Huisje aan de kust - rijk van de boogschutter

Met een glimlachje keek ze hem aan toen ze een kus op haar slaap kreeg en grijnsde even. "Dan beloof ik dat ik een ontbijtje voor jou zal gaan maken." Zei ze liefjes. Ze keek op toen hij zijn blouse uit deed en bekeek hem kort weer. Toen hij weer lag kroop ze al snel weer tegen hem aan. "Vind je het niet gek?" vroeg ze zachtjes. Ze keek hem liefjes aan. "Dat ik nu alweer bij je in bed lig terwijl ik dit keer niet eens eigenlijk teveel gedronken heb." Zei ze met een glimlachje. Ze keek hem liefjes aan en bleef glimlachend bij hem liggen. Rustig streelde ze nog zacht over zijn borst heen, ze had toch niets anders te doen en glimlachend keek ze hem aan. Haar blik was niet heel veelzeggend maar Sheila bekeek hem wel met plezier.

Het onweerde en bliksemde buiten maar door. De koude wind van buiten doofde het vuur in de openhaard. Het was plotseling aardedonker. Kian had eerst wat willen zeggen, maar was even stilgevallen toen hij niets meer zien kon. Alleen de hartslag en de warme huid van de dame verraadde haar aanwezigheid. 'Deed je dat alleen omdat je teveel gedronken had dan?' Er was spot en sarcasme in zijn stem te horen. Toch moest hij zachtjes lachen om haar woorden. Natuurlijk was het raar. Maar het was sowieso al raar dat ze hier elkaar zo plotseling zo tegen waren gekomen. In een klein, kapot, huisje, ver van de bewoonde wereld. Het leek wel voorbestemd. Hij gleed met zijn hand over haar zij. Hij had er een hekel aan om ergens opgesloten te zijn als een dier, het huisje was nu hun kooi. Kian wilde weg, werd onrustig. Maar zelfs hij wist dat het niet verstandig was om door dit weer verder te gaan. Gelukkig kalmeerde de vrouw zijn gemoedsrust. In zijn eentje was hij helemaal gek geworden.

Het vuur was uitgegaan, ze zag alleen het glimmen van Kians ogen nog als ze door de bliksem verlicht werden. Bang, want dat werd ze wel in dit huisje, bleef ze dicht tegen hem aan liggen. "Laat me niet alleen.." fluisterde ze zacht. Het was niet eens haar bedoeling dat te zeggen dus keek ze maar verlegen weg. Bij zijn volgende woorden en de spot die erbij zat kalmeerde ze wat meer. "Een beetje. En omdat ik gewoon goed gezelschap wilde,eigenlijk weet ik niet waarom ik het deed. Ik zou het bij geen van de andere mannen daar hebben gedaan." Zei ze glimlachend. Ze voelde hoe zijn hand over haar zij streek en zacht streek ze even over zijn bovenarm. Ze merkte wel dat hij onrustig was. Ze hield zijn gedachten maar een beetje in de gaten. Hoorde geen duidelijke dingen maar merkte ze wel aan hem. Dus bleef ze dicht bij hem om hem te kalmeren. "Weet je. Ik was die ochtend niet echt teleurgesteld in het mannelijke deel van de bevolking. Meer in mezelf. Ik had een vriendin beloofd om me niet meer zomqar het bed in te laten krijgen.. En het is me gelukt op jou na. En dat kan ik niet uitstaan." Zei ze zacht en ze keek hem aan. "Zelfs in mijn meest dronken bui eindigde ik alleen en uitgerekend jij krijgt me wel het bed in.. En ik snap niet waarom." Zei ze zacht

Hij streelde zacht lachend over haar haren. 'Wees nou maar niet bang.' Onweer was niet iets wat zijn angst kon wekken en hij kon niet echt begrijpen dat zij er bang van werd, maar als dat ervoor zorgde dat ze dicht tegen hem aan zou blijven liggen, kon hij er wel mee leven. 'Bedankt dat je me vergelijkt met al die andere zuiplappen in de herberg.' Antwoordde hij weer spottend, terwijl hij een kus op haar kruin drukte. Hij bedoelde het niet om haar af te kappen, hij was gewoon niet goed in het uitwisselen van gevoelens of geheimen midden in de nacht. Haar eerlijkheid verraste hem dan ook. Hij zou wat hij voelde nooit zo open en bloot voor iemand neerleggen. Hij hield ze liever voor zichzelf. Niet omdat hij bang was dat iemand hem zou kwetsen, hij zag er gewoon het nut niet van in. Zijn verbazing groeide alleen maar meer, hoe meer ze sprak. Hij streelde even over haar wang en mompelde dat hij het helemaal niet erg had gevonden. Waarna hij weer zachtjes begon te lachen. Oh Kian, leer nou eens iemand serieus te nemen. 'Weet je dat echt niet?' Ging hij plagend verder.

Onzeker had ze naar hem gekeken. Maar ze bleef bij hem liggen, ieder had zijn angsten en die van Sheila bevatte ook een angst voor onweer. Waarna ze even grinnikte. "Je bent zelf ook een zuiplap."zei ze plagend. Ze voelde de kus op haar kruin en genoot. Toch had ze het hem gewoon verteld en nu hoorde ze zijn woorden en zijn gelach. "Nee. Ik weet het echt. Maar als jij het zo goed weet mag je het ook best vertellen hoor." Zei ze grijnzend. Ze keek hem even grinnikend aan en gaf hem een zachte duw. Ze beet even op haar onderlip en streek zacht met haar vingers over zijn kaak. "Voel ik dat goed? Zijn dat minder stoppeltjes dan de vorige keer?" Vroeg ze hem grinnikend en ze gaf een kus op zijn wang. "Hmm. Dat voelt toch wel veel lekkerder hoor." Ze zette zich erover heen dat hij haar niet serieus nam daar leek hij haar ook geen type voor.

'Ik denk dat ik gewoon veel te aantrekkelijk was om nee tegen te zeggen.' Zei hij met gesloten ogen en een schuin glimlachje op zijn gezicht. Hij had zijn hoofd weer in het zachte kussen laten neerzakken. Hij opende zijn ogen weer en staarde door het donker naar het plafond. De wind ruiste en het hout knarste. Het was alsof de natuur hen alleen maar bang wilde maken. 'Ik heb je advies opgevolgd en me toch maar weer geschoren.' Vervolgde hij. 'In de hoop dat ik je nog een keer tegen zou komen.' Er was alleen maar plagerij in zijn stem te horen. Toen draaide hij zijn hoofd om, waardoor haar kus, die op zijn wang gericht was, op zijn lippen terecht kwam. Het was per ongeluk geweest, maar toch moest hij zachtjes lachen. 'Oeps.'

Ze grinnikte even om zijn woorden. "Dan zou je dat nu nog steeds moeten zijn."zei zr plagend terug. Maar ze lette wel op haar woorden want ze wilde zijn ego niet kwetsen. Ze lag dicht tegen hem aan en grijnsde. "Nou hier ben ik dan. Ben je blij met het complimentje?" Vroeg ze liefjes waarna ze zijn lippen kort even voelde. Ze keek naar hem en glimlachte. "Het kust echt veel lekkerder zonder stoppels." Zei ze plagend. Ze boog zich naar hem toe en kwam even boven hem hangen. Zonder te vragen kuste ze hem nogmaals en dit keer langer en iets intenser. Lang niet zo ruw als toen hun eerste kus maar gewoon.. Wel met passie hoewel ze niet helemaal wist of ze de intentie had om nu ook verderte gaan. Met een glimlachje keek ze hem daarna even aan.

'Ben ik dat nu niet meer dan?' Vroeg hij quasi beledigd. Hij streelde opnieuw langs haar wang in het donker. Hij paste wel op niet in haar oog te prikken. 'Ik ben blij met ieder complimentje van jou. Ik krijg ze namelijk niet elke dag.' Hij lachte even. 'Vooral niet van een mooie dame.' Toen hij plotseling haar lippen op de zijne voelde viel hij stil en kuste haar zacht terug. De ruwheid van de vorige keer was verdwenen, het was toen ook alleen maar lust geweest. De twee hadden elkaar nog maar een enkele keer ontmoet en beide keren had er een spanning in de lucht gehangen. En Kian zei helemaal geen nee tegen een derde keer.

Zachtjes kuste ze door. Genietend terwijl ze door zijn haren streelde. Ze liet hem na eventjes los. "Oh jawel. Je bent nog steeds aantrekkelijk hoor." Zei ze zacht. Ze gaf hem nog een kusje en grinnikte. "Als je je best doet krijg je er nog veel meer van deze mooie dame." Beloofde ze hem met een kleine grijns. Haar bovenlichaam drukte zacht op het zijne, zwaartekracht werkte nou eenmaal zo. Waarna ze toch weer voor zijn lippen ging. Ze sloot haar ogen en voelde zich eigenlijk best verlegen dat ze zich alweer liet gaan bij hem. "Waarom ben je zo veel aantrekkelijker dan alle andere mannen en vrouwen?" Fluisterde ze zuchtend. Ze keek hem aan toen de bliksem hen even verlichtte. Hij leek zo nog woester en ze glimlachte. Bang was ze niet voor hem. Er was iets aan hem dat haar zo vreselijk aantrok dat ze niets anders meer wilde. Het was iets dat ze niet van zichzelf kende en ze twijfelde of ze het toe kon laten.

"Hmm, dat dacht ik.' Antwoordde hij zachtjes grinnikend, waarbij zijn lippen maar voor enkele seconden van de hare weken. Hij schoof zijn handen lichtjes onder haar topje en streelde met zijn vingertoppen over de ontblote huid. Hij drukte een kus op haar wang, terwijl zij weer begon te spreken. Hij glimlachte zijn tanden bloot. 'Ik, veel aantrekkelijker?' Hij lachte weer zachtjes, misschien lachte hij haar zelfs wel uit. Dit moest slaan op het feit dat ze ieder uit haar bed geweerd had, behalve hijzelf. Eigenlijk kon hij daar niet veel van geloven. Heel hard hadden ze in eerste instantie hun best niet voor elkaar gedaan, hoe kon ze dan bij een ander niet zo snel het bed in duiken? Hij legde zijn hand op haar wang en drukte nog een kus op haar lippen. Ze leek hem te bewonderen en Kian hield van bewondering. Het ging als vanzelf, hij winde iemand om zijn vingers.. 'Toch mag je er zelf ook wel wezen.' Antwoordde hij plagend, terwijl hij met zijn vingers door haar haren ging. Oh Sheila, je weet niet waar je in terecht komt.

Met een glimlachje voelde ze zijn handen onder haar topje en keek even naar hem. "Ja.. In sommige opzichten ben je zeker aantrekkelijker. Maar lang niet in alle, wees niet bang." Zei ze zacht. Ze keek hem genietend aan. Ze wist ook wel dat ze zijn ego nu streelde. Zachtjes kuste ze zijn lippen kort. "Nou bedankt hoor." Zei ze liefjes en ze kuste hem kort. Zachtjes streelde ze zijn wang en keek hem aan. Met een glimlachje. "Hmm.. Het voelt wel ietwat fijner zonder allerlei meeluisterende mensen of dat mijn kleding de hele tijd kapot gescheurd wordt." Zei ze grijnzend. Ze keek hem plagend aan en gaf hem lieve kusjes. Ze wist niet waarom maar ze vond het heerlijk om in zijn aandacht te zijn. "En je mag me niet uitlachen. Ik meen het. Je hebt iets dat anders is dan al die wellustige mannen." Zei ze grinnikend. "Of ben jij ook enkel wellustig?" Vrieg ze hem

'De hele tijd kapot gescheurd wordt?' Kian schoot in de lach en streek het haar uit haar gezicht. 'Met de meeluisterende mensen ben ik het wel eens.' Hij viel even stil en vervolgde: 'Hoewel dat misschien ook wel wat extra spanning met zich mee bracht.' Hij drukte nog een kus op haar lippen. 'Ik zou je niet eens durven uitlachen.' Een brede grijns lag op zijn gezicht, wat zijn woorden totaal teniet deed. 'Eigenlijk ben ik net als zij, maar ik weet het net iets beter te verbergen. Hij schoof zijn handen van haar af en deed er eentje onder zijn hoofd, terwijl hij naar haar omtrekken keek. Plotseling begon hij zich te ergeren aan het feit dat hij licht van donker niet eens onderscheiden kon, dus hij schoof het meisje van zich af en ging op de tast op zoek naar de kaarsen. Hij rilde van de kou, maar zette toch door. Zodat hij ze in een paar tellen gevonden had. Hij liep ermee terug en zette ze op een kasje boven hun hoofd. Hij stak de kaarsen met zijn vingers aan en kroop snel weer in het bed. Hij schoof zijn lichaam dicht tegen de hare aan. Zijn lichaam was in de paar tellen onder de dekens vandaan plotseling erg afgekoeld.

Sheila grijnsde even. "Ja.. Als ik met jou om ga." Zei ze grinnikend. Ze genoot ervan toen hij haar haren uit haar gezicht streek. "Misschien wel een beetje omdat ik bang was dat je echt de deur open zou gooien " zei ze glimlachend en ze genoot van zijn kus. Ze keek naar zijn grijns en grinnikte. "Natuurlijk durf je me niet uit te lachen. Ik ben zelfs niet dom genoeg om dat te geloven." Grijnsde ze. Ze keek de jongeman aan. "Pff.. Wellustige mannen.." zei ze hoofdschuddend. "Teleurstellend hoor." Zei ze kalm. Waarna ze van hem afgeschoven werd. Ze bekeek hem even en zuchtte even. Waarna ze naar de kaarsen keek en breed glimlachte. Maar toen hij bij haar kwam liggen verdween die glimlach. "Oh jezus wat ben je koud!" Piepte ze en ze kroop iets weg. Ze rilde bij het gevoel van zijn koude lichaam. "Lekker hoor.. Zo'n koude man naast me." Zei ze sarcastisch maar ze glimlachte al snel weer. Ze wilde het graag weer lekker warm krijgen. Ze beet even op haar onderlip en bekeek hem toen in het kaarslicht. "Romantidch zo hoor..:

Hij schoof alleen maar dichter naar haar toe toen ze iets wegkroop, hij lachte zachtjes in haar oor. 'Maak jij me maar weer warm.' Zijn stem klonk zwaar en schor. Een blues zanger zou een moord doen voor zijn stem. 'Eigenlijk ben ik ook heel romantisch.' Hij sloeg zijn armen om haar middel en trok haar tegen zich aan. 'Had je niet verwacht he.' Hij sloot zijn ogen en ontspande zich. Hij lag heerlijk in het bed. Het was überhaupt al een week geleden geweest dat hij in een bed had gelegen.

Rose rilde en voelde hoe ze alweer tegen zijn koude lichaam lag. Ze rilde van genot bij het horen van zijn stem en beet even op haar onderlip. Ze genoot van die stem en keek hem toen aan. "Dat had ik niet verwacht nee." Zei ze zachtjes en ze kroop weer op hem. "Hoe romantisch ben jij dan?" Vroeg ze hem plagend. "Ik zou een beetje romantiek wel leuk vinden. Dat heb ik de vorige keer ook niet gemerkt." Zei ze grijnzend en ze gaf hem een plagend kusje waarna ze goed ging liggen, met haar hoofd op zijn borst. Ze luisterde stilletjes naar zijn hartslag en tekende cirkeltjes op zijn borst met haar nagels en bekeek hem.

Mag Sheila verliefd op hem worden? Of het nou wederzijds is of niet? C:

Hihi, dat lijkt me wel grappig. Vooral als ze met z'n drieen zouden gaan meeten. Ik denk alleen niet dat Kian verliefd wordt

'Heel romantisch.' Antwoordde Kian lachend. Eigenlijk had hij geen idee van wat romantiek nou werkelijk was, hij wist niet hoe je romantisch moest zijn en kon al helemaal niet bedenken wat voor nut het precies had. Hij kon dan ook onmogelijk vertellen hoe romantisch hij precies was. Het simpele antwoord was geweest: 'Niet romantisch. 0,0.' Maar dat zei hij niet. Hij streek zwijgend met zijn vingertoppen over haar rug. 'Ik heb in een goede poging toch kaarsjes aan gedaan.' Antwoordde hij met een scheve grijns. Hij wikkelde haar rode lokken om zijn vinger en keek naar de helderrode kleur. Haar haar vond hij toch werkelijk mooi. De kleur kwam zo dicht in de buurt van dansende vlammen en hij hield werkelijk van alles wat met zijn element te maken had. Vuur. Zo overspelbaar en niet te temmen.

Dat maakt niet uit. Sheila moet ook eens afgewezen worden. Maar ik denk er nog over na. Ik weet niet hoe ze dat zou moeten doen cx

Sheila moest even lachen en keek hem aan, hoewel ze hem niet echt geloofde. Haar hoofd liet ze op zijn borst liggen terwijl ze er cirkeltjes op bleef maken met haar nagels. Ze genoot van zijn vingertoppen op haar rug. Van zijn vingers die door haar haren gleden. "Ja. Ik ben echt trots op je hoor." Zei ze zacht. Ze bleef bij hem liggen en keek hem toen even aan. Ze glimlachte kort naar hem. Bevallen mijn haren je?" Vroeg ze liefjes. Waarna ze weer ging liggen. "Hm.. Ik lig best lekker zo." Zei ze zachtjes. Ze genoot van zijn lichaam. "Waarom was je eigenlijk hier in de buurt?" Vroeg ze hem zacht en liefjes. Sheila slikte en vroeg zich af waarom hij indruk op haar maakte. Dat voelde apart maar ergens wilde ze het ook niet weten. Ze wilde dat het bij lust bleef. Het mocht niets meer worden. Dat wilde Kian toch niet. Dat wist ze zeker.

Je moet maar kijken wat je leuk vindt, ik vind alles best, vooral als het een beetje drama creëert ^^

'Ik ben ook wel trots op mezelf, moet ik zeggen.' Een tevreden glimlachje om zijn lippen benadrukte zijn woorden. Woorden konden zo verraderlijk en verleidelijk zijn en bij Kian was het vaak een combinatie daarvan. Kian was recht door zee, maar toch konden mensen zijn manier van spreken verkeerd opvatten. Zoals het altijd met woorden is. Men interpreteert ze toch altijd op hun eigen manier. Wat hij nu zei, sloeg dan ook niet alleen op het feit dat hij de kaarsjes aan gedaan had, maar op het feit dat zij nu weer met haar lichaam tegen de zijne aanlag. De kaarsjes aansteken was alleen maar een manier geweest om licht te creëren, maar door woorden kon men dat motief omdraaien en vervormen. 'Rood is nou eenmaal een van mijn favoriet kleuren.' Antwoordde hij met een glimlach. Daarna viel hij stil. Hij wist niet of het verstandig was om aan haar te vertellen waarom hij hier werkelijk was.. Had zijn volle wapenuitrusting niet genoeg gezegd?

"Heb ik nou even geluk dat ik rode haren heb." Zei ze grijnzend en plagend. Ze bleef tegen hem aan liggen. "Of wil je niet praten over een voorval waardoor je uit bent op vechten?" Vroeg ze hem. Dat kon natuurlijk ook en Sheila vond dat prima. Ze wilde gewoon een gesprek vol kunnen houden met hem. Zachtjes beet ze op haar onderlip terwijl ze nadacht. Maar ze durfde niet naar de normale dingen te vragen. Bang dat ze opdringerig overkwam of hij de dingen verkeerd begreep. Zelf begreep zij de dingen ook niet helemaal want ze zat ook nog met Kirsten die haar vaak ook het hoofd op hol deed brengen. "Zeg Kian," begon ze rustig, "is er dan niets dat speciaal is voor jou in je leven. Buiten je draak en je krachten misschien?" Vroeg ze hem maar. Ze bleef met haar hoofd op hem liggen en genoot. Ze hoopte dat hij gewoon antwoorden op haar vragen zou geven. Dat zou ze wel zeer prettig vinden. Dan konden ze misschien een keer een gesprek hebben zonder dat zijn ego gekwetst werd.


Ja maar ze vind Kirsten ook wel wat leuker..

Ahhh, ik voel diepgang ^^

Kian grinnikte even. 'Het is niet dat ik er niet over praten wil..' Begon hij langzaam, helemaal de waarheid was het trouwens niet.. 'Maar ik denk niet dat het echt een sfeervol gesprek zou worden, en je zal al helemaal niet bij me blijven liggen. Het is dus meer egoisme dat ik er niet over door zij gaan.' Hij drukte zijn lippen op haar voorhoofd en glimlachte nog even. Daarna bleef het even stil. Maar de stilte was voor hem in ieder geval niet ongemakkelijk. Hij was niet iemand die honderd uit praatte en haar gezelschap was voor hem nu genoeg. Haar warme lichaam was meer dan welkom. 'Als je een speciaal persoon bedoelt..' Kian dacht even na. 'Ik denk het niet.' Hij deed nu werkelijk moeite om een normaal antwoord te geven, omdat hij wist dat hij dat graag wilde horen. 'Het is beter om met de dag te leven. In dat geval geef ik toch om het feit dat ik me vrij rond kan bewegen, zonder dat iemand macht over mij uit denkt te kunnen oefenen.' Hij streelde over haar heup terwijl hij sprak.

Idd ja c: Bovendien zal Sheila bij de driehoeksmeet al aangevallen en als het tegenzit ook nog mishandeld zijn door Malory, niet het aanvallen hoor, en dan is ze niet meer et naïeve en onschuldige meisje..

Sheila keek hem aan en knikte even. "Ah.. Nou dan mag je je mond houden." Zei ze glimlachend. Ze luisterde weer even naar zijn hartslag en daarna naar zijn woorden. "Niet perse een persoon. Ook kan het een moment zijn." Zei ze zachtjes waarna ze even op keek naar hem. "Maar denk je niet dat dat ook kan ook al heb je een relatie? Want een speciaal persoon is immers geen speciaal persoon als die jou een slecht gevoel geeft." Zei ze rustig en ze genoot van zijn gestreel. Ze glimlachte even naar hem. "Of jij moet gewoon voor de rest van je leven zo vreselijk koppig en snel op je teentjes getrapt dat geen enkele vrouw het met je uit kan houden." Zei ze, op een serieuze toon maar haar brede glimlach en de twinkeling in haar ogen gaf aan dat ze een grapje maakte, bovendien kon hij nu moeilijk weg lopen. De storm was zonodig nog erger geworden terwijl ze veilig in de armen van de jongeman lag. Maar misschien was het ook wel zo.. Hij was wild, zijn woeste uitstraling bezat dan wel een zekere aantrekkingskracht maar hij had ook zo zijn momenten dat hij werkelijk onuitstaanbaar was.

Dat is wel leuk om te schrijven denk ik. Die verandering

'Er is gewoonweg niemand bijzonder genoeg, Sheila.' Antwoordde hij kort. Hij vond het niet fijn om over te praten, omdat hij geen liefde kende op die manier. Er was nog nooit iemand geweest die zo zijn aandacht had getrokken dat hij werkelijk altijd bij die persoon wilde zijn. Niemand die hem werkelijk had aangekund. Meestal verveelden ze hem na een tijdje. Relaties moesten ook verzorgd worden en daar had hij gewoonweg de tijd niet voor, hij kon niet voldoen aan andermans verwachtingen van hem en daarom zorgde hij er maar voor dat ook niemand verwachtingen van hem had. 'Of misschien andersom.' Grapte hij. Er waren vrouwen geweest en die hadden het zeker met hem uit kunnen houden. Ze hadden achter hem aan gelopen, er was niets geweest wat hen van hem af had kunnen scheuren. Totdat hij hen verliet en nooit meer terug kwam. Hij streelde over haar haar. 'Het is maar makkelijker om alleen te zijn.' Gaf hij uiteindelijk toe.

Op zich c; Dat hoop ik in ieder geval.

Sheila slikte en knikte even. Ze had bijna spijt van haar vraag door zijn abrupte en korte antwoord. Ze glimlachte kleintjes bij zijn grapje en bleef bij hem liggen. "Wacht maar, ooit kan ik gewoon zeggen: Ik zei het toch.' Zei ze met een kleine glimlach. "Dan heb je een relatie waar je toch best wel tevreden mee bent met een leuke meid die helemaal aan jouw verwachtingen voldoet en jij aan de hare. Ik weet het zeker." Zei ze zachtjes. Ze ging weer goed liggen en liet zijn handen aan haar zitten. "Maar voor nu zal het voor jou vast makkelijker zijn om alleen te zijn."Beaamde ze zijn woorden. Ze bleef liggen en glimlachte even. Ze wilde even niet meer denken, haar gedachten uit zetten en gewoon even kunnen genieten van helemaal niets. Ze beet zachtjes op haar onderlip en keek even door de ramen heen naar buiten.

Hij streelde opnieuw over haar hoofd. Eigenlijk voelde het wel goed om iemand naast zich te hebben die zo in elkaar zat, het maakte dat hij de drukte in zijn borst niet zo voelde woeden. Het maakte zijn normaal zo drukke brein kalmer. Hij kon plotseling stil blijven liggen, zonder te slapen. Hoe naief ze was vertederde hem eigenlijk wel en hij drukte zacht zijn lippen op de hare. 'Ik hoop het Sheila.' Maar toch stond hij het gevoel in zijn hart niet toe. Hij wilde vrij blijven, vrij kunnen blijven reizen. Hij streelde langs haar zachte wang en tilde haar kin even op, zodat ze niet meer naar het raam keek, maar naar hem. 'En ik weet zeker dat jij ook zult vinden wat je zoekt.' Een schuin glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij knipoogde kort, om daarna weer zijn lippen op de hare te drukken.

Sheila genoot van de streling en ze glimlachte even toen ze zijn lippen voelde. Zachtjes kuste ze met hem mee. "Ik weet zeker dat het goed gaat komen als je er eenmaal klaar voor bent." Zei ze met een lieve glimlach. Ze genoot en keek hem toen aan. "Ik vraag het me af.. Ik ben bang dat iedereen zo denkt zoals jij.." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek hem aan toen ze weer zijn lippen voelde en kuste zacht mee. "Maar dat maakt niet uit. Ik zal wachten en anders blijf ik gewoon samen met Dain." Zei ze met een lieve glimlach. Ze keek naar Kian en kwam iets omhoog om hem liever te kussen en ze genoot ervan. "Tot die tijd vermaak ik me wel met jou." Zei ze met een glimlachje. "Dat lijkt me geen probleem toch?" vroeg ze. "En dan is er tenminste iemand die je een beetje hoop in fluistert." voegde ze er plagend aan toe en ze kuste zijn heerlijke lippen daarna weer. Het was duidelijk, ze moest hem van zich af zetten, maar ze hoopte dat ze hem wel als een vriend kon beschouwen.