Het bergmeer - Rijk van de Tweeling

Nolin keek even heel erg bedenkelijk, het zou kunnen dat ze nog wel soep had. Ze at namelijk als het koud was altijd soep." Kom maar mee naar de keuken, misschien kan je soep bevriezen ofzo dan blijft het denk ik wel goed?" Ze twijfelde heel erg of het dan wel goed zou blijven maar ze dacht van wel. Eénmaal in de keuken draaide ze zich om, het verwonderde haar dat de jongen opeens zo dichtbij was en dat ze het nog niet koud had. Ze keek even in de pan die op het fornuis stond en zag dat er nog aardig wat in zat.

Even was er een lach te lezen van Jacks gezicht en zijn ogen twinkelden vrolijk mee, maar die emotie verdween snel terwijl hij achter Nolin aanliep. "Hmm, lekker," zei hij toen hij soep zag. "Een stevige bouillon doet een mens altijd goed." Hij stak zijn vinger erin en de volledige pan bevroor. Jack stuurde het blok ijssoep eruit alsof het vloeibaar was en plaatste het in de zeshoek van zijn staf, waar het in het web bleef hangen. "Dankjewel," zei hij en hij keek Nolin aan. In zijn ogen was even een spoor van dankbaarheid te zien. Hongerige jongens kon je nooit genoeg helpen. (Ik spreek uit ervaring ) "En ik weet nu wie ik moet laten komen als ik dood lig te bloeden." Hij draaide zich om en ging op de bank zitten. Hij probeerde er nog voor te zorgen dat die niet bevroor, maar hij kon uiteindelijk niet voorkomen dat er over de hele bank ijskristallen ontstonden. Hij zuchtte en zette de staf tegen de leuning. "Mag ik jou was vragen?" vroeg hij. "Over Dertieners en Twaalvers enzo."

Nolin grinnikte om zijn woorden," Ja dan moet je inderdaad mij laten komen." Ze ging tegenover de jongen zitten en trok haar benen op. Ze was bang dat als ze naast hem ging zitten haar kont bevroor, dus dan maar tegenover hem. Het voelde fijn om even iets anders in zijn ogen te zien dan alleen maar geen emotie. Emoties maken je menselijk." Natuurlijk mag je me wat vragen, ik weet alleen niet of ik kan antwoorden." Ze trok haar jurk ver over haar benen heen omdat ze het toch niet heel erg warm had en pakte de deken die om de stoel heen hing waar ze in zat.

"Hoe zit het nou met die Dertieners?" vroeg hij, weer volledig emotieloos. "Ik heb er wel het één en het ander over gehoord, maar niet veel." Hij stuurde het ijs in zijn haar, waardoor het weer naar zijn favoriete model zat en keek naar Nolin. Vanbinnen was hij nieuwsgierig naar een antwoord, maar hij keek niet vragend of iets dergelijks. Hij zag hoe ze een deken pakte en het kennelijk nog steeds koud had. "Sorry," zei hij. "Ik maak het hier veel te koud." Maar daar kon hij niets aan doen, het ging vanzelf. En het was ook niet zo dat hij wilde dat er iets aan gedaan werd, want hij hield ervan. Overal ijskristallen zien verschijnen als hij iets aanraakte en het land bedekken met een laagje ijs, daar hield hij van.

Nolin stopte zichzelf helemaal in de deken terwijl ze nadacht over de jongen zijn vraag." Ik weet om eerlijk te zijn haast niks over dertieners. Ik hoor wel eens wat maar voor de rest weet je niet of het waar is of niet. Er wordt gezegd dat ze mensen uitroeien die ze niet mogen. Wat weet jij ervan?" Ze bekeek de bank die onder de ijskristallen zat, het had iets moois, sprookjesachtigs." Je hoeft geen sorry te zeggen hoor, ik ben gewoon een koukleum en jij kan er niks aan doen." Ze schonk Jack een vriendelijke glimlach en schraapte haar keel even," Ik reis veel maar ben ook nog geen enkele dertiener tegen gekomen, ik heb zelfs het idee dat het een mythe is."

"Aha," zei Jack met zijn ongeïnteresseerde toon en uitstraling. Zo ging hij ook verder. "Ik weet er zelf ook niets over, ik had gehoopt dat iemand anders met magie me daar antwoord op zou kunnen geven. Maar wat jij zegt het ik inderdaad ook gehoord. Ik heb er nog nooit één gezien en weet inmiddels niet meer wat ik moet geloven. Ik denk dat ik maar gewoon wacht tot ik er één tegenkom." Hij tilde zijn voeten even op, zodat de ijskristallen verdwenen, en zette ze weer neer, zodat er nieuwe verschenen. Hij ademde en die adem vormde meteen een grote wolk zoals altijd als het ergens koud is. Dat Jack zich altijd omhulde met kou en ook ijskoud was en aanvoelde, wilde niet zeggen dat zijn binnenste ook rond het vriespunt lag. Dat zou niet ongezond zijn. Dus je zag altijd zijn adem als hij uitademde, ook middenin de zomer.

Nolin pakte uit haar tas een klein schriftje en een veer, die doopte ze in een inktpotje die naast haar op een tafeltje stond," Mag ik misschien een gedicht op jou baseren?" Ze zette de punt van de veer tegen het papier aan maar bleef nog even wachten op zijn antwoord. Het was een interessante jongen, volgens haar zat er wel meer achter die jongen dan alleen kou. Ze zou er vast wel iets mee kunnen als het gaat om dichten. Haar ogen bleven even hangen op zijn ogen en daarna gleden ze verder en kwamen uit bij haar papier en veer.

Als Jack al verbaasd was over die vraag, liet hij dat zoals gewoonlijk niet merken. "Ehm, ja ga je gang," zei hij op neutrale toon. "Maar dan ga ik hier in de vensterbank zitten, want anders bevriest je inkt." Hij stond op en verliet de bank, die meteen ontdooit was, en verplaatste zich naar de vensterbank. Omdat hij nu zo dicht bij het raam was kon je er niet eens meer door naar buiten kijken, het was helemaal bedekt met kristallen van ijs. Jack vond het wel mooi, maar hij snapte ook wel dat ramen bedoelt waren om naar buiten te kijken en dat dit dan hinderde. Toch in zijn studentenappartement was hij zo vaak geweest dat de kristallen er standaard op zaten. Ze waren niet meer weg te krijgen. Misschien als hij heel lang wegbleef, dat wist hij eigenlijk wel zeker, maar na één dag school zaten ze er nog.

Nolin had daar zoals gewoonlijk niet aan gedacht. Ze merkte wel echt duidelijk dat de jongen er gewend aan was, dat hij er al zijn hele leven lang mee rondloopt. Terwijl ze haar veer over het papier liet dansen en op papier sierlijke letters te voor schijn kwamen, vroeg ze aan de jongen," Is het niet eenzaam? Ik bedoel, je zou nooit iemand kunnen aanraken of wel? Zijn er denk je meer mensen zoals jij?" Nolin hoopte erg dat de jongen, Jack, niet zo'n moeite had met zijn verleden, niet net zoveel moeite als Nolin want dan zou ze nooit antwoorden op haar vragen krijgen en dat vind ze dan weer wel jammer. Ze beet zachtjes op haar lip toen ze even bedenkelijk van de jongen naar de zinnen op haar papier keek.

Jack keek naar Nolin, maar nam nog niet de moeite om te antwoorden. Uiteindelijk ondernam hij een poging. "Ik heb gewoon geen behoefte aan anderen," zei hij kort. "Waar ik vandaan kom is het meestal veel kouder dan wat ik nu maak, dus daar is iedereen er aan gewend." Het was een lange zin voor zijn doen, maar hij wilde zich ook niet verantwoorden of iets dergelijks tegenover haar. Hij was graag op zichzelf, zo dacht hij na over alles waar hij over na wilde denken en zo wist hij altijd precies wat hij moest doen. Misschien beschreven sommige mensen hem als afstandelijk, maar hij had genoeg vrienden met wie hij het goed kon vinden. Je zag het alleen nooit of hij je mocht, maar je zag ook niet aan hem dat hij je niet mocht. Je moest goed naar zijn woorden luisteren, want die waren iets minder afstandelijk als hij je aardig vond.

Nolin knikte, ze snapte de jongen wel. Zij had ook geen behoefte gehad aan mensen toen ze bij haar dorp weg moest. Maar nou moest ze niet de gedachtes van hem met die van haar vergelijken want dat had geen zin. Dan bleef ze maar naar het verleden kijken." Je bent volgens mij wel op doorreis, wat is je volgende bestemming en ben je al op veel plaatsen geweest? Of wil je er niks over zeggen. Stilte is altijd beter dan een ongemakkelijk verlopend gesprek."

Jack keek het meisje weer aan, voor hij zijn koude blik weer naar buiten richtte. "Ik ben op doorreis," was alles waar zijn antwoord uit bestond. Meer hoefde Nolin toch ook niet te weten. Hij draaide zijn staf rond tussen zijn handen en voelde de ijsdraad die eromheen waren gewikkeld. Hij zag hoe Belle buiten door de lucht aan kwam rennen en landde, een stukje doorrende met geklepper van haar hoeven op straat en uiteindelijk stilhield voor Nolins huis. Ze wist dat ze daar moest zijn, omdat de ramen bevroren waren.

Nolin wist niet zeker of ze verder moest praten of dat het een stilte moest blijven. Uiteindelijk richtte ze zich maar gewoon volledig op het gedicht en haar handschrift. Ze had een typisch vrouwelijk handschrift, het had van die sierlijke lussen en soms een beetje kronkelig, maar het enige nadeel, ze schreef ook erg klein dus om het goed leesbaar te maken moest ze er echt met al haar aandacht op zitten." Moet je misschien wat te eten of drinken?" Vroeg ze met haar zachte stem terwijl haar blik nog steeds op het papier zat.

Jack luisterde naar het krassen van de veer op het papier. "Nee, dank je," zei hij en hij keek naar de lucht, die roze kleurde in de zonsondergang. "Ik moet maar weer eens gaan." Hij stond op en met een hoofdknik naar Nolin liep hij naar buiten. Daar stond Belle te wachten. Zodra hij buiten stond, verdween de kou uit het huis. Hij klom op de rug van zijn rendierdraak, die de lucht in rende en terug ging naar het bergmeer, waar ze de nacht door zouden brengen omdat het er heerlijk koud was.

Stilletjes zat ze op een van de rotsen. In de buurt zat Dain. Al enkele uren zat ze hier. Haar mantel om haar harnas heen en haar blonde haren die mee bewogen met de wind. Ze had haar handschoenen uit en keek naar het brandmerk. Littekens in haar gezicht hadden haar schoonheid verwoest. Ze had het geprobeerd maar het joeg mannen weg, vrouwen zelfs nog meer vaak. Ze was enkel eenzamer geworden en had zich nog meer afgezonderd. Stilletjes keek ze naar het meer, het gaf haar rust. Het was beter dan alle andere dingen. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Ze zag haar eigen weerspiegeling en beet op haar onderlip. Ze was lelijk, vol littekens, wondjes, schrammen en zelfs een brandmerk. Ze schopte tegen een steentje aan en speelde met haar handschoenen. Haar harnas verborg ook de meeste schoonheid van haar lichaam. Nee.. Sheila was zichzelf niet meer en er was nog maar een ding dat ze wilde en dat was wraak.

Terwijl Astor aan het jagen was, was Kian te voet verder te gaan. Opnieuw waren ze op weg vanuit het rijk van de tweeling naar het rijk van de waterman. Daarvoor moesten ze de hoogste bergpassen trotseren. De draak hield het niet voor om de hele weg te vliegen door dit gebied met de lage luchtdruk met iemand op zijn rug en daarom ging de jongen zo veel mogelijk te voet verder. Hij bewoog zich tussen de rotsen en het mos door. Hij vouwde zijn met bond bezette mantel dichter om zich heen en liep stug door, al verkilde de kou hem vanbinnen. Dat deed zijn humeur geen goed en toen hij dan ook bij het bergmeer aankwam, was zijn humeur al tot het nulpunt gedaald. Hij voelde zich vies, maar hij kon zich onmogelijk wassen in het bijna geheel bevroren water. Hij schopte tegen een hoopje sneeuw en liep naar de rand van het tot ijs bevroren water. Onderweg had hij moeten jagen en zijn pijlen en zwaard waren nog vies, dus hij nam hier de tijd zijn wapens even schoon te maken. Het ijzer werd een voor een in het water gedoopt, om het vocht dan in het weinige gras dat er was af te vegen. Kian rilde en keek op, even genietend, voor hoever zijn humeur dat toeliet, van het prachtige uitzicht dat deze bergen hem boden.

Rustig was ze blijven zitten. Steentjes gooiend en nadenkend. Tot het moment dat ze de gedachten van iemand opmerkte. Iemand die ze al een paar keer eerder had ontmoet. Terwijl ze op keek stokte haar adem. Ze beet op haar onderlip en ze deed haar handschoenen goed. Snel deed ze haar kap over haar hoofd. Ze dook ineen en beet op haar onderlip. Ze wilde niet dat Kian haar opmerkte. Ze hoopte dan ook dat hij snel door liep. Nerveus beet ze op haar onderlip. Hoewel, bedacht ze zich even later, ze verwachtte niet dat hij haar herkende met haar blonde haren en het lichaam dat hij al meerdere malen in zijn armen had gehad gehuld was in een harnas. Stilletjes keek ze via het ijs naar hem. Naar zijn harde blik en blonde haren. Hij was iemand waar Sheila altijd een zwak voor zou hebben gehad. Gehad ja. Inmiddels wilde ze niet dat ook maar iemand haar nog aanraakte. Met geen vinger en dan begon ze al te rillen. Ze was alles kwijt, al haar charme, haar openheid. Alle brutale woorden. Sheila was alles behalve zichzelf. Ze wist dat mensen haar nu niet meer lief konden hebben. Als het niet om haar lichaam kon was ze onbelangrijk.. Walgelijk en misselijkmakend had een man haar zelfs genoemd nadat hij bezig met haar was geweest. Zacht beet ze op haar onderlip. Ze zou Kian ook niet meer toelaten.. Waarom zou ze ook? Dat ging toch ook enkel om haar lichaam?

Opnieuw was Kian helemaal in het zwart gekleed, alleen het bont op zijn mantel en zijn leren laarzen hadden een andere kleur. Hij deed zijn wapens weer terug in de daarvoor bestemde plaatsen en hees zichzelf overeind. Het was zo laag bij de grond veel te koud. Zelfs de lucht leek ijzig door het heldere blauw, geen wolkje was te zien. De zon deed haar best, maar hoe hard ze ook scheen, de warmte van haar stralen werd op deze hoogte niet meer vastgehouden. Kian sprong op een van de rotsen in het water en bekeek even de omgeving, hij besefte dat hij nog steeds niet had gekeken of er iemand anders in de buurt was. En jahoor, een gemantelde vreemdeling zat een eindje verder van hem af en Kian wist dat de persoon naar hem keek. Soepel sprong hij van de ene rots op de andere, zodat hij de overkant van het meertje veilig bereiken kon. Hij deed alsof hij de persoon niet gezien had, zo kon hij zich rustig voorbereiden. Hij was nog argwanender geworden sinds Jack hem had verteld over de dertieners, die van plan waren zijn vrijheid af te pakken, of hem zelfs te doden. Kian was niet van plan dat te laten gebeuren en daarom pakte hij alvast zijn boog. Een pijl zou hij snel genoeg kunnen bereiken.

Vanonder haar kap keek ze naar hem. Ze zag de boog in zijn hand. 'Niet schieten.' Ze plantte het al in zijn hoofd voor ze het doorhad. Uit pure angst keek ze wer naar het ijs. Ze wist niet of hij het zou horen in haar stem of in een andere maar dat maakte nu even niet uit. Nog niet eens al haar wonden waren genezen en ze wilde niet nu al mogelijk dodelijke wonden hebben. Ze had geen idee of Kian haar stem hoorde en of hij dan niet zou schieten. Sowieso wist ze niet hoe goed hij schoot. Straks schoot hij haar dood en zorgde hij ervoor dat haar vader zou staan juichen. Nerveus stond ze op en pakte haar tas erbij. Haar houden was ineengekrompen, ze hield zich klein en straalde angst uit. Normaal gesproken was ze misschien wel op hem afgerend maar inmiddels zou ze dat niet doen. Als hij haar herkende was het prima maar als hij dat niet deed dan was ze daar ook blij mee. Hij had toch geen medelijden met haar, zo'n type was hij niet dacht ze. Ze vond hem meer iemand die zich er niet veranteoordelijk voor zou voelen en bovendien had zij dan ook maar eens wat meegemaakt. Oh ja ze wist best dat mensen zo dachten. Dat mochten ze doen van haar hoe veel dat haar ook kwetste. Met trieste ogen keek ze naar haar donkerrode handschoenen. Het enige rode dat ze nog had.

Kian spande onwillekeurig zijn spieren en keek wild om zich heen toen hij een zachte stem in zijn hoofd hoorde. Het waren meer klanken dan werkelijk woorden, maar toch begreep hij de betekenis ervan. Het was alsof hij praatte met Astor, maar de stem was niet die van een mannelijke draak geweest. Hij kneep zijn ogen samen en keek strak naar het figuur aan de overkant van het water. 'Laat je zien, of blijf uit mijn hoofd.' Hij vulde zijn hoofd met de donkerste herinneringen die hij had, om te laten zien met wie diegene te maken had. Met hem viel niet te spotten. Hij greep zijn boog wat steviger vast en in een reflex had hij er al een pijl op gelegd. Hij schoot niet, nog niet. Maar dan zou die persoon wel heel snel moeten laten zien wat haar bedoelingen waren. Verder was er niemand in de buurt, dus de stem moest wel van de vreemdeling afkomstig zijn. Hij streek langs de pees van zijn boog en keek naar de overkant. Het harnas dat onder de mantel doorscheen, maakte hem niet minder wantrouwig..

Bij de herinneringen rilde ze. Ze kwam moeizaam overeind. Haar mantel wapperde wat mee in de wind terwijl ze langzaam haar kap liet zakken. Haar blonde haren bewogen mee met de wind. Haar gezichtje droeg lange littekens over haar wangen en kaak. Haar groenige ogen konden het enige herkenningspunt zijn. Haar gezichtje was bleek en trillend keek ze naar hem met zijn pijl en boog. "Niet schieten." Fluisterde ze. Ditmaal zelf. Ze verwachtte niet dat hij haar hoorde. Maar haar moraal was nu zo laag dat ze niet eens de moeite nam om tegen te werken. Ze had Dain niet bij haar. Ze was alleen en onzeker keek ze hem aan. Haar harnas gaf een weerkaatsing in het ijs, het zag er niet enorm sterk uit, dat was het ook niet. Het bood enkel de bescherming die ze nodig had. Onzeker beet ze op haar onderlip. Het was levensgevaarlijk dat hij haar niet kende.. Straks schoot hij nog echt omdat hij dacht dat ze iets tegen hem wilde doen. Zacht beet ze op haar onderlip en keek even weg. Ze wilde hem niet zien. Hij had een herinnering moeten blijven.. Dit deed pijn, heel veel pijn. En niet eens fysiek dit maal.

Toch was ze niet zo onherkenbaar als ze misschien zou willen of als ze zelf dacht. In grote lijnen was haar manier van bewegen en de manier waarop ze overeind kwam had dan ook iets bekends voor Kian. Hij wist alleen niet precies waarom het hem bekend voorkwam.. Haar stem had iets in hem geprikkeld, de gedaante had iets bekends. Haar andere manier van kleden en haar geverfde haar zorgde er echter voor dat hij niet precies zijn vinger kon leggen op de feitjes. Hij sprong weer op de stenen in het water. Het was hem vreemd dat de vrouw gewoon bleef staan, zonder een poging te doen om zichzelf te verdedigen. Was ze zo zelfverzekerd of kon het gaan gewoon niet meer schelen. Toen hij op de helft van het meer was, keek hij weer naar voren. De omtrekken van de vrouw werden duidelijker, maar hij kon haar nog steeds niet herkennen..

Ze zag hoe hij dichterbij kwam. Ze slikte even en keek naar hem. Stilletjes bleef ze staan. Ze bewoog niet. "Kian.." Sprak ze zacht zijn naam. "Ik doe je geen kwaad. Je kent me.." zei ze zacht zonder dichterbij te komen. Duidelijk verstaanbaar was ze nu. Ze keek hem aan en beet op haar onderlip. Ze rechtte haar rug en hield haar handen, verborgen in handschoenen, langs haar zij. Ze keek even in zijn ogen. "Je herkent me alleen niet meer." Zei ze schouderophalend. Ze boog weg en ging zitten. Rustig keek ze hem aan. Ze deed haar mantel om zich heen en likte even langs haar onderlip. Ze rilde een beetje van de kou. "Ik ontmoet je ook op de vreemdste plekken." Herhaalde ze wat hij ervan vond. Het klopte ook wel. In een herberg een keer en een keer in een huisje. Alles was apart en elke keer was hij erna verdwenen. De laatste keer zelfs zonder afscheid. Ze deed even wat haren uit haar gezicht. De blonde haren waren totaal anders. Maar het had wel het gewenste effect had ze al meermaals gemerkt.

Bij het horen van zijn naam verstijfde hij even. Hij geloofde nog steeds niet helemaal dat hij haar kende, hoewel ze wel iets bekends had. Hij liet zijn blik over haar heen glijden, op zoek naar herkenningspunten. Maar behalve haar gezicht was alles met stof of ijzer bedekt. Haar stem was zozeer vermengd met pijn dat hij zelfs haar tonen niet meer als die van Sheila herkende. Hij volgde haar bewegingen, terwijl hij nog steeds nadacht over wie de vrouw dan zijn kon. Pas bij haar laatste woorden begon het hem te dagen.. Had hij dat haar niet ook een keer eerder verteld? Sheila? De naam schoot in een snel moment door zijn hoofd, waarna hij zijn wenkbrauwen optrok. Waar was haar rode haarkleur gebleven? De kleur van vuur, van leven. Hij schudde verward met zijn hoofd en woelde even door zijn blonde haar.

Moeizaam keek ze naar hem. Ze volgde zijn gedachten en keek toen naar hem. "Er is veel gebeurt. Ik wil niet meer herkend worden en ik was bijna dood dus dat leven.. Dat is bijna weg." Zei ze zacht. Ze bleef rustig zitten. "Het spijt me. Ik wilde je niet laten schrikken." Zei ze zacht. Sheila bleef zitten. Ze keek naar de grond en zuchtte diep. Moeizaam slikte ze. Haar keel kneep dicht bij de herinnering aan wat er gebeurd was. Sheila keek even weer naar hem. "Sorry." Sprak ze opnieuw. De toon in haar stem was anders. Totaal anders en diep zuchtte ze. Ze was zichzelf niet meer en ze keek naar haar handen. Ze voelde eraan en slikte. "Maar ik wilde je niet storen dus.. Nouja." Mompelde ze. Ze wilde hem niet tot last zijn. Ze had geen vrolijk humeur. Zonk nog net niet in zelfmedelijden en toch bleef ze overeind. Ze had gewoon zoveel pijn. Elke beweging deed pijn door de wond op haar rug en nerveus keek ze naar hem.