Rijk van de weegschaal - De verloren mijnen.

"Dat is waar, maar je weet maar nooit." merkte ze op, er waren genoeg barmannen die alles voor het geld deden en als ze een monopolie in een gebied hadden, maakte het ook niet uit wat ze verkochte. "Is goed." was haar antwoord op de opmerking van Kian dat hij de grot ging onderzoeken. Met haar ogen volgde ze Kian die langzaam in de donkere grot in verdween. Zelf stond ze ook op, maar om de laatste spullen bij elkaar te zoeken die ze had laten rondslingeren. Ze stopte het overgebleven eten terug in wat papieren zakken en sloot de waterzak, zodat deze nog gebruikt kon worden.

Terwijl Kian zich eigenlijk geen zorgen maakte om het feit dat de vrouw zich helemaal niet uitliet over de plek waar ze vandaan kwam, -als ze kwaad in de zin had, kon hij haar toch wel aan- was Astor minder gerust, met zijn kop een beetje schuin keek hij haar met een wijze blik aan. Zijn blik was wijs en stem stem verraadde een grote macht toen hij zachtjes gromde. Hij zou de vrouw wel even in de gaten houden terwijl Kian de grot in was. De man was ondertussen de berg weer binnen gegaan en snoof voorzichtig of de gassen nog steeds in de ruimte hingen. Aangezien de uitgang niet zo groot was, ging hij er vanuit dat het gas was blijven hangen, maar de geur was gelukkig al bijna weg en Kian kon er vanuit gaan dat de uitwerking niet meer zo groot zou zijn. Waarschijnlijk had het zich voor een groot deel naar de grote ruimte midden in de berg verplaatst. Hij liep nog een stukje verder, maar de geur werd niet sterker, dus liep hij weer terug, op zijn dooie gemakje.

Het kon Alexis moeilijk ontgaan dat de enorme draak van Kian haar in de gaten hield. Kort ving ze zijn blik op en hield toen op haar beurt vragend haar hoofd schuin, zelf was ze niet van plan Kian om het leven te brengen vannacht. Hij kon nog best van nut zijn voor het doel dat ze had hier in de 12 rijken. Maar zover waren ze nog niet. Ondertussen vielen de eerste dikke druppels uit de hemel. Het waren koude druppels die een fikse regenbui voorspelde. Alexis maakte haar blik van de draak los en ging verder met haar bezigheden. Ondertussen had Carlos de ingang van de grot al gevonden, hij had een hekel aan water, in welke vorm dan ook. Als een plas, als ijs of als regen, nee het trok hem geen van alle aan. Hij nam plaats in een van de gangen die direct grensde aan de hoofdgang, zodat hij Kian langs zag lopen die waarschijnlijk weer richting de uitgang ging.

Astor snoof en kneep zijn ogen even samen toen de vrouw terug keek, ze wist best waarom hij haar in de gaten hield. Van de dertieners had het tweetal misschien nog geen weet, ze wisten wel dat er altijd figuren in Kyon rondliepen die net zo goed kwaad deden aan mensen met krachten, zelfs al waren ze zelf ook in het bezit van een kracht. Macht speelde daarbij een grote rol. De druppels gleden over zijn snuit en hij schudde geirriteerd met zijn kop, om de andere draak naar de ingang van de berg te volgen. Daar konden ze tenminste schuilen. Kian wandelde ondertussen weer terug naar de uitgang en stak zijn hoofd om het hoekje, hij werd nog net niet nat geregend. 'Het gas is weg.' Riep hij de vrouw toe.

"Gelukkig, ik haat regen." dat was een mededeling die ze eerder gedaan had, maar ditmaal extra bevestigd werd door haar uitdrukking in de richting van het wolkendek. Snel trok ze de tassen mee de grot in, waar ze merkte dat ze in die korte tijd toch flink nat was geworden.Ze trok even aan de vochtige stof van haar shirt in de hoop dat het sneller zou drogen, maar veel nut had dat niet. Nouja in de warme grot droogde het vanzelf wel een keer. In de grot had ze de spullen neergelegd en keek ze even kort naar de regen die met veel lawaai op de rotsen terecht kwam. "Hier deze heb ik voor je gered." ze gaf hem de fles drank weer, hoewel ze geen idee had of hij er nog behoefte aan had, zelf wist ze dat ze moest oppassen, want zo'n fles kon rare dingen met je uithalen als je er teveel van dronk.

Kian verdween weer naar binnen, hij had geen behoefte aan het vocht buiten. De binnenkant werd nu verlicht door vage vlammetjes die op zijn vingertoppen brandden. Zijn blik gleed over de zijkanten van de tunnel, het licht hield hij bij de wand en hij bekeek de tekens die in de rots gegraveerd waren. Nu werd duidelijk waarom de aanvallers hier de wacht hadden gehouden, hij was hier eerder gezien en dat was hier beschreven. Een zachte grom gleed over zijn lippen, maar draaide zich snel om naar de vrouw toen ze binnen kwam. 'Goh, speciaal voor mij?' Vroeg hij spottend, toch pakte hij de fles met zijn vrije hand aan en liep verder door de gangen, richting een andere grot dan die hij had laten zien. Hij hoefde niet bij de lijken te slapen.

Alexis zag niks van de tekens, ondanks de vage verlichting, niet dat ze ze letterlijk niet zag, maar ze besteedde er geen aandacht aan omdat ze ze toch niet kon lezen en de aandacht van de jongen alweer van de muur weg was gegaan. "Ja, speciaal cadeautje." merkte ze droog op. Op haar beurt volgde ze Kian de gangen in, hij was degene die hier de weg nou net een tikkeltje beter wist. Ondanks de duidelijke hoofdgang waar je altijd op uit leek te komen, wilde ze niet het risico nemen om uiteindelijk te verdwalen en dood gevonden worden in een grot. Ze had wel een paar meer spectaculaire manieren om dood te gaan in haar gedachte. Het was niets voor haar om vredig oud te worden, vond Alexis.

Kian grinnikte even om haar droge antwoord en bleef staan, deze gang kwam hem niet direct bekend voor. Hij stapte opzij en liet zijn vingers weer langs de stenen wanden gaan, om een van de herkenningspunten te voelen die hij zelf had aangebracht en die hij waarschijnlijk ook als enige begreep. Grind knarste onder zijn leren laarzen toen hij weer verder liep. Soms kraakte er een takje onder zijn voet. Tenminste.. Kian ging er vanuit dat het een takje was, het zou net zo goed een scheenbeen kunnen zijn. Deze grot was iets verder lopen, maar gaf iets meer ruimte dan de ander. Ook deze werd verlicht door een bron die niet te zien was. In enkele minuten hadden ze het doel bereikt. De man stapte de grot in en sloot even zijn ogen bij het plotselinge licht, al was het vaag. Astor zou zelf wel een plaats vinden om te slapen.

Alexis besloot een klein vlammetje op te steken tussen haar vingers, een vlammetje die net genoeg verlichtte om te zien waar ze haar voeten neerzette. Helaas had deze jonge vrouw niet het talent van een kat om de weg in het donker blindelings te vinden. Deze berg bleef een berg vol verassingen, want ditmaal werd Alexis weer verblind door het licht wat de vele diamanten uitstraalde in de grot. "Hoe weet je het telkens te vinden?" merkte ze op, toen ze op de open plek uitkwamen.
-
sorry beetje kort, moet werken :3

Hij opende zijn ogen tot spleetjes en keek de ruimte rond, het zag er al met al nog prima uit. Het rook er fris, wat er op wees dat er ook ventilatiegaten aanwezig moesten zijn. Het leek een perfecte plek om in te overnachten als het regende. Over de manier waarop hij de weg vond, dacht hij eigenlijk al niet meer na. Hij was hier al zo vertrouwd dat hij de tekens nog maar weinig nodig had, het was meer automatisme als hij ze gebruikte. Een nadenkende blik verscheen in zijn ogen toen hij haar aankeek. Ze zou er toch niets van begrijpen.. Zou het dan onschuldig zijn om te vertellen? De tekens die hij gebruikte waren die van een zeer oude taal, die maar weinigen begrepen en dat hield hij liever zo. 'Ervaring.' Antwoordde hij daarom met een mysterieuze grijns, waarbij zijn ogen opstandig glinsterden. 'Ik ga even dekens halen.' Het kon hier behoorlijk koud worden, dus begon hij richting de plaats waarvan hij dacht dat Astor zich bevond te lopen.

Alexis nieuwsgierigheid werd door zijn uitdrukking gewekt. "Ervaring?" herhaalde ze vragend, waarna ze hem aankeek. "En hoe heb je die ervaring dan opgedaan, als ik vragen mag? Het lijkt me niet dat je de eerste paar keer zonder verdwalen de weg terug wist te vinden, dus moet er een manier te vinden zijn." merkte Alexis op, waarna ze de rugtas die ze nog wel meegenomen had op de grond zette. Bij zijn opmerking dat hij de dekens ging halen knikte ze, "Ben ik niet warm genoeg." grijnsde ze plagend, ze dacht dat Kian daar wel tegen zou kunnen en niet als een jonge hond zou beginnen te kwijlen.

Kian haalde zijn schouders op. 'Door een spoor achter te laten kon ik altijd de weg terug weer vinden, uit eindelijk leer je het dan wel.' Dit was de waarheid, zo had hij het inderdaad uitgevoerd, hij verzweeg alleen een deel van het verhaal. Zijn blik gleed over haar heen. Ze was intelligent, alleen maar meer reden om de tekens verborgen te houden. Vlak voordat hij weg wilde lopen, maakte zij nog een opmerking, wat hem toch deed grijnzen. Hij draaide zich nog kort om en zei dat hij het zelfs niet warm genoeg zou krijgen als ze bovenop hem zou liggen. Hij knipoogde opstandig en liep nu echt weg om de dekens te gaan halen, binnen enkele minuten was hij terug, met twee wollen dekens in zijn armen. De draak had zich wat verder in een van de lege grotten genesteld, maar het had even geduurd voordat hij Astor had kunnen vinden. Hij liet de dekens op de grond vallen en keek nog een keer de ruimte rond.

Alexis lachte terwijl Kian er vandoor ging om de dekens te halen. Hij liet zich in ieder geval niet snel de kast opjagen. Ondertussen pakte ze wat spulletjes uit haar rugzak, even twijfelde of ze nog een vuurtje zou maken, door de ventilatiegaten zou het er niet heel erg gaan stinken. Maar de lucht in de ruimte was warm genoeg, en door de diamanten die hun licht verspreidde was er ook geen extra licht nodig om niet over je eigen voeten te struikelen. Na deze korte gedachte legde ze een deel van haar wapens af, maar uit gewoonte hield ze zoals altijd een kleine dolk in de riem bij haar heup. Tja, ze sliep op de meest uitzonderlijke plekken, hoewel een draak rovers meestal wel afschudde, waren roofdieren vaak moediger. Ze legde de wapens in haar tas en hoorde hoe Kian terugkomen. "Ben je ergens naar opzoek?" vroeg ze, toen ze hem de ruimte rond zag kijken.

Langzaam schudde Kian zijn hoofd, waarna hij haar recht in de ogen keek. 'Niet in het bijzonder, maar ik denk dat de komst van de wachters mijn vertrouwen in deze grotten toch een beetje heeft geschaad.' Hij had altijd gedacht dat niemand deze plaats ooit zou vinden. Dat nu zoveel mensen op een dag dat hadden gedaan bleek toch dat het makkelijker was dan in eerste instantie leek.. 'Straks duikt er nog een ongenode gast op.' Hij woelde even door zijn haar en liep naar een stukje waar de grond met mos begroeid was, dat zou wel een comfortabele plaats zijn om in slaap te vallen.. Zijn boog, zwaard en pijlen legde hij op de grond. Hij liet zijn handen kort over zijn zwarte bovenkleding gaan en na een blik op de vrouw te hebben gericht, trok hij de blouse toch over zijn hoofd heen, waardoor zijn torso met spieren en litteken in volle glorie te zien waren. Dat sliep toch wat comfortabeler.

M'n laptop geeft steeds niet aan dat er een nieuw bericht geplaatst is ;c
-
Alexis kon dat in zekere zin wel begrijpen. Het had haar al verbaast dat ze hier een levende ziel tegen gekomen was, omdat dit lastig te bereiken was, maar toen ze nog de wachters tegen gekomen waren was ze toch in zekere zin wel verbaast geweest dat zo'n afgelegen grot zo 'populair' kon zijn. "Gelukkig ligt Carlos bij de ingang, hij hoeft maar een keer vuur te spuwen en ze veranderen in gegrilde kipfilet." ze grijnsde even, haar opmerking mocht dan wel overdreven zijn, maar ze verwachtte niet dat er zomaar personen tussen twee enorme draken door wisten te glippen. Alexis trapte haar welbekende pumps uit, hoewel ze zo vergroeid waren aan haar voeten dat ze soms niet eens meer merkte dat ze op een schoen met een hak liep, sliep het toch beter zonder schoenen. Nadat ze haar schoenen weggelegd had ging haar blik weer naar Kian, die nu zijn blouse kwijtgeraakt was, waardoor er een prachtig bovenlichaam tevoorschijn gekomen was. Toch werd de huid hier en daar doorbroken met littekens, iets wat verraadde dat hij regelmatig in een gevecht of iets dergelijks terechtkwam. Het was iets waar ook Alexis 'last' van had, hier en daar werd haar blanke huid ook doorbroken door soms witte, soms nog wat roodgekleurde littekens die nooit echt helemaal leken weg te trekken. Alexis vloot tussen haar tanden door en keek hem met haar donkere ogen aan, "Ziet er goed uit."

Zijn zelfverzekerde, ongetemde uitstraling was zijn charme. Hij had het uiterlijk van iemand die nergens voor terug deinsde. En hij wist het, welke indruk hij bij vrouwen wekte, al kon hij niet helemaal begrijpen waarom. Toch zou hij geen man zijn, die vaak denken met iets anders dan met hun hoofd, als hij er geen gebruik van zou maken. Het was echter niet nu zijn intensie geweest meteen een zekere indruk op haar te maken. Hij hield zich bezig met zijn eigen zaken, slaap bijvoorbeeld. Over zijn eigen dekens heen gebogen grinnikte hij even om haar eerste opmerking, waar hij het toch mee eens was, om bij de tweede zijn hoofd toch om te draaien. Hij wist het, het was te zien in zijn spottend glanzende ogen, die maar zo zelden echte vriendelijkheid of vreugde lieten zien. In het licht leken zijn ogen alleen maar blauwer. Een guitige grijns gleed over zijn gezicht en hij knipoogde. Het bleef leuk om te horen. De lange zwaardhouw over zijn rug had hem er niet minder aantrekkelijk op gemaakt.. Een complimentje was misschien gebruikelijk geweest, maar Kian was niet doorsnee, gewoon of gemiddeld, dus liet hij het hier bij en schoof onder de dekens. Hij had een deken voor haar over gelaten maar toch vroeg hij of ze niet dacht dat ze het koud zou hebben.

Alexis pakte de deken op die Kian voor haar mee genomen had en besloot het matje dat ze meestal gebruikte als ze op een harde ondergrond moest slapen in haar tas te laten zitten. Het mos was zacht genoeg en dat scheelde een hoop werk met op en afbouwen. Alexis zelf ontdeed zich enkel van het elastiekje in haar haren en het witte shirt dat ze gedragen had. Het shirt was niet echt wit meer te noemen door het vele vuil waar het mee in aanraking was gekomen. Misschien zou ze het binnenkort eens moeten gaan wassen, dacht ze bij zichzelf. Ja, dat was wel een goed plan, besloot ze uiteindelijk en vouwde het shirt op om als kussen te gebruiken.
Alexis ving de blik op van Kian die haar complimentje ontvangen had, een korte grijns verscheen rond haar lippen. "En wat voor spannende verhalen zitten achter die littekens?" vroeg ze, toch ietwat nieuwsgierig. Alexis had eerder al van hem begrepen dat hij iemand was op wie door bepaalde soort mensen gejaagd werd, maar toch zat er vaak achter elk litteken een groot of klein verhaal. Ondertussen maakte Alexis haar eigen slaapplaats klaar door de deken ongeveer een meter van Kian af uit te spreiden. Veel meer hoefde ze niet te doen om de nacht door te brengen, slapen lukte haar altijd wel. "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik denk niet dat het nodig is om de wacht te houden, Carlos slaapt sowieso altijd met 1 oog open dus waarschuwt wel als er kans op gevaar is."

Kian nestelde zich zo comfortabel mogelijk in het mos, de planten kriebelden in zijn rug, maar het voelde wel aangenaam aan. De dekens vouwde hij om zich heen en hij legde zijn hoofd op een uitstekend deel van de stof, als een kussens. Zo volgde hij met zijn ogen de bewegingen van de vrouw, hoe ze haar shirt uittrok en opvouwde. Het was wit, terwijl zwart voor zijn gevoel beter bij haar paste. Zijn gedachten werden verstoord door haar vraag en een zachte lach ontsnapte. 'Ik weet dat werkelijk niet allemaal meer hoor.' Toch liet hij de deken een stuk van zich afglijden zodat zijn gebruinde huid weer te zien was, met littekens en al. Eerst liet hij zijn vinger over een litteken bij zijn zij gaan. 'Deze is het oudst. Vroeger was hij groter.' Zijn ogen flikkerden even baldadig bij de herinnering. 'Mijn buurman was er zeker van dat ik probeerde zijn dochter te versieren, die twee jaar ouder was dan ik en al op het punt stond om te trouwen. De waarheid is dat het eerder andersom was.' Een zachte lach rolde weer over zijn tong, wat zijn verhaal even onderbrak. 'In ieder geval, de buurman was niet blij en viel me plotseling aan op straat, hij wilde me dwingen te beloven dat ik bij haar uit de buurt zou blijven, maar dat weigerde ik simpelweg. Hij haalde al naar me uit voor ik er erg in had.' Op het moment zelf was hij er woedend om geweest, maar nu was het voor hem een amusant verhaal om te vertellen. Hij knikte op haar woorden, al stak het een beetje bij zijn trots om te moeten vertrouwen op een draak van een ander. Gelukkig was Astor ook nog in de buurt.

Alexis had onder haar deken plaatsgenomen en merkte nu toch wel dat er enige vermoeidheid in haar spieren begon te trekken. Na een hele dag in touw geweest te zijn en vele nieuwe indrukken te hebben moeten verwerken was dat ook niet meer dan logisch. Hoe graag ze het ook zou willen dat het niet zo was, was Alexis ook maar een mens die slaap nodig had wilde ze blijven functioneren naar behoren. Terwijl ze nog steeds recht opzat en de deken over haar benen gelegd had, luisterde ze naar de anekdote die Kian wist te vertellen over zijn eerste litteken. Een kleine lach verscheen op haar lippen toen de clou was dat de dochter van de buurman een enorme flirt was geweest, maar de man de schuld bij Kian gelegd had en zijn woede uitte door op hem in te hakken. "En, hoe is het met die man afgelopen?" op een of andere manier kon Alexis zich niet voorstellen dat Kian die buurman zonder enige manier van wraak zou laten gaan. Misschien was het een te snelle conclusie die ze getrokken had, maar daar kwam ze enkel achter als Kian het vertelde.

Hij trok de dekens weer over zich heen, genoot van de warmte. Er was een zachte, koude windvlaag die van buiten kwam, waar hij nu tegen beschermd werd. Bij de vervolgvraag zweeg Kian even, hij schaamde zich niet voor zijn reactie, dat paste nou eenmaal niet bij hem, maar het veranderde wel de sfeer van het verhaal. Hij draaide zijn hoofd opzij en keek haar in haar donkere ogen. Een brutale grijns gleed over zijn gezicht toen hij antwoordde dat de man geen wenkbrauwen en geen linkerhand meer had. Kian had zijn reacties en woede toen nog minder onder controle gehad, vooral in combinatie met zijn krachten was dat niet goed voor zijn buurman afgelopen. Een vuurbal was van zijn handen af geschoten, voordat hij het zelf door had. Pas toen ontdekte hij hoeveel hij kon met de magie die hij van zijn draak had gekregen. En vanaf dat moment was hij er werkelijk vandoor gegaan. In zijn eigen stad was hij niet meer thuis.

Bij de koude windvlaag die via de gangen deze ruimte bereikte kroop ook Alexis onder de dekens. Ondanks haar vuurkrachten kon ze het best wel koud krijgen, omdat ze niet altijd bezig was zichzelf te verwarmen. Bij zijn antwoord trok ze een wenkbrauw op, ja dat was wel iets wat ze verwacht had. "Oké, ik zal onthouden dat ik niet met je moet flirten zou ik verloofd zijn." Hoewel ze haar vader al jaren niet meer zien en hij haar niet meer als zijn dochter beschouwde gaf ze nog steeds om hem. Het was eenzijdige liefde, haar vader had haar dood gewenst toen hij achter haar dubbele identiteit kwam en haar verbannen uit zijn leven. Die laatste wens had ze gerespecteerd en had nu alleen via haar broer nog contact met haar moeder. Maar nu ze over de grens was had ze sowieso geen contact meer met haar familie.

'Zolang je verloofde, vader of andere familieleden zich er niet mee bemoeien zouden, hoefde dat helemaal niet verkeerd af te lopen.' Grapte hij terug. Zijn blik was op het plafond gericht en hij volgde de lijnen van het steen met zijn ogen. Verschillende kleuren grijs liepen door elkaar heen, vaag verlicht door de stralen die vanaf de diamanten weerkaatst werden. Hij neuriede zachtjes een melodietje dat zijn buurmeisje altijd gezongen had, vanuit het open raam. Waar de noten zijn kamer bereikt hadden. Dat was het eerste teken geweest. De buurman had het ook opgemerkt en vanaf dat moment had hij de twee jongeren in de gaten gehouden. Hoewel het nooit had geleken dat Kian ook maar enigszins geinteresseerd was geweest in het meisje, wees hij haar toch nooit werkelijk af. Al was het maar om de volwassen man te vervelen. Dat was hem toch mooi met het litteken komen te staan. Kian glimlachte, langzaam stierven de tonen weg en hij sloot zijn ogen. 'Nee, het is maar het beste om helemaal niet verloofd te zijn.'

Alexis lachte bij zijn woorden, "Dat zou geen probleem moeten zijn." grapte ze, haar vader zou het een worst wezen met wie ze zou trouwen, als ze überhaupt zou trouwen, aangezien hij toch niet zou komen. Nu werd het sowieso lastiger, aangezien haar vader toch moeite zou hebben om door een grens te komen die elk levend wezen tot in de eeuwigheid deed dwalen in een woestijn. Alexis draaide zich ondertussen op haar zei om een goede houding te vinden om straks in slaap te vallen, het mos was nog verrassend zacht. Beter dan enkele hotelbedden waar ze wel eens op geslapen had. Deze bedden hadden voor haar gevoel uit niets meer dan een plank met een laken erover heen gevoeld. Alexis trok de deken over haar blootliggende schouder heen en trok haar knieën iets op, terwijl haar ogen kort de ruimte bekeken. "Tja, daar kan ik je geen ongelijk in geven." mompelde ze haar gedachte bij de woorden van Kian. "Veel te veel gedoe."

Kian grinnikte even. Hij kende het wel, waarschijnlijk zou het zijn ouders ook niets kunnen schelen met wie hij trouwde of flikflooide, als hij al trouwde. Ze wisten sowieso niet werkelijk waar hij mee bezig was. Ook voelde hij niet echt zo'n verbondenheid met hen dat hij het zou willen vertellen. Zover was hij al van zijn familie afgedreven, al hadden ze hem geprobeerd tegen te houden. Kian was te eigenwijs geweest, en eigenwijs was hij dan ook gebleven. Een gaap ontsnapte aan hem en zijn ogen bleven dicht. 'Precies.' Mompelde hij met een zacht lachje, het was goed te merken dat iemand er hetzelfde in stond als hij. Beter dan andere vrouwen die hij tot nu tegen was gekomen, die hem in hun netten hadden proberen te verstrikken. Tot nu toe was het niemand gelukt.

Alexis draaide zich op haar schouder, als reactie op de gaap die uit Kian's mond ontsnapte volgde er bij haar ook een gaap. "Bijzonder dagje, was dit." merkte ze op, terwijl ze kort haar ogen sloot. Ze was moe, maar wilde niet direct in slaap vallen. Het was niet dat ze verwachtte dat Kian haar in haar slaap dood zou steken, maar het was haar instinct om toch altijd wat wantrouwig te blijven bij mensen die je nauwelijks kende. Zeker bij mensen die ze net een stuk of 10 man had zien vermoorden zonder enige chroom. Een rilling trok er door haar heen toen een koude windvlaag de ruimte bereikte, Alexis trok de deken nog wat verder over zich heen. Behalve dat trok ze haar benen verder op, zodat deze niet in de koude ruimte bleven hangen, omdat ze de deken verder opgetrokken had. In de verte klonk de regen die hard op de rotsen sloeg, het geluid ervan echode door de gangen heen en gaf een bijna spookachtig effect aan de ruimte.