Bloesembos-rijk v. d. maagd

''Issis was mijn vriendin geweest, maar het enige wat zij deed was mijn leven wat verdraaglijker maken, meer niet.'' Ze voelde geen spijt toen zij die woorden uitsprak, ze had Issis toch niet kunnen redden. Uiteindelijk kwam ze er achter dat het juist beter was om verder te gaan met het leven. Issis had waarschijnlijk ook niet anders gewild. ''Interessant dat ze zo'n iemand zomaar vrijaf geven, ze zullen het vast druk hebben zonder jou. Wat voor doe je eigenlijk voor werk?'' Ze had geen idee wat de man zou antwoorden, hij zou net zo goed een bibliotheek eigenaar kunnen zijn. ''Ik denk ik heel goed met haar overweg zou kunnen als ik ook een draag was geweest, tenminste. Er valt eigenlijk niet zoveel over mijn draak te vertellen. Laat ik maar zeggen dat haar innerlijk lijkt op die van een dikke huiskater, die nogal lui is geworden omdat hij te veel melk heeft gekregen.'' Ze vond het een mooie uitdrukking en noteerde hem daarom op haar hand.

“Verdraaglijker maken? En mis je je vriendin dan nu niet? Nu je op reis bent? Wilde zij niet mee?” Zo leek het tenminste. Eric kon niet weten dat het meisje niet meer hier rondliep en allang naar boven was gegaan. Of branden in de hel beneden. sprak Erica er zangerig achteraan. “Ik mocht ‘vakantiedagen’ opnemen omdat ik toch bijna nooit ziek ben of wat dan ook. Ik werk eigenlijk met jongeren die al gauw in hun leven de criminele pad zijn opgegaan. Stelen van brood, geen respect voor vrouwen, ruzies en schade veroorzaken in herbergen. Zwervers in elkaar slaan en dat soort voorvallen. Ik ben iemand die hun leert over het gedrag in de maatschappij. De waarden en normen, het respect, hoe je mensen aanspreekt en hoe je met bepaalde situaties omgaat. Ik leer ze als een heer te gedragen. Gaat niet altijd zo gemakkelijk want de meeste vinden het maar onzin. Zien de waarde daar niet van in. En de jongens hebben nog minder respect voor de mensen die hen willen helpen.” Eric begon zachtjes te lachen bij haar beschrijving van haar draak. “Dat kan ook heel leuk zijn.”

Het brood stelen gedeelte doet me denken aan Les Miserables.
--
''Onze DNA heeft wel wat overeenkomsten, dus ik zou kunnen zeggen dat ze voortleeft op alle plekken waar ik naartoe ga. Nee, ze wilde in haar vaderland blijven en alle kleine dorpjes leren kennen. Zo was ze een jaar weggegaan om het hele rijk rond te reizen, ze verblijft op dit moment nog steeds daar.'' Ze dacht dat de man wel slim genoeg zou zijn om de onuitgesproken woorden te kunnen raden. ''Misschien hadden ze er een reden voor om zo te leven ... Het lijkt mij verschrikkelijk om niet beter te weten. Op dit soort momenten ben ik blij dat ik een goede opvoeding gekregen heb. Ik vind het wel fijn om te horen dat er mensen zijn die hun willen helpen. Hebben jullie al veel vooruitgang geboekt?'' Dani wist niet of ze er echt geïnteresseerd in was of dat ze hem gewoon wilde horen praten. Misschien was het een combinatie van beiden.

Hahaahah! :p echt? Nu je het zegt.
---
Eric had even moeite om het meisje te begrijpen wat zij nu precies bedoelde. Langzaam begon het tot hem door te dringen. Je twijfelt of je het bij het juiste eind hebt niet waar? Ik denk dat je verkeerd zit. sprak Erica wijs tegen hem. Zou het zijn? Verkeerd geïnterpreteerd? "Oké... En daarbuiten heb je nooit meer anderen vrienden gemaakt? Ook niet tijdens het reizen naar deze rijk of naar anderen?" Het leek hem een eenzaam bestaan gewoon maar 1 vriendin hebben die ze nu niet meer zag. De man zuchtte eens diep bij haar volgende woorden. "Daar heb je een punt en de meeste hebben niet eens geld om voedsel te kopen. Ik kan het aan de ene kant begrijpen maar je kunt ook klusjes doen om aan je centen te komen en dan het brood te kopen in plaats van te stelen. Echter hebben sommige een zwaar verleden en anderen doen bepaalde dingen voor de kick." De man haalde simpel zijn schouders op. Bij haar vraag begon hij te glimlachen. "Bij diegene die het is gelukt krijg ik soms nog wel een brief van waarin ze schrijven hoe het met ze gaat, wat zij nu doen in hun leven en dat ze dankbaar zijn voor wat ik heb gedaan. Sommige zijn nu getrouwd, hebben een baan of al kinderen. Het is werk die voldoening geeft als het lukt. Als het lukt om iemand geholpen te hebben."

Er bekroop haar een eenzaam gevoel toen ze terug dacht aan al die andere mensen die zij ontmoet had. ''Ik weet niet of ik de andere mensen die ik ontmoet heb echt vrienden kan noemen. Tenzij een mes tegen iemands keel aanduwen gelijk staat aan vrienden worden. En de andere mensen die ik tot nu toe ontmoet heb zijn beschadigd. Ik zou ze niet meer kunnen genezen.'' De laatste woorden hingen als een zachte fluistering in de lucht. ''Wat fijn om dat te horen. Ik zou me vreselijk gefrustreerd voelen als ik zou falen.'' Ze voelde dat het gespreksstof begon op te raken. Ze had eigenlijk niets meer te vertellen of te vragen alhoewel ze wel veel stof had gekregen om erover na te denken. Dani streek een verdwaalde haarlok uit haar gezicht en stond langzaam op, waarna ze twee passen achteruit deed om wat afstand te creëren.

De man zijn ogen werden een slag groter. “Wie heeft dat gedaan? Dat is werkelijk een bedreiging.” Hij begreep niet waarom een persoon dat zou doen want Dani leek in zijn opzicht geen vlieg kwaad te doen. “Zijn beschadigd? Niet meer kunnen genezen? Bedoel je het dan letterlijk als in fysiek of mentaal? Geestelijk? En al zijn ze geestelijk beschadigd door dingen wat er in hun leven is gebeurd dan hoef je diegene niet te helen. Wonden zullen uiteindelijk helen echter zal diegene altijd schade hebben. Dat betekent niet dat je dan geen vriendschap met die persoon kan sluiten.” Eric was ook beschadigd toch wist hij zich sterk te houden tegenover anderen. “je raakt er aan gewend en ik hou van uitdaging. Bij mij moet niet alles te makkelijk gaan want dan raak ik snel uit verveelt. “ De man rekte zich uit om lekker tegen de boom te kunnen aanzitten. “Doe jij nog werken?”

''Geestelijk. Ik zal eraan proberen te denken als ik een van hun tegenkom.'' Bij zijn vraag dacht Dani heel even na. Zou ze liegen of toch de waarheid vertellen? ''Ik heb genoeg geld meegenomen om een paar maanden rond te komen. Wat ik daarna ga doen zie ik wel, er is altijd genoeg werk te vinden in de stad dus ik denk niet dat dat zo moeilijk gaat worden. Het feit dat ik straks vast zit aan een bepaalde plaats of taak stoort mij meer.'' Ze liet een stilte vallen en voelde dat het tijd was om afscheid te nemen. ''Ik denk dat ik maar weer eens ga, het begint al wat drukker te worden.'' Ze haalde haar schouders op en gaf de man een kleine glimlach voordat ze tussen de bomen door wegliep.

“Geestelijk ben ik ook niet in orde maar wie wel? Ik denk dat iedereen wel een steekje lost heeft want sinds wanneer zijn mensen perfect?” Eric haalde simpel zijn schouders op. “Dat is fijn om te horen. Wees wel voorzichtig want ik hoor dat er tegenwoordig mensen worden bestolen. Voordat je het weet ben je alles kwijt en kom je te bedelen op straat.” Hoe vaak Eric dat had moeten zien omdat dieven de laatste centen van hun hadden ontnomen. Erg om te zien in welke omstandigheden de personen nu in leefden. “Ik vind het wel prettig om een thuis te hebben waar ik altijd terug kan gaan. Geeft mij een stukje zekerheid. Wil je geen eigen plek? “ Bij haar afscheid boog Eric simpel als een heer. “Nog een prettige dag verder.”

Ja, Oliver moest eerlijk toegeven dat dit werkelijk een prachtig stuk van Kyon was. De bloesembomen stonden vol in bloei en overal waren witte en roze kleuren te bekennen. Door de zachte frisse wind die blies kwamen er roze stukjes in zijn haar die vloekte met de bruinrode kleur. Hij vervolgde rustig zijn weg met zijn handen in zijn zakken. Hij had geen bepaald doel voor ogen, maar in ieder geval de volgende stad bereiken zou mooi zijn. Mei vloog ergens in de lucht, maar wel erg dichtbij. Ze had er zoals normaal op gestaan dat ze hem bracht, maar hij wilde liever dingen zelf aflopen en bekijken. Zo was reizen een stuk leuker dan altijd maar rekenen op de hulp van zijn draak. Natuurlijk zou hij haar wel vragen hem te dragen zodra hij moe zou worden, maar dat zat er nu nog niet in. Hij strekte zich even lui uit.

Glimlachend zat ze tegen een van de bomen aan. Inmiddels waren er wat bloesem van de bomen in haar groene haren gekomen. Haar lieve ogen keken naar het muziekstuk dat ze in haar handen had. Rustig bekeek ze het. Naast haar lag haar open viooldoos. Ze keek glimlachend rond en rekte zich uit. Ze zat er al een tijdje en keek op toen er iemand langs liep. Ze was benieuwd naar mensen die er rond liepen, daar was ze ook wel blij mee want ze had dan nog een beetje nieuwsgierigheid in zich. Met een verlegen glimlachje bekeek ze de jongen even vanachter haar muziekstuk. Ze was niet onzeker maar wel vreselijk verlegen.

De ogen van Oliver vielen op een zeker moment op een meisje. Ze zat daar tegen een boom aan en viel best op aangezien haar haren een groene kleur droegen die afstak aan de roze kleuren van de boom. Het koffertje dat naast haar lag en het muziekinstrument dat daar bijhoorde, kende hij maar al te goed aangezien hij er ook altijd een met zich mee droeg. Een lichte interesse voor hetgene dat het meisje misschien zou kunnen spelen, laaide in hem op, maar hij deed er niets mee. Oliver glimlachte even kort naar het meisje toen hij haar langs liep en bleef even staan na een paar passen bij haar vandaan. Moest hij eens sociaal gaan doen?

Op het moment dat hij langs liep glimlachte ze verlegen terug. Een vriendelijke glimlach, dat zeker. Rustig bekeek ze hem even. Ze bekeek zijn lichaam, zijn houding, zijn ogen. Maria bekeek mensen niet keurend of twijfelend. integendeel. Ze vond het heerlijk om ze gewoon te zien en te denken over wie ze waren, hoe ze waren en waar ze vandaan kwamen. Vaak keek ze ok nog naar de aura's van mensen. Maar de jongen was inmiddels voorbij gelopen dus richtte ze haar ogen weer op het werk voor zich, ze deed haar best om dat goed in zich op te nemen zodat ze het over een paar dagen misschien wel uit haar hoofd kende.

Oliver twijfelde sterk. Hij was geen persoon dat zomaar tegen mensen ging praten, meestal had hij hier ook helemaal niet de interesse voor. Maar de viool, zijn favoriete instrument, trok wel degelijk zijn aandacht. Even keek hij naar haar. "Hey," begon hij een beetje stuntelig en lachte zichzelf bijna uit. Het moest toch wel mogelijk zijn om normaal tegen iemand te praten. Hij kon wel met mensen praten, hij deed het alleen niet zo vaak. "Dus jij speelt ook?" vroeg hij aan haar en wees op zijn eigen viool, waar hij zo trots op was.

Toen er tegen haar gepraat werd keek ze op van haar muziekblad en glimlachte even. "Hoi.' Klonk haar stem vriendelijk. Ze keek hem verlegen aan en keek toen naar zijn viool. "Oh ja, echt heel erg graag." Zei ze glimlachend. "Kan je het goed?" vroeg ze toen glimlachend. Ze verschoof even zodat ze hem beter aan kon kijken en glimlachte vrolijk naar hem. Ze vond het geen probleem om een gesprek te voeren, eigenlijk kon ze het wel waarderen dat er iemand was die ook speelde ermee. Dat vond ze wel leuk.

Oliver ging wat rechter staan, zo was hij meer naar haar toe gedraaid. Hij haalde kort zijn schouders op bij haar vraag. "Redelijk," zei hij tegen haar. Ja, hij was best op de hoogte van zijn kwaliteiten wat veel mensen soms nogal arrogant vonden overkomen. Hij zag het meer als zelfkennis. Kort beantwoordde hij haar glimlach met een eigen kort glimlachje. "Het is leuk om eens iemand tegen te komen die het ook speelt. Ben je iets aan het leren?" vroeg hij haar, omdat hij haar zo met een blad in haar hand zag zitten. Het kon natuurlijk ook iets heel anders zijn, maar dat maakte hem niet zoveel uit.

Ze keek hem geïnteresseerd aan en glimlachte tevreden. "Ja, ik probeer wel wat te leren ja. Ik hoop dat het me lukt want het is erg lastig." Zei ze glimlachend. Ze keek even naar de jongeman. "Zou je iets willen spelen? Ik benn heel erg benieuwd." Vroeg ze glimlachend. "Alleen als je wilt natuurlijk." Voegde ze er snel aan toe, ze wilde hem immers nergens toe dwingen. Nieuwsgierig keek ze naar hem en glimlachte afwachtend en liefjes. Haar handen legden de bladen even op haar vioolkoffer, zodat ze haar aandacht op de jongeman kon richten. Ze vond het immers wel leuk om met iemand te kunnen praten.

Oliver keek naar haar en knikte. Hij wilde graag weten wat ze aan het leren was, maar hij vond het geen probleem om eerst iets te spelen. "Geen probleem. Is er iets dat je wilt horen?" vroeg hij aan haar en hij bukte om zijn vioolkoffertje op de grond te leggen en zijn viool er uiterst voorzichtig uit te halen. Zijn viool had een warme, donkerbruine kleur. Alle randen waren fijn en elegant afgewerkt. Oliver hield hem op een goede manier vast en zette alvast de stok tegen de snaren aan terwijl haar aankeek. Hij kon aardig wat spelen, hoewel hij ook nog genoeg kon leren. Op het moment had hij niet een bepaald liedje in zijn hoofd om te spelen, maar daar zou hij wel op kunnen komen.

Maria glimlachte, ze vond het altijd geweldig om te luisteren naar andere muziek. "Nee, niet echt. Ik vind vanalles eigenlijk wel mooi dus je mag iets kiezen dat je eigen voorkeur heeft.' Antwoordde ze hem kalm, met een lieve glimlach. Haar ogen bekeken zijn viool uitvoerig, een prachtige viool dat kon je zien. Nu wilde Maria nog grager luisteren naar zijn muziek. Ze was vreselijk benieuwd naar wat de jongen allemaal kon. Haar ogen bekeken hem nieuwsgierig en vrolijk. Ze kon eigenlijk niet wachten tot hij begon.

Oliver knikte en dacht even na over wat hij zou spelen. Iets vrolijks of iets minder vrolijks? Om eerlijk te zijn, had hij niet heel veel vrolijke stukken zelf geschreven. Hij was niet zo van de drukke vrolijke nummers, hoewel het af en toe best leuk kon zijn. Hij glimlachte even toen hij bedacht wat hij kon spelen en hij sloot zijn ogen om te spelen. Zijn arm begon te bewegen en binnen een aantal tellen ontstonden de mooiste tonen. Het was misschien geen vrolijk nummer, maar wel erg puur en schoon. Dit was een stuk dat hij tot op de kleinste puntjes had opgeschoond.

(Ik kan geen links plaatsen volgens deze site ding, maar zoek anders even op; Ikuto's Violin Song)

Die is zooo mooi ;-;

Rustig had Maria afgewacht. Hij had zijn ogen gesloten en was begonnen. Al snel viel haar mond een beetje open, deze sloot ze dan wel alweer snel en verlegen keek ze naar hem. Het klonk werkelijk prachtig. Ze hield dan ook stil haar mond en luisterde er naar. Haar knieën wat opgetrokken, haar jurk die erover heen viel en haar hoofd dat ze liet rusten op haar knieën. Het klonk prachtig en met half geopende ogen luisterde ze helemaal. Gebiologeerd door de muziek zakte ze weg in gedachten met een kleine glimlach op haar gezicht. Het klonk werkelijk geweldig.

Oliver wist dat de hoge tonen in dit stuk het lastigste waren, maar hij had het al zo vaak herhaald en geoefend dat hij weigerde het fout te doen. Hij deed het tot zijn eigen opluchting ook niet fout en zijn spel ging in een vloeiende beweging door totdat hij dit af ronde. Zijn spel kwam tot een prachtig einde, waarna hij zijn ogen weer opende. Eigenlijk was hij wel tevreden over zijn spel, maar het moest je publiek maar net liggen. Hij keek verwachtingsvol naar haar, terwijl hij glimlachte. "Zoiets," zei hij tegen haar. "Wat vind je?" vroeg hij daarna aan haar. Hij vroeg zich af of zij ook iets voor hem zou kunnen spelen, dat zou hij wel leuk vinden.

Op het moment dat het stuk eindigde waren haar ogen alweer helemaal geopend en met een glimlachje klapte ze voor hem. "Ik vond het werkelijk prachtig!" Sprak ze vrolijk. Het was zo mooi geweest om naar te luisteren dat Maria nog net niet jaloers werd. Maar Maria was het type mens niet om jaloers te worden, daarom ook dat zeer heel erg van kon genieten. Glimlachend keek ze naar de jongeman. "Je bent echt heel erg goed." Complimenteerde ze hem glimlachend, maar het was wel zo. Aan vleierij deed Maria niet zo, ze sprak meer de waarheid, zeker als het om zoiets ging. Dat ze een passie met iemand kon delen was dan ook geweldig voor haar.

Oliver glimlachte en boog kort. Hij was blij dat het mooi was geweest, daar draaide het om. Hij droomde ervan om zalen vol mensen te ontroeren en te vermaken met de tonen die hij kon spelen. Dagelijks was hij jaloers op zijn broer Justin die al een redelijke carrière aan het maken was, hoewel hij iets heel anders deed. "Bedankt. Wat was je aan het leren?" vroeg hij aan haar terwijl hij knielde om zijn viool weer op te bergen. "Zou je iets willen spelen?" vroeg hij daarna nieuwsgierig aan haar. Hij vond het ook leuk om naar anderen te luisteren, omdat hij helemaal niet zoveel van anderen hoorde, aangezien hij niet veel mensen kende die hetzelfde deden. Zijn familie speelde voornamelijk piano, wat hij ook kon, maar niet zo goed.

https://www.youtube.com/watch?v=DbrUJwyJ2OE Soort van dit.

Met een glimlachje knikte ze. Ze keek naar hem. "Oh, ja natuurlijk. Ik zal je anders wel laten horen wat ik aan het leren was, hopelijk ken ik het dan al wel goed genoeg." Zei ze glimlachend. Ze opende haar vioolkoffer, een donkere, haast zwarte, viool kwam eruit. Hij was mooi versierd maar niet te. Rustig ging Maria daarna in de juiste houding staan. Ze legde haar viool goed en dacht even na, waarna ze half haar ogen sloot en begon te spelen. Een kleine glimlach lag erbij rond haar lippen en ze keek Oliver niet meer aan, ze richtte zich enkel op haar muziek.

Oliver keek naar haar terwijl ze speelde. Ze had een prachtige viool en het fascineerde hem altijd weer hoe iedere viool zijn eigen karakter leek te hebben. Haar spel was erg goed en mooi. Het was rustig en kalm, en had zeker iets dat hem aantrok. Oliver glimlachte om te zien hoe ze zich concentreerde in haar spel. Rustig liep hij naar de boom naast die van haar en ging daar zitten om naar het meisje te kijken terwijl hij naar haar luisterde.