Hervara, een stad in het Rijk van de Waterman.

Ik ben helemaal in de war door al die meets, ik weet de chronologische volgorde gewoonweg niet meer hahaa

Kian grinnikte even, maar gaf geen antwoord. Hij vond het wel leuk dat ze ernaar verwees als een van de leukere dingen, aangezien ze niet veel samen gedaan hadden. Hij begreep dan ook wat er als ander leuk iets in haar hoofd was blijven hangen. 'En, heb je er nog iets van geleerd ook?' Vroeg hij langzaam, terwijl hij het pilsje pakte dat voor hem werd neergezet door de herbergier. Hij rammelde met zijn vingers op het houten tafelblad en nam een grote slok. Dit had hem even goed gedaan, het was lang geleden dat hij een stad binnen was geglipt, omdat het normaal gesproken niet nodig was en dan was het lang zo spannend niet, daarom ging hij meestal gewoon door de poort naar binnen. Het was bizar om te zien hoe de wachters zich in de war hadden laten brengen en voor de gek hadden laten houden..

Deze is ervoor, dan die van het tarameer, dan is die 'ruzie'van K&K en nu vraag ik om een meet, als deze afgelopen is, met Kian na de 'ruzie van K&K' en het tarameer. c:
----

Met een glimlach nam ze een slokje. "Wel iets ja, hoe verbazingwekkend dat ook mag klinken.."Zei ze kalm en ze knikte. Eigenlijk had ze heel wat van hem geleerd en dat verbaasde haar niet. Ze zag Kian niet als een dom iemand, misschien arrogant en heel veel dingen maar zeker niet dom. Sheila liet haar hoofd op haar hand leunen terwijl ze hem bekeek vanonder haar wimpers, een glimlach speelde rond haar lippen. "Ik ga zo maar eens voor die kamer.. Nouja, het bed dan. Een heerlijk zacht bed.. Dat klinkt toch eigenlijk best lekker." Zei ze met een glimlachje en ze keek hem rustig aan. Ze nam eigenlijk aan dat hij een andere kamer wilde, sinds de meesten dat wilden. Dus ze zou hem morgenochtend bij het opstaan misschien niet zien, maar dat zag ze dan wel natuurlijk.

En dan is de meet van nu met K&K (Bij het noorderlicht) ervoor die je vraagt of erna?

'Hoe zou jij het doen dan? De volgende keer?' Nu klonk hij werkelijk nieuwsgierig, want dit was iets wat hem echt interesseerde. Ze antwoordde echter niet meteen, zei dat ze een kamer en een bed ging opzoeken, maar Kian pakte haar pols en trok haar terug in haar stoel. 'Blijf nou even en vertel.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar onderzoekend in haar ogen, het was of hij alles van haar zou kunnen zien, haar ziel zou kunnen doorgronden. Dit was een blik die voor velen die hem voor het eerst zagen, werkelijk angstaanjagend was. 'Dat bed loopt niet weg.'

Ik denk dat ervoor handiger is? Idunno :c Wat is het verschil als ze hem net na de ruzie met Kirsten weer ziet of na het noorderlicht?

De vraag had ze niet geantwoord. Maar toen ze terug getrokken werd in haar stoel keek ze hem aan en slikte even. Ze werd niet bang van zijn blik maar prettig vond ze het niet. "Dat ligt aan de plek waar ik ben en hoe goed ik hem ken. Hier weet ik nu dat ze met een beetje afleiding zo kan wegjagen van waar ze staan." Zei Sheila kalm. Ze keek hem aan en bestelde nog maar een glas wijn, als hij haar dan toch niet liet gaan dan kon ze net zo goed nog even wat te drinken nemen. Ook vroeg ze direct om een kamer en ze keek hem aan. "Ik weet niet hoe ik andere steden zo zou doen, aarvoor zou ik er moeten zijn."

Na de ruzie denken ze dat ze elkaar nooit meer zullen zien, na het noorderlicht is gebleken van niet.

Kian grijnsde triomfantelijk, wat hij haar duidelijk had willen maken, was goed overgekomen. Het lag allemaal aan de situatie. De situatie bepaalde feitelijk wat het slimste was om te doen. 'Je moet er alleen niet vanuit gaan dat het altijd zo soepel loopt hoor, improviseren is eigenlijk altijd nodig.' Hij hield zijn hoofd een beetje scheef en keek haar met een schuin en ondeugende grijns aan. 'En het belangrijkste is dat je je hoofd niet moet verliezen.' Hij stak ook zijn hand op en bestelde nog een nieuw biertje, terwijl hij met zijn andere hand de laatste slok naar binnen sloeg.

Oké, maar wat zal het interessantste zijn voor de meet tussen Sheila en Kian? Ik denk voor het noorderlicht?

Rustig keek ze hem aan. "Ik kan wel redelijk improviseren als ik zin heb." Zei ze kalm. Ze nam een slokje van haar wijn en keek hem aan. "En dat wordt het grootste probleem." Ze keek daarna even naar de sleutel van haar kamer en speelde ermee. Sheila moest altijd iets omhanden hebben, zelfs al kon met haar handen niet meer zien ze moest iets hebben om mee te spelen. Rustig bekeek ze Kian nu die maar wat blij leek dat hij een goede leraar was geweest. "Wees maar niet te trots hoor, je ego is al groot zat." Zei ze daarom maar waarna ze haar ogen even sloot en nog een slok nam.

Ja denk het ook ^^

Kian knikte en nam een slok uit het nieuwe glas. 'Dat is mooi.' Zei hij simpel. 'Als improviseren je niet al te moeilijk afgaat, moet het ook niet al te moeilijk zijn om niet in paniek te laten.' Hij liet het glas met een klap op de tafel zakken en likte zijn lippen af. Hij liet zijn blik over de binnenkant van de herberg gaan. De ruimte was bijna leeg, bijna alle logés lagen al te slapen. Dat was mooi, hij hield niet van de drukte in ruimtes waar drank werd geschonken, meestal eindigde dat namelijk in vechtpartijen. 'Er is niets mis met tros zijn op iets waar je goed in bent.' Zei hij luchtig.

"Dat hoop ik, ik raak vaak sneller in paniek dan mijn bedoeling is." Was haar antwoord erop. Ze nam rustige slokjes en wachtte af, als haar glas leeg was zou ze een nieuwe poging doen tot opstaan. Een nieuwe poging om naar haar kamer te lopen en daar de nacht door te brengen. "Dat bedoel ik ook niet, e moet alleen niet overmoedig worden, dat zou zonde zijn." Zei Sheila kalm, ze liet haar hoofd weer op haar hand steunen en keek hem glimlachend aan. Hoogmoed kwam altijd voor de val werd er gezegd toch? Nou ja, ze had liever niet dat dat bij Kian zou gebeuren, dat gunde ze hem niet.

Hij schudde meewarig zijn hoofd. 'Dat is echt nergens voor nodig.' Zijn stem klonk luchtig, maar ergens baarde het hem zorgen dat iemand zo in paniek kon raken. Ze moest de stad ook nog verlaten.. Hij keek op naar haar gezicht en knikte. Hij wist dat een teveel aan moed fataal kon zijn, hij had het vaker zien gebeuren. Kirsten was daar ook wel een goed voorbeeld van.. Hij wist alleen van zijn kunnen, wierp zich niet expres in het gevaar, trok het alleen maar aan. 'Maak je maar geen zorgen, ik weet wat ik kan.'

Sheila keek hem aan. "Jij vind het misschien nergens voor nodig, maar ik raak toch zeker in paniek als er een kans bestaat dat ik naar mijn vader terug moet." Zei ze tegen hem. Ze dronk haar glas in een paar ferme slokken leeg en sloot haar ogen. "Dan is het goed.' Zei ze met een glimlach. "As ik nu opsta, ga je me dan naar mijn kamer laten lopen of trek je me weer terug?" vroeg ze hem met een glimlachje, ze wilde graag weten waar ze aan toe was en rustig keek ze hem aan. Ze glimlachte naar hem, als hij maar volhield dat hij wist wat hij kon.

Misschien was het wel weer tijd om te verdwijnen, ze hadden elkaar niet meer nodig. Hij kon nu de deur uit lopen en net zo onopvallend uit haar leven verdwijnen als hij erin gekomen was. Maar hij deed het niet, hij bleef zitten. Misschien alleen omdat hij zijn bier nog niet op had, misschien om een andere reden. Hij hief in ieder geval zijn glas op en nam een slok van de inhoud. 'Wat jij wilt, wil je zo graag slapen?' Vroeg hij nonchalant, waarbij hij zijn glas met zijn natuurlijke soepele, katachtige bewegingen liet zakken.

"Ik wil niet perse slapen, alleen tja. Ik vind het heerlijk om te liggen." Zei ze met een glimlachje en ze keek hem aan. "Maar ja, ik wil ook best nog wel even wachten hoor. Maar aangezien ik verwacht dat jij je eigen kamer neemt wil ik je niet lastig vallen." Zei ze kalm. Ze keek hem aan en glimlachte plagend. Rustig ging ze met een hand door haar haren heen en glimlachte even kalm.

Hoe wilde je ze eigenlijk in bed laten eindigen nu? cx

Ik weet het niet, maar ik wil er ook niet naartoe schrijven want dat is zo geforceerd haha

Kian keek haar aan, aan zijn gezicht was te zien dat hij zijn best moest doen om haar niet uit te lachen. Waarom zou je gaan liggen als je niet slapen ging. Niet omdat je wilde uitrusten, maar omdat je het gewoon fijn vond? Met iemand anders erbij, oke, maar in je eentje? Hij kon er niet bij. Aan de andere kant begreep hij ook wel dat ze ernaar snakte weer eens in een zacht bed te liggen, in plaats van op de grond waar de stenen en scherpe takken in je rug prikken. 'Doe vooral wat je zelf wilt.' Antwoordde hij met een schuine glimlach. Als ze instemming verwachtte, moest ze niet bij hem zijn.

Ik heb misschien wel een idee c; Weet alleen niet of dat mogelijk is. Als er nou wachters langs alle deuren gaan en de barman verteld het Kian omdat hij hem kent. Kian is slim, neemt Sheila snel mee naar boven en als ze de kamers doorzoeken komen ze het zoenende paar tegen, op die manier kunnen ze makkelijk verder?

Sheila keek hem aan, ze zag het echt wel in zijn ogen. "Het is niet om te lachen." Mompelde ze en beschaamd keek ze even naar haar bijna lege glas. Stilletjes nam ze de laatste slok en keek hem toen aan. "Alsof ik rekening ga houden met jou?" Het klonk misschien bot maar hij hield haast nooit rekening met haar en trok altijd zijn eigen plan dus met hem rekening houden dat zou ze nou ook niet echt gaan doen. Rustig maakte ze haar blonde haren los uit haar staart en keek ze hem aan. "Slaaplekker voor straks, ik hoop je morgen nog te zien en anders kom ik je op een andere plek weer tegen. De wereld is klein."

Voor als ik niet reageer: Mijn duim is gekneusd en teveel typen kost me nogal veel moeite, dus ik reageer niet zoveel achter elkaar waarschijnlijk. Maar idee is goed!

'Ik ben waarschijnlijk de laatste die daar vanuit zou gaan.' Antwoordde Kian met een zekere botheid in zijn stem, hij leunde nonchalant achterover in zijn stoel. Waarom was zijn onverschilligheid zo aantrekkelijk? Hij trok zijn wenkbrauw op en keek haar even onderzoekend aan. Er was een hardheid over haar heen gekomen die hij daarvoor nog nooit gezien had. Zoiets had ze bij een van hun vorige ontmoetingen nooit gezegd, zou ze nooit gezegd hebben. Dat dacht hij tenminste.

Aah vandaar. Beterschap c:.

Ze stond op en keek hem aan. Kort knikte ze even. Op het moment dat ze weg wilde stappen stapte de barman naar ze toe. "Ik raad jullie aan naar boven te gaan. De wachters controleren deze avond alle herbergen." Klonk hij gehaast. Kennelijk waren die wachters al bijna bij de zijne. Sheila's ogen werden wat groter van schrik en ze keek Kian aan. Zacht pakte ze zijn hand vast. "Kom mee. Op kamers controleren ze vast niet en ik wil niet dat die sullige wachter je herkent." Zei ze en ze keek hem aan. Het was misschien niet haar beste plan maar ze wilde wel dat hij veilig was. Natuurlijk kon hij zich verdedigen maar tegen een overmacht zou hij ook niet winnen.

"Ik raad jullie aan naar boven te gaan. De wachters controleren deze avond alle herbergen." Kian keek met een ruk op. Zijn ogen stonden plotseling waakzaam en bezorgd keek hij Sheila in de ogen. De wachters waren niet zulke onbenullen als hij in eerste instantie gedacht had. Hij stond sierlijk op toen de vrouw zijn hand pakte en knikte. Dit was het verstandigste om te doen in deze situatie. Hij liet zijn arm om haar middel glijden en wierp nog een laatste blik op de barman, die bemoedigend met zijn hoofd knikte en daarna wegliep. Hij kende de man onder de hand wel een beetje, wat Kian precies allemaal op zijn kerfstok had staan, wist hij niet, maar hij wist wel dat de wachters niet erg blij zouden zijn de man hier weer te zien. Dus had hij de twee gewaarschuwd, de barman was misschien niet heel erg slim, dit wist hij nog net. Dus zo vertrok Kian met Sheila naar boven, om een van de eerste kamers binnen te gaan.

Sheila slikte. Ze deed haar best haar paniek binnen te houden maar ze bleef wel dicht bij Kian. "Als ze me herkennen en vinden ben ik er geweest." Mompelde ze. In de kamer keek ze hem aan. De deur was gesloten en haar ogen zochten de zijne. "Ik ben bang.." Fluisterde ze eerlijk, het was een tijd geleden dat ze echt bang was geweest, tijdens de martelingen was ze ook echt bang geweest. Maar haar angst dat ze haar nu gevangen zouden nemen en dat ze pas weer de buitenlucht zou ruiken als ze naar de kerk zou moeten voor haar huwelijk maakte haar bang. Ze wilde haar vrijheid niet kwijt, ze genoot er zo van. Maar het was wel zo dat ze na het uitspreken van de woorden Kian niet aan durfde te kijken. Ze verwachtte niet dat hij bang was, of dat hij überhaupt snel bang was, zo'n type leek het haar niet. Maar of hij het nou wilde of niet, ze had hem gewoon nodig nu.

Kian streek even met zijn vingers langs haar wang toen hij merkte dat ze express dicht bij hem in de buurt bleef, terwijl ze zo bang was. 'Heb je op een of andere manier toch vertrouwen in me?' Vroeg hij geamuseerd. De deur liet hij achter hen neervallen. 'Als dat zo is, hoef je echt niet bang te zijn.' Hij zei niet dat het vertrouwen in hem ook werkelijk gegrond was, ze hoefde niet bang te zijn omdat hij er vanuit ging dat er nu niets ging gebeuren. Hij streelde nog een keer geruststellend haar wang en liep naar het raam, dat uitzag op de straat ervoor. Een paar wachters liepen inderdaad van deur tot deur, maar aan de hoeveelheid te zien waren ze het al aan het opgeven.

Zacht beet ze even op haar onderlip waarna ze hem aan keek. "Ik heb meer vertrouwen in je dan je denkt" Zei ze zacht. Ze keek hem onzeker aan en ging op het bed zitten. "Zijn het er veel?" Ze wilde nog niet naar het raam toe lopen, voor hetzelfde geldt zagen ze haar en dan konden de problemen echt beginnen. Diep zuchtte ze en keek even naar Kian. "Ik wil niet zo opgesloten zitten." Mompelde ze even, ze keek hem aan en slikte. "Kom je bij me zitten?" vroeg ze glimlachend. "Dan heb ik tenminste iemand om me warm te houden. Dat was het enige waar hij nu haar echt mee kon helpen. Ze had het koud, ondanks zijn mantel, maar die had ze al een tijdje uit en daar had ze nog best spijt van.

Kian schudde zijn hoofd en liep terug. 'Nee, maar een paar.' Hij woelde door zijn haar en keek haar met een glimlachje aan, hij bleef toch bizar rustig in de situatie. 'Daarnet wilde je nog lekker in bed gaan liggen.' Hij gaf toe aan haar vraag, die toch meer een verzoek was geweest en liet zich naast haar neervlijen. Hij trok haar mee terwijl hij ging liggen en vouwde met zijn andere hand de dekens om hen heen. In de schemering zag hij alleen haar ogen. Weer een bizarre dag..

Kort moest ze even glimlachen om zijn woorden maar toen hij toch bij haar kwam was ze wel blij. Ze kroop tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn borst. "Ik lig nu toch ook lekker." zei ze glimlachend. Ze bleef liggen en legde haar hand op zijn shirt. "Het is een tijdje geleden dat ik zo heb gelegen zeg." Zei ze kalm. Ze bleef bij hem en keek toen even op naar hem, ze zag nog maar weinig van hem. Net als toen ze voor het eerst het bed deelden met elkaar. Wat een toeval..

'Mooi.' Hij streek een pluk haar langs haar oor en grinnikte even. Voor hem was het eigenlijk niet zo lang geleden, maar het leek hem beter dat te verzwijgen. 'Ik heb een beetje een deja-vu, jij?' Hij trok haar naar zich toe en liet zijn vingers over haar ruggengraat glijden. Ze zag er beter uit dan aan het begin van de avond, maar ze was zo afgevallen.. Ze leek zo veel meer kwetsbaar nu.

Tevreden glimlachte ze naar hem. Ze grinnikte zachtjes en knikte torn. "Ja, eigenlijk heb ik dat ook wel ja." Zei ze zachtjes. Ze keek hem genietend aan en streelde zacht even langs zijn kaak. "Oh, een paar stoppeltjes maar dit keer." Fluisterde ze hem tevreden toe en zacht kuste ze hem toen als in een impuls. Ze genoot zo van hem. Hij was heerlijk, hij was verleidelijk, hij was aantrekkelijk. Hij was alles wat ze eigenlijk wilde hebben en nu had ze het eventjes en morgen was hij weer weg. Dat wisr ze gewoon maar het maakte haar niet uit.

'Ik heb me per ongeluk gister nog geschoren.' Antwoordde Kian spottend, terwijl hij zich op zijn zij draaide. De kus van haar zag hij niet direct aan komen, al had hij het misschien wel verwacht. Had dit niet al vast gestaan vanaf het moment dat zijn lippen de hare hadden geraakt naast het poortje in de brede muur? Iets in hen was op dat moment aangestoken en het kwam niet in zijn hoofd op om haar af te weren, hij kuste terug en drukte haar tegen zich aan. Nog steeds met ruwe bewegingen, maar hij wist niet hoe erg pijn haar verwondingen deden, dus deed hij voorzichtiger dan normaal, om haar niet werkelijk pijn te doen. Hij was geen sadist.