Bloesembos-rijk v. d. maagd

De man keek om zich heen, voor kort over zijn schouder om te zien of er misschien meer mensen hier in de buurt waren. Hij deed zijn zwarte pet meer over zijn hoofd zodat het zonlicht niet teveel in zijn ogen scheen. Dat vond hij namelijk niet prettig. Wanneer de vrouw een liedje begon te neuriën en uiteindelijk een ballade begon te zingen besloot Eric naar haar toe te gaan. Het liedje kwam hem niet bekend voor dus misschien vragen wat het voor lied was kon toch geen kwaad? Hij liep naar de vrouw toen, bleef een aantal meters afstand van haar houden om haar niet af te schrikken. “Een goedemorgen mevrouw” zei hij op een beleefde toon met een vriendelijke ondertoon. Zijn groene ogen waren naar haar gericht want haar ogen waren gesloten. Hopelijk stoorde hij haar niet of wekte deze vrolijke begroeting haar geen irritaties op. Niet iedereen was een ochtendmens zoals onze heer Eric hier.

De onverwachte begroeting bracht Dani terug naar de realiteit. Ze opende haar ogen en bestudeerde hem. De man die voor haar stond kwam vriendelijk over. Ze wist zeker dat ze hem nooit eerder had gezien, in ieder geval niet levende lijve. Hij kwam haar zo bekend voor dat ze toch even twijfelde. Ze besloot om het voorlopig te laten rusten. ''Hallo,'' zei ze en forceerde een glimlach. Dat deed ze veel te weinig, maar ze had er ook nooit de kans voor. ''Heeft U de perziken al geproefd? Ze schijnen heerlijk te zijn.'' Dat was een slechte openingszin en dat wist ze, maar ze had het ten minste geprobeerd. Ze pakte haar rugtas, waarin er wat losse papiertjes zaten die het begin van haar eigen verhaal moesten voorstellen. Ze begon ze een voor een te sorteren om haarzelf bezig te houden. Dani hoopte dat de man weg zou gaan. Ze had geen zin in nog een sociale flater.

De man begon zachtjes te lachen waarbij je zijn lachrimpels zag verschijnen en gauw stond zijn huid weer strak toen de gelach was gestopt. “Nee nog niet.” De man keek naar de bomen (als perziken in bomen hangen) om vervolgens twee eruit te plukken. Een voor hem en een voor het meisje. Hij knielde voor haar neer maar wel met de nodige afstand. Hij moest zijn arm volledig strekken om de perzik te kunnen overhandigen aan haar. “Hier, dan kunnen we er beide van genieten als het zo heerlijk schijnen te zijn.” Hij merkte aan haar houding dat zij niet echt behoefte had om met hem een gesprek te beginnen. Eric nam een hap van zijn perzik en zal dadelijk al weer verder lopen om het meisje niet verder te storen met haar bezigheden.

Toen de man begon te lachen flitste er een herinnering van hem door haar hoofd heen. Hij was aan het glimlachen om een grap. Het was niet haar eigen herinnering, maar een herinnering van hem die zij in een herinnering van iemand anders had gezien. Die waren altijd wat minder scherp dan haar eigen herinneringen. Terwijl zij daarover nadacht nam zij de perzik aan. Ze liet haar vingers heel even over de zijne glijden. Het was een zachte aanraking, die hij waarschijnlijk niet gevoeld had. Nog een herinnering. Deze keer was zijn gezicht vertrokken van de pijn. Op de achtergrond zag ze heel veel mensen staan. Ze wilde weten wat er verder gebeurd was, maar er kwam niets meer. Dat was het. ''Alstublieft, blijf hier,' fluisterde ze. Ze wilde het uitleggen aan hem, maar het zou vast raar klinken in zijn oren. Er was iets met die man en ze wist dat zijzelf het geweten had.

Sorry voor late reactie,
ben alles nu aan het bijwerken!
---

De aanraking was de man zeker niet ontgaan omdat hij de afgelopen jaren niet graag meer werd aangeraakt. Toch voelde deze korte aanraking niet onwennig of vervelend. Het was zo zacht geweest dat je nauwelijks iets voelde. "Hier blijven?" De man glimlachte weer en ging nu op de grond zitten om zijn lange , groene haren naar achteren te gooien. "Ik dacht dat ik u stoorde mevrouw. Ik was nieuwsgierig naar het lied wat u zong. Heeft iemand u al verteld dat u een prachtige stem heeft om naar te luisteren?" Hij nam nog een hap van zijn perzik die heerlijk zoet smaakte. De vrucht was rijp en verrukkelijk. Goed dat de vrouw hem dat als tip had meegegeven.

Ze kon het niet laten om de waarheid te zeggen. ''Pijn staat u niet, als ik zo vrij ben om dat te zeggen.'' Dani voelde haar ogen langzaam groter worden. Ze kreeg vrijwel nooit complimentjes en wist ook niet hoe zij die ontvangen moest. ''Dank u wel, ik ben nog maar een amateur. Oorspronkelijk was het bedoeld om het meerstemmig te zingen, maar ik heb mijn eigen draai eraan geprobeerd te geven. Ze noemen het lied trouwens Amours me fait désirer.'' Ze liet haar perzik onopvallend in haar rugzak glijden. Hij zou haar later wel van pas komen. ''Wat doet u in uw vrije tijd?'' Ze hoopte op een zinnig antwoord, iets waarmee ze nog meer herinneringen op kon roepen. Ze werkten bijna verslavend.

Hij knipperde meerdere keren met zijn ogen bij haar volgende woorden. Pijn stond hem niet? Waar refereerde zij naar? “Zie ik eruit alsof ik in pijn ben?” Klonk er verbaasd uit zijn mond want hij wist zijn gezicht altijd in de juiste plooi te houden. Hoe wist zij van zijn pijn af? “Een amateur? Dat zou ik niet zeggen maar ik heb daar niet zoveel verstand van. Het klonk gewoon heel mooi en de vogels leken het ook leuk te vinden want die tjilpten vrolijk mee.” Hij gooide de perzik wat verderop want vruchten werden gewaardeerd door vogels. Dan konden die de resten nog eten en anderen deden de insecten het wel. “Ik ga dat lied eens een keer opzoeken wanneer ik weer thuis ben. Het klonk heel mooi.” Hij keek naar de ritselende bladeren die zachtjes met de wind meebewogen. “Wat doe ik in mijn vrije tijd?” Waarom wilde de vrouw dat weten? “Ik luister graag naar muziek, vind het leuk om mooie plekken te bezoeken, mensen uit te helpen… “

Hij was niet de eerste die verbaasd was omdat ze meer wist dan hij dacht. Ze voelde een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen. Heel even dacht ze eraan om gewoon met hem te spelen en hem daarna achter te laten als een gebruikte pop waar je te oud voor was geworden. Genoeg mensen hadden haar gebruikt. Hoe zou het voelen om de meester van een marionet te zijn? ''Hoe meer je je inlaat met mensen hoe meer ze over je te weten komen. Uiteraard betekent het niet dat je mensen moeten vermijden.'' Het was de halve waarheid, dus ze loog technisch gezien niet. Dingen niet uitspreken was iets andes dan liegen. ''Hmm... interessant.'' Het antwoord dat Dani gekregen had was simpel en redelijk voor de hand liggend. Ze was er door teleurgesteld. Ze had op zijn minst een snelle herinnering verwacht, maar er kwam niets. Ze ging zich wat verzitten, om na te kunnen nadenken.

"Ik vind het niet erg als mensen meer over mij te weten komen. Dat is namelijk de basis van vriendschap. Je leert elkaar kennen, de goede en de slechte kanten en dat maakt iedereen weer uniek. Ik vind het leuk als mensen over zichzelf vertellen, vertellen wat hun talent is en gewoon een goed gesprek kunnen aangaan." Eric zag daar helemaal geen gevaar in. "Ik zal mensen nooit vermijden." Eric vond het altijd fijn om in gezelschap te zijn alleen was dat de laatste jaren minder geworden alleen niet zo erg als bij het overlijden van zijn vrouw. Toen werd hij opgenomen en wilde Eric niemand in zijn buurt hebben. Nu heb je mij. sprak Erica tegen hem. Of hij daar blij mee moest zijn? "En jij? Wat doe jij graag in je vrije tijd?"

Ze had een tweede stem in zijn hoofd gehoord. Die gene klonk anders dan de man zelf. Dani negeerde het en begon te praten. ''Op een of andere manier klinkt het zo gemaakt, op de manier hoe u het zegt. Net alsof u erover heeft gelezen in tientallen boeken, maar het nooit zelf hebt meegemaakt of de hoop erin verloren bent. Ik zal het vast wel fout hebben, maar zo komen zij over bij mij.'' Ze sprak de woorden op een bedachte toon uit. Niet iedereen had haar eerlijkheid gewaardeerd. ''Mensen bestuderen. Ik snap nog steeds niets van hun. En uiteraard vechten of hoe je het ook wilt noemen tegen het kwaad.'' De laatste twee woorden sprak ze overduidelijk sarcastisch uit. Ja, zij is ook echt het kwaad in het eigen persoon. De schepper wilde alleen het nieuws verspreiden. Ze schudde haar hoofd lichtjes, deels om zichzelf te overtuigen en deels om de rare gedachtes te verdrijven. ''Ik heb u in iemands herinneringen gezien,'' fluisterde ze zachtjes.

De man keek haar zwijgzaam aan omdat hij niet iets wist terug te zeggen op dit moment. Zij sloeg namelijk de spijker op zen kop. Hij was in die jaren echt een kluizenaar geweest. Niemand kwam of durfde in zijn buurt te komen. Niets had meer zin in zijn leven echter begon dat nu meer te veranderen. Hij begon weer sterker in zijn schoenen te staan en meer zin in het leven te krijgen. Hij zag een doel voor ogen. "Misschien." Gaf hij uiteindelijk toe. Hij moest haar nu eenmaal gelijk geven want liegen deed hij nauwelijks. Hij haatte leugenaars dus dan deed hij het zelf ook zo weinig mogelijk anders was hij een hypocriet. "Mensen bestuderen? Toevallig is dat ook een bezigheid van mij en vechten tegen het kwaad? Eindelijk iemand die net zo'n rechtvaardigheid gevoel heeft als mij!" Dit gesprek begon de leuke kant op te gaan tot hij besefte dat zij het sarcastisch had bedoeld. "Hoe zie jij het kwaad want in ieder zijn ogen is het weer anders. Voor een is dat goed en voor de ander is dat weer slecht." Bij haar zachte fluistering werd de man doodstil. "Pardon? In wiens herinneringen als ik dat vragen mag?"

Bij zijn reactie dacht ze heel even na. Hij had het niet ontkend, iets wat haar verbaasde. Ze had dus meer mensenkennis dan ze dacht. ''Heeft u niet gehoord over de lichtbol en zijn verhaal? Het ultieme kwaad is al lang genaderd volgens zijn verhaal. Ik weet niet of ik dat verhaal echt letterlijk moet nemen of zelfs geloven. Misschien zijn die mensen helemaal niets van plan. De mensen die denken dat ze aangevallen worden veroorzaken meestal meer paniek dan dat er nodig is.'' Ze keek de man recht in zijn ogen aan. Ze wilde dat de woorden tot hem door zou dringen. ''Ik weet het niet...'' Ze schudde haar hoofd en verbeterde zichzelf. ''Ik weet het niet meer. Het enige wat ik tot nu toe zeker weet is dat ik op bepaalde momenten onbewust in iemands herinneringen kijk. Die vergeet ik vrijwel meteen en pas als ik in aanraking kom met de personen of plaatsen die voorkwamen in de herinnering herinner ik ze weer. Het enige wat ik mij nog afvraag is waarom gebeurt dat bij mij? Is er iets mis met mij?'' Ze beet even op haar lip. Ze had de laatste zin niet hardop willen uitspreken.

“Ik de lichtbol met eigen ogen gezien.” Ontbrak hij haar voordat hij naar de rest van haar verhaal luisterde. “Ik denk dat het wel waar is. Waarom zouden wij anders gewaarschuwd worden? Tot nu toe ben ik nog niemand tegen gekomen van rijk 13 of ik wist het niet. Misschien zijn die mensen helemaal niet slecht, wie weet.” Eric staarde een beetje voor zich uit. “Alleen we moeten wel op onze hoede zijn, voorbereid als de dag wel gaat komen.” Hun ogen ontmoeten elkaar voor kort voordat de vrouw verder sprak. “Dat noem ik een gave mevrouw. Er is helemaal niets mis met jou. Niet vele hebben de gave om zoiets te kunnen, daar moet je juist trots op zijn. Alleen lijkt het mij vervelend als je herinneringen ziet wat privé is, wat de andere niet wilt of van die onaangename herinneringen wat je eigenlijk niet hoorde te zien”

''Ik vind het eerlijk gezegd niet zo onprettig. Ik moet eigenlijk toegeven dat ik er wel van geniet, achter iemands geheimen komen. Iemand zo indirect leren kennen is verfrissend. En het feit dat de meesten van hun mijn gezicht niet eens kunnen koppelen aan een naam is alleen maar een pluspunt. Zelfs toen ik nog geen gave had wist ik vele geheimen van de mensen in mijn omgeving. Mensen zijn zo onvoorzichtig in het verbergen van hun geheimen. Zo lang je je ogen openhoudt zul je ze altijd vinden.'' Ze was verbaasd dat ze zulke lange zinnen had uitgesproken, nog wel tegen een vreemdeling. Vreemdeling... Het was maar hoe je het bekeek. ''Ik denk dat de herinneringen waar u in voorkomt iets minder prettig zullen zijn... U keek in ieder geval niet blij.''

"Geniet? Dat had ik niet verwacht om te horen. De meeste vinden het niet fijn om gedachten te kunnen lezen en soms doe ik zelf ook andermans aura's lezen maar dan schend ik hun privacy. Ook al weten de personen daar niets van ik begin mij naderhand wel schuldig te voelen." Aura's lezen deed hij wel vaker als hij mensen niet vertrouwde om te zien hoe ze werkelijk in elkaar staken of om te weten hoe een persoon zich werkelijk voelde. Aura lezen kon heel handig zijn. "Geheimen zijn er om achter gesloten deuren te blijven. Je kunt misschien vele geheimen weten maar dan is het ook de bedoeling dat het niet bij andere oortjes terecht komt. Als mensen eenmaal je zwakte weten of iets vinden om je kapot proberen te maken doen ze het zonder twijfel. Leedvermaak is iets waar vele van houden om zichzelf beter te laten voelen." Hij walgde van zo'n mensen want iedereen is uniek op zijn eigen manier. Waarom diegene het leven zuur maken? Is nergens voor nodig. "Ik vind het een onprettig idee dat je bepaalde dingen ziet wat ik liever niet wil dat je ziet. Is dat zo vreemd?"

''Begrijp me niet verkeerd. Ik had niet gezegd dat ik er mensen mee manipuleer of hun geheimen zelfs doorvertel. Ik doe er weinig mee,behalve erover nadenken. Aangezien boeken af en toe beginnen te vervelen... Nee dat is niet vreemd, maar ik kan er zelf weinig aan doen. Ik vraag me trouwens af hoe mijn aura eruit ziet. Ik ben volgens mij nog geen enkele aura lezer tegengekomen buiten u.'' Ze wendde haar hoofd heel even af. Of uit het schaamte was wist ze niet. Het leek net alsof hij haar beschuldigde van iets waar zij weinig aan kon doen. ''Het maakt niet uit wat u over mij denkt,'' prevelde ze meer tegen zichzelf gericht dan tegen de man. ''Ik heb nog nooit niemand kwaad gedaan, zelfs niet de ... dertieners.'' Ze aarzelde heel even bij het laatste woord en glimlachte om het te verbergen. Het voelde onnatuurlijk aan, maar ze wist dat het er overtuigend uit zag.

"Ik wil je ook niet aanvallen want het lijkt net of je jezelf aan het verdedigen bent tegenover. Ik bedoelde het theoretisch. Niets beschuldigend " Eric keek haar nog steeds met zijn zelfde, vriendelijke expressie aan. "Boeken je vervelen? Dan moet ik je een paar titels geven want boeken lezen is namelijk een grote hobby van mij." Dan dacht hij tenminste niet aan Marlene. "Zou ik jou aura mogen lezen? Dan kan ik vertellen hoe het eruit ziet." Bood Eric met een glimlach aan. Hij vroeg meestal altijd toestemming om andermans aura's te lezen. Niet bij iedereen want soms deed hij het ook stiekem om meer inzicht te kunnen krijgen in zijn gesprekspartner. "Ik denk helemaal niet slecht over jou hoor, maak je daar geen zorgen voor. En je hoeft geen u tegen mij te zeggen zo oud ben ik ook weer niet." grapte de man wetend dat zij hem gewoon zo aanspraak uit beleefdheid. "Ik geloof je dat je niemand hebt kwaad gedaan. Je ziet er ook niet zo oud. Eenzaam lijk jij mij eerder dan een gemeen persoon."

Bij de laatste opmerking voelde ze zich heel even beledigd. Ze bedacht zich echter dat het een mooi moment was om een van haar scherpe opmerkingen te gebruiken en glimlachte nietszeggend. ''Graag, ik ben wel benieuwd hoe mijn aura eruit ziet. Ik hoop op lila, alhoewel ik niet weet wat het betekent vind ik lila gewoon positief klinken. Ik vind dat je een bepaalde sfeer om je heen hebt hangen waardoor ik je automatisch u noem, ik kan het niet helpen. Ik ben vast niet de enige die day heeft gezegd tegen jou.'' Ze was in de korte tijd die zij nodig gehad hadden om die paar zinnen uit te wisselen gewend eraan geraakt om de man U te noemen. Het klonk in haar oren raar om hem aan te spreken met jou en jij. ''Dankjewel, denk ik. Ik weet niet wat positiever is. Misschien kunt je mij dat vertellen.''

De man keek haar met een vrolijke glimlach aan totaal niet beledigd. Hij zag dit namelijk als compliment want die sfeer maakte hij bewust aan. Van jongs af aan leerde hij van thuis af hoe je je als een echte heer moest gedragen. Met de leeftijd van 18 werd hij vaak genoeg al met u aangesproken door zijn manier van doen. Het kwam deels door de etiquette wat hij heeft geleerd. "Dat zegt iedereen wel die ik tegen kom. Iedere gesprekspartner begint met u, ik meestal ook alleen bij jou vergat ik het. " Misschien omdat zij eenzaam over kwam dat hij het gesprek een persoonlijke tint wilde geven. "Dan ga ik nu jou aura lezen." De man sloot zijn ogen om rustig diep in en uit de ademen. Hij moest de wereld om zich heen vergeten, pakte zachtjes haar kleine hand in zijn grote. Wanneer hij zijn ogen opende had zijn groene irissen een waas over zich heen. "Ik zie..." sprak hij zachtjes. "Grijs wat vele betekenissen heeft echter bij jou komt vaagheid en onrust het meest naar boven. Het lijkt net of je onrustig bent omdat je een grote last met je meedraagt, een geheim wat niemand mag weten. Daar zie ik Jade groen door heen vloeien wat inhoudt: grote geestelijk ontwikkeling, geestelijke groei. Zwakjes zie ik ook de kleur hemelsblauw wat in jou geval wijsheid zal zijn, alwetendheid over iets waar anderen nog in liggen te gissen." Eric sloot weer zijn ogen, liet haar hand los en keek haar aan. "Zit ik er een beetje in de buurt?"

Ze dacht een paar secondes na voordat ze de man antwoordde. ''Interessant, waarschijnlijk weet jij nu meer over mij dan ik over mijzelf. Dat ik een geheim meedraag is niet zo moeilijk te raden. In deze tijden heeft iedereen geheimen, zelfs jij hebt er een.'' Er verscheen een gemaakte uitdrukking op haar gezicht, die hij kon interpreteren als welke uitdrukking dan ook. ''Ik denk trouwens dat ik geen herinneringen meer heb waar jij in voorkomt. Anders zou ik de meeste nu al gezien hebben en ik heb er tot nu toe er maar twee gezien.'' Ze rook een bedwelmende geur die haar bekend voorkwam. Ze liet haar ogen over de omgeving heen glijden, maar kon de oorzaak ervan niet vinden totdat ze zich realiseerde dat ze op haar tong aan het bijten was. Het zat haar dwars dat de herinnering niet verder ging. Was de persoon toen weggegaan?

"Wie weet. Een aura lezen is vrij uitgebreid en ik kan het ook bij het verkeerde eind hebben. Een kleur heeft al zoveel betekenissen en je moet net de juiste er weten uit te halen." Echter twijfelde hij niet aan zijn lezing. Haar geheim was groot want de kleur droeg vele invloeden met zich mee. Het trok zelfs door naar anderen kleuren. Het geheim leek haar te belasten. "Natuurlijk heb ik zelf een aantal geheimen, wie niet?" De man streek door zijn groene lokken voordat hij de vrouw weer terug aankeek bij het hoorden van de woorden over de herinneringen. "Waarom spreekt je daar weer over? Het lijkt wel of je meer herinneringen wilt zien. Mag ik vragen wat je gezien hebt?" Misschien een brutale vraag van zijn kant maar waarom leek ze zo geïnteresseerd erin. Daar moest een achterliggende gedachte bij zijn.

''Ik kon er niet zoveel uit op maken. Het enige wat ik zag was een hele grote menigte en jij stond op de voorgrond. Je gezicht was vertrokken van de pijn. Daar stopte de ene herinnering. De andere herinnering stelde nog minder voor. Het enige wat ik daaruit kon opmaken was dat jij lachte. Waar het plaatsvond kon ik er niet uit opmaken.'' Daar moest een achterliggende gedachte bij zijn. Die gedacht trok haar aandacht. Ze wilde er eerst geen antwoord op geven, maar wilde de man niet in het donker laten tasten. ''Ze zijn verslavend, dat is de reden waarom ik er zo obsessief mee bezig ben. Ik zal u er niet meer mee lastig vallen.'' Ze schakelde weer over naar u, omdat ze hem weer wilde zien als een vreemdeling. Niet als iemand waarmee ze twee herinneringen deelde. ''Nog bedankt voor de perzik.'' Ze rekte zich uit en liet een verlegen glimlachje op haar gezicht verschijnen.

Eric's gezicht vertrok bij haar beschrijving van de eerste herinnering. Toen hij had gehoord dat Marlene was geraakt door een bliksemschicht ging hij meteen haar de plek waar dat was gebeurd. Eric kon zijn oren niet geloven want zijn lieve Marlene kon niet dood zijn. Het was nog steeds verschrikkelijk om te zien hoe de vrouw eruit zag naar de bliksemschicht, nauwelijks herkenbaar. Eric hield zijn gezicht in dezelfde plooi echter nu emotieloos. Bij haar volgende beschrijving wist hij dat dit voor de hele gebeurtenis moest zijn. Hij had nooit meer echt oprecht gelachen sinds haar dood. "Kan ik best begrijpen dat het verslavend is. Verklaart een heleboel. Heeft het wel geen gevolgen voor jou als jij die herinneringen ziet?" vroeg hij met een lichte bezorgdheid in zijn stem. "En je valt mij zeker niet lastig. Het valt mij nu in dat wij elkaar helemaal niet hebben voorgesteld ik ben Eric." Hij nam zachtjes haar hand en kuste de bovenkant ervan. "En met wie heb ik het genoegen?" Zijn groene ogen nu in de hare gericht want de verlegen glimlach stond haar veel beter.

Ze wilde net naadloos in de omgeving op gaan toen ze man haar van haar stuk bracht. Ze wist niet of ze de plotselinge aanraking fijn vond. Ze liet haar hand soepel uit de zijne glijden en beantwoordde zijn vragen om haar verwarring te verbergen. ''Ja, maar ik vind het niet erg. Het is een deel van mij geworden. Het is altijd leuker dan het saaie leven in mijn vorige rijk. Het enige wat ik toen deed was naar school gaan en af en toe naar de stad gaan.'' Ze haalde haar schouders nonchalant op om haar verhaal wat geloofwaardiger te maken. ''Ik heb de naam Dani gekregen, maar ik prefereer het feit dat men geen naam aan dit gezicht weten te koppelen. Waar heb jij eigenlijk geleefd en reis jij ook rond net zoals velen met talenten?'' Ze kreeg het woord krachten niet over haar lippen heen. Ze vond talenten net iets onschuldiger klinken. ''Heb jij eigenlijk een draak? Tot nu toe heeft iedereen die ik ontmoet had een draak. Ik had in oud boek gelezen dat draken en magie met elkaar verbonden zijn, maar ik wist niet of ik dat geloven moest. Op dit moment denk ik dat het wel eens gelijk zou kunnen hebben.''

De vrouw leek van haar stuk te zijn gebracht echter had Eric geen bijbedoelingen. Hij stelde zich altijd zo voor bij het vrouwelijke schoon. Etiquette 1. De man knikte bij haar woorden om goed naar haar woorden te luisteren. “Dat lijkt mij inderdaad een saai leven echter kun je het nog steeds leuk maken als je in de juiste gezelschap begeeft. Met vrienden.” Had zij wel vrienden want de persoon voor hem leek iemand die gewoon met rust gelaten wilde worden. Dat straalde zij namelijk uit. “Dani, een aparte naam waar ik nog niet eerder van gehoord heb. Kan beter de term: bijzonder gebruiken. En ik woon in een dorp” zei hij met een glimlach. “Ik heb toevallig wat vrije dagen opgenomen om eventjes eruit te zijn. Om dingen te bezoeken wat ik altijd al heb willen doen.” Eric loog want hij had namelijk een aantal weken vrij gekregen omdat hij de laatste tijd teveel als een vrouw verkleedde. Erica nam de laatste tijd vaker zijn dagen over en dan kwam hij op werk gewoon niet opdagen. Als ze hem dan ‘betrapten’ waren ze best van de kaart en vonden zij hem onverantwoordelijk. Hij moest namelijk een voorbeeld zijn. “Ja ik heb een draak. Mijn draak heet Ivana, een maandraak. Echter komt zij niet graag in gebieden waar mensen zijn. Zij is namelijk mensenschuw. Mijn draak vermaakt zichzelf altijd en wacht totdat ik weer ga reizen, dan pas laat zij zich weer zien. Heb jij ook een draak?”