Rijk van de Weegschaal : De kristalgrotten (Crevans grotten)

Haar spieren begonnen aan te passen bij de aanrakingen van de vrouw. Het voelde fijn aan want haar vingers gaven een teder gevoel. Sheila liefkoosde haar en ze was alles behalve ruw. Ze leek zorgvuldig met Kirsten om te gaan om haar de juiste genot te kunnen bieden. Haar ogen sloot zij en ademde stokkend. Hoe zij haar borsten verwende zorgde ervoor dat er geluiden haar mond ontglipten. Ze kreunde zachtjes en spande haar lichaam af. Alleen haar borsten verwennen zorgde ervoor dat de vrouw beneden toch vrij opgewonden werd. "Je bent echt lief..." fluisterde Kirsten zachtjes.

Genietend ging Sheila door. Plagend beet ze soms in de tepels van Kirsten en genoot ervan dat ze zo deze vrouw kon laten genieten. Hongerig kuste ze haar zachtjes. "Geniet maar mijn lieve Kirsten." Fluisterde ze haar zachtjes toe, erna kuste ze verder naar onder. Plagend gaf ze likjes bij haar navel en giechelde. Erna kuste ze omlaag en begon haar genietend verder te verwennen. Haar nagels gleden over de bovenbenen van de jonge vrouw en genietend zoog ze diens gevoeligste knopje naar binnen en likte die. Ze vond het heerlijk. Dit gevoel van lust. Ze wist gewoon dat Kirsten en zij onlosmakelijk verbonden waren. Echter was er nog een persoon nodig.

Haar ademhaling haperde en haar nekharen gingen recht overeind maar het voelde allemaal aangenaam. De dame schonk Sheila een betoverende glimlach want dit voelde fijn. Heel fijn. "Is goed..." Fluisterde de vrouw zachtjes. De kusjes wat Sheila achter liet zorgde voor een tintelend gevoel. Ieder plekje brandde op een aangename manier nog na. De vrouw grinnikte zachtjes want het kietelde hoe de vrouw bij haar navel likte. Haar vingers gleden over haar schouders en haar ogen gesloten om het intense gevoel goed te voelen. Wanneer Sheila haar intieme gedeelte verwende kon het gekreun niet meer onderdrukken. Kirsten hijgde zachtjes, kreunde en genoot van de heerlijke sensatie. "Aah... Sheila... Je bent echt goed." Kreunde Kirsten zachtjes.

Genietend ging ze door, het was zo heerlijk om het aan te horen. Die kreuntjes, het gehijg. Ze genoot ervan en genietend ging ze door. Haar vingers streelden de dijen van Kirsten, plagend en soms grepen ze die vast. Snel en kundig likte ze dan ook door, ze antwoordde niet aan de jonge vrouw. Langzaam gleden haar vinders over de billen van de jongedame en knepen er zachtjes in. Plagend en genietend. Het was zo heerlijk om Kirsten te laten genieten, dat deed haar goed. Het gaf haar het gevoel dat ze het nog niet kwijt was, dat ze alles nog aan kon en ook het bed nog met mensen kon delen. Zachtjes gaf ze even een plagend beetje erin waarna ze weer verder likte. Het was zo goddelijk.

De vrouw hees haar lichaam heel lichtjes op omdat er teveel sensatie was. Het gevoel wat ze voelde tussen haar benen was hemels. Ze beet op haar onderlip omdat Kirsten niet gewend was om zo'n geluid te maken. Was zij dat? Langzaam trok het heerlijke lichaam door haar hele lichaam, zweetdruppels gleden langs haar hoofd, tussen haar borsten en kwam met een luide kreun klaar. Haar borstkas ging met een hoge snelheid op en neer doordat ze zolang niet meer dit gevoel had gevoeld. Dat het zo lekker had kunnen zijn. Ze trok Sheila naar zich toe en kuste haar liefjes. "Bedankt..." fluisterde ze zachtjes hijgend tegen haar zoete lippen.

Toen de vrouw haar hoogtepunt bereikte. Genietend keek ze naar haar en kuste langzaam omhoog. Eenmaal bij diens lippen kuste ze liefdevol mee. "Geen dank lieve Kirsten. Ik vond het heerlijk om je zo te horen." Fluisterde ze zachtjes. Ze streelde even door de haren van Kirsten heen. "Je bent zo mooi Kirsten.. Ik ben echt dol op jou en je lichaam." Zei ze plagend. Genietend wond ze een lokje om haar vinger en giechelde zachtjes. "Hm.. Je bent zo opwindend en mooi." Zei ze zachtjes. Ze legde haar hoofd even op de borst van Kirsten en kwam simpeltjes bij haar liggen. Ze sloot haar ogen even genietend. "Dit heb ik gemist zeg, echt vreselijk gemist. Ze keek haar genietend aan.

De vrouw schaamde zich diep en ze werd gekweld door de gevoelens binnen in haar. Het brak haar. Ze was een valse secreet want in feite gebruikte zij Sheila. Of had ze wel een beetje gevoelens voor haar? Moest ze het zeggen? Kon ze niet beter tegen haar zijn. De vrouw glimlachte zwakjes maar haar ogen straalde triestheid uit. Hoeveel kon je jezelf haten? "Sheila... Jij bent ook echt prachtig wat er ook allemaal is gebeurd. Laat anderen dat niet afnemen." Haar stem trilde lichtjes en ze knuffelde de vrouw stevig. "Sheila ik moet je wat bekennen..." Kirsten's stem klonk als een zachtere fluistering. "Het spijt mij zo...." En op dat moment rolde de woorden over haar lippen. "Ik zie Kian meer als een vriend." Of dit nu het juiste moment was om te zeggen? Maar hoe kon Sheila haar missen als ze niet werkelijk wist hoe verschrikkelijk mens ze wel niet was. Zij gunde Sheila Kian niet en hier lag ze dan. Geen haartje beter door met Sheila te rotzooien. Kirsten voelde zich afschuwelijk.

Sheila genoot hiervan, ze vond het heerlijk om zo met Kirsten te kunnen liggen en gewoon even al haar zorgen kunnen vergeten. Ze bloosde bij de woorden van Kirsten en keek even glimlachend naar haar op, zeker door dat de stem van Kirsten trilde. Ze knuffelde liefdevol mee. "Wat is eer Kirsten?" vroeg ze vrolijk en glimlachend, ze vond het zo heerlijk. Ze luisterde naar de jonge vrouw waarna ze keek naar Kirsten. Ze wilde wat zeggen maar kwam niet echt uit haar worden. Ze wilde niet zeggen dat het haar pijn deed. "Oh.." Klonk het zachtjes, dat was het enige wat ze zei. Ze keek even voor zich uit. Uiteindelijk liet ze Kirsten los. Ze kwam wat overeind. "Ik.. Ik ga me even aankleden." Zei ze zachtjes.

De vrouw ging overeind zitten want het vrolijke meisje leek als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Ze leunde een beetje naar voren met haar ogen neergeslagen. "Sorry..." Ook Kirsten begon zich nu aan te kleden. Wanneer ze was gekleed keek ze de vrouw met een zwakke glimlach aan. "Ik heb allang opgegeven Sheila want hij heeft nooit naar mij gekeken zoals hij vast bij jou doet. Alleen als ik de kans krijg en Kian zal ooit naar mij kijken dan laat ik dat niet voorbij slippen. Sorry dat ik je moet teleurstellen." Kirsten gleed met haar hand door haar blauwe lokken. "Ik vind je een geweldige meid en ik denk dat ik ook iets voor jou koester. Het is echter allemaal zo gecompliceerd. Je maakt mij een ander persoon. Een persoon die ik vroeger was..."

Stilletjes kleedde ze zich aan en keek even voor zich uit. "Nee, nee. Het is oké. Laat het maar Kirsten." Zei ze zachtjes, waarna ze op stond. Ze deed haar haren even goed en keek naar de jonge vrouw. "Sorry Kirsten, maar hij kijkt niet zo naar me. Hij kijkt niet naar me. Hij hoeft me niet, dat weet jij, dat weet ik. Je mag hem, ik heb je verteld dat het toch niets gaat worden omdat ik een man moet gaan zoeken." Zei ze. Met een diepe zucht keek ze naar het water en keek naar haar. "Je hebt me al eens afgewezen Kirsten, je bent mij niets verschuldigd." Fluisterde ze zachtjes, haar ogen keken Kirsten niet meer aan. Ze wilde haar even niet meer zien en zacht beet ze op haar onderlip, tot ze die kapot beet.

Was ze boos of eerder teleurgesteld in haar? Meteen kreeg Kirsten spijt van de woorden die zij had uitgesproken. Ze wilde gewoon eerlijk tegen Sheila zijn. "Dat weet ik niet Sheila. Ik en Kian hebben ruzie gehad en toen heeft hij gezegd dat hij jou niet voor niets afwees. Dus misschien onderschat je hoe belangrijk je voor hem bent. Hij zelf ziet het nog niet in." Bij het zinnetje: [/i] "Je hebt me al eens afgewezen Kirsten, je bent mij niets verschuldigd." [/i] Keek Kirsten met neergeslagen ogen naar de grond. Een steek voelde zij in haar borstkas en het leek steeds moeilijker om adem te halen. "Sorry dat ik je steeds moet teleurstellen."

Stiletjes keek Sheila naar het water. "En het is goed dat hij het niet in ziet. Kirsten.. Wanneer dringen mijn woorden nou tot je door?! Hij moet me niet en hoe graag ik hem ook zou willen, of welke man dan ook, het gaat niet gebeuren! Er is geen enkele man die me nu zal willen, zeker met dit nieuws! Het is belachelijk om dat ook maar te bedenken." Sprak ze waarbij ze zich omdraaide. "Geef me geen hoop Kirsten, die geef ik mezelf ook niet. Ik weet dat ik uiteindelijk toch wel gedwongen zal trouwen, ik heb mezelf gewoonn nog wat extra tijd gegeven om te leven." Zei ze en ze keek naar de vrouw. "Dat doe je niet, het is alleen moeilijk nu." Mompelde ze hoofdschuddend. Ze keek weer even weg en zuchtte diep. Ze vond het vreselijk op deze manier, er was niets leuks aan zo.

"Wie zegt dat hij dit niet inziet? Je weet niet wat Kian allemaal tegen mij heeft gezegd toen wij ruzie hadden. Hij weet zelf niet wat liefhebben is. En ik neem het hem niet kwalijk want hij gaat zo vaak met vrouwen naar bed. Ik ben blij dat ik het nog niet gedaan heb. Dan ben ik net zoals die anderen." Kirsten keek Sheila aan. "En ik hoop dat je als je een man zoekt en het wordt Kian. Dat je meer respect voor je lichaam toont en niet geeft wat hij wilt. Hij moet de echte jou leren kennen. Die is tenminste niet zo verrot als de mijne." De vrouw zuchtte eens flink diep want dit ging helemaal de verkeerde kant op. "Je kan tegen je vader verzetten Sheila. Je moet daar alleen de kracht voor hebben." Ze beet op haar onderlip, speelde kort met haar piercing. Wat moest ze nu doen? Hoe kon ze het goedmaken of Sheila helpen? Kirsten had zich in tijden nooit zo machteloos gevoeld als op dit moment.

"Al zou hij het al in zien Kirsten, hij wilt het niet! Hij wilt mij niet, hij wilt geen vrouw. Hij wilt zich niet binden want hij houdt van zijn vrijheid. Dat is zijn grote liefde. Hij heeft geen vrouw nodig die hem lief heeft, dat waardeert hij toch niet." Zei ze hoofdschuddend en ze keek Kirsten aan. 'Hou op over Kian nu! Het is hem niet aan het hoofd te brengen dat hij ook maar iets met mij wilt. Het is aan hem wat hij wilt en hij wilt zijn vrijheid! Het zou al een slechte start zijn als ik hem ergens toe zou dwingen." Ze keek daarna weer weg en slikte. "Die kracht heb ik niet Kirsten, die heb ik gehad en daar is niets goeds van gekomen. Ik mag blij zijn met de kans die ik nu heb. Ik weet dat het haast onmogelijk voor mij is om zo snel iemand te vinden en dat ik hoogstwaarschijnlijk toch uitgehuwelijkt zal worden maar dat accepteer ik dan maar." Zei ze zachtjes.

Kirsten keek vanonder haar lange wimpers aan. Ze liet Sheila uit razen. "Hij is blijkbaar een gevoelig onderwerp." Kirsten schudde haar hoofd maar haar ogen waren zo koud als ijs. "Het kan mij niet zoveel interesseren wat hij wel of niet wilt. Liefde is iets belachelijks. Ik vind het de laatste tijd wel leuk om met mensen te spelen." Haar lip piercing schitterde en haar stem bevatte een duistere klank. "Maargoed Sheila ik ga voor eens hard voor je zijn. Als anderen het niet doen moet ik deze positie aannemen. " Kirsten kwam nu dichter bij haar staan, haar groene ogen in de blauwe van Sheila gericht. "Je moet je niet neerleggen bij je vader. Waar is je strijdlust? Ga je je echt zo laten overheersen?" Haar stem klonk steeds kwader. "Wanneer wordt je nu eens volwassen en laat je zien waar je staat. Intimideren door je vader? Daar ben je te oud voor! Jij beslist je eigen geluk en als je echt wilt Sheila kun je je vader weigeren. Geef hem niet zijn zin. Kijk wat ik om mijn nek heb hangen." Ze wees naar de ketting. "Wat zou je moeder hier nu van vinden? Haar man... Die jouw leven een hel maakt. Dat kun je toch niet accepteren! En ik ga niet staan toekijken hoe je je leven vergoot omdat je vader je iets opdraagt. Anders ga ik eens met hem praten."

Sheila slikte. 'Natuurlijk is hij een gevoelig onderwerp." Zei ze zachtjes, ze keek toen naar de koude ogen die haar deden rillen. "Liefde is niet belachelijk!" Ging ze er tegen in. "Misschien is het voor jou belachelijk maar voor mij is het van levensbelang!" Het klonk killer dan verwacht. Ze luisterde naar de woorden. "Ik ben dan net zo goed als ik me er niet bij neer leg! Waar is mijn geluk dan? Dan ben ik er niet meer. Als ik hem niet accepteer dan is het ook een hel. Dan ben ik nergens veilig meer, dan heb ik nog steeds geen liefde Misschien wil ik wel helemaal geen leven zoals het nu is, misschien wil ik wel gewoon een leven met een man. Wil ik kinderen erbij en wil ik deze verdomde krachten niet. Ik ben geen mens voor de vrijheid. Ik ben niet zoals jij bent. Zoals Kian is. Wanneer dringt dat nou door?!" Riep ze haast woedend. Ze keek even weg en slikte. "Ik vergooi het liever dan dat ik moet sterven.

Op dit moment kon Kirsten haar niets anders zien als een zielig, kwetsbaar meisje. Ze was een schande voor de mensen met magie. Hoe kon je jezelf zo laten intimideren? En zo tegen haar schreeuwen? De ogen van Kirsten hadden nog nooit zo dodelijk gekeken als op dit moment. "Levensbelang? Meisje... Wanneer ga je eens leren dat je liefde niet kan dwingen? Het lot bepaald alles en wanneer het tijd is dan zal je iemand tegenkomen. Wanneer je het minst verwacht. Maar als je zo wanhopig opzoek gaat zoals jij dat doet dan ga je het niet vinden. Daar moet ik je helaas in teleurstellen." Haar stem had een sissende toon en Kirsten leek niet meer zo lief te zijn als voorheen. "Een hel? Waarom laat je je vader niet eens zien waarvan je gemaakt bent? Je kan zo zijn botten breken! Hij hoort bang voor jou te zijn. Speel niet altijd het slachtoffertje. Vecht voor je vrijheid! En ik hoop dat je een man vind binnen een jaar waar je kinderen mee wilt. Ik en Kian zijn misschien vrije vogels maar wij doen niets tegen onze wil in." En voordat Kirsten de volgende woorden kon tegenhouden had zij die al uitgesproken. "En Kian zal je nooit zien staan als je zo bent Sheila. Dus misschien is het beter als je opgeeft." De vrouw pakte haar spullen. "Ik moet gaan want ik verdoe mijn tijd."

Sheila voelde de ogen van Kirsten, ze stapte naar achteren. Ze luisterde naar de laatste woorden en kreeg tranen in haar ogen. "En jou?! Zag hij jou staan? Rot maar op ja! Je bent geen hulp, je bent enkel een last! Ik zoek toch allang niet meer naar liefde. Is dat niet duidelijk. Ik zoek naar iemand bij wie ik het kan uit houden! Zodat ik verdome niet met een of andere klootzak hoef te trouwen!" Sheila pakte haar overige spullen en keek woedend naar Kirsten. "Ik ben geen moordenaar. Ik ben geen crimineel." Siste ze woedend. Ze keek Kirsten aan. "Rot op, ik hoop dat je nooit iets tegen je wil in doet, maar daarmee houd je je leven ook niet vol hoor Kirsten, soms moet je leren om dingen te accepteren." Sheila liep toen weg, terug naar de grot waar de rest van haar spullen lagen. "En je verdoet inderdaad je tijd. Je begrijpt me niet en dat zal je nooit doen. Want het is absurd dat je mij de les leest. Hoe op orde is jouw leven en jij gaat overal tegenin!" Sprak ze haar nog toe waarna ze haar spullen pakte en Dain riep. Tranen lagen een beetje in haar ogen. Ze wilde weg. Heel ver weg, ze was het maar gedeeltelijk eens met Kirsten maar die begreep haar toch niet.

Kirsten begon zachtjes te lachen. "Zeg ik dat dan? Lieverd, ik ben er allang overheen. Ik hoef niet iemand achterna te zitten. Er zijn genoeg anderen. En ik geniet zelf van mijn vrijheid dus ik zou niemand willen die mij claimt. Dat heb ik al vanaf mijn tiende moeten meemaken." Op dat moment zei Sheila iets waardoor Kirsten zich omdraaide en het meisje zo bij de kraag aanvloog. Ze duwde het meisje ruw tegen de muur aan en haar groene ogen kregen een rode glans. "Laat mij niet controle over jouw lichaam nemen. Sinds kort kan ik bloedsturen." De vrouw sprak met een dreigende toon. "Jij wilt niet weten hoe vaak ik iets tegen mij wil heb moeten doen meisje! Ben jij ooit door 6 mannen achter elkaar verkracht op een leeftijd van 12? Heb jij mensen met je blote handen moeten vermoorden? Jezelf verwonden voor iemand zijn vermaak? Heb jij EEN KIND MOETEN VERLIEZEN OMDAT DIEGENE DOORDRAAIDE EN DACHT DAT JE VREEMDGING? Door een hele dorp uitgemaakt worden voor een hoer? Voor een duivel aanbidder? Ik was geen crimineel toen ik 15 was. Geen moordenaar. Ik zou jou wel eens willen zien als je in mijn schoenen had gestaan. Dan had je jezelf opgehangen. " Ze smeet Sheila met een flinke kracht zo richting de grond. Of ze echt viel lette ze niet op. "Denk ook maar niet dat je iets van mijn leven weet. Wat jij hebt meegemaakt is nog niets vergeleken wat ik heb moeten verduren. Ik was net zo naïef zoals jou. En als iemand je beter kan begrijpen ben ik dat wel. Ik wil je beschermen?!! Is dat zo moeilijk in te zien? Maar als je mijn hulp niet wilt dan zoek je het uit." Kirsten schudde haar hoofd. "Het gaat goed met mij de laatste tijd. Ik heb andere dingen aan mij hoofd zoals rijk 13. Mijn leven bestaat niet uit liefdesverhaaltjes, een enge papa die je forceert. Jij kan je leven zelf in eigen hand nemen. Dat je zo zielig doet is je eigen keuze. Ik had geweten wat ik moest doen. In ieder geval niet mij laten dwingen. " Kirsten floot op haar vingers en Rage kwam aangevlogen. "Laten we gaan."

Sheila hoorde haar woorden, ze keek naar de vrouw, hoorde alles en toen ze tegen de muur werd geknald voelde ze hoe iets haar hoofd wat binnendrong. Tranen van pijn kwamen in haar ogen. Zeker toen ze op de grond viel. "Geef mijn ketting terug." Siste ze zacht en ze keek naar Kirsten. "Kirsten geef me mijn ketting terug en ik wil dat je voor altijd uit mijn buurt blijft. Je zoekt het maar uit met je leven." Zei Sheila. Ze hield haar hand even achter haar hoofd en keek toen naar het bloed. "Ik wil je niet meer zien, ga je maar bezig houden met al die andere dingen. Die zijn beter voor je en laat me met rust." Zei ze kil. Haar blauwe ogen keek naar Kirsten. "Ik laat me liever tot iets dwingen dan dat ik me nu door jou laat mishandelen, dus rot maar op en verdwijn." Siste ze. "Maar weet dat hierbij onze vriendschap over is. Je zegt nu wel allemaal dingen, fijn voor je. Had ze ooit een keer eerder verteld dan had ik medelijden met je gehad. Nu niet, nu kan het me niets schelen wat je overkomen is, je zoekt het maar uit met dat rot leven van je!" Sheila kwam toen overeind en smeet een blok aarde naar haar. "Je bent een rotwijf, rot op. Ik haat je! Ik wil je nooit meer!" Riep ze daarna woedend. Ze was helemaal klaar met Kirsten.

De vrouw stopte voordat zij op het punt stond op haar draak te klimmen. "Wil je de ketting terug?" De vrouw keek nu met een duistere glimlach wat zij ook altijd aan de wachters liet zien. "Kom het maar halen." Kirsten deed haar armen over elkaar voordat ze met haar ogen rolde. "Je laten mishandelen? Alsjeblieft..." Kirsten keek haar spottend aan. "Jij weet nog niet eens wat de term mishandelen inhoudt." De duistere draak keek naar de twee dames maar bemoeide zich er niet mee. Hij stond aan de kant van Kirsten. "Medelijden? Dat is het nou net Sheila. Ik hoef geen medelijden. Ik ga niet mijn verhaaltje aan iedereen vertellen die ik tegen kom hopend dat ze mij zielig vinden. Nee dankje. Ik heb dat niet nodig zoals jij." Kirsten hield haar toon op hetzelfde, niet schreeuwend wel verheffend. "Wie heeft een rot leven? Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik ben eens benieuwd over een jaar of je dan iemand gevonden hebt." De vrouw deed simpel een stap opzij en keek niet bepaald onder de indruk van de rotsblok die Sheila naar haar gooide. "Kun je zien dat je niet gewend bent om te vechten. Daarom ben je een gemakkelijk doelwit voor je vader."

Sheila keek haar met een woedende blik aan. "Rot maar op. Dan hou je die ketting toch lekker. Het kan me al niet meer schelen." Zei ze kil. Ze pakte haar spullen bij elkaar en keek naar Kirsten. "Oh dus ik was een simpele iedereen. Fijn om dat te weten." Zei ze, haar stem klonk wat minder schreeuwend. Nu keek ze weg. "Ik hoef ook geen medelijden, ik wil je gewoon niet meer zien. Nooit meer. Ik red me zonder je, dus rot een eind op." Zei ze waarna ze zich bedacht. "Oh, wacht, ik ga wel weg want jij houd toch geen rekening met anderen." Sprak ze kil, ze deed verdere stappen en liep langs Kirsten op. Weer weg uit de grot, omlaag. Ze keerde Kirsten de rug toe, ze wilde die vrouw niet meer zien. Nooit meer. Ze kon naar hel lopen. Ze riep Dain in haar gedachten waarna ze hem aan zag komen. Ze keek niet meer om, voor het eerst in haar leven keek ze niet om. Sheila was er klaar mee, ze was er helemaal klaar mee. Nooit meer wilde ze die vrouw zien. Ze was woedend, ze was helemaal klaar met Kirsten. Ze kon oprotten, ze mocht weggaan. Stilletjes stapte ze op Dain. "We gaan weg Dain, ver weg. Ik wil haar nooit meer zien." Zei ze zacht.

De duistere draak snoof zachtjes waarbij er rook uit zijn neusgaten kwamen. Kirsten bleef wel heel kalm in deze situatie nu. Ze had haar uitbarsting al gegeven want haar uitmaken voor moordenaar, voor crimineel. Nog niet eens wetend wat voor achtergrond zij had. Dus iedereen die probeerde te overleven was een moordenaar. "Dat interpreteer je zelf dame." Kirsten leunde tegen haar draak aan met dezelfde spot in haar ogen zoals ze de hele tijd naar Sheila keek. "Goed dat je het zonder mij red." Kirsten keek niet very impressed door haar woorden. "Ik houd geen rekening met anderen? Je kan de waarheid niet aan en als schreeuwen jouw enige oplossing is? Wie houdt dan geen rekening met wie?" Ze trok haar wenkbrauw op maar had ook geen enkel belang om het goed te maken. "Gaan we Rage?" Ze klom op haar draak, gaf hem een soort van 'schouderklopje' en liet haar draak opstijgen. Het was beter zo want Kirsten had sowieso allemaal slechte dingen over Sheila gedacht. Het meisje was echter geen haartje beter als haar. Misschien was zij een crimineel maar geen 'slet' die met haar lichaam te koop liep.

Wil je een meet doen dat Sheila verloofd is? Want dat is mijn plan, sinds Kian en Sheila niets gaan krijgen cx

Sheila negeerde de vrouw, ze hoorde de gedachten wel maar zei er niets van. Stilletjes stapte ze op Dain en slikte. "We gaan weg, kom, ver weg. Waar ze ons niet kunnen vinden." Fluisterde ze. Ze liet Dain opstijgen en naar een totaal andere plek vliegen. Ver weg van alles. Ze voelde een groeiende pijn in haar nek. Maar ze wilde even niet meer. Moeizaam slikte ze even. Ze liet Dain opstijgen en stilletjes vloog ze weg. Ze sloot haar ogen kalm even. "Vlieg maar Dain." Fluisterde ze nog even waarna ze haar ogen liet dicht zakken om even te kunnen slapen. Ze was vreselijk moe. Even wilde ze niet meer denken aan Kirsten