Het park van Rayindra - Rijk van de Weegschaal

Yagami deed haar ogen deed en liet haar gedachtes alle kanten op gaan. De warme zon suste haar binnen een paar minuten in slaap, waar zij verwikkeld raakte in een ingewikkelde droom. Een wirwar van kleuren, waarvan zij niet wist dat die bestonden, geuren en herinneringen kwamen erin voor. Er was geen logische volgorde aan vast te knopen. Toch werkte het op een of andere manier wel kalmerend. Op de achtergrond hoorde zij de gesprekken, die er op dat moment gevoerd werden.

De jongen liet zijn ogen glijden over het grasveld en tot zijn verbazing zag hij een meisje liggen op het gras. Voordat hij het wist opende hij zijn kladblok om het meisje te gaan schetsen. Hij kreeg zichzelf niet meer in bedwang. De mooie zonnestralen op haar gezicht, haar haren zo zwart als roet en gewoon de uitstraling. Zij fascineerde hem waardoor Dennis haar tekende. Het enige wat hij was vergeten was haar toestemming vragen. Dadelijk was zij hier niet van gediend.

Na een tijdje had ze genoeg geslapen en bestudeerde vanonder haar wimpers de omgeving. Een jongen, die naar haar mening er schattig uit zag zat zo te zien driftig te tekenen. Wat zat hij te tekenen? Dat was het enige wat zij zich kon afvragen. Toen ze haar nieuwsgierigheid niet meer kon onderdrukken sprong ze op en liep naar hem toe. Zonder zich te bedenken hoe hij het zou vinden keek zij zonder het te vragen over zijn schouder heen. Tot haar verbazing zag zij zichzelf terug in de tekening. Zelfs zij kon zo zien, dat zijn techniek subliem was.

De jongen leek zo in het tekenen op te gaan dat hij wanneer hij op keek het meisje niet meer zag. Waar was ze heen? Hij moest nog een paar dingen en dan had hij een schitterende portret van haar gemaakt. Dennis zei nooit dat zijn werk goed was want er waren altijd verbeterpunten. Hij wilde de beste worden, geld verdienen met zijn kunstwerken. Hij keek verrast op wanneer de vrouw over zijn schouder keek. Zijn hoofd werd zo rood als een tomaat en snel drukte hij zijn tekenblok tegen zijn borst. Hij keek de vrouw verontschuldigend aan en begon op een andere bladzijde wat te schrijven. 'Het spijt mij zo mevrouw! U zorgde voor inspiratie want ik had een tijdje in een dipje gezeten. Toen ik u zo zag liggen moest ik gewoon tekenen, mijn vingers tintelde. Het was fout van mij om geen toestemming te vragen, sorry!'

Yagami giechelde heel even toen zij de jongenmans zijn hoofd rood zag worden. Op een of andere manier maakte het hem nog schattiger. Ze bedacht zich opeens dat de jongen niet praatte. Vond hij het niet leuk om zijn eigen stem te horen of was hij er fysiek niet in staat tot? Ze was er wel benieuwd naar, maar zei daar echter niets over. Zij had immers geleerd dat het onbeleefd was om zulk soort dingen te vragen, vooral aan vreemden. ''Je kan mij gewoon aanspreken met je hoor. Ik ben waarschijnlijk toch jonger dan jou.'' De gebruikelijke vriendelijke glimlach samen met de kuiltjes in haar wangen verschenen weer op haar gezicht. ''Ik heet trouwens Yagami.'' Zoals altijd stak zij haar hand uit. Dat was ook wel zo beleefd.

De jongen keek haar verlegen aan met zijn ogen neergeslagen naar de grond. Hij voelde zijn hart sneller kloppen. Hij schaamde zich diep en hoopte eigenlijk dat hij kon verdwijnen. Onzichtbaar worden. Het meisje gaf aan dat hij haar gewoon op een normale manier mocht aanspreken. 'Oké dan zal ik dat doen. Hoe oud ben je eigenlijk als ik dat vragen mag?' Het meisje stelde zich voor met de naam Yagami. Dennis schudde haar hand, stevig maar niet te hard. Gewoon normaal. Dennis hield niet van die slappe handdrukken, het moesten fatsoenlijke zijn. 'Ik ben Dennis, prettig kennis te maken. En bevalt je de tekening tot nu toe?' Hij hield zijn schrijfblok omhoog zodat ze de tijd kreeg om alles te kunnen lezen.

Yagami was een snelle lezer en denker, dus kon zij al vrij snel antwoord geven. ''Hetzelfde geldt uiteraard voor jou. Ik ben 15 geworden in januari, dat is alweer een tijdje geleden en jij?'' Zijn hand was prettig warm of haar hand was gewoon kouder dan gemiddeld. Waarschijnlijk het laatste. ''Ik heb er geen verstand van, maar ik weet wel dat ik het schitterend vind. Ik voel me vereerd dat jij mij hebt uitgekozen om te tekenen.'' Haar blik werd de hele tijd naar de tekening toe gezogen. De persoon op de tekening leek helemaal niet op haar. Zij was maar een nietig organisme dat niet eens haar missie kon voltooien, terwijl het meisje op de tekening straalde. Die gedachte maakte haar treurig, maar zij liet er niets van merken. ''Maak je niet zo druk over het feit dat ik je geen toestemming heb gegeven. Het geeft echt niet.''

'Dan ben je inderdaad jonger dan mij. Ik ben namelijk 16.' Dennis glimlachte vriendelijk naar het meisje. De jongen werd weer rood door de woorden die zij tegen hem sprak. Hij voelde zich gevleid door haar woorden. Soms vond Dennis dat hij zo'n complimenten niet waard was. 'Dankjewel. Ik wil altijd zo realistisch mogelijk tekenen en dat mensen tevreden zijn over hun portretten.' Hij hoopte dat zijn hoofd niet weer zo rood als een tomaat uitzag. De jongen knikte vriendelijk. 'Ik heb soms een aantal reacties gehad die waren niet bepaald aangenaam.'

Yagami kon het niet bevatten dat mensen daar boos om werden en liet dat ook merken. ''Dat vind ik dus nergens op slaan. Die mensen moeten juist blij zijn dat ze überhaupt mogen worden getekend.'' Ze liet een korte stilte vallen, voordat zij weer iets zei. ''Waar kom jij eigenlijk vandaan?'' Ze glimlachte een beetje in de verte, ze was blij omdat zij voor deze ene keer een normaal gesprek kon voeren. De gevechten, die zij de laatste tijd gevoerd had kwamen bij haar de neus uit.

De jongen zijn ogen werden groter wanneer het meisje zo haar mening zei. Daar had Dennis wel respect voor. Iemand die zei waar het op stond. Hij glimlachte waarbij je zijn witte tanden zag. 'Tja zo goed ben ik niet dus sommige vinden zichzelf er niet mooi op worden afgebeeld.' De jongen speelde onzeker met de stof van zijn blouse. Bij haar vraag keek hij naar zijn tekenblok en schetste een weegschaal met een pijl daar naartoe gewezen. Zo liet hij blijken dat hij uit de rijk van de weegschaal kwam. 'Jij?' schreef hij met interesse. Hij was in haar geïnteresseerd.

Yagami bestudeerde de jongen zijn houding aandachtig. Ze had het idee dat haar aanwezigheid hem zenuwachtig maakte of hij was niet gewend om met mensen te praten. ''Het rijk van de Ram. Ben jij daar toevallig ooit geweest?'' Het was niet een onderwerp waar zij graag over praatte, maar als het niet anders kon wist zij er wel het een en ander over te vertellen. Toch schakelde zij snel over naar een ander onderwerp. ''Zijn hier ook nog plekken die ik echt gezien moet hebben? Ik blijf hier toch nog een paar dagen.'' Dennis woonde ten slotte hier. Wie kon je beter de beste plekken vertellen dan de inwoner zelf?

Dennis schudde zijn hoofd ondertussen met zijn tekenblok tegen zich aangedrukt. Hij ging niet vaak op stap. De laatste tijd kwam hij wat meer buiten omdat hij Jack had leren kennen. Dat was nu ook weer voorbij. Hij sloot zich de laatste tijd op in zijn atelier. Zijn levenslust leek minder te zijn geworden en daarbij dus ook het tekenen. Nu pakte hij zijn schrijfblok om haar vraag te beantwoorden.

'- Het grote plein van Rayindra;
- Kristalgrotten;
- de beroemde bakker hier, heeft lekkere broodjes!
- en als je behoefte hebt aan training dan het opentrainingsveld.'

Dennis keek haar nu met een lieve glimlach aan. Hopelijk had ze er iets aan.

Yagami was blij dat de jongen haar zoveel te vertellen wist. ''Dankjewel, ik ga zeker weten langs de kristalgrotten. Maar het trainingsveld lijkt mij ook wel interessant. Ik had tot nu toe nooit geweten dat er zoiets bestond.'' Ze haalde twee groene appels uit haar rugzak, poetste ze schoon en gaf er een aan Dennis. Doordat zij bezig was met haar appel te nuttigen had zij wat tijd om na te denken. Zij wilde sowieso vandaag nog langs het trainingsveld gaan om de gevechtsmanieren van de andere mensen te bestuderen. Wie weet zou het haar nog van pas komen. Maar ze wilde de jongen hier niet zomaar achterlaten, net toen ze eindelijk een normaal gesprek wist te voeren. Hem meevragen zag zij niet als een optie. Zij hadden pas een paar zinnen met elkaar uitgewisseld.

'De kristalgrotten zijn heel mooi. Wacht misschien heb ik daar nog een schets van.' Schreef de jongen met snelle bewegingen. 'Ik heb er ook een schilderij van gemaakt maar die heb ik niet bij mij. ' Dat bedoelde hij als een grap want wie liep er nu rond met zijn schilderijen? Dat waren er veel te veel. Hij bladerde door zijn schetsboek totdat hij de juiste tekening vond die hij omhoog hield zodat het meisje er naar kon kijken. 'Ik heb de schitteringen proberen vast te leggen echter gaat dat zo moeilijk met potlood.' Hoe meer hij schreef, hoe socialer hij tegenover haar werd. Je moest altijd even door zijn ballonnetje prikken. Dan werd Dennis een stuk minder verlegen. 'Ben je een ninja?' Schreef Dennis aarzelend niet wetend of zij deze vraag kon waarderen.

Yagami schrok op, ze was helemaal in gedachten verzonken geraakt. ''Hmm... hoezo denk je dat?'' Was het enige wat ze uit haar mond kreeg. Ze controleerde haar kleren op dingen, die hem zouden kunnen vertellen dat zij een ninja was. Haar gebruikelijke uniform was even berispelijk als altijd, dus dat was het dus niet geweest. Heel even dacht ze dat hij zelf een ninja was, maar op een of andere manier kon zij dat niet voorstellen. Hij was te naïef in haar ogen en zou waarschijnlijk nooit iemand willen en kunnen vermoorden, zelfs niet een Dertiener of een crimineel.

De jongen keek met een geheimzinnige glimlach op. 'Ten eerste je houding, de manier waarop je beweegt. Vlug, gecontroleerd en zeker. Je ogen...' Schreef Dennis met lichte twijfeling. 'Ze hebben iets aparts. Het lijkt net of je dingen al kan inzien voordat het is gebeurd. Goed om mee te kunnen spioneren. Een ninja is van oorsprong Japanse krijger die met alle middelen en ware doodsverachting zijn taak probeert te volbrengen. Je geheimzinnigheid is denk ik een kenmerk van een ninja en hoeveel vrouwen vechten er nu? Niet veel. Dus dat je de trainingsveld al wilde gaan bekijken? Of zit ik er compleet naast?' schreef de jongen onzeker.

Yagami's ogen leken letterlijk te fonkelen toen ze de verklaring van de jongen las. ''Ik begin nu zelf bijna te twijfelen of jij geen ninja bent.'' De vrolijke lach, die er daarna uit haar mond kwam was gemeend. Die jongen wist haar wel te amuseren met zijn theorieën. ''Je slaat de spijker compleet op zijn kop. Alhoewel ninja een redelijk ouderwetse benaming is... ik gebruik inderdaad dezelfde vechttechnieken. Maar ik geef toch liever de voorkeur aan de benaming krijger.'' Ze schudde haar hoofd heel even om haar standpunt te versterken. ''Maar ik ben niet zo anders dan jou hoor. Maar wat ben jij dan? Een detective?'' Dat zij het als een grapje bedoelde was overduidelijk te horen. Ze bedacht zich dat Oskar Dennis waarschijnlijk wel aardig zou vinden, als zij elkaar tenminste ooit zouden ontmoeten.

De jongen begon helemaal te schitteren toen het bleek dat hij het bij de juiste eind had. 'Ik zou er een moord voor doen om jou te mogen tekenen in een ninja outfit! Ik heb nog nooit kennis mogen maken met een echte ninja.' De jongen keek naar haar vrolijke lach die haar zeker goed stond. Haar gezicht leek gelijk op te klaren. 'Krijger? Dan zal ik voortaan de term krijger gebruiken. Wat een eer dat ik een krijger ontmoet hier met eigen ogen! ' Dennis glimlachte liefjes en hoorde haar vraag. De jongen begon lichtjes te blozen en krabde wat aan zijn wang. 'Ik ben helemaal niets bijzonders. Een luchtmeester alleen ben ik niet bepaald goed daarin. De laatste tijd oefen ik meer voor bepaalde redenen.' Hij ging maar niet de woordkeuze gebruiken van rijk 13. Niet iedereen geloofde erin en de mensen wie hij het had verteld lachte hem recht in zijn gezicht uit.

Neeeee Yagami gaat nu doordraaien...
----

Bij jongen zijn laatste woorden bevroor Yagami helemaal. ''Ik ben helemaal niets bijzonders. Een luchtmeester alleen ben ik niet bepaald goed daarin.'' De woorden leken zich keer op keer te herhalen in haar hoofd. Deze jongen was een luchtmeester? Ze voelde de kleur op haar gezicht weg trekken. Ze had dat hulpeloze meisje, Maria niet eens weten te doden dus hoe zou zij Dennis kunnen vermoorden? Ze wist niet wat zij moest doen. Tot sinds kort had zij gedacht dat zij alles zou doen om haar doel te bereiken. Maar op dat moment was zij niet zo zeker van haar zaak. Na een paar minuten stilte wist zij twee woorden uit haar mond te krijgen. ''Excuseer me.'' Ze deed een paar stappen van de jongen vandaan, niet wetend wat zij moest doen.

Het meisje begon zich heel anders voor te doen wanneer hij de laatste woorden op schreef. Had hij iets verkeerd geschreven? Droeg zij een haat jegens luchtmeesters? De jongen keek haar onderzoekend aan met een duidelijke onzekerheid in zijn ogen. 'Gaat het?' schreef Dennis met kleine letters om aan te geven dat hij het niet eens durfde te vragen. Misschien vond zij het wel niet gepast of waren dat zijn zaken niet. 'Heb ik iets verkeerds geschreven? Haat je luchtmeesters?"

Yagami schudde haar hoofd hevig. Dat was het niet, zij haatte hem niet. ''Ik haat de luchtmeesters niet... Het zit wat ingewikkelder in elkaar,'' zei ze zachtjes, terwijl zij hardhandig naar de grond bleef staren. Zij durfde de jongen niet aan te kijken. ''Ik weet niet eens hoe ik het überhaupt uit moet leggen dat een haat jegens iedereen met krachten hebben normaal is in mijn wereld. Ik ben hier gekomen met een simpele missie: Dood iedereen met krachten.'' Ze probeerde haar gezichtsuitdrukking weer onder controle te krijgen. ''Maar ik kan het niet. De meeste van jullie zijn onschuldig en zo... puur.'' Een droevige glimlach verscheen op haar gezicht.

Zijn rode ogen keken sipjes naar het groene gras. Hoe kon hij laten zien dat niet alle luchtmeesters waren als zij dacht? Wanneer zij sprak bleek ze geen haat tegen de luchtmeesters te hebben. Een zucht van opluchting rolde over zijn lippen. 'Fijn om te horen. Ik maakte mij al zorgen. Dan moest ik je laten zien dat niet iedereen hetzelfde is.' De jongen glimlachte lief naar haar. Het maakte hem wel nieuwsgierig waarom ze zo had gereageerd. De jongen zijn pupillen werden een slag groter bij haar woorden. Snel stond hij op om haar met geschokte ogen aan te kijken. 'Jij bent een dertiener!' Dennis keek om zich heen en probeerde zo normaal mogelijke houding op te zetten. Hij had nooit gedacht dat een dertiener zoals haar uitzag. Hij had ze een stuk angstaanjagender verwacht, meedogenloos. Haar droevige glimlach zorgde ervoor dat Dennis medelijden met haar kreeg. Ze kon ook een toneelstukje spelen maar Dennis was nu eenmaal naïef. 'Ik had jullie heel anders in mijn hoofd. Bloeddorstig, geen geweten en iedereen uitroeien op jullie pad. Dat blijkt dus niet zo te zijn. Jullie zijn net zoals ons. Ook jullie hebben gevoelens.'

Yagami moest heel even lachen toen zij door had dat de jongen haar aanzag voor een dertiener. Het was geen vrolijke lach, maar het was beter dan haar droevige gezichtsuitdrukking. ''Weer iemand die mij verwart met dat tuig.'' Ze schudde haar hoofd om haar afkeuring te laten merken. ''Ik ben veel beter getraind dan hun en ik zal ze dus ook allemaal verslaan. Als ik een dertiener was geweest dan zou ik je al lang hebben overgehaald.'' Zij sprak de waarheid. Zij had genoeg trainingen gehad om zo'n jongen over te halen. ''Zoals je zelf al gezegd had ben ik een ninja. Nee ik bedoel een krijger. Mijn ouders hadden al sinds de komst van de mensen met krachten een sterke walging jegens hen ontwikkeld.'' Inclusief haar en dat wist zij maar al te goed. Haar woorden bleven als een zachte fluistering in de lucht hangen. Hoe zou de jongen hierop reageren?

Zijn ogen keken naar de grond omdat hij haar niet durfde aan te kijken. Hij voelde zich diep beschaamd dat hij haar meteen zo had veroordeeld. Ze was geen dertiener maar wat was zij dan wel? Dennis keek met een verontschuldigend gezicht en schreef snel. 'Sorry het was niet mijn bedoeling om jou te beledigen. Alleen hoe je reageerde dat ik dat je van de andere rijk afkomstig was. Je komt niet vaak iemand tegen die 'ons' haat.' Met ons refereerde hij naar personen met magie die de laatste tijd steeds vaker werden geboren. 'En ik ben niet zo snel over te halen hoor! Ben misschien naïef echter niet dom.' Dennis keek haar met een zwak glimlachje aan. 'Mag ik vragen hoe dat komt? Hoe komt het dat ze ons haten? Ik misbruik mijn krachten niet, hou mij netjes aan de regels en de wetten en heb geen kwaad in de zin.' Hij hield zijn schrijfblok langer omhoog omdat hij nu toch best een aantal regels had geschreven.

Yagami zag dat de jongen spijt had van zijn woorden. Ze kreeg een beetje medelijden met hem en besloot dat zij iets aardiger tegen hem moest gaan doen. Hij was nog maar een jochie. ''Haten is een groot woord... Ik heb persoonlijk niets tegen mensen met krachten. Het feit dat zij bestaan zorgt ervoor dat ik mij iedere dag een mislukkeling voel. Weet je hoe het voelt om maanden bezig te zijn om je doel te voltooien? Ik weet niet eens of dat ooit gaat lukken. Nog een paar maanden geleden had ik hier anders over gedacht. Maar de ontmoeting met een meisje heeft mijn beeld zwaar veranderd.'' Ze knikte heel even bij de jongen zijn verontwaardigde woorden, het had geen zin om er tegenin te gaan en ging weer verder met praten. ''Ik weet het niet. Ze hebben altijd gezegd dat jullie...'' Ze beet op haar lip en verbeterde zichzelf snel. ''Wij de gelijkheid tussen de mensen verstoren. Maar ik denk dat er meer achter zit. Ik weet alleen niet wat het is.''