Het natte bergbos - Rijk van de Tweeling

"Was dat nog niet duidelijk?" vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. "Mensen kunnen in een woestijn vaak makkelijk zonder water, het is niet zo heel erg nodig. En ik voel me machteloos als ik geen water heb dat ik kan sturen. En je had al gezien dat ik kan helen." Mira knikte, natuurlijk had ze er vermoede op maar sommige mensen drogen gewoon heel snel uit en das nog wel het lastigst om te bepalen wat voor kracht diegene heeft 'hmm helen, lijkt mij een prima gaven.' Zei Mira met een zucht. "Maar jij zal je ook niet zo op je gemak voelen in een woestijn, denk ik zo." Mira knikte 'Zonder water ben ik nauwelijks iets, ik hang er helemaal van af.' Zei ze met een grijns en haalde haar hand door haar wilde bos rood haar.

Vic haalde zijn schouders op en dronk zijn bier op. Daarna stond hij op en hij betaalde voor het drinken. "Ik denk dat ik maar eens verder moet," zei hij met een glimlach. Op zijn hoofd begon de kroon vrolijk te wapperen met zijn vleugels. Darsol had er weer zin in en Victor hield hem niet tegen. "Nou Miranda, het was leuk om je ontmoet te hebben." Hij draaide zich om en liep naar buiten, het dorp uit, waar zijn kroon veranderde in een eekhoorn met zes vleugels, en zo kwamen ze snel weg.

"Ik denk dat ik maar eens verder moet," zei hij met een glimlach. Mira knikte begrijpend en grinnikte toen ze zag hoe izjn kroon blij met de vleugels wapperde. "Nou Miranda, het was leuk om je ontmoet te hebben." Hij draaide zich om en liep naar buiten, Mira dronk zelf gauw haar drinken op en liet wat geld liggen voor de ober. Toen ze postond viel haar blik op de boog en de pijlen en ze schudde haar hoofd, Pakte die op en rende gauw naar buiten, snel via de takken ebwoog ze zich naar de plek waar Balthasar was, die kwam meteen naar boven en ze sprong lenig op zijn rug. 'Volg Vic's geur.' Zei ze tegen hem en Al gauw kwam Bathasar in beweging, hij bewoog snel en Mira zag de staart van zijn eekhoor 'Je bent je boog vergeten!' Riep ze luid en liet ze Bathasar stoppen.

Het was dat Kian een soepel lichaam had, dat hij zich hier voort kon bewegen, maar leuk vond hij het zeker niet. Het was koud en hoe dicht hij zijn mantel ook om zich heen sloeg, warmer kreeg hij het maar niet. Het water was ijskoud. Dat had de man al aan der lijve ondervonden. Astor had het zo koud gevonden dat hij geweigerd had het bos te betreden, daarom was Kian hier nu in zijn eentje. Springend van boomstronk tot boomstronk kwam hij steeds dichter bij het marktplein. Maar het leek nog zo ver weg.. Hoe had hij ooit in zijn hoofd gehaald om hier naartoe te gaan? Toch zette hij door. Want in het marktje werden dingen verkocht die men nergens anders krijgen kon. Plotseling, kreeg hij een idee. Een vrij goed idee, naar zijn eigen zeggen. Hij viste een touw uit zijn rugzak, bond deze aan een pijl en legde die op de boog. De pijl suisde door de lucht, de pees nog natrillend achterlatend en boorde zich in een boom. Kian grijnsde tevreden. De punten van zijn pijlen waren zo sterk, dat hij wel in de boom zou blijven hangen. Het andere uiteinde van het touw, verbond hij aan een tak naast hem. Hij gooide een doekje over het touw, pakte deze met beide handen vast, zette zich af en gleed naar beneden. Totdat hij het hout van het plein eindelijk onder zijn voeten voelde.

Bonnie stond bij een groentekraam op het marktplein. De pijpen van haar broek waren doorweekt, het was ook niet slim geweest om hier op gympen aan te komen zetten. Haar bruine lerenjas van haar vader beschermde haar meer voor de kou dan haar eigen jas, maar ze verwarmde zichzelf doormiddel van vuursturing, want dat verwarmde haar nog het beste. Als vuurmeester was het vreselijk om hier te zijn tussen al die nattigheid, maar ze had besloten hier naartoe te gaan, en daar kon ze niet meer op terug komen. Haar draak John was veel te lui om hiernaartoe te gaan, en hij vond het teveel gedoe, dus hij was thuis gebleven.
Maar ze stond hier dus, op een houten platform in het midden van een doorweekt bos omdat haar moeder gesmeekt had of ze wat "van die heerlijke radijsjes uit het natte bergbos" wilde halen, en Bonnie had niks te doen gehad, en had dus maar ja gezegd. 'Doe maar wat radijsjes en nog een kilo appels' zei ze tegen de marktkoopman, en ze keek hem glimlachend aan met haar bruine ogen.

Met een bons kwam hij op de grond terecht, het hout trilde onder zijn voeten. Hij liet het touw maar hangen en liep met een soepele pas naar de kraampjes op het plein. Eerst maar wat te eten halen. Hij snoof. De heerlijke geuren van allerlei etenswaren drongen bij hem naar binnen, maar eentje stak er toch bovenuit. Het rook zoet. Kian keek om zich heen, op zoek naar het kraampje waaruit deze heerlijke geur opsteeg. Hij stond iets achterin, met een rode doek over de tafel. Kian draaide zich om en liep er naartoe. Achter het kraampje stond een jong meisje dat de broodjes met gerookt vlees verkocht. Vol bewondering keek ze naar de atletisch gebouwde jongeman, die recht op haar af kwam lopen. Ze kwam dan ook bijna niet uit haar woorden toen ze piepend vroeg of ze hem kon helpen. Kian reageerde met een charmante glimlach. Het deed zijn ego altijd goed als mensen zo reageerde. Zo bestelde hij een broodje, het meisje kon hem niet sneller hebben geholpen. Hij pakte aan wat ze hem aangaf en legde er een munt voor in haar handen terug. Na haar een knipoog gezonden te hebben, draaide hij zich om en nam een hap. Dit deed zijn maag goed.

Bonnie voelde een heel sterke emotiewisseling in de buurt. Aura's lezen was leuk, maar elke keer die gevoelens van iedereen opvangen maakte haar een beetje gek, soms wist ze niet eens meer wat ze zelf voelde. Maar in ieder geval kreeg ze haar appels en radijsjes, en met de papieren zakken in haar armen keek ze om, om vervolgens een van de knapste jongens die ze ooit was tegengekomen recht in de ogen te kijken. Een moment knipperde ze verbaasd, waarna ze wegkeek en besefte dat de emotieverandering van een ander meisje van haar leeftijd was, die de jongen ook net gezien had. Ze deed de spullen in de rugzak die ze bijna altijd droeg, moest een beetje proppen omdat ze zoveel boeken in de tas zaten, maar uiteindelijk kreeg ze ze er toch in. Heel bewust keek ze niet meer naar de jongen.

Kian keek in het rond, waarbij hij min of meer per ongeluk de blik ving van een meisje, die verbaasd knipperde. Hij glimlachte schuin. Het was of de mensen in dit dorpje nog nooit iemand als hem tegen waren gekomen. Zijn blik dwaalde weer over de omgeving, maar verder was er niemand die ongemakkelijk naar hem keek. Wel waren er wat mensen die af en toe vragend naar hem keken, omdat hij niet het type was dat vaak op zulke marktjes scheen te komen. Dat was ook niet zo. Maar onder deze enorme bomen waren stenen te vinden die ze nergens anders hadden, ze waren dan ook veel geld waard, maar dat wisten de mensen hier niet.. Dat was de reden dat hij hier was. Alleen, om geen aandacht te trekken met de enorme draak, die er verder ook niet veel zin in had gehad om hier te zijn, dus ook niet moeilijk gedaan had. Mensen zouden waarschijnlijk alleen maar argwaan koesteren tegen het dier. Maar Kian was grillig. Hij had geen zin om zich weer te moeten verplaatsen over de kronkels van het woud. Dus passeerde hij een barriere in zijn geest en riep: Astor, kom bij me. Er kwam geen enkel woord over zijn lippen, maar toch duurde het niet lang, of er kwam een gouden gedaante aanvliegen. Jij weet ook niet wat je wilt. Klonk het het in zijn hoofd. De toon was geamuseerd.

Voorzichtig keek ze nog een keer op naar de jongen, deze keer bestudeerde ze hem goed, maar ze schrok van hem. Zijn aura, die haar eerder niet was opgevallen, was diep donkerpaars. Niet erg positief dus. Haar ogen wendden zich pas af toen ze een gouden schittering zag. Ze schrok niet echt, want zelf had ze ook een draak, en ze was een van de enige personen die niet naar het gouden beest keek. Ze gooide haar haren naar voren en deed het in een hoge staart waarna ze weer opkeek om naar de mensen te kijken, om te zien hoe ze reageerden op de draak.

Kian grijnste even om de opmerking van de draak. Zijn keuzes konden om de minuut veranderen en vandaar dat je niet erg op hem aan kon. Als je hem net nodig had, kon hij net van mening veranderen en er al vandoor gegaan zijn. Astor was een van de weinige wezens die daar werkelijk mee leven kon. Met krachtige slagen kwam hij aanvliegen voordat hij naast zijn baas op de planken neerstreek. Zijn poten vingen de klap op, maar het hout trilde nog enige seconden na. Mensen deinsden achteruit en verscholen zich achter hun kraampjes, allemaal met de ogen op de gouden draak gericht. Behalve een enkel meisje, die net als Kian de reacties van de aanwezigen peilde.

Een grijns schoot over Bonnie's gezicht terwijl ze naar de angstige mensen keek, en ze zette haar rugzak neer, opende rustig de rits en haalde er een appel uit, waarna ze hem in haar mond stak om snel de rits weer dicht te doen en het donkergroene ding weer op haar rug te hangen. Ze at van de appel terwijl ze naar de jongen, zijn draak en de mensen keek. Alles nam ze rustig op, wachtend tot de mensen weer normaal verder zouden gaan met hun onbelangrijke dagelijkse routines. Dit duurde niet lang, veel mensen bedachten dat ze betere dingen te doen hadden en gingen verder met boodschappen doen of dingen verkopen.

Na een keer met zijn hand over de neus van de draak gestreeld te hebben, ging Kian op zoek naar datgene waar hij voor gekomen was. Astor bewoog zich naar het water tussen de bomen, zodat hij zijn dorst lessen kon. Met gedachten hielden ze elkaar in de gaten, maar er zou hier niets gevaarlijks kunnen gebeuren. De dorpelingen waren hier te vredig. Toen ze zagen dat de draak hen niets aan wilde doen, gingen ze dan ook gewoon door met hun werk. Alleen klein jongetje bleef op een hoog tempo zenuwachtig rondrennen. Hij knalde met een grote kracht tegen de veel langere blonde man aan. Die in zijn hoofd vloekte en het jongetje corrigerend wegduwde. Hij schudde meewarig zijn hoofd en liep door.

Vic bevond zich in het dorp dat was gebouwd op de dikke takken van de bomen, ver boven de natte bosgrond. Hij liep heen en weer tussen de kraampjes, het was marktdag. Op zijn hoofd had hij een gouden kroon met zes vleugeltjes en aan de voorkant zaten twee oogvormige saffieren. Dat was Darsol, zijn draak. Vic had inmiddels al uitgelegd dat het geen normale kroon was, dus de mensen hier waren gestopt met buigen. Hij was hier al een tijdje en leerde de gewoontes van de mensen uit het noordelijkste land van de Twaalf Rijken. Niet ver hier vandaan, aan de andere kant van het gebergte, was een Dertienerkamp waar hij af en toe heen ging voor inlichtingen, nieuwe opdrachten, als die er waren, en voor het afgeven van informatie. Hij was op en top bezig met zijn rol van Dertiener, zoals het een volgeling van Zenan betaalde. Alles voor de Wijze, het was iets waar Vic zich nog steeds aan hield, al had hij hier in dit dorp wel al meerdere vriendinnetjes gehad. Sommigen waren oppervlakkig geweest en op hem af gestapt als ze hem shirtloos met een hert over zijn schouder hadden aan zien komen lopen en anderen waren meiden geweest met wie hij diepgaande gesprekken had gevoerd. Vic was gewoon doorgegaan met waar hij meer bezig was geweest voor hij de woestijn overstak.

"WOEHOEEEEEEEE!" Met haar blote voeten surfte zij op de beekjes om zo sneller door dit natte bergbos voor te bewegen. Haar haren waren vastgebonden in een staart die met de wind leek mee te wapperen. Ze droeg een korte top waardoor je haar blote buik zag, een korte broek die mooi haar vrouwelijke heupen liet zien en schoot zo door het water. Af en toe dook ze onderwater, liet zich omhoog schieten als een fontein en maakte soms de gekste bewegingen. Het was tijden geleden dat de vrouw zich zo zorgeloos had gevoeld en zo gek had gedaan. Haar draak Rage vloog boven haar om alles goed in de gaten te houden voor het geval zij dadelijk niet goed oplette. Hij was erg beschermend over haar en hield de omgeving nauwlettend in de gaten voor als er hier wachters in de buurt zouden zijn. De laatste tijd werden ze een stuk minder gezocht omdat ze eigenlijk dachten dat de vrouw toch was gestorven na het incident van anderhalve maand terug. Toen zij bijna aan de galf was opgehangen. Ze schoot omhoog, rolde over de grond en stond daarna weer recht op het land. "Dat was echt geweldig! " Ze keek Rage aan met een schitterende glimlach die niemand anders zou zien dan alleen haar draak. Alleen bij hem durfde zij gewoon zichzelf te zijn.

Vic kwam bij het kraampje waar zijn vriendinnetje van dit moment stond, Sascha. Hij boog zich voorover en gaf haar een zoen, waarna hij een paar groenten kocht. Dat hij nu verbleef in de herberg wilde niet zeggen dat hij vaak genoeg nog weg was. Hij ging nog vaak op jacht, richting het kamp van de Dertieners of hij was weg voor een opdracht. Soms voor wel twee weken. Als dat het geval was, dan dumpte hij van tevoren zijn vriendinnetje van het moment. Maar nu wachtte hij op Sascha, die vroeg of ze pauze mocht. Hij pakte haar bij de hand en ze haastten zich naar de rand van het plein, waar ze tussen de bladeren verdwenen en op zachte voeten over de dikke takken wegrenden. Ondertussen veranderde Vics kroon in de draak van licht met zes vleugels en hij vloog weg. Vic en Sascha gingen zitten op een tak boven een klein vennetje en zagen even alleen maar elkaar. Als hij verkering had, was hij ook wel echt verliefd, het was niet iets dat hij echt hoorde te zijn.

De vrouw begon haar spullen te ordenen in de zadeltassen van haar draak. Ook haar rugzak leegde zij omdat er sommige dingen in zaten die de vrouw niet meer nodig had. “Zo…” Nu ruimde zij alles weer netjes op en telde even hoeveel vlees ze nog had. “Genoeg voor een week echter Rage betekent dit voor jou dat jij zelf moet jagen.” De draak klaagde niet want het jagen zorgde ervoor dat hij in vorm bleef. Wanneer zij voetstappen hoorde door de bossen keek Kirsten alert op. Het eerste wat zij deed was haar dolk pakken. Haar ogen waren gericht op de draak. “Verdwijn.” Sprak ze zachtjes waarbij de draak in duister werd gehuld en zich terugtrok de struikens in. Kirsten liep naar het stuk waar zij rende voetstappen had gehoord en wanneer zij op het punt stond om aan te vallen omdat zij dacht dat het de wachters waren bleek het een koppeltje te zijn. De vrouw deed snel haar dolk terug in haar koker en keek naar de twee verliefde mensen. “Excuseer mij…” Wanneer zij de jongen aankeek leek zij hem ergens van te herkennen maar waar?

Vic keek op toen ze gestoord werden. "Oh, hai Kirsten," zei hij toen hij het meisje herkende. "Lang niet gezien." Hij glimlachte en stond op. Zij stonden op een tak ver boven de grond en Kirsten stond daar beneden. Opnieuw merkte Vic op hoe iemand hier kon lopen zonder in het mos weg te zakken, maar toen bedacht hij zich dat Kirsten ook water stuurde. Hij bewoog zich inmiddels liever voor de de bomen. Sascha vertelde hem zachtjes dat ze maar weer terug moest gaan en rende daarna over de takken terug naar het dorp in de boomtoppen. Vic wilde haar nog tegenhouden, maar ze was al weg. Hij sprong naar beneden. Het mos veerde in bij de landing en daarna stuurde hij het water in de grond zo dat hij erop kon blijven staan. Hij keek om zich heen, maar Darsol vertelde hem al dat hij de ruimte in was gevlogen om te genieten van sterrenlicht. Voor Vic was de ruimte een apart begrip, maar hij besteedde er al geen aandacht meer aan. Darsol was op veel punten gewoon apart.

De man wist haar naam nog van wanneer? Waarom leek zij hem niet meer te kunnen herinneren. Wanneer zij eens goed zijn gezicht bekeek begon het langzamerhand terug te komen. “Vic… Of zeg ik het nu verkeerd?” Je merkte duidelijk de twijfel in haar woorden. Er waren zoveel dingen gebeurd de afgelopen maanden dat zij korte ontmoetingen zich niet meer zo wist terug te halen. “Inderdaad” sprak ze zachtjes uit. Haar ogen volgde het meisje die blijkbaar zo gauw mogelijk weg wilde gaan. Kwam het omdat zij hun romantisch momentje had verstoord? “Waar is je draak?” Want die vergat zij niet snel meer. Een draak die in alles kon veranderen wanneer hij het eenmaal had gezien. De vrouw leunde tegen de boom aan met haar armen over elkaar gerust. “Is ze weggegaan door mij? Ik dacht namelijk dat jullie iemand anders waren dus ze hoefde niet bang te zijn. “ Kirsten dacht dat het meisje was weggerend uit paniek bang om te worden vermoord. Zoiets in die richting.

"Oh, nee, ze moest terug naar het helpen van haar vader, trek het je niet aan," zei Vic nonchalant, al wist hij ook wel dat Sascha nu al wegging omdat ze gestoord waren. "Darsol is de ruimte in, al weet ik niet waar of wat dat is. Hij wilde sterrenlicht gaan eten en zich voeden met de oneindige duisternis." Hij haalde zijn schouders op en vroeg zich af of hij dan deze avond, als zijn draak teruggekeerd was, minder sterren zou zien. Maar daar zou hij nooit achter komen, want de sterren hier waren al andere sterren dan die hij thuis aan de andere kant van de woestijn zag en hij had ze nog niet allemaal gezien. Omdat hij het vervelend vond om op de natte grond te staan, klom hij terug de boom in en hij keek vanaf de tak naar Kirsten.

"Ik trek het mij ook niet aan." sprak ze simpel met haar smaragdgroene ogen op de man gericht. "Wel leuk om eens een verliefd koppel van dichtbij te zien. Ik verpest blijkbaar de romantische momenten." Niet dat zij zich schuldig voelde totaal niet. "In de ruimte? Nu ben ik wel een beetje jaloers." Kirsten keek naar boven om te fantaseren hoe het in de ruimte was. Hoe het uitzag, waar het naar rook of er nog anderen waren in het universum op hen na? Het bracht zoveel vragen bij haar op dat zij haast de aanwezigheid van de man leek te vergeten. "Vic..." sprak ze zachtjes uit. "Als ik mij goed kan herinneren ben je een watermeester? Of zit ik er naast? Zo niet? Zin om met mij een wedstrijd te doen over het water?"

Vic keek vanaf zijn tak in de boom naar beneden. "Oké," zei hij en hij trok zijn shirt uit. Die hing hij over de tak en hij zocht de grond af naar het dichtstbijzijnde meertje, vennetje of beekje. Maar toen bedacht hij zich dat dat niet nodig was, omdat er genoeg water in de grond zat. Maar hij zat hierboven wel goed, dus voorlopig bleef hij hier staan. Hij stuurde een grote hoeveelheid water omhoog uit het mos en liet dat om zich heen zweven, half als muur, half als water om mee aan te vallen. "Nou, laat dan maar iets zien," zei hij glimlachend van tussen het water, terwijl hij een strategie begon te bedenken. Hij was hier inmiddels zo lang, hij kende de omgeving als zijn broekzak, daarop zou hij in elk geval niet verliezen.

De vrouw keek hoe de man zich ontdeed van zijn shirt. Zijn lichaam bleef iets waar je u tegen zei. Nu begreep zij ook dat de vrouwen smachten naar hem want zijn lichaam zag er heel goed uit. Kirsten betrapte zichzelf erop dat zij daar een beetje naar stond te staren dus keek zij gauw weer de andere kant op. “Gaan wij dat hier doen? De grond bevat eigenlijk genoeg water… Is net een moeras.” Zij ging met haar blote lekker in het drap zodat zij dadelijk lekker er door heen kon ‘schaatsen’. “Zal ik aftellen?” De vrouw ging klaarstaan met een schittering in haar ogen. “1…….2………3!!!” Kirsten schoot vooruit, ontweek de bomen die haar in de weg stonden.

Vic stond nog steeds in de boom en het water cirkelde om zich heen. Als Kirsten nou eens wist wat hij allemaal aan kon richten, meer dan alleen een oefengevechtje. Als een echte Dertiener zou hij haar nu te sterk aanvallen en er een eind aan maken, maar hij vond het te vroeg voor dat soort fratsen. Hij zag hoe Kirsten onder hem door schoot en hij stuurde zijn eigen water zo dat hij naar de volgende tak werd gedragen en zo steeds verder. Hij was geen aanvallende type, hij verdedigde de liever en liet de ander zichzelf uitputten. Maar als het te lang zou duren, dan begon hij wel. Toch, nu bewoog hij zich nog voort door de bomen, van tak naar tak gedragen door het water, achter Kirsten aan.

Haar spieren zaten voornamelijk in haar benen omdat de vrouw gewend was om uren te rennen. Haar voortbeweging door middel van water is voor Kirsten gewoon kinderspel. Het werd wel lastiger door de wortels in de aarde, de takken die in de weg stonden en laat staan de bomen die zij moest ontwijken. Waar was de finish? Daar had de vrouw helemaal niet aan gedacht. "Vic! Als eens van ons het einde van de nattebos als eerste bereikt heeft diegene gewonnen goed?" schreeuwde zij naar de jongen hopen dat die iets daarvan had meegekregen.

"Ik vind het goed," riep Vic, die wist dat hij een grote voorsprong had, omdat Kirsten niet wist dat ze recht op een kleine kloof afging. Vic ging ook gewoon rechtdoor en voor Kirsten kwam hij daaraan. Hij liet zich door zijn water naar de boom aan de andere kant dragen en sprong daar op de grond. Het water cirkelde nog steeds om hem heen en hij wachtte op Kirsten. Op het moment dat ze daar aankwam, gaf hij haar geen moment om te springen. Hij stuurde het water in een lange, dikke sliert op haar af en probeerde haar naar beneden, de kloof in, te duwen. Maar hij wilde niet teveel tijd verliezen, dus hij maakte een golf uit de natte bosgrond en surfte daarop vooruit, tussen de bomen door.