Het natte bergbos - Rijk van de Tweeling

De vrouw schrok wanneer zij recht op een kloof af racete. Ze maakte een lasso van water, vestigde het om een tak en wilde de kloof proberen te ontwijken. De man probeerde haar dwars te bomen door haar terug te duwen. “Ah!” de vrouw beet op haar onderlip maar de lasso trok haar gauw weer terug uit de kloof. Gauw probeerde zij de achterstand in te halen maar Vic bleef gewoon voorop omdat hij alles beter leek te kennen. Hij was bekend in deze omgeving veel beter als haar wat hem een voorsprong gaf. De vrouw volgde de man zijn voorbeeld om nu een golf te creëerden zodat zij nu ook surfte over de oppervlakte. Nu kwam zij gelijk op met Vic.

Vic zag hoe Kirsten bezig was hem in te halen. Hij stuurde zijn eigen golf voor die van haar, zodat ze er niet langs kon. Hij hoopte dat ze was vergeten dat hij ook haar water kon besturen en met een beweging van zijn hand probeerde hij haar golf te breken. Hij keek niet of het hem gelukt was, maar raasde gewoon door. Zijn golf ging tussen de bomen door en de zijkanten sloegen er tegenaan. Jonge boompjes werden platgewalst en uiteindelijk kwam hij aan de rand van het bos. Hij keek om zich heen en vroeg zich af of Kirsten hem verslagen had.

De vrouw zag dat de man nu voor haar surfte om haar niet langs te laten. Zij creëerde een soort schans van water waar zij over surfte om zo voor hem te belanden. Een glimlach verscheen op haar lippen echter wanneer haar golf uit elkaar spatte viel ze bijna op de grond maar met water sturen wist zij een soort geister te maken die vervolgens veranderde in een golf. Ze lag weer achter en gaf zij alles op alles om de afstand weer in te halen. Slim was de jongen geweest om haar golf te breken want dat kostte haar weer een aantal seconden om te herstellen. Wanneer zij het einde van de bos bereikte zag zij de man al staan. Het scheelde niet veel en anders was het gelijkspel geweest. "Netjes gedaan Vic."

Vic glimlachte en voelde met zijn voeten hoe de grond hier nog steeds vochtig was. In het zonnetje stonden ze nu. "Maar ik heb zo'n gevoel dat jij meer wilde dan alleen een wedstrijdje," zei hij. Zijn golf cirkel weer in een dikke hoepel van water om hem heen en daar schoot hij nu een waterbol uit. En meteen nog een paar. Kisten had hem gevraagd te oefenen met water en de uitdaging had hij graag aangenomen. Nu wilde hij alleen nog winnen. De hoepel was nu iets dunner, maar cirkelde nog steeds snel om hem heen. Als iemand zijn hand erin zou steken, werd die mee gesleurd en rond geslingerd.

"Pardon? Wat wil ik dan?" De zon deed haar goed want haar bleke huid en zijzelf konden wel de vitamine D gebruiken. "Zie je mij als jou vijand?" sprak ze zachtjes met haar ogen naar de verte gericht. Zij wist niet waar zij bepaald naar moest kijken totdat de man dingen begon te doen. De hoepels circkelde nu beide om hen heen waar Kirsten niet bepaald van onder de indruk leek. "Jij wilt dus meer als dat wedstrijdje van toe net? Wil je kijken wie het sterkste van ons twee is?"

Nee, hij heeft waterbollen op haar afgeschoten en de hoepel met zijn reserve water draait alleen om hem heen. Beter lezen, Oriella

Aaah sorry lieve Jorn!
Zal het eventjes corrigeren:

De vrouw wist de water ballen hun koers te laten veranderen die nu om haar heen sierde, om haar heen draaide. "Waar ben je mee bezig?" Haar vriendelijke stem was nu veranderd naar een gevaarlijke ondertoon. "Wanneer gaf ik jou de indruk dat ik met jou wilde vechten?" Kirsten zag dit nu eenmaal als een aanval en als hij een gevecht wilde kon hij dat krijgen. "Is dit een aanval of ben je nu een grapje aan het maken Vic? Ik wil graag met je oefenen zodat onze watersturen sterker wordt maar mij plotseling aanvallen?" Haar groene ogen kregen een scherpe uitdrukking want nu lag het alleen aan zijn antwoord hoe dit ging afgelopen. Goed of slecht.

XD

"Ja, dat had ik inderdaad begrepen," zei Vic glimlachend. "Het is maar een grapje hoor." Hij zijn hoepel schoot nu een straal water vooruit, recht op Kirstens gezicht af. Zijn hoepel was nu nog maar de helft van het begin en Vic was er dan ook erg blij mee dat er hier zoveel water in de grond zat, al was veel op deze plek ook wel opgedroogd door de zon. Wat Kirsten allemaal zei, bracht hem aan het twijfelen. Dit was natuurlijk een uitstekende kans om haar uit te weg te ruimen, maar dat deed hij liever met pijl en boog. En die had hij hier niet, wat hij vervelend vond. Daarom liet hij het maar gewoon bij een oefengevechtje, om te peilen hoe sterk ze was.

"Oké..." Haar expressie stond nog steeds argwanend want was het wel als een grapje bedoeld zo net? Of wilde hij haar aanvallen en duidelijk elimineren? De vrouw begon sterk te twijfelen en iets schoot haar voor kort te binnen. Rijk 13. Het zou toch niet? Een misselijk gevoel leek bij haar naar boven te komen en de vrouw kreeg ook een vieze smaak in de mond. Nee Vic zou dat toch niet zijn of wel? Dat scheen nu zo listig te zijn met de mensen die uit rijk 13 kwamen. Die deden zich gewoon voor als iemand uit de twaalf rijken. Haar gepieker, haar conclusie moesten even wachten want de man schoot een water straal op haar af. De straal werd gevormd als een slang die om haar hand heen wikkelde en zij schoot het simpel weer terug. "Een oefengevechtje? Daar zeg ik nooit nee tegen" Ze deed een aantal achterwaartse ratslagen waarbij allemaal scherpe waterstralen op hem af schoten. Deze waren zo scherp dat die zelfs door een boom zouden kunnen heen boren.

Met de sierlijke bewegingen die hoorden bij het watersturen stuurde Vic de scherpe stralen van Kirsten één voor één omhoog, om ze daarna bij zijn hoepel te voegen. De sturingstechnieken van de watermeester leken vaak wel op een dans en dansen was dan ook iets waar Vic erg goed in was. Hij zag hoe Kirsten radslagen maakte en haalde uit de vochtige bodem een dikke straal vandaan, die hij van de zijkant, dus eigenlijk tegen haar rug, aan wilde sturen. De straal was dik en hij had beide handen nodig om het te beheersen, want bij Vic ging ook vaak genoeg iets fout.

De vrouw landde netjes op haar voeten maar de resultaat wat zij zag van haar aanval beviel haar niet. Hij had het gewoon bij zijn hoepel erbij gevoegd. Haar groene ogen stonden ontevreden maar ze zag de straal van hem al aankomen. Dat hoorde zij namelijk. Haar gehoor was nu eenmaal beter als dat van anderen. Sierlijk draaide zij een opzij zodat ze straal langs haar af stuurde. Natuurlijk bleef de jongen dat verder sturen dus nu gebruikte zij beide handen om een eigen dikke straal uit de grond te sturen die zij met een harde 'zet' zo tegen de zijne stuurde. De stralen kwamen tegen elkaar aan waardoor het water uit elkaar spatte. Deze druppels gebruikte zij meteen als haar volgende aanvallen. Tientallen druppeltjes schoten nu op Vic af en als ze tegen je aan kwamen deed dat toch wel pijn.

Vic vond het een knappe oplossing van Kirsten, maar met de druppeltjes was hij minder blij. Druppeltjes waren klein en moeilijk om vat op de krijgen, dus dat risico wilde hij niet lopen. Met een draai van zijn arm vormde de hoepel een platte wand van water tussen hem hen de druppels en zodra alle druppels neer waren gekomen, liet hij het water weer verder draaien in een hoepel. Even stond hij stil en bedacht wat hij zou doen. Hij keek Kirsten onderzoekend aan, zocht naar haar zwakke plekken en bedacht zich toen welke bijkracht hij had. Die gebruikte hij bijna nooit in een gevecht, maar het was altijd heel handig. Hij liet de hoepel nu verticaal draaien en hij sprongen erin. Zo schoot hij vooruit, in een groot wiel van water, richting Kirsten.

Wanneer de man in een groot wiel van water op haar af schoot rende Kirsten gauw naar een boom, klom erin en stond nu lekker op een hoogte waar hij niet zou bij kunnen komen in dat wiel van hem. Een zelfvoldane glimlach sierde op haar gezicht terwijl zij bedacht hoe zij hem zou kunnen raken. Hij leek al haar aanvallen met gemak weten te blokkeren of iets te verzinnen waardoor hij als nog niet werd geraakt. De vrouw maakte soldaten van water die met draden waren verbonden naar haar vingers toe. Ze leek wel de poppenspeelster en haar watersoldaatjes waren haar marionetten. Haar poppen waar zij alles mee kon doen. De soldaten vormde zich rond de grote wiel van de man wachtend hoe hij zich uit wist te redden.

Vic sprong uit zijn wiel en de hoepel draaide weer om hem heen. Hij keek naar de soldaatjes en wachtte even. Uiteindelijk trok hij een dichte nevel uit de grond en zo was hij niet meer te zien, de soldaatjes ook niet. Hij liet zich door zijn hoepel lanceren en landde op een dikke tak in de boom naast Kirsten. Nu had hij geen water meer om zich heen cirkelen, dus hij stuurde water uit de grond omhoog, ver omhoog, en liet dat om zich heen zweven. Uit dat water maakte hij een boog en pijlen en daarmee schoot hij op de soldaatjes. Hij miste nooit, dus ook nu niet.

Door de nevel wist Kirsten niets meer te zien waardoor het leiden van de soldaten een stuk moeilijker werd. Ze moes toegeven. Vic wist hoe hij moest vechten. De vrouw zorgde ervoor dat het water uit de grond om haar lichaam sierde alsof er slangen over haar huid kropen. Wanneer Vic uit het niets naast haar verscheen keek zij met een kleine glimlach op. “hallo.” Zei de vrouw op een zelfverzekerde manier. Kirsten keek simpel toe hij de pijlen de soldaten raakte. Was Vic nu echt zo slim als ze had gedacht? De pijlen werden gewoon in de soldaten versmolten, hun water meer aangevuld waardoor ze begonnen te groeien. Hoe meer pijlen hoe meer watervoorraad ze als cadeautjes kregen. “Je moet denk ik wat anders bedenken Vic want zo zal je mijn soldaten nooit kunnen uitschakelen.” De vrouw maakte een simpele beweging met haar vingers zodat de soldaten in de boom begonnen te klimmen. Nu stonden er allemaal soldaten op verschillende taken met hun handen naar Vic gericht. “Nu!” De soldaten schoten vooruit als een waterstraal van verschillende kanten.

Daar had Vic niet over nagedacht. Hij had verwacht dat de pijlen wel zouden doorboren. En nu kwamen de soldaten als een waterstraal op hem af. Hij stuurde het water dat naast hem zweefde tussen hem en de straal. Bij het ontmoeten van deze twee waterdingesen, sloegen ze beiden uiteen in een grote regen van druppels en sprong Vic om de stam heen en hij kwam een de andere kant van de boom op een tak te staan. Hij draaide zich snel om en stuurde sierlijk de druppels naar Kirsten. Daarna sprong hij naar de volgende boom en op een tak daar stuurde hij weer water omhoog. Uit deze nieuwe voorraad schoot hij een paar bollen op haar af.

Kirsten klom gauw verder van de soldaten vandaan, nam een aanloop en sprong naar de volgende om zelf niet geraakt te worden door de waterstralen. Er kwamen nu heel veel druppels op haar af maar haar slangen die om haar heen kronkelde vingen de druppels op, versmolten waardoor het waterlaagje meer over haar lichaam begon te verspreiden. Bij zijn waterbollen maakte zij een schild van water, een paar blokkeerde zij en meteen schoot zijn een aantal bollen terug . “Je moet toch iets sneller zijn Vic.”

Vic was niet van de snelheid, hij deed het rustig en gecontroleerd. Alsof het nauwelijks moeite kostte stuurde hij de waterbollen een andere kant op, zodat ze langs hem af zoefden. Toen Kirsten in de lucht hing, stuurde hij een dikke waterstraal op haar af om haar uit de lucht te duwen. Daarna draaide hij zich om en sprong hij van boom tot boom verder. Iets verderop was een klein beekje, wist hij, maar die was niet goed te zien door vanuit de boomtoppen. Hij hoopte dat hij Kirsten kon verrassen met een grote hoeveelheid water. Achter hem stuurde hij water uit de vochtige grond omhoog, zo dat er tussen hem en Kirsten een dikke mistbank ontstond en ze hem niet meer kon zien.

(ze hangt niet in de lucht?)

De vrouw stond gewoon op een tak naar de dikke waterstraal te kijken die op haar af kwam. Behendig klom ze hoger de boom in zodat de straal tegen de stam aankwam van de boom en uit elkaar spatte. Door de mist zorgde ervoor dat zij geen steek voor ogen zag. Waar was hij? Dit betekende dat hij een plan had en dit zorgde voor vertraging. De vrouw sprong van de boom, landde in het prak en taste af in het mist. Ze liet de mist opzij gaan zodat zij wel zag waar zij liep om niet tegen een boom aan te lopen.

Wel als ze van boom naar boom springt.

Vic kwam na een tijdje aan bij het beekje. Het was niet veel, maar genoeg voor Vic. Hij zorgde ervoor dat hij vat kreeg op elk druppeltje dat langs stroomde en dat water werd constant aangevuld door de beek zelf. Zodra hij de mist zag veranderen, wat wees op watersturing door Kirsten, lanceerde hij steeds een grote golf over de grond op haar af, afgewisseld met bollen en stralen van bovenaf. Het was veel water en uiteindelijk was het beekje leeg, tot het langzaam weer vol stroomde. Vic zou nu overschakelen op het water uit de grond, waar genoeg, maar minder, van was.

Ja maar ze stond er al in
toen hij de waterbollen schoot en zij ze weer terugschoot
----

De vrouw zag nog steeds geen steek voor ogen maar hoorde wel het stromen van de beek. Plotseling voelde ze een klap tegen haar borst. Een straal gevolgd met meerdere klappen van waterbollen waarbij ze met een smak tegen de grond aanviel. Ze probeerde op te staan maar werd meteen neergehaald door de volgende stralen en bollen. Kirsten kwam langzaam weer overeind toen zij niets meer hoorde aankomen. De mist begon langzaam te verdwijnen. "Heel slim" de vrouw was volledig doorweekt maar door middel van watersturen maakte zij zich droog. "Slim slim, nu is het mijn beurt" Ze liet een golf opstijgen van achter hem door de beek te gebruiken en liet het zo over hem spoelen. Dat was de vrouw althans van plan maar misschien was Vic haar weer voor .

Vic kon toch niet voorkomen dat het grootste deel van de golf over hem heen spoelde, voor hij het laatste beetje de andere kant op had gestuurd. Ach, nu was hij een beetje nat, dat zou snel genoeg drogen in de zon. Maar nu wist hij wel dat hij het beekje in de gaten moest houden. Hij sprong eroverheen, zodat de beek nu tussen hen in lag. Met sierlijk arm- en voetenwerk schoot hij stralen, bollen en andere waterdingen op Kirsten af.

Kirsten keek hoe de man naar de overkant van het beekje sprong. Dit werd nog heel interessant. Bij zijn aanvallen bewoog Kirsten sierlijk alsof ze danste. Hiermee blokkeerde zij aanvallen, zorgde ervoor dat het weer terug werd gekaatst naar Vic en ontweek soepel een aantal aanvallen. Af en toe werd ze geraakt, daar was geen ontkomen aan want perfect was zij nog zeker niet in watersturen. Zij sprong het beekje in en maakte allemaal tentakels die op de man begon in te slaan. “Je bent niet slecht Vic, dat moet ik toegeven.”

"We zouden een dans duo moeten vormen," merkte Vic op een gegeven moment op. Met de sierlijke sturingsbewegingen van het watersturen viel hij aan en verdedigde hij. Hij had één keer een waterbol op zijn neus gekregen, maar de bloedneus had hij gestopt met zijn heling. Nu Kirsten met tentakels was begonnen, stopte hij het aanvallen en hij ontweek alleen nog maar. Elke tentakel die missloeg, greep hij vast door een straal water uit de vochtige bodem te sturen en deze te wikkelen om te tentakel. Op die manier kon Kirsten er niets meer mee. Zodra hij dat met alle tentakels had gedaan, stuurde hij een grote hoeveelheid uit de grond omhoog en die schoot hij op Kirsten af.

"Wie weet. Ik denk dat wij daar ook nog heel goed in zouden zijn." Hij wist langzaam haar van alle tentakels te ontdoen wat haar vrij irriteerde. Iedere keer wist hij haar aanvallen makkelijk te stoppen of er iets voor te bedenken. Een waardige tegenstander. Hij stuurde een grote hoeveelheid water uit de grond om dat haar richting op te schieten. De vrouw liet het water in de beek omhoog stijgen als een gijzer die bescherming bood. Daarna maakte zij van de gijzer een soort waterdraak die zij nu op Vic af schoot.