Het bergmeer - Rijk van de Tweeling

Hij had nog niets hardop gezegd, maar toch wist de vrouw precies wat er in zijn hoofd omging en de enige die dat ooit had gedurfd was zij geweest, voor zover hij wist. Toch snauwde hij: 'Blijf uit mijn hoofd.' Terwijl hij steeds dichterbij kwam, omdat hij toch wel benieuwd was naar haar nieuwe uiterlijk en de reden waarom ze haar haar geverfd had, nog steeds hield hij meer van rood. Hij sprong nog steeds soepel van de ene steen op de ander en in een paar tellen had hij dan de overkant van het water bereikt. Zijn woeste blik was nog steeds in de ogen te zien, maar zijn humeur was iets gestegen nu hij niet meer door de sneeuw hoefde te lopen. De kou was hij zelfs even vergeten. Hij bestudeerde nu het gezicht van de vrouw, hij verafschuwde littekens niet, al waren ze misschien niet mooi, hij werd er niet door afgeschrikt. 'Wat is er met jou gebeurd?' Hij woelde even door zijn haar. Waarschijnlijk had Kirsten er ook zo uitgezien als hij haar niet meerdere malen gered had.. 'En waarom laat je het niet genezen?' Hij dacht haar wel zo goed te kennen om te weten dat ze wel gaf om haar lieve gezichtje.

Ze slikte even toen hij haar toesnauwde en keek weg. Ze ging zonder moeite uit zijn hoofd en keek hem aan. Met twijfel keek ze naar hem. Moest ze het hem vertellen. "Mijn vader vond dat ik straf verdiende." Fluisterde ze. Haar stem klonk zwak en klein. Deze was had alle strijdlustigheid verloren, ze keek even naar hem. "Hij heeft me gemarteld." Zei ze en ze glimlachte zwakjes om het niet zo vreselijk te laten klinken als het gevoeld had. De zweepslagen, messteken, het brandmerk. Ze rilde bij xe gedachte en niet eens van de kou. "Ik heb het geprobeerd. Maar ik ken niemand met die kracht en verder was het niet te genezen. Het meeste dat ze konden doen is kruiden op mijn nog open wonden smeren." Mompelde ze. Ze keek even naar haar handen, verborgen in handschoenen waarna ze Kian aan keek. Wat zou het het hem ook uitmaken? Hij had toch niets met haar te maken, dus waarom vertelde ze het eigenlijk? Ze wilde geen medelijden of aandacht. Ze wilde niet zielig gevonden worden terwijl het kleine meisje in haar misschien ook wel was. Het kleine meisje dat had verlangd naar liefde en aandacht was nu weggekropen in haar. Had haar alleen gelaten en zorgde ervoor dat ze reddeloos was. Ze was gewoon bang. Continue was ze nu op de vlucht.. En voor wat? Voor nig meer martelingen.. Voor de dood misschien hoewel deze ook haast prettig leek aangezien het toch niemand echt zou uitmaken. Ze zouden toch wel doorgaan met hun leven.

Ergens voelde hij van binnen dat haar geest uit de zijne verdwenen was en opgelucht haalde hij adem, hij kon weer denken wat hij wilde. Toch bleef hij argwanend. Het was misschien wel goed geweest dat ze in zijn hoofd zat, hij had haar immers zo neer kunnen schieten, maar nog steeds hield hij er helemaal niet van en hij wilde dan ook niet dat ze nog een keer in zijn hoofd zou lopen wroeten. Terwijl ze sprak kwam hij dichter naar haar toe lopen, naar de vrouw met wie hij het bed gedeeld had, maar wie toch niet meer dezelfde vrouw was als toen, zelfs haar lichaam was niet meer hetzelfde en ergens begon aan hem nu de reden te dagen dat ze een harnas droeg om haar lichaam te beschermen tegen haar vader, niet als aanvallende uitrusting. Hij tilde zijn hand op en streek even langs haar wang. 'Hmm, ik vind het wel stoer.' Zei hij met een vaag glimlachje. 'Mensen zullen in ieder geval niet denken dat je onschuldig of naief bent.'Doelend op zijn eigen woorden. Hij kende geen medelijden en leefde met wat de wereld hem gaf, al was het goed of slecht. Hij ging er vanuit dat zij hetzelfde deed, maar hij kende dan ook haar angsten en gevoelens niet. Vooral niet haar zucht naar liefde en acceptatie. Het was haar eigen vader geweest.. 'Maar waarom deed hij dit?'

Zonder glimlach keek ze hem leegjes aan. Ze slikte en voelde zijn hand. Zacht duwde ze die weg. "Nee. Ze vinden me eng en walgen van me." Klonk het. Ze vond zijn reactie niet fijn en keek dan ook gekwetst weg. "Omdat ik niet wilde trouwen met de man die hij uitgekozen heeft. Omdat ik ook het bed deelde met vrouwen." Misschien viel het op misschien ook niet maar ze sprak alles in de verleden tijd. Daarna keek ze hem aan. "Het is niet stoer.. Dit. Ik haat het, ik kom geen stad meer in door die klootzak, elke man weigert me en elke vrouw. Laten we het daar niet over hebben dus hou op over zulke dingen." Haar ogen stonden fel en ze keek hem aan. Haar woorden waren niet gemeen bedoeld maar ze klonken wel kil. Met een diepe zucht keek ze hem aan. Ze plukte aan haar handschoenen en keek er naar. Eronder lag haar brandmerk. Ze had zijn hand oom niet voor niets weggeduwd. Ze wilde niet dat hij die toch wel weg zou trekken want de littekens waren vies en rafelig. Stil keek ze hem daarna aan.

Kian trok zijn hand terug en draaide zich naar het water. Hij walgde niet van haar, hij walgde van mensen die dachten dat ze andermans lot konden bepalen. Dit was haar niet gegeven door de natuur, maar door een ander mens, die dacht dat hij het beter wist dan hij. Hij bukte even en raapte een paar platte steentjes op. Hij probeerde ze over het water te laten stuiteren, maar doordat het meer bevroren was gleden ze alleen maar over het ijs heen. Hij wierp de rest van de steentjes maar weer op het water, waarbij hij ze eerst verwarmde, waardoor ze kleine gaatjes in het ijs achterlieten als het smolt en de steentjes in het water terecht kwamen. Hij draaide zich weer naar haar om en keek haar in de ogen. Nog steeds was er geen medelijden te zien in zijn ogen. Hij had elke persoon van zich afgeslagen als hij zoiets geprobeerd had, zelfs al was het zijn vader geweest. Hij begreep niet dat zij daar misschien te zwak voor was geweest.

Ze bekeek hem. "Je begrijpt het niet.. Dat had ik ook niet verwacht." Zei ze zacht en zuchtend. Ze kon het in zijn ogen zien en met enige moeite, de wond in haar rug was nog niet geheeld, stond ze op. Ze kwam tegenover hem staan en pakte een steentje, zonder woorden gooide ze die, hij kwam minder ver dan die van Kian. "Ik ben net als dat steentje en jij.. Jij bent net een van deze rotsen. Je begrijpt het niet dat ik de kracht niet heb die jij bezit. Ik kan niet tegen vier mannen vechten, dat zal ik nooit kunnen. Kon ik het maar. Dan had ik zelfs jou al een keer geslagen." Zei ze, waarna ze naar het water staarde. "Ik heb hier nooit om gevraagd.. Ik wilde alleen niet trouwen. Ik wilde niet vast zitten aan iemand die me zou dwingen tot dingen." Zei ze en Sheila plukte aan haar handschoen. Tot haar schrik schoot het elastiek los en nam de wind haar handschoen mee. Vluchtig probeerde ze hem nog te bereiken. Ze wilde niet dat hij haar brandmerk kon zien, dat hij kon zien dat ze het eigendom van iemand was. Dan zou ze zich dood schamen. Met veel moeite probeerde ze het brandmerk te verbergen en moeitzaam slikte ze.

Kian keek zwijgend terug, bevestigde of ontkrachtte de woorden van haar niet. Hij volgde haar bewegingen toen ze op stond en keek haar aan toen ze naast hem stil bleef staan. Hij volgde haar gebaren en keek van het kleine steentje, naar de rots en weer naar haar. Hij begreep het. Ze was klein, zou het onmogelijk op kunnen nemen tegen vier mannen die haar kwaad zouden willen doen. Maar toch, hij had het andere vrouwen ook zien doen. Als ze zich zou trainen, dan zou ze het kunnen. Maar dat had ze nooit gedaan, omdat ze dit niet verwacht had. Dus hij knikte. Niemand verwacht zo te worden behandeld door je eigen vader, vooral niet omdat je je weigert te binden aan iemand met wie je niet zijn wilt. Een rilling schoot over zijn ruggengraat. Trouwen, hij weigerde er aan te denken. 'Had je mij dan uberhaupt nog wel durven slaan?' Antwoordde hij met een brutale grijns, waarbij hij haar rode handschoen met zijn snelle reflexen uit de lucht viste. Daarbij viel zijn blik op haar hand. 'Wat heb je daar?' Vroeg hij zachtjes, met ruwe stem. Eigenlijk wist hij het al.. Hij gaf de handschoen snel aan haar terug en keek in haar ogen.

Ze was bij hem blijven staan en had wel het gevoel dat hij haar nu misschien iets anders zag dan als een persoon met evenveel kracht. Met een rood hoofd deed ze snel haar handschoen aan. "Hij heeft me gebrandmerkt.. Om aan te geven dat ik van hem ben." Fluisterde ze. Met een trieste blik deed ze haar handschoen goed en keek hem aan. "Ik schaam me ervoor. Het is walgelijk." Zei ze zacht. Ze keek naar het meer en zuchtte diep. Haar blonde haren bewogen mee met de wind terwijl ze naar hem keek. "Jou durf ik altijs te slaan. " zei ze met een lieve glimlach. Ze keek even naar hem en daarna naar het ijs. "Aan jou is niets veranderd? Nog steeds die arrogante, egoïstische, weglopende en onbijtweigerende jongeman?" Vroeg ze hem kalm. Ze keek naar hem en glimlachte kleintjes. Maar het ging met enige moeite. Denken aan de nachten met hem dat hij wel bij haar lag. Dat ze nog mooi was en andere mannen haar ook wilden. Nu was ze alleen en trommelde met haar vingers tegen elkaar aan. "Probeer me liever niet meer neer te schieten. Het blonde haar blijft nog even. Dan kan ik soms tenminste nog een stad binnen." Zei ze kalm . Ze keek hem aan en slikte onzeker toen. Sheila was over vanalles onzeker.

'Waarom heb je het dan nog niet gedaan?' Was de vervolgvraag, die hij lachend stelde. 'Als jij mij als een arrogante, egoistische, weglopende en een ontbijt weigerende jongeman zag, zal ik dat nog steeds wel zijn.' Hij keek haar even schuin aan, om daarna weer naar het ijs te kijken. 'Laat je je werkelijk tegenhouden als je de stad niet ingelaten wordt?' Vroeg hij daarna. Hij zat zeker in zijn praatstoel vandaag, zo veel had hij nog nooit gezegd met hun ontmoetingen. 'Ik zal je eens moeten laten zien hoe je ongemerkt toch naar binnen kunt komen.' Hij woelde even door zijn haar, pakte een nieuw steentje en wierp deze weer over het ijs heen.

Een kleine glimlachje ontvouwde zich op haar gezicht door zijn gelach. "Omdat ik dat zielig voor jou vindt." Zei ze zachtjes, ze keek hem even aan en knikte. "Ik denk dat het nog steeds hetzelfde is, maar ik heb je al heel lang niet gezien. Voor hetzelfde geldt ben je ineens omgeslagen, ben je lief geworden en heb je misschien wel je ware liefde ontmoet." Zei ze hem zacht plagend toe, ergens wist ze wel dat hij daar geen type voor was maar dat vond ze niet erg. Ook vond ze het net erg dat hij meer praatte, dat leidde haar even af van de pijn en haar eigen gedachten. "Van mij mag je dat laten zien, ik zal er vast meer van leren dan nu." Bevestigde ze rustig, ze keek naar het steentje terwijl ze Kian bekeek. Hij was nog altijd een persoon tot wie ze zich zeer aangetrokken voelde. Rustig ademde ze in en uit terwijl haar blonde haren mee bewogen op de wind. "Er zat nu wel meer tijd tussen ontmoeting, maar wel weer een vreemde plek." Zei Sheila van uit het niets.

Even gleden er minachtende trekjes over zijn gezicht. Ware liefde, geloofde ze het nou nog werkelijk. Weemoedig schudde hij zijn hoofd. 'Hoopte je dat, of dacht je dat het werkelijk zo kon zijn?' Informeerde hij. Hij wendde zijn lichaam langzaam naar haar toe en keek met zijn koele blauwe ogen in de hare. Een grijns gleed over zijn lippen en hij beaamde haar opmerkingen. Het leek bij hen voorbestemd te zijn om elkaar telkens op een rare plek tegen te komen, de plaatsen lagen ver uit elkaar en de tijd die er tussen hun ontmoetingen lag was ook bizar lang. Toch hadden ze nooit afgesproken elkaar te ontmoeten. Eigenlijk was het daarom niet raar dat de vrouw zou kunnen verwachten dat hij veranderde, maar als ze hem nou goed genoeg gekend had..

Sheila keek rustig naar hem. "Bij jou verwacht ik het pas als je een vrouw ontmoet die net zo woest en zonder regels leeft, die je niet nodig heeft en die je niet aan regeltjes houdt."Zei e kalm. Ze keek in zijn blauwe ogen en glimlachte kleintjes. "Ik vond het niet zo leuk dat je de vorige keer zomaar weg was hoor, toen moest ik alleen ontbijten." zei ze kalm, ze bekeek hem, hij was nog steeds woest aantrekkelijk maar ze verwachtte niets meer, zeker niet van mannen als hij. Bij die gedachte speelde ze rustig met haar handschoentje. Zacht beet ze op haar onderlip, tot deze opnieuw kapot was en ze de ijzeren smaak van haar eigen bloed kon proeven. Ze zuchtte diep en keek naar het ijs. "Hoe kwam je hier eigenlijk?" vroeg ze rustig, ze keek hem aan en bleef zitten terwijl ze haar benen iets op trok.

Toch paste hij hier beter dan in het huisje. De kans dat je hem hier tegen zou komen leek waarschijnlijker, er lag een nonchalance over hem heen die er zorgde dat hij in de omgeving opging, alsof hij er hoorde, met zijn bontmantel en warme, waterdichte laarzen. De woesternij paste bij zijn karakter, zelfs al had hij een hekel aan kou. Met zijn koele ogen keek hij haar voor een paar tellen aan. Hij had nog nooit een vrouw ontmoet als zij beschreef en hij twijfelde dan ook aan het bestaan van een persoon die zo goed bij hem passen zou. Waarschijnlijk zouden ze elkaar echter afstoten, vanwege het feit dat ze dan zo hetzelfde zouden zijn. Hij had gewoon iemand nodig die niet onder de indruk was van zijn houding. Iemand die interessant genoeg was om zich aan hem te kunnen binden. Ze had niet kunnen verwachten dat hij bij haar was gebleven, dus antwoordde hij niet, maar keek haar nog even kort aan. Hij stapte wat heen en weer en keek naar de lucht. 'Het grootste stuk gevlogen, maar vanwege de hoogte ben ik maar een stuk gaan lopen.' Hij zocht naar een gouden schittering, die over hen heen zou komen zweven.

"Ah.." Klonk het kalm uit haar mond. Ze bleef verder redelijk stil en bekeek hem. Rustig dacht ze na en bekeek het ijs. Ondertussen dacht ze na, normaal gesproken had ze hem de oren van het hoofd gepraat maar ze was veranderd. Ze praatte minder en sinds Kian ook niet echt een prater was hield ze voornamelijk haar mond. Rustig speelde ze even met een plukje van haar blonde haren, haar groene ogen keken er naar. Ondanks alles wist ze niets te zeggen, wat viel er dan ook te zeggen, ze maakten niets mee. "Wanneer heb je tijd?" Het kwam vanuit het niets in haar op. Hij had het haar immers gezegd. "Dan kan je me leren hoe ik ongezien een stad binnen kan komen." Zei ze zacht, ze keek naar hem. "Of me er bij helpen op z'n minst, als je dat nog wilt natuurlijk>' Zei ze kalm. Ze keek hem aan en glimlachte kort even, maar die glimlach verdween al snel weer van haar gezicht. Ze had geen reden m naar hem te glimlachen. Wat zij hadden was niet eens echt vriendschap te noemen, het was of bij elkaar in bed liggen of niets. Dat merkte ze nu wel. Zacht beet ze op haar onderlip.

Het was moeilijker geworden een gesprek gaande te houden, de vrouw zweeg voor het grootste deel van de tijd en Kian wist zelf ook niet echt wat te zeggen. Hij vond het ook niet werkelijk nodig. De ontmoeting leidde hem even af van het vele lopen dat hij gedaan had, maar verder had het voor hem geen toegevoegde waarde. Hij wierp nog een steentje op het ijs en wendde zich verbaasd naar haar toe toen ze begon te spreken. 'Wanneer heb ik..?' zijn stem stokte toen ze verder sprak en er verscheen een grijnsje op zijn gezicht. Eigenlijk had hij wel zin om wat uit te halen, misschien zou er nog wel wat grappigs gebeuren als ze de stad binnen zouden glippen. Dus hij knikte. 'Nu?' Vroeg hij haar. In het rijk van de waterman was vast wel een geschikte stad, ze zouden er alleen maar heen hoeven vliegen. Astor, ben je in de buurt?' Een gebrul vanuit de lucht was het antwoord en Astor liet zich boven hun hoofden uit de lucht vallen, om met een luide dreun op de berg terecht gekomen. Waar gaan we heen?' Klonk zijn geamuseerde stem.

Het deed haar goed om te zien dat er een kleine grijns op het gezicht van de jongeman verscheen, dat betekende dat haar idee positief was binnengekomen. "Ik vind nu prima, alsof ik andere afspraken zou hebben." Een echte opmerking van Sheila, zo een die ze voorheen sneller zou maken dan nu. Een goed teken want dat betekende dat zijn roodharige vriendin niet zo ver weg was als ze inmiddels leek. Rustig bekeek ze Astor, iets dat ze nooit goed had kunnen doen. En zonder echt op te letten was Dain al snel dichterbij gekomen. De jonge draak was nog niet zo enorm als de meeste draken maar dat maakte hem wel veel schattiger. Ook kon hij in een bos makkelijker bij Sheila blijven. Rustig vloog hij wat op en bekeek de gouden draak, grauwde er naar zonder echt iets te zeggen wat Sheila deed glimlachen. "Dain en ik zijn beiden onder de indruk van Astor." Zei ze kalm, met het besef dat ze in al haar ontmoetingen met Kian eigenlijk maar een maal de gouden draak in een flits gezien had en dat was tijdens hun ruzie geweest. "Naar welke stad was je van plan heen te gaan?" Vroeg Sheila kalm, echt bekend was ze hier niet noch had ze de moeite genomen om zich te verdiepen in dit rijk. Het ging haar nu enkel om de bossen en e meren die er waren. Het jagen ging haar al veel beter af en veel meer plezier had ze er ook al in. Rustig deed ze haar mantel om waar ze al die tijd op gezeten had, haar kap legde ze goed over haar schouders heen en zou die, zodra ze in de buurt kwamen, over haar hoofd laten glijden. Maar voor nu keken haar groenige ogen afwachtend naar de blonde jongen.

Kian schudde even geamuseerd zijn hoofd. 'Het zou toch kunnen.' Het deed hem goed te horen dat ze ook nog een beetje bijdehand kon zijn. Hij volgde haar blik en keek ook naar de gouden draak, die duidelijk van de aandacht van de vrouw genoot. Het deed hem altijd goed om bewonderd te worden. De draak keek op toen er een tweede, kleinere draak naast hem landde. Toen de draak gromde richtte Astor zich op en keek hem iets minachtend aan. Die blik verdween echter snel toen uit de woorden van de dame bleek dat zij beiden de gouden schubben van de draak bewonderden. Hij liet zich weer op zijn vier poten zakken en keek tevreden. Kian schudde meewarig zijn hoofd en gaf het wezen een zet. 'Wees toch eens niet zo ijdel.' 'Pas als jij je trots laat varen, verdwijnt mijn ijdelheid.' Kaatste de draak terug. De blauwe ogen van de man zochten die van de vrouw. 'Hervara.' Antwoordde hij met een mysterieuze en brutale grijns. 'Ik zal je eens laten zien wat inbreken is.' Hij zette zich af tegen de grond en lande in het zadel, die op de rug van de draak lag. 'Het is hier niet zover vandaan, maar pas op dat je niet gezien wordt.' Astor zette zich af tegen de grond en niet veel later zweefden ze door de lucht.

Met een glimlachje knikte ze, terwijl ze rustig de gouden draak bekeek. Met een glimlachje merkte ze al wel dat de draak vast niet heel veel anders zou zijn dan Kian, dat had zij weer natuurlijk. Op het moment dat Kian haar aan keek en sprak luisterde ze, ze had geen idee waar het lag dus ging ze rustig op Dain zitten en zei hem de gouden draak te volgen, het zou haar hopelijk goed doen. Sheila zelf bekeek Kian rustig terwijl hij op zijn draak zat. De twee pasten bij elkaar vond ze, Kian was al net zo makkelijk te complimenteren zodat zijn ego weer wat groeide.. Nu zou Sheila niet echt meer de persoon zijn om zijn ego te pesten, integendeel. Het deed haar vrij weinig dat ego, het zat er nou eenmaal en weggaan zou het nu toch niet. Daarom streek ze zacht over de schudden van Dain. Blijf zoveel mogelijk in de buurt van het groen, zorg dat je niet opvalt. En loop Astor niet voor de voeten, als hij net als Kian is dan denk ik niet dat het hem bevalt. Ze sprak hem zacht maar vriendelijk toe, hun band werd al iets beter.

Jack zat aan de waterkant naar het water te kijken. Al was het duidelijk dat hij staarde, verder was het aan hem niet te zien waar hij aan dacht. Belle lag naast hem en dacht met hem mee. In de bergen en op andere plekken waar het ijskoud was, raakte Jack namelijk zijn gebruikelijke kou kwijt. Het was duidelijk dat dat kwam doordat de kou van die plaats al koud genoeg was. Zo was het ook mogelijk dat hij vijf jaar met Belle had kunnen leven, maar niet wist van die kracht die hij had. Maar toch baarde het hem zorgen. Hij hield er niet van om warm te zijn. Niet dat hij verschil merkte, maar het irriteerde hem wel. Af en toe liet hij het meertje voor zich dichtvriezen en dat lukte ook, maar als hij dan door ging met denken, smolt het ijs weer tot slechts een flinterdun laagje. Normaal bleef zo'n meer bevroren tot hij dat niet meer wilde of hij al kilometers ver weg was, afhankelijk van de tijd die hij er had doorgebracht. Het enige ijs dat niet smolt, was het ijs van zijn staf. Hij kon ook nog gewoon alles, ijs maken, ijs sturen en de sneeuw laten zweven, maar het was niet meer permanent aanwezig. Zelfs als hij zijn hand in het water stak, kwam er niet meteen een ijsklomp aan te zitten. Jack en Belle waren op zoek naar een oplossing of een vervanging, want ijssturen was moeilijk op deze plekken en Jack wilde ze niet mijden, omdat er het lekker koud was. Even was de gedachte bij hem opgekomen dat hij eigenlijk alleen een bijkracht bezat, zoals iedereen dat noemde, en geen hoofdkracht. Maar dat had hij snel verworpen, omdat het te lang kon duren voor hij uit zou vinden welk van de vier elementen aan hem toe behoorde en hij eigenlijk bang was dat vuur de uitkomst zou zijn. Wist hij veel dat de elementen geboorteplaatsgebonden waren.

''Oskar, wacht nou even!'' Yagami had door de lichamelijke inspanning lichte blosjes op haar wangen gekregen. Normaal zou zij zich ervoor geschaamd hebben, maar er was toch niemand die dit zou kunnen zien, dat dacht zij tenminste. Plotseling bleef Oskar stil staan en onderbrak daarmee hun speelse achtervolging. Eerst sloeg zij er geen acht op. Haar draak gedroeg zich tenslotte wel eens vaker merkwaardig, nou ja, eigenlijk altijd. ''Oskar, wat is er?'' vroeg zij uiteindelijk. Geen antwoord. Iets wat je positief en negatief kan opvatten bij hem. Het hangt puur van zijn humeur, omgeving en de situatie af. Haar ogen speurden automatisch de omgeving af. Die bleven hangen bij een draak, die zij voor zover zij het wist nog nooit eerder gezien had. De persoon naast de draak zag zij pas een paar secondes later, wat redelijk logisch was, aangezien hij of zij nauwelijks zichtbaar was in vergelijking met de draak. Zij kon van zo ver weg niet opmaken wie het was, dus besloot zij om ze te benaderen. ''Kom jij mee? Of blijf je hier levenloos in de verte staren?'' Oskar bekeek de twee kleine stipjes met nieuwsgierige ogen en liep snel achter zijn baasje aan, richting het meer.

Jack keek niet op toen iemand tegen hem begon te praten. Ten eerste omdat hij gewoon nooit opkeek en ten tweede omdat hij het raar vond om iemand zo te begroeten; gewoon vertellen dat die persoon mee moet komen en niet moet staren. Jack hoefde trouwens alleen de stem te horen om te weten dat het Yagami was die tegen hem was gaan praten. Belle kende haar nog niet en zij hief wel haar kop op, om het meisje met haar lieve, pupilloze, blauwe oogbollen aan te kunnen kijken. Maar beiden reageerden ze niet. Al was het niet te zien, Jack wantrouwde het meisje dat nu naast hen stond. Het was zijn 'zesde zintuig' dat sprak en normaal ging hij dan nog gewoon met iemand om. Maar juist het feit dat hij niet precies kon achterhalen wat hij voelde, maakte hem vanbinnen wantrouwig. Dat hij geen ijzige kou meebracht naar deze plekken, had misschien wel iets met het meisje te maken. Daar dacht hij even over na, maar bedacht zich toen dat hij en Dennis elkaar op de bergtop hadden gezien voor hij Yagami had ontmoet. Dus die mogelijkheid wierp hij alweer van zich af.

Toen Yagami wat dichterbij was gekomen zag zij al vrijwel meteen aan de staf dat het Jack was. Ze maakte al aanstalten om weg te lopen, toen Oskar recht op hem afliep en hem begon te besnuffelen. ''Oskar!'' verfoeide ze hem, terwijl ze aan zijn staart trok met de bedoeling om wat afstand tussen hem en Jack te creëren. ''Sorry, mijn draak is zo te zien nogal geïnteresseerd in jou.'' Toen zij zag hoe Oskar naar de staf staarde voegde zij er snel aan toe: ''Of jouw staf.'' Ze haalde een appel uit haar tas, poetste hem schoon en gaf hem aan haar draak. ''Als jij dit op hebt gaan wij weg.'' Ze wilde zo snel mogelijk uit de buurt van deze jongeman zijn, hij werkte haar nog steeds op de zenuwen en ze had niets te zoeken bij hem. Helaas leek Oskar daar anders over te denken. Het leek erop dat hij haar opmerking gewoon genegeerd had gezien hij Jacks draak aan het besnuffelen was. Yagami ging op de grond zitten. Hem nog een keer verfoeien zou geen effect hebben, ze kende haar draak maar al te goed.

Jack knikte, meer niet. Als een draak hem wilde besnuffelen, dan deed die draak dat. Draken hadden over het algemeen geen last van zijn koude huid, hij kon ze gewoon aanraken. Nu waren er soorten die gewoon een hekel hadden aan kou, en Jack moest dan meteen aan Astor denken, maar ze leden geen pijn. Terwijl hij zijn blik op oneindig gericht hield, snuffelde Belle terug naar het andere draakje. Ze ontmoette niet veel draken en met haar lieve karakter was ze altijd blij als ze een nieuwe tegenkwam. Ze maakte een vrolijk geluidje toen het haar kietelde bij het snuffelen, maar liet het gewoon toe. Daarin was ze veel beter dan Jack, vooral omdat zij gewoon aangeraakt kon worden.

In de vorige meet schreef je dat de missie van Yagami was om iedereen met krachten uit te schakelen. Zou je haar Jack aan kunnen laten vallen? Dan kan ik mijn plannetje beter uitwerken.

Dan moet hij haar wel een reden geven, want zij gaat hem niet zomaar aanvallen...
----

Yagami maakte een klein vuurtje om zichzelf eraan te warmen. Niet dat zij het per se nodig had, maar ze moest zich toch wel ergens mee bezig houden. Ondertussen neuriede zij een van de weinige liedjes die zij uit haar hoofd kende. Haar grootouders hadden het liedje iedere keer het slapen gaan voor haar gezongen. Oskar keek heel even op, maar ging vrijwel meteen verder met het besnuffelen. ''Hoe heet je eigenlijk?'' vroeg hij nieuwsgierig aan de draak en wierp een schuine blik op haar baasje. Die fascineerde hem wel, maar hij durfde niet dichterbij te komen aangezien zijn baasje hem wantrouwde.