De grot - Rijk van de tweeling.

Vic had net een konijn gezien, toen er een takje kraakte. Omdat hij zo snel was met schieten, raakte hij het vluchtende dier nog in zijn achterste. Daarom sprong hij snel naar beneden om het arme beest uit zijn lijden te verlossen. Hij hield het beestje omhoog en keek om zich heen naar de oorzaak van het krakende takje. Hij zag niemand, maar wilde geen risico's nemen. Hij hing het konijn aan zijn riem en legde een pijl klaar op de pees. Die wees hij in de richting van het geluid en hij begon zachtjes die kant op te lopen.

Bonnie verzette geen stap, maar keek om zich heen, tot ze opeens iemand aan zag komen lopen. Jammer genoeg zag ze geen gezicht, en hopelijk zag die persoon haar ook niet. Ze bleef gewoon stilstaan, stond half naast een boom en hoopte dat ze niet op zou vallen. De kans dat dat wel gebeurde was natuurlijk erg groot, dus hield ze haar hand stevig om het mes heen gevouwen.

Vic vond de schemering nu wel irritant en hij liet zijn handen fel oplichten. Zo zag hij Bonnie naast de boom staan. "Hé, Bonnie," zei hij vrolijk, maar dat hij haar herkende, wilde niet zeggen dat hij zijn boog liet zakken. Hij herinnerde zich nog hoe de vorige keer af was gelopen. Eigenlijk had hij dat heel jammer gevonden, want hij vond haar best een leuk meisje. Maar ja, ze had hem aangevallen en hij was wel nog zo slim om niet te flirten met zijn tegenstandsters.

Bonnie zag opeens een fel licht. Even was ze verblind, en ze hoorde "Hé, Bonnie," maar kon niet zien wie het was. Pas toen haar ogen gewend waren aan het licht herkende ze Vic. Nou ja, het duurde even voordat ze op zijn naam was gekomen. 'Vic' zei ze met gespannen kaak en ze keek hem met koude ogen aan. Ze ging even normaal staan en haar ogen flitsten naar zijn boog, als hij die pijl nu zou laten schieten was ze dood, en dat gevaar besefte ze maar al te goed.

"Aww, je wordt er nog steeds niet blij van om mij te zien, hè," zei Vic lachend over de manier waarop ze zijn naam had uitgesproken. "Ontspan toch een beetje. Het is jouw schuld dat ik nu zo tegenover je sta, er hadden veel leukere dingen tussen ons kunnen gebeuren." Hij gaf haar een knipoog en legde zijn lichtgevende hand weer op zijn pees, om die naar achter te kunnen trekken en te schieten, binnen een seconde. In het licht van zijn hand zag hij iets blinken in haar hand en hij dacht dat het een mes was.

Bonnie keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Denk maar niet dat wij ooit iets hadden kunnen krijgen honey' zei ze sarcastisch glimlachend, ze was wel biseksueel maar had het eigenlijk wel gehad met jongens. Arrogant dat ze meestal waren, of in ieder geval de meesten die zij tegenkwam. Ze hield het mes naar achteren, was niet van plan hem aan te vallen, ze had geen zin in een gevecht.

"Zei ik daar dan iets over?" vroeg Vic met opgetrokken wenkbrauwen, maar met een vrolijke glimlach. "Oja, jij was natuurlijk vanaf het begin af aan al bezig om achter de waarheid te komen." Hij grinnikte. "Ach, die heb je. Kan het het dan nu niet achter je laten?" Hij ging een beetje ontspanner staan. Zijn gezicht was een beetje schimmig, doordat het van onderaf beschenen werd. Het kostte trouwens wel energie, maar omdat die energie niet werd gebruikt om iemand te helen, viel de hoeveelheid mee.

'Je doelde er op' zei ze en ze leunde nonchalant tegen de boom aan. Hij had haar niet in de beste bui getroffen, en ze was niet zo verlegen en lief als normaal. 'En nee, als er ooit een gevecht uitbreekt dan zal ik je niet sparen' zei ze met ijzige ogen. Ze zag er waarschijnlijk wel iets anders uit dan de vorige keer dat hij haar gezien had. Volwassener. Haar hare hingen stijl over haar schouders, ze droeg een legergroen jasje met een zwart shirt en een zwarte strakke broek. Ze droeg donkerbruine laarzen die speciaal ontworpen waren om door moerassige gebieden te reizen, maar waar je ook snel op kon rennen.

"Hmm, misschien wel," antwoordde Vic eerlijk. Liegen tegen Bonnie had toch geen zin, dat had hij de vorige keer wel gemerkt. Daarom was hij nu heel goed geworden in antwoorden verzinnen die niet gelogen waren. Hij leunde op dezelfde manier als zij tegen de boom aan, genoeg bij haar vandaan om geen gevaar te lopen en haar te blijven zien. Zelf hield hij ook zijn pijl nog op de pees, want spannen en schieten kon hij toch binnen een seconde. "Maar je kan niet ontkennen dat het heel vervelend was," zei hij met een ondeugende grijns.

Wacht even, ik reageer zo, maar wat bedoel je met die laatste zin die hij zegt?

Dat momentje voor Bonnie met het mes begon.

Ja maar als je iets niet ontkent zeg je toch juist dat het heel vervelend was? Of bedoel je "Je kunt niet ontkennen dat het niet heel vervelend was" ???

Dat tweede bedoel ik.

hahaha, ik ben echt irritant maar ik snapte het niet -___-"
----

Bonnie zag hoe zijn aura dezelfde kleur hield. Maar waarom zou hij hierover liegen? Ze keek hem afkeurend aan bij die laatste woorden. 'Je bent wel erg vol van jezelf hè?' vroeg ze hem met opgetrokken wenkbrauwen. Bah, hij was echt stukken irritanter dan dat ze hem herinnerde. 'En wat als ik zeg dat het niet vreselijk was? Het zal zich toch nooit meer herhalen' zei ze stug. Het mes had ze nog steeds stevig vast, maar onzichtbaar voor hem te zien.

"Ik wil dingen alleen weten, ik ben niet vol van mezelf," zei Vic glimlachend. "Maar als dat zo is, dan zou ik vragen of het niet voor herhaling vatbaar is. Gewoon even alles opzij zetten en opnieuw beginnen. Ik ben een hele aardige jongen, hoor." Hij stak speels zijn tong uit en legde zijn boog tegen zijn been. Nog steeds zou alles binnen een seconde gebeuren, dus Bonnie had nog steeds geen schijn van kans.

Bonnie keek hem even onderzoekend aan. Ze vond deze jongen echt heel erg apart. Ze vertrouwde hem niet, helemaal niet zelfs, maar had eigenlijk ook wel door dat wat zij deed nogal irrationeel was. 'Nou, dat verklaart alles' zei ze sarcastisch, maar ze glimlachte wel, een soort van, bijna, niet echt eigenlijk. 'En natuurlijk is het niet voor herhaling vatbaar' zei ze, en ze vroeg zich af waar hij dat idee vandaan had gehaald. 'Maar overnieuw beginnen is een goed idee'

"Oké, we zullen wel zien," zei Vic en hij stak zijn hand uit, om de hare te schudden. "Hallo, ik ben Victor, maar zeg jij maar Vic." Ze zouden overnieuw beginnen, dus dan deed hij dat. Maar hij hing zijn pijl en boog nog niet op zijn rug. Daarvoor hing er nog teveel spanning tussen hen in. En nog steeds vond hij dat jammer, maar hij zou er niet meer over doorgaan. Bonnie scheen het niet heel erg te waarderen.

Bonnie vond het ongelofelijk dat hij nog steeds dacht dat hij een kans maakte. Ze wilde eigenlijk tegen hem zeggen dat ze laatst een meisje ontmoet had dat ze leuk vond. Maar ze had het nog tegen niemand gezegd, ze was een beetje bang voor de reacties. 'Bonnie' zei ze terwijl ze zijn hand schudde. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' vroeg ze hem, want ze wist niet of ze het ooit gevraagd had, of dat hij het ooit gezegd had. Als dat het geval was dan was ze het vergeten, en ze vroeg het zich wel af.

Vic bleef vrolijk glimlachen en trok zijn hand weer terug. "Negentien," zei hij simpel. Als mensen vroegen naar je leeftijd kon het de goede kant op gaan, wist hij uit ervaring. En hij was trouwens nog niet zo heel lang negentien, bijna een kwart jaar. Maar goed, dat maakte ook niet zoveel uit. "En hou oud ben jij dan? Vind je het trouwens erg om hier mee door te gaan bij een kampvuurtje?" Hij liep achteruit de bosjes in, terug naar de ingang van de grot, waar hij begon met het maken van een vuurtje.

Bonnie keek hem even aan, hij was twee jaar ouder. Dat was best wel wat. 'Zeventien' zei ze, en ze was het eigenlijk niet eens met hem, maar het begon echt al donker te worden en ze wilde nu ook niet alleen door het bos lopen. Even twijfelde ze, maar toen liep ze toch maar achter hem aan. Achter de bosjes was een grot die ze anders nooit gevonden had, en Vic begon met het maken van een kampvuurtje. Bonnie stond een beetje ongemakkelijk te kijken met het mes in haar hand.

Met een goed gemikte waterstraal uit zijn fles sloeg Vic het mes uit Bonnies hand, voor ze kon reageren. "We zouden opnieuw beginnen," zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. Daarna prutste hij verder aan het vuur en zodra dat goed genoeg brandde, begon hij met het maken van een spit voor het konijn. Daarna moest het beest ook nog gevild worden en hij had genoeg manieren om dat niet aan háár te vragen. Van zijn kant was dat onmannelijk en het was verder gewoon niet gepast.