Herberg het Waterrad- Het rijk van de Waterman

Kian negeerde haar, had zelf zelfs niet helemaal door dat hij hardop gesproken had. De takken tikten verlaten tegen het glazen ruitje. De herberg was bijna leeg, eenzaamheid zwierf door de ruimte en bedekte de herberg. Waarom waren ze hier naar binnen gegaan? Nonchalant duwde Kian zichzelf overeind en keek de vrouw in de ogen. Er was spot in zijn ogen te zien, maar toch was zijn gezichtsuitdrukking aantrekkelijk door de charme die er in zijn houding lag. Hij knikte op haar opmerking om naar boven te gaan, hij ging zeker niet met haar mee. Niet nadat ze gezegd had dat ze hem nooit meer zien wilde, hij zou nooit achter iemand aan lopen als een trouwe hond. 'Leuk, in je eentje dronken worden.' Merkte hij sarcastisch op. Het deed hem teveel denken aan het vluchten in de alcohol, zoals ook veel alcoholisten deden. Verslavingen waren voor hem net zo'n grote bedreiging tot zijn vrijheid als een gevangenis. Hij zou dan ook nooit ergens in zijn eentje gaan zitten om zich te bezatten, een drankje, oke.. Toch moest hij zachtjes lachen. 'Verder lijkt het mij wel leuk om je inderdaad te zien vallen.'

Waarom reageerde hij niet op haar vraag, een gevoelig onderwerp? Ze ging er niet op in omdat het haar zaken niet waren. Kirsten had geen zin in nutteloze discussies want hun waren niet meer de personen voor hun ruzie. De vrouw leunde nonchalant tegen de bar om hem gewoon recht in zijn ogen te kunnen aankijken. Die spot in zijn ogen deerde haar niet want haar groene ogen straalde nog steeds dezelfde kilheid uit. Bij zijn opmerking keek ze naar haar fles. "Wat een sarcasme maar ik denk niet dat je op mij wilt passen niet waar? Kian de babysitter" grapte de vrouw voordat haar aandacht werd getrokken door personen die de herberg kwamen inlopen met instrumenten. "Ah dat zal de stilte doen doorbreken." De vrouw liep naar de groep mannen en vroeg ze of ze wat muziek wilde spelen. Ze knikte maar gingen eerst hun jas ophangen, een drankje bestellen en dan een nummer spelen. Bij zijn gelach keek ze hem met een kleine glimlach aan waarbij haar ogen nu een lievere uitstraling kregen. "Leed vermaak niet waar? Ik denk dat ik toch hier beneden blijf nu er muziek zal zijn, hier drink je ook nog wat" Ze opende de fles rum en schonk zijn glas in met de hare erbij. Wanneer de muziek begon te spelen dronk ze snel haar glas leeg, zette de fles op de bar voordat ze wat tafels opzij schoof om ruimte te maken zodat de dame kon gaan dansen. Je merkte nu al dat de vrouw al een beetje aangeschoten werd door dat snelle drinken. Kirsten werd dan meer zichzelf, dacht niet aan wat anderen denken en ging gewoon op in het moment.

Ook de blik van Kian werd killer, hoe langer ze zo keek, hoe kouder zijn ogen werden. Hij hoefde dit gedrag van haar niet, ze hoefde zich niet zo stoer voor te doen, dan had hij liever dat die onzekere kant van haar weer naar boven kwam. Dan had hij tenminste het gevoel dat de echte Kirsten tegenover hem stond, niet een masker. Een schuine, maar sarcastische grijns gleed over zijn gezicht bij haar woorden en zonder antwoord te geven nam hij een nieuwe slok van zijn drankje, die daarbij op was. Hij draaide zijn rug naar haar toe, terwijl zij naar de mensen met de instrumenten liep. Van hem hoefde de stilte helemaal niet doorbroken te worden, zijn gedachten hadden zijn handelen verduisterd en hij had helemaal geen zin in gemaakte vrolijkheid. Hij knikte haar even toe toen ze hem liever toe lachte, waarbij hij het niet tegen kon houden ook een wat vriendelijker glimlachje te sturen. Hij knikte haar toe en schoof zijn glas naar haar toe, die ze met rum vulde. Een vrolijk melodietje klonk plotseling door de ruimte, wat een zucht van Kian uitlokte. Met een zachte grom draaide hij zich om en keek naar Kirsten. Haar verandering van gedrag was waarschijnlijk aan de drank te wijten, ze wilde zelfs gaan dansen aan het opzij schuiven van de tafels te zien..

De vrouw keek voor kort naar de eiganeresse of het mocht wat ze deed. De blond harige vrouw die het in een knotje had vastgebonden keek kirsten voor enkele seconden aan. Zijn twijfelde. "Ik zal alles heel laten belooft" 1 liedje kon geen kwaad toch? De vrouw kon haar gewoon niet weigeren , kirsten bezorgde gezelligheid. Leven in de brouwerij. Misschien kwamen er dadelijk meer personen binnen wat zorgde voor omzet. Kirsten wilde gewoon even aan niets denken want de alcohol begon al zijn werk te doen. De dame keek naar de mannen die speelde en Kirsten danste op de maat. Een beetje gek, van alles wat want de muziek had een soort zigeuner stijl. Een van de heren stopte met het bespelen met zijn triangel zodat hij met de jongedame kon gaan dansen. Hij draaide haar vrolijk in het rond en leerde haar een nieuwe stijl van dansen aan. Op zijn zigeuners. Wanneer het liedje was afgelopen besloot kristen dat zij nog een Liedje wou horen. Ze liep gauw naar de bar om haar glas bij te vullen waar ze een slok van nam voordat ze de hand van kian pakte. "Kom mee dansen. Ook al zie ik aan je gezicht dat je het niets vind." Ze trok hem vrolijk mee omdat zij geen genoegen nam met een nee. Soms kon je beter met de flow meegaan dan haar weigeren. Daar neemt ze geen genoegen mee. De mannen keken op en begonnen en rustig liedje te spelen want die dachten dat deze twee personen meer waren als 'vrienden'. De vrouw sloeg haar armen om zijn nek en leek voor kort oogcontact te mijden. Ze wilde natuurlijk niet opdringerig overkomen of kian belasten met het feit dat hij kirsten 10 keer niets vond na wat er was voorgevallen. En ook wat er met Sheila afspeelde.

Vermoeid keek hij naar de muzikanten, toch werd hij geprikkeld door het liedje dat duidelijk elementen van de muziek van de zigeuners bevatte. Hij had enkele dagen bij deze rondtrekkende mensen doorgebracht. Omdat ze dezelfde opvattingen hadden over vrijheid had hij het goed met de mensen kunnen vinden, ze bleven niet lang op dezelfde plek en daarom had Kian het juist zo lang met ze uitgehouden. Want een paar dagen bij dezelfde mensen was voor hem lang. De manier van dansen kwam hem dan ook bekend voor, de dansen had hij ook aangeleerd gekregen van een van de meisjes die ook in het kamp hadden gewoond. Hij grijnsde even bij de herinnering, om daarna weer in zichzelf terug te trekken. Hij had net besloten dat hij eigenlijk wilde vertrekken, toen Kirsten zijn hand pakte. Hij keek haar even koppig aan en het leek alsof hij wilde weigeren, maar toen liet hij zich door haar meetrekken. Zijn hand gleed even over haar heup. Hij had liever de zigeunermuziek gehad.. Toch danste hij soepel met haar mee toen ze een rustiger liedje inzette. Met een opstandige blik in zijn ogen keek hij Kirsten aan, die daarvoor zijn blik vermeden had. Hij had werkelijk een opstandige bui vandaag..

Kirsten keek even naar de mannen omdat ze zich duidelijk hadden vergist. Hierna wou de dame een vrolijk liedje want Kirsten was duidelijk benieuwd hoe Kian deed dansen op de zigeunermuziek. Zigeuners waren zo leuke mensen die altijd vrolijk in het leven stonden. Reisde van plek naar plek, danste om het vuur, maakte zich nergens druk om, gewoon een heerlijk leventje. De meeste zigeuners gaven ook niet om de meningen van anderen en wilde gewoon plezier maken. De vrouwen waren altijd prachtig met hun jurken, hun haren speciaal opgestoken en vriendelijk voor iedere bezoeker. De mannen waren hardwerkend, zorgde goed voor de zigeuner familie en waren meestal het aanspreekpunt. De man keek hun beide aan en knikte naar zijn kameraad die een vrolijk melodietje er door heen speelde. Gauw werd het muziek opgevoerd met leuke tonen erin en nou keek Kirsten de man aan. "Opstandig." Sprak ze uit voordat ze Kian meetrok en in het rond draaide.

'Wie?' Maar hij grijnsde en knipoogde haar nog steeds eigenwijs toe. Hij draaide een rondje om haar heen en bij de heldere tonen van de snellere muziek, liet hij zijn hand uit de hare glijden, danste als een zigeuner om haar heen, met snelle passen en een opgeheven hoofd. Vol trots, maar toch met een zekere nonchalance die verraadde dat hij de dans van de zigeuners toch niet helemaal serieus nam. Het leek voor iemand als hij niet gepast om te dansen, vooral niet ergens binnen. Hij paste met zijn uiterlijk en felle ogen beter in de buitenlucht. Na een paar passen maakte hij een korte buiging naar zijn danspartner en naar de mensen die voor de muziek hadden gezorgd en liep weer terug naar de bar om een nieuw drankje te bestellen. Hij nam opnieuw plaats op zijn barkruk en draaide zich met zijn rug naar de bar toe, om te kijken hoe de muzikanten en vooral het meisje zijn terugtrekken zouden opnemen.

"Wie denk je?" Haar blauwe lokken die een groene glans kregen door het licht wat erop scheen sierde mee met haar lichaam toen zij de man in de ronde draaide met haar beide handen. Ze liet hem los en keek verbaasd hoe hij als een zigeuner om haar heen danste. Haar ogen werden voor kort groter van verbazing. Kirsten was van haar stuk gebracht door deze plotselinge verandering. Ook de mannen keken verbaasd om maar keken niet allemaal tevreden. Sommige vonden het wel grappig de anderen vonden het ronduit belachelijk hoe Kian daar de spot mee nam. Kirsten interpreteerde op zijn passen en deden samen een zigeuner dans. Wanneer de man zich terugtrok danste Kirsten het liedje af voordat de mannen stopte omdat ze nu naar hun vertrekken gingen om te gaan slapen. "Bedankt voor het leuke muziek." De vrouw kwam terug gelopen naar Kian met haar lichaam tegen de bar aangerust. Ze nam de fles om haar glas weer te vullen. "Van wie heb je dat geleerd? Ik werd even van mijn stuk gebracht zo net. Ik had geen zigeuner achter jou gezocht. Je blijft mij verrassen." De vrouw leunde met haar hoofd in haar hand om met haar andere hand het glas naar haar lippen te brengen. Haar wangen waren rood door het dansen en ze leek nu wat ontspannender als voorheen.

Hij nam een grote slok van zijn nieuwe drankje en schoof het lege glas naar haar toe, zodat ze hem bij kon schenken.Vanuit zijn ooghoeken zag hij de muzikanten verdwijnen, gelukkig, hij zou niet meer hoeven dansen. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar met een spottende glimlach aan. 'Omdat jij je laat verrassen.' Kaatste hij raadselachtig terug. Toen schoof hij opzij, zodat hij gewoon naast haar kwam te zitten. 'Ik heb een paar dagen met zigeuners meegereisd.' Legde hij uiteindelijk toch uit. 'Ik sliep in hun wagens en at met hen mee, dan verwachten ze ook van je dat je hun dansen leert. Het is een tijdje geleden, maar je vergeet het niet zomaar.' Hij keek even vaag in de verte met een mysterieuze glimlach om zijn lippen. Hij zou haar ook blijven verwachten, zijn verleden zat misschien heel anders in elkaar, maar er waren zoveel verschillende rode lijnen dat het misschien wel ingewikkelder was dan die van haar, hoewel die van haar zwaarder was geweest. Een groot raadsel zou hij waarschijnlijk voor iedereen blijven, hoeveel ze ook over hem te weten zouden komen, er bleef nog steeds een meerderheid verborgen. Hij ontspande bij haar verandering van gedrag, dit was beter dan dat kille wat eerder over haar heen gelegen had en wat hem eigenlijk alleen maar irriteerde. Dit spoorde hem toch aan om weer wat meer te gaan praten. 'Veel verschillende dansen ken ik niet hoor, met een paar passen kom je al snel weg daar, als je maar mee doet.'

De vrouw keek naar zijn lege glas die zij met haar fles deed bijvullen want misschien was het toch niet zo verstandig om in haar eentje de fles op te drinken. "Hier..." Ze schoof het glas weer terug voordat zij zelf weer een slok nam van haar eigen drank. "Touché. Echter vind ik het leuk als mensen zo onvoorspelbaar zijn. Het is in ieder geval een positief teken." Ze schonk hem een plagende knipoog en schonk nog wat bij. Het leek wel gemakkelijker om nu in zijn buurt te verkeren zonder aan alles te denken. De vrouw besloot om weer op haar kruk te gaan zitten wat langer duurde als gewoonlijk. "Met de zigeuners meegereisd? Dat lijkt mij nou zo'n leuke ervaring!" Kirsten luisterde aandachtig terwijl er een nieuwsgierige glimlach op haar gezicht sierde. "Hun cultuur is anders niet waar?" Kirsten leunde iets meer naar voren en nam nog een slok van haar glas die zij nu op de bar neerzette. "Ik kan ook niet zo geweldig dansen ook al was de vorige keer op je kamer vrij aangenaam. Dansen zonder muziek en we hebben niet eens op elkaars tenen getrapt." Haar groene ogen keken hem nu voor een langere tijd aan. Ze vermeed het niet.

Kian knikte haar als bedankje toe en trok het glas weer naar zich terug. Wat hij precies van onvoorspelbare mensen dacht, wist hij niet. Hij begreep ook niet wat hem voor andere mensen onvoorspelbaar maakte, omdat hij zelf altijd precies wist waar hij mee bezig was. Gewoonlijk deed hij wat hem het slimste leek op dat moment en dat kwam meestal zoals bedoeld uit. Hij nam een slok en dacht even na. 'Het is wel leuk om mee te maken ja, maar uiteindelijk zijn ze toch een groep mensen die gewoon samenleven, de veranderingen zijn misschien groter dan bij een dorp, toch zou ik me uiteindelijk niet meer om mijn gemak voelen bij hen.' Hij liet het glas weer zakken. 'Daarom ging ik ook weer, denk ik.' Hij keek opzij en toen er na zijn uitleg een nieuwe vraag kwam opende hij zijn mond weer om de woorden uit te spreken die als vanzelf over zijn tong rolden: 'De mannen zijn zeer beschermend tegenover hun gezinnen, ik weet niet of je er tegen had gekund.' Zei hij langzaam. Toen begon hij zachtjes te lachen. 'Dat was wel bijzonder dan, denk ik. Ik dans liever alleen, of helemaal niet.' Ergens in zijn achterhoofd gonsde hun ruzie nog wel, maar hij dacht er niet meer aan.

"Ik denk dat die mensen niet beter weten omdat die gewoon geboren worden in zo'n gezin, in zo'n cultuur. Net zoals de rijken niet beter weten als rijk zijn, net zoals de armen niet beter weten dan hoe hun leven van begin tot eind." Kirsten keek nu naar het hout van de bar alsof ze iets wilde ontdekken aan de lichte lijnen. "Jij bent iemand die liever op zichzelf is." Kirsten leunde wat meer naar achteren en dronk haar glas leeg. Ze nam even een pauze want het begon hier langzaam al wat warmer te worden. "Wie weet... Die beschermen hun gezinnen tenminste, brengen het niet ten onder." Een duistere glans verscheen voor kort in haar ogen voordat zij de fles weer pakte en voor hun beide wat inschonk. Kian kon toch meer als haar hebben. "Een uitzondering niet waar? Ook net kon je mij niet weigeren op het dansen betreft." Kirsten nam een aantal flinke slokken alsof ze iets wilde vergeten. "Wat grappig dat ik hier nu eigenlijk met jou zit terwijl ik zo had gezegd dat we elkaar moesten vermijden."

Kian haalde zijn schouders om, hij vond het zijn zaak niet om zo over andere families na te denken dus dat deed hij dan ook niet. Die mensen moesten zelf maar weten hoe ze wilden leven. De donkere glans in haar ogen viel hem niet op omdat hij gericht was op de nieuwe drank die in zijn glas gegoten werd. Als ze zelf niet mee had gedronken was het geweest alsof ze hem ontvoeren wilde. Nu dronk hij zonder twijfelen het glas weer leeg, om zich daarna weer op haar te richten. Hij trok zijn wenkbrauw op en antwoordde kort dat het feit dat hij niet weigerde niet betekende dat hij dat niet had kunnen doen. Er klonk ergernis door in zijn stem, hij vond het nog steeds niks als iemand iets beter dacht te weten dan hijzelf. Toen begon hij te lachen. 'Voor mij is het geen probleem.' Zei hij, nog zachtjes na grinnikend, waarbij hij opstandig opzij keek.

Haar vingers gleden over het lege glas waarbij haar grip steviger om het glas werd wanneer hij met een geërgerde toon tegen haar sprak. Ze schonk nog een glas in die ze achterover sloeg. Dit werd de laatste want ze begon het nu al duizelig te krijgen. "Zoals altijd... Meer hoef ik ook niet van jou te verwachten." Hij weigerde haar toch met alles en ze was gewoon geen Sheila. Bij het zachtjes grinniken besloot Kirsten op te staan. "Ik wel..." Ze wankelde een beetje en rekte zich uit. "Ik zie je nog wel eens Kian." Haar stem klonk afstandelijk, een beetje hees door het vele drinken. "Doe de groetjes aan Sheila." Ze had niet eens in de gaten dat ze haar rugzak gewoon op de bar had laten liggen. Met vele moeite kwam ze de trappen op, keek naar de sleutel van haar kamerdeur en liep er naartoe. Daarna zakte het meisje in elkaar, trok haar benen naar zich toe en verborg haar gezicht in haar handen. Ze was misselijk geworden, alles draaide en het lukte haar nu even niet om in haar kamer te komen. Met een woede gooide ze de sleutel een stukje verderop. Waarom had ze nu met hem moeten drinken? Het was goed geweest om hem niet te zien want nu... Nu wist ze het zeker. Wat een zwakkeling was zij toch.

Bij haar afstandelijke toon werd het duidelijk dat dit het einde van hun samenkomst was, ze stond op, al was het wat wankel - de alcohol had een duidelijke invloed in dit alles- . Hij wilde haar helpen, maar bij haar woorden over Sheila liet hij dat maar zitten. Hij viel nog niet niet met kwade woorden uit, hield zich in en volgde haar wankele passen met zijn blik, toen ze richting zette naar haar kamer. Zonder enige plannen haar achterna te gaan weerde hij zich enkele momenten later van de trap af en keek weer naar de bar. Daar lag haar tas.. Hij vloekte binnensmonds en pakte een van de hengsels iets wat woest op en liep het meisje achterna. De informatie over de dertieners kon beter niet in verkeerde handen vallen. Boven aan gekomen zat hij haar onmiddellijk tegen de muur aan zitten.. De tas gleed als vanzelf uit zijn handen en voorzichtig, alsof hij een gewond dier naderde, kwam hij dichterbij. 'Kirsten?' Vroeg hij behoedzaam.

Haar ademhaling ging niet bepaald regelmatig en ze had echt het gevoel dat ze ieder ogenblik kon overgeven. Niet door de alcohol maar gewoon met alles waar zij mee zat. Kirsten had er gewoon genoeg van. Ze keek naar de sleutel die een eindje verderop lag en gefrustreerd liet ze een geluid van frustratie over haar lippen rollen. Wat een zooitje... De sleutel leek zo ver weg en alles draaide. Wanneer zij een bekende stem hoorde keek ze hem recht in zijn ogen aan voordat ze haar gezicht weer in haar handen verborg. "Kian... Ga weg, ik wil niet dat je mij zo ziet." Kirsten wilde niet zwak over komen en ook niet laten zien dat ze misschien toch teveel had gedronken.

Ze zag eruit alsof ze elk moment flauw kon vallen, haar gezicht was bleek weggetrokken en haar ogen stonden wazig toen de man haar aankeek. Ze zag er inderdaad belabberd uit. Maar dacht ze nou werkelijk dat het hem wat schelen kon? Kian haalde zijn schouders op. 'Wat jij wilt. Maar ik heb je wel in ergere situaties gezien.' Hij draaide zich om en pakte haar tas op en legde deze naast haar neer. 'Deze was je vergeten.' Weer draaide hij van haar weg en liep van de trap af naar beneden. Zijn voetstappen klonken hol op het hout van de trap.

"Alleen jij kan zo kil zijn. " De vrouw beet op haar onderlip en keek hoe hij de tas neerlegde. Ze kon het niet achterna gaan, nee ze zette zichzelf alleen voorschut. Wat had ze gehoopt? Dat hij vriendelijker tegen haar deed, haar hielp? Hij was nu samen met Sheila dus moest Kirsten het allemaal zelf op soppen. Ze kon niet langer meer een belasting voor hem zijn. De vrouw kroop zachtjes naar de sleutel en pakte het stevig vast. De zigeuner passeerde Kian met een geniepige grijns voordat hij de trappen omhoog liep. Hij was nog even naar beneden gegaan om wat te pakken. Toen hoorde Kirsten voetstappen naar boven komen. Kwam Kian toch terug? Nee het was de man van toen straks waar zij mee had staan dansen. "Gaat alles goed?" Vroeg hij met een apart accent. De vrouw keek met met een kleine glimlach aan. "Het gaat...prima..." Ze probeerde op te staan en de man ondersteunde haar gelijk toen ze bijna door haar benen inzakte. "Kom ik help u wel." Hij opende de deur van haar kamer, pakte haar rugzak en hielp haar mee naar binnen. Hij sloot de deur achter zich en deed het op slot. Kirsten plofte gelijk neer op bed en keek de man aan. "Bedankt voor uw hulp..." De man glimlachte. "Graag gedaan, zou ik u helpen uit kleden?" De vrouw keek hem vreemd aan. Wat zei hij nu? "Nee dat gaat mij wel lukken..." De man kwam naar haar toegelopen en boog zich voorover. "Ik sta erop... Kirsten's ogen werden een slag groter. "Ik zei...." sprak ze moeizaam uit. "Dat ik mij wel red." Haar alarmbellen begonnen af te gaan en ze wilde van het bed af. Hij duwde haar met gemak weer terug en pakte haar polsen beet die hij zo had kunnen breken als hij wilde. "Houd je stil of anders..." De vrouw begon tegen te stribbelen en hoorde hoe hij haar top scheurde. Hij legde een hand op haar mond zodat ze niet kon schreeuwen. Het was omdat ze zoveel had gedronken anders... Ze beet hem vol in de hand en trapte hem. Ze stond wankelend op en wilde naar de deur rennen. Hij greep haar bij haar haren en smeet haar tegen de muur waarbij er een bloedneus ontstond en trok haar broek ruw omlaag waarbij de knoop opensprong en de rits kapot ging. "Wees eens een braaf meisje" Hij gaf haar nog een klap tegen haar achterhoofd en ze voelde hoe alles nog meer begon te duizelen. "Nee..." Tranen sprongen in haar ogen. Dit moest gewoon een nachtmerrie zijn. Niet alweer....

Kian liep door, zonder nog te reageren op wat hem nageroepen werd. Zij was begonnen, niet waar? Bij het naar beneden lopen passeerde hij een van de zigeuners. Verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op, die man was toch al boven geweest? Ook zijn grijns trok de aandacht van de blonde man. Hier zat iets niet helemaal in de haak. Langzaam liet hij zijn blik naar boven dwalen, waardoor hij de man bij Kirsten halt zag houden. In het half donker was bijna niet te zien wat er boven gebeurde, maar het zag er op het eerste gezicht niet zorgwekkend uit, dus zette Kian nog maar enkele stappen naar beneden. Wat eerst echter onschuldig had geleken, bleek niet zo te zijn. Hij hoorde de verhoogde stem van Kirsten en de harde stem van de man, die haar op een commanderende toon toesprak. Toch twijfelde hij. Moest hij alweer de rennende engel spelen? Het had hem werkelijk niets meer dan ongeluk gebracht. Iets in zijn achterhoofd hield hem tegen.. Maar het andere stemmetje in zijn hoofd vertelde dat hij zich er niet mee moest bemoeien.. Hij had geen geweten, zou dat nooit hebben ook. Toch wist Kian het tegendeel te bewijzen, voor deze ene keer. Hij draaide zich om, al was het alleen om te kijken wat er aan de hand was. Met snelle stappen rende hij de trap op en hield halt voor de deur van de kamer waar Kirsten net nog voor gezeten had. Snel klopte hij op de deur, maar toen hij niets hoorde liet hij met zijn krachten het ijzeren slot openspringen. De deur vloog open. Het tafereel dat zich toonde deed zijn humeur niet ten goede. Dat de man zo macht op iemand anders uitoefende maakte hem woedend. Toch leek hij kalm toen hij vroeg waar hij in vredesnaam mee bezig was, alleen zijn ogen flikkerden fel. Enkele seconden later vloog hij echter door de lucht en verkocht de zigeuner een slag tegen zijn slaap. De man wankelde, maar probeerde toch terug te slaan. Tevergeefs, hij was geen vechter, hij had alleen op brute kracht van Kirsten gewonnen en Kian was dan ook te snel voor hem. Zijn been tikte tegen de knieen van de man, waardoor die omver viel, met zijn hoofd tegen het bed. Bewusteloos bleef hij liggen, terwijl de overwinnaar zich over het meisje heen boog. 'Kirsten?' Vroeg hij voor de tweede keer die avond.

Kirsten hoorde geklop op de deur. Ze stond op het punt te roepen dat ze er was maar hij stopte een zakdoek in haar mond, waardoor zij niet om hulp kon roepen. De deur vloog open. Tranen rolden over haar wangen maar een opluchting overnam haar lichaam. Kian was er... Hij was toch teruggekomen! De man lachte hem hard uit toen Kian zo beheerst vroeg wat er aan de hand was. Enkele seconden later vloog hij echter door de lucht en verkocht de zigeuner een slag tegen zijn slaap. De man wankelde, maar probeerde toch terug te slaan. Tevergeefs, hij was geen vechter, hij had alleen op brute kracht van Kirsten gewonnen. Het was dat de dame een beetje te diep in het glaasje had gekeken anders liet zij dit nooit toe. Dan had zij de man zelf wel een lesje geleerd. De vrouw keek naar de man die bewusteloos op de grond lag met zijn hoofd tegen het bed. De vrouw keek met grote ogen naar Kian, rende naar hem toe en sloeg haar armen om zijn middel. "Dankjewel...Dankjewel!" Ze had haar tranen niet in bedwang, haar lichaam rilde en ze droeg alleen nog haar lingerie. Ze had een aantal bloedvlekken verspreid over haar lichaam en haar gezicht zat zelf ook onder het bloed door de bloedneus.

Hij liet zijn armen over haar trillende, bijna naakte lichaam glijden. Ja, hij was er alweer. Kort hielden ze elkaar vast, tot Kian er een eind aan maakte en Kirsten een stukje van zich af hield. Haar gezicht zag er nog erger uit dan daarnet, waarschijnlijk zou ze een blauwe kaak krijgen en het bloed liep over haar gezicht. Hij voelde een sterke afkeer opkomen jegens de zigeuner. Hij liet het meisje dan ook helemaal los, om even met zijn voet tegen het enorme lichaam te duwen om te kijken of hij werkelijk buiten westen was. Dat was zo, dus trok Kian hem aan zijn handen naar buiten en sloeg de deur voor hem dicht. Die zou met fikse hoofdpijn wakker worden. "Neem jij maar een bad." Zei hij tot Kirsten, het klonk misschien bot, maar anders zou ze ook kunnen weigeren. Ze zou er van opknappen en de effecten van de alcohol zouden minder worden. "Ik regel het wel." Een vlucht gleed over zijn lippen, omdat hij besefte dat hij nu nog niet vertrekken kon. Hij liep naar beneden, sprak even met de barvrouw en kwam terug met een nieuwe sleutel. Zijn mantel had hij meegenomen, deze vouwde hij over haar schouders. "kom maar mee."

Ze leek nu zo fragiel, haar groene ogen lieten tekenen zien van angst en haar gezicht was al een beetje opgezwollen door de klap tegen de muur. Ook zou ze nog een bult krijgen op haar hoofd maar de man had haar tenminste niet kunnen... Ze kreeg beelden terug van haar verleden toen Joran haar door meerdere mannen hetzelfde had laten doen. Kirsten kon niet stoppen met rillen en gelijk kreeg ze spijt dat Kian dit weer had moeten opknappen. Hij was terug gekomen dat moest iets betekenen toch? "Sorry voor het altijd..." Haar stem rilde, klonk zacht als een fluistering alleen net iets harder. Ze leek nu een stuk jonger, niet het stoere meisje zoals gewoonlijk. Ze knikte zachtjes, misschien was het bad het beste om te doen om de man zijn ongewenste aanrakingen op haar lichaam te doen vergeten. De vrouw bleef op dezelfde plek staan met haar ogen naar de grond gericht proberend niet meer zoveel te trillen. Het was voorbij. Wanneer de deur open ging schrok ze toch even maar glimlachte zwakjes wanneer zij Kian zag. "Oké..." De beide personen liepen naar de badkamer en Kirsten zag een bad met daarnaast een pomp waaruit je het water kon pompen om zo emmers te vullen wat je in het bad kon gooien. Alleen moest het water op een of andere manier wel worden warm gemaakt.

Hij wierp een blik opzij, zij was nooit in staat om het bad zelf te vullen met water. Hij voelde zich net een babysitter op deze manier, maar toch zou hij het wel even opknappen, maar daarna zou hij vertrekken. Die zigeuners zouden haar echt niet meer durven lastig te vallen. Als hij vertrok zou hij Rage wel even waarschuwen op haar te letten. Nu hief hij zijn handen op en vanuit het niets begon de metalen pomp te bewegen. Alsof een onzichtbare kracht het ertoe aanzette. Ook toen Kian zijn ene hand liet zakken ging de pomp nog door, veel sneller dan een mens gekund had. Dit was eigenlijk een van de eerste keren dat hij deze kracht zo gebruikte bij haar in de buurt.. Toen de emmer vol was vloog deze naar het bad, om zichzelf leeg te kiepen en weer terug te vliegen. Dit ging zo een paar minuten door, maar ondanks de grotere snelheid dan normaal was, werd Kian een beetje ongeduldig. Uiteindelijk liet hij zijn handen zakken en liep naar het bad, waar hij zijn handen in liet zakken. Onwillekeurig trok hij ze snel terug. Het was nog ijskoud. Zachtjes gromde hij, vlammen ontstonden op zijn handen en hij stak zijn armen opnieuw in het water, nadat hij zijn mouwen had opgerold. Zo warmde hij het water nog voor haar op. Toen was hij er klaar mee. Hij hief zichzelf op en keek in haar groene ogen.

Haar groene ogen waren naar de pomp gericht. Kian wist het sneller te pompen als iemand anders. Hoe deed hij dat? Bezat hij de bijkracht van metaal? "Met de zwaarden... Ben jij geweest." Toen de emmer vol was vloog deze naar het bad, om zichzelf leeg te kiepen en weer terug te vliegen. Dit ging zo een paar minuten door, maar ondanks de grotere snelheid dan normaal was. Ze was onder de indruk dat hij het bad zo snel wist bij te vullen. Uiteindelijk liet Kian zijn handen in het bad zakken. De man gromde zachtjes, vlammen ontstonden op zijn handen en hij stak zijn armen opnieuw in het water, nadat hij zijn mouwen had opgerold. Kian warme zelfs nog het water voor haar op, wat een luxe. De vrouw keek naar zijn kristalblauwe ogen en glimlachte nu lief naar hem. "Bedankt..." zei de vrouw schor. Haar ogen waren nu naar de grond gericht terwijl zij haar hand uitstak. Kirsten pakte zijn hand zachtjes vast. "Wil je blijven?" vroeg ze met een hese stem en van onder haar lange wimpers keek zij de man aan. "Morgen zal ik weer zijn wie ik normaal ben maar nu..." Ze slikte voor kort. "Nu ben ik... ben ik bang om alleen te slapen."

'Welke zwaarden?' Vroeg Kian, nu begreep hij werkelijk niet waar ze het over had. "Zwaarden" alleen was niet echt een duidelijke beschrijving. Hij boog zich weg van het bad, dat nu gevuld was met lauw-warm water. Het zag er aanlokkelijk uit en bijna was Kian er zelf ingesprongen. Zijn spieren ontspanden zich. Het leek hem zeer gemakkelijk af te gaan, maar zijn krachten gebruiken koste meer energie dan je zo zou denken. Toen ze zijn hand pakte was hij niet eens verbaasd, hij kende deze kant van haar misschien zelfs beter dan de kille kant, die ze bij hem in de buurt maar zelden had laten zien. Ze leek aanhankelijker te worden als ze in gevaar was of was geweest. Hij liet zijn hand uit de hare glijden en keek haar even nadenkend aan. Eigenlijk wilde hij weg. 'Ik kan Rage wel waarschuwen, die wilt vast wel naast je raam blijven zitten.' Antwoordde hij. Het klonk misschien bot, maar hij was nou eenmaal niet iemand waar je zomaar van op aan kon. Het was gevaarlijk om op hem te vertrouwen, want hij kon zomaar verdwijnen en nu kondigde hij het zelfs nog aan. Daarnaast had de ruzie van de vorige keer er toch zeker voor gezorgd dat hij minder voor haar over had. Als zij de naam Sheila uit sprak werd hij al helemaal gek en dat had ze vandaag alweer gedaan. Dus wilde hij weg. Voor hem was het nog geen tijd om te gaan slapen. Hij liet zijn vingers langs haar haar glijden. 'Wees niet bang.'