met zijn rug tegen de wand achter hem. Hij bleef een tijdje zo staan, zijn blik wazig. Hij zag eruit alsof hij elk moment flauw zou kunnen vallen. "Het lijkt verdomme wel alsof al die kinderen magisch zijn," mompelde de man zacht. "Misschien," zei Crevan voorzichtig, "is het beter als u wat rustiger aan doet." De man was zich duidelijk rot geschrokken en de stress had hem compleet in de war gebracht. De man keek hem een tijdje wazig aan, daarna bedachtzaam. Toen leek hij zijn oude karakter weer terug te krijgen, hij ging rechtop staan en de blik in zijn ogen werd weer strijdlustiger. "Nee," zei hij resoluut, "ik ga niet rusten. We zijn verdorie in oorlog en niemand doet er ook maar iets aan!" De man hief zijn stem totdat hij weer schreeuwde zoals hij eerder had gedaan, hij hief zijn handen op en begon weg te lopen. "En al die mensen die er iets aan zouden kunnen doen, doen niets!" Hij draaide om en keek Crevan doordringend aan, daarna keek hij even naar het meisje wat op de grond zat. "We gaan er allemaal aan!" riep hij, waarna hij zich weer omdraaide en wegliep.

'Ja, uiteindelijk wel. Iedereen gaat dood, hoe dan ook. Misschien wel door een nieuw soort virus in plaats van indringers,' antwoordde ze cynisch. Die opmerking verliet haar lippen zonder dat zij het wilde. Meestal werden zulke opmerkingen niet goed ontvangen. Waarschijnlijk had hij het toch niet gehoord, anders had hij het niet laten merken.
Dani deed twee, voorzichtige stappen naar de jongen toe. Ze liet het zichzelf toe om een snelle blik op hem te werpen. Over de linkerkant van zijn gezicht liep een tatoeage, die haar gelijk opviel. Meestal kwamen mensen met een tatoeage in hun gezicht agressief over, maar zijn ogen maakten het moeilijk voor haar om hem agressief voor te stellen. Net zoals kerst en de zomer, het kon gewoon niet samen. 'Welke naam behoort tot jou?' Ze dacht dat de vreemde formulering van een normaal gebruikelijke vraag hem wel zou intrigeren.

Crevan bukte om Lore te aaien, tegelijkertijd aaide hij Mico met zijn andere hand licht door zijn manen. Het draakje zag er tevreden uit nu de man door zijn, naar Mico's gevoel dan, enorm dreigende uitstraling ervandoor was gegaan. Hij zat rechtop, met een serieuze blik in zijn blauwe ogen. Zijn manen zweefden lichtjes om hem heen. Crevan keek op toen het meisje een paar passen in zijn richting deed. Ze was niet lang, maar ze was dan ook tenger. Haar haar was zo licht dat het wit leek en haar ogen waren een helder groen. Ze stelde een vraag, hoe hij heette, maar dan vreemd geformuleerd. Crevan ging ervan uit dat het waarschijnlijk iets uit een boek betrof, of in ieder geval iets hoogopgeleids was. Hij keek het meisje een tijd aan. Ineens schoot hem een antwoord binnen wat hij weleens eerder had gehoord en wat volgens hem wel mooi klonk. "Ik heb de naam Crevan gekregen," antwoordde hij haar. Hij wist niet zeker of het mooi bij de vraag aansloot, maar het was beter dan niet antwoorden.

Dani herhaalde zijn naam twee keer. Het klonk apart, integendeel tot de namen die bij de andere pas ontmoete personen hoorden. Meestal hadden die namen twee lettergrepen en een enkele keer drie en klonken ze degelijk. 'Wat een interessante naam ...' zei ze voordat ze er erg in had. Zij irriteerde zich altijd aan die zin en was hem ook niet van plan ooit te gebruiken. Helaas dacht zij soms minder goed na over wat zij wilde zeggen. Snel verborg zij die verspreking door er overheen te praten. 'Hoe denk jij dat men mij noemt? Of denk jij dat ik geen naam ken?' Bij de laatste zin dacht zij even na. Zijn er eigenlijk wel mensen die geen naam hebben?

Crevan zweeg. Hoe men haar zou noemen? Voor hem was ze gewoon een meisje, wat interesseerde het hem hoe men haar noemde. Hij keek het meisje langdurig aan. Een beetje verward, maar dat werd uit zijn blik niet duidelijk. "Ik weet niet hoe men jou noemt," zei hij. "Ik ben 'men' niet." Waarom zei ze niet gewoon haar naam? Was dit een soort grap? Of was het een of andere, buitenlandse beleefdheid: iemand vragen hoe hij denkt dat je heet voordat je het zegt. Crevan vond het vreemd. "Of denk je dat ik geen naam ken?" Waar sloeg dat op? Iedereen gaf zichzelf een soort van naam, niet iedereen gebruikte dezelfde voor elkaar, maar iedereen kende een naam, daar was Crevan zeker van. Hij had zelfs bedacht dat Lore waarschijnlijk ook een naam kende, zelfs al was ze een vos en wist ze niets van de menselijke taal af, ze had een naam. Die naam leek niet op Lore, of welke andere mensennaam dan ook, maar het was een naam. Crevan haalde zijn schouders op. "Ik zou het niet weten." Hij bedacht opeens een tegenvraag: "Maar hoe noem je jezelf?"

Dani overwoog om een typisch antwoord te geven, maar ze bedacht zich dat hij het niet op prijs zou stellen. Wat het juist weer aanlokkelijker maakte om het wel te doen. Aan de andere kant wilde ze een keer ''normaal'' overkomen. Dus gaf ze eerlijk antwoord. 'Mijn ouders hebben mijn de naam Dani gegeven, maar al sinds mijn vijfde noem ik mijzelf Daan. Je kan mij gewoon Dani noemen.' In haar gedachten voegde zij eraan toe:'Als jij om een of andere reden de drang voelt om mij Daan te noemen, dan kan je mij zo noemen. Het maakt mij niet zo veel uit.' Dani bekeek zijn draak, eerder draakje nu aandachtig. Hij of zij maakte een levendige indruk ondanks diens kleine postuur. Dani vindt het wel een schattig beestje. 'Ik heb nog nooit zo'n draakje gezien,' merkte zij op. Zo'n klein draakje zou veel handiger zijn aangezien Tessriël bijna nooit in beweging kwam. Dani zou haar dan gewoon in haar tas kunnen stoppen. Voorzichtig aaide ze het draakje en voelde dat haar hand in aanraking kwam met de bliksemschichten die rondom het draakje bevonden. Het kietelde een beetje, maar voelde niet onprettig.

Mico hield zijn kop schuin terwijl hij met grote ogen naar Dani keek. Hij richtte zijn blik even op Crevan die een klein knikte gaf, alsof hij "het is goed" zei. Mico vond het wel fijn om geaaid te worden en duwde zijn kopje dichter tegen haar hand aan zodat ze hem beter kon aaien. "Het is een nogal onbekend ras," zei Crevan. "Dat zei een onderzoeker die hier eens langs kwam tenminste. Die had er alleen maar tekeningen van gezien, in hele oude boeken. Er is niet zo heel veel over bekend." Hij haalde zijn schouders op. "Maar dat is eigenlijk bij de meeste draken zo. Dat zei hij ook." Crevan besloot dat hij Lore maar moest aaien. De vos vond het altijd verschrikkelijk als zijn niet werd geaaid en Mico wel. Lores blik werd tevreden zodra Crevans hand de vacht op haar kop beroerde. Hij dacht terug aan de onderzoeker, die er op had gestaan dat hij natuurgetrouwe tekeningen van Mico moest maken. Het draakje had de hele middag rondgerend en de onderzoeker had het uiteindelijk opgegeven. Hij had wel aantekeningen over het gedrag gemaakt en een lang gesprek met Crevan gehouden over draken. Dat was het leuke van alle toeristen, ze konden je altijd wel iets interessants vertellen. "Hij wordt trouwens Mico genoemd," zei Crevan tegen Dani terwijl hij naar het draakje wees.

Crevan had haar meer informatie gegeven dan zij verwacht had. Hij leek haar niet zo'n spraakzaam type. Dani vroeg zich wel af wat hij dacht over de Dertieners. Als zij het nu niet zou vragen dan zou het antwoord haar toch maar achtervolgen dus gaf zij toe aan haar nieuwsgierigheid. 'Wat vind jij van de Dertieners? Sommige negeren ze gewoon, terwijl anderen ze het liefst willen zien lijden.' Terwijl zij dat zei dacht zij aan Kirsten. Die had haar wel laten gaan, ook al waren Kirstens laatste woorden een duistere bedreiging geweest. Snel probeerde zij ergens anders aan te denken. Ze dacht eraan om naar Dreff te gaan. Het leek haar wel een interessant stadje aangezien het in de bergen lag. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat zij zich erbij voor moest stellen aangezien ze nooit op een vergelijkbare plek geweest was. Misschien was het wel een schattig stadje met veel aardige mensen die al bijna met pensioen gingen. Dat beeld sprak haar wel aan. Ze hield zich vast aan die illusie ook al wist ze vrijwel zeker dat ze teleurgesteld zou worden. Dat was altijd zo met zulke hoge verwachtingen.

Crevan zweeg. Hij dacht na over Dani's vraag. Wat vond hij eigenlijk van het dertiende rijk? Hij had er maar weinig van gehoord, aangezien hij de dag met de lichtbol had gemist. De enige informatie die hij kreeg was van de mensen die naar de grotten kwamen. Maar aangezien sommigen daarvan net zo paranoïde waren als de man die net had staan schreeuwen dat ze er allemaal aan zouden gaan, vertrouwde Crevan de woorden vaak niet. Hij haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet. Ik heb niet zo veel ervaring met die mensen." Hij bedacht dat als ze zo gevaarlijk waren als de man had gezegd, ze hem waarschijnlijk toch niets zouden doen, aangezien hij alleen maar in zijn grotten zat of rondreisde. Hij deed niet echt iets wat dat rijk zou bedreigen. Het leek hem sterk dat ze hem zouden aanvallen, omdat hij magie had. Hij keek naar Dani. Hoe kwam het dat ze zijn mening over de Dertieners wilde weten? Maakte ze zich zorgen over de woorden van de man? Ze zag er niet uit alsof ze zich zorgen maakte. "En jij dan?" vroeg hij. "Vind je dat we iets aan ze moeten doen?"

'Niet zo veel ervaring?' Ze was wel verbaasd om dat te horen, blijkbaar hadden niet zoveel mensen deze uithoek van het rijk weten te bereiken. Het was waarschijnlijk niet interessant genoeg aangezien er niet zoveel mensen woonden. 'Ik dacht eigenlijk wel dat je al een mening over ze had,' gaf zij eerlijk toe. De tegenvraag die hij daarna aan haar stelde was ook niet onverwacht. Ze vormde de zinnen in haar hoofd en gaf bedachtzaam antwoord. Zij wilde zich niet verspreken. 'Ik denk dat ze ons geen kwaad willen doen. Natuurlijk zullen ze je doden als je tegenwerkt, maar dat doet iedereen nietwaar? Ze komen alleen om het woord te verspreiden over hun Schepper. Ik denk niet dat ze veel kwaad in de zin hebben. De vreselijke verhalen zijn enkel geruchten, om je bang te maken,' zei ze, terwijl ze een onschuldig gebaar maakte om haar woorden meer kracht te geven.

Crevan voelde zich alsof hij wat had gemist. Blijkbaar ging Dani ervan uit dat hij de mensen uit het Dertiende Rijk wel had ontmoet, of er in ieder geval een mening over had. Hij vroeg zich af hoeveel van die mensen in de twaalf rijken waren. Niet veel waarschijnlijk. Hij dacht aan de enorme dreiging voor de twaalf rijken als de leider ze werkelijk wilde veroveren. Misschien zou hij er geen last van hebben, maar dat zou volgens de geruchten niet zo zijn. Hij keek naar Dani, die zelf haar mening over het onderwerp gaf. Ze zei dat de Dertieners hen vast geen kwaad wilden doen. "Natuurlijk zullen ze je doden als je tegenwerkt, maar dat doet iedereen nietwaar?" Hij dacht aan zijn ouders en voelde een lichte golf van misselijkheid, die hij zonder het te laten merken onderdrukte. Zijn ouders hadden ook tegengewerkt, voor een, in zijn ogen, goede zaak. Maar dat doet iedereen? Hij zou het nooit doen. Zijn ouders ook niet, alleen een dronken vossenjager uit Dreff. En het Dertiende rijk, blijkbaar. Volgens Dani hadden ze geen kwaad in de zin, wilden ze alleen maar over hun Schepper vertellen en waren de geruchten slechts geruchten. Maar toch bleef er een knagende gedachte hangen.

Dani vond de gedachtes van Crevan interessant, ze had het in ieder geval niet gedacht, dat hij geen sympathie voor hun had. Maar dat maakte niets uit, alleen de mensen die geloven zullen uiteindelijk overblijven. Dat wist zij wel zeker. Ze veranderde snel van onderwerp. Misschien had ze het wel met hem te doen of wilde ze even niet denken aan iets triests, ze wist het eigenlijk niet. 'Is er eigenlijk nog iets bijzonders in deze grotten te zien buiten de kristallen?' wilde zij weten. Ze had de toeristen wel zo'n beetje gezien en Crevan leek het grootste deel van zijn tijd hier te benutten. 'Ben je eigenlijk een gids of iets dergelijke?' Het was meer een vraag uit beleefdheid dan nieuwsgierigheid. Ondertussen friemelde ze wat aan witte jurk die ze zelf genaaid had.

Dani veranderde opeens van onderwerp. Crevan had er geen problemen mee, eigenlijk vond hij het wel fijn. Hij keek naar Dani, maakte daarna een gebaar naar de gang en zei: "Alleen maar kristallen." Hij kon niet meer vertellen over de grotten. Het was werkelijk alleen kristal, overal, en verder... niet zo veel. Nu hij er zo over nadacht was het best wel saai, maar niemand zag de grotten zoals hij ze zag. Behalve dan de mensen die verdwaalden, die hadden dan alleen andere zaken aan hun hoofd. "Ik ben niet echt een gids. Ik haal mensen uit de gangen als ze verdwalen en bescherm de grotten een beetje. De rest van de tijd doe ik maar gewoon wat." Hij keek een tijdje peinzend. Dat was eigenlijk het enige wat hij deed, daarnaast hing hij dan nog wel in de bossen rond, maar hij deed verder vrij weinig. Toch was hij niet ontevreden. Grotten en bergbossen, dat was zijn leven. Verder niets.

Dani was niet zo goed in gesprekken voeren en voelde zich na de korte uitwisseling van woorden niet echt op haar gemak. Aangezien Crevan ook niet zo spraakzaam was had ze er ook geen zin in om hem te onderwerpen aan een overhoring. Bij sommige mensen werkte het wel, die konden dan zij nog urenlang doorpraten over hunzelf. Ze probeerde opnieuw op zoek te gaan naar het geluid van de tikkende regendruppels. Het bleef stil. Dat betekende dus dat het opgehouden was met regenen en de grotten weer met een veilig gevoel kon verlaten. Toen herinnerde ze zich dat ze nog naar het stadje Dreff wilde. 'Zou jij met mij naar Dreff willen meelopen? Ik heb toevallig geen kaart bij me.' Ze vroeg zulke dingen liever niet, maar ze wist dat ze haar geld beter kon besteden aan wapens dan kaarten. De kaarten zouden toch nutteloos worden zodra zij terug zou keren integendeel tot wapens: waar je ook bent je kan altijd iemands ogen eruit steken.

Crevan haalde zijn schouders op. Hij zou wel meegaan, hij had toch niets beters te doen. "Oké," mompelde hij. Dreff was niet heel erg ver weg, een kwartiertje als je goed doorliep, en daarbij was alles heel erg duidelijk aangegeven. Toch ging hij wel mee, hij wilde naar huis en de weg naar Dreff lag op de route. Dreff alleen niet, dat lag iets verder. "Volg me maar naar de uitgang," zei hij tegen Dani, terwijl hij begon te lopen. Lore en Mico volgden hem trouw. Hij wist niet of hij het hele stuk zou meelopen, in ieder geval een deel. Het was niet dat Dani hem nodig had om de weg te vinden. De mensen uit Dreff hadden ervoor gezorgd dat elke toerist wel in Dreff kwam, hoe slecht hij of zij ook in de weg vinden was. Daarbij was het een makkelijk stuk om te lopen, want de weg liep de hele tijd bergafwaarts.