De grot - Rijk van de tweeling.

Nieuwe meeeet.

Ik had even een plannetje uitgewerkt (the walking dead gekeken dus kreeg inspiratie)
Omdat zij dus haar wapens verloren heeft (rage is ze verloren in het gevecht, uit de tas gevallen)
moet zij dus een overval gaan plegen bij de smid, ergens buiten de stad.
Op dat moment komt Kian gaar tegemoet en worden ze omsingeld door allemaal wachters !
Dan moeten de twee samenwerken om uit de problemen te komen...

Zoiets?

Rage is uit de tas gevallen!? Maar is goed idee!

ik bedoel de spullen hahahaaha!
haar wapens,

kan jij een smid topic maken?
dan doe ik eerste post.

Yesss

Dit was een heel nieuw leven voor Scarlet. Aangezien ze zoveel jaren op dezelfde manier had geleefd, in het afgelegen wijkje bij Palio met niet veel roering in haar leven, was de overgang erg groot. Ze moest eraan wennen om zover van huis te zijn en niet constant om te kijken naar de gezondheid van haar oma. Ze kon niet ontkennen dat ze zich niet voordurend zorgen maakte om haar oma, maar die had haar verteld dat ze haar eigen weg moest gaan. Dus na de komst van het vreemde lichtbolletje Q besloot Scarlet samen met Artemis te reizen omdat dit haar de kans gaf om veel ervaring op te doen en nieuwe connecties te nemen. Ook was het waarschijnlijk niet helemaal veilig om op een plek te verblijven. De schemering was gevallen en het was vrij frisjes. Scarlet wist niet helemaal precies waar ze zich bevond, maar ze wist dat ze een slaapplek nodig had. Ze sloeg haar cape wat beter om zichzelf heen, maar ze kon aardig goed tegen kou dus dit viel wel mee. Ze liep te zoeken naar een plek samen met Artemis. Deze zou waarschijnlijk niet bij haar slapen, maar maakte wel zeker dat ze een goede plek had. Scarlet probeerde door de aarde te voelen of er ergens iets geschikt was voor een overnachting. Ze had geen tent, enkel twee dekens om op en onder te slapen. Haar voeten zochten de grond af en stuitten uiteindelijk op de grot. "Artemis, ik denk dat ik hier slaap vannacht," zei ze tegen haar draak die nu haar natuurlijke groene kleur droeg. Ze glimlachte naar haar draak die afscheid nam en opvloog om haar eigen plek te zoeken. Toch bleef ze in de buurt, maar enkele meters afstand. Een eindje verderop streek ze neer op een vlakke plek. Scarlet schoof de struiken opzij en ging de grot binnen.

Belle liep op een rustig tempo over de uitgestrekte grasvelden. Af en toe boog ze haar hoofd om wat gras te eten en dan knerpte het door de stilte. Het gras was door Jacks aanwezigheid bevroren, net als je rest van de omgeving. De temperatuur daalde tot een aantal graden onder het vriespunt en de lichte nevel die er hing vertoonde hier en daar kleine ijskristallen, die glinsterden in het kleine beetje licht dat er nog was. Ook Belles gewei begon licht te geven, zoals altijd 's nachts. Jack zat rustig op haar rug en keek toe hoe de grond en het gras wit werden van het ijs dat ontstond doordat elk afzonderlijk watermolecuul bevroor. Niet dat Jack weet had van moleculen. De mist werd dikker en op een gegeven moment zo dik, dat deze mist door Jacks kou veranderde in sneeuw en het plaatselijk sneeuwde. Jack vond het heerlijk om te zien hoe de wereld om hem heen koud werd, want hij hield van kou. Niet dat dit, of enige andere emotie, van zijn gezicht af te lezen was. Dat was emotieloos als altijd. Na een tijdje sprong hij van Belles rug en liep zelf verder met zijn staf. Door de kou was zijn adem te zien, net als die van Belle en andere levende wezens die zich in Jacks koudefront begaven. Op een gegeven moment draaide Belle zich om. Ze was bij een lekker stukje gras aan gekomen en ging wachten tot Jacks kou daar vandaan was getrokken en het lekker mals werd. Haar gewei gaf steeds feller licht en dat liet Jack nu achter zich, tot hij bij een paar bosjes aankwam. De blaadjes aan de struiken kleurden wit en het patroon van de nerven was goed te zien door de bevriezing. Jack vond het een mooi gezicht. Hij brak een blaadje af en plaatste het in het web bovenin zijn staf, waar mee winterse dingen hingen als ijskristallen en ijsklontjes.

Scarlet zat een tijdje tegen de wand van de grot aangeleund. Het was een aangename plek en een goede plek om in te overnachten. Veilig van regen en al die dingen. Na een tijdje begon ze pas te merken dat ze een beetje zat te rillen, tot haar eigen verbazing. Het was eerder nog helemaal niet zo koud geweest en de winter kwam tot eindelijk een beetje tot zijn eind? Verontwaardigd sloeg Scarlet haar cape dicht om haar heen en keek naar de uitgang van de grot. De struiken die zich ervoor bevonden hadden een witte, bleke rand om hun bladeren. Ze trok haar wenkbrauwen omhoog en stond op om te kijken wat er gebeurde. Ook door de grond voelde ze een vreemde kou die niet lekker voelde. Ze kwam bij de grot vandaan en keek naar degene die dit veroorzaakte.

De grot was verborgen achter de struiken, dus Jack zag hem niet. Maar omdat hij toch wel doorhad dat het avond was geworden, vond hij wel dat hij zich klaar moest maken voor de nacht. Hij hief zijn staf. De bol in het ijsweb begon rond te draaien en na een tijdje spoot er sneeuw uit, die snel een dikke laag op de grond vormde. Jack sliep het lekkerst in een laag sneeuw, dus die maakte hij. Zodra de laag sneeuw er lag, bewoog hij zijn staf over de grond en er ontstond een ijsblok. En dat deed hij meerdere keren. Hij ging na een tijdje verder op de blokken die er al stonden en hij maakte in tien minuten even een iglo. Misschien een raar gezicht, een iglo in het midden van een weiland, maar het deed Jack nog steeds denken aan thuis. En hij sliep er beter in. Uiteindelijk was het huisje af en Jack keek er even naar. Hij zette een paar stappen achteruit en speurde de omgeving af. Dat hij zijn kracht gebruikte wilde niet zeggen dat hij er niet voorzichtig mee was. Hij was eens keer aangevallen en sindsdien was hij op zijn hoede. Maar leven zonder ijs en kou kon hij niet, dus dat deed hij niet. Hij liep naar een struik in de buurt en plukte de frambozen die eraan hingen. De vruchten bevroren en waren keihard toen Jack ze aanraakte. Zo vond hij eten het lekkerst. Twee ervan liet hij ontploffen en hij zei de zegening, het waren offers voor de Koning en Koningin van de Winter. Jack blies een tevreden waterdampwolkje uit en ging voor zijn iglo zitten. De staf plantte hij voor de ingang en hij at de frambozen.

Het was dan wel het einde van de winter, dus Scarlet had er rekening mee gehouden dat het nog koud kon zijn, maar hier was ze niet op gekleed. De kou zorgde voor rillingen over haar hele lichaam en ze sloeg haar cape stevig om zichzelf heen, de capuchon over haar hoofd getrokken. Ze had het wel gezien, dat de jongen dit veroorzaakte. Ze vroeg zich sterk af of ze hier wel op in moest gaan, misschien was het gevaarlijk en moest ze zich er niet mee bemoeien. Misschien wel beter. Ze beet op haar lip, haar koppigheid won het van haar verstand. Misschien stond hij wel aan haar kant? Ze kwam tussen de struiken vandaan zodat het duidelijk was dat ze er ook was en keek nog altijd verbaasd naar de jongen met het witte haar als sneeuw. De plek waar zij zich nu bevond was sneeuw. Ze hield nooit zo van sneeuw. Hierdoor was de grond koud en bedekt met een laag waardoor ze de grond minder goed kon voelen en haar voeten er bijna afvroren. Nu ook, haar voeten waren verschrikkelijk koud. Ze keek de jongen licht beschuldigend aan, maar hij kon ook niet weten dat zij er was. "Ehm, hallo," zei ze tegen hem. Het was een beetje vreemd dat ze opeens tevoorschijn kwam.

Jack was nooit verrast, dus ook niet nu, nu dit meisje uit de struiken stapte. "Hoi," zei hij op zijn altijd neutrale toon. Hij zag dat ze het koud had, maar hij zette zijn kou niet uit. Dat kon hij niet en dat wilde hij niet. Trouwens, hij stond ook op blote voeten, ze moest er maar aan winnen. Jack draaide naar het meisje toe en keek haar aan. Hij stond nu voor de ingang van de iglo en nam het meisje even in zich op. Hij zette zijn staf op de grond en leunde er een beetje op, maar hij bleef perfect rechtop staan. Ook zoiets waar Jack goed in was, hij had een perfecte houding waar niets aan af te lezen was. Misschien werd het opgevat als hooghartigheid, maar dat was dan maar zo. Uit Jacks houding sprak niets, net als uit zijn gezicht. Hij liet niet zien wat er in hem omging. Hij keek om toen Belle aan kwam lopen. Ze had het malse gras gegeten en zat nu wel vol. De rendierdraak keek even naar het meisje dat er stond en zakte daarna naast de iglo door haar poten, waar ze lekker bleef liggen. Ook zij had geen moeite met kou. Beiden hadden liever kou dan warmte, ze hadden een hekel aan warmte.

Scarlet keek naar de jongen en voelde zich een beetje ongemakkelijk. Wat moest ze hier nu weer mee? Ze had de perfecte plek gevonden om te overnachten, maar nu met deze kou... De jongen zag er ook niet uit alsof hij zomaar even weg ging of voor haar al het sneeuw weer zou laten verdwijnen. Nee, volgens haar vond hij het wel prima zo, waarom had hij het anders gedaan? Vuur was niet haar element dus kon ze zichzelf ook niet opwarmen. "Ik geloof niet dat het mogelijk is om je kou ergens anders heen te verplaatsen?" De toon waarop ze dit zei was vragend, maar ze wist het antwoord al. Ze zuchtte en zorgde dat er wat sneeuw onder haar voeten verdween zodat ze de normale grond weer voelde. In haar hoofd seinde ze Artemis dat er iemand was met de mogelijkheid om iets te sturen en dat ze op hun hoede moesten zijn, straks kwam hij van het dertiende rijk. Ze zou zo snel mogelijk wel moeten kunnen als dat het geval was.

"Oké," zei Jack. Anders dan iedereen altijd verwachtte, was hij aardig. Dus ook nu. Als iemand hem vroeg weg te gaan, dan ging hij weg, dan was hij weer alleen en dat vond hij het beste. Hij hief zijn staf en concentreerde zich. De bol in het web bovenin begon snel rond te draaien en al het ijs om hen heen ontplofte. Daarna werd het stukje voor stukje naar de bol gezogen en het verdween erin. De kou bleef wel en de bladeren en grassprietjes waren nog steeds blauw omdat ze bevroren waren, maar dat alles zou verdwijnen zodra Jack weg was gegaan. Belle was inmiddels ook weer gaan staan, maar Jack was nog niet van plan om op haar rug te gaan zitten. Hij draaide zich wel naar haar toe, maar bleef staan. Hij had het gevoel dat het meisje nog iets zou zeggen en zijn gevoelens waren altijd juist, omdat ze er bijna nooit waren. Als ze er dan wel waren, dan was het goed dat ze er waren.

Oh nee, de jongen ging nog echt weg ook. Scarlet beet op haar lip. Ze vond het geen fijn gevoel dat ze iemand had laten weggaan. Misschien was het er ook ietwat bot uitgekomen, zo bedoelde ze het niet. Ze hoopte niet dat de jongen zich rot voelde. Ze keek naar hem. "Sorry," zei ze tegen hem en zocht daarna een beetje hakkerig naar woorden. "Ik bedoelde niet... nee, ik wilde je niet wegjagen," voegde ze er een beetje onhandig aan toe. Ze zou zich niet goed voelen als ze wist dat ze iemand zomaar had weggejaagd. De kou was dan wel vervelend, maar nou, misschien kon ze dan wat verder in de grot slapen. En was die kou echt nodig? Het leek haar van niet, ze had niet zo'n behoefte aan kou, al helemaal niet aan het einde van de winter. Het was in haar ogen een beetje vreemd dat iemand zo van kou hield.

"Dat weet ik," zei Jack, nog met zijn rug naar het meisje toegekeerd. Natuurlijk had het meisje het niet zo bedoeld, ze had alleen zijn kou irritant gevonden. En die kou kon hij niet uitzetten. Maar naast de kou was er nu verder niks meer. Hij draaide zich weer om en keek het meisje aan. Echt recht in de ogen. Hij keek niet weg, want hij kon iedereen gewoon een hele dag aanstaren en dan de hele persoonlijkheid van diegene aflezen, terwijl er uit zijn eigen ogen niets op te maken was. Belle zakte weer door haar poten, want ze wist dat Jack hier uiteindelijk zou blijven. Hij plantte zijn staf in de grond, die daardoor meteen nog kouder werd, en leunde er een beetje tegenaan.

Scarlet beet op haar lip toen hij haar zo aankeek. Dat was een beetje ongemakkelijk. Ze hield er niet zo van als mensen lang naar haar keken, dan begon ze vaak te denken dat er dingen mis met haar waren en begon ze dingen te denken. Ze wendde haar blik af. "En, eh, je gebruikt magie, niet waar?" vroeg ze rustig aan hem terwijl ze een hand door haar bruine haar. "Waar.. kom je vandaan?" vroeg ze daarbij. Straks kwam hij van het dertiende rijk, dan moest ze maken dat ze wegkwam. Artemis volgde alles ook al en had haar kop geheven om vanaf haar beschutte plekje alles te bekijken. Zo kon ze Scarlet te hulp schieten als het nodig was, hoewel ze zelf ook heel wat aankon.

"Ja," antwoordde Jack op haar vraag naar de magie. "Ik kom uit het Rijk van de Vissen." Dat was alles, hij vertelde niet waar precies, waarom hij zijn magie constant gebruikte en andere eventuele toevoegingen liet hij ook achterwege. Want dat was precies wat het waren, toevoegingen. Ze hadden geen groot nut, dus vond Jack het niet nodig om ze te vertellen. Hij zei alleen waar het om ging en niet meer. Hij bleef het meisje aankijken met zijn heldere ogen, ook al zag hij dat ze zich er ongemakkelijk bij voelde. Dat ging vanzelf wel over, als ze gewoon terug keek en diep in zijn ogen keek. Niet dat ze dan iets zou zien, maar de meeste mensen werden gerustgesteld door de kalmte.

Een zucht van opluchting verliet de mond van Scarlet en ze glimlachte op dezelfde manier naar hem. "Ah, ja. Het rijk van de vissen, hè? Daar ben ik ook wel eens geweest," zei ze rustig en vertelde Artemis in haar hoofd dat het goed was. Voor zover ze de jongen kon vertrouwen. "Ik bezit ook magie," zei ze rustig tegen hem, misschien was ze te snel van vertrouwen en te open, maar daar kon ze niets aan doen. Ze keek hem weer aan, omdat je toch naar iemand ging kijken als je tegen dat persoon sprak. Ze deed haar cape wat beter zodat ze wat beter tegen de kou kon, die wel iets beter te verdragen was nu hij op een afstandje was. Misschien zou Artemis bij haar moeten gaan liggen als ze hier dan toch verbleef vannacht.

Jack knikte alleen maar bij haar opmerking over dat zij ook magie bezat. Verder bleef hij haar zwijgend aankijken. Hij kende het meisje niet, had niets met haar en had dus ook geen gespreksstof. Maar hij liep ook niet weg, want daaruit sprak te veel en Jack deed nooit iets waaruit iets sprak. Boven hen verschenen de eerste sterren, maar ze werden bijna verbleekt door het licht van Belles gewei, dat even helder scheen als een ster. Jack vond sterren mooie dingen, maar Belles gewei was het mooist dat hij kende. Hij draaide zijn staf rond in zijn hand en keek nog steeds naar het meisje, wetend dat hij haar door dit zwijgen misschien in verlegenheid zou brengen of de schrijfster niet aanzette tot nieuwe inspiratie.

"Of de schrijfster niet aanzette tot nieuwe inspiratie" lol, daar weet hij toch niets van?
-

Scarlet beet op haar lip en haalde daarna langzaam haar schouders op voor zichzelf. Blijkbaar was hij niet in de mood voor een beetje praten, dat zou zij ook niet zijn als ze net bijna was weggestuurd, maar dan nog. Ze draaide zich om naar de plek waar Artemis lag en floot kort op haar vingers zodat Artemis bij haar zou komen liggen. Ze zou het niet erg vinden als de jongen hier ook verbleef, maar dan had ze wel extra warmte nodig nog. Artemis kwam al snel weer aanstappen door de bebossing om bij Scarlet te gaan liggen. Kort keek ze even naar de jongen en zijn... dier. Het was geen draak dus ze herkende het niet zo. Het was een rendier-achtig, iets. Artemis liet haar grote lijf voor de ingang van de grot zakken, bovenop de struiken.

Belle was wel degelijk een draak, dus ze keek op toen ze de andere draak aan zag komen. 'Hallo,' zei ze in de Drakentaal met haar lieve, warme stem. Ze was spraakzamer dan Jack, veel spraakzamer, en één van de weinigen die hem kon laten lachen, puur door de klank van haar stem. Ondertussen stond Jack nog steeds tegenover het meisje. Waar zou hij het in hemelsnaam over moeten hebben, vraag ik me af. Jack niet, want Jack vond het niet nodig om ergens over te praten. Praten was niet zijn sterkste punt, of eigenlijk wel, want hij was heel goed met de paar woorden die hij van tijd tot tijd sprak. Daar bleek dan wijsheid of begrip uit, of de kalmte die hij altijd al uitstraalde. Maar emoties niet, hij wist zo te praten dat je uit zijn woorden niet op kon maken hoe hij zich voelde. Dat soort woorden gebruikte hij alleen bij zijn vrienden, waar hij er trouwens wel genoeg van had.

new
---

Bonnie waande door het struikgewas. Ze had een mes bij zich die ze soms nodig had om wat takken weg te snijden. Ach dat kreeg je als je niet over de gemaakte paadjes in een bos liep. Ze was op weg naar een dorpje verderop, het begon al een klein beetje te schemeren en ze wilde eigenlijk niet in de wildernis slapen. Als dat zou moeten zou ze John wel roepen om haar te beschermen, maar toch sliep ze liever in een warm bed.

Vic hield wel van schemering, alles werd er zo schimmig van. Hij zat boven op de rotsen boven de ingang van de grot en had zijn pijl en boog gespannen. Hij zat er al een paar uur en hij wist zeker dat het niet meer lang zou duren voor de dieren in de omgeving dachten dat hij ook een rots was. Konijnen had hij namelijk nog niet gezien, maar hij had wel eten nodig. En hij hoefde maar een konijn te zien om dat eten te hebben, hij schoot toch altijd raak en binnen een paar seconden. Af en toe bewoog hij zijn hoofd een beetje, maar niet te veel. Hij zag vanuit een ooghoek hoe de eerste ster aan de hemel verscheen en hij moest meteen aan Darsol denken. Die was in de Ruimte, waar dat ook mocht zijn, en genoot van Oneindige Duisternis en Sterrenlicht.

Bonnie merkte dat de sfeer killer werd. Ze voelde altijd goed aan als er iets ging gebeuren, het hing in de lucht. Misschien had het wel te maken met het feit dat ze aura's kon lezen. Ze wist het niet. Maar in ieder geval voelde ze het nu. De dieren waren stil, alsof er iets op de loer lag. Toen ze per ongeluk op een takje ging staan hield ze stil. Het geluid had best hard door het bos geklonken, en galmde na in haar oren. Haar ogen flitsten heen en weer, maar ze zag niemand.