Huisje aan de kust - rijk van de boogschutter

Yagami wierp een snelle blik door het raam heen om zich ervan te verzekeren dat buiten haar niemand dit schouwspel zou zien. ''Sorry... het is een oude gewoonte van mij.'' Ze liet bijna automatisch een warme glimlach op haar gezicht verschijnen. In haar ogen was Maria maar een van de mensen die tussen haar en haar doel stonden: de mensen met krachten uitroeien. Toch genoot zij er niet van, mensen vermoorden. Ze nam zich voor om het zo kort mogelijk te houden, dat zou ook beter zijn voor haarzelf. ''Sorry,'' fluisterde zij zachtjes, terwijl ze Maria's voeten invroor en haar voor een keer recht in de ogen aankeek.

Maria keek naar het meisje en werd wat bleker. Ze voelde hoe haar voeten ingevroren werd en probeerde zich los te trekken. "Nee.. Dit kan je toch niet doen?" piepte ze geschrokken. Airsi brulde dan ook van buiten af toen Maria haar om hulp smeekte. Ze moest bekennen dat ze ban was, zachtjes beet ze op haar onderlip. Vanuit een gat in de muur haalde ze van beneden water en stuurde het met een harde kracht richting Yagami. Ze was doodsbang en in die angst gebruikte ze ook zeker haar krachten.

Yagami wendde haar blik voorzichtig af. Toen er een straal water op haar af kwam was zij heel even overrompeld. Ze had niet verwacht dat het meisje terug zou vechten. Oskar hief zijn kop langzaam op, net alsof hij niet begreep wat er voor zijn ogen afspeelde en keek Yagami met grote ogen aan. Laat haar met rust. Ze schudde haar hoofd als antwoord. Ze zou falen als ze ook maar een persoon met krachten zou laten lopen. Als haar missie voltooid zou zijn zou zij zelf ook weggaan van hier. ''Sorry, ik kan niet anders,'' fluisterde zij nogmaals, deze keer waren haar woorden niet bedoeld voor Maria, maar voor Oskar.

Maria was bang, doodsbang. Toch ging ze door. Ze haalde meer en meer water naar binnen. Onzeker vocht ze terug, ze wilde zo graag blijven leven. Nerveus keek ze naar Yagami. "Alsjeblieft! Alsjeblieft laat me leven!" Smeekte ze haar haast. "Dit is onredelijk! Ik heb je niets misdaan!' Piepte ze. Haar draak brulde luid boven alles uit. De dreun die erna volgde meldde dat haar draak geland was. Maria keek even naar de deur toe. Ze wilde haar zo graag zien, zo graag bij haar zijn en gaaf vluchten zodat ze dit zou overleven. Zachtjes beet ze op haar onderlip en keek even weg.

Er gleed ongewild een eenzame traan over Yagami's wang heen. ''Soms moet je iets ondergaan zonder dat je het wilt. Soms moet je mensen vermoorden zonder dat je het wilt.'' Haar woorden waren nauwelijks hoorbaar, dat was waarschijnlijk ook beter. Het meisje zou er geen knoop aan vast weten te maken. Het was de eerste keer dat zij iemand probeerde te vermoorden dus kon zij het niet helpen dat zij haar emoties niet in de hand had. In tegenstelling tot zijn baasje stond Oskar er redelijk kalm bij. Hij wist dat hij niets voor het meisje kon doen, hoe graag hij haar ook zou willen helpen. Yagami zou alles doen wat in haar macht lag om haar doel te bereiken: alle mensen met krachten laten verdwijnen.

Maria zag de traan. Ze keek naar de vrouw. "Alsjeblieft.." Smeekte ze haar. Doodsbang keek ze naar de dame. "Ik wil niet dood, het is nergens voor nodig." Snikte ze zachtjes. Haar vingers trilden. "Yagami, doe het niet. Ik doe je geen kwaad maar Airsi valt je aan als er ook maar iets gebeurd, ik beloof dat ik zal verdwijnen. Direct. Laat het ijs verdwijnen en je zult geen last meer van me hebben.." Beloofde ze het meisje, ze was gewoon zo bang en onzeker keek ze naar haar. Ze wilde het niet.

Yagami voelde een zweem van schuldgevoel in haar onderbuik toen zij het meisje doodsbang zag smeken. ''Het spijt me. Ik kan niet anders.'' Ze voelde zich zwak, omdat zij zich liet lijden door haar gevoelens. Hoe zou zij haar missie ooit kunnen voltooien als zij zo'n zwakkeling was? ''Haat mij alsjeblieft niet. Ik doe alleen wat ik moet doen.'' Ze wierp een paar vuurbollen op het meisje af, voordat zij zich zou kunnen bedenken. ''Ik wil dit zo snel mogelijk achter de rug hebben.'' Haar stem sloeg heel even over, iets wat zelden bij haar voorkwam.

Ze zag de vuurballen op zich af komen en probeerde haar best te doen om zich af te weren en haalde meer water omhoog. "Doe het niet, alsjeblieft. Ik smeek het je." Piepte ze. Ze deed haar best en ging door. "Spaar me, dit is geen eerlijk gevecht.." Snikte ze. Airsi kwam van buiten af en gromde luid. Woedend bonkte ze tegen het huis aan alsof het niets was. Ze was kwaad dat haar bazinnetje zo bedreigd werd en ze deed dan ook haar best om haar te redden.

Yagami keek het meisje recht in de ogen aan. ''Geef me alsjeblieft een goede reden om te stoppen.'' Ze zou de rest van haar leven hier een schuldgevoel aan overhouden, of zij het meisje nou wel of niet zou doden en dat wist zij. Maar zij wilde tenminste een goede reden hebben om met het gevoel dat zij een mislukkeling was rondlopen. ''Overtuig mij maar,'' zei ze zachtjes. Ze heeft jou niets aangedaan. Oskar deed maar al te graag een duit in het zakje voor het meisje. Hij mocht haar schijnbaar.

Maria's handen trilden. Ze keek naar het meisje. "Ik heb je niets misdaan, ik.. Ik ben echt niet tegen je." Fluisterde ze bang. "Ik wil niet met het vechten te maken hebben. Ik ben verloofd, ik wil een normaal leven gaan leiden." Sprak ze zachtjes. "Als ik kon had ik mijn krachten echt geweigerd, ze zijn meer een last." Ze was bang, haar stem trilde bij elk woord en onzekerheid lag in haar ogen. Haar wangen waren wit weggetrokken en haar ogen keken nerveus naar het meisje. Ze moest dit overleven, ze kon toch niet zomaar dood gaan? Dat kon helemaal niet, dat wilde ze niet.

Yagami liet een korte stilte vallen zodat zij haar woorden zorgvuldig kon overwegen. ''Het is ingewikkeld. Ik ben op een missie: alle mensen met krachten laten verdwijnen.'' Ze sloot haar ogen en zuchtte. Waarom kon zij dat meisje niet doden? ''Ik kan niet falen. Ik mag niet falen. Moeder had duidelijk tegen mij gezegd dat ik iedereen met krachten zou moeten doden. Dat ik niemand in leven mocht laten.'' Ze liet onwillekeurig de temperatuur was stijgen. Het ijs begon daardoor langzaam te smelten.

Ze schudde haar hoofd. "Ik wil je niet laten falen, maar ik wil niet dood." Fluisterde ze bang. "Als je je me mijn krachten kon ontnemen had je dat mogen doen.." Haar stem was zacht, breekbaar. Ze voelde hoe het ijs smolt en langzaam met haar water mee wegstroomde. Ze beet onzeker op haar onderlip en keek toen even weg, naar haar voeten. Denkend aan wat ze kon doen. "De volgende keer.. Dan vechten we tegen elkaar, dan vechten we eerlijk oke."Zei ze zacht. 'Dan heb je nog een kans op je missie."

''Misschien komt er geen volgende keer.'' Yagami's kalme gezichtsuitdrukking had plek gemaakt voor een verwrongen grimas. Haar stem klonk echter weer beleefd, daar kon zij niets aan doen. ''Sorry, ik was mijn manieren heel even vergeten. Je kan gaan als je wilt.'' Ze durfde het meisje niet meer aan te kijken, niet na wat zij haar aangedaan had. Was zij een slecht mens geworden omdat zij haar missie zo graag wilde voltooien? Zo had zij het nog nooit bekeken. Zij had zichzelf altijd gezien als een held, iemand die het juiste deed. Het was haar van jongs af aan aangeleerd. '''Yagami, de mensen met krachten buiten ons uit. Er heerst geen gelijkheid meer, maar als jij ze uit weet te roeien zul jij als een held worden gezien,'' had haar moeder keer op keer tegen haar gezegd. Zo naïef als zij toen was had zij dat echt geloofd. Maar dan had je ook nog haar eergevoel, nog zoiets wat bij haar ingepeperd was. ''Als je je doel niet haalt ben je een zwakkeling,''had haar vader met een ernstige blik tegen haar gezegd, voordat zij vertrok. Ze wist niet wat zij moest doen. Wat was het juiste om te doen?