Het rijk van de Waterman-ijskoud meer

Jamie daarentegen was nog niet klaar met experimenteren. Hij liet de stokken vallen en liet het water om zijn handen heen een zwaard vormen. Een handvat was niet nodig. Het was nu letterlijk wat Yagami het genoemd had, een verlengstuk van zijn lichaam. Hij probeerde nog wat wapens te maken, bijvoorbeeld een speerpunt op de top van zijn staf. Toch bleven de zwaarden die met zijn handen "vergroeit" waren zijn favorieten. Uiteindelijk ging hij weer zitten op de steen en pakte en notitieblok uit een van de verborgen zakken in zijn gewaad, net als een stuk grafiet, en begon snel zijn bevindingen op te schijven. Die van het exploderende gas van water dat aan electriciteit was blootgesteld, maar ook de zwaarden.

Jack begon vermoedens te krijgen over de personen met wie de jongen gepraat had. Dit fanatisme voor wapens of magie kende hij van Yagami. Natuurlijk was dat geen bewijs, want er zwommen meerdere vissen in dezelfde vijver en ook nog in andere vijvers, dus er konden meer mensen zijn die zo over hun magie dachten. En toch moest hij steeds maar aan Yagami blijven denken, die hem had gevraagd naar zijn favoriete wapens en zelfs vechttechnieken. Vandaar dat hij het meisje niet vertrouwd had. Nu was dat niet raar, want Jack vertrouwde weinig meerdere mensen niet, maar bij haar had hij het laten merken. Niet door het tonen van emoties, maar door nog korter antwoord te geven en hij had geprobeerd weg te lopen, de hele tijd.

Jamie haperde even in zijn geschrijf. Yagami was als hij er goed over nadacht een van zijn weinige vrienden. Zijn enige vriend, als je familie niet mee zou tellen. Het was wel sneu. Hij was de antisociale, kennis-geobsedeerde en afwezige alchemist. Zij was een fucking ninja. Ze was te cool om vrienden met hem te zijn. Whatever. Hij ging snel weer verder met krabbelen, met zijn gedachten vaag bij de andere jongen aan de oever. Wat zou die aan het doen zijn? Uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het van zijn gedrevenheid. Jammergenoeg deed deze niets interessants, tenzij je kijken en waarschijnlijk ook nadenken, als iets interessants zou zien

Jack liet zijn nieuwsgierigheid nooit de overhand nemen en die was ook nooit in grote hoeveelheden aanwezig. Hij wilde wel weten wat de jongen aan het schrijven was, maar dat liet hij niet merken en hij zou ook niet gaan kijken. Daarbij, hij verwachtte niet dat het belangrijk was. Hij stond op, pakte zijn staf weer en bewoog hem in een bepaald patroon over de grond. Blok voor blok maakte hij een iglo op een bedje van sneeuw. Vanavond zou hij blijven slapen, om morgen nog te oefenen en daarna te vertrekken. In dit tempo zou hij zijn watersturing snel onder de knie hebben en dan moest hij in warme gebieden, waar zijn kou altijd aanstond, gaan oefenen. Hij verwachtte dat dat moeilijker zou zijn, omdat zijn kou er dan voor zorgde dat alles bevroor, al helemaal als hij zijn kracht erop losliet. Hij zou moeten leren dat te scheiden. Jack was klaar met zijn iglo en hij zette een stap achteruit. Zijn iglo's werden steeds groter en hij vroeg zich af of hij niet zo langzamerhand kamers aan moest gaan leggen.