De gigantische boom - In een bos - Rijk van de Boogschutter

Vic stuurde het water als een soort kussen voor zich omhoog. De vuurballen botsen er tegenaan, drongen erin door en ging uit. Vic stuurde het water van het kussen over Bonnie heen en rende daarna weg. Snel en behendig klom hij terug naar het kampvuur, waar hij zijn boog en pijlenkoker pakte. Snel spande hij de pees en hij liep weg bij de stam. Hij hield zijn rug naar het vuur en legde al een pijl op zijn boog. Het was stil. Het enige wat te horen was, was het geknetter van het vuur en een zachte ruis van de wind. Ondanks dat het hier volledig licht was door Darsol die er nog steeds lag, beviel het Vic maar niks. het vervelendst vond hij nog dat hij de boom in moest om zijn mes terug te halen. Hij kon dan wel binnen een seconde aanleggen en raak schieten en hij raakte ook zo goed als alles, hij kon dat niet als hij bezig was met klimmen.

Bonnie voelde een hele bak koud water over zich heen kreeg en de kou drong door tot in haar botten. Snel warmde ze zichzelf op en toen ging ze zitten om even op adem te komen. Na een minuut of drie stond ze op, controleerde of ze haar mes nog had en begon daarna rond de boom te lopen, niet de logische kant op maar de andere. Ze liep een tijdje door tot ze Vic zag staan, hij stond met zijn rug naar haar toe en had zijn pijl en boog gespannen. Zachtjes liep ze in zijn richtig, nog niet zeker wat ze zou doen als hij zich omdraaide.

Vic hoorde en zag niets aan de andere kant van het vuur, dus hij besloot de boom weer in te klimmen. Hij ging op zitten en hees zich omhoog. Vandaar begon hij te klimmen naar de buitenkant van de boom, totdat de takken te dun werden om hem te dragen. Hij kon daar niet van achteren beslopen worden en verder kon hij alles goed zien, ook het kampvuur. Daardoor zag hij nu Bonnie staan. Hij legde de pijl op de pees van zijn boog, maar hij schoot niet. Dan zou hij verraden waar hij zat, ook al schoot hij altijd raak en was hij in staat om recht door haar borst of keel te schieten. Zij was begonnen met hem bedreigen en een Twaalver minder maakte niet uit.

Euhhmm.. Jorn, ik denk niet dat Bonnie daar blijft staan als ze Vic naar boven ziet klimmen..

Sorry. Oké, dan is ze daar niet blijven staan. Ga er maar overheen en negeer het maar.

Nieuw

Dennis liep over de wortels van de bomen want hij had maar een gedachte op dit moment. Hij wilde naar de gigantische boom die boven alle andere bomen uitkwam. Het leek steeds dichterbij te komen maar de jongen lette goed op naar de grond want je zou hier gemakkelijk kunnen struikelen en zelfs verdwalen. Af en toe deed hij een tak opzij om niet er tegen aan te lopen. Bladeren had je in de winter niet zoveel last van dus de bos had een vrij koude en kille uitstraling. Dennis hoopte dat de lente snel weer kwam want dan begon alles weer te groeien, te bloeien en zag het bos er weer vrolijk uit. Niet meer zo somber. Een paar dagen geleden was het gaan sneeuwen maar langzaam begon alles weer te dooien. Dennis droeg een dikke jas gemaakt van wol, een sjaal, een schattig mutsje, zijn vertrouwde handschoenen die hij had laten breien door zijn moeder en van die dikke laarzen. Ja ook mannen konden laarzen aan, niets mis mee. Toen hij zijn bestemming uiteindelijk had bereikt ging de man lekker tegen de gigantische boom aanzitten. Eventjes weer op adem komen want Dennis had niet de beste conditie.

Dane was geen koukleum, absoluut niet, maar net boven het vriespunt? Godallemachtig, dat kon de wind best wel rillingen bezorgen. Ah, wat klonk dat ook al weer eens macho. Nja, desnoods kon hij nog altijd poëet worden. ”Dit? Dikke bullshit? Maar nee, nee, u snapt gewoon mijn gekwelde ziel niet! Gekwelde ziel. M’n reet. Hoe dan ook, hij was niet gekomen om te zeiken over poëzie die hij overigens toch nooit vatte – wat hadden bomen in godsnaam met schrijvers te maken? – maar voor iets anders. Dat “iets anders” moest hij nog wel bedenken, maar ach. Je was impulsief of niet. Was dat eigenlijk iets om trots op te zijn? Wist hij veel. Kon ‘m ongeveer evenveel schelen ook. Maar goed, hier zat hij dus. Zat. Oké, hij stapte. Netjes op de maat, jazeker wel. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeeeeven. Zo gaat het goed, zo gaat het beter en nóg een kilometer! Hij zou niet meer kunnen zeggen hoe vaak hij dat al had gezongen als zesjarige op een lange wandeling. En hij had geen flauw idee gehad hoe je in godsnaam zo snel een kilometer kon wandelen. Maar ach, zelfs met nieuwsgierige kindertjes kwam het wel goed. Je moest gewoon als kind zo geniaal zijn om niet aan peperkoeken huizen te gaan knabbelen, want dan kwam de enge heks. Ieks.
Hoe dan ook, hij neuriede opgewekt het deuntje van eerder genoemde liedje, was na twee keer de maat kwijt omdat hij naar een eekhoorn begon te kijken en begon daarna terug aan zijn ingewikkelde mars. Oeps. Nja, hij wandelde dus gewoon maar. Waarom? Geen flauw idee. Bezigheidstherapie? Hij had absoluut niets te doen.

De jongen keek naar de grauwe lucht wat vele mensen depressief maakte in deze tijd. Winter depressie werd het ook genoemd. Dennis kon het wel aan de ene kant begrijpen dat mensen in een soort sleur raken met dit weer. Of regen, of sneeuw en het is altijd koud wat je uiteindelijk ook de keel uit komt. Wat waren de mensen toch weer blij als de zonnestralen terug kwamen, de vertrouwde vogels weer floten en de temperaturen stegen naar een graad of 14 á 15. Echter is er voor ieder seizoen wel iets te klagen want als de lente weer begon kwamen ook weer de insecten. Mensen kun je nooit tevreden stellen echter was Dennis heel anders. Een echte optimist die altijd overal het positieve in zag. Over de winter? Je kunt sleeën, gaan schaatsen, lekker chocomelk drinken of een sneeuwballen gevecht houden met vrienden of familie. Er zijn ook leuke kanten aan de winterperiode. De jongen sloot zijn ogen om te genieten van de stilte. Het was weer iets anders als thuis waar ze met een groot gezin altijd zoveel geluid produceerde waar sommige echt knettergek van werden. Hoorde hij nu voetstappen naderen? Wie ging nu in de winter voor zijn plezier wandelen? Dat deden er niet velen want de meeste zaten liever op de bank met een deken om hem of haar heen. Dennis keek nieuwsgierig naar de richting waar hij voetstappen had horen lopen of was het zijn verbeelding geweest?

New
--

Rustig lag ze daar, in het water. Ze had enkel wat lingerie aan, niet heel gek dat ze in het water want ze wilde ook gewoon graag even zichzelf wassen. Rustig bleef ze drijven, ze was hier vannacht maar gaan slapen en glimlachend was ze de volgende ochtend wakker geworden. Glimlachend neuriede ze nu terwijl ze bleef drijven. Ze verwachtte eigenlijk niemand, vandaar ook dat Sheila nu het grote gedeelte van haar kleding uitgegaan was. Ze glimlachte rustig en keek hoe Dain nog lag te slapen. Uiteindelijk ging ze voorzichtig op de kant zitten en pakte haar shirt, rustig ging ze daarop liggen en keek glimlachend rond. Ze voelde zich heerlijk hier.

Jack had ergens aan de andere kant van de boom geslapen, bij een ander tussen de takken ontstaan meertje. Hij vond het geweldig hier, al zag je dat niet. Een grote boom waar je in kon lopen en zelfs in kon zwemmen. Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat zoiets bestond, ook al stond hij er midden in. Voor Jack was het warm hier in het Rijk van de Boogschutter, dus hij was aan het begin van de ochtend zonder kleren in één van de poelen gaan zitten, omringt door vele ijsklontjes. Het water was voor hem lekker ijskoud. Maar nu wilde hij wat meer weten, dus hij klom uit de poel, bedekt zijn naakte lichaam met dunne ijskristallen om kouder te blijven, pakte zijn staf en beende over een dikke tak naar de stam van de boom, ergens in het midden. Als hij door een straal zon die tussen de bladeren door viel liep, schitterde hij als de helderste ster. Verder was het redelijk donker hier in de boom, tussen al die bladeren, maar ook licht genoeg om te zien.

Kalm had ze zich aangekleed, er was voor haar geen reden om te haasten sinds ze toch alle tijd van de wereld had. Dain leek ook wel te genieten van de rust die over Sheila heen was gekomen. Uit haar tas pakte ze wat repen vlees, gisteravond had ze die boven een vuurtje gekookt en aangezien ze honger had vond ze wel dat ze die nu even kon gaan eten. Ze nestelde zichzelf op een van de takken en wilde net een hap nemen, haar mond was al geopend, toen ze iets zag schitteren. Als haar ogen haar niet bedrogen dan wist ze zeker dat het niet kon. Zoiets had ze enkel in de hemel gezien op een wolkeloze nacht en nu was het in de buurt. Haar mond sloot ze en het vlees liet ze even voor wat het was. Met verbazing keek ze naar het ding dat net een ster leek. Terwijl het bewoog kwam ze erachter dat het geen ster was, iets dat haar niet geheel verbaasde. Wat haar wel verbaasde was dat het een jongeman was. Haar wenkbrauwen gingen uit verbazing wat omhoog en stilletjes bekeek ze hem. Nu ze wist dat het een mens was vond ze het wel komisch eigenlijk.

Jack keek de hele tijd om zich heen met de staf in zijn hand. Met hem verspreidde de kou zich over het gebied waar hij was. Als je op honderd meter afstand van hem was, begon je het al te voelen. In de buurt zag je de boom blauw kleuren, omdat het water in de stam bevroor. En daar waar hij zijn voeten neerzette, verschenen ijskristallen op de bast, die weer verdwenen als hij ze optilde en verder liep. Net als in de film Avatar, maar dan met ijs in plaats van licht. Blaadjes waren ook helemaal blauw en als je ze aan zou raken, braken ze. Jack had niet door dat hij richting een meisje liep. Hij zag haar pas toen hij bijna tegen haar opliep. Hij bleef voor haar staan en keek haar aan. Je zag hem niet verbaasd kijken of zich schamen voor het feit dat hij alleen een doorzichtig laagje ijs aanhad, want aan Jacks gezicht zag je nooit emoties en hij kende geen schaamte.

Verbazing gleed wel degelijk over haar gezicht heen toen ze zag hoe de jongen, die bovendien ook nog naakt was, bijna tegen haar aanbotste. Haar hoofd had ze al een beetje ingedoken. Zonder het te merken was er kippenvel ontstaan in haar lichaam en gleed er een rilling over haar rug. Haar wangen werden een beetje rood door de hoogte van haar ogen dus keek ze eerst maar even verlegen naar de grond om over haar schaamte heen te stappen. "Leuk gedaan.' Zei ze toen ze uiteindelijk overeind kwam zodat ze meer tegen zijn borst aan zou kijken. Haar handen zaten inmiddels in de zakken van haar broek en ze keek de jongen aan. Niet direct op haar hoede voor mogelijk gevaar, daar leek deze plek veel te goed voor in haar ogen. Daarom bleef ze staan, ze wist niet echt of ze een praatje zou maken met deze jongen. Hij schaamde zich dan wel niet voor zijn lichaam maar de betekende niet dat zij er behoefte aan had om er zo naar te kijken..

Jack knikte. Hij deed niet zoveel, het ging vanzelf. Hij keek het meisje aan, want hij keek altijd iedereen aan, en dacht haar te herkennen. Maar tegelijkertijd ook weer niet. Achter haar bevroor de poel waar ze bij stonden. Her duurde niet lang voor er minstens twintig centimeter ijs op lag. Voor Jack was een poel als dit makkelijk, maar hij focuste zich nu meer op het meisje. Uiteindelijk wist hij het, al zag je dat niet aan het meisje. "Hoi Sheila," zei hij op zijn emotieloze toon. Hij herkende het meisje, al was haar haar nu blond. Jack had niet veel tijd nodig om iemands gezicht in zijn geheugen op te slaan. Omdat hij iedereen altijd aankeek, herinnerde hij mensen aan hun blik in hun ogen. En zo herkende hij nu Sheila, ook al had hij haar maar één keer gezien.

Toen ze haar naam uit zijn mond hoorde keek ze hem even nadenkend aan. Wie was hij ook alweer? Herkend had ze hem wel inmiddels en langzaam doemde ze een beeld op. Ze herinnerde zich heus niet elke persoon die ze ooit ontmoet had maar deze was een geval apart geweest, hij was zo kil geweest. "Jack.."Zei ze even na twijfelen. "De jongen zonder emotie, ook leuk om jou te zien." Zei ze, haar glimlach gleed wat van haar gezicht af. Ze minachtte hem niet maar vond het wel ergerlijk dat hij zo kil was. Of niet eens kil, want dat was een emotie natuurlijk. Ze vond het juist irritant dat hij niets toonde en kalm keek ze hem aan. "Kleed je je altijd zo?" vroeg ze hem maar, ze was er nu bijna zeker van dat ze nu net zo goed terug kon lopen, met een steen zou je evenveel kunnen bespreken. En daar kon je tenminste nog mee gooien, met hem niet.

"Nee, dit zijn geen kleren," antwoordde Jack droog. Het was slechts een flinterdun laagje ijs om koud te blijven. Normaal had hij een blauw vest en een bruine broek aan, soms ook wel wat anders. Die lagen nu nog bij de poel waar hij de nacht had doorgebracht. Dat vond hij ook zo mooi aan deze boom, je merkte niet dat er nog iemand anders in sliep. Normaal wel, want bomen waren nooit zo groot dat je de andere kant niet zag. Maar daar ging het nu niet om. Hij zag dat Sheila's gezicht betrok toen ze zich herinnerde wie hij was. Waarschijnlijk herinnerde ze vooral het emotieloze gedeelte, want Jack was echt een aardige jongen. Je moest er alleen even achter komen dat hij niets bedoelde met de kille/emotieloze uitstraling.

"Dat zag ik ook wel.." Zei ze en ze keek hem aan, haar hoofd even schuddend. Het was idioot dat hij zo rondliep maar het deed haar niet zoveel. Rustig pakte ze haar tas en het vlees op. Ze had geen zin om weer zo'n kil gesprek te hebben met hem. Kalm keek ze hem aan. "Het is best mooi hier.." Zei ze en haar blik had even rond gegleden en eindigde bij hem. "Toch?' vroeg ze met een voorzichtige glimlach. Ze wilde niet direct oordelen trekken, zeker omdat ze hem pas een keer gezien en glimlachte even naar de jongeman. Ze probeerde een vriendelijke houding te creëren want eigenlijk had ze niets tegen hem. Ze keek even naar haar handen, ze had haar handschoenen niet aan dus deed ze haar handen maar veilig in haar zakken. Stil keek ze hem aan.

Jack knikte. Als je hem naar zijn mening vroeg, antwoordde hij zo goed als nooit met woorden. Een mening was een deel van emotie en die liet Jack niet zien. Hij had niets tegen Sheila, maar hij liet gewoon niets zien. Dat deed hij bij niemand. Hij had haar blik naar beneden gevolgd en zag haar handen, maar zei niets. (wat is er met haar handen?) Ook dat soort dingen deed hij niet. Hij leunde tegen een omhoog groeiende tak naast zich en keek Sheila weer aan. Hij zag duidelijk dat ze haar best deed om aardig over te komen. "Wat heb jij tegen mij?" vroeg Jack op zijn emotieloze toon. Hij wist dat natuurlijk zelf ook wel, maar hij wilde het graag uit haar mond horen.

Er staat een brandteken op zoals op een veedier dat ze eigendom is van haar vader.

Ze slikte en verborg snel haar handen. Daarna keek ze hem aan. "Ik heb niets tegen je, maar ik heb ook niets met je. Je bent zo onmogelijk om ook maar mee te kunnen praten, dat heb de vorige keer gemerkt. Dus waarom moet ik dan nu het weer proberen. Ik weet niet eens of ik je aardig moet vinden of niet." Zei ze zachtjes. Ze keek hem onzeker aan en beet even op haar onderlip. "Dus ik heb nauwelijks wat tegen je, maar ik irriteer me gewoon een beetje aan je." Zei ze zachtjes. Ze haalde haar schouders kort op.

Aha.

"Oké," zei Jack simpel nadat hij naar Sheila had geluisterd. Daar was hij goed in, in luisteren. Hij snapte waarom ze zo reageerde op hem, dat deden wel meer mensen. Hij voelde zich nu ook niet terneergeslagen of ongewild. Hij knikte nog even kort en liep daarna langs Sheila verder naar de boomstam. Hij vroeg zich namelijk nog steeds af hoe dik de stam van een boom als dit moest zijn. Aangezien Sheila geen behoefte had om met hem te praten, had hij dat ook niet. Vooral niet omdat hij nooit uit zichzelf met een gesprek begon, alleen als hij moest antwoorden of meer met iemand had. Want daar had het meisje gelijk in, ze hadden niets met elkaar.

Sheila keek hem even naar. Ze bekeek hem even en slikte. Dain keek brommend naar haar dat ze meer moeite moest doen. Ze rolde even met haar ogen. "Wil je misschien.." Kort twijfelde ze even. "Wil je misschien wat vlees?" vroeg ze kalm en ze bekeek hem kalm. Ze grabbelde even in haar tas en haalde wat vlees uit haar tas, glimlachend keek ze er even naar het vlees en stak het daarna wat uit naar hem. "Het betekent niet dat ik niet vriendelijk tegen je wil zijn." Zei ze kalm, ze beet even op haar onderlip.

Jack draaide zich weer om en hij knikte. Hij pakte het vlees uit Sheila's hand en deed daarbij zijn best om haar niet aan te raken, omdat hij haar dan pijn zou doen. Hij nam een hap en deed zijn best om het niet te laten bevriezen. Dat kostte moeite, want als vanzelf wilde het water in het vlees veranderen in ijs. En dan kon Jack het niet meer eten. Als bedankje knikte hij nogmaals naar Sheila. "Dat weet ik," antwoordde hij op de opmerking die ze maakte. Als het over mensen ging, wist hij alles.

Met een glimlachje zag ze toe hoe hij het vlees aannam, waarna ze er rustig van at. Ze keek hem even aan. Haar gedachten twijfelden, ze kon een poging wagen, hem opnieuw vragen stellen. Maar ze wist dat ze daar toch geen duidelijk antwoord op zou krijgen. "Oh en dit keer zal ik je niet lastig vallen met vragen, sinds het niet leidt tot een gesprek." Zei ze nog even, waarna ze plaatsnam op de tak. Deze liep omhoog waardoor ze er gemakkelijk op kon liggen, dat deed ze dan ook. Vanuit deze positie keek ze naar een groot bladerdek en als ze haar hoofd hief kon ze Jack bekijken. Ze wist niet wat ze liever had hoewel ze gokte op het bladerdek sinds hij nog altijd naakt daar stond, het licht weerkaatste wel wat maar dat nam het niet weg.

Jack knikte. Eigenlijk waren zijn antwoorden heel duidelijk, al moest je vaak iets meer nadenken om ze te begrijpen. Maar duidelijk genoeg. Hij nam rustig happen van het stuk vlees en keek nog steeds naar Sheila. Hij keek haar recht aan, als ze ook zijn kant op keek. Het was duidelijk te zien dat ze zich ongemakkelijk voelde bij het feit dat hij daar naakt stond. Jack schaamde zich niet en vond het op het moment te veel moeite om terug te lopen naar zijn kleren en ze aan te trekken. Hij dacht er even over na en vroeg of het alleen maar kwam door het feit dat hij gewoon naakt was. Zou ze het niet erg vinden als hij alleen een broek aan had gehad, waardoor je wel nog zijn bovenlijf zag? Misschien was hij dan wel aantrekkelijk. Niet dat Jack het iets uitmaakte of hij knap was of niet, maar hij kon er wel over nadenken.

Terwijl ze hem lag en hem soms aankeek ving ze flarden van zijn gedachten op, hoewel dat niet haar bedoeling was gebeurde het wel. Ze had het de laatste tijd minder onder controle dan dat ze wilde. "Met een broek aan was het niet erg geweest," antwoordde ze haast uit gewoonte, "dit is gewoon wat ongemakkelijk." Het rolde uit haar mond alsof het niets was, alsof hij het zich hardop had afgevraagd. Ze lag er dan ook met gesloten ogen terwijl ze praatte. Sheila wist eigenlijk wel dat ze weer haar best moest doen om de gedachten van mensen met rust te laten.. Maar toch kwam er soms nog wat door, wat niet voor haar bestemd was, net als nu, waar ze dan op reageerde. Dat lag nou eenmaal in de aard van het beestje.