De wapensmid in Ikra - Rijk van de boogschutter.

Sinds wanneer liet zij niet los zoals een rotweiler? Waarom leek Kirsten het gewoon niet op te geven om zichzelf keer op keer te bewijzen? Wat maakte Kian zo speciaal als anderen? Niets. Of juist omdat hij zoveel leek op de persoon waar zij zoveel van had gehouden. Misschien wilde zij niet weer voor de tweede keer falen in haar leven. Zijn spieren bleven gespannen aanvoelen alsof Kian verwachtte dat Kirsten meteen weer ging omslaan. Misschien gebeurde dat ook nog wel. Het was al vernederend genoeg dat zij hem voor de tweede keer achterna liep. Zijn arm leek onwennig aan te voelen om haar heen gerust want blijkbaar wist de man zelf niet met deze situatie om te gaan. Was het gewoon niet verstandiger om het op te geven? Het koste de vrouw ieders keer steeds weer moeite om door hem gemogen te worden. Opgeven leek gewoon veel makkelijker. De verleiding om van de aardbodem te verdwijnen werd alsmaar groter. Blijkbaar moest zij niet zo doen want dit werkte averechts. Kian duwde zij steeds meer van haar weg na alles wat hij voor haar had gedaan. Ieders keer wilde hij haar helpen wanneer zij in de problemen leek te zijn. Werd het niet eens tijd om wat meer dankbaarheid te tonen? Bij zijn laatste woorden durfde de vrouw hem aan te kijken. "Zeg nooit nooit. Ik drijf je tot waanzin." De vrouw besloot hem om hem los te laten want hij vond haar aanrakingen alles behalve prettig. "Sorry dat ik je telkens ongemakkelijk laat voelen." Haar ogen stonden vermoeid want zij leek haar rust echt nodig te hebben. Het werd steeds later en later. "Ik weet gewoon niet meer wie ik ben. Hoe ik was en wat ik uiteindelijk wil zijn." De vrouw leek veel jonger nu door de houding wat zij aannam en de klanken in haar stem die veel onzekerder klonken.

'Dat is wel weer waar.' Hij keek haar een beetje schuin aan toen ze van hem terug week. Maakte zij hem werkelijk ongemakkelijk? Niet echt. Alleen als ze hem plotseling zoende of omhelzen, omdat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan. Normaal gesproken deed hij dat alleen met vrouwen die hij daarna nooit meer zien zou, of vrouwen die hij gewoonweg nodig had op dat moment. Want ze deden zoveel voor hem.. Bij haar zat dat echter anders. Hij wist niet hoe hij moest omgaan met wat zij binnenin voelde. Hij wist de reden van haar affectie niet. Hij liet zijn hand even over haar schouder glijden en deed toen weer een stap terug. 'Doe gewoon wat je wilt.' Zei hij. Dat deed hij zelf namelijk ook altijd en hij vond dat hij er toch behoorlijk goed vanaf was gekomen. 'Dan wordt je vanzelf wie je wilt zijn.' De karakter van een mens wordt immers gevormd vanuit hun verleden? Je kan jezelf vormen naar wat je wilt zijn. Hij glimlachte even om de onzekere klank in haar stem. Hij kende dit niet, die onzekerheid en het zoeken naar een doel in het leven. Het doel in zijn leven was eigenlijk altijd hetzelfde geweest, vrijheid zoeken en vrij blijven. Zo kon hij genieten van het leven. Vrienden had hij wel, maar weinig. Hij wist niet wat echte liefde was en had het ook niet nodig in zijn leven. Velen zouden zeggen dat hij geen doel heeft op deze aarde, maar voor hem was dit genoeg. Hij vocht en dronk zich er wel doorheen. Totdat de tijd zou vinden dat het voor hem klaar was hier. Hoelang dat zou duren, wist niemand. Maar kon iemand die zoveel gevaren doorstond, werkelijk lang leven? Kian stond er niet bij stil. En dat was het geheim van zijn genieten. Hij leefde met de dag. Zorgen blijven hem gespaard, omdat hij niet vooruit denkt om zich zorgen te maken over wat er nog komen zal. Het maakt hem niet uit wat het lot voor hem klaar heeft staan, want hij zal er toch wel goed vanaf komen. Daar is hij zeker van. En zal hij altijd blijven.

Wat voelde zij de vermoeidheid alsmaar toeslaan steeds meer en steeds meer. Misschien was dat schreeuwen niet goed geweest de stress wat zij binnenin voelde. De stress die langzaam haar lichaam begon te verlaten om weer plaats te maken voor innerlijke rust. Het werd tijd om eens een plek te gaan vinden waar zij even kon gaan ontspannen zonder aan iets te denken. Echter moest ze wel verborgen blijven want als zij haar zouden herkennen? Wist Kian hier misschien wel een plek? En behoefte aan drank kwam ook steeds meer bij haar naar boven. Ze moest het eigenlijk vieren dat het haar was gelukt om van de smid te kunnen stelen want zij had nu wapens in haar bezit die veel beter waren als haar vorige. “Je stemt ook nog eens met mij in? Werkelijk.” Kirsten’s mondhoeken gingen iets omhoog terwijl haar ogen hem amuserend aankeken. “Dadelijk moet ik je nog bezoeken in het gekkenhuis of eerder andersom.” De vrouw krulde een lok om haar wijsvinger waar zij mee begon te spelen. Wanneer zij zijn hand over zijn schouder voelde leek het nog even na te branden waar hij haar heeft aangeraakt. Haar ogen staarde even naar haar schouder omdat zij niet begreep waarom zijn aanrakingen bijzonderder leken als dat van anderen. Het zou fout van haar zijn als zij Kian begon te mogen althans dat zij hem begon te vertrouwen want dat betekende dat hij altijd in de problemen bleef komen. “Ik doe wat ik wil of waar ik tenminste de kans voor krijg om te doen. Ben het soms zat om gewoon iedere dag te vechten voor mijn vrijheid. Het is spannend en ik vind het wel iets hebben dat voorvluchtige want mijn leven is nooit saai. Maar soms verlang ik gewoon naar een rustige dag zonder zorgen en zonder iedere keer over mijn schouder te hoeven kijken. “ Ze kraakte voor kort met haar vingers omdat het langzaam een soort tik van haar begon te worden. Erg slecht want daardoor kreeg je steeds meer vocht tussen je vingers wat weer consequenties had. “Kian… Ken jij hier de buurt een beetje? Ergens waar ik kan overnachten totdat alles een beetje gesust is hier?”

"Ik denk werkelijk dat het eerder andersom is.' Hij keek haar plagend aan. Hij knikte op haar verdere woorden. Hij wist hoe ze zich voelde, hij werd nu ook achterna gezeten, al was het niet zo intens als bij haar. En hij wist zich goed te verbergen. Hij verplaatste steeds van rijk naar rijk en eigenlijk kenden alleen de wachters die hem met Kirsten hadden ontdekt zijn werkelijke identiteit. Hij ontweek dus die rijken gewoonweg. Voor haar zou dat echter minder gemakkelijk zijn. 'Zeker ben ik hier bekent.' Hij grijnsde even bij haar woorden, ze zou eens moeten weten hoe bekend hij hier was. Hoe elke steen nog in zijn geheugen zat, want hij vergat niet snel, vooral geen plaatsen. Als ze eens wist hoe hij door deze straten gerend had, dan had ze het nooit gevraagd. Hij kende hier werkelijk elk hoekje en gaatje en zo wist hij ook waar het het veiligst was. Bij hem thuis. Zijn thuis stond niet bekend als zijn eigen woonvertrek, voor de mensen er omheen was het alsof er nooit iemand kwam. Toch bleef het er altijd schoon, daar zorgde de moeder voor Kian voor. Die elke keer als ze zich in deze stad bevond, even langs het huis ging. 'Kom maar mee.' Antwoordde de man simpel aan het meisje. Hij liep verder over de daken van de huizen, in een rustiger tempo deze keer. Er was immers niemand meer die hen achtervolgde. Hun voetstappen klonken hol door het donker. Maar het duurde niet lang voordat zijn voetstappen stopten. Het huis rees voor hem op en voordat Kian doorliep, bleef hij even staan kijken. Hij was er in jaren niet meer geweest. Hij liet zich van de richel vallen en rolde door de struiken zijn tuin in. Zo kwam het parkouren hem toch nog van pas.. Ongedeerd was hij van een huis van 3 meter afgekomen. Hij draaide zich om en keek omhoog. 'Hier is het.'

"Kwam je dan zo'n gek als mij een bezoekje brengen?." Haar amuserende ondertoon hoorde je duidelijk terug in haar stem. Rage is alles in orde? Waar ben je nu op dit moment? Ik ga hier overnachten zodat wij morgen zonder problemen kunnen opstijgen zonder dat ze ons gaan volgen. Rage reageerde kortaf met een simpele oké zie je morgen. Niet eens een slaap lekker of doe voorzichtig. Wat was er toch met hem aan de hand de laatste tijd? Hij volgde haar orders op, beschermende haar maar echte gesprekken leken ze steeds minder te hebben. Begon ze Rage te verliezen? Hoe moest zij hier nu mee omgaan want zelf wist zij met deze situatie niet om te gaan. Praten, gesprekken voeren, proberen Rage tevreden te stellen. Bij de woorden 'Kom maar mee.' leek Kirsten weer te ontwaken uit haar gepieker. De vrouw knikte om de man te volgen op een rustig tempo wat zij gemakkelijk wist bij te houden. Ze hoefde nu niet weg te rennen om in veiligheid te komen. Kirsten gleed voorzichtig van de richel , hield de rand goed vast om haar lichaam volledig te kunnen uitrekken om dan netjes op haar voeten te landen. "Zo..." De vrouw keek op want Kian was ongedeerd neergekomen van een val van ongeveer 3 meter. "Hier is het?" De vrouw keek naar het huis met argwanende ogen. "Gaan wij bij mensen inbreken?"

'Misschien. Maar de kans dat ik in een gekkenhuis beland is gewoon nog kleiner.' Hij keek op tegen het huis, draaide zich om toen zij naast hem lande en ook het huis bekeek, nu argwanend. 'Waar zie je me voor aan.' Antwoordde Kian met een grinnik. Hij had ook geregeld in huizen ingebroken, maar nooit om er te overnachten. Voor andere redenen, die het licht niet verdragen konden. Hij legde zijn hand op de deurknop en de deur schoof als vanzelf open. De deur kon alleen opengemaakt worden met zijn krachten, of met de sleutel die zijn moeder in het bezit had. Eigenlijk was zijn familie hier vaker dan hijzelf. Hij stapte over de drempel naar binnen en liet zijn blik over het smalle gangetje gaan. Het was slordig ingericht, het was te zien dat er niet al te veel aandacht aan het huisje was besteed. Toch voelde je de gevaarlijke sfeer, die Kian zelf ook met zich mee droeg. Waarschijnlijk zouden maar weinigen het hier lang uithouden. Je hoefde dan ook niet werkelijk bang te zijn dat er ingebroken zou worden. Er was ook niets om mee te nemen. Het hout kraakte onder zijn voeten terwijl de man zijn eigendom verder binnendrong. Hij duwde met zijn hand tegen een zijdeur en kwam in de woonkamer terecht. Zijn huis was niet groot en bestond uit een badkamer, twee slaapkamers en een woonkamer. Meer was ook niet echt nodig. Gelukkig was het schoon, maar het rook enigszins duf. Na een blik over de kamer te hebben laten gaan keek hij opzij. 'Hoe vind je het?' Vroeg hij met een sarcastische grijns.

"Maak er dan 2 van want ik ben ook niet van plan om in een gekkenhuis te belanden. Dan zijn ze al 5 jaar te laat." Gedwee volgde ze hem totdat hij de woorden uitsprak 'Waar zie je me voor aan.' Haar reactie daarop: "Wil je dat echt weten?" Haar stem klonk onheilspellend alsof er iets ging gebeuren als hij ja zei. Dit moest dus zijn huis zijn die totaal leek onderkomen. Hoelang kwam hij hier al niet meer ? De vrouw volgde de man zijn voorbeeld om over de drempel te stappen om zijn huis te kunnen binnentreden met de nodige nieuwsgierigheid hoe het eruit zag. Een eigen huis, iets waar de vrouw alleen maar van kan dromen om dat zelf ook te hebben. Het was slordig ingericht, het was te zien dat er niet al te veel aandacht aan het huisje was besteed. Toch voelde Kirsten de gevaarlijke sfeer, die Kian zelf ook met zich mee droeg. Zijn huis leek net zo gevaarlijk te zijn als de man zelf als je hem zo van een afstand bekeek. Als eerste indruk straalde hij iets waarbij de meeste hem niet eens durfden aan te spreken. Ook werd hij gevaarlijker wanneer je hem boos maakte want dat had de vrouw enkelen minuten geleden meegemaakt. Het bij hem weten te veroorzaken. Het huis liet een eenzame uitstraling achter want er stond nauwelijks meubilair in. Zo'n uitstraling wou zij niet als zijzelf ooit een eigen huis bezat. De hele tijd had ze diep in gedachten gezeten, doordat hij tegen haar sprak was ze gedwongen zich eruit te halen en naar hem te luisteren. Beter gezegd om zijn vraag te beantwoorden. Een klein glimlachje kwam op haar lippen tevoorschijn. "Angstaanjagend. Ik denk niet dat hier vele een voetstap durven te zetten, die draaien gelijk weer om." De vrouw gleed met haar vingers langs haar lippiercing om er kort aan te draaien. Soort van zenuwtik. "Dit is trouwens de eerste indruk dus leid mij eens rond in jouw duistere woning. " Het klonk niet spottend of kleinerend. Je hoorde duidelijk in haar stem dat zij echt meer van het huis wilde zien. "Ik zie dat je hier niet vaak komt maar je hebt tenminste wel een huis. Een plek voor jezelf om terug te trekken als het nodig is nu begrijp ik ook dat je deze stad zo goed kent." Haar smaragdgroene ogen keken hem recht aan.

'Vertel het me.' Was zijn antwoord. Hij liep verder naar binnen, was zelf niet onder de indruk van het bezit dat hij had. Hij voelde zich alleen maar opgesloten in een huis en liever was hij buiten. In herbergen overnachtte hij ook zo min mogelijk en eigenlijk alleen als het te koud was om buiten bij Astor te blijven, die geen last had van de kou. Het was handig om een plek te hebben waar je kon terugkeren, wetend dat die plaats er altijd zou zijn, maar dit was geen thuis voor Kian. De plaats voelde niet als zijn thuis, al zouden sommigen er een moord voor doen. Hij voelde ook de sfeer niet die er in het huisje hing. Als hij die zou voelen zou hij namelijk ook een zekere vrees voor zichzelf moeten hebben en deze was totaal afwezig. 'Angstaanjagend?' Vroeg hij dan ook met een verwarde uitdrukking op zijn gezicht. Hij kon er niet bij. Hoe een plaats of een persoon werkelijk angstaanjagend kon zijn, wist hij eigenlijk niet. Het hing allemaal van de situatie af waarin men zich op dat moment bevond. Een gevecht of vlucht kon angstaanjagend zijn. Hij liep verder toen hij inging op haar voorstel. Hij stak de woonkamer schuin over en deed de deur open. Ondertussen legde hij uit hoe hij de stad zo goed kwam te kennen: 'Ik ben hier geboren. Ik ken elke steen, elke hoek van de straat. Elke boom.' Hij stapte over de drempel, zodat ze in de badkamer terecht kwamen. Er stond een bad, of meer een tobbe. Dat was eigenlijk het enige. Kian liet zijn blik weer even over de ruimte gaan, om daarna een stap terug te doen en zijn passen te vervolgen naar de deur naast die van de badkamer. Ook deze deed hij open en het eerste wat in je blikveld zou vallen, was een enorm bed, waar je wel met zijn vieren in zou kunnen passen. Kian grijnsde. Dit bed had hij nog het meest gemist.

Kirsten merkte nu pas dat zij nog steeds het kapje op haar gezicht droeg wat zij langzaam eraf haalde. Nu zag je haar volle perzikkleurige lippen, haar iets rode neus door de kou van toe net en haar bleke wangen. Ze zag er nog steeds niet heel gezond uit alsof zij iets onder de leden had. Ook merkte je nu duidelijk haar donkere kringen onder haar ogen door het slechte slapen. Het gebeurde steeds vaker dat ze midden in de nacht wakker werd, geteisterd en achtervolgt door haar verleden in haar dromen. Vaak werd ze door een nachtmerrie zwetend wakker. Het was nu eenmaal niet iets dat je snel zou kunnen vergeten. De herinnering aan hem duwde ze stug weer weg, en focuste zich weer op het heden. “Weet je het zeker?” Kirsten vond dit spelletje wel leuk om te spelen maar zij besloot er gewoon een antwoord op te geven. “Wat denk jij waar ik jou voor aan zie?" Heel slim om zijn antwoord met een terugkaatsende vraag te beantwoorden. Dadelijk ging zij hem wel vertellen waar zij hem voor aan zag maar waar zag zij hem eigenlijk voor aan? Daar ging de vrouw nog zelf even over nadenken. “Ja angstaanjagend. Het lijkt een beetje op een spookhuis omdat je er zolang niet meer bent geweest. De spinnenwebben hangen zelfs aan het plafond en ik denk dat het normale volk hier niet in de buurt durven te komen. Ik vind het zelf echt schitterend maar dat komt omdat ik zelf nooit een huis voor mijzelf heb gehad.” Kian moest hier gewoon vaker komen maar hij leek net zoals Kirsten liever een buitenmens te zijn. Hij leek ook op een persoon die zo weinig mogelijk de herbergen bezocht om daar te kunnen overnachten. Niets leek te concurreren om te slapen in het buitenlucht onder de nachtelijke hemel. Soms in een grot, soms in de bomen en Kirsten vond het zelf ook wel eens fijn om bij een beek te slapen. Het geluid van het water in beweging zorgde voor een rustgevend effect. “Ik kreeg al een vermoeden dat je hier bent geboren, waar zijn je ouders? Bezoek je hen niet als je weer terugkomt in je geboortestad?” Wat Kirsten eigenlijk miste in dit huis waren toch de spullen die het weer persoonlijker maakte. Geen portretten, schetsen van hoe hij vroeger had uitgezien of dingen wat zijn persoonlijkheid benadrukte. Waarom wilde zij meer over Kian te weten komen? Waar zijn interesses lagen, wat hij mooi vond en dat soort kleine dingentjes? Hoe lang was het wel niet geleden dat ze zich zo anders had gevoelt bij een man? Ze schoof de gedachten gauw opzij om meer van het huis tot zich te nemen. Wanneer de kamer werd geopend van zijn slaapkamer viel haar blik gelijk op het enorme bed waar vier mensen in zouden kunnen slapen. "Wat een gigantisch bed! Heb je dat niet gemist?” Kirsten keek hem met dezelfde grijns aan die op zijn lippen waren gevormd. “Mag ik je slaapkamer binnen treden?” vroeg ze vriendelijk want zij stapte nooit zo maar zonder toestemming iemand zijn slaapkamer binnen. Dat was eigenlijk het persoonlijkste gedeelte van het huis. Ze wilde stiekem voelen hoe zacht het bed wel niet was.

Kian haalde zijn schouders op en antwoordde dat hij geen idee had. Hij had ook werkelijk geen idee van het beeld dat het meisje van hem geschapen had. Het was misschien wel leuk om te weten, maar verder zou hij er niet zoveel aan hebben. Hij zou toch niet veranderen na wat zij tegen hem zou zeggen. En als ze het niet zou willen vertellen, ging hij er niet op aandringen. Hij was te nonchalant en ongeinteresseerd in zulke spelletjes. Hij woelde even door zijn haar en keek haar met dezelfde grijns nog steeds aan. 'Ga je gang. Dit is eigenlijk de enige plek die ik in dit huis gemist heb.' Hij liep achter haar aan de kamer in en ging op het bed zitten. 'Mijn ouders zijn verhuisd, met mijn zusje. Ze komen hier nog wel eens langs, maar ik ben eigenlijk nooit thuis. Dan gaan ze naar andere vrienden hier in de buurt.' Hij woelde even door zijn haar. Hij kende hier nog wel mensen, maar hij zou ze geen vrienden durven noemen. Eerder vage kennissen, mensen die hij alleen nog vaag van gezicht kende. Misschien nog wist waar hij ze het eerst gezien had, maar de namen kon hij enkel raden. Ook de vrienden van zijn ouders kende hij niet meer. Eigenlijk was zijn familie alleen van hem vervreemd sinds hij Astor's ei had gevonden. Het had in een bos buiten de stad gelegen. Het ei van goud had zijn aandacht getrokken in het duister, omdat het als enige sprankelde in het donker. Toen het ei uitgekomen was waren de draak en hij onafscheidelijk geweest.

Zij kreeg toestemming om zijn slaapkamer te betreden. Zij bekeek eerst iedere hoek van de slaapkamer om te ontdekken of zij iets vond wat Kian meer leek te beschrijven. Hij was zo gesloten, moeilijk te doorgronden. Daarna ging zij naast de man op zijn bed zitten. “Je bed voelt zo heerlijk aan.” Ze streek over de lakens met haar vingers luisterend naar zijn woorden. “Ow… Je moet ze eens bezoeken. Zou zonde zijn als je je band daardoor verloren gaat.” Kirsten trapte haar schoenen uit om op het bed te gaan liggen met haar hoofd op het kussen gerust, haar handen netjes gevouwen op haar buik en haar ogen gericht naar het plafond. Ze trok Kian naar achteren als teken dat hij ook moest gaan liggen. “Wat een rust…” sprak ze zachtjes uit. “Mis je je ouders niet?”

__
Sorry zo kort!
Heb druk

Kian keek met verbazing naar hoe het meisje zijn kamer doorzocht. 'Bang voor muizenvallen?' Vroeg hij met een vaag sarcasme in zijn ruwe stem. Hij liet zich naast haar neervlijen en dacht even na over hoe hij ooit moest uitleggen waarom hij zo weinig contact had met zijn ouders. Het ging haar eigenlijk niets aan, maar hij zou niet weten waarom hij het haar niet vertellen kon. Het was immers iets uit het verleden geweest en veel zou ze niet kunnen met de informatie. Zijn gevoel had er niet echt iets mee te maken, het was gewoon zo gegroeid omdat hij zo in elkaar zat. 'Het contact met mijn ouders is vanaf het begin al niet heel sterk geweest. Natuurlijk houden we enigszins van elkaar, maar ik ben gewoonweg teveel weg om dat contact te onderhouden. Dat weten ze.' Hij keek haar even in haar groene ogen. 'Ik weet niet wat missen is, Kirsten.' Dit was misschien het eerste gevoel dat hij uitte aan haar en meteen werd zijn gezichtsuitdrukking weer geslotener, alsof hij wilde aangeven dat hij niet meer over zichzelf vertellen zou, dat het al genoeg was dat ze nu in zijn huis en geboortestad rondliep. Hij liet zich in de kussens wegzakken en sloot even de ogen. Het voelde goed om weer even een bed te hebben, om te kunnen slapen zonder dat er takken en stenen in je rug staken. Het voelde goed, voor een dag of twee. Dan werd hij weer onrustig en zou hij verder willen trekken. Om weer ergens neer te strijken, twee dagen te blijven en dan weer verder te gaan. Als een nomade was hij, alleen was hij nergens werkelijk naar op weg. Hoe kan je leven zonder doel? Kian deed het.

Bij de vaag sarcasme en zijn ruwe stem had de vrouw met een flauwe glimlach opgekeken. “Ja je weet maar nooit.” Ze ging hem echt niet vertellen dat zij gewoon meer over Kian te weten wilde komen. Dadelijk schrok hem dat nog af en dat was het laatste wat zij wilde. De vrouw wachtte totdat Kian begon te vertellen waarom zijn contact met zijn ouders zo vervaagd was. Dat hij dat niet deed onderhouden. “Het is fijn dat ze weten dat je wel nog om hen geeft desondanks dat je veel op pad bent. En je zusje? Wilt zij haar grote broer zijn verhalen niet horen? De avonturen die jij meemaakt?” Kirsten draaide met haar hoofd opzij om zijn kristalblauwe ogen te kunnen aankijken. Bij zijn volgende woorden keek zij weer terug naar het plafond. “Niet? Ik mis mijn ouders maar die willen mij nooit meer zien.” Zij probeerde haar toon in de stem zo nonchalant mogelijk te laten klinken alsof het haar geen pijn deed. Het gemis deed haar al pijn genoeg, de haat wat haar ouders jegens haar voelde deed haar pijn en gewoon dat zij zich nooit meer zou kunnen vertonen in haar geboortestad. Haar ogen waren nu ook gesloten maar zij draaide zich om zodat zij nu lekker tegen Kian aanlag. “Ze zullen jou we missen en misschien weet je niet de beschrijving ervan. “ De vrouw streek met haar vingers over zijn onderarm. “Ik voel mij altijd zo kalm als ik naast jou lig, ik kan zo weer in slaap vallen.” Fluisterde de vrouw zachtjes.

Een rilling schoot over zijn rug toen ze over zijn ouders begon te praten, hij wilde geen verplichting hebben tegenover hen en de woorden van het meisje maakten alleen maar dat ze er een creerde, al was het maar vaag. Hij vond het gewoonweg niet nodig om zijn ouders steeds op te zoeken, die mensen hadden genoeg aan elkaar. Hij wist hoeveel zijn ouders van elkaar hielden, zelfs terwijl hij de kracht van liefde niet kende. 'Mijn zusje is veel te goedaardig om mijn verhalen aan te kunnen.' Zei hij met een zwakke glimlach. Bij die woorden herinnerde hij zich opeens dat zij nog uit zou leggen hoe ze hem zag, maar hij liet het er maar bij. Zo belangrijk was het niet. Hij keek even opzij en zag de pijn in haar ogen, hij besloot dat het beter was om over te springen op een ander onderwerp. Hij streelde alleen even over haar haar, om daarna te vragen hoe dat ooit mogelijk was en dat hij nog nooit iemand anders had horen zeggen dat ze rustig van hem werd. Hij grijnsde breed. Het matras vormde zich naar zijn en haar lichaam. Het was alsof het wilde zeggen: Welkom thuis. Blijf wat langer bij ons, we hebben je gemist. Maar Kian hoorde de boodschap niet. In hem was de zucht naar avontuur weer gaan kriebelen. Waarschijnlijk zou hij morgen al weer verder trekken.

“Te goedaardig? Het is fijn om puur te zijn. Zorg ervoor dat zij niet eindigt zoals ons twee. Daar zijn gewoon te weinig mensen die een goed hart hebben.” Wat hunkerde zij naar het goedheid zelve te zijn. Kirsten wou gewoon weer het meisje van vroeger zijn voordat al die dingen waren voorgekomen in haar leven. Bij zijn woorden grinnikte de vrouw zachtjes want zij kon zich goed voorstellen dat mensen zich niet kalm voelde in zijn aanwezigheid. “Hoe dat komt? Omdat jij mij aan hem doet herinneren. Wanneer hij nog een hart had die niet was vergiftigd door het duister. Je ruikt ook net zoals hem, zijn lichaamsgeur waar ik zoveel van hield. Haar ogen gingen meteen wijd open bij deze gedachte die door haar heen golfde. Een rilling van walging ging door haar lichaam omdat zij zichzelf vervloekte om dat uberhaupt te denken. “Je hebt dat effect gewoon op mij. Dat is een compliment want dat lukt niemand op jou na.” Haar vermoeidheid leek weg te ebben doordat zij zo verbaasd was geweest door de gedachten wat in haar hoofd op popte. Slapen ging haar in deze toestand niet meer lukken. Het bed voelde heerlijk aan nog veel beter als de bedden in de herbergen. Echter ging zij morgen er gewoon weer op uit omdat zij nooit te lang stil kon staan op de eenzelfde plek. Misschien kwam dat nog wel wanneer zij ouder werd. “Kian…” Ze keek de man van onder haar lange wimpers uit. Haar mondhoeken gingen iets omhoog. “Ik mag jou. "

'Daarom blijf ik ook bij haar uit de buurt.' Antwoordde hij weer kortaf. Eigenlijk had hij er wel weer genoeg van om te praten over zijn familie, over welke gevoelens dat bij haar en bij hem opwekte. Hij vond nadenken over het leven niet echt nodig, je zou hem oppervlakkig kunnen noemen, maar het was alleen maar makkelijker voor hem. Hij had er geen moeite mee om in dat opzicht oppervlakkig te zijn. De rest van zijn karakter was al ingewikkeld genoeg.. 'Hmm, dan heb jij toch een vreemde smaak qua mensen.' Antwoordde hij met een vage glimlach, hij kon niet ontkennen dat het hem toch vleide dat hij zo'n uitwerking op haar had. Eigenlijk deed elk complimentje hem goed. In tegenstelling tot haar vermoeidheid, begon die van hem tot hem te komen. Hij voelde de slaap hem overvallen en in zijn ledematen dringen. Hij had de afgelopen nachten slecht geslapen en overdag veel bewogen. Hij kon de slaap goed gebruiken. Zijn oogleden vlogen echter in een schok open toen ze nog net iets sprak toen hij net op het punt stond om in slaap te vallen. "ik mag jou.' Hij wist niet wat hij ervan denken moest en keek opzij, om haar aan te kunnen kijken. 'Een krap uurtje geleden leek dat nog niet werkelijk zo te zijn.' Antwoordde hij met sarcasme in zijn stem.

Kirsten schudde haar hoofd bij zijn simpele antwoord wat vrij kort door de bocht werd uitgesproken. Kortaf wat betekende dat hij er niet meer over wilde hebben. Hij zette nu een punt achter het onderwerp. Wie was zij om daar tegen in te gaan? Hij moest niet zo negatief over zichzelf denken want er school iets goed in hem anders had hij haar allang laten sterven. Dan hielp hij haar niet steeds wanneer zij in gevaar bleek te zijn. Ze zweeg want teveel zijn ego strelen paste gewoon niet bij haar persoonlijkheid. “Dat sowieso.” Had zij geantwoord met een kleine glimlach die haar lippen vormden. De man begon steeds rustiger adem te halen wat betekende dat hij langzaam in slaap begon te vallen. Misschien moesten ze beide slapen want zoveel nachtrust leken zij beide niet te hebben gehad. Zij merkte een verandering aan zijn lichaam wanneer zij de drie simpele woordjes uit sprak. “Je sarcasme druipt er van af.” Kirsten keek hem zelf nu ook recht in zijn ogen aan. “Zal ik het goedmaken?” Ze ruste haar hand op zijn wang, bracht haar hoofd dichter tegen de zijne en drukte haar lippen zachtjes op die van hem. Haar ogen bleven open zodat zij kon zien hoe hij hierop reageerde. Zij hield niet van zijn sarcasme en hoopte hiermee zijn mond te snoeren. Stiekem wist zij ook dat het zijn ego deed strelen want wie werd er nu niet graag gekust? Kirsten was geen lelijke vrouw maar veel affectie kon je niet van haar verwachten. Ook vond zij het leuk om te zien of hij hiervan ging schrikken want wanneer de man radeloos was en een keertje niet het laatste woord kreeg dan betekende dat ze het goed deed. Een man die altijd op alles iets wist terug te zeggen maar misschien nu niets wist. Wie weet.

Kian lachte spottend. Sarcasme was iets wat hij zijn eigen gemaakt had toen hij merkte dat mensen na een sarcastische opmerkingen vaak over gingen op een ander onderwerp. Hij trok zijn blik van haar los, waardoor hij haar hoofd pas dichterbij zag komen toen haar lippen al op de zijne gedrukt waren. Zonder na te denken zoende hij haar terug, even wist hij niet meer wie hij nu in zijn armen had liggen. Hij proefde haar. Ze proefde niet naar dood en as, als de vorige keer. Maar toch was er iets herkenbaars, verdriet en pijn. Hij trok zich even terug en keek haar enigszins verward aan. Hoe kon het dat zij zich zo tot hem voelde aangetrokken? Ze was zo anders geweest dan de andere vrouwen, hij had bij haar totaal zijn best niet gedaan om haar om zijn vinger te winden. Maakte hij dan werkelijk zo'n indruk op vrouwen? Zijn vurige ogen bleven in haar blik gehaakt, hij keek haar zwijgend aan. De stilte voelde niet als een druk op zijn schouders, hij was benieuwd naar haar reactie. Zou ze hem nu elke keer kussen als hij haar leven zou redden? De timing leek niet perfect. Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en deed eindelijk zijn lippen van elkaar om wat te zeggen, de woorden vloeiden uit zijn mond en vormde een enkele zin. 'Weet je dat zeker?' Er lag een woeste sfeer over hem heen, alsof hij haar wilde waarschuwen: Pas op, kijk uit met wie je je inlaat, want ik ben niet zomaar een persoon. Ik laat me niet in een hokje stoppen. Ik geef om niemand, behalve mijzelf, ga alsjeblieft niet om mij geven, want het kan slecht met je aflopen. Voor je het weet breek ik je hart.

Fout. Ging zij dit nu elke keer doen wanneer zij hij haar deed herinneren aan de persoon die niet meer langer hier rondliep. Zij herinnerde nog wanneer haar handen onder zijn bloed hadden gezeten niet gerealiseerd dat het mooiste wat haar ooit was overkomen maar tevens ook het vreselijkste niet meer in haar leven bestond. Hij kuste haar als een soort van pop die haar bewegingen na deed maar verder voelde zij totaal niets. Toen hij de kus verbrak zag zij duidelijk de verwarring in zijn ogen. Zijn vurige ogen bleven in haar blik gehaakt echter zagen haar groene ogen alles behalve tevreden uit. "Je kust als iemand zonder ziel." zei ze simpel. Bij zijn zin weet je het zeker kwam er een twinkeling in haar ogen. Met haar vingers maakte zij gauw haar haren los die als een waterval over haar schouders vielen. Ze leek nu een vrouwelijke uitstraling te krijgen ook al liep ze niet bepaald in de charmantste kleren rond. De vrouw sprong van het bed af, liep naar de andere kant en pakte zijn grote handen vasten. Haar vingers met de zijne verstrengeld voordat zij de man omhoog trok. "Dans met mij." Kirsten keek hem met een onweerstaanbare glimlach aan die zij nog nooit aan anderen had laten zien in de jaren sinds de dood van haar eerste liefde. Haar groene ogen leken op te klaren, haar wangen werden een beetje bol (soort hamsterwangetjes) en zij straalde iets uit waar je niet een woord aan kon geven. Wanneer het haar lukte om Kian te laten staan legde zij haar hoofd op zijn borst. Ze maakte sierlijke passen desondanks dat er geen muziek te horen was in deze kamer. "Ontspan." Was het enige wat over haar lippen vloeide. Een sierlijke toon met een charmante noot erin verwerkt. Haar groene ogen zich alsof zij langzaam de muziek begon te horen in haar gedachten.

'Bedankt.' Gromde Kian sarcastisch. 'Misschien ligt dat wel aan de persoon die mij zoende.' Meestal was hij diegene die de ander overviel. Hij wilde zich achterover laten zakken in de kussens, om te gaan slapen. Zodat hij haar misschien wel weg kon denken. Waarom liep hij haar steeds in de armen? Waarom had hij nu al driemaal haar het leven gered? Ze maakte ergenis bij hem los, die maar weinigen zo lang bij hem konden laten gloeien. Meestal verliet hij hen gewoon, maar bij haar leek dat geen zin te hebben. Ze was vasthoudend en volgde hem gewoonweg, ze liet zich niet wegsturen. Deed ze dat alleen bij hem? Hij wist het niet. Ze was een raadsel, een mysterie voor hem. Nog voordat hij de kussens weer raakte, voelde hij haar vingers die zich om de zijne heen vouwden. Even keek hij haar argwanend aan, om zich daarna op te laten trekken. Hij wist hoe hij moest dansen, hij had het aangeleerd en nooit meer afgeleerd. Ook omdat hij wist dat vrouwen ervan houden. Hij liet zijn hand langs haar heup glijden en begon ook langzaam te bewegen. Dansen zonder muziek was lastiger, dus hield hij het maar rustig. De man leidt de dans, nietwaar? Hij duwde haar zachtjes naar achter en liet haar een rondje draaien, zodat ze daarna haar hoofd weer op zijn borst kon laten rusten. Veel mensen zouden zeggen dat ze geen gezonde relatie hadden, maar hadden ze überhaupt wel een relatie? Waren ze niet gewoon vage kennissen? Ze wisten eigenlijk niets over elkaar. De feitjes konden wel op een rijtje gezet worden, maar een vloeiend verhaal konden ze er niet van maken.

"Dat kan." Had zij simpel uitgesproken om niet verder hierover in discussie te gaan. Het ging haar wel lukken om Kian zich gemakkelijk bij haar te laten voelen. Hoe vaak hij haar ook wilde wegjagen, hoe bot hij ook uit de hoek kon komen en hoe harteloos hij soms wel leek te zijn. Kirsten had met zo'n persoon al eens eerder meegemaakt en er was iets aan Kian waarom zij de man beter wilde leren kennen. Hoopte zij haar fouten in haar verleden te herstellen zodat zij uiteindelijk vergeven werd door hem die haar altijd nog na zijn dood leek te achtervolgen. Of wilde zij aan hem zien dat zij verder was gegaan met haar leven. Het verbaasde haar dat hij niet tegenstribbelde of een van zijn sarcastische opmerkingen naar haar hoofd gooide. De man duwde haar zachtjes naar achteren zodat Kirsten een rondje kon draaien. Hoe zouden vreemden naar hen kijken als zij deze twee zagen dansen zonder muziek? "Je danst goed... Ik ben verbaasd." Zei ze met een melodieuze toon om weer haar ogen weer voor kort te kunnen sluiten. Je merkte aan haar houding dat de vrouw begon te ontspannen door de rust die hen beide nu leken uit te stralen. "Zijn er dingen wat je van mij wilt weten?"

Kian lachte zachtjes. 'Daar ben ik nou dus niet verbaasd over, wanneer heb je mij eigenlijk wel goed ingeschat?' Hij liet haar een rondje draaien en trok haar weer tegen zich aan, terwijl ze zo door de kamer bleven wervelen. Om elkaar heen draaiend. Eigenlijk was dit precies hoe ze zich in het echte leven ook tegen elkaar gedroegen, al kwam de ene naar voren, ging de ander naar achter. Toch bleven ze op een zekere afstand van elkaar, waardoor ze elkaar telkens tegen kwamen. Overal, op de meest onverwachte plaatsen. Het was maar gelukkig voor haar dat ze een engeltje op haar schouder had zitten, die Kian naar zich toe leek te roepen als het meisje in gevaar was. Vooral bij de galg was dat goed uitgekomen. Vanaf dat moment was er eigenlijk een enkele vraag geweest die zij bij Kian had opgeroepen. 'Wat heb je gedaan dat ze je er voor willen ophangen?' Vroeg hij haar, terwijl hij zorgde dat haar hand in de zijne gleed, zodat ze verder gingen in de salsa houding. Hij hief zijn hand op, zodat ze weer een rondje kon draaien en daarvoor in de plaats met haar rug naar hem toe zou komen, dan gleed zijn hand langs haar schouder en konden haar vingers weer in de zijne glijden. Dat was tenminste de bedoeling. Hij keek haar aan met zijn blauwe ogen en voor het eerst was er werkelijk interesse naar een ander in te zien. Hij wilde weten wie hij van de galg gered had, wat ze op haar naam had staan. Het kon nooit zo ernstig zijn als alles wat hij ook al achter de kiezen had.. Toch zou hij het begrijpen al zou ze nu geen antwoord meer willen geven, zelfs al had ze het zelf voorgesteld. Hij was zelf immers ook zo gesloten als een oester en had vrijwel niets van zichzelf aan haar vrijgegeven, zelfs als ze er direct naar gevraagd had. Als de onderwerpen iets te dicht bij zijn gevoel kwamen, sloot hij zijn hart af en kwam er direct niets nuttigs meer uit. Misschien was dat wel zijn charme, de mystiek die om hem heen hing. Vrouwen leken altijd te denken dat zij wel diegene zouden kunnen zijn die hem zouden doen openen.

De vrouw lachte zachtjes ook waardoor haar wangen een beetje bol kwamen te staan wat weer een onschuldige uitstraling gaf. "Touché. " De vrouw draaide soepel nog een ronde waarbij haar lokken om haar lichaam sierde die iedere beweging volgde. Kian kon haar goed leiden zelfs zonder muziek deed hij haar door de hele kamer wervelen. De vrouw gebruikte haar heupen, bewoog sierlijk alsof zij dit al jaren deed echter kwam deze spreekwoord naar voren: schijn bedriegt. Toen zij nog jonger was werd het dansen echt bij haar erin gestampt en als zij het niet goed deed kwam het haar duur te staan. Zelfs na jaren niet meer te hebben gedanst op deze manier wist zij de manier van dansen nog goed te herinneren. Zij zou het nooit verleren want de pijn wat zij daarvoor heeft moeten doorstaan om op een goed niveau te kunnen dansen. De juiste partner te zijn die niet op je tenen ging staan. 'Wat heb je gedaan dat ze je er voor willen ophangen?' Haar ogen werden een slag groter als kop schoteltjes en voor heel even danste zij uit de maat verbaasd over zijn vraag want dit verwachtte zij niet. Gauw herstelde zij zich weer door haar hand in de zijne te glijden, nogmaals te draaien om met haar rug tegen zijn borstkas aan te rusten. Haar vingers vonden weer de zijne en haar houding leek gespannen. "Ik heb een moord gepleegd toen ik 15 jaar oud was. Heb je het verhaal niet aan de galg gehoord?" Zij probeerde haar stem onder controle te houden niet te trillend laten klinken. "Hij is diegene die mij het dansen heeft geleerd, de verschillende soorten dansen omdat hij daar zo van hield." Je merkte duidelijk aan haar dat zij sterker wilde overkomen maar je zag gewoon aan haar dat dit een gevoelig onderwerp voor haar was. "Ik kan je wel het hele verhaal vertellen echter denk ik dat je uiteindelijk in slaap zult vallen."

'Is dat diegene die je ziet als je naar mij kijkt?' Vroeg hij langzaam, terwijl hij samen met haar nog een keer een rondje door de kamer draaide. Hun voeten bewogen in harmonie. Ze leken als een geheel, terwijl ze dansten, niet als twee individuen. Het was plotseling tot hem gekomen, die blikken die ze af en toe naar hem geworpen had, hoe ze naar hem had gekeken toen ze bij het beekje de rots op klommen. Dan keek ze niet naar Kian, dan keek ze naar iemand anders. Kian's zintuigen waren scherp, net als zijn geheugen. Hij had gezien hij ze naar hem keek, maar hij had er niets van kunnen maken. Nu was er iets naar voren gekomen wat hem haar meer deed begrijpen. Je vermoord namelijk niet zomaar iemand op vijftien jarige leeftijd en haar uitleg deden hem alleen maar meer denken dat die persoon niet goed voor haar geweest was. Maar ze had van hem gehouden. Dat allemaal kwam in Kian op, al begreep hij het niet. Hij begreep haar niet, waarom was ze niet gewoon gevlucht voor diegene die haar dat kwaad had aangedaan? Ze zat er nog steeds mee, hij merkte het aan haar gespannen lichaam en aan haar blik. Hij zelf kende geen spijt, dat lag niet in zijn aard. Hij was daar te trots en te zelfverzekerd voor. 'Ik luisterde niet.' Antwoordde hij, terwijl ze nog een rondje draaide door de kamer. Haar stem drong dot zijn binnenste door en even wist hij niet meer wat hij zeggen moest, nu uit angst om haar te kwetsen. Hij had altijd gezegd wat er meteen in zijn hoofd op kwam, maar nu wist hij dat het de tijd was om te zwijgen. Om haar te laten spreken, als ze dat zou willen.

"Ja." Had zij oprecht geantwoord. "Niet altijd, soms." Ze streek met haar vingers langs zijn kaaklijn. "Zoals nu kijk ik naar jou alleen." Ze werd even stil om te zoeken naar de juiste woorden. "Soms lijk ik hem te zien door je manier van doen, je houding of hoe je spreekt. Hij was al zo volwassen voor zijn leeftijd." Bij haar laatste zin leek er een trieste toon door heen te golven alsof het haar speet dat de jongen zo vroeg volwassen was geworden. "Je luisterde niet? Beter want hoe hen het vertelde zo is het helemaal niet gegaan." Haar stem klonk verbitterd want nu zag je duidelijk de haat in haar groene ogen die droegen namelijk een woeste storm met zich mee . "Ik was 10 toen ik hem leerde kennen want hij werd aangewezen om op mij te passen als mij ouders gingen werken. Mijn ouders hadden namelijk een zaak wat heel goed liep in het dorp." De vrouw danste nu rustig tegen Kian aan met haar hoofd weer op zijn borst gerust nadat hij haar had rondgedraaid. "De zoon van de pastoor, hij heette Joran een bijbelsenaam. Liefde op het eerste gezicht want ik vond hem toen al helemaal geweldig. Wanneer hij lachte leek hij te schijnen als de zon zelf met zijn kristalblauwe ogen en zijn haren zo blond maar soms dacht ik dat ze goud waren " De vrouw keek naar de verte alsof zij alles weer voor zich zag, beelden die een film leken te creëren in de kamer waar zij naar keek. "Met mijn 11de werd ik al door hem ontmaagd, daar ging de trouw aan mijn God." Dat laatste kwam er spottend uit met een klein lachje. "In het begin leek hij zo mooi als een soort engel die in mijn leven was gekomen echter werd hij langzamerhand een demon die mij steeds meer in het duister trok. Naar de vlammen van Hel." Hoe meer zei begon te spreken hoe meer haat en walging in haar stem terug kwam. "Wat ik allemaal voor hem heb gedaan maar ik was nog zo jong en ik wilde dat die van mij hield. Ik denk ook dat hij van mij heeft gehouden op een ziekelijke manier. Op zijn manier." Zij vertelde hem niet over de avonden dat er jongens langs kwamen die geld gaven aan Joran om dan over haar heen te kruipen, soms tegelijk soms een voor een. Hoe oud was ze toen geweest? 12? Hoe vaak zij mensen had bestolen, voor gelogen om dingen voor elkaar te krijgen en deed zij alles wat hij haar opdroeg zonder een keer nee te zeggen? Hoe ouder hij werd hoe meer hij dingen begon te dwingen, hoe harder hij haar sloeg, hoe hij haar pijnigde met zijn vuurelement en haar geestelijk probeerde te breken? "Hij werd steeds agressiever, zo jaloers en hij geloofde nooit een ding wat ik hem vertelde." Haar mond voelde droog aan, haar lippen als schuurpapier die zij gauw bevochtigde met haar lippen om verder te kunnen spreken. Het koste haar zoveel moeite om hier niet in elkaar te zakken als een wrak. Zij sprak weer zachtjes want zij wilde niet als een hees mees klinken. "Ik werd zwanger op mijn vijftiende. Hoe gek had ik kunnen denken dat hem dit zou gaan veranderen. Misschien als hij een kind zou krijgen dat hij weer de oude werd." Kirsten nam afstand draaide haar rug naar Kian terug met haar hoofd geboden. Haar lange lokken vielen voor haar gezicht. "Toen ik het hem vertelde dacht ik echt dat ik zijn engelen glimlach weer zou zien wat ik in die jaren had gemist." Een brok kwam in haar keel maar Kirsten wist zich sterk te houden. "Het eerste wat hij zei: "Van wie is dat kind? Met wie ben je nu weer naar bed gedoken..." Haar handen werden nu als vuisten gebald. "Ik kan mij die avond niet meer helder herinneren echter vergeet ik niet dat hij volledig doordraaide. Hij stak het huis van mijn ouders in brand en wilde mij en het kind vermoorden." Kirsten legde nu haar hoofd in haar nek om naar het plafond te kunnen staren. "Ik verloor het kind doordat hij mij van de trappen afduwde recht in de vlammen. Hij greep mij bij mijn haren en voordat ik het wist had ik het mes in mijn handen waar hij mij mee wilde steken. Hoe vaak ik dat niet in zijn borstkas had gestoken van woede, verdriet, haat. pijn - alles. Ze wisten mij net uit de vlammen te halen met ernstige brandwonden wat ik voor de rest van mijn leven zal dragen. Ze dachten meteen dat ik hem had vermoord omdat ik het kind niet wilde want ik was zwanger geworden voor het huwelijk. Hen dachten dat ik mijn kind had gedood. Hij de zoon van de pastoor was in aanraking gekomen met een duivelskind, mij. " Kirsten begon hard te lachen terwijl de tranen over haar wangen stroomden. "Duivelskind, als ze eens wisten wat hij mij allemaal heeft aangedaan." Kirsten veegde haar tranen weg maar ze wilde niet stoppen. "Hij heeft mij in zijn web zelfs na zijn dood blijft hij mij nog achtervolgen want natuurlijk wilt die dat ik hem achterna kom in Hel om mij nog meer te straffen. " Haar hele lichaam trilde omdat zij nog steeds angstig voor hem leek te zijn zelfs na zijn dood. "Ik zal boeten voor de rest van mijn leven want ik heb mijn straf nooit uitgezeten in die afschuwelijke kerkers. Je wilt niet weten wat zij daar met vrouwen doen." Nu draaide de vrouw zich naar Kian toe om hem met betraande ogen aan te kijken. "Ik eis mijn vrijheid, ik vecht er hard voor en de fout wat ik heb gemaakt een maand geleden zal niet meer gebeuren. Ik vermoord iedereen op mij pad die mij probeert op te sluiten want ik wordt nooit meer dat zwakke meisje van vroeger. Niet meer de wrak van een maand geleden want dat is wat hij wilt. Dat gun ik hem niet."