De wapensmid in Ikra - Rijk van de boogschutter.

Kian bleef zwijgend luisteren naar haar verhaal. Hij vond het lastig haar niet in de rede te vallen, maar nu wist hij zijn mening voor zich te houden om haar uit te kunnen laten praten. Hij wilde dolgraag vertellen dat hij precies hetzelfde gedaan had, al was hij misschien niet het beste voorbeeld qua daden, hij kon haar niet verloochenen om wat ze gedaan had. Het was zo oneerlijk wat haar overkomen was, dat Kian niet verbaasd was om haar gesloten en misschien zelfs onzekere innerlijk. Het was al bijzonder dat ze er met een gezond verstand vanaf was gekomen. Voor zover je je gezonde verstand kan bewaren in een wereld als deze, een die gedomineerd wordt door een zucht naar macht, geld en eer. Het was moeilijk om hier jezelf te kunnen blijven en toch had zij op een of andere manier toch een eigen identiteit voor elkaar weten te krijgen. Op zo'n jonge leeftijd zou ze vast wel wat trekjes van de jongen hebben overgenomen, maar toch was ze zichzelf, voor zover hij daar over oordelen kon. Ze was geen tweede versie van hem geworden, ergens moest ze toch van hem gehouden hebben. Kian had zich in eerste instantie nooit zo laten domineren, hij was van jongs af aan al onafhankelijk geweest en waarschijnlijk was hij nog veel eerder tot de conclusie gekomen dat hij beter af was zonder diegene die hem zo zou behandelen zoals de jongen, die dus zo op hem leek, haar behandeld had. Terwijl haar woorden maar verder rolden over haar wangen, zoals de tranen over haar wangen rolden, bleef hij luisteren, totdat ze uitgesproken zou zijn. Ze waren gestopt met om elkaar heen draaien, maar Kians hand lag nog steeds op haar heup. Hij veegde een traan van haar wang, haar groene ogen stonden nat van de tranen. Toch kon hij er niet toe komen om wat liefs te zeggen, hij wist gewoonweg niet hoe hij haar kalmeren moest en ergens had hij spijt van de vraag die hij haar had gesteld. Aan de andere kant wist hij ook dat het goed was voor haar om het verhaal eens kwijt te kunnen. Hij dacht dat hij wel de enige zou zijn die het ware verhaal wist. Behalve misschien die blonde jongen. Nee, die was niet bij zijn gezonde verstand geweest. Kian woelde even door zijn haar en liet zijn arm om de smalle middel van het meisje glijden. Vooral het feit dat ze zwanger was geweest had hem erger geschokt dan je in eerste instantie van hem zou verwachten. Ze had een zeer moeilijk leven geleid en ze had harder moeten vechten voor haar vrijheid dan hij. Omdat hij misschien voor een andere manier van vrijheid streed. De vrijheid om te kunnen doen en laten wat hij wilde, terwijl zij vocht voor haar bestaansrecht. 'Raak jezelf niet kwijt, Kirsten.' Ze was o zo vastbesloten. Maar zou ze haarzelf niet uiteindelijk verliezen als ze altijd alleen moest vechten tegen de wereld? Al moordend?

De tijd leek langzaam door te tikken ook al hoorde je niet het vertrouwde getik van de wijzer. Klokken waren in deze tijd vrij ongebruikelijk want de meeste konden zich niet eens een klok veroorloven. Je wist meestal de tijd door de kerk die altijd deden klokken luiden op een heel uur, dan alleen wist je hoe laat het was. Of je had een haan die je in de ochtend wekte dan wist je dat het tijd was om op te staan. Kirsten wist niet zeker of zij er goed had gedaan om dit wel allemaal aan Kian te vertellen. Hij vroeg erom en zij wilde een iemand haar kant van het verhaal laten horen. Niet die onzin wat er door de steden werden verteld om de stedelingen of dorpelingen angst aan te jagen. Ze vond het een lief gebaar dat hij een traan van haar wang afveegde maar de vrouw had geen behoefte aan medelijden. Dit was nu eenmaal gebeurd en deze fout zou zich in de toekomst niet meer herhalen. Dat zwakke, onschuldige meisje van vroeger wat je alles kon wijsmaken bestond niet meer. Zijn arm om haar middel voelde vertrouwd aan alsof hij alles wel leek te begrijpen wat zij zojuist aan hem had verteld. Op een vrij hoog tempo daar niet van met vele details overgeslagen. Niet alles ging hem aan. "Gebeurt niet Kian." De vrouw veegde haar tranen weg met de mouw van haar kostuum. "Alleen hoop ik op een dag dat zij mij met rust zullen laten alleen zie ik dat niet zo gauw gebeuren. Ik ben nu eenmaal geen engeltje en ik heb ook mijn dingen nodig. Echter kan ik niet gewoon een stad binnenwandelen zonder tientallen wachters achter mij aan te hebben." De vrouw keek voor kort naar de grond voordat zij de volgende woorden tegen Kian fluisterde. "Ik wil geen medelijden."

Hij hoefde niet meer te weten dan zij vertellen wilde, het getuigde al van een groot vertrouwen dat ze hem dit alles verteld had, zij geloofde waarschijnlijk dat hij haar op haar woord zou vertrouwen, Kian had een gezond verstand en hij zag heus wel dat ze hem niet iets op de mouw probeerde te spelden. Ze was niet werkelijk slecht, ook nooit geweest. De omstandigheden dwongen haar om slechte dingen te doen. Al was de grens tussen goed en slecht net zo wazig als een langzame overgang tussen zwart en wit. Hij liet zijn arm van haar afglijden en deed een paar stappen naar achter, zodat hij zich weer op het zachte bed kon laten neerzakken. Hij keek haar met een nadenkende blik een tijdje aan. 'Ik denk niet dat ik iets ken als medelijden of medeleven.' Hij had zijn geharde karakter van zichzelf en er zat niet iets in hem dat was gebroken in zijn verleden. Niemand zou er achter kunnen komen waar Kian's manier van handelen vandaan kwam, zelfs niet als je zijn hele verleden zou uitpluizen. Het leek eerder alsof Kian altijd al zo geweest was, onveranderlijk. Was hij wel werkelijk mens? Hij stak zijn hand uit en vouwde zijn vingers om haar pols, zodat hij haar naar zich toe zou kunnen trekken. 'Leef met de dag, ken geen zorgen.' Vertrouwde hij haar toe. Hij wist dat dat voor haar moeilijk moest zijn. 'En stort je vooral niet tegen beter weten in, in de problemen die voor je liggen. Doe wat je hart je op dat moment ingeeft. Soms is je gevoel beter dan je verstand, zo heeft het voor mij altijd gewerkt.'

Twijfels bleven in haar hoofd rond spoken want wie zei dat dit een goed idee was? Hem alles vertellen althans de helft ervan. Zij vroeg aan hem wat hij van haar wilde weten en dit vroeg hij aan haar. Niet het verhaal naar het verleden maar de reden waarom zij zo extreem werd gezocht. Kian vertelde haar dat hij geen medelijden of medeleven kende wat de vrouw niet bepaald deed verbazen. Hij leek iemand die zich niet veel deed interesseren voor anderen. Alleen hij en Astor tegen de rest van de wereld. Dat vond Kirsten ook wel weer leuk aan hem want dat maakte hem gewoon de persoon die hij was. Hij deed zich niet anders voor, wilde niet perse leuk gevonden worden door anderen en deed waar hij achter stond. "Je hart is net zo koud als ijs maar elk ijslaag weet wel te smelten als de zon er lang genoeg op schijnt." De vrouw voelde zijn vingers om haar pols om vervolgens naar hem toe getrokken te worden. De vrouw kwam naar voren en leunde dichterbij om hem naar achteren te duwen zodat hij op het bed lag. De vrouw ging boven hem hangen met haar handen aan beide zijkanten van zijn hoofd gerust. "Live your life like it's your last one." sprak ze tegen hem met een kleine glimlach om daarna in zijn kristalblauwe ogen te kunnen kijken. In het donker leken haar ogen de kleur te hebben van Aventurijn. Mysterieus, niet zo helder als overdag en een duistere glans erin gerust. "Kian..." De vrouw maakte haar haren los zodat het golfde als een waterval zo om hun heen alsof ze waren opgesloten in hun eigen web. "Dit geeft mijn hart in op dit moment." Ze kwam dichterbij met haar gezicht, hun lippen enkele milimeters van haar verwijderd echter kuste zij hem dit keer niet. Nu liet zij het aan Kian over want als hij het niet wilde dan moest hij haar nu wegduwen of zijn hoofd de andere kant op richten.

In plaats van te blijven staan duwde ze hem naar achter en Kian kon niets anders doen dan zich naar achter te laten zakken, op de zachte dekens van het enorme bed. Hij keek in haar ogen, omdat hij werkelijk nergens anders naar kijken kon, zo dicht hing ze boven hem. Het was donker en haar gezicht was maar voor een gedeelte zichtbaar, ook haar ogen kon hij niet werkelijk goed zien, het schijnen van het licht was weg en er was mysterie voor in de plaats gekomen. Haar stem die zijn naam zij veroorzaakte een rilling over zijn rug. Haar haar streek in zijn gezicht en hij wist niet anders dan te antwoorden wat haar hart haar ingaf, als ze dit werkelijk wilde zou hij het haar niet ontzeggen, hij had haar eerder al gewaarschuwd, maar ze liet zich niet wegdrijven. Hij drukte zijn lippen zacht op de hare, dit keer was er in zijn kus veel meer gevoel en hij trok haar lichaam bovenop zich, zijn arm gleed om haar middel en hij schoof met zijn vrije hand hun twee lichamen verder naar de bovenkant van het bed, zodat zijn benen niet meer over de rand heen hingen. Hij likte langs de onderkant van haar lip. Het voelde nog steeds vreemd om haar te kussen en ergens in zijn achterhoofd was een stemmetje die zei dat dit niet verstandig was. Maar sinds wanneer luisterde hij werkelijk naar zijn brein?

Haar bleke huid zag je misschien nog het meest in het donker want voor de rest was de kamer in duister gehuld. Het licht van de maan scheen maar zwakjes door het ruit waardoor zij Kian’s blauwe ogen heel lichtjes want voor de rest was zijn gezicht in het duister gehuld. Haar vingertoppen verkende de huid van zijn gezicht zachtjes strelend. Haar aanrakingen waren teder, liefelijk en alles behalve ruw. Kian moest een keer anders behandeld worden en Kirsten zou de eerste zijn. De vrouw luisterde nooit naar andermans hun waarschuwing totdat ze haar vingers brandde of uiteindelijk op de blaren moest zitten. Wanneer hun lippen met elkaar verzegelde stokte haar ademhaling voor kort omdat dit heel anders aanvoelde als de vorige twee keer. Dit keer toonde Kian het initiatief om haar te kussen, hij wees haar nu niet af. Stiekem verlangde de vrouw naar meer en dat alleen door de aanraking van hun monden. Kian trok haar lichaam bovenop zich zodat de vrouw nu boven hem lag. Haar gewicht zou vast niet belastend zijn want veel aangekomen afgelopen maand was zij ook niet. Je voelde niet zo zeer meer haar botten uitsteken maar de oude was zij nog lang niet. Zijn arm gleed om haar middel wat een veilig gevoel gaf en de schoof met zijn vrije hand hun twee lichamen verder naar de bovenkant van het bed, zodat hun benen niet meer over de rand heen hingen. Haar mond opende een klein beetje om zijn tong ingang te verschaffen. Haar tong gleed langzaam langs de zijne, streelde het verkennend om hem eens goed te leren kennen. Het voelde nog een beetje onwennig maar dat liet ze varen. Zij wilde hem, dat vertelde haar hart tenminste.

Hij voelde het stokken van haar adem en hij glimlachte even, voor enkele seconden. 'Dat voelt toch beter, of niet?' Hij sloeg zijn andere hand ook om haar middel heen en schoof zijn vingers langs het randje van haar bovenkleding, om zijn lippen daarna weer op de hare te drukken. Hij kende geen tederheid of soepele bewegingen. Hij was dan ook veel ruwer dan zij, zijn lichaam bleef om meer vragen en een hungerend gevoel begon te groeien in zijn keel en onderbuik. Hij trok Kirsten dichter naar zich toe en liet zijn ruwe vingers door haar zwarte haar glijden, dat nu los langs haar gezicht hing. Hij gleed met zijn tong langs de hare, trok zich terug en zette zijn lippen meerdere malen in haar nek. Likkend en bijtend kwam hij zo weer bij haar mond uit. Nog steeds vertelde iets hem dat het niet handig was waar ze mee bezig waren, maar Kian negeerde het stemmetje in zijn achterhoofd nog steeds. Het was nu al te laat om nee te zeggen want zijn lichaam had zijn zinnen op het meisje gezet. Hoe waren ze hier zo in terecht gekomen? Hoe kwam het dat hij juist met de vrouwen waar hij ruzie mee had, in bed belande? Hij wist het zelf niet en waarschijnlijk wist niemand anders dan zijn eerdere slachtoffers dat. Zijn ruwe woede was misschien juist zijn charme en vrouwen dachten altijd weer dat zij hem wel zouden kalmeren kunnen. Kians vingers grepen zich vast in de stof van haar kleding en een scheurend geluid klonk, dus liet hij weer los en liet zijn handen onder de stof glijden.

“Ja…” sprak ze subtiel uit met een verleidelijke ondertoon. Haar vingers gleden onder zijn shirt om zo zachtjes over zijn rug te strelen. Daarna ruste zij haar hand op de bovenkant van zijn schouder. Kirsten merkte hoe de temperatuur van haar lichaam begon te stijgen nu Kian zo onder haar lag. Het gaf haar een gevoel van macht zo bovenop een man. Haar kleding voelde verstikkend aan. Maar God, wat werd het warm wanneer hij haar weer kuste. Zijn vingers door haar zwarte lokken voelde prettig aan. Gaf haar een aangename tinteling en wat wilde zij dat hij niet stopte met het spelen van haar haren. Haar grip werd een klein beetje slapper terwijl ze met haar slanke vingers door zijn haren liet glijden. Een kietelend gevoel trok door haar lichaam wanneer hij haar in de hals kuste. Een gevoelige plek voor de vrouw. Ze voelde haar hart nog harder slaan in haar borstkas. Ze voelde haar wangen gloeien en zou zich er niet over verbaasd hebben als ze een lichtrode kleur hadden gekregen. Haar hand, die eerst nog door zijn haren had gestreeld, lag nu stil terwijl ze hem voorzichtig om zijn nek geslagen had. Bij het geluid van scheurend stof keek Kirsten verbaasd op met een kleine glimlach. “Ik wilde nog vragen of je mijn kleding heel wilt laten maar helaas, ben ik nu al te laat mee.” De vrouw kuste zijn lippen, nam zijn onderlip zachtjes tussen haar tanden om er lichtjes aan te trekken. Een ondeugende handeling terwijl ze nu zijn slaap kuste, zijn kaaklijn en vervolgens hem zachtjes in de schouder beet om het daarna te kussen. Haar andere hand gleed van zijn rug vandaan om daarna haar vingertoppen zijn buik te kunnen betasten. Om zijn gespierde lijnen te voelen. Alleen al met het voelen besefte zij dat de man een gespierd lichaam moest hebben. Nu herinnerde het haar weer aan de avond waar hij zich schaamteloos zijn shirt had weten uit te trekken. Voor haar ogen nog wel!

Net als al de andere keren dat hij zich in een soortgelijke situatie had bevonden, moest hij zijn best doen om haar niet te verbranden met de hitte die in zijn lichaam ontstond, het bloed begon steeds sneller te stromen en als hij er niet op lette zouden de vlammen van zijn ledematen slaan. Hij hapte naar adem en trok zijn hand weg toen er weer vlammen ontstonden op zijn vingers. Hij doofde de vlammen en streelde de vrouw over haar bovenbenen en billen. Hij lachte tussendoor even en trok de rest van haar kleding nu toch maar helemaal stuk, een scheur ontstond, vanaf haar schouders tot de onderkant van het kledingstuk. Het stemmetje leek het opgegeven te hebben, waarschijnlijk dacht nu zelfs de verstandige kant van Kian dat hij hier niet meer ophouden kon. Er zou iets heel opvallends moeten gebeuren dat het tweetal elkaar weer los zou laten. Waarschijnlijk zouden ze zelfs als twee dieren doorgaan als een groep wachters nu binnen zou stormen. Hij likte langs haar volle lippen en lied zijn handen haar lichaam verkennen. Misschien was hij wel vergeten dat het juist Kirsten was die nu op hem lag, zo liet hij zich gaan. Hij bleef toch een man..

Zijn lichaam begon steeds meer onder haar vingers te gloeien. Als hij zijn temperatuur niet onder controle hield dan kon zij zichzelf nog aan hem verbranden. Haar vingers pakte de rand van zijn shirt, trok het over zijn hoofd om het daarna op de grond te gooien. Zij hield het nog heel, de vrouw leek nog koel te blijven zelfs in deze situatie. Zij moest altijd de touwtjes in handen hebben want ze mocht zichzelf niet verliezen. Haar groene ogen keken naar zijn hand waar vlammen ontstonden op zijn vingers. Mannen. Alweer klonk er een scheur die doortrok tot de onderkant van het kledingstuk. Haar tong gleed langs de zijne, kuste hem passioneel voordat zij de kus verbrak en recht op hem ging zitten. Zij liet de stof van haar kleding afglijden waardoor je haar bovenlichaam in volle glorie zag. Geen korset, geen bh (als ze die hadden in die tijd) gewoon haar ronde borsten waar de maan lichtjes op scheen. Haar witte huid, haar zwarte haren. Ze leek wel op een duistere sneeuwwitje.

De stof gleed van haar huid af als waterdruppels dat zouden doen. Ze zat overeind en zo had Kian vol zicht op haar plotseling naakte bovenlichaam. Haar slanke middel en haar ronde borsten pronkten in het donker en Kian slaakte een zachte zucht. Met zijn gespierde armen duwde hij zichzelf omhoog, zodat zij als het ware op zijn schoot zat. Hij streek bewonderend over haar ontblote hals met zijn ruwe vingers. Om daarna zijn lippen vluchtig op de hare te drukken. In hem was een honger ontstaan naar haar, die hij nu moest lessen. Zijn handen gleden langs haar huis naar beneden en hij vouwde zijn armen om haar middel, hij trok haar tengere lichaam strak tegen zich aan en beet zachtjes in haar hals. Verder bleven zijn handen niet stilliggen. Zijn linkerhand schoof naar haar borst toe en hij kneep haar zachtjes in haar tepel, terwijl zijn rechterhand haar rug bleef strelen. Zo liet hij zich naar achter zakken, met haar lichaam tegen zich aangedrukt. Hij voelde haar hart kloppen tegen zijn borstkas en een zachte kreun ontsnapte aan zijn lippen. 'Kirsten..' Fluisterde hij zachtjes in haar oor, om haar weer heftig te zoenen. Het zou gewoon zonde van zijn tijd zijn om die zachte lippen niet op de zijne te voelen.

Haar haren vielen als een waterval over haar schouders terwijl zij de man doordringend bleef aankijken. Haar vingers gleden over zijn blote borst, taste het zachtjes af in het donker. De man duwde zichzelf omhoog waarbij de vrouw als het ware op zijn schoot kwam te zitten. Zij kantelende haar hoofd een beetje zodat de man met zijn ruwe vingers haar onblote hals kon bewonderen. Haar ademhaling ging onregelmatig door zijn aanrakingen die zij van top tot teen voelde. Kippenvel ontstond op haar armen en haar nekharen kwamen omhoog van de genot die zij voelde. Haar satijnzachte lippen beantwoorde zijn kus, streek met haar tong langs zijn onderlip en sloeg haar arm om zijn hals. Haar hart begon sneller te kloppen en heel even vreesde de vrouw of hij dat hoorde. Een kreun verliet haar lippen, zacht wanneer zijn tanden in haar huid drukte. Haar andere vingers gleden over zijn schouderblad terwijl haar ademhaling zwaarder begon te klinken. Haar ogen gesloten om te kunnen genieten hoe hij haar tepel kneedde. Een onschuldig geluid van genot vloeide over haar perzikkleurige lippen om haar ogen even dromerig te openen. Dit gebeurde dus echt en de honger naar hem begon steeds meer bij haar te groeien. Dadelijk verloor zij haar koele controle. Kian wekte haar ongekende lust op die lang had stilgezeten. “Kian…” sprak ze uit tegen waarbij haar warme adem zijn oor streelde, haar tanden zachtjes in zijn oorschelp zette voordat zij de man weer vurig kuste. Echter verbrak zij de kus om haar lippen zijn hals te drukken, naar beneden en zijn riem begon te open. Met haar tanden trok ze de riem uit de luis en legde het achter Kian’s zijn nek, trok zijn hoofd lichtjes omhoog door middel van de riem, zijzelf boog meer voorover om hem weer vurig te kunnen kussen. Hun tongen in een passionele dans verwikkeld.

Hahahaaha, ik heb een ideetje. Wat als ze nou verstoord woorden, door wachters of door Rage ofzo? Dan blijft die frustratie zo bij ze hangen. Ik kan het niet uitleggen

Kian lachte opeens zachtjes. 'Mooi, je weet mijn naam nog.' Om de woorden te kunnen spreken week hij voor enkele seconden van haar lippen af, om ze daarna weer op elkaar te drukken en zijn tong langs de hare te laten strelen. Haar warme adem gleed langs zijn hals en hij kreeg het steeds warmer. Hij kreunde zachtjes van frustratie toen haar hoofd naar beneden gleed en zij met haar tanden zijn riem losrukte. Zo werd hij door haar omhoog getrokken en hij werkte daar zeker niet bij tegen. Hij sloeg zijn arm weer om haar tengere lichaam en masseerde met zijn andere hand haar zachte borst. Daarna draaide hij met een ruk zijn lichaam en hij legde haar dominant op haar rug neer. Hij boog zijn lichaam over haar heen en na zijn blik over haar naakte huid te hebben laten glijden, drukte hij zijn lippen weer op de hare, zijn bewegingen werden steeds ruwer, hij had zichzelf niet meer in bedwang. Hij streek met zijn hand over de binnenkant van haar dijen en maakte daarna haar zwarte broek los, hij moest zijn best doen niet ook deze van haar lichaam af te scheuren. Dat ging nou eenmaal sneller. Een zachte kreun ontsnapte zijn lippen, hij wilde meer, en snel.

JAAA SUPER VET! XD
En zo gaan ze meer naar elkaar verlangen, hahaha!
----

"Boven wonder boven is dat blijven hangen." sprak ze op een speelse uit uit om de man toch nog een beetje te plagen/ Hun monden vonden elkaar weer, kuste elkaar weer met de nodige passie terwijl hij tongen in een lustig spel waren verwikkeld. De kreun zorgde voor zelfverzekerdheid waarbij een triomfantelijk gevoel bij haar omhoog kroop. Een soort bengeltje die op haar schouder danste van plezier. Kirsten voelde zich gewild. Een kreun rolde over haar lippen wanneer hij haar borst masseerde. Dit voelde echt heel goed, Kian wist precies hoe hij een vrouw moest beminnen. Kian draaide haar met een ruk om zodat zij met haar rug op de zachte lakens lag. Haar haren lagen gespreid over het bed wat een vrij adembenemend uitzicht gaf. De vrouw voelde zijn ogen op haar huid brandde en Kirsten deed schaamteloos hetzelfde. Zijn bovenlichaam was werkelijk goddelijk. Zij wilde meer. Hij begon haar langzaam van haar broek te ontdoen en op dat moment schoot er een pijl door het ruit. Glas brak en Kirsten voelde een hevige pijn in haar schouder. "ARGH!" Ze duwde Kian meteen van zich af, haalde de pijl gauw uit haar schouder met haar kiezen natuurlijk op elkaar en gooide het vervolgens op de grond. "Wachters, ze hebben ons gevonden." Daar ging het moment.

Kian heeft al zijn kleding nog aan trouwens haha

Ze werden verstoord alsof ze wakker werden uit een droom. Een raam vloog aan diggelen en een pijl boorde zich in Kirsten's schouder. Kian voelde hoe hij achteruit werd geduwd, dus sprong hij snel overeind. Hij keek even naar haar naakte lichaam en kwam tot de conclusie dat hij maar moest zorgen dat de wachters niet naar binnen zouden komen om zich aan haar te goed kunnen doen. Hij sprong van het bed, gelukkig had hij al zijn kleding nog aan, alleen zijn riem zat niet meer om zijn middel. Hij raapte snel het zwaard op dat hij had afgepakt en sloeg een nieuwe pijl weg, die zich in zijn been had willen boren. Hij liet het handvat daarna los en pakte zijn boog. Hij ging met zijn rug tegen de deur staan. Het zwaard kletterde op de grond, maar Kian hief zijn boog en pakte zijn koker pijlen. Hij kneep zijn ene oog dicht, terwijl hij een pijl op de boog legde en deze richtte hij richting het gat in de ruit. Niemand zou ongestraft voor het glas kunnen verschijnen, want Kian kon zien als een havik in het donker en hij schoot nooit mis. De eerste pijl met de gouden tinten vloog al door de lucht en een ijzingwekkende kreet klonk door de lucht, als teken dat hij raak had geschoten. Kian lachte grimmig. Hij zou de wachters eens leren dat ze zich niet moesten bemoeien met de zaken van deze man. Hij pakte een nieuwe pijl en een nieuwe kreet klonk door de lucht. Daarna werd het stil. Waarschijnlijk was het de wachters ook duidelijk geworden dat ze hierdoor niet naar binnen zouden kunnen komen..

Mijn oprechte excuses
__
De vrouw voelde het bloed langs haar arm druppelen alleen werd de wond al gauw weer geheeld. De pijn begon weg te gaan. Zij pakte het doek van het laken, scheurde het en bond het als een soort top om haar borsten heen. Hier moest zij het maar mee doen ook al kon je nu naar haar buik kijken en zag je haar brandwond bij haar zij goed. Zij maakte vlug haar haren weer vast in een staart om gauw haar rugzak te pakken die zij over haar schouder gooide. Daarna haar kruisboog in haar handen en ging naast Kian staan. "Ze zullen nu via een andere weg naar binnen komen." Haar stem klonk niet meer hees, verlangend of verleidelijk. Het klonk kil, op haar hoede en zin om de wachters eens een lesje te gaan leren. "Ik ben naar beneden." De vrouw trok haar laarzen aan en deed haar broek gauw goed want zij wilde niet in haar blote kont gaan rondrennen. Met snelle passen rende zij de trap af en hoorde de wachters tegen de deur slaan die uiteindelijk met een klap op de grond viel. Meteen schoot Kirsten een aantal pijlen die ze stuk voor stuk wisten te raken. Ze rende naar buiten richting de boom om er in te klimmen. Van boven kon zij hun makkelijk zien maar de wachters haar niet. Vanuit de boom schoot ze weer een aantal pijlen naar de wachters die aan kwamen rennen. De vrouw was zo geconcentreerd bezig geweest dat zij de geritsel van de bladeren niet goed had gehoord. Plotseling voelde zij een doek tegen haar mond die haar adem leek weg te nemen. Ze rook een vieze geur die diep in haar neusgaten doordrong. Haar zicht begon slechter te worden en echt spartelen of tegenwerken had geen zin. Haar lichaam voelde slapjes aan en bewusteloos viel zij in de armen van de magiër.

Kian richtte zijn blik nog steeds op het raam voor hem en knikte alleen even toen het meisje naast hem kwam staan en hem toevertrouwde dat de mannen wel een andere weg naar binnen zouden vinden. Hij wilde haar nog waarschuwen en zeggen dat ze vooral bij elkaar moesten blijven, dat ze samen sterker zouden zijn, vooral hier, omdat de deur voor de kamer hen nog beschermen zou. Ze was echter al weggeglipt en Kian onderdrukte een harde vloek en gaf alleen aan een paar zachte scheldwoorden toe. Waarom kon ze niet nadenken op zulke momenten, of deed ze dat juist wel.. In ieder geval nam ze verkeerde beslissingen. Hij schoot nog een laatste pijl door de ramen, om daarna ook door de deur te verdwijnen. Hij kende dit huis beter dan het meisje en ook de omgeving was als een stel foto's nog op zijn netvlies geprojecteerd. Hij klom door een schuin raam naar boven, waardoor hij op het dak terecht kwam. Het was donker en in zijn zwarte kleding was hij niet te zien. Plotseling werd zijn gezicht echter verlicht als hij vuurbollen naar de wachters beneden gooiden. Deze leken echter om iets te juichen, maakten zich niet druk meer om de man op het dak. Die zouden ze later wel krijgen, nu hadden ze het duivelskind te pakken.. Kian wist echter niet wat er aan de hand was en hij keek verrast naar de vluchtenden. Wat was er aan de hand? Waar was Kirsten? Hij legde een pijl op zijn boog en keek om zich heen, zoekend. Wetend dat hij iedereen raken kon die zich aan haar zou vergrijpen.

De magiër had de vrouw over zijn schouder gegooid terwijl hij ondertussen door het bos liep. De vrouw hing als een lappenpop met haar ogen gesloten, haar armen hangend over zijn schouder/rug. De man keek rond op een lege plek in het bos, stampte met zijn voet op de grond waarbij een stuk grond werd opzij geschoven door een wachter die naar hem glimlachte. "Ik heb mijn spullen al terug, zij is voor jullie." Hij gooide het meisje alsof het niets was naar de wachter die haar met gemak opving. Ze woog nauwelijks iets. Hij keek naar het lap stof om haar borsten en grijnsde breed. Nog een prettige avond. De magiër liep weer verder naar het rand van het bos en plotseling kreeg de magiër een flinke klap tegen zijn hoofd waarbij hij met een smak op de grond viel. Een drakenstaart kwam alles behalve zacht aan. Rage pakte de rugzak van Kirsten door middel van zijn tanden, snoof er zachtjes aan om de geur van Kirsten op te pikken en volgde het spoor wat tot een dood einde leidde. Kirsten hoor je mij, Kirsten! Het leek net of de vrouw wakker werd uit een diepe slaap totdat ze merkte dat zij was vastgeketend aan de muur. Haar mondhoeken gingen omhoog bij het zien van de wachters om haar heen. Van die opgewonden honden die niet konden wachten totdat ze aan hun bot konden likken. Gingen zij haar verkrachten? Kirsten begon hard te lachen. "Willen jullie mij lichaam?" De vrouw spreidde haar benen. "Kom er maar in" Een wachter trok gauw zijn broek samen met zijn boxershort omlaag, greep de vrouw bij haar haren omhoog, trok haar broek gauw naar beneden en wilde ruw bij haar naar binnen stoten. Op dat moment stond hij stil alsof iemand hem tegenhield. Kirsten bewoog zachtjes met haar hoofd en de wachter deed haar beweging na. Bloedsturen. Ze begon er steeds beter in te worden. Als een lappenpop begon hij op de wachters in te slaan, het werd een regelrechte bloedbad. Eentje liet ze leven om haar ketens te kunnen loslaten. "Bedankt" Zij rustte haar handen bij zijn nek, leek net of zij hem wilde kussen en brak zijn nek in 1 beweging. Ze veegde haar handen schoon voordat zij keek waar zij zich precies bevond. Ergens ondergronds. Ook eventjes haar broek weer snel opgetrokken voordat zij verder ging lopen. Rage zoek Kian, misschien heeft hij je hulp nodig. De duistere draak sloop langs de bomen, zocht naar de geur van Kian om hem uiteindelijk te vinden. Na ongeveer een minuut of 10 vond Kirsten de trap waar zij omhoog klom om daarna ondergronds de grond te betasten. Slim gemaakt. Ze schoof het stuk opzij en klom weer naar boven. De maan scheen nu recht op haar gezicht, haar ogen rood doorlopend door het bloedsturen. Kirsten was nog niet stabiel of sterk genoeg om dat te gebruiken. Haar aderen vielen nog meer op door de huid die nog bleker leek als de sneeuw zelfs. Ze zag eruit als een spook. "Kian?" Een man kwam van de schaduwen vandaan maar het was Kian niet. Op dat moment kwam er een golf van vuur en Kirsten schreeuwde. Beelden kwamen weer terug, dezelfde angst. Jij zult branden.

Kian keek om zich heen, maar zag het meisje nog steeds niet. Hij zou haar moeten gaan zoeken, al kwam het neer op het zoeken naar een speld in een hooiberg. Soepel liet hij zijn lichaam van het dak afvallen, zodat hij in de struiken terecht kwam, daar verborg hij zich voor enkele minuten, terwijl de wachters langs hem heen renden. Iets leek hen geroepen te hebben en ze haasten zich weg van het huis, alsof de duivel hen op de hielen zat. Kian trok zijn wenkbrauwen op en keek tussen de bladeren door naar de rennende voeten, met een vragende uitdrukking op zijn gezicht. Hij wist niet dat Kirsten al gevangen genomen was en dat de wachters zich terugtrokken omdat ze hier toch niets meer te zoeken hadden.. Hij vroeg zich af waar ze heen gingen, vanaf de lucht zou hij dat kunnen zien.. De lucht. Astor! Zijn stem klonk misschien zelfs wanhopig toen hij de gouden draak om hulp vroeg. Astor zou hem sowieso helpen, zelfs al bracht hij daar zijn gouden schubben mee in gevaar. Eigen bleef de draak nu altijd uit de steden, sinds Kian van de dertieners gehoord had. Het suizen van de wint verraadde de komst van een vliegend wezen en Kian kwam al overeind, met de gedachte in zijn achterhoofd dat het Astor wel moest zijn. Maar nee, het was Rage die voor hem in de straten landde. Een verbaasde blik gleed over zijn gezicht. Waarom was Rage hier, waarom niet bij zijn baas? Het was helaas onmogelijk om het hem te vragen, aangezien het wezen toch geen antwoord zou kunnen geven. Hij liet zijn blik over de draak heenglijden, totdat hij een luide brul in de lucht hoorde. Een geluid die allen zou kunnen wegjagen. Astor streek naast Rage op de grond. 'Waar is Kirsten?' Vroeg hij aan de andere draak, nadat Kian hem bij had gepraat. Met zijn klauwen pakte hij de man vast en zette hem op zijn rug, zonder dat hij had kunnen tegensputteren. Zo steeg de gouden draak op en volgde de weg die Rage zou leiden. Zo doorkliefden ze de duistere nacht, om de grote vuurzuil te naderen die over de daken gleed.. Astor brulde, Kian hief zijn armen en zo gleed de draak als een adelaar die zijn prooi in ogen kreeg, naar beneden..

Haar handen waren voor haar gezicht gerust voelde de vlammen tegen haar huid branden. Een stuk huid brandde gewoon weg en de geur alsof iets was verbrand drong Kirsten haar neusgaten diep door. Ze beet op haar onderlip omdat zij niet wilde kreunen van de pijn. Haar wonden begonnen langzaam te herstellen. Er verscheen weer een laagje huid op haar armen. De maan gaf haar meer kracht desondanks dat zij was uitgeput door het bloed sturen. “Je had je spullen toch al? Waarom ben je hier?” Haar groene ogen stonden gevaarlijk een expressie op haar gezicht gerust zo angstaanjagend je wist niet wie je nu voor je had. Het bloedsturen bracht negatieve gevaren met zich mee sommige sloegen daar zelfs in door. Werden gek, isoleerde zichzelf en focuste zich alleen nog maar op het bloedsturen. De magiër kwam een stap dichterbij echter wist de vrouw vocht uit de bladeren te halen om haar heen. De bladeren gingen langzaam dood van uitdroging. Zij sloeg met haar waterzweep richting zijn voet. “Nog een stap dichterbij en je zult het berouwen.” De magiër begon haar recht in haar gezicht uit te lachen. ”Jij bent bang voor vuur niet waar? Het zal je berouwen want je draak heeft mijn spullen weer terug genomen. Je had beter nooit een voetstap kunnen zetten in mijn gebouw.” De magiër stak allemaal bomen in de fik waarbij de vrouw werd ingesloten, zij kon geen kant meer op. Ook zou Kirsten dat niet durven want de dansende vlammen herinnerde aan haar zwakke ik. De angst voor vuur leek weer langzaam terug te komen hoe meer de vlammen in haar buurt kwamen dansen.

De duistere draak keek naar de man die hem verbaasd leek aan te kijken. Kirsten had hem hier naartoe gestuurd dat wilde zij. Zijn duistere schubben lichte blauw op, zijn ogen stonden scherp. Ze moesten zo snel mogelijk daarheen. Gauw kwam de gouden draak in aantocht die een vraag aan hem stelde. Volg mij. De draak steeg op, vloog steeds hoger de lucht in totdat het hele bos in zijn zicht was. Hij nam de geur van zijn bazin op maar hij zag al iets. Vuur… Rook. Daar moet ze zijn! Dat kon niet anders.

Haar lichaam wilde niet naar haar luisteren want de vrouw bleef gewoon staan op de plek kijkend naar de vlammen die steeds dichterbij kwamen. De magiër lachte naar haar zielige vertoning want wie was nu zo angstig voor vuur. ”Kijk dat meisje eens hier staan. Waar is die grote mond van je gebleven? Kirsten keek hem met grote ogen aan, haar lippen als een streep gevormd. “Genoeg…” Kirsten rende op hem af, ontweek een vuurbal wat hij naar haar schoot en haalde uit met haar voet. Een high kick zo onder zijn kin. Ze ging op hem zitten, greep zijn handen vast zodat hij niet kon vuursturen. De man lachte, blies en spuwde vuur recht in haar gezicht. Kirsten dook naar achteren, zag een aantal van haar lokken wegbranden. Haar hele lichaam trilde door de plotselinge vuur recht in haar gezicht.

De conclusie die Rage had getrokken, was ook al in Astor en Kian opgekomen. Ze suisden op vol tempo achter de draak aan, niet helemaal op de hoogte van de angst die het meisje voor vuur in het speciaal voelde, al hadden ze er in hun achterhoofd misschien wel kennis aan, maar wel wetend dat ze op moesten schieten vanwege de krachten die de magier op haar uit zou kunnen oefenen, de man was sterk. Astor uitte nog een luide brul voordat hij met een luid gekraak achter de brede smid op het dak landde. Het dak hield het gewicht van de mensen en de enorme draak bijna niet. Astor spuwde vuur, bevocht de man met zijn eigen element. De man zou nooit tegen twee draken en twee mensen met krachten kunnen vechten, al was de ene van hen misschien al erg verzwacht. Het meisje leek zich altijd teveel te verzwakken, meer te proberen dan haar lichaam eigenlijk aankon. Misschien was dat wel de reden dat Kian er altijd vrij gemakkelijk vanaf kwam. Of misschien gebruikte de man wel meer zijn brein dan zij dat deed. Veel hoefden ze nu echter niet te doen. De smid draaide zich woest om en stuurde met zijn krachten de vlammen van de draak zoveel mogelijk om zich heen. Het lukte echter niet helemaal en toen de vuilenzuil uitweek, bleek dat verschillende stukken van de kleding van de smid in goud waren veranderd.. De man trok bleek weg. Hij had gehoord van de krachten van deze gouden draak, de geruchten waren tot ver in de omtrekken gehoord. Hij had gehoopt kennis met dit magische wezen te maken, maar niet op deze manier.. Hij kon nooit vluchten als hij in goud zou worden veranderd, om altijd als een standbeeld te blijven staan op dit dak. Kian weerde dat lot gelukkig. Astor, hij heeft geen nut meer voor dit rijk als gouden beeld. Astor brulde, hij was het er niet helemaal mee eens, maar luisterde wel. Hij was gevoelig voor argumenten. Terwijl zij met zijn tweeen de smid afleidden, hoopte Kian dat Rage het meisje op zou tillen en zou vluchtten, dan hoefden ze de smid niet te doden en konden ze er verder rustig vandoor gaan, voordat er weer tientallen wachters om hen heen zouden staan.. Kian schoot verschillende vuurbollen op de man af, vanaf de rug van de draak. De meeste wist de man af te weren, maar toch werd hij een paar keer lelijk geraakt. En terwijl Astor nog een nieuwe vuurzuil op de man afvuurde, dit keer zonder zijn gouden schubben eer aan te doen, pakte Kian zijn boog en richtte een pijl op de smid. 'Laat ons maar gewoon gaan.'

De vrouw legde haar handen op haar gezicht want de pijn die zij nu op haar gezicht voelde was vrij ondragelijk. Ze durfde het niet eens te helen want haar vingers trilden, de angst voor vuur drong haar lichaam van top tot teen door. De magiër stond een beetje wankelend op, vond zijn balans weer en stond op het punt om Kirsten bij haar nek vast te pakken. Op dat moment landde de duistere draak achter hem en sloeg met zijn staart de man bij haar weg. Kirsten keek met betraande ogen haar duistere draak aan. “Rage…” Haar huid begon weer langzaam te helen waardoor haar gezicht er niet meer gruwelijk, verminkt uitzag. De draak rekte zijn vleugel uit om Kirsten op zijn rug te kunnen schuiven. Astor spuwde vuur, bevocht de man met zijn eigen element. Rage moest toegeven dat Astor wel meevocht wanneer Kian het vroeg ook al hadden zij eigenlijk niets met Kirsten of hem te maken. Waarom jezelf telkens opofferen of in gevaar brengen voor een ander? Deze twee hadden het iedere keer weer bewezen voornamelijk de vuurmeester genaamd Kian. Hij hielp Kirsten telkens uit de brand wanneer zij weer niet nadacht of iets impulsiefs deed. Je hebt bloedsturen gebruikt niet waar? Hoe vaak moet ik je nog waarschuwen dat dit gevolgen heeft? Het kan zelfs je dood betekenen omdat je je grenzen niet eens weet. Het was misschien niet de tijd om de vrouw een preek te geven maar Rage is het zat om haar telkens zo aan te treffen. Kirsten moest beter voor zichzelf zorgen en beter naar haar lichaam luisteren want die gaf vanzelf aan wat het aankan of niet aankan. Moest Rage te hulp schieten? Hij bekeek de situatie – de draak en de man konden het wel alleen aan. Hij moest Kirsten in veiligheid zien te brengen ergens waar er water was. [i]Astor… Wij gaan naar een waterval hier in de buurt. Ik tref jullie daar graag? Gewoon voor Kirsten gemoedsrust dat hun in veiligheid waren. De duistere draak steeg op, nam de schaduwen met zich mee en leek te zijn verdwenen echter was hij net zo duister als de lucht zelf.

Aangezien Kian niet had kunnen verstaan wat de duistere draak hen gezegd had, reageerde Astor in zijn plaats, met een zacht instemmend gegrom, waarbij het vuur uit zijn muil even werd ingehouden, om de boodschap daarna aan de man op zijn rug door te geven. Uit zijn ooghoeken zag Kian hoe het meisje op de vleugel geschoven werd en hoe de draak wegvloog, met haar lichaam op zijn rug. De smid deinsde ondertussen achteruit en focuste zich op de pijl die op hem gericht werd. Langzaam hief hij zijn armen omhoog, wetend dat hij niet op zou kunnen tegen een pijl die zich in zijn lichaam zou boren. Vooral als het een inwoner uit dit rijk zelf was, kon hij er niet op hopen dat er misschien gemist werd door de houder van de boog. Voor Kian was het hout meer een verlengde van zijn arm, hij was ermee gegroeid en hij ging er met een enorm zelfvertrouwen mee om. De smid keek de man toch onbevreesd in de ogen, al was er respect voor de jongeman te zien. Alleen de gouden draak alleen was een symbool van macht. Hij knikte echter, liet zien dat hij zich niet meer verzetten zou en dat hij het meisje niet meer zou achtervolgen. Kian knikte en hing zijn boog over zijn rug. Daarna hief hij zijn handen op om de vlammen in de bomen te doven, om te zorgen dat het vuur niet de hele stad zou verwoesten. Daarna steeg het tweetal op, om de duistere draak te volgen naar de waterval. Precies weten waar het was, deden ze niet, ze vlogen dus maar gewoon in de richting waarnaar de draak ook heen gegaan was, hopend dat ze hen zien zouden. En zo niet, dan zouden ze gewoon hun eigen gang weer gaan.