Het park van Rayindra - Rijk van de Weegschaal

Je kwam niet vaker een persoon zoals haar tegen. Ze was uniek. Dat had Dennis net besloten. Daarom kreeg hij weer de drang om haar te tekenen. Hoe ze hier stond, hoe zij hier sprak. Ze had een krachtig persoonlijkheid. Althans zo kwam zij over. Hij keek met bewondering naar haar en ondertussen luisterde hij ook aandachtig. Hij wilde geen enkel woord missen die zij uitsprak. 'Je moet je geen mislukkeling voelen Yagami. Sommige mensen hebben meer tijd nodig als anderen. Je moet je nooit met anderen vergelijken en soms gaan dingen zoals je wilt en vaak gebeurd dat ook niet. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.' Dennis schreef vlugjes maar wel leesbaar. 'De gelijkheid tussen de mensen verstoren? Aan de ene kant kan ik hun wel begrijpen. Ook de draken zijn niet zo in trek bij de normale bevolking. We zijn een soort van dreigement. Wat wil je doen tegen iemand met magie? Vooral als diegene het misbruikt? Ik kan begrijpen dat er veel vooroordelen zijn.'

Zijn woorden werden snel gelezen en veroorzaakten een verlegen glimlachje op Yagami's gezicht. ''Je hebt gelijk. Ik denk niet dat ik het nu al wil opgeven, maar ik heb wel gemerkt dat ik de laatste tijd rustiger ben geworden. Ik had vandaag zelfs een dagje vrij genomen.'' Ze streek een verdwaalde haarlok en wierp de jongen een schuchtere blik. Ze voelde twee blosjes op haar wangen verschijnen, alhoewel er geen aanleiding voor was geweest. ''Sorry. Ik heb nogal overdreven gereageerd. Wat denk je ervan om een kopje thee met mij te drinken bij wijze van goedmakertje?'' De onzekerheid was duidelijk in haar stem te horen. ''Uiteraard alleen als jij dat wilt. En jij mag de locatie uitkiezen.'' Ze rommelde wat in haar rugzak om zich ervan te verzekeren dat zij haar geldbuidel mee had.

Zijn ogen werden groter toen hij een verlegen glimlachje op haar gezicht zag. Hij vond het zo schattig! Het liefst tekende hij haar nu met de glimlach die haar lippen sierde. 'Ik ben iemand die het ook snel opgeeft maar ik had iemand ontmoet die bleef maar pushen. En het resultaat mag er wezen. Soms moet je jezelf een duwtje in de juiste richting geven. Niet doordraaien natuurlijk want een dagje vrij is voor iedereen wel fijn.' Dennis keek haar met zijn lieve glimlach aan. Wanneer er twee blosjes op haar wangen verschenen zag je Dennis voor kort naar haar staren. Ze was echt prachtig! Hij wilde haar tekenen. Zijn vingers tintelde en de jongen had er moeite mee om zijn potlood stil te houden. 'Goedmakertje? Ik vind niet dat je iets hebt goed te maken maar thee drinken zeg ik geen nee tegen. Hier verderop is een knus huisje waar je koffie kan drinken, thee en zelfs pannenkoeken kan eten. Volgens mij heet het: de pannenkoekenhuisje.'

Yagami probeerde haar gezicht weer in zijn oorspronkelijke vorm te bedwingen. Haar mondhoeken bleven echter een beetje omhoog gekruld, daar kon zij niets aan doen. ''Dat klinkt echt enig. Ik heb voor zover ik het weet nog nooit pannenkoeken gegeten, alleen maar erover gehoord. Zou je nu willen gaan of wil jij nog even genieten van het mooie weer?'' Haar ogen dwaalden af naar de helderblauwe hemel. Er was geen enkele wolk te bekennen wat veelbelovend was aangezien dat meestal betekende dat het die dag niet zou gaan regenen. Ze trok haar benen op, dat zat wat comfortabeler.

De jongen maakte zijn schetsboek dicht en floot waardoor Leave aangerend kwam. Het draakje kwispelde vrolijk en je kon hem vergeleken met een hond. Althans zijn gedrag. Met grote, knipperde ogen wachtte de draak geduldig af. Dennis deed zijn tekenblok terug in de zadeltas maar hield zijn schrijfblok bij zich. Hij moest zich op een of andere manier toch wel met haar kunnen communiceren. 'We kunnen nu wel gaan want er is ook een terrasje met zulk goed weer. Dus dan kunnen wij in het zonnetje zitten. Twee vliegen in 1 klap.' Dennis glimlachte lief en keek naar Leave. 'Dit is trouwens mijn draak Leave. Leave dit is Yagami.'

Yagami keek met grote ogen toe hoe Dennis zijn draak aangerend kwam. Toen hij de draak voorstelde maakte zij bij wijze van grapje een reverence. ''Hij lijkt mij echt een schatje.'' Terwijl zij Leave aankeek, moest zij opeens denken aan Oskar. ''Ik heb uiteraard ook een draak, Oskar, maar ik heb hem in het bos achter gelaten, aangezien hij niet mee wilde naar het park. Hij is nogal een rare.'' Ze stond op en streek haar rokje glad. ''Ik loop wel achter jou aan. Ik weet de weg hier nog niet zo goed.'' Het was een leugen. Zij kon hem tenslotte niet vertellen dat zij de kaarten van ieder stadje of dorpje, waar zij mogelijk naartoe zou kunnen gaan bestudeerd had op commando van haar ouders.

De draak begon een rondje om Yagami heen te rennen, gaf haar een vertroetelend kopje voordat hij kwispelend achter Dennis ging staan. 'Is het ook. Het heeft alleen geen vleugels dus wij bewegen ons voort via het land.' Hij aaide zijn draak die meteen begon te stralen bij de aanraking van zijn temmer. 'Oskar? Dat vind ik nog eens een leuke naam. En welke draken zijn nu niet raar? Deze van mij is een voorbeeld van raarheid. (woord bestaat niet... maar boeiend )' Bij haar woorden knikte de jongen die al begon te lopen met zijn vrolijke draak aan zijn zijde. Na ongeveer een minuut of 10 kwamen ze op een afgelegen stuk aan van het park. Daar zag je een huisje met vele stoelen en tafels buiten gezet. Het was toch wel aardig vol. 'Kijk daar is nog een plekje vrij.' Dennis schoof de stoel voor het meisje naar achteren zoals een heer dat hoort te doen voordat hij zelf plaats nam.

Bij de gedachte aan haar draak moest Yagami inwendig grinniken. ''Ik wed voor al mijn geldstukken dat jouw draak geen boeken leest of spontaan een bloedneus krijgt als hij de woorden mysterieuze moordzaak hoort.'' Zelfs voor haar was die draak een mysterie. Toen de jongen begon te lopen liep zij geruisloos, in zichzelf neuriënd achter hem aan. Het huisje waar zij terecht gekomen was had een open indruk. Het stelde haar op haar gemak. Zij nam plaats in de naar achter geschoven stoel, terwijl zij om zich heen keek en een van de langsgelopen obers wenkte. Voordat de ober hun tafel bereikte gaf zij Dennis een beleefde glimlach ter bedankje. ''Ik zou graag een glaasje water willen,'' zei zij tegen de ober en keek Dennis vriendelijk aan. ''Wat wil jij? Ik betaal.'' Zij legde haar geldbuidel op tafel om er de nadruk op te leggen dat zij geen tegenwerking toestond.

Dennis begon meteen te stralen bij deze woorden. Hij wilde dolgraag de draak van haar ontmoeten. Een aparte wezen met aparte gewoontes. Dat is iets om vast te leggen in een schilderij. 'Ik wed dat jouw draak niet van modderworstelen houdt of graag aan andermans tenen likt. Ja Leave heeft een voeten fetisj.' Dennis schudde zijn hoofd als hij daar aan moest denken. 'Je hoeft niet te betalen!' schreef Dennis protesterend. 'De heer hoort voor de dame te betalen toch? Of ben jij iemand die zich daar niet aan houdt? Aan de principes wat de mensen hebben voorgeschreven? De etiquette?' Dennis deed dat zelf ook niet maar een stoel naar achteren schuiven of voor de vrouw betalen was in deze tijd iets heel gewoon. 'Doe mij maar koude, groene thee alsjeblieft.' De ober keek verbaasd wanneer de jongen zijn bestelling opschreef.

Het was overduidelijk zichtbaar dat Dennis Oskar wilde vastleggen dat Yagami het bijna erg vond om hem de waarheid te vertellen. ''Sorry Dennis, Oskar is een zonnedraak en net zoals de zon zelf kan je hem niet direct aankijken.'' De ober wierp een nieuwsgierige blik in hun richting, maar zei er niets over. Hij had blijkbaar dus wel wat manieren, alhoewel hij hun wel heeft zitten afluisteren. Zij keek hem met een kille blik aan om duidelijk te maken dat zij hem door had. Hij maakte zich snel uit de voeten. ''Nee, dat weer net niet. En ik dacht nog wel dat mijn draak een rare was.'' Ze schudde haar hoofd resoluut, toen Dennis bezwaar maakte. ''Ik houd me er in het algemeen wel aan, maar soms mag je een uitzondering maken. Vooral als jij die persoon net hebt laten schrikken door hem te laten denken dat jij een Dertiener bent.'' Het was duidelijk hoorbaar dat zij het niet serieus bedoelde. Haar blik viel weer op zijn schrijfblok. Zij wilde hem nog steeds vragen waarom hij niet praatte, maar durfde het niet. Uiteindelijk legde zij haar notitieblok en potlood op tafel en begon te schrijven. Dat leek haar wat gepaster dan praten. ''Mag ik je vragen... waarom jij niet praat?'' Haar schuine handschrift was nauwelijks leesbaar, doordat zij zo snel schreef. ''Het is eigenlijk heel ongepast om het te vragen, sorry.'' Ze scheurde het blaadje uit haar notitieblok en schoof het naar hem toe.

Dennis had al zoiets in de gaten bij haar draak. Hij kreeg er pijn aan zijn ogen van ook al keek hij maar kort naar het schepsel. Je zag zijn teleurstelling die al snel verdween wanneer de ober kwam aangelopen. Het viel de jongen op dat de ober hun wel heel interessant vond. De man bleef hun richting opkijken en probeerde mee te krijgen waar zij het over hadden. Gelukkig dat Dennis niet sprak dus zou hij niet het volledige conversatie meekrijgen. De jongen keek haar met een lieve glimlach aan. Hij begreep waarom zij hem wilde trakteren. 'Voor deze ene keer wil ik wel een uitzondering maken. Alleen omdat jij daar op aandringt. ' Hij keek haar nog steeds met zijn vrolijke glimlach aan. De jongen was toch eventjes van zijn stuk geslagen wanneer het meisje begon te schrijven. Dat had nog nooit iemand voor hem gedaan. Dennis begon lichtjes te blozen wanneer hij haar zin las. Het kostte hem wel wat moeite omdat zij niet bepaald mooi schreef. Had hij niet gedacht want vrouwen schreven in het algemeen mooier als mannen. Kwam het door haar vluchtigheid? 'Maakt niets uit.' Schreef hij als reactie terug. 'Ik spreek niet omdat mijn stem afschuwelijk klinkt... althans ik ben altijd heel erg gepest geweest. Kinderen hadden liever dat ik niet sprak.'

Oksar is nog steeds in het bos...
-----

Toen Yagami zag dat Dennis haar handschrift nauwelijks kon lezen, begon zij wat netter te schrijven. ''Echt?'' Ze voelde een diepe frons in haar voorhoofd verschijnen. Waarom deden kinderen elkaar zoiets vreselijks aan? ''Wat afschuwelijk. Kan je eigenlijk wel praten of...'' Ze stopte heel even met schrijven en wierp hem een bezorgde blik. ''Ben je vergeten hoe het moet?'' Een andere ober dan die van daarnet kwam aanlopen met hun bestelling. Hij zette de bestelling op tafel, terwijl hij expres naar Dennis keek om haar blik te vermijden. Zijn collega had hem vast bang gemaakt. ''Sorry dat mijn collega zo onbeleefd was om jullie gesprek af te luisteren, dat zal geen tweede keer meer gebeuren.'' Zijn stem klonk een beetje stijfjes, net alsof hij zenuwachtig was. Waarom kwam de ober zelf niet zijn excuses aanbieden, maar een van zijn collega's? Ze trok haar wenkbrauw vragend op, terwijl zij Dennis aankeek. ''Wat vind jij hiervan?'' Ze was nog steeds aan het schrijven. Het voelde op een of andere manier raar aan om opeens over te stappen naar 'normaal' praten.

Oké ^^
----

De jongen leek vlugjes haar zinnen die zij op papier zette. Met de jaren had Dennis ervaring gekregen in het lezen. Hij las een stuk sneller als een ander persoon. Ook boeken las hij binnen een dag uit, een aantal uren als het hem boeide. De jongen begon weer te schrijven: 'Ja ik kan spreken alleen heb ik dat al sinds kinds af aan niet meer gedaan. Ik zou niet meer eens weten hoe het is om te spreken of hoe ik klink. Ik vind het zelf ook een beetje eng. Stel je voor dat het vreselijk klinkt en daardoor mensen afschrik? Ik spreek liever niet.' De jongen bekeek de ober die aan kwam gelopen met hun bestelling. 'Dankjewel.' schreef Dennis beleefd. Wanneer de ober begon te spreken schonk de jongen hem een brede glimlach. 'Waar maken wij ons tegenwoordig druk om? De ober hoeft zich echt geen zorgen te maken. Ik stoorde mij daar niet aan omdat ik toch niet spreek. Kan best begrijpen dat jullie mij een beetje raar vinden.'

Yagami haalde haar schouders quasi nonchalant op en probeerde de over zo veel mogelijk te negeren. Zij had hem en zijn collega het liefst een uitbrander gegeven, maar dat zou wel een beetje raar overkomen, aangezien Dennis er geen punt van had gemaakt. Ze probeerde zichzelf bezig te houden door Dennis' opgeschreven woorden aandachtig te lezen en een volwaardig antwoord te verzinnen. Na een paar minuten nadenken, legde zij haar potlood weer neer. Het was beter om niets te zeggen. Ze nipte wat van het koude water, terwijl zij tussen haar wimpers door de omgeving bestudeerde en Dennis af en toe een paar schichtige blikken wierp. De zon scheen nog steeds even heerlijk en zelfs zij moest toegeven dat het wel erg aanlokkelijk was om nog een dutje te doen. ''Nog enkele plannen om de Twaalf Rijken beter te leren kennen? Of heb je alles al gezien?'' schreef zij uiteindelijk op om wat gespreksstof te hebben.