De gigantische boom - In een bos - Rijk van de Boogschutter

Haha, is kijken of het Bonnie op die manier lukt om de waarheid te krijgen

Bonnie wilde het verhaal niet geloven, ze wilde denken dat ze goed was in aardig zijn en de waarheid uit hem had gekregen, maar de eerder zo rode aura was nu toch echt nog steeds helemaal groen. Dat betekende dat ze nog steeds de waarheid niet gevonden had, maar hij die wel sprak, het was heel erg ingewikkeld. Ze dimde heel onopvallend het vuur een beetje en keek vanonder haar wimpers op naar hem. 'Dat is een raar verhaal' zei ze en ze glimlachte een zeldzame glimlach.

Nou, waarschijnlijk vliegt hij haar aan, maar vertelt hij niets nuttigs.

"Ja, ik weet dat het een raar verhaal is," zei Vic lachend. "Maar je moet haar eens tegen het lijf lopen, dan zul je zien dat ze ook heel raar is." Vic merkte wel waar ze mee bezig was en hij wilde lachend omdat ze het vuurtje dimde, terwijl al het licht op deze plek van Darsol kwam, maar hij liet haar haar gang maar gaan. Hij vond het niet erg, een beetje verleid worden. Hij zocht er dan ook niets achter, want hij verwachtte niet dat Bonnie op deze manier informatie uit hem zou persen.

Hahah, nou ik vraag me af hoe Bonnie daarop gaat reageren.

Bonnie knikte, 'Ja, ik loop de laatste tijd steeds meer mensen tegen het lijf' zei ze en ze keek naar zijn aura die nu weer helemaal hersteld was naar de felgroene kleur die hij eerst geweest was. De draak liep een stukje weg, richting de bosrand, en Bonnie was hem dankbaar want het licht werd stukken minder fel, het zat nu tussen schemering en daglicht in. 'Maar woon je hier in de buurt?' vroeg ze en ze keek weer naar het vuur dat nu wel licht gaf, en de vlammen speelden in haar ogen en op haar wangen.

Hé, het is mijn draak. Die blijft gewoon liggen.

Darsol lag nog steeds op zijn plek en hij viel langzaam in slaap. Niet dat hij dan minder licht uitstraalde. "Nope, ik kom uit het Rijk van de Vissen," zei Vic. Dit was dan wel weer gelogen. "Maar de afgelopen nacht heb ik hierboven in de boom een boomhut gebouwd en daar geslapen. Wil je hem zien?" Hij liet het vuur aan, zodat zijn vlees kon roken, en Darsol maakte hij niet wakker. Hij klom omhoog. Zodra hij het licht van Darsol achter zich had gelaten, liet hij zijn eigen handen hun gele helingslicht verspreiden, bijna even fel als dat van zijn draak, maar dan in mindere mate. Hij hielp Bonnie waar dat nodig was en zo begon hij op een lange weg door de boom.

Oeps, sorry Jorntje!

Bonnie voelde een kriebel in haar buik toen ze de rode rand om zijn aura zag komen. Niet het rijk van de vissen dus. 'Ja is goed, laat maar zien' zij ze terwijl ze achter hem aanging naar boven in de boom. Ze kon best goed klimmen dus zijn hulp had ze niet heel vaak nodig, verbaasd keek ze om zich heen, hij had dit best goed gebouwd. 'Echt goed gedaan' zei ze complimenteus en ze glimlachte naar hem.

De boomhut zat ergens halverwege de boom en wat meer naar de buitenkant. Overdag kon je vanaf die plek ver over het bos heen kijken, maar daar was hij nu te donker voor. Door de takken beneden schemerde wat licht van Darsol, maar het meeste licht kwam van Vics handen. "Dank je," zei hij lachend. "Maar je moet het ook wel goed doen als je niet naar beneden wilt vallen 's nachts." Hij grinnikte en sprong een paar keer op de vloer van de boomhut. De takken eronder waren zo sterk dat die niet zou breken, daar was Vic honder procent zeker van. Anders zou hij niet staan springen.

Bonnie knikte, en keek hem verbaasd aan toen hij opeens op en neer begon te springen. Deze jongen was best apart, maar ze mocht hem wel, op het liegen na. Het enige probleem was dus dat ze hem niet vertrouwde, en ze voelde zich ook niet helemaal op haar gemak terwijl ze met hem in zo'n kleine ruimte was. De ontsnappingsmogelijkheden waren niet groot. Ze trok haar shirtje even goed en liep toen naar hem toe. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' vroeg ze hem en er speelde een nogal ondeugend lachje rond haar mondhoeken, eigenlijk vond ze dit flirten wel leuk, ook al was ze er niet heel goed in.

Vic kon wel zien dat ze een beginneling was, maar hij vond het niet zo erg. "Ik ben negentien," zei hij, ook met een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Het licht van zijn handen ging uit, hij hield het niet meer vol. Maar al snel wenden zijn ogen aan het donker en kon hij Bonnie weer goed zien. Niet zo goed als eerst, maar goed genoeg. Van beneden kwamen de vredige slaapgedachten van Darsol en het zachte geknetter van het vuur, samen met de rooklucht van het vlees. "En hoe oud ben jij?" vroeg hij, terwijl hij nonchalant tegen de muur van de hut aanleunde.

Bonnie kon er niks aan doen, maar bij alles wat hij zei, bij elk woordje keek ze naar zijn aura of hij loog. Toen het licht opeens uitging schrok ze een beetje, en haar hart sloeg een slag over, maar toen hij niks deed kalmeerde ze weer. 'Zeventien' zei ze, en ze streek haar haren achter haar oor en keek hem recht aan met haar chocoladekleurige ogen. Ze wist dat ze achter de waarheid moest komen, in het belang van het verdedigen van het twaalfde rijk, maar wist niet goed hoe ze dat aan moest pakken aangezien ze moest stoppen met het stellen van vragen, het begon op een politieverhoor te lijken.

Dat haar ogen de kleur van chocola hadden, zag Vic niet meer doordat het te donker was. Hij stak zijn hand op en probeerde er weer licht uit te krijgen, maar hij besefte dat hij daarvoor echt moest gaan helen. Hij zakte dus iets gemakkelijker tegen de muur en keek naar Bonnie. Hij had het gevoel dat hij aan een leugendetector werd onderworpen, maar dat kon hij niet zeker weten. "En waarom wilde je dat eigenlijk weten?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw en hij keek Bonnie vragend aan.

Bonnie liep heupwiegend naar hem toe en ging naast hem tegen de muur aanzitten. Ze ging proberen om hem eerst te verleiden, en dan zou ze later vragen naar zijn leugens. 'Omdat het raar zou zijn als ik met alleen een jongen in een boomhut zou zitten, en hij een heel stuk ouder of jonger dan mij zou zijn' zei ze met een glimlachje en ze leunde wat naar hem toe. Het was nogal donker hier en het gaf een spannend onderbuikgevoel.

"En wat zou daar raar aan zijn, dan?" vroeg Vic, nog steeds met een ondeugende glimlach. "Heb jij verkeerde bedoelingen, jongedame?" Hij grinnikte en tikte op Bonnies neus. En toen, omdat ze zo aandrong, boog hij naar voren en gaf zacht een zoen op haar mond. Niet lang, gewoon zacht. Tja, dat kreeg je als je met Vic begon te flirten, flirtende vrouwen kon hij niet weerstaan en hij vond het ook absoluut niet erg om er één te zoenen. In zijn wereld duurden relaties toch hoogstens een paar maanden, vaak veel korter.

Bonnie wilde antwoord geven, maar voordat ze dat kon doen kreeg ze opeens een kus op haar mond. Even schrok ze, maar toen besefte ze dat ze dit zelf gedaan had, en zo slecht had het nog niet een gevoeld. In haar hoofd bloesemde een idee op. 'Misschien' zei ze zachtjes met een ondeugend glimlachje, en ze boog naar hem toe en gaf hem ook een kus, iets langer en ze opende haar mond een klein beetje om met haar tong langs zijn lippen te strijken.

Vic opende zijn mond en ging met zijn tong langs de hare. Hij legde zijn ene hand onder haar kaak en zoende haar nog wat vuriger. Uiteindelijk trok hij zich terug, maar hij hield zijn hand onder haar kaak. "Ja, jij had wat ondeugender gedachten in je hoofd," zei hij lachend. Hij had er geen idee van dat het meisje eigenlijk met hem speelde. Hij ging gewoon wat dichterbij zitten en zoende haar nog een keertje. En nog een keer of drie.

Bonnie knikte met een quasi schuldbewust gezicht terwijl ze hem aan moest kijken omdat hij haar kaak vast had. Zijn aura begon feller te worden, dat kwam omdat hij enthousiaster werd, dichterbij het leven stond. Zachtjes kuste ze hem terug, en het enige geluid in deze stille hut waren hun ademhalingen en het geluid van hun lippen die zachtjes langs elkaar gingen. Ze duwde hem tegen de muur en liet haar hand langs zijn nek naar beneden gaan. Bijna was ze zo ver om haar plan uit te voeren, nog heel eventjes moest dit doorgaan.

Vic hield zijn hand netjes in Bonnies nek, maar hij voelde haar hand naar beneden glijden. Ach, hij liet haar d'r gang maar gaan. Hij bleef haar zoenen en hij zakte iets onderuit tegen de wand van de hut. Hij trok haar tegen zich aan en verkende met zijn tong haar mond. Hij wilde zo langzamerhand wel weten wat ze van plan was.

Bonnie voelde hoe hij wat achteruit zakte en glimlachte, dat kwam goed uit. Ze sloeg haar benen om hem heen zodat ze omgekeerd bij hem op schoot zat, en bleef hem zoenen. Toen hij haar tegen hem aantrok besefte ze hoe makkelijk dit fout kon gaan, maar ze moest het doorzetten. Haar linkerhand legde ze op zijn borst en haar rechterhand ging onopvallend naar haar riem waar ze haar mes altijd verborgen hield. Ze leunde iets naar achteren en keek Vic aan met ogen waar geen speelsheid of ondeugendheid meer in te lezen stond. 'Waarom heb je net gelogen?' vroeg ze hem zachtjes, en je kon merken hoe haar stemming opeens omgeslagen was. Het werd kil en koud in de hut, en ze had het mes vast voor als het nodig mocht zijn.

Vic keek raar op toen ze zo koud en kil werd en meteen begreep hij dat hij er in geluisd was. Hij ook met zijn zwakte voor meisjes. "Misschien heb ik daar zo mijn privé-redenen voor," zei hij, terwijl hij de situatie bekeek. Zijn pijl en boog lagen beneden bij het vuur. Aan zijn riem had hij alleen het werpmes en zijn fles water. Hij hield zijn armen over elkaar, alsof hij niets van plan was. "Waarom wil jij het zo graag weten?" vroeg hij. Ergens was hij teleurgesteld dat het genot van net nu voorbij was, maar hij besefte ook dat Bonnie zoiets niet had gevoeld. Man, ze was goed.

Bonnie hield haar hoofd schuin en klakte met haar tong waarna ze hem afkeurend aankeek. 'Ik denk niet dat je in de positie bent om dat soort antwoorden te geven. Ik moet mijn rijk beschermen tegen kleine leugenaars als jij, en ik weet het als je liegt dus zeg nou maar snel de waarheid' zei ze terwijl ze het mes pakte en het rond liet draaien in haar hand zodat hij het kon zien. Ze had nog nooit iemand vermoord en was ook niet van plan dat nu te doen, maar ze wilde wel de waarheid weten en had daar best veel voor over.

Vic keek op toen hij het mes zag. Hier had hij geen zin in. In een snelle beweging bewoog hij zijn hand naar voren. Met een ploppend geluid ging zijn waterfles open en het water schoot eruit. Het was niet veel, maar Bonnie was er wel door van zijn schoot geworpen. Vic nam niet de tijd om het terug te sturen, hij sprong snel de hut uit en klom hoger de boom in. Zacht rende hij over de dikke takken. snel weg. Aan de dikte merkte hij dat hij de stam passeerde, verder zag hij niet veel, het was donker. Uiteindelijk, een stuk boven de stam, stopte hij bij een grote plas regenwater. Hij sprong erin en zorgde ervoor dat het water niet op spatte. Er vormde een water bol rond zijn hoofd, zodat hij langer onderwater verstopt kon zitten.

Bonnie schrok toen ze opeens achterover geworpen werd, en in de tijd die ze nodig had om zichzelf weer te oriënteren was Vic al weg. Snel sprintte ze achter hem aan, en in haar handen vormden ze kleine vlammetjes zodat ze beter kon zien in het donker. Over de takken rennend en springend en vooral niet denkend wat er zou gebeuren als ze viel volgde ze hem op haar gehoor, maar opeens was het stil. Ze stond in het donker, keek om zich heen met de enige lichtbron die van haar handen kwam en bedacht dat dit geen zin had. Waar was hij? Hij leek wel verdwenen, opgegaan in het niets.

Vic besloot haar te lokken. Hij had een aantal wondjes van takken in zijn gezicht en op zijn armen. Hij liet zijn linkerhand fel oplichten en begon ze te helen. De hele poel begon fel licht te geven, omdat Vic zijn energie verspreidde door het water, wat dan voor hem heelde. Ondertussen hield hij het oppervlak goed in de gaten. Hij haalde ook zijn werpmes los uit zijn riem en liet het voor zijn neus in het water zweven. Als Bonnie zou verschijnen, zou hij met het water eerst het mes op haar afschieten en dan kwam de rest van het water. Hij had nu genoeg.

Bonnie was niet dom, ze begreep dat de plots oplichtende poel een val was. Ze wist niet goed hoe ze dit aan moest pakken en liep dus maar langzaam dichterbij. Opeens kreeg ze een ingeving, ze wist niet of het zou lukken, maar het was te proberen. De vlammen die ze in haar handen hield maakte ze groter, en ze stuurde ze op het wateroppervlak, waarna het water een beetje begon te verdampen. Als dit snel genoeg gebeurde zou al het water verdampen.

Vic zag wat ze aan het doen was, dus hij liet het water snel het mes op haar afschieten. Het was niet gecontroleerd, dus dat mes boorde zich naast haar in de boom. Hij stuurde het water omhoog waardoor de vlammen doofden en hij schoot naar boven. Hij keek vanaf de andere kant van de poel naar Bonnie, nu het weer helemaal donker was. Er was hier meer dan genoeg water en hij stuurde makkelijk een grote bol op haar af. Hij vond het wel handig een boom als deze. Nadat hij de bol weg had geschoten, vulde hij ook zijn waterfles weer.

Bonnie wankelde een beetje heen en weer, zulke grote vlammen kostten veel energie. Toch maakte ze weer kleine vlammen om wat te kunnen zien. Ze moest rennen zodat de bol haar niet raakte, en hij spatte kapot achter haar, daarna stuurde ze een paar vuurballen naar Vic. Eigenlijk had ze nog nooit echt een gevecht gehad met haar kracht, ze had wel geoefend met vuursturen maar niet op het aanvallen van iemand of het verdedigen van zichzelf.