Het Tarameer - Rijk van de schorpioen

Kian keek weer opzij en begon te lachen toen hij de draak uit het water tevoorschijn zag komen. Het water golfde zachtjes en spetterde omhoog toen het dier tevoorschijn kwam. Het zag er zo zomers uit dat de man zelf ook wel zin had om zich in het verkoelende water te werpen. Hij trok daarom met een soepele beweging zijn bovenkleding uit, schopte zijn laarzen van zijn voeten en liet zijn broek van zijn heupen glijden. Hij legde zijn kleding beschermend over zijn wapens heen en rende daarna het water in. Astor probeerde vuur de lucht in de lucht te spuwen, van vreugde, maar het enige wat hij uit kon spugen was hete stoom. Kian grijnsde breed en liet zich voorover in het water vallen, om daarna met ruime slagen zich naar de draak toe te werpen. Hij kon wel zwemmen, al voelde hij zich er niet werkelijk in thuis. Het water leek hem ook niet echt te waarderen, met het vuur dat door zijn aderen stroomde. Als hij aan de oppervlakte bleef, was dat geen probleem, maar anders werd hij al snel verstikt. Hij schoot naar voren en hees zich aan de stekels van de draak omhoog, zodat hij op zijn rug terecht kwam. Hij zorgde ervoor dat hij zich niet bezeerde, maar klom langzaam omhoog, terwijl de draak op dezelfde plek bleef. Zo klom de man op zijn kop en dook van enkele meters hoog naar beneden. Snel zwom hij weer omhoog, voordat het water de kans kreeg zich tegen hem te keren. Het was heerlijk.

De vrouw begon haar draak langzaam in te halen. Zij maakte golven achter haar waardoor zij haar tempo versnelde. "Ik haal je in!" De draak keek naar achteren en besloot om nu werkelijk zijn snelheid te gebruiken. Kirsten werd langzaam een stip. Hij landde aan de rand van het meer wachtend tot zij eindelijk het einde zal bereiken. Kirsten schreeuwde vrolijk, schoot zo uit het water en rolde over de grond. "WOEHOEEE LAATSTE!" Rage keek haar met een droge expressie aan alsof hij naar iemand keek die net uit het gekkenhuis was ontsnapt. [i]Daar kan je toch niet vrolijk om zijn? Je hebt verloren?' Kirsten klopte haar kleren uit maar liet de grasvlek op haar wang gewoon zitten. "Klopt! Maar last but not least zeggen ze altijd. " Kirsten keek haar draak met een brede grijns aan. "Wie het eerst terug is!" Ze creëerde een gigantische golf, sprong in het water en maakte een surfplank van water. Zo scheurde zij door het water met haar tong uitgestoken naar Rage. Soms kon deze dame echt een klein kind zijn.

Rustig zat ze met haar voeten in het water. Het zwijn lag naast haar en Dain zelf landde achter haar. Rustig meldde hij haar dat er bekenden in de buurt waren. En dan ook nog de bekenden die de enige twee normale mensen in haar leven vormden. Stilletjes keek Sheila naar het bewegende water. Ze had geen idee of ze de mensen wel wilde zien. Deze harde mensen.. Ze hadden, in haar ogen, zoveel meer meegemaakt en waren er zoveel sterker door geworden terwijl zij er alleen maar zwakker van werd. Ze voelde zich meer alleen dan ooit en Sheila keek naar zichzelf in het water. "Ga maar langs ze. Kijk maar of ze je herkennen. Anders kom je terug." Beval ze hem kalm. Ze merkte hoe hij opsteeg en weg vloog. Hij schreed al snel langs Kirsten en Rage, niet veel later schoot hij langs Astor en Kian. Het maakte ook weinig uit voor hem. hij wilde enkel dat Sheila weer eens kon glimlachen. Stilletjes bleef ze zitten en begon de huid van het zwijn weg te halen. Kil keek ze naar het dier. Ze kon het vlees goed gebruiken en rustig ging ze dan ook door. Tot Dain terug kwam en zonder veel duidelijkheid ging hij weer zitten. Het maakte haar ook niet veel uit, ze wist niet eens of die twee mensen elkaar kenden dus misschien was het wel vreselijk dat ze het probeerde, maar anders was ze toch enorm alleen. Ze zuchtte even en keek toen om naar Dain."Dankje." Klonk het enkel zacht en ze keek hem aan.

Astor dook het water in en liet zich naar de bodem zakken. Toen hij de grond onder zijn poten voelde zette hij zich af en schoot het water door, de lucht in. De waterdruppels gleden van zijn vleugels toen hij deze uitklapte en verder vloog. Er suisde een andere draak langs en, en hoewel het wel een beetje raar was, gaf hij er verder niet zoveel aandacht aan. Hij herkende de draak niet en het wezen leek hen ook niet aan te vallen. Dus het zou wel goed zijn. Ondertussen was Kian het water uit gegaan en raapte zijn kledingstukken bij elkaar, hij lette daardoor niet op wat er achter hem gebeurde.. Hier nam de draak gebruik van en schoot naar de man en nam hem in zijn klauwen, om daarna triomfantelijk te brullen omdat hij zijn baas toch te pakken had gekregen. Kian fronste zijn wenkbrauwen maar liet de draak zijn lolletje hebben. Astor vloog even door, maar daalde al snel om de jongen op een strandje te laten vallen. Het was duidelijk dat hier al mensen geweest waren, al waren het er niet veel. Hoe lang het geleden was, was ook niet te zien. De man kwam met een klap op het zand terecht, waarna de draak nog zachtjes na grinnikend naast hem lande.

Rage's zijn snelheid samen met de snelheid van Kirsten begon te dalen. "Ik herken die draak... Is dat niet Dian?" Rage knikte en rekte zijn vleugel uit zodat Kirsten dat kon pakken. "Laten we eens een kijkje nemen" de draak steeg op en vanuit zijn ooghoeken zag hij iets schitteren. 'Astor?' Sprak de draak tegen de gouden draak althans als het die gouden draak was. "Is Kian ook hier?" De vrouw keek verbaasd op maar vlogen nu aan land. "Sheila?" Roepte ze want ze zag verderop een dame staan met een wilderzwijn. Rage keek de andere kant op want hij wilde horen of het de draak was van Kian. 'Ik ben het Rage'

Sheila voelde hoe Dain achter haar landde. Hij meldde haar dat hij langs allebei gevlogen was en tevreden glimlachte ze. "Dankjewel Dain." Zei ze, waarna ze op stond. Ze zag Kirsten al van een afstandje en hoorde hoe ze haar naam riep. "Ja, ik ben het. Ik dacht wel dat jullie Dain zouden herkennen." Stuurde Sheila naar het hoofd van de vrouw. Ze keek naar haar en wachtte tot ze geland zou zijn terwijl ze zich af vroeg of Kian haar draak eigenlijk wel herkende. Het maakte niet veel uit, Kirsten kon tevreden zijn. Ze was met Dani onder de mensen geweest en kon al iets beter met zichzelf om gaan. Veel was het niet maar het was iets, ze had niet meer elke dag de neiging zichzelf te doden en te verdwijnen in het niets. Zacht beet ze op haar onderlip, onzeker over hoe de jongedame het nieuws zou vinden.

Astor draaide zijn enorme lichaam met een hogere snelheid om dan je zou verwachten van zo'n gevaarte. De zware stem van Rage klonk hem zo bekend in de oren, het was dan ook de draak die ze het vaakst gezien hadden naast Astor zelf. Hij brulde ter begroeting. 'Ken je nog meer gouden draken?' Vroeg hij met een zacht gegrinnik. Ook Kian lachte zachtjes en de draak vervolgde: 'Kian zit hier achter mij.' Hij deed een stap opzij en liet zo het stuk strand zien, waarvan hij het zicht net geblokkeerd had en de man kwam tevoorschijn. Hij zag er verbazingwekkend vrolijk uit, het was een rustige dag en de zonnestralen deden hem goed. Hij had nu net zijn broek aangetrokken, maar zijn bovenlichaam was nog ontbloot. Ook hij begroette het andere tweetal, niet door te brullen, maar door zijn hand op te steken.

De vrouw keek verbaasd op wanneer zei de dame in haar hoofd hoorde. Sinds wanneer kon Sheila zo met haar communiceren? Dit moest een goed teken zijn want dat zou betekenen dat het beter met haar ging. Haar krachten leken nu te doen wat zij wilde althans een heel klein gedeelte ervan want gedachtewisseling was ook niet zo gemakkelijk. Alleen voor iemand die het niet anders was gewend. Rage keek op wanneer de gouden draak beter in het zicht kwam waarbij Rage zijn hoofd een beetje boog als begroeting. Sinds dat incident van de vorige keer deed Rage wat vriendelijker. 'Nee eigenlijk niet dus het was niets anders te verwachten.' Rage keek even op naar Dain om hem ook te begroeten met een lichte boog. Meer kon je niet van hem verwachten want echt sociaal was de draak niet aangelegd. De vrouw liep al richting Sheila totdat zij Astor zag aankomen die met Rage in een gesprek zat? Onmogelijk toch? De vrouw keek over haar schouder om de man te zien die al meerdere keren haar leven had gered. Iets in haar zorgde ervoor dat er een knoop ontstond in haar maag omdat hun afscheid de vorige keer niet zo prettig was geweest. Echter leek hij vandaag goede zin te hebben dus misschien zag hij het wel door de vingers? "Je ziet er nog steeds een beetje nerveus uit..." Kirsten bekeek het gezicht even met een lichte bezorgdheid.

Sheila keek even naar Kirsten, rustig knikte. "Ik voel me nog niet helemaal op mijn gemak." Zei ze, ze ging weer bij het zwijn zitten om hem verder te ontdoen, alle ingewanden waren al weg en rustig keek Sheila even naar het beest. Daarna keek ze weer even naar Kirsten. Haar blonde haren waren weer blonder gemaakt en haar gezichtje was dunner geworden. Het was dat ze haar harnas nu bij Dain in de tassen had dat het misschien zichtbaar was maar met een harnas aan zag je niet dat Sheila inmiddels sterk vermagerd was. Haar gezichtje was eveneens wat ingevallen en stilletjes bekeek de ze jonge vrouw. Het had net zo goed een onbekende kunnen zijn alleen wist Sheila haar naam. Met een zachte zucht ging ze weer verder met het dier, ze kon de huid altijd nog gebruiken. En het vet ervan natuurlijk. Stilletjes keek ze even naar Dain, was dit nou wel een goed idee? Misschien had ze dit niet moeten doen, misschien had ze deze mensen met rust moeten later, dit was niets voor haar. Sheila ging kort even met een hand door haar haren heen en slikte ze even. "Maar dat komt misschien ook wel doordat ik mensen mijd, ik vind ze niet prettig. Zelfs vrienden niet.' Bekende ze.

Kian schoof wat dichter naar het water toe, zodat hij met zijn voeten aan het kabbelende water zat. Af en toe gleden de lage golfjes over zijn tenen, wat een kietelend gevoel gaf. De man haalde zijn zwaard tevoorschijn en sleep deze door met zijn vingers langs de snijkant van het zwaard te gaan. Op deze manier kwam zijn kracht toch goed uit. Veel gebruikte hij de kracht van het metaal bewerken niet, hij kon er nog niet heel veel mee. Het was nog steeds makkelijker om gewoon wapens te kopen en deze met zijn vingers te bewerken dan een heel nieuw wapen zelf in elkaar te zetten. Alleen de ijzeren pijltjes vervaardigde hij uit bolletjes ijzer die hij uit steen haalde. Aan metaal had hij nooit te kort. Intussen keek Astor nog naar Rage. De draak was op dezelfde plek blijven zitten, dus zag hij Sheila nog niet. Wel wist hij dat Kirsten met iemand anders aan het praten was. Even was een triomfantelijke houding over hem heen gegleden, toen de draak toegaf dat hij werkelijk de enige gouden draak was. Astor bleef er toch trots op.. Maar de houding verdween snel. 'Met wie praten jullie?'

"Kom het door mij?" Vroeg Kirsten met een verbaasde toon. Wat deed zij toch telkens verkeerd? Kon ze ook niets goed doen? Het gezicht van Sheila was ingevallen omdat ze blijkbaar niet goed at. Aantal maanden geleden had Kirsten net zoals haar uitgezien. "Eet je wel goed?" Haar ogen keken naar het zwijn die de vrouw zojuist had gevangen. Knap werk voor iemand die nooit haar eten hoefde te vangen. Ze begon zelfstandiger te worden. Bij haar laatste woorden kreeg Kirsten een emotieloze expressie. Sheila begon veel op haar te lijken, op haar oude ik. "Dat kan ik wel begrijpen want dat heb ik ook een tijd gehad. " Ze ging op het gras zitten in een kleermakerszit. Haar draak keek de gouden draak aan. Kirsten is in gesprek met Sheila, een meisje die wij al vaker zijn tegen gekomen. De draak deed nu een stap opzij zodat Astor nu de beide dames zag zitten. Waar is Kian?

'Nee, het komt niet door jou. Niet alles komt door jou Kirsten." Zei ze zachtjes en rustig haalde ze even wat haren uit haar gezicht. "Ik eet als het me uitkomt," was haar antwoord enkel en haar ogen keken even naar Kirsten, "dit is voor Dain." Waarna ze instemmend knikte, dat wilde ze best geloven ja. "Het is niet zo dat ik niet graag bij ze ben, het is alleen zo dat het niet meer hetzelfde voelt." Zei ze zachtjes. "Er zijn nauwelijks vrienden overgebleven die me nog in de ogen willen kijken." Het klonk triest maar Sheila zat er niet mee en rustig stak ze haar mes weer in het dier om verder te gaan. "Hoe gaat het met jou dan? Als je het niet erg vind dat ik het vraag." Sheila keek even over haar schouder heen, haar blonde haren bewogen mee en haar groene ogen bekeken Kirsten, ze zag er goed uit voor haar doen vond de jongedame. Maar ja, dat was wat zij vond natuurlijk.

Astor keek een beetje verbaasd, hij wist zeker dat de draak al eerder naar zijn mens had gevraagd. Toch hief hij zijn enorme klauw op en wees richting de man, die nog steeds aan het water zijn zwaard zat te slijpen. 'Daar.' Hij hield zijn kop een beetje scheef en keek naar Rage, die net een stapje achteruit deed. In die beweging legde hij een ruimte vrij, waardoor Astor vrij zicht had tot de twee vrouwen. Ze leken elkaar op een of andere manier goed te kennen, al was niet uit Rage's woorden gebleken dat ze werkelijk goede vrienden waren. En Kian en Astor kenden ze allebei ook. Een zachte grom klonk uit de keel van de draak, waardoor Kian gealarmeerd opkeek. Hij volgde de blik van zijn draak en zag zo ook de twee vrouwen zitten. Hij trok zijn wenkbrauwen op en grijnsde. Dit zou toch eens even bizar worden. Ook Astor had deze conclusie getrokken. Toch vond de draak het wat minder amusant dan de man, hij was immers minder gesteld op vreemde situaties.

"Misschien moet ik niet alles naar mij toe trekken, alleen wil ik dat je je gemakkelijk voelt bij mij zoals voorheen." Natuurlijk was dat makkelijker gezegd als gedaan door alles wat Sheila in de tussentijd had meegemaakt. De duistere draak keek richting de man die met zijn zwaard leek te spelen in het water. Soms kreeg Rage het gevoel dat Kian nog kinds voelde vanbinnen of lag dat aan hem. 'Wat een toeval dat wij jullie beide telkens op keer tegenkomen. Met deze woorden duidde hij aan dat het gesprek was afgelopen want de duistere draak liep terug naar de schaduwen en verdwenen was hij. "Ik durf je nog in je ogen aan te kijken." sprak Kirsten met een kleine glimlach. "En natuurlijk mag je dat vragen, alles gaat beter." Met nadruk op het woordje beter want het kon altijd weer slechter worden. Ze keek voor kort over haar schouder en hield voor kort haar hand omhoog als een korte begroeting. Wat vreemd dat zij Sheila en Kian op dezelfde plek tegenkwam.

"Als ik me net als voorheen bij je voelde dan had ik 's nachts bij je willen liggen, nu lig ik liever alleen." Zei ze zachtjes. "Dan had ik je niet meer willen laten gaan en dat zou ook jij niet prettig vinden." Sheila hield haar blik tijdens haar woorden op het beest en keek daarna even naar het water. "Dan ben je een van de weinigen, ik vraag me af of je dat als positief moet zien." Mompelde ze voor zich uit. Ze draaide zich naar Kirsten toe en glimlachte tevreden, er lag nog wel eits van haar vroegere liefheid in haar gezicht als het om Kirsten ging. "Gelukkig maar, het zou me geen goed gevoel geven als het slecht zou gaan." Zei ze, Sheila keek daarna even op naar Kian en zijn draak. Met een korte knik begroette ze de twee. "Handig iemand die vuur voor me kan maken." Sprak ze voor zichzelf uit en ze keek tevreden naar de repen vlees die ze nog van het zwijn had kunnen halen.

Kian stak zijn hand op, waarbij hij allebei de vrouwen tegelijk begroette. Hij hees zichzelf overeind en schoof het zwaard in zijn handen deze keer in de schede die aan zijn zij hing. Hij voelde geen behoefte om naar de twee vrouwen toe te gaan, dat zou later nog wel eens komen. Eerst moest hij even beseffen hoe bizar het eigenlijk was dat ze hier nu met zijn drieen samen waren, en dat ze elkaar allemaal leken te kennen. Hij schudde even zijn hoofd. Het was gewoonweg te toevallig. Astor keerde zijn kop naar de man toe, die weer terug liep over het strandje. 'Misschien is het slim om nu gewoon weg te gaan.' Kian schudde zijn hoofd op de wijze woorden van de draak. Nee, hij wilde te graag weten wat er gebeuren ging en bovendien liet hij zich nooit of te nimmer wegjagen door twee anderen, zelfs niet al was hij ongewenst. En nu wist hij niet eens of hij wel ongewenst was..

Haar wangen begonnen roder te gloeien toen zij hoorde wat Sheila tegen haar zei. Nog steeds voelde zij zich schuldig voor de 'afwijzing' echter was het nooit een afwijzing geweest. De vrouw wist toen niet wat ze moest zeggen omdat zij Sheila toen een dag kon. "Je bent trouwens altijd welkom om naast me te liggen Sheila als je je niet veilig voelt. En nee ik ben niet iemand die daar misbruik van zou maken of van je lichaam zal walgen zoals je nu denkt. Mensen die zo tegen je doen zijn je niet waard" Kirsten wilde haar zelfverzekerheid een beetje opkrikken ook al bezat Kirsten zelf geen, alleen in vechten was ze arrogant want daar was ze goed in. Soms nog beter als een man zelf op een iemand na, Kian. Althans ze had nooit met hem 2w op 1 gevochten. Bij haar laatste woorden over vuur maken keek ze naar het tweetal. "Kennen jullie elkaar?" Ze probeerde niet verbaasd te klinken alleen maakte dit de wereld een stuk kleiner. Zij wist dat Kian vuur kon sturen dus hoe goed kenden zij elkaar? Hier wilde Kirsten meer van weten. Was hij een van de personen geweest die haar onzeker had gemaakt?

Sheila moest even dankbaar glimlachen. "Bij jou zou ik het niet eens erg vinden, maar ik zal het onthouden. Die heb ik nog tegoed." Zei ze met een glimlachje. Rustig knikte ze toen Sheila vroeg of ze de man kende. "Het is best grappig eigenlijk.." Mompelde ze. "De eerste ontmoeting liep uit op een ruzie. En de volgende.. Tja.. Je weet toch dat ik je vertelde dat er maar een man is geweest met wie ik het bed heb gedeeld na mijn belofte aan jou?" vroeg ze zacht. Sheila keek even naar het vlees. "Dat was Kian..." Mompelde ze even. Ze keek even naar Kirsten en ging daarna verder, het was voor haar nutteloze informatie. Kian was een vriend en dat was prima. Ze wist best dat ze voor hem gevallen was maar hij had meer dan duidelijk gemaakt dat hij zich nooit zou binden en zeker niet met haar. Natuurlijk deed het pijn, nadat Kirsten haar toen ook al afgewezen had, de zoveelste in de hele rij, maar toch. Misschien had ze nog ergens hoop maar eigenlijk al niet meer, het was niet nodig om hoop te hebben. Hij zou waarschijnlijk toch ooit wel voor een vrouw vallen die meer bij hem paste.

Haha ik moet nu echt lachen :3

Kian begon wat etenswaren tevoorschijn te halen, luisterde niet naar het aandringen van Astor om toch weg te gaan. Hij was gewoonweg te koppig en te eigenwijs. Hij zette zijn tanden in een stuk brood en scheurde er een stuk vanaf. Het leek te smelten in zijn mond en nu pas leek hij door te krijgen hoe erge honger hij gehad had. Hij haalde nog een stuk vlees tevoorschijn en wierp deze de lucht in, Astor viste het stuk handig uit de lucht, door zijn enorme muil er omheen te sluiten. Hij likte zijn bek af en keek verwachtingsvol naar Kian, wachtend op een nieuw stuk vlees. Ook de draak had stevige trek.

Hahahaha me too! XD
-----
Haar lichaam verstijfde toen ze hoorde dat deze twee de lakens met elkaar hadden gedeeld. Meteen kwam de nacht bij haar naar boven dat Kian en Kirsten zelf ook waren meegenomen in het moment en waren verstoord. Ze probeerde gewoon zo normaal mogelijk te reageren. "Aah... Dus jullie twee zijn met elkaar naar bed geweest. En die belofte was alleen om jou te beschermen." Want Sheila en Kirsten hadden zelf ook seks met elkaar gehad. "En jullie doen nu gewoon of er niets is gebeurd?" Ze keek hun beide verbaasd aan want Kirstern geloofde niet dat Sheila geen gevoelens had voor Kian. Waarom ging ze dan met iemand naar bed met de belofte? Kian moest een speciale werking op haar hebben. Een soort van woede laaide in haar op alleen van buiten zag je niets. Sheila was het wel gelukt en Kian had nooit zo naar haar gekeken. Ze probeerde gewoon normaal te doen.

Ben ik de enige die niet lacht D: En Esther Kian heeft echt een verkeerd beeld van Sheila :Ccccccccccccccccc Nu is ze beledigd in een hoekje gaan zitten.
--

"Dat was inderdaad de bedoeling van die belofte ja." Zei ze kalm en ze keek Kirsten aan. "Het is alleen niet geheel gelukt.' Mompelde ze voor zichzelf uit waarna ze Kirsten aan keek. "Eigenlijk wel ja. Ik heb hem daarna nog maar een paar keer gezien." Zei ze zacht, dat speet haar wel. De man had haar hart zeker sneller doen kloppen alleen wilde ze daar niet aan toegeven en zeker nooit in zijn bij zijn. Rustig keek ze Kirsten aan. "Het is niet echt belangrijk, hij was volgens mij blij dat hij kon gaan toen, hij probeert sowieso elke keer weg te glippen..' Zei Sheila hoofdschuddend. Rustig keek ze Kirsten even aan en glimlachte kort. Inmiddels kon ze zich met gemak aan de belofte houden en vond ze het ook veel minder erg om niet met elke vreemde het bed in te duiken. Ze begon eindelijk te begrijpen wat Kirsten ermee bedoeld had en dat deed haar goed. Ook het feit dat ze steeds meer voor zichzelf kon zorgen.

Hahahaha zo goed kennen ze elkaar ook niet, waarschijnlijk komt er wel verandering in

Edit: Ik weet nu even niks, gaan jullie maar verder haaha

Hoezo heb je geen inspiratie :O

Ik denk omdat Kian niet meedoet in het gesprek cx

Precies haha