Rijk van de Weegschaal : De kristalgrotten (Crevans grotten)

Stilletjes volgde Dani hem. Ze was tegelijkertijd opgelucht en teleurgesteld dat hij mee liep. Als ze alleen zou lopen zou ze de ongemakkelijke stilte kunnen vermijden, maar dan zou ze geheid verdwalen. Misschien was het toch beter om met hem mee te lopen, want als ze zou verdwalen dan zou ze hem alsnog tegenkomen. Het was dus onvermijdbaar om hem niet tegen het lijf te lopen. Ze wist niet of het een geruststelling was of iets angstaanjagends.
Ze begon de omgeving in de gaten te houden. Er was geen enkel vorm van leven te herkennen buiten hun. Het bewijs waren de kristallen, die iedere keer oplichtten als zij aan kwamen lopen. Het zou vast eenzaam zijn om hier te leven. Zij vroeg zich af of het op den duur niet begon te vervelen, zo'n uitgestorven plek, waar de toeristen je op de zenuwen werkten. Maar het waren haar zaken niet dus zei ze niets en begon een vrolijk deuntje te neuriën. Haar ouders hadden het vroeger als een slaapliedje gebruikt. Ze werd er nog steeds suf van als zij het hoorde.

Met een diepe zucht en een vermoeide gaap niet veel later rekte ze zich uit. Ze had rustig de bordjes even gelezen en liep nu verder. Sinds een week of twee droeg ze haar harnas minder. Haar lange blonde haren vielen over haar schouder en haar donkere kleding verborg haar dunne lichaam. Verwarmd door een mantel ging ze uiteindelijk zitten. Ze wist dat dit een toeristische plek was maar het leek haast uitgestorven. Nu was ze vermoeid gaan zitten en keek ze vanaf haar plek naar her stadje, Dreff, dat ze in een van de komende nachten zou binnendringen. Na haar les met Kian had ze veel geoefend en inmiddels ging het prima. Ze glimlachte even bij de gedachte aan hem. Het was leuk geweest en die adrenalineboost was ook zeker goed voor haar geweest. Ze begon zichzelf moeizaam weer wat te hervinden terwijl ze tegelijkertijd een heel nieuw persoon leek te worden. Sheila voelde zich vandaag in ieder geval goed. Ze nam rustig haar waterzak vast waar ze gulzige slokken uit nam. Heerlijk soms, dat water.

De vrouw haar blauwe lokken zagen er helderder uit, bezaten een mooie glans. Haar huid niet meer zo bleek als sneeuw en ze werd niet meer vergeleken met een duistere sneeuwwitje. Ze leek een stuk volwassener zijn geworden echter waren haar ogen nog killer als gewoonlijk. Ze streek met haar vinger langs het bordje om erop te lezen wat er stond geschreven. Kirsten wilde niet voor verrassingen komen te staan. Ontspannen in de zoveel tijd kon geen kwaad na alles wat er was gebeurd. Ze droeg een lange heupbroek in de kleur groen met een witte top erop die haar vormen goed lieten zien. Ze leek vrouwelijker vandaag en hoe dat kwam? Misschien omdat zij meer aan haar uiterlijk had besteed als gewoonlijk? De vrouw liep verder de grotten door en merkte dat er nauwelijks mensen waren. Echter daar verderop zag zij een vrouw zitten met lang blonde haren waarbij Kirsten haar langzaam leek te herkennen. Een overwelvend gevoel van haat leek haar lichaam voor kort over te nemen. Het vriendinnetje van Kian dacht de vrouw verbitterd. Ze kreeg er gewoon een vieze smaak van in haar mond.

Rustig had ze gezeten, haar haren in een staart gedaan en uitgerust. Na even wat gegeten te hebben merkte ze de beweging op die langzaam dichterbij kwam. Toen ze de blauwe lokken eenmaal zag verspreidde er zich een glimlach rond haar lippen. "Kirsten!" Het klonk vrolijk uit haar mond en behendig stond ze op. Ze vond dat de vrouw voor haar er goed uit zag en snel liep ze naar haar toe. "Jou had ik hier niet verwacht? Hoe gaat het met je?" Sheila was in een goed humeur en haar oude ik was wat meer naar boven gekomen bij het zien van Kirsten. Ze glimlachte lief naar haar. "Kom bij me zitten, ik heb je alweer een tijdje niet gezien." Zei ze kalm. In niets zag ze dat de vrouw het misschien niet zou willen. Sheila was enkel blij haar vriendin weer eens te zien. Rustig ging ze even met een hand door haar haren heen en keek Kirsten glimlachend aan. Ze ging weer bij haar tas zitten en keek haar afwachtend aan. Ze was echt zo blij dat ze haar weer eens zag. Ze had veel vooruitgang geboekt dus ze was ontzettend trots op zichzelf.

De vrouw leek verrast door de vrolijke begroeting die ze in tijden niet meer had gezien. Het ging beter met haar. Kirsten kreeg meteen spijt van haar vreselijke gedachten echter moest haar vrolijke zelf zijn terug gekomen door een persoon. Door een persoon die Kirsten niet meer wilde zien. "Wat is de wereld toch klein niet waar?" De vrouw keek haar met een smalle glimlach aan alleen bleven haar ogen net zo koud als de bergtoppen. De vrouw aarzelde voor kort want was het wel verstandig om bij Sheila te gaan zitten? Geconfronteerd worden met de waarheid? Misschien moest ze eens alles opzij zetten en gewoon een vriendin voor haar zijn zoals Kirsten had belooft. De vrouw ging zitten en hoorde haar blauwe lokken naar achteren zodat ze sierlijk over haar rug rustte. "Het is een tijd geleden dat ik je zo vrolijk heb gezien. Het gaat een stuk beter met je?" vroeg de vrouw met een nu wat gemeende glimlach. "Vertel is, wat is er allemaal gebeurd?"

Met een glimlachje knikte ze. "Oh ja, best klein maar ik vind het niet echt erg. Ik vind het leuk om je vaker te zien dan een paar keer per jaar." Zei ze vrolijk. Ze ging zitten en pakte haar waterzak weer even en keek naar Kirsten. "Ja het gaat echt beter. Ik heb geen idee waardoor maar ik voel me echt goed. Ik weet ook weer in steden te komen en ik zit lekkerder in mijn vel. Kian heeft me geleerd hoe ik een stad binnen moet dringen zonder gezien te worden en sindsdien ben ik veel gaan oefenen. " zei ze met trots. Met een glimlachje keek ze Kirsten daarna aan. "Jij ziet er ook goed uit. De kleding staat je erg mooi." Complimenteerde ze de vrouw glimlachend. Wel merkte ze de kille blik inmiddels op en keek ze even o gemakkelijk naar haar schoot. "Wat zit je dwars Kirsten? Als ik dat vragen mag, ik zie het in je ogen.." zei ze zacht en ze keek haar voorzichtig weer aan.

Beetje klein maar heb ondertussen praktijktoets

Blijkbaar wou Sheila haar vaker zien wat Kirsten toch wel verraste. Het was alweer een tijdje geleden dat Kirsten haar voor het laatst had gezien. "Het doet mij goed om je weer te zien als voorheen alleen een stuk wijzer en je kunt voor jezelf zorgen." Kirsten legde haar handen op haar bovenbenen om de vrouw vanuit haar ooghoeken te bekijken. Bij de naam Kian keek Kirsten niet bepaald verrast op. Ze wist wat er tussen hun speelde en nu moest ze proberen haar jaloezie onder controle te houden. "Wat aardig van hem. Het gaat wel goed tussen jullie?" Kirsten haar expressie was gewoon emotieloos dus je kon niet aflezen dat zij dit helemaal niet zag zitten. "Dankjewel." Kirsten glimlachte een beetje met haar wangen die heel lichtjes rood werden. Ze was niet gewend aan complimenten. "Ik had vandaag zin om wat meer aan mijn vrouwelijkheid te doen." Ze speelde met een blauwe lok van haar haren die zij om haar vinger wond. "Zit mij iets dwars? Nee hoor maak je daar geen zorgen over. De laatste tijd gaat het een stuk beter met mij." Loog ze. "Hoezo? Ik ben gewoon meer op mijn hoede en niet meer zo gewend aan het bijzijn van anderen. Het is altijd Rage en ik..."

Met een glimlachje knikte Sheila even. "Ik ben nog niet helemaal de oude maar je ziet me nu zeker op een goed moment." Zei ze glimlachend. Ze speelde even met een plukje van haar blonde haren en keek toen verbaasd op bij de woorden van Kirsten. "Hoe bedoel je? Ik heb hem ook al een paar weken niet gezien." Sheila keek haar niet-begrijpend aan. Waar had Kirsten het in godsnaam over? Ze schudde haar hoofd even nadenkend waarna ze haar bekeek. "Het staat je goed, vaker doen zou ik zeggen." Zei Sheila glimlachend waarna ze haar met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. "Nee.. Dan zal het wel niet zo zijn, het leek zo.. Alsof er iets is dat je dwars zat. Maar jij zal dat vast beter weten dan ik.' Zei Sheila kalm. Ze graaide even in haar tas en haalde wat eten tevoorschijn. "Wil jij ook iets?" vroeg ze kalm. Glimlachend bleef ze zitten en brak een stuk af van het stokbrood waar ze een hapje van nam. Erg lekker vond ze het niet, het was wat verhard maar het vulde haar maag wel en dat was precies wat ze even nodig had, anders zou ze heel snel omvallen van vermoeidheid en door de honger.

De vrouw vond het fijn om haar in deze positieve manier te zien want dat herinnerde haar terug aan hun eerste ontmoeting. De vrouw raakte zachtjes de ketting aan die zij nooit meer had afgedaan. Desondanks dat Sheila en Kian een soort van samen waren wilde zij niet zo gemeen tegen haar doen. Hij had haar gekozen daar moest Kirsten zich bij neerleggen. "Je kunt mij niet vertellen dat er niets tussen jullie speelt. Jullie gaan constant met elkaar naar bed." De vrouw streek met haar vingers door haar blauwe lokken en sprak op een luchtige toon zodat je haar jaloezie niet zou merken. Kirsten wist goed te acteren. "Maak je maar geen zorgen om mij want ik kijk meestal altijd zo." Dat was niet waar, zo keek ze voorheen voordat zij mensen had leren kennen waar de vrouw om was gaan geven. Nu trok zij zich terug omdat zij om niemand meer wilde bekommeren. Alleen zijn was het beste. Bij het aanbieden van een stuk stokbrood ging Kirsten uiteraard geen nee zeggen. "Als je genoeg hebt?"

Rustig glimlachte ze, ze brak een stuk stokbrood af en gaf haar aan Kirsten. Bij haar eerdere woorden moest ze even zuchten en keek ze de vrouw aan. "Dat we met elkaar het bed tweemaal hebben gedeeld betekent niet dat hij en ik iets hebben. Ik zal ook nooit verwachten dat iemand als Kian een vaste relatie met mij zou willen. Hij kent me vast goed genoeg om te weten dat ik uiteindelijk toch ergens vast zal willen wonen, dat ik niet de rest van mijn leven wil reizen." Zei ze kalm. Sheila keek de vrouw aan en plukte aan haar eigen haren. "Kian is echt een hele leuke en aantrekkelijke jongen, ik zou ook liegen als ik zou zeggen dat ik totaal geen gevoelens voor hem heb. Ik ben alleen lang niet zo zeker van de zijne." Sheila had er geen idee van dat de vrouw jaloers kon ijn. Ze keek even naar haar schoot, ja, ze vond het zeker jammer dat Kian nooit echt blijk had gegeven van eenzelfde soort gevoelens hoewel ze in haar hoofd ook wel wist dat dat niets voor hem was. Ze slikte even bij de woorden van Kirsten, in haar herinnering was dat totaal niet zo, zo had de vrouw nooit gekeken maar Sheila wilde er niet verder op in gaan. Ze wist dat haar vriendin nooit heel erg open was, het deerde haar niet. Inmiddels had ze het geaccepteerd van haar.

Aan de ene kant voelde Kirsten slecht omdat zij een stuk brood aannam van iemand die zij minder mocht door haar eigen egoïsme. De vrouw nam voorzichtig een hap en in de tussentijd hoorde zij het verhaal aan van haar en Kian. Ze waren vaker met elkaar naar bed geweest dat wist Kirsten 100% zeker. En Kian was inderdaad niet de gemakkelijkste persoon, iemand waar je je niet mee kon binden. Echter had zij dat ook nooit aan hem gevraagd alleen vond de man het plezierig om haar even eraan te herinneren dat hij haar nooit heeft willen hebben. Sheila kreeg hem makkelijk het bed in maar Kirsten. Het liefst wilde zij geen betekenisloze seks. "Dus ga je niet proberen om meer voor hem te zijn dan alleen tja... een sekspartner? Of hoe kan ik dat het beste omschrijven?" De vrouw at weer tevreden van haar stokbrood en haar maag werd al gauw weer gevuld. Omdat zij niet zoveel at de laatste tijd raakte zij al snel vol van alles en nog wat. "Maar hoe is het dan nu met jouw vader? Laat hij je met rust of?"

Rustig at Sheila wat van het stokbrood terwijl ze naar Kirsten keek. "Denk je dat me dat ooit zou lukken? Ik zou willen dat ik meer was dan een sekspartner, eerlijk waar. Ik ben dol op hem maar k ben er niet overtuigd van dat hij even dol is op mij." Zei Sheila een zachte zucht ontsnapte weel degelijk van haar lippen. Het was te merken dat ze meer om Kian gaf dan dat ze verwachtte dat hij om haar gaf. Maar dat was ze gewend, misschien daarom wel ook dat ze het niet uitsprak. "Ik wil een zoveelste afwijzing voorkomen. Hij zou me vast uitlachen en daar zit ik niet op te wachten.." Waarna ze even moest nadenken en zuchtte. "Ik heb een deal met hem gemaakt. Ik heb een jaar om iemand te vinden met wie ik vrijwillig wil trouwen en daarna nog twee jaar om hem zijn eerste kleinkind te bezorgen. Trouw ik niet binnen een jaar dan kiest hij een man uit die ik zonder tegenwerping zal accepteren." Het was misschien niet perfect maar voor Sheila was het nu even goed genoeg, ze had nu een jaar, ze wist diep van binnen dat ze dat nooit zou redden en zacht beet ze op haar onderlip. "Misschien daarom ook wel dat ik het niet aan Kian vertel. Hij wilt niet trouwen, nooit van zijn leven. Dus zal ik op zoek gaan naar een andere man." Zei ze kalm.

De dame verslikte in haar brood wanneer zij hoorde dat Sheila meer wilde zijn als een sekspartner. Kian wilde Sheila toch al dus het ging haar vast lukken ook. Haar handen trilde lichtjes voordat ze gulzig een slok nam van haar fles die zij altijd bij zich droeg. Wat moest zij hier nu op gaan zeggen? "Kian is iemand die zich niet zal binden..." Kwam er hees over haar lippen gerold. "Maar wie niet waagt, wie niet wint." Ging zij nu echt Sheila een duwtje in de richting geven om te proberen? Kirsten durfde gewoon niet te vertellen dat zij en Kian ook een band hadden, een vreemde band. Alleen door hun ruzie leek hun band te zijn verbroken doordat zij beide niet wisten hoe of wat. Hoe kon je nu dol op iemand zijn? Wat hield dat precies in? "Ik weet het niet want ik ben niet bepaald goed in dit soort onderwerpen. Vroeger was ik nog klein, 10 toen ik Joran ontmoette. Alles ging vanzelf sprekend want dat was liefde op het eerste gezicht. Hoe ouder je word hoe complexer." Ze nam nog een laatste hap van haar stokbrood want dan was het op. De vrouw keek verbaasd op toen zij de 'deal' hoorde. Trouwen... Kirsten ging nooit trouwen want ze geloofde niet meer in het huwelijk. "Hoe weet je dat? Heeft hij je dat verteld?"

"Maar het is voor mij dus niet meer nodig om een poging te wagen, het doet nu misschien pijn maar een afwijzing zou me nog meer pijn doen. Ik hoef hem verder ook niet meer als bedpartner. Vriendschap, daar zal ik het bij houden." Zei ze kalm. Ze rechtte haar rug even en ging toen tegen een muur van de grot zitten. Ze keek even naar Kirsten. "Inderdaad, het wordt alleen maar lastiger." Zei ze zacht. Sheila had geen idee wie die Joran was, zo te horen een geliefde van Kirsten, maar sinds de vrouw haar zulke dingen niet vertelde kon Sheila enkel gissen. Ze vond het prima om te gissen, ze zou haar niet dwingen. Maar bij de vraag knikte ze. "Ja, dat heeft hij gedaan." Zei ze kalm. Ze keek even naar haar knieën die ze opgetrokken had en zuchtte diep. Ze vond het oneerlijk, niet alleen dat ze het nooit aan Kian kon vertellen wat ze voor hem voelde omdat het niets uit maakte. Maar ook dat ze nu zeker wist dat andere vrouwen er wel met hem vandoor zouden kunnen gaan, dat deed haar best pijn ook al wilde ze dat liever niet toegeven.

De vrouw zuchtte eens flink diep want in feite wilde zij dat Sheila gewoon Kian ging vergeten. Echter was de vrouw zijn woorden niet vergeten. Hij gaf om haar. "Hij is een stuk vriendelijker tegen jou dan tegen mij. We hebben laats een soort conflict gehad wat niet zo plezierig is afgelopen. Ook al ben ik hem wat verschuldigd voor het meerdere keren redden van mij leven." De vrouw staarde een beetje naar de verte want ze wist zelf niet eens wat ze van dit alles moest vinden. Het liefst ging ze haar eigen weg zonder zorgen of gedachten. Liefde, een complex iets en binden aan iemand was voor beide geen optie. Echter had ze Kian nooit moeten vergelijken met Joran... "Hmm... Ik zou zelf ook niet willen trouwen want dan geloof je toch in de Heer of niet? Je trouwt voor de Heer en als jezelf dan niet gelovig bent is dat ook zo hypocriet niet waar? " De vrouw leek er meer mee te zitten dan Kirsten had gedacht. Had ze te snel haar conclusies getrokken. "Waar ben je bang voor Sheila? Nee heb je en ja kun je krijgen."

"Mijn eerste ontmoeting met Kian begon met een ruzie, ik zou zomaar nog een ruzie met hem kunnen hebben." Mompelde ze even en ze keek naar de vrouw "Hij zet zich daar heus wel overheen, dat weet ik zeker." Waarna ze de woorden van Kirsten overdacht. "Nee, je kunt in de kerk trouwen, wat gebruikelijk is. Maar als ik zou trouwen dan ga ik naar het stadhuis en onderteken ik het papiertje. Ik ben niet gelovig, allerminst. Mijn hele familie wel jammergenoeg. Maar dat betekent niet dat je niet kunt trouwen." Zei ze, ze had het al helemaal uitgezocht en bekeken. Er waren mogelijkheden om de kerk over te slaan. Ze slikte en keek haar aan. "Ik ben bang voor een weigering, bang dat hij me uitlacht. Bang dat ik dan onze vriendschap verpest en hem straks met een andere vrouw moet zien terwijl ik een ongelukkig huwelijk heb. Ik ben zelfs minder bang voor het vragen of het gevoel wederzijds is.. Dat is nog te overzien.. Maar wat als het wel wederzijds is. Ik krijg hem niet zover om binnen een jaar te trouwen, niemand is zo gek om dat te doen Kirsten. Het is onmogelijk."

De vrouw lachte spottend want zij had niet 1 keer ruzie met hem gehad maar meerdere keren. Ze wisten elkaar altijd de bloed onder elkaars nagels te halen. Misschien omdat ze op elkaar leken of juist omdat ze niet wisten hoe ze met elkaar moesten omgaan. Beide waren ze niet echt praters, beide vertelde niet over hun gevoelens of waar ze mee zaten. Schreeuwen leek altijd de gemakkelijkste uitweg. "Voor mij hoeft het niet meer en Kian is ook niet bepaald mijn favoriete onderwerp." Natuurlijk loog ze want ze wilde Sheila zoveel mogelijk uithoren zonder dat zij een vermoeden kreeg dat Kirsten zelf ook Kian zag zitten. Maar liefde? Deze dame werd niet snel verliefd, wat was het ook alweer? "Je moet je niet tegenhouden door je angst maar als je niet wat doet loopt hij misschien inderdaad met een ander weg. Ook al zie ik Kian niet met iemand binden want hij houd van zijn vrijheid. Doen en laten wat hij wilt. Dat vind iedereen denk ik wel prettig." De vrouw leunde wat meer naar achteren met haar ogen gericht naar de schitterende kristallen. "Een jaar de tijd om iemand te vinden... Ik snap nog steeds niet waarom je perse moet trouwen maar je zoekt een relatie... Alleen een jaar is zo kort."

Onzeker luisterde ze naar de woorden van de vrouw en knikte. "Ik zal het er niet over hebben als je dat liever niet hebt, ik wil niet tot last zijn ermee." Zei ze en een lieve glimlach spreidde zich rond haar lippen. Waarna deze wat vervaagde. "Hij houdt meer van zijn vrijheid dan dat hij van een vrouw zal houden. Dat is duidelijk, of hij nou een goede of slechte indruk achterlaat. Maar hij heeft misschien een verkeerd beeld van een relatie. Ach ja, ik zal het nooit weten." En terwijl de vrouw naar achteren leunde en de kristallen bekeek, bekeek Sheila de vrouw. "Ik wou dat ik het kon uitleggen, ik was zelf ook liever vrij geweest. Of op den duur een keer trouwen. Maar een jaar is inderdaad erg kort. Hij is slim geweest, maar het was dat of mijn leven. Ze hadden me omsingeld, ik had niet moeten slapen.." mompelde ze hoofdschuddend. Dain had haar nog gewaarschuwd voor hij was gaan jagen en toch was ze in slaap gevallen en toen hij er weer was, was het al te laat. De deal was al gesloten en er was geen weg terug meer.

"Je bent mij zeker niet tot last Sheila, ik praat graag met jou alleen is Kian echt niet mijn favoriete gespreksstof op dit moment." Zij ging niet meer op de volgende woorden in wat betrekking had tot de man. Ze liet hun beide maar gaan voor wat het was. Zij had haar handen allang teruggetrokken. Genoeg andere vissen in de zee. Kirsten speelde met haar lippiercing, draaide er mee met haar vingers. "Ik vind je vader een misselijk mannetje. Hij maakt telkens misbruik van de situatie en je kon hem op dat moment gewoon niet weigeren. Maar Sheila waarom dood je hem gewoon niet? Dan ben je van alles af?"

Sheila liet het onderwerp gewoon rust. Ze wilde de vrouw zich er niet ongemakkelijk door alten voelen. Kalm knikte ze even waarna ze voor hem uit keek. "Misschien juist omdat het mijn vader is. Misschien omdat ik hoop dat ondanks alles hij toch een beetje van me houdt of trots op me is.. Ik kan hem toch niet zomaar doden.. Ik ben geen moordenaar." Zei ze zacht, ze keek even naar haar schoot en slikte. "Ik vind wel iemand.. Vanzelf.." Het klonk haast alsof ze zichzelf voor loog en misschien deed ze dat ook wel. Misschien wilde ze gewoon de hoop hebben dat de ware in dat ene jaartje op haar pad kwam en dat ze daar nooit meer vanaf zou kunnen wijken. Maar ver weg gestopt in haar hart wist ze ook wel dat die ware niet bestond en nooit zou komen dus.

"Ik vind het belachelijk dat je alleen zijn trots kan winnen als je met iemand trouwt Sheila. Is dat werkelijk de liefde die je wilt ontvangen van hem? Alleen wanneer hij zijn zin kan doordrammen en dat jij alles doet wat hij wilt? Jij hebt ook een eigen wil, jij hebt ook een eigen hart en hersenen om te gebruiken. Alleen ja amen knikken en doen wat hij zegt is niet de manier om werkelijk zijn liefde te verdienen. Hij verdient niet eens jouw liefde." Kirsten wilde niet al te geïrriteerd overkomen maar zij kon het niet helpen. Zij wou het beste voor Sheila en als Kian haar deze bescherming kon bieden dan gunde zij het de dame graag. Misschien had ze wel iemand zoals hem nodig.

Een klein beetje kromp ze ineen bij de woorden van Kirsten. Sipjes keek ze naar haar knieën. "Ik weet het niet.. Ik weet het echt niet.' Fluisterde ze. "Maar hij is familie, hoe kan ik mijn familie nou laten vallen? Ik wil ze niet kwijt, dan ben ik iedereen kwijt. Mijn vader, mijn broer.. Straks is mijn moeder daardoor teleurgesteld.. Ik zou haar nooit teleur willen stellen." Zei ze zachtjes. Sipjes keek ze voor zich uit. "Ik weet het niet meer Kirsten.." Zei ze zuchtend. Ze ging even liggen en sloot haar ogen en keek naar het plafond. Ze vond het vreselijk op deze manier. Ze wilde helemaal niet trouwen maar het moest gewoon. Ze zuchtte even diep en sloot haar ogen toen. Ze voelde zichzelf vreselijk..

"Ik heb ook geen familie meer..." Kirsten keek naar de verte. "Mijn ouders wilden mij nooit meer zien. Ik snap niet waarom je moeder dit toelaat.... En je broer? Wat is er met je broer gebeurd als ik vragen mag?" Kirsten besefte nu eigenlijk dat ze helemaal niet zoveel wist van Sheila. Ze had altijd gedacht dat ze het perfecte leventje leidde, iedere man kreeg dat zij wilde en gewoon alles voor elkaar kreeg. In feite was haar leven volkomen uit elkaar gevallen door die sadist van een vader. "Sheila... Het belangrijkste is dat jij gelukkig wordt."

Sheila slikte even. "Sorry daarvoor." Fluisterde ze even en ze keek even weg. "Mijn moeder is twee jaar geleden overleden.." Zei ze zachtjes. Moeizaam slikte ze en keek daarna naar Kirsten. "Mijn broer heeft een vrouw die ook uitgehuwelijkt is aan hem."Zei ze zachtjes. "Toch is hij heel gelukkig met haar. Dus wie weet.." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek daarna even naar Kirsten. "Dat is allang niet belangrijk meer Kirsten. het belangrijkste is nu dat ik blijf leven." Zei ze zacht.

"overleden?" vroeg Kirsten verbaasd en meteen spijt van haar woorden van daarnet. "Mag ik vragen waaraan je moeder is overleden?" vroeg de vrouw onzeker. Ze wilde niet dat Sheila iets ging vertellen wat nog vrij pijnlijk voor haar zou zijn. "Is het toch nog gelukt om gelukkig te worden? Maar dat is ook met uitzondering want het had net zo goed mis kunnen gaan. Oftewel... Hij is een gelukkig man dus nu alleen jij nog." Ze gaf Sheila een gerustellend schouderklopje. "Daar wil ik jou best mee helpen en Kian heeft je ook al een stuk verder geholpen."