Het bergmeer - Rijk van de Tweeling

Ik ga wat proberen.

Jack merkte de warmte van het vuurtje, al was het niet groot. En hij haatte vuur. Dus nu begon hij zijn best te doen en de temperatuur rond Yagami begon te dalen en zodra het koud genoeg was, doofde haar vuur. Tenzij ze er meer energie in zou steken. Jack deed het niet geheel expres, want door het vuur warmde de omgeving op en begon zijn automatische kou die warmte weer te verdrijven, maar ook had hij echt gewild dat het uitging. Maar hij vond het interessante informatie dat het zo makkelijk ging. Belle keek nog steeds naar het kleine draakje. "Belle," zei ze met haar lieve, zoete stem in de Taal van de Draken. Ze vroeg hem niet naar zijn naam, want net als Jack hoefde ze pas dingen van anderen te weten als ze die beter kenden of als ze enige nut voor haar hadden. Maar Belle toonde in elk geval emotie en vooral haar stem was heel fijn om aan te horen.

Yagami's gezicht stond even beleefd als altijd, toen zij haar vuurtje uit zag gaan. ''Als ik niet beter zou weten zou ik gedacht hebben dat jij het expres deed.'' De geïrriteerde ondertoon in haar stem liet echter merken dat zij het amusant vond om te zien. Ter waarschuwing wierp zij een langzame vuurbol in Jacks richting. Het maakte haar niets uit of hij het per ongeluk of expres gedaan had. Oskar had zijn aandacht ondertussen van Belle afgewend en aanschouwde het tafereel zwijgend. Hij ging op de grond liggen om aan te geven dat hij aan niemands kant stond. Ze moesten het maar zelf uitvechten.

Opnieuw ging het vuur uit voordat het bij Jack kon komen, want de kou was in zijn buurt het ergst. En die kou was inderdaad weer op komen zetten door de warmte van de vuurbol. Jack vond het nog steeds interessant. Hij ging staan en keek naar Yagami. Belle lag nog tussen hen in. Hij keek het meisje weer aan, zoals hij altijd iedereen aankeek. En nog steeds kon hij haar ogen niet lezen zoals die van andere mensen, wat hem van binnen een benauwd gevoel gaf. Natuurlijk was dat aan de buitenkant te zien.

Yagami wist dat ze er maar een kleine kans was dat zij Jack zou kunnen verslaan, laat staan doden, maar op dat moment wilde ze er best wel een gokje erop wagen. Zij had er genoeg redenen voor. Zelfs het feit dat hij bestond irriteerde haar. Zij haalde behendig twee, kleine zwaarden uit haar rugzak en zette ze in vuur en vlam. Ze waren nog net niet heet genoeg om te smelten, dat was ook de bedoeling. Haar handen werden ook in vlammen gehuld, het ging bijna automatisch. ''Ik zou dit eigenlijk niet moeten doen, maar ik kan het niet laten,'' mompelde ze in zichzelf en slaakte een zachte zucht. Zij kon haar acties niet meer ongedaan maken, dus moest zij wel verdergaan. Ze haalde vlug uit naar zijn handen. Het was niet de meest logische zet, wat zij juist leuk vond. Maar weinig mensen hadden die ooit zien aankomen. Ze hoopte dat hij niet bij de weinige mensen hoorde, alhoewel het haar niets zou verbazen. Maar als zij het niet uit zou proberen, zou zij er nooit achter kunnen komen.

Nu kon Jack al die dingen uit Yagami's ogen plaatsen. Zijn vermoeden dat ze gevaarlijk was, was dus juist geweest. Maar omdat hij nu wist wat dat onbegrijpelijke punt was, kon hij ook de rest uit haar houding en blik opmerken. Zo zag hij dat ze naar zijn handen sprong en hij zette simpel twee stappen achteruit, hief daar zijn staf en zorgde ervoor dat ze vastvroor aan de grond op het moment dat ze landde. Door de hitte van de vlammen wakkerde zijn kou weer aan en meteen werd het vuur minder heet. Hij kreeg het niet voor elkaar om het te laten verdwijnen, omdat Yagami er teveel haar best voor deed, maar het werd een stuk kleiner en 'kouder'. Opnieuw hief hij zijn staf en de diamant bovenin begon te draaien. Uit het meertje schoten grote ijspegels op haar af. Jack merkte dat het moeite kostte, omdat hij het water eerst moest bevriezen voor hij het stuurde.

Yagami was bezig met zichzelf van het ijs los te maken, toen er grote ijspegels op haar afvlogen. De eerste paar wist zij nog wel te ontwijken, maar de rest ging veel te snel. Zij had geluk dat zij redelijk bestand was tegen ijs. Ze trok haar wenkbrauw op in een poging om Jack te provoceren en schroefde de warmte van het vuur wat haar handen omhulde weer wat omhoog. Zij wist dat zij sterk in het nadeel was aangezien hij vrijwel helemaal bestand was tegen vuur en ijs en niet aangeraakt kon worden. Dan zat er maar een ding op: hem naar haar toe lokken. Het was jammer dat zij geen informatie over hem had die zij tegen hem zou kunnen gebruiken. Er moest iemand zijn waar hij zijn tijd in wilde steken, of op zijn minst aardig vond. ''Heb jij eigenlijk wel vrienden?'' Zij verwachtte geen antwoord. Zij was gewoon wanhopig op zoek naar een zwak punt, niet dat zij die verwachtte te vinden.

Jack had genoeg vrienden, maar in een gevecht hoefde Yagami dat niet te weten. Hij praatte niet op dit soort momenten, dat vond hij niet nodig. Als de ander wel praatte, had hij op dat punt al snel een grote voorsprong. Hij stopte met de regen van ijspegels en hief opnieuw zijn staf. De diamant bovenin begon heel snel rond te draaien en de temperatuur begon te dalen. En Jack liet hem door dalen tot het voor Yagami te koud zou worden om vuur te maken, als dat mogelijk was. Hij wist niets van haar ijskracht, want die had hij nog niet gezien, maar dat zou niet te lang duren misschien. Het werd inmiddels zo koud dat het meertje dicht begon te vriezen. Maar Jack hield er geen rekening mee dat die kou weer zou verdwijnen als zij haar vuur uitdeed. Hij richtte zijn staf weer en opnieuw schoten er ijspegels uit het ijs. Nu ging het makkelijker, omdat ze niet meer eerst hoefden te bevriezen vanuit watertoestand.

Yagami begon al te hijgen van de inspanning. Zij gaf de ijle lucht de schuld, maar wist zelf ook wel dat het vuur veel energie vrat. Zo koppig als zij was wilde zij het nog niet doven. Ondertussen was de temperatuur nog verder gezakt en moest zij het vuur wel doven. Zij zag de ijspegels vanuit haar ooghoek aankomen, maar kon ze niet meer ontwijken. Tot haar eigen verbazing ontglipte haar een kleine grom. Het had geen zin om haar ijskrachten te gebruiken. Haar ijskrachten konden niet op tegen de zijne. Dat wist zij zelfs zonder het uit te proberen. Ze deed een paar stappen richting Oskar. Haar gezichtsuitdrukking was vlak en lieten merken dat zij twijfelde tussen vluchten en vechtend ten onder gaan. Vluchten ging tegen haar persoonlijkheid, maar als zij niet zou vluchten zou zij er niet zonder kleerscheuren eruit komen. Dat stond vast.

Nu het vuur weg was, verdween langzaam de kou. Jack sloeg er geen acht op en liet de ijspegels gewoon komen. Maar zonder vuur hoefde het niet meer koud te zijn en hoefde er dus ook geen ijs te zijn. De laatste paar ijspegels werden op Yagami afgevuurd en Jack zag hoe het water raar begon te borrelen, om na een paar seconden waterbollen op haar af te vuren. Verbaasd, en deze keer wel aan de buitenkant te zien, zakte zijn staf en de bollen bleven niet meer komen. Was hij een watermeester? Om het uit te testen, ging hij in het ondiepe water staan en bonkte met zijn staf op de grond. Zijn gezicht was inmiddels weer volledig uitgestreken en hij keek toe hoe het water rond zijn voeten begon te wijken. Het was niet veel, een cirkel met een straal van bijna twee meter om hem heen kwam droog te liggen. Maar hij kon niet ontkennen dat hij het leuk vond. Hij was een watermeester. Hij draaide zich om naar Yagami en toen hij dat deed, verloor hij de controle en klapte het meertje weer dicht. Hij moest dus nog wel oefenen.

De overgang van ijspegels naar waterbollen verraste Yagami. Zij had natuurlijk ergens wel geweten dat Jack ook een hoofdkracht tot zijn beschikking zou hebben, maar had niet verwacht dat hij die daadwerkelijk zou gebruiken. Aan zijn verbaasde gezichtsuitdrukking te zien had hij het hiervoor ook niet geweten. De tijd dat hij nog zat te stuntelen met zijn 'nieuwe' kracht gebruikte zij nuttig door Oskar te seinen dat zij zo zouden gaan vertrekken en al haar spullen in te pakken. ''Ik denk dat ik weer eens ga. Wat fijn om je weer eens gezien te hebben. Veel plezier met de rest van je leven.'' Haar stem klonk even vriendelijk als altijd en verborg de haat die zij jegens hem gecreëerd had. Haar ouders hadden vast liever zo'n kind dan haar. In vergelijking met haar was hij superieur. Ze keerde hem snel de rug toe om haar gepijnigde gezichtsuitdrukking te verbergen en rende bij hem vandaan, richting de boomgrens met Oskar in haar kielzog.