Kroeg de blauwe Kater - Het rijk van de leeuw.

De vrouw nam zachtjes zijn onderarm tussen de binnenkant van haar hand die deels zacht aanvoelde maar ook iets ruwer als een vrouwenhand meestal aanvoelde. Dat kwam omdat de binnenkant van haar hand een kleine brandwond had. Ze maakte eerst de wond schoon met haar water, vroeg een droge doek om het op de wond zachtjes te kunnen deppen. Ze draaide de dop open van de crème, deed een beetje op haar twee vingers en smeerde het erop. “Dat moet een minuutje of twee intrekken” In de tussentijd maakte ze de dop weer dicht, maakte zij haar handen weer schoon en gaf ze de doek weer terug aan de barman. Twee minuten waren nu al zeker kom. Ze deed het water om haar handen vormen zoals een soort wanten en legde haar beide handen op zijn wond. Ze sloot haar ogen en langzaam begon het water te gloeien. Je zag hoe de wond langzaam begon te herstellen. Uiteindelijk zag je er helemaal niets meer van. “Zo” sprak ze zachtjes uit. “Alsof er nooit een wond heeft gezeten. Kijk het twee dagen aan. Als je koortsig begint te voelen, misselijkheid en je proeft een vreemde smaak in je mond, dan kan dit als nog duiden op een vergiftiging. Dan adviseer ik je naar een heler te gaan die wat meer ervaring heeft dan mij” Ze deed het water weer terug in haar fles, sloot het en hing het weer aan haar riem. Ze ging weer terug aan de bar zitten omdat ze een drankje wilde gaan bestellen.

Kian lette eigenlijk niet op de handelingen die ze uitvoerde, ze zou hem heus niet iets vreemds aandoen, het zou wel kloppen. Hij keek om zich heen, terwijl hij af en toe tussen haar haar door probeerde te gluren. Af en toe ving hij een blik op van haar blanke huid, maar meer niet. Haar felgroene ogen bleven verborgen. Dankbaar liet hij zijn vingers uiteindelijk over zijn gladde huid glijden, geen onregelmatigheid was te bekennen en hij bedacht zich dat hij voortaan maar beter meteen op zoek kon gaan naar een heler, dan had hij ook niet met zo'n enorm litteken op zijn rug rondgelopen. Hij knikte op haar opmerking en bedankte haar op een charmante, nonchalante toon. Een schuin glimlachje lach op zijn gezicht, maar die zou ze niet kunnen zien aangezien ze zijn ogen leek te ontwijken.. Waarom deed ze dat toch? De barman zetten de twee drankjes voor hen neer en Kian schoof er eentje ervan opzij, naar het meisje. Hij had toevallig gezien wat ze in haar hand had gehad voordat ze hem had genezen. Zelf had hij weer zijn favoriete drankje om naar binnen te slaan. 'Als ik goed heb geraden wie je bent, waarom neem je ooit de moeite om mij te genezen?' Vroeg hij langzaam. Het was niet aanvallend bedoeld, zijn stem klonk zelfs vleiend als hij tot haar sprak.

Ze keek naar haar lege glas. Ja zij had weer behoefte aan een lekker e whisky met ijs. Ze hoorde hoe een glas haar richting werd geschoven. Kirsten keek verbaasd naar het glas en hief het omhoog als een soort bedankje. Ze sprak niet, keek hem nauwelijks aan. Hij had haar niet meer herkend, gelukkig. Misschien dat ze als nog een leuke avond kon hebben. Bij zijn woorden verstijfde ze meteen. Haar houding gespannen. Echter klonk zijn stem niet vijandig, niet aanvallend of boos. Nee het klonk vleiend, vriendelijker dan ze gewend was. Kirsten besloot maar te stoppen met het verbergen. “Om mijn excuses aan te bieden voor de fout die ik die avond heb begaan” sprak ze op een simpele toon uit. Ze gooide haar lange, zwarte lokken naar achteren. “Het verbaasd mij dat je mij herkent hebt” Ze bracht het glas naar haar perzikkleurige lippen, haar lip piercing viel nu duidelijk op. Ze nam er een slok van en haar mondhoeken gingen iets omhoog. “Goed gezien wat ik graag drink” Dat was een compliment en haar stem klonk minder koel. Daarna keek ze een beetje de kroeg rond want er waren meer mensen binnen gekomen. "Dat je mij niet hebt tegen gehouden toen ik je heelde. " Het verbaasde haar want hoelang wist hij al dat zij het meisje was van die avond?

Je zou toch vroeger moeten opstaan om aan de scherpe zintuigen van van Kian te ontsnappen. Hij had gewoonweg en te scherp en oplettend verstand. Hij nam wat hij zag in zich op en kon veel tot in alle details toe onthouden. Toen haar houding verstijfde grijnsde hij even, waarschijnlijk had ze gehoopt dat hij haar niet herkennen zou. 'Voor je eigen geweten?' Vroeg hij langzaam. Hoe had ze iets nou goed kunnen maken als hij haar niet eens herkend had? Hij nam zijn eigen glas op en nam een slok. Ook lachte hij zijn charmante, soepele grijns toen ze opmerkte dat het haar verbaasde dat hij haar herkend had. Het was nou eenmaal zo, daar hoefde hij niet op te antwoorden. Hij woelde even door zijn warrige haar en keek haar in de ogen, de groene ogen die zo op zijn netvlies waren gebrand, in eerste instantie om ze op te jagen.. Maar zelfs toen hij gekalmeerd was, hadden ze nog ergens in zijn achterhoofd gehangen. In zijn eigen ogen was het gevaar dat hij betekende te zien, maar het viel weinig mensen op. Zijn vermogen om mensen te betoveren lag in zijn blik. Hij was als een katachtige en als je in zijn ogen keek, zou het zomaar kunnen dat je alles om je heen vergat. Omdat je hem wilde leren kennen. En als je hem had leren kennen, was het al te laat..

“Voor mijn eigen geweten?” Haar toon was niet te beschrijven. Je wist niet precies wat voor toon ze nu bedoelde in haar stem. Toonloos? “Misschien” gaf ze als simpel antwoord terwijl zij het glas weer achterover sloeg. Ze voelde hoe het vloeistof weer in haar keel brandde, heerlijk. De meeste zouden dat gevoel helemaal niet als prettig ervaren maar Kirsten was niet als de meeste. Ze wenkte en er werd opnieuw ingeschonken. “Maak er maar een dubbele van” Haar bleke huid, haar wangen begonnen iets roder te kleuren door de alcohol die ze dronk. Kirsten begon het warmer te krijgen. Ze keek op wanneer zij hem hoorde lachen. Hij grijnsde? Waarom deed hij opeens zo vriendelijk? Je merkte dat Kirsten nog steeds terughoudend was in deze situatie. Dit meisje vertrouwde niet snel iemand en ze was niet echt een prater. Althans niet tegen vreemden. Voor kort ontmoeten de beide personen elkaars ogen. Haar groene ogen waren zijn heldere blauwe ogen aan het bestuderen. Het herinnerde aan de schitterende oceaan, zo helder waar je zelfs de vissen in kon zien zwemmen. Zijn blik wist ze niet te omschrijven? Waarom keek hij haar zo aan? Probeerde hij haar te intimideren? De vrouw leek totaal niet onder de indruk. Ze merkte op dat vele vrouwen naar hun keken. Waren ze jaloers? Ze mochten hem hebben. “Blijf je mij zo aanstaren? Ik vind dat niet echt prettig. Als je een zwakte probeert te vinden, die heb ik niet” Haar toon kon nu luchtig maar iemand met goede kennis pikte de ondertoon op. Een leugen. Iedereen had een zwakte en de meeste die zeiden dat ze er geen hadden waren juist degene die het meest te verbergen hadden.

De jongeman volgde haar voorbeeld en sloeg het drankje ook achterover, hij bestelde echter geen nieuwe. Hij wist hoe zijn korte lontje zelfs leek te krimpen als er teveel alcohol door zijn bloed kolkte. Het glas flikkerde verlokkend, maar Kian keerde zich ervan af. Haar wangen begonnen roder te kleuren, wat haar levendiger maakte dan de koele, blanke huid die normaal zo licht wat. Ze was een van de weinige die zijn blik niet aangenaam leken te vinden, maar hij was zo op haar gericht dat hij de vrouwen om hem heen niet zag. Zijn concentratie lag eigenlijk nooit bij meerdere personen tegelijk, dat was zijn tactiek niet. Maar zij gaf er niet aan toe. Na haar opmerking gleed er een nieuw lachje over zijn gezicht, maar hij keerde zich wel af, zoals ze wilde. In haar toon kon hij horen dat ze wel dergelijk wist dat ze een zwakte had, maar hij reageerde er nog niet op. 'Ik zou niet durven, dame.' Antwoordde hij daarom simpel. Hij had geen behoefte aan een woordenwisseling en hij wist dat zij niet zomaar over zich heen zou laten lopen als hij het punt zou aanstippen. Ze wilde haar zwaktes voor anderen net zo verbergen als ze zichzelf wilde verbergen voor de rest van de wereld. Werd ze soms gezocht? Plotseling wist hij waar hij haar van kende en hij keek strak opzij. Ze werd inderdaad gezocht..

Ze keek naar het donkere vloeistof, althans whisky had een bruine kleur, lichtbruine kleur. Meestal werd dit gedronken door mannen maar zij had dit leren drinken. Niet vrijwillig maar wat had zij wel vrijwillig in haar leven gedaan totdat ze hem van zijn leven ontnam? Dat was de eerste stap geweest. Blijkbaar had zijn blik haar moeten laten smelten? Hij had schitterende ogen, echt prachtig. Een van de mooiste ogen die zij had gezien maar om daar knikkende knieën van te krijgen? Nee dan was je aan het verkeerde adres bij haar. Zij werd niet zo snel betoverd omdat Kirsten al teveel had gezien en meegemaakt in haar leven. Bij het woord dame verliet er een cynisch lachje haar lippen. Dame? Werd ze nu werkelijk dame genoemd? Moest ze daar blij om zijn? Kirsten was niet echt een duidelijk voorbeeld van een net opgevoed dametje die zich aan de regels hield en etiquette. “Dat vind ik fijn om te horen heer” probeerde op een serieuze toon uit te spreken maar je merkte duidelijk de spot in haar stem. Hij leek haar nu met rust te laten, haar laten genieten van haar drank. Vanavond wilde ze lekker aangeschoten worden. Gewoon eventjes niets en morgenvroeg weer vertrekken: terug naar de realiteit. Hoe hij nu naar haar keek beviel haar totaal niet. Waarom leek hij te kijken alsof hij haar ergens van herkende? Plotseling werd haar grip strakker om haar glas. Hij wist het. Meteen begonnen haar alarmbellen te rinkelen, ze moest hier weg. Ze dronk gauw haar glas leeg en legde munten op tafel. Ze stond op het punt om op te staan.

Door haar manier van reageren bevestigde ze alleen maar wat hij dacht, ze wilde er vandoor voordat hij zou doorvertellen wat hij wist. Hij liet haar haar eigen gang gaan. De munten klinkelden op de tafel en net toen ze op het punt stond om op te staan viel er bij de deur en kruk om, met een harde bons viel deze op de grond, waarna iedereen, inclusief Kian, zijn hoofd met een ruk in die richting draaide. Vijf mannen, in zwarte capes gehuld, hieven zich op uit de duisternis. Het waren wachters. Ze hadden hun zwarte ogen op maar een iemand gericht, het meisje met de lange zwarte haren. Twee van de mannen liepen richting de deur, om haar de weg naar buiten te versperren, terwijl de drie anderen op haar af liepen. Er leek geen kans van ontsnappen. Kian draaide zich weer terug naar het meisje, om haar reactie te zien. Hij voelde dat hij er niks mee zou winnen als hij haar hiermee redden zou, dus keek hij nieuwsgierig naar wat ze zou doen. Het was waarschijnlijk onmogelijk om dit meisje voor zich te winnen. Dus wat had hij dan aan haar? Niets. De mannen kwamen met grote, zware stappen dichterbij, met hun hand op hun zwaard, die ze langzaam ophieven. Een een slepend geluid klonk terwijl ze hun zwaarden uit de schede trokken. De twee andere mannen stonden met een kruisboog voor de deur.

Net toen Kirsten op het punt stond om op te staan viel er bij de deur en kruk om, met een harde bons viel deze op de grond, waarna iedereen zijn hoofd met een ruk in die richting draaide. Kirsten’s groene ogen ontmoette een van de wachters. Shit ze hadden haar al gevonden. Vijf mannen, in zwarte capes gehuld keken haar allemaal starend aan. Twee van de mannen liepen richting de deur, om haar de weg naar buiten te versperren, terwijl de drie anderen op haar af liepen. Haar mondhoeken gingen iets omhoog. “Wat een verrassing. Het heeft nog lang geduurd als ik het zeggen mag” Kirsten handelde meteen, ze greep een fles van achter de bar vandaan rende op een van de mannen af, gleed zo over de vloer en stond achter een van de drie wachters. Met een smak hoorde je de fles uit elkaar springen tegen de hoofd van de wachter die met een klap op de grond viel. Kirsten dook wijk om een zwaard te kunnen ontwijken en pakte haar dolk die ze regelrecht in het gezicht van een wachter gooide, zo in zijn voorhoofd door zijn hersenen. Ze trok de bloederige dolk uit het hoofd van de wachter en voelde de scherpte van de zwaard langs haar huid snijden. Een grote wond opende zich bij haar schouder. Kiezen op elkaar, Kirsten maakte geen enkel geluid, dat gunde zij hun niet. De andere twee wachters kwamen nu ook op haar afgelopen. Ze maakte een zweep van water en sloeg die naar hun richting om ze op afstand te houden. Ze greep haar kruisbroog en schoot die richting de wachter die de pijlen met zijn zwaard blokkeerde. Ondertussen wikkelde ze zweep zich om de enkel en liet de wachter vallen op de grond. Op dat moment schoot ze een aantal pijlen door de borstkas van de man. In die paar seconden wist een wachter haar vast ge grijpen en voelde een klap in haar gezicht, twee zelfs. Daarna werd zo over de bar gegooid. Met een harde klap kwam ze tegen de kast achter de bar terecht. Flessen verloren hun evenwicht door de klap en vielen allemaal op de grond. Allemaal splinters en scherven kwamen in haar huid terecht. Ze zag nauwelijks meer met een oog die zo door de wachter was toegetakeld. Mensen renden naar buiten, de barman vluchtte naar boven. De vrouw stond er alleen voor zoals gewoonlijk. Kirsten kwam met moeite overeind en zette zich af met haar handen waardoor er meer glasscherven in haar huid boorde. Nu kreunde ze wel van de pijn en keek hoe de twee wachters op haar af kwamen. Ze keek naar de plas met alcohol en maakte een golf ervan want alcohol was deels water. Uiteindelijk creëerde ze een straal die ze tegen de mannen aanschoot waardoor ze met een smak tegen de muur aanvielen. Ze keek naar de deur, rende erop af opende het en voelde een hand om haar enkel die haar terugtrok. “Nee,” kreunde ze. En voelde zo het zwaard in haar bovenbeen boren. Kirsten schreeuwde het uit en zakte in elkaar.

Het ging allemaal zo snel. Toch voelde Kian bewondering voor het feit dat ze in haar eentje 5 wachten aanviel, al zou ze hen nooit in haar eentje aan kunnen. Een fles spatte uit elkaar. De eerste wachter viel. Het meisje vloog door de lucht, met een onvoorstelbare soepelheid. Een mes suisde door de lucht, de tweede wachter viel. Een zwaard flitste, pijlen vlogen langs hem heen. De derde wachter viel. Als laatste viel het meisje. Ze werd met een ongelooflijke kracht over de bar geworpen, waar ze bleef liggen, naar het leek in de war gebracht door de val, maar hees zichzelf overeind en sleepte zichzelf naar de deur. Het mocht echter niet baten. De eerste wachter, die alleen maar met een fles was neergeslagen had zijn vingers om haar enkel gesloten, waardoor de andere twee wachters de kans hadden gekregen om dichterbij te komen en hun zwaard in haar zachte vlees te steken. Kian had echter wel een hart, al was deze misschien klein. Hij had bewondering voor het meisje, dat gevochten had als een leeuw. Hij rees overeind, met een nonchalance en soepelheid die je deed denken aan een slang. Hij hief zijn hand op en.. Zoef. Drie ijzeren pijltjes vlogen door de lucht en boorden zich in de nek van de eerste wachter. Een tweede vuist werd opgeheven, waarna er opnieuw drie ijzeren pijltjes door de lucht vlogen. Meer tijd had hij niet. De derde wachter, die nu als enige niet op de grond lag, draaide zich woest om. Het meisje vergetend, zich alleen richtend op de redder in nood. Kian trok zijn schuine zwaard en sprong op de man af, door hem eerst af te leiden met een vuurbal, kreeg hij het voor elkaar om het ijzer recht door zijn hart te rammen. Die mannen hadden ook geen enkele vorm van training gehad, leek het.. Daarna liet hij het zwaard vallen. In slow motion keek hij naar het bloedende lichaam op de drempel. De mensen die langs hem heen renden waren simpelweg flitsen. Toen haastte hij zich naar haar toe en boog zich over haar heen. ‘Waar is je draak?’ Vroeg hij dringend. Wetend dat ze haar metgezel nodig had. Hij streek haar haar uit haar gezicht en vouwde zijn gespierde armen om haar lichaam. Ze was zo licht als een veertje, maar ze moesten maken dat ze wegkwamen, voordat er versterkingen kwamen, gealarmeerd door het gegil van de mensen, die zich nog steeds naar buiten haasten.

Ze voelde de wond kloppen, ze voelde alles kloppen in haar hoofd. Haar oren suisde, het zweet druppelde langs haar voorhoofd en onder haar lag een plas bloed. Haar brandwond… Ze hadden in haar brandwond gestoken en wat een pijn. De zwaard zo diep in haar huid dat Kirsten niet eens durfde te kijken. Dadelijk kwam het de andere kant uit. Misselijkheid, pijn, meer misselijkheid en ze voelde hoe ze langzaam haar bewustzijn begon te verliezen door te verlies bloedverlies. Rage…Rage Waarom reageerde hij niet? Er moest iets gebeurd zijn, ze hadden hem gevonden. Allemaal doom scenario’s verschenen door haar hoofd. Kristen moest iets doen. Ze verloor teveel tijd want de wachters kwamen naar haar toe. Haar linkeroog waar ze nauwelijks nog iets mee kon zien brandde alsof er duizenden naalden in werden geprikt. Rage! Help me smeekte ze zachtjes. Drie ijzeren pijltjes vlogen door de lucht en boorden zich in de nek van de eerste wachter. Haar groene ogen werden groter. Wie hielp haar? Ze keek naar de richting van diegene die ze eerste wachter had uitgeschakeld. Het was de man… De man waar zij nog steeds de naam niet van wist en ook niet wilde weten. Tot nu. Een tweede vuist werd opgeheven, waarna er opnieuw drie ijzeren pijltjes door de lucht vlogen. De tweede wachter viel neer. Kirsten kon hier niet blijven stilzitten en begon langzaam het zwaard uit haar been te trekken. Ze probeerde geen geluid te maken maar het deed ongelofelijke pijn. Haar hele lichaam deed pijn. Ze had water nodig, water om zichzelf te kunnen helen anders… Ze probeerde op te staan maar viel gewoon weer op de grond. Ze had geen gevoel meer in haar been, het hing er maar slapjes bij. “Nee…” Paniek hoorde je duidelijk in haar stem. Ze keek naar de man die een vuurbal schoot, element vuur. Hij schakelde de derde wachter uit. Als ze niet in deze situatie had gezeten dan had ze duidelijk respect voor hem gehad. Hij was sterk. Hij kwam naar haar toe gerend en hoorde zijn stem alsof hij heel ver weg klonk. “Rage…hij reageert niet” sprak ze met moeite uit. Toen ging het snel want ze hoorde de kreet van haar draak. “Daar!” Rage had allemaal pijlen in zijn huid, sneewonden en het was duidelijk dat ze hem hadden toegetakeld maar Rage was niet zo snel te verslaan. Hij was krachtig alleen hadden ze tijd gewonnen om bij Kirsten te kunnen komen. "Het spijt mij" kreunde ze zachtjes en op dat moment werd alles zwart.

Waarom hij haar hielp, wist hij eigenlijk niet. Waarschijnlijk omdat ze zich verzette tegen het gezag, op welke manier dan ook. Daar hield hij wel van.. Want hij had er zelf een hekel aan als iemand over hem de baas probeerde te spelen. Hij was vrij, en dat zou hij altijd blijven. Niemand zou hem in de boeien kunnen slaan. Hij liet zijn blik snel over haar heen gaan, zijn adem stokte bij het zien van zoveel verwondingen. Hij probeerde wat waar te worden uit haar woorden, maar hij hoorde alleen het woord Rage.. Dat zou haar draak wel zijn, dacht hij. Waarschijnlijk werd die nu net zo goed aangevallen. Kian beet op zijn lip en vroeg zich af waarom hij zich hier in vredesnaam mee bemoeid had, nu zouden ze net zo goed op hem jagen. Net zo goed als op haar. Waarom maakte hij zulke impulsieve beslissingen? Het slaan van vleugels klonk en Kian keek op. Dezelfde duistere draak kwam aanvliegen die hem bijna aan gevallen had. Geen wonder dat Kian zijn spieren spande en dat hij weer op zijn hoede naar het gevaarte keek. De zwarte draak.. De jongen besloot dat hij nu meer had aan Astor, die niet verwond was. Dus riep hij hem in gedachten. Hij rekte zijn geest uit, op zoek naar de band die hij met de draak had. Astor, ik heb je nodig. Het gealarmeerde de in zijn stem maakte dat Astor meteen opvloog en maakte dat hij naar zijn baas toe kwam. Wat heb je nou weer gedaan, kleintje? Hoorde Kian in zijn hoofd en een grimmas gleed over zijn gezicht. Ja, wat heb ik nou weer gedaan.. Hij deed een stap naar voren, zodat hij te zien was als zijn draak aan zou komen vliegen. Zo kwam de gouden vlek steeds dichterbij. Totdat hij daalde en naast de andere draak terecht kwam. De gouden bekeek de zwarte vol afkeuring, maar richtte zich daarna op Kian. ‘Wat moeten we nu doen?’ Vroeg de jongen, terwijl hij zich op de draak richtte. De wijste van hen beide. Astor had maar een enkele blik nodig om te zien hoe slecht het meisje eraan toe was. Hij snoof. Waarom werk je je altijd in de nesten als ik er niet ben? Gromde hij. Waarna Kian zijn schouders ophaalde. De draak boog zich voorover, zodat Kian, met het meisje in zijn armen op zijn rug kon klimmen. ‘Het spijt me.’ Zei hij, terwijl hij zich tot de draak keerde. ‘Maar ik denk dat jij beter geen extra gewicht op je rug kan hebben.’ Astor gromde instemmend en zette zich af om te vertrekken naar een rustige plaats. Met water.

De draak bekeek alles door een bepaald perspectief. De man had haar beschermend, hij had Kirsten beschermd. Hij keek hoe het meisje helemaal was toegetakeld. Waarom was hij hier niet sneller geweest? Er waren teveel man en hij wilde ze niet naar de locatie brengen waar Kirsten zich bevond. Het irriteerde hem, hij was woest op zichzelf. Hij zag een gouden stip in de verte. De gouden draak landde naast hem, ook Rage keek hem vol afkeuring aan. De man sprak tegen hem, hij dacht aan de gezondheid van hem. Sinds wanneer dacht iemand aan Rage behalve Kirsten? Kirsten zou sterven voor haar draak en zij voor hem. Zo sterk was hun band. Ze hadden al zoveel dingen doorstaan. De draak knikte en steeg op. Ze moesten naar een rustige plek om Kirsten in het water te kunnen leggen. Dan zou ze zichzelf kunnen helen.

Justin opende de deur van de kroeg en keek even naar binnen. Het was best donker buiten, maar ondanks dat had hij alsnog een zonnebril op. Anders was het gewoon niet echt te doen voor hem. Hij liep de kroeg binnen, nam de mensen in zich op en besloot dat hij veilig was, er was geen paparazzi, geen jonge gillende meisjes, het zou best nog een oké avondje kunnen worden. Hij liep naar de bar en ging op een kruk zitten, haalde een hand door zijn haar en bestelde een biertje waarna hij zijn notitieboekje uit zijn broekzak haalde en keek naar songteksten waar hij mee bezig was. Het was net uit met zijn vriendin, en mensen verwachtten dan een zielig liefdes liedje, maar hij was nooit echt verliefd op haar geweest dus had hij geen inspiratie.

Stilletjes opende ze de deur. Ze ging met een hand door haar haren heen terwijl ze aan de bar ging zitten. Ze knoopte haar mantel rustig los. "Een rode wijn alstublieft." Zei ze liefjes. Ze keek even rond en haar blik eindigde even bij de jongen naast wie ze was gaan zitten, ze zag het notitieblokje dat hij in zijn hand had. Maar dat interesseerde haar niet zo. Glimlachend nam ze het glas aan en dronk er glimlachend van. Rustig keek ze daarna even voor zich uit en ze gaapte even. Ze had een eind gereisd en ze was nu best moe. Toch zou ze wel wakker blijven terwijl ze de jongen even bekeek. Nog niet eens zonder verdere bedoelingen, ze was gewoon geïnteresseerd en had eigenlijk wel behoefte aan een goed gesprek.

Justin hoorde het meisje niet eens, hij zag haar ook niet. Hij keek alleen maar naar de zinnen op papier. It's not a silly little moment, it's not the storm before the calmth, this is the deep and dying breath of this love that we've been working on. Can't seem to... Hij kwam niet verder. Wat leek hij niet te kunnen? Hij wist het niet, omdat hij geen schuldige of verdrietige gevoelens had.
Hij voelde een starende blik, iemand keek naar hem. Hij keek op, en zijn ogen boorden zich in die van Sheila, al zag zij dit niet want hij droeg een zonnebril. Zijn hand omklemde zijn bierglas en hij nam een slok, zonder van het roodharige meisje weg te kijken. Na een paar seconden keek hij weer naar beneden en hij schreef de zin af. Can't seem to hold you like I want to, so I can feel you in my arms.

Ze zag hoe zijn gezicht draaide, haar richting op. Waarna ze hem verder zag schrijven. Rustig bleef ze zitten en dronk van haar wijn terwijl ze rustig nadacht. Ze liet haar vinger rondjes draaien op de bar. Waarna ze even er naar keek. Daarna keek ze weer even naar de jongeman. "Vanwaar die zonnebril als je binnen zit?" Vroeg ze hem verbaasd. Ze wist niet echt waarom hij dat zou doen, iets dat ze best wel vreemd vond. Maar dat zou vast niet aan haar liggen. Glimlachend dronk ze daarna weer van haar glas dronk. Ze vond het erg lekker en keek daarna kort de kroeg rond, het was best rustig hier. Glimlachend keek ze naar hem, het was een vraag vanuit het niets maar ze wilde het wel graag weten. Gewoon omdat ze een nieuwsgierig meisje was.

Justin merkte hoe ze naast hem ging zitten en hij sloeg snel het boekje dicht. Gek, hoe hij zijn muziek met heel de wereld deelde, maar hoe hij zich toch altijd kwetsbaar voelde als iemand anders het hoorde. Hij keek op, glimlachte even zonder dat zijn lippen van elkaar af weken en nam nog een slok. 'Hm, ik heb zo mijn redenen' zei hij. Zijn stem leek mensen altijd te verassen, iets dieper dan je zou denken en soms met een klein krakertje. Heel kort speurde hij haar gedachten langs, maar hij ving niets bijzonders op, ze wist niet wie hij was en zat hier om een gezellig avondje te hebben.

Enige verbazing was wel in haar ogen te zien toen ze zijn stem hoorde. Met een glimlachje keek ze hem toen aan. "Dat zal dan wel ja, wel apart moet ik zeggen." Zei ze zachtjes. Ze keek naar hem en dronk van haar wijn. Glimlachend keek ze naar hem. Ze voelde wel iets in haar hoofd en keek opzij. "Blijf uit mijn hoofd wil je." Zei ze. Ze keek hem aan, er zat geen dreiging in haar stem maar echt behoefte aan iemand die in haar hoofd zat te frunniken had ze geen zin. Ze wilde gewoon een gezellige avond met iemand hebben, maar als deze jongen in haar hoofd ging zitten dan kon ze met gemak hetzelfde terug den natuurlijk. Net een hand gleed ze door haar haren heen en genoot ervan.

Justin knikte en glimlachte, maar zijn mondhoeken trokken omlaag bij haar woorden. Hoe wist ze dat? Nou ja, dan zou ze het zelf ook wel kunnen, mensen met dezelfde krachten konden het voelen als de een zijn kracht uitoefende. 'Zoals u wenst mevrouw' zei hij, en hij knipoogde naar haar, maar bedacht toen opeens dat ze dat niet kon zien. 'Nou, laten we het dan maar op de eerlijke manier doen. Hoe heet je?' vroeg hij waarna hij een slok nam en zijn boekje terug stopte, die had hij vast niet meer nodig.

"Sheila, aangenaam en hoe mag ik jou noemen?" vroeg ze hem glimlachend. Ze keek hem glimlachend aan en liet haar hoofd steunen op haar hand. Haar ogen gleden over hem heen, misschien was er wel iets aan hem dat haar bekend voor kwam maar vrij weinig. Glimlachend nam ze daarna haar glas vast. "Zeg eens, ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken maar ik denk eigenlijk van niet." Zei ze eerlijk. Sheila rechtte haar rug even en keek naar haar glas. Het rode goedje gaf haar een verdovend gevoel, iets dat haar erg goed deed.

'Joey' zei hij met een glimlach, en de leugen kwam zo over zijn lippen. Hij hoefde er niet eens meer over na te denken. Als hij niet herkend wilde worden was hij Joey, maar hij bedacht zich opeens dat ze in zijn hoofd kon kijken, en hoopte met zijn hele hart dat ze dat niet zou doen. "Zeg eens, ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken maar ik denk eigenlijk van niet." Bij die woorden sloeg zijn hart over, en hij keek haar aan terwijl zijn wang een tintje roder werden, maar dat viel niet op. 'Nee, dat lijkt me niet. Mensen denken dat wel vaker, ik heb blijkbaar een bekend gezicht, want veel mensen zeggen dat' zei hij, waarna hij het laatste slokje bier uit zijn glas dronk.

"Aangenaam Joey." Zei ze met een glimlach. Waarna ze naar hem keek, vriendelijk en ze knikte. Ze grinnikte om het tintje van zijn wangen. "Ach, ik denk dat je gelijk hebt. Je hebt gewoon een gezicht dat op iemand lijkt. Ligt vast aan mij." Zei ze met een glimlachje. Ze dronk haar glas leeg. "Nog een biertje?" vroeg ze vriendelijk toen ze voor zichzelf nog wat wijn bestelde. Ze glimlachte naar hem en ging met een hand door haar haren heen. Ze vroeg zich oprecht af of ze hem niet kende en dacht er nog even over na terwijl ze nadacht over zijn gezicht. Ze beet twijfelend op haar onderlip en slikte even.

Justin glimlachte, en hij voelde zich een beetje schuldig omdat hij tegen haar moest liegen. 'Ik heb wel vaker gelijk' zei hij en hij lachte naar haar, met zijn perfect witte tanden. 'Ja lekker, ik betaal wel' zei hij, en hij haalde zijn portemonnee uit zijn zak en haalde er een briefje van tien uit. Een voordeel aan beroemd zijn was dat je altijd voor alles genoeg geld had. Hij keek even naar zijn kleding, lichtblauwe spijkerbroek, gympen, een wit shirt en een leren jasje. Ja, hij was altijd goed gekleed, dat moest hij wel. 'En, vertel is wat over jezelf. Hoe oud ben je?' vroeg hij glimlachend.

Sheila bekeek hem. Zijn witte tanden, zijn perfect kloppende kleding. Het paste allemaal perfect bij elkaar, waarna ze zijn biertje naar hem toe schoof en zelf haar wijntje vast nam. "Goed, dan kan je de vragen terug verwachten natuurlijk, maar ik ben achttien jaar." Zei ze met een glimlach. "Ik verwacht dat jij ouder bent?" vroeg ze rustig en ze keek hem met een glimlach aan. Haar rode haren vielen langs haar blanke gezichtje en haar groenblauwe ogen keken glimlachend naar hem. Ze nam een slokje van de rode wijn. "Bedankt trouwens, dat je wilde betalen." Zei ze met een glimlach.