Kroeg de blauwe Kater - Het rijk van de leeuw.

Deze kroeg staat net buiten het centrum van Aidra, toch is het in de nacht er populair bij het uitgaansleven. De kroeg bestaat al vrij lang en wordt per generatie overgenomen, dus hij is al heel lang van dezelfde familie. Overdag is het erg knus en sfeervol. In de avond/nacht is het erg gezellig en feestelijk. Er staat altijd wel een rustig muziekje op. Je kunt er eten en wat drinken bestellen. Het wordt niet op prijs gesteld als mensen hier gaan vechten of dingen vernietigen. Dan word je er al snel uit gegooid. Wees voorzichtig en ga niet weg zonder te betalen.

Personen: Het is een redelijk grote kroeg. Zo'n 15, dus.

Met een kalme duw opende ze de deur van de kroeg. Ze was er nog niet eerder geweest maar mensen zeiden dat deze kroeg een goede was. Ze had een verleidelijke glimlach rond haar lippen, waarna haar ogen genietend rondkeken. Ze liep met een beetje heupwiegende beweging wat verder tot ze een plekje aan de bar vond waar ze zich liet zakken op de stoel. "Een wijntje alstublieft." zei ze glimlachend. Ze keek even rond en liet een hand door haar rode lokken glijden en keek even rond. Veel interessants of leuks liep er nog niet rond. Glimlachend keek ze daarna even naar de wijn die ze kreeg en betaalde direct al even. Ze vroeg zich af wat ze deze avond zou meemaken. Het was nu nog middag en ze vroeg zich af of ze een andere kroeg zou zoeken of dat ze juist hier zou blijven en een leuk iemand zou vinden om de nacht mee te delen.

-
Slecht begin iknow :C

Met een klap opende Eden de deur van de kroeg. Ze negeerde de starende blikken van mensen die aan tafeltjes en de bar zaten. Wat een belachelijke stad was dit. Het irriteerde haar mateloos hoe mensen haar hier behandelden. Ze was nog niet eerder in dit rijk geweest, dus ook niet in deze stad, maar ze wilde hier nu al weg. Jammer genoeg was ze een tijdje onderweg geweest, dus had ze dorst. Drie jongemannen hadden haar lopen naroepen zodra ze langs was gelopen en eentje had het zelfs gedurfd haar aan te raken. Wat een lef. Misschien moest ze toch maar eens iets doen aan dat schattige "mooie" uiterlijk van haar. Misschien was het iets om haar haar te verven of af te knippen. Ze klakte met haar tong terwijl ze zonder op of om te kijken aan de bar ging zitten. "Doe maar water." Gebaarde ze naar de barman. Ze dronk geen alcohol.

Verbaasd keek ze op toen de deur met een klap open vloog. "Zo.. Jij bent luidruchtig." zei ze, een korte rol van haar ogen en haar lipjes waren een beetje getuit uit ontevreden. Ze vond het niet echt sociaal dat iemand zo binnenkwam. Ze nam een slokje van haar wijn en keek even naar het meisje naast haar. Als ze eerlijk was zag ze er te schattig uit om zo brutaal te zijn, maar daar kon zij niets over zeggen natuurlijk. Ze kende het hele meisje niet. Waarna ze even op zij keek, om het meisje eens goed te bedenken. Hoe oud zou ze zijn? Ze had geen idee. Maar erg oud leek ze niet echt. Ze had ook even naar de drie jongemannen gekeken die haar hadden nagejoeld en met een ietwat ontevreden en ietwat jaloerse blik keek ze er naar. Ze vond het niet zo leuk als een ander meisje werd nagekeken en zij niet.

Met een koele blik in haar ogen keek Eden naar het roodharige meisje naast haar op een barkruk. Rood haar, een mooi smoeltje en met zo'n reactie op haar binnenkomst had Eden al snel een oordeel klaar. Ze was ook van mening dat rood en roze vloekte met elkaar, dus dat irriteerde haar ook gelijk al. "Beter houd je zelf je mond." Siste ze en wierp nog een vernietigende blik naar de jongens die nu weg liepen. Beter dat ze het opgaven. Al eerder had ze last gehad van vervelende jongens die maar om haar heen bleven zwermen. Heel vervelend. Met een dankbaar knikje nam Eden het water van de barman aan en nam een slokje. Ze deed de sjaal om haar nek iets losser en de knoopjes van haar jas maakte ze ook los. Ze draaide zich weg van het roodharige meisje. Wat zou ze zijn? Zo'n wijfie dat altijd maar achter mannen aanzit, elke nacht een ander? Bah, dat vond zij maar niets.

Lichtelijk geïrriteerd gleed Sheila met een hand door haar haren heen. "Och ja natuurlijk." zei ze met een chagrijnige ondertoon. "Dus het kleine meisje is niet blij." zei ze chagrijnig. Ze keek even naar het meisje. Ze had roze haren, iets dat Sheila een totaal niet mooie kleur vond. Ze had persoonlijk niets met die kleur, ze ergerde zich er soms zelfs aan. Die was nog onnatuurlijker dan haar kleur. Met een kalme blik keek ze daarna naar het meisje en zuchtte even diep. Ze rekte haar rug en keek haar aan. "Je hoeft je niet af te reageren op mij hoor!" zei ze fel en ze keek fel terug. Waarna ze stil van haar wijn dronk, ongeïnteresseerd en geïrriteerd.

Eden klakte met haar tong. "Klopt. Ik word inderdaad niet heel erg blij van arrogante jochies die hun poten niet van me afhouden." Antwoordde ze en ging verder niet op het meisje in. Ze merkte al dat ze niet echt vrienden aan het maken was. Dat was mooi, want dat was ook de bedoeling. Geen leuke contacten, daar had ze uiteindelijk toch niets aan, iedereen zou haar toch in de steek laten. Zo was het altijd geweest. Ze dronk een half glas leeg en leunde daarna met haar elleboog op de bar. Ze zou zichzelf even een tijdje rust veroorloven en straks maar weer richting huis gaan, waarschijnlijk.

Ze keek even naar het meisje en dronk van haar wijn. "Ik zeg niet dat je dat moet pikken. Maar al hoe je de deur open gooit." zei ze met een lichte ondertoon van irritatie. Waarna ze een plukje van haar haren om haar vinger wond. Ze glimlachte even en keek naar het meisje. Dit zou echt geen vriendin van haar worden, niet dat dat haar veel kon schelen. Ze was niet het type waar Sheila op viel, dus dan deed ze ook echt haar best om het meisje voor zich te winnen. Ze liet de wijn in haar glas rustig ronddraaien door haar glas in rondjes te bewegen. Ze keek vanaf het hout van de bar langzaam op naar het meisje. "En dan opnieuw, reageer je dan op hun af." zei ze kalm.

"Ik wilde me op niemand afreageren. Het was dat jij tegen mij begon te praten." De stem van Eden was rustig terwijl ze met het glas water in haar handen naar het roodharige meisje keek. Wat zou ze dan bij die jongens moeten doen? Haar krachten gebruiken? Haar messen gebruiken? Dat zou veel te veel opvallen en vast niet zo'n goed idee zijn. Ze haalde langzaam haar schouders op en dronk wat van haar water. Het was goed nu. Ze kon normaal gaan praten nu ze vrij zeker wist dat dit meisje nooit iemand zou zijn waar ze vrienden mee werd, of niet nu in ieder geval. Dat was alles dat ze wilde. Geen vrienden. Niet teveel persoonlijk contact, dan was alles prima.

"Tja er moet toch iemand zijn die zijn mond tegen jou open mag doen?" Haar stem klonk al wat minder fel nu het meisje iets rustiger tegen haar sprak. Ze keek even naar het meisje en nipte van haar wijn. Haar interesse zwakte weer wat af en ze streek haar tuniek even glad. "Ach ja, alsof er ook maar een kans bestaat dat er überhaupt iemand tot jou door zou kunnen dringen.' zei ze en een kleine zucht kon ze nu niet meer binnen houden hoewel ze dat daarvoor nog wel geprobeerd had. Maar nu irriteerde ze zich gewoon echt aan het meisje. Gewoon, omdat Sheila mensen wilde overtreffen en omdat ze vond dat ze gewoon gelijk had. Dat kind kon ook gewoon normaal binnen stappen maar dat leek ze niet te doen, iets dat haar zeer ergerde, dat was zeker.

Eden haalde ongeïnteresseerd haar schouders op. Natuurlijk mochten mensen hun mond opentrekken. Niet dat ze zich daar dan ook iets van aan zou trekken. Ze dronk haar glas leeg en vroeg om een nieuwe. Ze moest bijtanken voordat ze weer op pad ging. Even tikkelde Eden op de bar bij het volgende wat het meisje zei. Ze moest er over nadenken. Er waren niet veel mensen die tot haar door drongen, dat klopte. Megurine drong tot haar door en wist haar altijd aan het denken te zetten. Het was gewoon lastig om te veranderen en eigenlijk beviel het haar wel, hoe dingen nu waren. Het was rustig en soms misschien een beetje eenzaam, maar het was veilig om zo geen mentale pijn te krijgen. "Ik denk niet dat je iets van mij weet," zei ze tegen het meisje en gebaarde met haar hand alsof ze de opmerking weg wilde wapperen. "Ik denk niet dat het goed is om je altijd maar dingen aan te trekken van anderen."

"Ik zeg ook niets ook maar iets van jou te weten. Of dat het goed is om je altijd wat van anderen aan te trekken. Maar je verstoorde mijn rust en mijn gedachten gang door die deur zo hard open en dicht te gooien. Je kan ook best respect hebben voor anderen hoor." Zei ze lichtelijk geïrriteerd en ze keek even naar het meisje waarna haar wijnglas leeg was geraakt door al haar drank. Waarna ze even glimlachte en er nog een bestelde met een glas water bij bestelde. Ze wilde niet nu al dronken worden waarna ze even keek naar het meisje naast haar en zuchtte. "Hoewel ik niet ga verwachten dat we het hier nu over eens gaan worden of wel soms?"

"Het spijt me dat mevrouw hier zo snel verstoord wordt," zei Eden terwijl ze met haar ogen rolde en haalde daarna haar schouders op. Ze dronk van haar water en keek even naar de barman voordat ze weer antwoord gaf. De man had al even geamuseerd naar hun gesprek zitten luisteren. Hij was trouwens niet de enige die dat deed. Het viel haar nu pas op, maar dat maakte niet heel veel uit. Waarschijnlijk waren zij en het meisje beide te koppig. "Ik denk het niet," antwoordde Eden het meisje uiteindelijk en wierp haar een sceptische glimlach. Ze was het nooit zo snel eens met mensen en al helemaal niet met iemand die zo snel gepikeerd was. Het was maar een deur, get over it. Ze zou nooit begrijpen waarom mensen er zo'n probleem van maakte, het waren kleine dingen. Het zou vast aan haar liggen dan.

Kort kon ze een lachje niet onderdrukken. "Nou erg gestoord ben ik niet geworden van je maar wel dat je denkt dat je alles kunt maken." zei ze kalm. Ze keek naar de vrouw en dronk rustig van haar wijn en keek even rond. Anderen hadden hun gesprek gevolgd maar ze vond het niet echt een probleem. Ze mochten best weten wat zij te zeggen had en keek even naar de vrouw. Waarna ze een slokje water nam. Glimlachend keek ze even naar de barman en gaf hem een lief lachje waarna ze doordronk en genoot ervan. Ze vond het niet zo erg dat de vrouw en zij het niet eens zouden worden.

Eden haalde langzaam haar schouders weer op. Ze was nu wel gekalmeerd en de irritatie voor het meisje naast haar was best wel gezakt nu. Ze kon het wel vaker niet met mensen vinden, dus dat was niet zo'n punt. "Het is niet dat ik denk dat ik alles kan maken, het maakt me gewoon niet zoveel uit wat mensen van me vinden," zei ze tegen haar waarna ze weer een slokje nam. Dat was niet helemaal waar. Ze gaf wel degelijk om wat mensen van haar dachten, maar ze deed maar alsof. Als mensen onzekerheden van je kenden, dat was wanneer ze gevaarlijk werden. Daarom hield ze zich liever groot, dat werkte altijd beter.

Met een rustige blik keek ze even in haar glas. Ze slikte even en keek naar het meisje naast haar. Ze grijnsde even. "Oh, ja dat is nou wel een leuke instelling, red je het vast ver mee." zei ze met een glimlachje. Ze keek naar het meisje en grijnsde even. "Maak je alleen maar weinig vrienden mee." zei ze glimlachend. Ze gleed met een hand door haar rode haren om ze goed te doen waarna ze weer even voor zich uit keek. "Maar ja, dat maakt je dan vast ook niets uit." zei ze grijnzend, ze dronk haar tweede glas leeg en nam daarna slokken van haar glas water.

Even glimlachte Eden naar het meisje. Die opmerking beviel haar wel. "Ik heb ook niet echt de behoefte om vrienden te maken, dus in dat geval ben ik juist wel goed bezig," zei ze sceptisch en dronk haar water. Het maakte haar inderdaad niets uit, nee, dat moest ze zichzelf voorhouden. Het was beter als ze geen vrienden had. Dat was veiliger. Ze steunde nu met beide ellebogen op de bar. Ze zou zo maar weer richting huis vertrekken, meer geld meenemen zodat ze dit keer langer weg kon blijven. Ze had namelijk geen behoefte om elke week te moeten terugkeren naar huis. Eigenlijk wilde ze daar nooit meer terugkomen, dat moest ze toch maar eens gaan regelen.

De vrouw had haar haren zwart geverfd die stijl langs haar lichaam reikten tot haar onderrug. Sinds het incident met de man van de vorige keer bij het kampvuur had ze haar haren moeten verven. Zo zou ze minder snel herkend worden ook al verraadde haar groene ogen haar uiterlijk. Soms wenste ze dat zij ook haar ogen kon veranderen, althans de kleur ervan. Ze droeg zwaardere make-up waardoor Kirsten wat vrouwelijker uitzag als normaal en haar groene ogen nog meer opvielen. Ze opende de deur naar de kroeg en hing haar jas op de kapstok. Ze droeg een witte trui met een zwarte blazer erop en daaronder een grijze broek met een brede, zwarte riem. Rage stond op de uitkijk buiten. Kirsten ging aan de bar zitten, bestelde een drankje en dronk het in 1 slok leeg. Ze had het ontzettend koud want het was gaan sneeuwen. Gelukkig dat ze dit had gevonden. Nu nog alleen een slaapplek want in dit weer buiten slapen? Met een pak sneeuw? Nee niets voor haar. Ze luisterde aandachtig naar de muziek, keek alert om zich heen alsof ze bang was om herkend te worden. Ze deed haar piercing goed, een zwart bolletje vandaag met een blauwe teken erin. Waterstam geschrift. Hoeveel dagen had ze al moeten vluchten sinds dat foutje wat ze had gemaakt samen met Rage? Ze hoopte vanavond eens op een ontspannende avond zonder veel problemen. Gewoon een keer rust, een keer dat ze niet hoefde te boeten voor haar misdaad waar zij niets aan kon doen. Als ze eens wisten hoe gruwelijk hij voor haar was geweest? Dat hij ervoor had gezorgd dat zij nu zo was. Van een onschuldig meisje naar een verdorven crimineel.

De deur vloog open en in plaats van een koude luchtstroom van buiten stroomde er een warme golf naar binnen. Kian stond in de deuropening, stapte naar binnen en liet de deur achter zich neervallen. Mensen keken op, vroegen zich af waarom hij hier ooit naar binnen was gestapt, en gingen weer verder met hun gesprekken. Niet bijzonder geinteresseerd naar de atletische, charmante kerel. Enkele ogen bleven wat langer bij hem hangen, vooral die van vrouwen. Maar Kian gaf ze geen aandacht, dus richtten ze zich maar weer op elkander. Met soepele passen liep de jongeman door en nam plaats aan de bar, waar hij een drankje bestelde. Zijn favoriet. Zijn huid koelde af, gerustgesteld door de warmte die hem nu omringde. Hij kon gewoon zo slecht tegen kou.. Hij keek op en onmoette de afwachtende ogen van de barman, die achter het drankje stond te wachten. Kian grijnsde schuin en leunde nonchalant over de bar, terwijl hij een paar muntjes op de toonbank wierp. Met een draak als Astor had hij aan goud en geld nooit te weinig, dus moeilijk over betalen deed hij nooit. Hij zette zijn ellebogen op de toonbank en staarde vooruit. Het was geen makkelijke dag geweest vandaag. Hij voelde over zijn arm, die verbonden was met een gelig verband. Het zou eigenlijk ververst moeten worden..

De vrouw keek niet eens op bij het geluid van de deur. Ze kon het beste niet kijken want stel je voor dat er nu een wachter naar binnen liep, een politieagent? En die zouden haar gelijk herkennen want ze was nu eenmaal berucht. Ze deed haar zwarte lokken meer langs haar gezicht hangen zodat mensen haar zo van de zijkant niet meteen zagen. Ze bestelde een aantal drankjes in nog niet eens 10 minuten. De vrouw besloot zich eens om wat meer te drinken, waarom niet? Na al dat geren, de gevechten enzovoort? Ze keek vanuit haar ooghoeken naar diegene die naast haar kwam zitten. Haar hand verstevigde om haar glas omdat ze de man meteen herkende van het kampvuur. Ze draaide zich een beetje de andere kant op zodat het niet opviel, of dat hij haar niet zou herkennen. Vast niet met haar zwarte haren en hoe ze er nu uitzag. Verzorgd, nettere kleding aan en droeg nu make-up. Nu kwam ze niet meteen uit de bossen, of beter gezegd wel maar zij had lekker een duik genomen in een rivier. Daar haar kleding schoongemaakt en zichzelf getrakteerd op een aantal spullen. Ook had ze goed gegeten van te voren want op een lege maag drinken was niet verstandig.

De warmte van het drankje deed hem goed toen hij hem achterover goot. De vloeistof kolkte door zijn keel en nestelde zich in zijn maag. Het vuur vlamde in zijn bloed en de pupillen van Kian verwijden zich. Hij liet zijn hand zakken en zette met een klap zijn glas weer op de bar, waarna zijn gezicht vertrok. Af en toe had hij zijn krachten wel willen inruilen voor de mogelijkheid om zichzelf te helen.. Hij keek naar het gelige verband en begon het met zijn ruwe handen af te wikkelen, zodat er een wond vrijkwam, die van zijn elleboog tot zijn pols liep. Zijn gezicht vertrok toen de broeierige lucht in aanraking kwam met zijn bloed. Kou was niet goed, maar de lucht die hier hing zou zijn wond ook niet goed doen.. Hij moest het ergens schoonmaken. Met zijn goede hand hees hij zichzelf overeind en keek om zich heen, op zoek naar een plaats waar hij toch water vandaan kon halen om zijn wond te reinigen. Zijn vuur kwam nu toch niet van pas.. Hij keek onrustig naar de wond. Hij voelde warm. Als hij zou gaan ontsteken was hij nog verder van huis.. Hij wist niet of de wond vergiftigd was of niet. Een zucht gleed over zijn lippen en omdat hij geen andere oplossing had, wikkelde hij het oude verband maar weer om zijn arm.

Ze nam nog een slok, voelde warmte door haar keel trekken. Heerlijk als je sterke alcohol dronk, dat gevoel wat je kreeg van je keel tot je maag. De warmte. Vooral als je het zo koud had als Kirsten. Ze had het snel koud. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de man die haar niet leek te herkennen. Hij wikkelde het gelige verband van zijn arm af waardoor er een wond vrijkwam die van zijn elleboog tot zijn pols liep. Haar groene ogen werden groter. Dat moest echt een pijnlijke wond zijn. Kirsten moest denken aan de vorige keer toen ze zo was toegetakeld, dat iemand haar een helpend hand had aangeboden. Door die jongen van toen had zij zichzelf veel sneller kunnen helen door zijn energiekrachten. Als hij hiermee bleef rondlopen ging het zeker ontsteken, dan kreeg hij een infectie en een infectie ‘helen’ vergde heel veel ervaring en energie van de heler. Kirsten besloot om hem te helpen, hij zou haar vast niet meer herkennen. Kirsten zou vast geen indruk hebben achtergelaten de vorige keer. “Dat lijkt mij niet zo verstandig, je verband weer terug om je arm doen” sprak ze zachtjes uit. “Mag ik?” Ze stuurde haar water uit de fles om aan te geven dat ze de element water in bezit had. “Ik kan je wond namelijk helen en je infectie tegenhouden” Ze keek naar de grond, probeerde haar gezicht te verbergen, haar ogen neergeslagen alsof ze iets heel interessants op de vloer zag liggen. Het laatste waar ze zin in had was ruzie of een gevecht en dat werd hier in deze kroeg sowieso niet gewaardeerd.

Een zachte stem klonk van de persoon die naast hem zat en Kian keek op, op zoek naar het gezicht die bij de stem zou moeten horen. Maar het lange haar verborg het gelaat van de persoon in zijn geheel. Het enige wat hij van de gestalte kon opmaken was dat het een vrouw moest zijn die hem aangesproken had. Haar stem kwam hem niet bekend voor. Hij knikte en antwoordde naar haar: ‘Ik kan niet veel anders..’ Doelend op het feit dat hij geen hulpmiddelen had om zichzelf te genezen of te reinigen. Toen ze echter aanbood om hem te helpen, hoefde hij niet lang na te denken of hij stak zijn arm uit. Nog steeds probeerde hij een blik te werpen op haar gezicht, maar deze bleef op de grond gericht, waardoor hij toch echt niets zien kon. ‘Ik weet niet of het vergiftigd is.’ Voegde hij nog aan zijn eerste woorden toe. Met zijn weinige verstand wat hij had van het genezen van wonden, wist hij nog net dat het niet verstandig was om een grote wond onmiddellijk dicht te laten groeien als er nog gif in het bloed zat. Het kon dan gaan etteren. Hij vroeg zich af waarom het meisje haar gezicht niet wilde laten zien. Is ze soms melaats? Heel veel tijd dacht Kian er echter niet over na, het was belangrijker dat hij zijn arm weer zou kunnen gebruiken. De wond stak verschrikkelijk. Hij wikkelde het stuk verband weer terug van zijn arm, waarna de wond nog heviger begon te prikken. Kian beet op zijn lip.

Ze draagt geen kap XD , geen mantel aan. Haar haren bedekken deels haar gezicht.
_____
Het liefst had ze een commentaar terug geleverd, gezegd dat hij het mocht uitzoeken met zijn commentaar. Het was al aardig van haar dat ze zijn wond wilde helen. Toch maar de kaken op elkaar, zwijgen en de wond zo snel mogelijk helen om dan weer verder te kunnen drinken. Ze bekeek zijn arm, haar vingers pakte zachtjes de onderkant van zijn arm beet. “Hmm…” Het zag er nog slechter uit van dichtbij. “Vergiftigd?” Herhaalde de vrouw zachtjes. “Dan moet ik het eerst ontsmetten want ik kan een wond niet gaan helen met het vergif er nog in. Dadelijk wordt de kans op bloedvergiftiging nog groter” Ze voelde aan haar broekzakken, haar tas vergeten. Die had natuurlijk Rage nog. Ze had alleen de holster aan haar riem vast waar ze haar dolk altijd bewaarde. “Ik kom zo terug” De vrouw liep naar buiten en wat was het toch koud! Met haar laarzen zakte ze zo de sneeuw in. Er lag zeker al 30 cm sneeuw. “Rage” Haar draak kwam uit de schaduwen tevoorschijn en gooide haar tas al naar haar toe. “Gelukkig dat ik dit gekocht heb laatst” Een ontsmettingscrème, hier zou de vergiftiging geen kans krijgen om in het bloed te komen en zou er geen kans meer zijn dat de wond zou gaan etteren. Ze liep weer naar binnen en voelde haar zwarte lokken naar achteren waaien. Ze sloot de deur achter zich en draaide zich om waar je haar gezicht in alle glorie kon bekijken. Haar groene ogen vielen nog meer op door de donkere make-up wat zij had opgebracht. Meteen keek ze naar de grond, hopend dat hij niets had gezien, althans haar gezicht niet. "Ik heb iets voor de zekerheid als je wond vergiftigd zou zijn" Haar ogen weer naar de grond gericht.

Oeps sorry! Veranderd

Kian wachtte geduldig en knikte meegaand mee met haar woorden. Zij zou er wel verstand van hebben, dacht hij bij zichzelf. Hij draaide zich om toen ze de deur uitstormde en bleef toen een beetje beduusd zitten wachten, hopend dat ze echt zo vaardig was als ze zichzelf deed overkomen. Hij bestelde met zijn vrije hand een nieuw drankje, ook eentje voor het meisje, en wierp een paar muntjes op de bar. Toen ze de deur opende, draaide hij zich om, waarbij hij een paar seconden een volle blik in haar gezicht kon werpen. Die ogen.. Die zou hij nooit meer vergeten, alleen al omdat ze hem met woede hadden aangestaard. Hoe had hij haar stem nou niet kunnen herkennen? Misschien omdat hij helemaal niet aan haar gedacht had, hij wist alleen die ogen nog.. Waarom zou zij hem ooit willen helpen.. Hun eerste ontmoeting was alles behalve vriendelijk geweest. Toch was hij zijn woede alleen weer vergeten. Het stak alleen zijn trots dat hij nu aan haar was overgeleverd. Toch reageerde hij niet. Hij was te verbaasd om ook maar iets te kunnen zeggen. Hij staarde naar haar haar, aangezien ze haar gezicht alweer verborgen had. Zijn tong leek niet te kunnen bewegen in zijn mond. Wat een bizarre dag.. Hij schudde even zijn hoofd, om te kijken of hij nog wel wakker was. Misschien had hij het wel mis. Misschien waren de groene ogen wel van iemand anders.. Hij hoopte het.