Het rijk van de Waterman-ijskoud meer

"Ach nee hoor," zei Jack en dat was een bescheiden opmerking, maar dat was niet te horen aan zijn stem. Belle liep grazend hun kant op en ging naast het meisje staan kijken naar Jack, die nu weer gewoon in zijn sneeuwbui stond. Jack liet het stoppen met sneeuwen en stapte uit de laag sneeuw die rond zijn voeten lag. Het duurde niet lang en het was verdwenen en de bloemen en het gras zagen het daglicht weer. Maar ja, dat gold inmiddels niet meer voor de planten die nu in Jacks buur stonden, want nu waren die de klos en werden onderworpen aan de koude temperatuur. Jack zag dat Belle klaar was met grazen en klom weer op haar rug. Stapvoets liep ze weer verder de berg af en omdat Jack niets zei, liet Belle het aan de andere draak weten dat ze verder gingen.

"Ach nee hoor," zei de jongen maar ze kon niks bijzonders aan zijn stem horen, nouja deze jongen liet ook weinig emotie's zien. Mira zag hoe de draak van de jongen naast haar kwam staan om naar de jongen te kijken. Het sneeuw was zo anders als water maar als nog eigenlijk het zelfde. Toen de jongen op de rug ging zitten en verder trok. Mira pakte haar pijlen en ging snel zitten op de rug. Balthasar kronkelde naast de draak 'Hoe ben je haar eigenlijk tegen gekomen?' vroeg mira nieuwsgierig, ze had wel gezien dat ze een hechte band met elkaar hadden net als eigenlijk alles magiers met draken.

"Ik vond haar ei op het strand," zei Jack op ongeïnteresseerde toon. Vandaar nam Belle het over. Ze vertelde het verhaal aan de andere draak, zodat die het kon vertellen aan haar mens. Jack zei waar het op stond en gaf niet meer informatie dan waar om gevraagd werd. En als Belle het de moeite waard vond, wat meestal het geval was, nam de lieve schat het over als dat kon. Zo vertelde ze nu aan de lange kronkeldraak hoe haar ei vlak voor de winter van twee jaar geleden was aangespoeld op het strand in de buurt van één van de weinige stukjes groen die er op dat eiland zo laat in de winter nog waren en dat Jack haar had gevonden. Toen ze de kou had gevoeld, wist ze gewoon dat ze eruit had moeten komen en de kou was dus Jack geweest.

"Ik vond haar ei op het strand," zei de jongen op ongeïnteresseerde toon. Mira knikte alleen maar en hoorde woorden in haar hoofd. Het was blijkbaar de verhaal over hoe Jack zijn draak vond van uit haar zicht. Balthasar gromde zachtjes toen ze was uitgepraat 'Nou das fijn dat hij jou gevonden heeft, jullie passen goed bij elkaar.' Zei hij kalm terwijl hij kronkelde en zachtjes blies toen hij bij zijn 'vleugels' werd gekriebeld door Miranda. 'Je bent niet zo spraakzaam hé...Ik ben veel mensen tegen gekomen maar jij bent echt extreem.' Zei Miranda rustig en keek even naar Jack voor ze weer voor zich uitkeek, hoewel ze nikstegen stilte had, kon ze gewoon soms moeilijk de hele tijd stil zijn, ze praten wel vaak, heel vaak tegen balthasar of tegen iemand anders, of de dieren die ze kwam....Ook tegen de goden sprak ze, ze vroeg ze om haar te steunen of te helpen.

Belle knikte met haar mooie kop en ze keek de lange kronkeldraak aan. "Wat had hij nou gemoeten als ik een vuurdraak was geweest," zei ze lachend en ze beet snel een mooie weidebloem van zijn steel af, om hem lekker op te eten.
Jack had al die tijd al zijn ogen strak op de horizon gericht en daar hield hij ook niet mee op. "Waarom zou je meer zeggen dan nodig is?" vroeg hij op zijn beurt aan het meisje. Daar schoot je niets mee op, vond hij. Hij kon wel goed praten met mensen die hij goed kende en aardig vond en dat deed hij ook graag. Maar ja, dat waren ook zo'n beetje de enige mensen die hem emoties zagen tonen.

"Wat had hij nou gemoeten als ik een vuurdraak was geweest," zei de draak lachend en Balthasar knikte op haar woorden en grijnsde wolfachtig. 'Tja, dat zou niet erg handig zijn geweest nee, Met zijn ijskracht.' Zei Balthasar en keek even naar de draak naast zich voor hi jweer voor zich keek. "Waarom zou je meer zeggen dan nodig is?" vroeg hij aan haar en Mira haalde haar schouders op 'Ik weet het niet, het is altijd gezellig om te praten,' Zei ze rustig tegen hem en tegen zich zelf zachtjes: 'en ik kan zien met welke mens ik te maken heb.' Balthasar keek naar de jongen en schudde zijn hoofd voor hij weer voorzich uit keek, het was raar om zo een mooi draak te zien bij zo een koud jongen.

Belle knikte en ze ging over op een drafje, later op een soort van galop. En Jack zat gewoon op haar rug. Hij antwoordde niet meer op het meisje. Tja, misschien was het gezellig om te praten. Dat wist hij zelf ook wel. Maar je kon ook zien met wat voor mens je te maken had als die zich gedroeg als Jack, een ijzig persoon die niet in was voor gezelligheid. Belle sprong over een muurtje en rende in de lucht verder. Ze vond dat het tijd was om snelheid te gaan maken, want Jack wilde beneden zijn voor het donker was. En in de lucht was het kouder.

Die jongen was gezellig.....Balthasar keek naar hoe de rendier draak begon te draven en daarna in een galop over ging. Balthasar steeg langzaam de lucht in en zag hoe al gauw ook hoe de andere draak de lucht in steeg. Miranda genoot van de wind door haar haar en bleef Balthasar stevig vasthouden, zeker toen die omhoog vloog en toen zich liet vallen. Ogen straalde van geluk en ze keek hoe de grond dichterbij kwam en daarna Balthasar zijn 'vleugels' open klapte en afremde terwijl hij normaal ging vliegen en naar de draak keek. Een gelukkig lach sierde Miranda's gezicht terwijl ze zich wat ontspande.

Voor een laatste keer keek Belle naar de lange kronkeldraak. "Wij gaan hier de andere kant op," vertelde ze. "Tot ziens." Daarna maakte ze een bocht naar het westen, terwijl Jack zich vasthield aan haar vacht. Al snel waren ze nog maar een stipje aan de horizon.

Balthasar keek naar de draak en zuchten, wat waren ze toch saai....Geen een greintje plezier... "Wij gaan hier de andere kant op," vertelde ze. "Tot ziens." Daarna maakte ze een bocht naar het westen, Balthasar keek hun naar en Miranda zuchten 'Ijs...Ik geloof dat ie een hart va nijs heeft..' Zei ze zachtjes tegen balthasar en vloog samen met hem de andere kant op, ze zouden zo vuur moeten maken het haar vangst moeten villen en klaarmaken terwijl Balthasar zou jagen voorzichzelf.

New
~~
Met een lange zucht rekte Charlie zich uit en liet zich achterover in het gras vallen. Overal zou het nu waarschijnlijk warm zijn, maar hier was het alsnog erg fris. Toch deerde Charlie dit niet zo, in zijn trui en lange broek had hij het warm genoeg. Ook Echo was niet erg onder de indruk en ging languit in het gras liggen. Hij en Charlie kwamen net uit de stad waar ze wat voorraden hadden ingekocht voor een langere reis. Nadat Charlie het nieuws had gehoord over de lichtbol met zijn verhaal, was hij nieuwsgierig geworden, maar het had lang geduurd voor hij er iets mee deed, want hij was eerlijk gezegd veel te druk met zijn eigen leven. Nu had hij Daniël ondergebracht bij zijn zus zodat hij kon zoeken naar andere mensen met gaven. Hij vond het namelijk veel te gevaarlijk voor de kleine, omdat er blijkbaar ook mensen waren die het niet zo hadden op 12e rijkers.

Bonnie suisde op de rug van haar draak omhoog, richting de top van een van de hoogste bergen. Ze maakten wat omwegen, gingen rond andere bergen, omhoog en dan weer omlaag, en Bonnie genoot van haar vrijheid. De wind was zo koud dat haar ogen traanden en haar lange haren -nog langer omdat ze het voor een keertje stijl had laten opdrogen- zaten in een hoge staart, en wapperden achter haar aan. Ze had het gedaan. Ze was uit huis gegaan. Nu was het alleen haar en haar draak, alle vrijheid die ze had, geen verantwoordelijkheden meer, het maakte haar zo vreselijk gelukkig. Een schreeuw van blijheid door de snelheid kwam uit haar mond en ze begon te lachen.
Na een tijdje waren ze toch echt op de top aangekomen. Bonnie sprong van John's rug, maar liet haar spullen op de rug van de draak zitten. Ze merkte dat het koud was, ook al stond ze stil. Met haar waterkruik liep ze naar het meertje, en voorzichtig liet ze het water in de opening stromen. Ze deed haar best om haar nieuwe kleding, bestaande uit een zwart leren jasje en donkerblauwe broek, niet vies te maken, maar ze kende zichzelf, het maakte niet uit of haar kleding nieuw of oud was, het werd toch altijd wel vies.

Charlie was al aan het indutten toen hij een trilling in de grond voelde. Hij kwam ietwat moeizaam overeind en keek in de rondte. Het duurde even voor hij de draak doorhad die een heel stuk verderop stond en waar een draak was, moest ook iemand met gaven zijn, concludeerde hij. Het duurde dan ook niet lang voor hij een meisje onderscheidde. Echo die doorhad dat Charlie iets had opgemerkt, kwam met haar kop overeind en keek in de richting van de draak en het meisje. Ze lijken niet echt een bedreiging, zei Echo simpelweg en stond op. Hoewel Charlie nou niet echt het sociale type was, was hij toch ook wel nieuwsgierig naar iemand met gaven buiten zijn familie. Hij krabbelde overeind en liep Echo achterna naar het meisje en haar draak.

Bonnie schrok van de kou van het water aan haar hand, want de stenen kruik werd natuurlijk ook helemaal koud. Snel verwarmde ze het een beetje met haar hand. Toen de kruik vol was zette ze hem weg, deed haar schoenen uit en voelde een beetje aan het water. Ze was helemaal geen water mens, vond het vreselijk, en de kou ook, maar ze moest zich toch ergens wassen. Ze was van plan om haar kleding uit te doen, en in het water te zwemmen terwijl ze het op zou warmen, maar bedacht gelukkig om eerst nog even om zich heen te kijken. Haar ogen vielen op een vreemde jongen, hij had blonde haren en felgroene ogen. Ze beet even op haar lip, twijfelend of ze tegen hem moest praten, maar na een paar seconden vormden haar lippen toch het woord 'Hoi'. Zelf was ze totaal niet sociaal, en ze vond het moeilijk om met mensen te praten, maar je kon niet doen alsof hij er niet was.

Jack waadde met zijn staf door het water tot hij ongeveer tot aan zijn navel in het water stond. Hij keek even achterom, naar waar zijn kleren lagen, netjes opgevouwen op een hoopje. Hij vond het raar dat dit moest. Normaal hield hij zijn kleren gewoon aan als hij het water in stapte om met zijn krachten te trainen. Maar hier boven in de bergen was zijn standaard kou niet nodig, omdat het al koud genoeg was. Dat hield automatisch in dat alles in zijn omgeving pas bevroor als hij dat echt wilde. Dus zijn kleren raakte doorweekt als hij ermee in het water stapte en uit vorige ervaringen wist hij dat hij dat niet erg prettig vond. Dus dan maar zonder kleren. In elk geval was hij nog steeds aan kou gewend. Hij had hier dit plekje gevonden waar het water rustig stroompje en het redelijk diep was. Vandaar dat hij tot aan zijn navel in het water kon staan en Jack was lang, dus dat zei wel wat. En hij had zijn staf bij zich om te oefenen. Watersturen was nieuw voor hem, hij had tot nu toe alleen maar ijs gestuurd. Dus hij besloot rustig te beginnen, al wist hij niet precies waar het begin lag. Hij hief zijn staf en zag hoe het water om zich heen rustig begon te golven, maar het deed niet precies wat hij wilde. Toch, net zoals bij al zijn handelingen, zag je aan hem niet wat hij er van vond. Alles ging met dezelfde emotieloze uitdrukking.

De prijswinnaar van de vreemdste vis ooit, als die wedstrijd bestond en draken eraan mee mochten doen, zwom als een overmaatse zilveren goudvis door de lucht met haar baas op haar rug. De jongen had lange dikke gewaden die hem beschermden tegen de kou, en zijzelf was uitgerust met een aangenaam gebrek aan warmte-zintuigen. Zolang ze niet vastvroor was het allemaal goed. Ze daalde tot een paar centimeter boven de grond vlak naast een meer. Zover ze zo snel konden zien was er niemand. Mooi. Jamie ging aan de waterkant staan, vlak voor zijn voeten het water zouden raken. Zijn metalen staf stak hij met een punt in het water en vulde hem tot aan de top. Vervolgens liet hij een paar bollen water in de lucht dobberen. Het vergde wat concentratie, maar daar had hij genoeg van. Hij kon zich dagen lang concentreren op boeken die zelfs hij saai vond. Zijn staf gebruikend als versterker, schoot hij elektrische schokken naar de waterbollen. Daarin, als ze überhaupt geraakt werden, verschenen allemaal bubbeltjes die snel weer vervlogen in de lucht en de bol werd steeds kleiner. Zo bleef hij door oefenen met het correct richten van de elektriciteit, die als hij er niet genoeg controle over had de snelste weg naar de grond nam en het doel nooit raakte.

Jack stopte uiteindelijk maar met golven maken. Heel even deed hij niets, hij dacht geknetter en geplons te horen, maar richtte zich daarna weer op het water. Hij duwde zijn staf naar voren en synchroon met die beweging, ging een grote golf naar voren en klapte kapot op de rotsige kant. Oké, één golf tegelijk ging dus wel. Hij had al snel gemerkt dat hij een beetje moest beginnen als met ijssturing, al wist hij niet precies hoe hij toen was begonnen. Het was altijd koud geweest waar hij woonde en toen hij dat eiland had verlaten, was de kou met hem meegetrokken. En de rest van het ijssturen was redelijk snel daarna gekomen. Hij stuurde nog een paar golven en ze gingen heel snel veel rechter. Misschien omdat het voor Jack geen begin was met sturing, alleen met een andere vorm daarvan. Na tien minuten golven maken richtte hij zich op andere dingen. Hij hief zijn staf en stuurde een bol water omhoog. De bol liet hij rustig om zich heen zweven en toen die precies deed wat hij wilde, na ongeveer vijf minuten, haalde hij nog een bol omhoog. Zo ging hij door tot er ongeveer vijftien bollen water om hem heen zweefden, redelijk in de buurt. Het mooie aan Jack was dat hij genoeg concentratie had om hier dagen mee door te gaan. Hij liet zich nooit afleiden. Zelfs niet door dat geknetter, dat hij wel nog hoorde. Een zestiende bol wilde hij niet omhoog laten komen, want hij merkte dat dit zo langzamerhand wel de grens was. Meer moest hij niet uit gaan proberen. Hij liet de bollen nog even zweven en schoot ze daarna één voor één op een boom af. De helft raakte, maar de rest vloog er langs. Ook hier merkte Jack weer dat het net was als het beginnen met ijssturen, toen was ook een groot deel mis geweest, maar dat was dus met ijspegels en sneeuwballen. Hij was dus, vanbinnen, tevreden.

Voor het eerst voor hij begonnen was met trainen, ging het mis. De elektrische lading was groter dan hij had verwacht en kon hij niet goed controleren. Hoewel het de bol wel raakte, ontvlamde het ontstaande waterstof met een luide knal. Het was een TE sterke reactie. Hoewel er al zachte blafjes te horen waren, had hij het waterstofgas nog niet eerder zo masaal aangestoken. Hij landde dan ook op zijn kont in het gras, zijn waterbollen direct uit elkaar vallend en terugkerend naar het meer.

Een knal en Jack viel weer stil. Hij keek even om zich heen, maar ging niet op onderzoek uit. Zo was hij niet. Het had voor hem geen zin en nut om te weten wie er in de buurt was. Tenzij het een Dertiener was, misschien, maar die verwachtte hij hier niet. Hij draaide zich om naar de kant en keek nog even goed. Hij zag niets, maar iedereen kon natuurlijk achter de bosjes staan. Misschien iets verderop langs het meer. Hij besloot het toch maar uit te gaan testen. Eerst bonkte hij met zijn staf op de bodem. Om hem heen ontstond een soort draaikolk en daar hij eerst tot zijn middel in het water stond, stond hij nu gewoon op de droge bodem. Hij probeerde zich te concentreren en de draaikolk begon te bevriezen. Eerst langzaam, maar daarna schoot er snel een dikke laag ijs over het meertje. Nergens was meer water te zien. Jack maakte met zijn staf een rustige beweging en er verscheen een trappetje naar de bovenkant van het bevroren meer, zodat hij de meter omhoog makkelijk kon overbruggen. Boven draaide hij zich om naar het 'gat' in het ijs. De wanden ontdooiden, het water knalde met geweld tegen elkaar aan en zo kon hij het gat weer dicht laten vriezen. Niet zo netjes als de rest van het ijs, je zag duidelijk het geweld dat er plaats had gevonden, maar het was in elk geval dicht en er zat geen raar gat.

Jorn, no offence, maar is in enkele seconden een DIKKE laag ijs over een volledig meer knikkeren niet een beetje op?
--
Jamie had door dat er een ander was toen het meer voor zijn ogen spontaan bevroor. Dat werd duimen dat het geen rotzooi zou gaan worden. Hij kwam overeind en veegde de sneeuw van zijn kont. Je kon moeilijk een enigszins indrukwekkende of op zijn minst serieuze indruk maken als je achterwerk was bedekt met poedersneeuw. Hij pakte zijn staf en stuurde die vol met water uit de waterzak die hij op zijn rug bewaarde. Hij wist dat die van pas zou komen. Gezien de snelheid waarmee het meer was dichtgevroren was deze magiër veel sterker dan hijzelf. Hij moest het gaan hebben van zijn brein en hopen dat deze ander niet agressief aangelegd was. Hij zag de andere figuur over het ijs lopen. Hij herkende hem zo, het was de jongen die zo koel [haha woordgrap sorry kon ik niet laten] had gedaan. Nu was het duimen dat hij nog steeds zo passief zou zijn in deze situatie, of misschien wel interesse zou tonen in andere mensen. Al was hij bang dat de kans op dat laatste gering was.

Nee, bij Jack niet.

Ook Jack zag nu de andere jongen staan en vaag herkende hij hem ook, maar hij wist niet meer waarvan. Rustig liep hij naar de rand van het meer, richting zijn kleren. Zodra hij zijn laatste voet van het ijs afhaalde, ontdooide het weer tot een normaal meer. Nu pas voelde hij hoeveel moeite het kostte om al dat water bevroren te houden, hier boven in de bergen. Maar toch was hij trots op de ontwikkeling die zijn krachten ondervonden. Hij had nooit verwacht dat hij zoiets mee zou maken, maar kennelijk gebeurde het dus toch. Hij stond nu op het rotsstrandje naar de andere te kijken en vroeg zich af of hij eropaf moest stappen. Uiteindelijk besloot zijn binnenste dat dat tegen Jacks natuur in ging en draaide hij zich resoluut om naar zijn kleren. Hij trok zijn broek aan en stak zijn staf tussen de rotsen. Daarna keek hij nog eenmaal naar de ander en ging zitten. Met zijn handen duwde en trok hij aan het water. Hij had verwacht dat het zonder staf moeilijker zou zijn, maar het bleek makkelijker te gaan. Misschien moest hij zichzelf aan leren met rechts, zijn staf-arm, ijs te sturen, en met links water. Hij deed nu zijn rechterarm weg en hij merkte geen verschil. Hij stond weer op, pakte zijn staf en stuurde tegelijkertijd een blok ijs en een bol water omhoog en het ging prima. Jack wist dus al hoe zijn training er morgen uit zou zien. Maar hij wist niet dat het veel makkelijker kon, in zijn hoofd was de staf namelijk de bron van zijn kracht geworden en hij kon die twee nu niet meer los zien.

ja okee, goed punt
-------
Jamie keek geïnteresseerd naar wat de andere jongen deed. Hij glimlachte. De ander was duidelijk erg begaafd met ijs, dat was zeker. Diens water daarentegen was minder sterk dan dat. Nog steeds sterk, maar minder. Uiteindelijk besloot hij dat de ander niet afleidend genoeg was om te stoppen met oefenen. Hij zocht een rots op, veegde de sneeuw eraf en ging er in de lotus houding op zitten, zijn staf naast zich op de grond. Er was iets dat hij wilde proberen. Hij deed het volgende. Hij begon met een grote bel water, met in het midden een bol. Hij stak zijn handen in de bel en op de bol. Zijn handen maakte hij verschillend geladen, als twee elektroden, en begon het langzame proces van de waterbol ontleden in waterstof en zuurstof, die gevangen werd in de ruimte in de bol. Daarna verwijderde hij zijn handen uit de nu met explosief gas gevulde bel en liet die wat wegdobberen. Daarna vuurde hij er een enkele schok opaf. De reactie was een spectaculaire explosie nog heftiger dan hij had verwacht.

Jack had de jongen wel in de gaten gehouden, maar was hier niet op berekend. Op het moment van de explosie had hij een ijsschots voor zich, om makkelijker ijs te maken, en die knalde nu uit elkaar. Hij kon nog net op tijd de ijsscherven tot stilstand brengen door simpel zijn staf te heffen. Hij liet ze omhoog cirkelen, waar ze ontploften in een regen van sneeuw. En verder was hij doorweekt, maar dat kon hij makkelijk oplossen door met zijn linkerarm van boven naar beneden te bewegen. Hij vond het leuk, deze nieuwe kunstjes, maar dat zag je natuurlijk niet aan hem. Hij stuurde het ijs in zijn haar zodat het weer precies goed zat en keek naar de jongen, maar zei niets. Natuurlijk zei hij niks, want het was Jack. Maar de boodschap zou wel overkomen, de volgende keer mocht de vreemdeling best waarschuwen.

Jamie was er charmant van de rots afgevallen en lag nu als een hoopje in de knoop zittend mens op de grond. Het kostte hem een minuutje om overeind te krabbelen. Daarna keek hij naar Jack. "Sorry, het was niet de bedoeling dat het zo'n knal was." riep hij hem toe. Ze zaten niet dicht genoeg bij elkaar om op normale toon te communiceren. Hij fatsoeneerde zijn gewaden en lange haar weer en ging weer op de rots zitten. Genoeg explosies voor vandaag, besloot hij. Hij was ijskoud door het in de sneeuw liggen. Hij begon weer bollen water te maken, maar nu ging hij met ze spelen. Hij schoot ze de verte in, maakte vormen van ze en liep te experimenteren met wat hij er mee kon. Hij besloot dat hij Yagami's training best kon toepassen. Hij stond op en pakte twee stokken van de grond. Met water maakte hij er een zwaard aan vast. Dit was een interessant idee. Hij nam wat van de gedemonstreerde houdingen aan en zwaaide er een paar keer experimenteel mee. Dit zou leuk kunnen uitpakken als wapens.

Jack hoorde de jongen wel roepen, maar hij antwoordde niet. Hij richtte zich weer op het water en stuurde golven het meer in. Naast de golven vlogen dikke ijspegels mee. Zo ging hij even door en besloot uiteindelijk maar op te houden. Het kostte hem nog veel energie. Hij haalde een appel uit de zak van zijn vest en nam er een hap van. De vrucht bevroor niet meteen en nog steeds kon Jack zich verbazen over de sappigheid van niet bevroren voedsel. Hij keek naar de jongen met zijn waterzwaard en bedacht dat hij ook zoiets moest kunnen. Maar hij pakte het anders aan. Hij zoog het water naar zich toe en vanaf zijn linkerhand kroop dat in een laag over zijn lichaam. Daarna bevroor de laag vanaf rechts en er stond een grote, ijzen man en een staf in zijn rechterhand. De diamant in die staf zoemde rondjes om zijn as. Jack had geen probleem met het kijken door ijs, merkte hij nu, dus hij kon ook zijn ogen beschermd laten. Hij vond het opnieuw allemaal heel interessant. Hij stuurde het harnas weer van zich af en het viel in een plas water op de grond. Daarna ging hij weer in kleermakerszit zitten en at zijn appel verder op.