Huisje aan de kust - rijk van de boogschutter

'Ik denk dat er maar weinigen zijn die werkelijk denken zoals ik.' Antwoordde hij met een vage grijns op zijn gezicht. Hij zat gewoonweg anders in elkaar. Hij schoof zijn armen onder zijn hoofd en keek naar haar ogen. 'Dain?' Vroeg hij langzaam. Hij wist dat ze krachten had, maar haar draak had hij nog niet gezien. Ergens wist hij wel dat mensen met krachten eigenlijk altijd een draak hadden, maar Dain kon net zo goed een vriend zijn. Toch? Hij tilde zijn hand op en streek langs haar wang. Ondertussen donderde het maar verder. Het natuurgeweld leek niet te willen stoppen. Alsof het wilde zeggen dat moeder natuur machtiger was dan allen bij elkaar.

"Nee. Best veel mannen willen zich niet binden." Zei ze zachtjes. "En zeker niet met een vrouw die mensen zo op de zenuwen kan werken als ik." Zei ze grijnzend. Ze keek naar hem en genoot. "Dain is mijn draak " zei ze zachtjes en ze keek hem glimlachend aan. Haar rode haren bewogen met elke beweging die ze maakte, zo ook nu ze even van hem afrolde en naar het plafond keek. "Maar dat ik niet gebonden ben vind ik niet zo erg nu. Pff.. Ik zou toch eens gebonden zijn en stel je toch eens voor. En dan zeker zo koppig als jij bent. Dan ben ik helemaal verloren. Nee.. Dan ben ik toch nog veel liever vrijgezel." Zei ze lachend. Kort kuste ze zijn lippen en rolde weer tegen zijn warme lichaam aan. Zachtjes grinnikte ze en werd daarna weer stiller, onder de indruk van moeder Natuur. Zacht beet ze op haar onderlip en liet haar vingers kietelen over zijn buik en rond zijn navel. Gewoon om hem te plagen. Wat moest ze anders doen?

Kian ging niet tegen haar in. Hij wist niet hoe andere mannen haar zagen, dus wie was hij om de opmerking dan te ontkrachten? Ze had hem zeker op de zenuwen gewerkt, maar wie deed dat eigenlijk niet.. Hij draaide zijn hoofd met haar rol mee en keek naar de zijkant van haar gezicht terwijl ze naar het plafond staarde. Hij keek naar de zachtroze lippen die zich bewogen om te spreken. Het was een mooi plaatje, zij was een mooi plaatje. Het kaarslicht streelde haar gezicht van bovenaf en ook haar haar leek licht te geven. Kian glimlachte even. Hij wist dat velen, mannen en vrouwen, een moord zouden doen om hier te liggen. Maar hij kon net zo snel verdwijnen als bij haar in bed kruipen. Echt meegekregen wat ze gezegd had, deed hij niet. Hij werd afgeleid door haar silhouet en door de vorm van haar mond. Hij voelde zich hier steeds meer opgesloten en hij kuste haar, om dat gevoel weer te vergeten. 'Wat heb jij eigenlijk gedaan, bij de herberg, kwamen die mannen nog?' Vroeg hij met een vage grijns op zijn lippen, nadat hij haar nog een kus op haar gladde voorhoofd had gedrukt.

Sheila accepteerde hoe hij naar haar keek. Ze glimlachte even en keek voor zich uit. Met een glimlachje was ze na haar woorden weer naar hem toegedraaid. Ze kuste met hem mee en slikte. "Daar wil ik het liever niet over hebben." Fluisterde ze zachtjes. Ze waren inderdaad naar haar toe gekomen. Ze hadden haar over de gang zien lopen en hadden daarna de kamer van Kian bekeken. Ze waren naar haar toe gekomen en ze had maar half weg kunnen komen. Moeizaam beet ze op haar onderlip en keek naar Kian. Ze bleef bij hem liggen en keek weg. Zacht beet ze op haar onderlip. Haar glimlach was verdwenen en ze keek hem niet meer aan. Ze wilde niet eens denken aan wat die mannen allemaal gedaan hadden en wat ze nog meer hadden kunnen doen als de herbergier haar niet gered had. Onzeker keek ze even naar haar lichaam. "Ze hebben me in ieder geval niet allemaal verkracht." Fluisterde ze, haar stem wat schor van ingehouden tranen en woede. Ze had zelfs sommigen horen fluisteren dat ze het verdiende met haar gedrag.

Kian trok zijn wenkbrauw op en kwam overeind terwijl hij op haar neerkeek. Vragen kwamen in hem op, hoe kon dit gebeurd zijn in die korte periode? Had ze die mannen met haar krachten niet van zich af kunnen slaan? Een rilling schoot over zijn rug terwijl ze er nog wat aan toevoegde. Toch voelde hij zich niet schuldig, hij was immers haar beschermengel of bewaker niet geweest en daarnaast paste spijt of schuld niet in zijn eergevoel. Hij streek even langs haar haar, teder. Hij kon niet iets zeggen om haar pijn te verwachten, en ook niet kon hij zichzelf ertoe krijgen om haar te zeggen dat het hem speet. Hij voelde alleen woede jegens de mensen die dit haar aan hadden gedaan. Hij legde zijn arm om haar middel en trok haar omhoog, zodat ze tegen hem aan kwam te zitten. 'Wat ben je ook kwetsbaar..' Constateerde hij met een zachte zucht.

Ze slikte even toen hij overeind kwam. Ze keek onzeker naar hem en kroop tegen hem aan. "Ik was bezig met omkleden." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek hem aan. "Ik kan er ook niets aan doen" Fluisterde ze zachtjes. Ze keek naar hem en slikte. "Maar sowieso, ik ben een vrouw, wat is er mis met mijn kwetsbaarheid Kian? Is dat niet iets wat ervoor zou moeten zorgen dat het aantrekkelijk kan zijn. Dat ik bescherming nodig heb en een man zijn ego kan strelen door me te beschermen?" vroeg ze hem glimlachend. Ze slikte en legde het naast zich neer dus genoot ze. Ze streelde door zijn haren heen om ze nog iets meer door de war te doen en lachend keek ze hem aan. "Dat je me nu moet beschermen tegen het weer buiten." Fluisterde ze plagend.

'Ik zeg ook niet dat je er wat aan doen kon.' Hij streelde even over haar haar terwijl hij naar de het lawaai luisterde dat het geweld van het weer veroorzaakte. Het leek erop alsof een van de bomen naast het huisje op het punt stond om te vallen, een luid gekraak klonk. Maar er gebeurde niks. 'Ik zeg ook niet dat er iets mis is met je kwetsbaarheid.' Een vaag glimlachje gleed over zijn gezicht heen. 'Ik besefte alleen dat je niet helemaal in elkaar zit als ikzelf.' Hoewel hij een talent had om in de problemen te komen en hij zich altijd in de moeilijkheden stortte, wist hij er zonder kleerscheuren uit te komen. Hij liet zich weer neerzakken bij haar laatste woorden en trok haar tegen zich aan.

"Dat vind je toch niet heel gek hoop ik? Niemand is zo'n arrogante, aparte, woeste jongeman met een soms veel te groot ego.." Zei ze glimlachend en toen ze weer bij hem lag, warm tegen hem aan kuste ze zijn kaak even. "Maar het maakt niet uit hoor, dat niet iedereen zoals jij in elkaar zit. Zolang jij maar sterk bent zal ik wel de mooie van ons twee zijn." Een plagende grijns lag op haar gezicht. Haar ogen twinkelden een beetje van plezier tijdens dit natuur geweld. Ze had het nodig, die afleiding. Een beetje plagen, beetje kusjes geven. En in haar ogen was Kian daar wel de geschikte persoon voor. Ze hoopte in ieder geval dat het hem al wel duidelijk was geworden dat ze weinig van haar beledigingen meende omdat ze gewoonweg zijn ego wilde pesten. Bovendien genoot ze van hem dus echt weg zou ze hem niet willen hebben, nee, dat kon je niet zeggen. Integendeel, "Ik ben blij dat je er bent," mompelde ze dan ook zacht, "ik was niet graag alleen geweest in deze storm." Hoewel Sheila hem graag pestte was het ook best zo dat er een serieuze kant aan het meisje zat, ze had alleen wel geleerd die niet te vaak aan mensen, ook mensen zoals Kian, te laten zien. Die zouden dat toch niet waarderen dacht ze.

Een zachte lach ontsnapte aan zijn keel. Hij vond het inderdaad niet vreemd. 'Is dat werkelijk hoe je tegen mij aankijkt?' Hij keek haar plagend aan. Haar ogen werden verlicht door de vage vlammetjes van de kaarsen die nog steeds achter hen stonden. 'Blijf jij maar de mooiste van de twee.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en nestelde zich nog wat onder de dekens. Hij luisterde naar haar fluisterende stem en glimlachte vaag. Voor hem was het hetzelfde, hij had het in zijn eentje binnen niet uitgehouden, al was het misschien om een andere reden dan die van haar. Nog steeds lokte de frisse buitenlucht, maar hij bleef tegen haar aan liggen. Zijn huid gloeide van de warmte en hij stond deze behaaglijkheid dan niet graag af voor koude regen.

Kian moet binnenkort ook de nieuwe Sheila meeten btw c:

"Nee.. Dat is niet hoe ik werkelijk tegen je aan kijk. De werkelijkheid is nog veel erger." Fluisterde ze hem grijnzend toe. Ze glimlachte breed. "Nee hoor, het valt eigenlijk best wel mee hoor. Je bent best wel lief en misschien ook wel een beetje een softie." Zei ze plagend. Ze grinnikte even. "Ik ga mijn best doen om mooi te blijven.' Zei ze zacht. Ze sloot haar ogen daarna en gaapte vermoeid. "Hm.. Kian.. Het is zo lekker warm.. Ik val zo nog in slaap." Zei ze zachtjes. Vermoeid keek ze naar hem en bleef bij hem liggen. Glimlachend terwijl ze langzaam maar zeker verder in slaap zakte. Ze was gewoon echt moe, waarvan wist ze niet maar deze heerlijke warmte maakte haar soezerig en een echt gesprek was er niet dus daar hoefde ze niet wakker voor te blijven vond ze stiekem.

Jaaaa en nog de triomeet!

'Pff. Ik maakte me al ongerust.' Antwoordde hij met een sarcastische grijns. Hij liet zijn vingers over haar rug heen glijden. 'Ga maar lekker slapen.' Zei de man haar. Buiten hoorde hij dat het weer kalmer begon te worden, de bomen zwiepten minder heftig heen en weer en het tikken tegen het raam van de regen leek ook minder te zijn geworden. Hij sloot als voorbeeld zijn ogen, waarbij zijn ademhaling onmiddellijk rustiger werd. Hij kroop tegen de vrouw aan en genoot van de warmte die haar lichaam uitraalde.

Met een glimlach bleef ze liggen. Ze sloot haar ogen gehoorzaam en zorgde dat ze langzaam in slaap zakte. Glimlachend, dicht tegen hem aan. Haar hoofd had ze op zijn borst en haar armen deels om hem heen. Langzaam kalmeerde haar adem en zakte ze weg in een diepe slaap. Dromend over allerlei dingen. Tot de ochtend zou vallen zou ze slapen. In die ochtend zou ze een ontbijtje voor hem maken. Dat had ze hem immers beloofd.

Plotseling opende hij zijn ogen, als een kat die net wakker schrok. Direct was hij klaarwakker, zijn scherpe zintuigen hadden direct opgemerkt dat het gestopt was met stormen. De regen was opgehouden en er was geen gekraak van hout of het gesuis van de wind te horen. Het was zelfs licht buiten. Kian had er geen idee van hoe lang hij geslapen had, maar de omgeving buiten het kleine huisje riep hem met een luide stem naar buiten. Met zachte hand schoof hij de armen van de vrouw van zich af en gleed uit het bed. Hij stapte in zijn zwarte laarzen en hij trok ook zijn zwarte blouse weer over zijn borst. Hij keek naar buiten, een waterig zonnetje scheen, als teken dat hij zich weer vrij kon rondbewegen buiten. Hij pakte zijn mantel en vouwde deze over zijn schouders terwijl hij met zijn andere hand zijn wapens op zijn lichaam hing. Hij klikte de mechaniekjes weer om zijn polsen en staarde door het raam. Met enkele stappen was hij weer terug bij het bed en drukte een kus op het voorhoofd van de vrouw. 'Je was een heerlijk gezelschap.' Fluisterde hij schor. Daarna liep hij door de deur. Om nooit meer de vrouw te zien die zo onschuldig was.. Want ze zou veranderen.

Sheila werd niet veel later wakker. Vermoeid rekte ze zich uit, ze voelde nog een warme plek naast zich die duidelijk begon af te koelen. Rustig opende ze haar ogen en met een diepe zucht bekeek ze de lege plek. Hij was gewoon weg gegaan.. Ze ging weer goed liggen en staarde vanuit het bed naar buiten. Het kussen rook nog naar hem en stilletjes sloot ze haar ogen. Glimlachend terwijl ze nog aan hem dacht. Het was fijn geweest deze avond. Om gewoon even met iemand samen te kunnen liggen. Dat had haar zeer goed gedaan.

Nieuwe meet?

Yesss, waar?

De grot - rijk van de tweeling of het bergmeer, zelfde rijk c; Jij mag kiezen ;D

Doe maar bergmeer! Begin jij?

Is goed c:

New
----

Rustig stond ze in het huis, het was ontzettend mooi weer nog maar toch stond ze even binnen. Ze was viool aan het spelen en glimlachte tevreden. Genietend had ze haar ogen gesloten en ze speelde verder. Ze vond het heerlijk om even alleen te zijn, Airsi zelf was buiten aan het jagen. Heerlijk vonden ze het beiden. Ze hield van de muziek. Na een uurtje legde ze haar viool even neer en keek rond, ze had een glas water en dronk ervan. Ze keek even naar buiten en neuriede zachtjes een liedje, ze vond het heel erg leuk zo.

Yagami had de achtervolging op de jongeman net opgegeven toen zij constateerde dat zij zich in the middle of nowhere bevond. Het irriteerde haar wel. Mensen, die hoogopgeleid zijn hoorden niet te verdwalen en al helemaal niet door een jongeman, die zij niet bij kon houden. In haar ooghoek zag zij een huisje staan, wat er nogal verdwaald bijstond gezien de rest van het landschap bestond uit water en rotsen. ''Ik denk dat wij niet echt een andere keuze hebben dan daarnaar toe gaan om de weg te vragen,'' zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Oskar. Hij keek haar met glimmende ogen aan en racete naar het huisje. Blijkbaar rook hij avontuur.

Rustig had ze wat spullen klaar gezet zodat ze ook wat kon gaan eten. Glimlachend deed ze een hand door haar haren heen en glimlachte even tevreden. Ze legde haar viool veilig in haar koffer en had sinds enkele dagen haar ring om. Ze sloot haar ogen even genietend terwijl ze erover heen streelde.Erna opende ze haar ogen weer en ging ze aan het tafeltje zitten. Ze keek naar buiten en keek toen even naar Airsi die rond het water vloog. Zachtjes beet ze op haar onderlip en glimlachte vrolijk.

Oskar was al naar binnen gegaan, toen Yagami nog voor de deur van het huisje stond. ''Oskar, wacht, je weet niet wie daar woont.'' Oskar luisterde niet en liep regelrecht naar het meisje toe, dat glimlachend naar buiten keek. Hij snuffelde wat aan haar koffer, voordat hij haar met glanzende ogen aankeek. ''Sorry... mijn draak slaat nogal vaak op hol.'' Ze wierp hem een boze blik, waarnaar hij een paar centimeters achteruit week. Yagami bestudeerde het meisje heel even voordat zij begon te praten. 'Ze had vaker mensen met een aparte haarkleur gezien, maar op een of andere manier vond zij het blauwgroene haar niet bij het meisje passen. ''Ik ben trouwens Yagami en mijn draak heet Oskar.'' Ze liet een ingetogen glimlach op haar gezicht verschijnen.

Geschrokken had ze opgekeken toen er iemand binnen was gekomen. Niet zomaar een persoon maar een draak. Wel algauw gevolgd door diens baasje. met een glimlachje keek ze toen even naar het meisje. "Oh, dat is niet erg hoor." zei ze met een glimlachend. Ze ging met een hand door haar blauwgroene haren. "Ik ben Maria, Airsi is buiten aan het jagen dus die kan ik nog niet voorstellen." Zei ze glimlachend. Ze knikte even vriendelijk en keek toen naar de jonge vrouw. Ze vond het leuk dat er zomaar iemand was, dat verbaasde haar natuurlijk maar leuk vond ze het inderdaad. Rustig bleef ze dan ook staan en keek ze naar de vrouw ne haar draakje.

De betekenis van de woorden gingen Yagami volledig voorbij. Ze schonk Maria een verlegen lachje, voordat zij zich bedacht dat het meisje met Airsi waarschijnlijk haar draak bedoelde. Dat betekende dus dat dit meisje ook krachten had. Ze liet haar blik nog een keer over het meisje heen gaan om tot de conclusie te komen dat zij in een gevecht waarschijnlijk zou winnen. Met een nog altijd vriendelijke gezichtsuitdrukking deed zij de deur achter zich zachtjes dicht en liet de temperatuur tot het vriespunt zakken, zodat een laagje ijs creëren wat makkelijk zou gaan. ''Wat een leuke naam, Maria.'' De koude ondertoon in haar stem was overduidelijk te horen, ze deed geen moeite meer om vriendelijk over te komen.

Maria had rustig de koffer van haar viool dicht gedaan, een vriendelijke glimlach lag rond haar lippen. Onschuldig en sympathiek, precies zoals ze was. Haar groenige ogen keken vrolijk naar het binnen gekomen meisje. Tot het haar op viel dat de temperatuur daalde. Kippenvel kwam op haar armen en een rilling gleed door haar lichaam. Ook klonk de stem van het meisje niet vriendelijk en haast even kil. Maria kreeg een wat onzekere blik in haar ogen. "D-Dankje." Fluisterde ze bibberend. "Mag de temperatuur weer wat hoger alsjeblieft, het is ijskoud." Vroeg ze, haar adem vormde zelfs wolkjes en in gedachten riep ze dat Airsi in de buurt moest komen.