Het Tarameer - Rijk van de schorpioen

Ja laat hem meedoen hahaahahah xD

Moet ie zelf doen ahhah

Doe nou even wat! Dan kijk ik of ik kan inspringen

"Tja kan gebeuren." Zei de vrouw op een afwezige toon met haar gedachten heel ergens anders. De vrouw keek voor kort naar de man die blijkbaar erge honger had. "Is dat zo Kian? Hebben jullie elkaar al vaker ontmoet? En zijn jullie dus al vaker met elkaar naar bed geweest?" Ze sloeg haar armen over elkaar maar haar stem klonk niet verwijtend. Ze wist haar emoties goed in toom te houden zolang het duurde. Het klonk genoeg nuchter, leek gewoon wat meer informatie weten in te winnen. Kian had nooit naar haar opgekeken, nooit haar aantrekkelijk gevonden zoals Sheila. Was ze zo afgrijselijk? "Hoe gaat het dan nu met je belofte?" Nu weer even op Sheila gericht afwachtend op haar antwoord.

Kian keek op bij het horen van de stem van Kirsten, ze sprak hem direct aan. Blijkbaar was ze er achter gekomen dat Sheila in Kian's bed beland was. Hij grijnsde even. De vrouw leek niet onder de indruk, dus haalde hij zijn schouders op. 'Ik denk dat je kan vertrouwen op wat zij je verteld heeft.' Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek even naar de andere vrouw. Het woord belofte maakte in hem iets wakker. Hij wist nog dat Sheila daar over verteld had.. Dat hij de enige was geweest die haar de belofte had laten breken. Hij schudde meewarig zijn hoofd en nam weer een hap van het stuk brood in zijn handen.

Nicolette, wanneer speelt eigenlijk die andere meet van ons af, hiervoor of hierna?

Wat is leuker? Ik vind erna ook wel prima, dan hebben ze wat om over te praten.
--

Bij het horen van de belofte slikte ze even. "Het gaat nu goed, ik ga niet met andere mannen meer, met niemand eigenlijk." Zei e zachtjes. Ze keek even naar Kirsten en knikte. "Nou ja, we lagen gewoon bij elkaar maar maar een keer echt het bed gedeeld als ik me het goed kan herinneren." Zei ze rustig. Ze keek hem aan en keek daarna naar Kirsten. "Maar ik heb ook verder geen behoefte meer aan mannen die gewoon maar me plat duwenvoor hun plezier." Zei ze kalm en ze keek hem aan, daarna keek ze even naar Kirsten en glimlachte kalm

Ervoor is wel leuker denk ik, dan is er nog meer spanning. Maar ik weet niet precies wat er gebeuren gaat, dus dan is erna handiger denk ik. Dan is er behalve die twee meets nog niks gebeurd


Edit: Haha, sorry. ehm ik heb me ook bedacht. De andere meeting is hiervoor goed? Dan duiken ze gewoon nog een keer het bed in en is het twee keer gebeurd.

Ik snap het niet o-o

Ohja ish prima. Doen we dan na die een meet van erna? Die van erna mag ook na de meet met kirsten zijn als dat stof geeft.

@ Oriella, dat moeten Kirsten en Sheila ook nog gaan doen c:

New
------

Yagami was hier eigenlijk hiernaartoe gekomen om wat vooruitgang te boeken, aangezien ze wat achter liep naar haar idee. Tot nu toe had ze niet eens nieuwe mensen weten toe te voegen aan de database en dat irriteerde haar. Toch had het heerlijke weer haar zover gekregen dat ze nu in haar bikini op het warme gras lag. De stralende zon maakte het haar wel erg moeilijk om haar ogen open te houden. Toch probeerde ze de omgeving nauwgezet in de gaten te houden voor het geval dat ze een bekend gezicht zou tegenkomen. ''Oskar?'' Ze kreeg geen antwoord, dus ging ze ervan uit dat haar draak in slaap was gevallen. Na een paar tellen nagedacht te hebben liet zij zich uiteindelijk in het water glijden, dat gelijk op de plotselinge aanraking reageerde door middel van zijn waterrimpelingen.

Caleb bevond zich een eindje verderop. Hij zat met gesloten ogen tegen een van zijn tassen aan. Bonny graasde een eindje verderop en zijn draak was de hort op, zoals ze wel vaker was. Caleb was wel vaker bij dit meer geweest, het was een fijne plek om langs te reizen en zeker nu de zomer in aantocht was, was het een goede plek om af en toe je kleding te wassen of gewoon een duik te nemen in het verkoelende water. Dat laatste had Caleb al gedaan, dat was dan ook de reden dat zijn shirt aan een tak te drogen hing en er hier en daar nog wat verdwaalde druppels op zijn ontblote bovenlijf te vinden waren. Dat hij niet de enige was die in de buurt was, had hij niet door.

Yagami gleed moeiteloos door het water heen. Ongemerkt was zij zo een heel stuk verder gezwommen. Tussendoor maakte zij een paar koprollen. Uiteindelijk besloot ze weer uit water te komen en zag dat zij zich op een hele andere plek bevond dan waar zij begonnen was. Ze liet haar ogen de omgeven afglijden en die bleven hangen bij een jongeman, die met een ontbloot bovenlichaam tegen een tas aanlag. Op een of andere manier had zij het gevoel dat zij hem ergens van kende, niet dat zij dat zo goed kon beoordelen op basis van zo'n korte aanblik. Ze besloot om hem van dichtbij te bekijken, dat rare ondergevoel in haar buik zat haar dwars. ''Hallo?'' Ze wist precies de goede toon aan te houden, waardoor ze ietwat verlegen, maar toch ook vriendelijk over zou komen.

Hij is trouwens niet bij het bolletje geweest (;
-
Calebs aandacht werd getrokken door een meisjesstem dat iets verderop klonk. Toch wat geschrokken keek hij om zich heen, om uiteindelijk het meisje dat voor hem in het water stond te ontdekken. "Ehm hallo?" hij keek zoekend om zich heen, misschien kon hij ontdekken waar het meisje zo plotseling vandaan kwam. Maar aangezien hij nergens voetsporen in het zand zag, was ze waarschijnlijk zwemmend op deze plek beland. "Kan ik je ergens mee helpen?" Caleb was ondertussen overeind gaan zitten, zodat hij haar beter aan kon kijken.

Nee, maar de ninja gilde heeft een archief met de (meeste) mensen met krachten daarin
----

Yagami deed twee voorzichtige stappen naar de jongeman toe, zodat zij minder hard hoefde te praten. ''Nee, niet voor zover ik het weet.'' Ze liet moeiteloos een vriendelijke glimlach op haar gezicht verschijnen, die zij zo vaak geoefend had dat het bijna kinderspel was geworden. ''Ik dacht dat spontaan een praatje aanknopen met een vreemde zo nu en dan wel gezellig zou zijn. Vroeger deed bijna iedereen dat.'' Ze had hem natuurlijk ook een of ander verhaal kunnen verzinnen dat ze haar spullen bijvoorbeeld kwijt was, maar had het idee dat het niet bij hem zou werken. Bovendien wilde zij geen risico's lopen. ''Het weer is geweldig,'' zei ze meer tegen zichzelf dan tegen de jongeman. Terwijl zij dat zei besefte zij dat zij zich nog niet voorgesteld had. ''Ik ben trouwens Yagami en wat is uw naam?'' Ze stak haar hand aarzelend naar hem uit.

Haha oké, alleen Caleb gebruikt zijn krachten eigenlijk nauweliks in het openbaar en veel mensen verbergen hun krachten. Denk er ook even aan dat de 12 rijken net zo groot zijn als circa Europa
-
Caleb trok een wenkbrauw vragend op, zelf knoopte hij vaak genoeg een gesprekje aan. Als je alleen reisde was de kans op een gesprek vaak klein, dus moest je er zelf werk van maken, anders raakte je snel in een isolement. Caleb was sociaal ingesteld en vond gezelschap dan ook helemaal niet erg. Maar het voordeel van alleen reizen was de vrijheid waar hij van genoot. Ooit wilde hij wel settlen, maar het zelf kiezen van naar welke plek hij ging vond hij geweldig. Bij haar woorden dat het lekker weer was knikte de jongen beamend. "Het wordt eindelijk weer een beetje warm." glimlachte hij naar de jonge vrouw tegenover hem. Toen het meisje haar hand naar hem uitstak krabbelde hij overeind. Caleb vond het wel zo beleefd iemand op ooghoogte aan te kijken als je iemand de hand schudde. Caleb schudde kort haar hand, "Caleb, aangenaam." hij schonk haar nogmaals een glimlach.

Oké, dan staat hij er ''toevallig'' in
-----

Yagami gaf de jongeman een stevige handruk. ''Hetzelfde geldt voor U.'' Ze had gemerkt dat hij wel van wat beleefdheid gediend was, dus had zij besloten om het bij haar gebruikelijke manier van spreken te houden. ''Ik weet niet of het beleefd is om te vragen, maar bent U toevallig op rondreis? Tegenwoordig lijkt het net alsof iedereen de Twaalf Rijken afreist.'' Door die vraag te stellen had zij een excuus om hem aan te kijken, zodat ze zijn gezicht onopvallend kon bestuderen. Hij was niet zo'n persoon, die je na een ontmoeting zou onthouden, maar in combinatie met zijn naam wist ze eruit te komen. Als zij het goed had heette hij voluit Caleb Hunter. Het enige wat er in zijn dosier te vinden was was het feit dat hij een draak had en automatisch ook krachten had.

Caleb knikte, "Ja, je zou het een rondreis kunnen noemen, maar," hij knikte met zijn hoofd naar de kar die iets verderop opgesteld stond. "je zou het ook een handelsreis kunnen noemen." Het ging Caleb er meer om dat hij genoeg spullen verkocht om in leven te blijven, dat hij af en toe toeristische uitstapjes maakte was enkel omdat hij ook wat van de wereld wilde zien. "Maar, hoe bedoel je dat iedereen de 12 rijken lijkt rond te reizen?" vroeg hij op zijn beurt. Hij kwam door zijn beroep vaak reizigers tegen, maar in veel dorpen waar hij kwam, waren de meeste niet verder dan het dorp verderop geweest in hun hele leven.

Yagami haalde haar schouders op. ''Of het ligt echt aan mij... maar het wemelt opeens overal van mensen met krachen. Ik kom ze overal tegen en krijg van de meeste te horen dat zij ook op rondreis zijn.'' Ze keek de jongeman heel even aan, voordat zij weer verder sprak. ''Nu wij het er toch over hebben. Hoe denkt U eigenlijk over de mensen met krachten?'' Ze was wel benieuwd naar wat de jongeman zou antwoorden. Ze gokte dat hij zou beginnen over de Dertieners. Eerlijk gezegd zag zij niet zo'n grote dreiging in hun. Ze had niet echt het idee dat zij of iedereen over zouden kunnen halen of uit de weg zouden kunnen ruimen. Het waren in haar ogen alleen maar extra mensen, die zij ook uit de weg zou moeten ruimen.

Calebs hand ging naar zijn haren toe en woelde hier even door heen, het was een simpel gebaar dat hij gebruikte om enkele seconden tijd te winnen voor hij haar vragen moest beantwoorden. Op een of andere manier had hij het gevoel dat hij in een of ander kruisverhoor terecht kwam, "Mensen met krachten?" Herhaalde de jongen, deze mensen werden ook wel mensen met Magie genoemd. Het verbaasde hem dat ze hier over begon, het was niet echt een alledaags onderwerp. Zeker niet. De meeste mensen beschouwde mensen die magie bezaten als een mythe, iets dat niet bestond, nu er nieuwe mensen met magie geboren waren was het idee van deze mythe wel omgezet naar iets wat mogelijk was. Toch nam dat het feit niet weg dat er ongeveer 1 op de 500.000 inwoners krachten hadden en dat ze dus erg zeldzaam waren, niet een onderwerp waar je zomaar over zou beginnen tegen een wildvreemde. "Hoe bedoel je, wat ik van hen vind?" hij bezat zelf krachten, het was niet iets waar hij mee te koop liep en hij was verstandig genoeg om er niet zomaar over te beginnen.

Yagami merkte dat Caleb haar vragen storend of in ieder geval opmerkelijk vond, dus probeerde zij eroverheen te praten. ''Sorry... soms neemt mij nieuwsgierigheid de overhand,'' legde zij met een beleefde glimlach en keek hem even aan. Ze twijfelde of het beter was om hem nu uit te schakelen of later terug te komen met eventuele versterking. Wat nou als ze hem hierna nooit meer tegen zou komen? De Twaalf Rijken vormden tenslotte geen klein stuk land. Na een paar secondes overlegd te hebben met zichzelf was zij er nog steeds niet uit. Toch liet zij de temperatuur zakken tot het vriespunt en vormde een laagje ijs op de grond. Ze wist dat zij zich nu niet meer kon bedenken. Haar altijd vriendelijke gezichtsuitdrukking was nog steeds zichtbaar.

Caleb voelde hoe de temperatuur om hen heen daalde en niet een beetje ook. Zeker een flink eind onder het nulpunt, want er verscheen zelfs een dun laagje ijs op het meer waar ze vlakbij stonden. Bijna direct verscheen er kippenvel op zijn huid. Kort staarde hij naar de haartjes die op zijn arm overeind waren gaan staan. Waar kwam die kou plotseling vandaan? Hij had nauwelijks contact gehad met andere mensen met magie en wist ook niet wat andere magie precies inhield. Toch moest dit het werk van magie zijn, aangezien deze temperatuur daling flink tegen de aard van de natuur in ging. Zijn hersens kwamen al snel tot de conclusie dat degene die tegenover hem stond de oorzaak van de temperatuurstijging moest zijn, aangezien er geen ander persoon in de buurt was. Met zijn helblauwe ogen keek hij het meisje aan, "Jij bezit zeker wel magie?" vroeg hij, terwijl hij snel zijn shirt die aan de tak te drogen hing over zich heen trok, het shirt was nog niet volledig gedroogd, maar te lang in de kou blijven staan was ook niet verstandig. "Hoe dan ook, die kou mag wat mij betreft wel weer gaan."

Yagami wierp de jongeman een verontschuldigende blik, maar deed niets tegen de temperatuur. ''Sorry en voor de duidelijkheid, ik ben geen Dertiener. Verwar mij alsjeblieft niet met dat tuig.'' Ze liet haar ogen heel even over de omgeving glijden. Het was mooi zo, in zijn bevroren staat. ''Ik ben een goed opgevoede persoon. Iemand die alleen maar haar plicht uitvoert. Hoe dan ook, zou je een klein gevecht met mij willen aangaan?'' Of de jongeman nou zou weigeren of accepteren, ze zou hoe dan ook tegen hem gaan vechten. De beleefde woorden hoorden slechts bij het schouwspel, wat zij graag speelde. Bovendien was zij echt goed opgevoed, dus zou zij nooit zomaar iemand vanuit het niets aanvallen, mits zij het idee had dat zij zou winnen, uiteraard.

Caleb raakte verward door de woorden van de vrouw, een Dertiener? Hij was niet op de hoogte van het bestaan van dit rijk en had dan ook het gevoel dat dit meisje in wartaal sprak. Zijn verbazing werd alleen maar groter toen de jonge vrouw vroeg om een gevecht te houden. De verbazing die duidelijk van zijn gezicht af te lezen was monde al snel uit in een aantal woorden, "Ehh? Waar heb je het over?" was zijn eerste reactie op de woorden van de vrouw. Hij snapte er werkelijk de ballen niet meer van, ze was goed opgevoed? Oké, dat was hij ook, tenminste dat vond hijzelf, en over wat voor plicht had ze het? "Maar nee, ik wil niet vechten met je." was zijn duidelijke antwoord. Caleb was geen vechter en wilde helemaal niet vechten, zeker niet met een meisje, simpelweg omdat hij respect had voor vrouwen.

Yagami ergerde zich aan de onwetendheid van de jongeman. Toch liet zij er niets van merken en hield haar gezicht in een strakke plooi. Ze schudde haar hoofd heel even voordat zij zijn voeten invroor. ''De Dertieners, de mensen die uit de woestijn zijn gekomen om ons over te halen om over te stappen.'' Ze vormde alvast twee vuurbollen, zodat ze gelijk zou kunnen aanvallen. ''Sorry,'' was het enige wat ze te zeggen had en gooide de twee vuurbollen in zijn richting. Hij zou ze gemakkelijk kunnen ontwijken, want ze gingen redelijk langzaam. Dit was slechts een waarschuwing dat hij of zou moeten vechten of zou sterven. Natuurlijk zou het makkelijker gaan als hij zich niet zou verzetten, maar ze had wel wat behoefte aan een goed gevecht. Zolang zij maar zou winnen.

Caleb zijn voeten werden omhuld door een stuk ijs. Iets wat al vervelend was met schoenen aan, maar het koude ijs prikte tegen zijn blote huid aan. Het goede humeur van Caleb verdween hierdoor toch wel. Het meisje dat hij eerst vriendelijk had geleken, leek nu toch een stuk minder aardig. Zijn felblauwe ogen spraken dat ook duidelijk uit. Het meisje leek wel gek in haar hoofd, juist omdat de uitdrukking op haar gezicht nauwelijks veranderd was. Zijn ogen werden groter toen er twee vuurbollen op hem afgevuurd werden. "Kijk uit." zijn stem klonk nu duidelijk geëergerd. Hij had geen idee waar het meisje over gesproken had, mensen uit een woestijn? Er moest een steekje bij dat kind loszitten. Maar dat was nu niet zijn ergste zorg, eerst moest hij die twee ballen zien te ontwijken. Caleb moest nu wel zijn krachten gebruiken om zijn voeten los te maken, dit deed hij door de aarde onder zijn voeten wat te spreiden zodat het ijs barste. Snel sprong hij opzij, "Ben je gek ofzo?" hij keek de jonge vrouw strak aan, terwijl hij een paar passen naar achter deed. Hij wilde niet vechten, was geen vechter van nature.

Het verbaasde Yagami wel dat de jongeman niets deed. Iedere andere persoon zou al lang gevaar geroken hebben en op zijn minst geprobeerd te vluchten. Ze maakte haar wens voor een laatste keer duidelijk, haar geduld begon op te raken. ''Vecht of sterf. Vluchten is geen optie.'' Ze wierp de jongeman een vage blik, die hij als veel zou kunnen interpreteren. Zijn dood zou haar een stapje dichter bij haar doel brengen, ze zou daar alles voor doen. ''Ik zeg het niet nog een keer.'' Haar stem kwam net boven de wind uit, ze deed geen moeite meer om zich verstaanbaar te maken. Zij deed twee stappen achteruit en wachtte op een antwoord, terwijl zij een strategie uitstippelde. Ze wist niet wat voor krachten hij bezat, dus daar moest zij als eerste zien achter te komen.