Het Tarameer - Rijk van de schorpioen

In zijn hoofd riep Caleb Yuna op. De jonge draak die een eindje verderop in het zonnetje had gelegen. Hij was geen vechter en wilde zich ook niet veranderen in een vechter. Je zou het laf kunnen noemen, maar Caleb was meer een man die zijn mond gebruikte. Hij wist dat geweld een noodzakelijk kwaad kon zijn in oorlogen, maar hij was een voorstander van diplomatieke oplossingen. Caleb trok zijn tas snel over zijn schouder op. "Zoals ik al zei, ik ga niet met je vechten." zijn ogen richtte zich strak op die van Yagami, terwijl hij achter zich het klappen van de vleugels van Yuna hoorde. Hij had het geluk dat hij Bonny gewoon los had laten lopen, als dat meisje haar raar soort woede op het paard wilde mikken kon ze er gewoon vandoor gaan.

Yagami wist dat zij snel moest handelen als zij de jongeman nog wilde doden. Aangezien het geen zin had om haar krachten te gebruiken, haalde zij haar geliefde zwaarden tevoorschijn. Ze gebruikte ze vooral in combinatie. De ene om te verdedigen, de andere om haar vijands hart te doorboren. ''Weet jij anders een manier om je krachten te laten verdwijnen?'' Ze wachtte niet op een antwoord, maar rende gelijk op hem af en zette beiden zwaarden tegen zijn keel aan. Het was meer bedoeld als een dreigend gebaar. Gelijk zijn hoofd eraf hakken was niet haar stijl.
-----
Ze begint behoorlijk gestoord te worden o-o

Haha leuk om te spelen toch? Maar let je wel een beetje op met powerplayen
-
Caleb was verbaast waar het meisje die twee zwaarden vandaan haalde, zwemmen met zwaarden was nou niet zijn favoriete hobby. Maar lang bleef hij hierover niet staan nadenken. Op het moment had hij wel belangrijkere dingen om aan te denken, zoals zijn hachje redden. Caleb deed snel weer een paar stappen naar achteren. Yuna moest opschieten, zodat ze hem op kon trekken, weg van dat gestoorde kind. Caleb droeg geen wapens op het moment. Meestal had hij enkel wapens bij zich als hij op reis was voor eventuele rovers. Het strandje waar hij op gelegen had was uitgestorven geweest, de omgeving was sowieso uitgestorven was. Achter hem verscheen de schaduw van Yuna die luid gromde toen ze doorhad dat niet alles pluis was.

Yagami schrok heel even van het gegrom, waardoor ze haar zwaarden uit haar handen liet vallen. Ze moest bekennen dat zij wat angst voelde. Twee tegen een was niet haar favoriete manier van vechten. ''Waarom ren je weg? Ben je zo bang om verslagen te worden door een meisje?'' vroeg zij op een spottende toon. Ze was van plan om de jongeman uit de tent te lokken, aangezien ze geen andere mogelijkheid had. Als zij haar zwaarden zou oprapen zou de jongeman genoeg tijd hebben om weg te vluchten en hem vastvriezen was ook geen optie. ''Kun jij jezelf eigenlijk wel een echte man noemen?'' Haar woorden klonken niet zo overtuigend, maar zij moest het maar ermee doen.

Caleb liet zich niet uitdagen door de spottende toon in de stem van het meisje tegenover hem stond. Misschien was hij er te nuchter voor, hoe dan ook, hij liet zich hierdoor niet op stang jagen. Ondertussen had het meisje haar zwaard laten vallen. Iets waarvoor hij in stilte zijn draak bedankte. "Toen ik voor het laatst checkte wel." reageerde hij op het meisje. "En als je nu zo vriendelijk kan zijn om er vandoor te gaan, ik heb geen zin om te vechten, hoe graag je ook zou willen."

Yagami's mond veranderde in een strakke streep. Zij wilde niet toegeven dat zij gefaald had. Zelfs zo'n miezerig mannetje doden kon zij niet eens. Hoe kon zij haar gezicht ooit thuis laten zien? In een poging om hem te raken vuurde zij in de wilde weg een paar vuurbollen. De meesten kwamen niet eens in de buurt van de jongeman. ''Ik haat je,'' fluisterde ze meer tegen zichzelf, dan tegen de jongeman, terwijl zij hem de rug toekeerde. ''Ga alsjeblieft weg.'' Haar stem was niets meer dan een hysterische snik. Normaal gesproken zou zij zichzelf na een paar luttele secondes al weer in de hand hebben gehad, maar op dat moment kon de indruk, die zij op hem maakte helemaal niets schelen.