Rijk van de weegschaal - De verloren mijnen.

Alexis knikte bij zijn antwoord, het klonk logisch. Net als dat de hoodgang met meerdere kleine gangen verbonden was. Haar blik ging over de ruimte heen, het was een goede plek om te overnachten, nog veiliger dan de al veilige ingang van deze ruimte. Bij zijn vraag veranderde haar blik in een vragende blik, "Wat?" ze raakte op haar hoede door de scherpe toon die de jongen aan had geslagen. Ze was veel bezig geweest met de jongen, niet met de lucht die in de grotten hingen. Diep haalde ze adem om de lucht te ruiken, in eerste instantie rook ze niet bepaald iets bijzonders. De lucht was muffig en droog, maar na enkele seconden begon ze te begrijpen waar hij op doelde, "Je bedoelt die bijna bloemige geur?" het was haar nu wel duidelijk, maar ze had nog geen idee van de effecten die hij al merkte in zijn hoofd.

Als de vrouw hier de oorzaak van was, had ze niet zo gereageerd, dus Kian besloot haar hierin maar te vertrouwen. Als ze hem in slaap had willen brengen, had ze dat ook op een andere manier kunnen doen. Hij knikte op haar vraag. De zoete lucht werd steeds doordringender en leek op zijn geest in te bonken. Kian wist niet waar het vandaan kwam, maar hij wist wel dat hij hier weg moest. Met vastberaden stappen liep hij naar de opening, onderweg pakte hij de vrouw bij haar pols en trok haar mee. 'We moeten hier weg.' Verklaarde hij kort. Hij bracht haar snel de laatste meters. Maar in plaats van het leiden naar de opening van de berg, verstopte hij hen in een holte in de muur. Rennende voetstappen klonken door de berg..

"WAT?" Kian had haar zomaar bij de pols gegrepen, maar voor ze verder wat kon doen trok hij haar mee, Alexis besloot maar mee te lopen. Niet omdat ze zo'n gewillig type was, maar langzaam ook de effecten van de indringende geur begon te merken. Het was onprettig, alsof je op een lege maag een paar glazen whiskey achterover geslagen had, maar dan zonder het warme effect. Kian leidde zichzelf en Alexis in een spleet in de rots. De gespitste oren van Alexis vingen rennende voetstappen op, waardoor ze haar pols lostrok en haar dolk direct pakte. Het was voor haar duidelijk dat Kian ook niet wist wat er precies aan de hand was, maar ze wist wel dat deze berg niet zomaar te bereiken was, dus vertrouwde ze de boel niet. Een raar soort gas dat in de gangen hing, rennende voetstappen en nu ook het geluid van stemmen in de verte die door de gangen echode. De lucht was hier wel minder zwaar dan de ruimte waar ze net in stonden, dus werd het iets helderder in het hoofd van Alexis. "Ik ga kijken wie het zijn." merkte Alexis op fluistertoon op. Hoewel ze heel geduldig kon zijn, had Carlos bij de ingang van de berg gezeten en voor zover ze wist was dat de enige mogelijkheid om hier naar binnen te komen.

Kian's vingers gleden langs haar pols toen ze haar arm wegtrok. Met zijn tintelende vingertoppen kon hij de aanwezigheid van metaal voelen, waardoor hij wist dat ze haar dolk getrokken had. Hij boog zijn arm naar achter en haalde het kromzwaard uit de schede. Een slijpend geluid klonk bij het raspen van ijzer langs ijzer. Kian stapte achter haar aan. 'Ik ga met je mee.' Zei hij vastberaden. Hij hield er niet van om te moeten wachten en hij wilde al helemaal niet dat de vrouw het ontdekken zou waarna hij aan haar genade werd overgeleverd. De voetstappen klonken steeds dichterbij en Kian spande zijn spieren, klaar voor de aanval.

Alexis hoorde hoe het geluid van metaal over metaal klonk, toen Kian zijn wapen trok. Het kon haar niet veel schelen wat de jongen zou doen, ze wist dat hij kon schieten met een boog, of hij met een zwaard om kon gaan wist ze niet. Al zou hij zich alsnog tegen haar keren, want het bleef een vreemde voor haar, vertrouwde ze voldoende op haar eigen kunnen, dat ze zo'n jochie wel even aan kon. Alexis had in de tijd dat de voetstappen dichterbij kwamen, ook een andere dolk getrokken uit haar kleinschalig wapenarsenaal dat ze bij zich droeg. Om de hoek kwamen de eerste gestaltes tevoorschijn, ze droegen fakkels waardoor ze gemakkelijk te zien waren in het donker. Behalve dat ze zelf beter zichtbaar waren, werden ook Kian en Alexis zichtbaar door de mannen die waarschijnlijk ook met het gas hadden lopen strooien. Het liefst sprong Alexis zich direct in het gevecht, maar aan de andere kant konden het ook burgers zijn die bezig waren met, bij wijze van vleermuis vangen. "Wie zijn jullie?" Voor dit soort situaties leefde Alexis, de kans op een goed gevecht op leven en dood, dat vond ze geweldig om mee te maken.

Kian liet zijn vingers even liefdevol over zijn wapen glijden voordat hij zich op het vage licht focuste dat op de zijwand van de rots scheen. Er zouden zo mensen de hoek omkomen. En ja. Het leek lang te duren, maar binnen enkele seconden kwamen de eerste gedaanten al de hoek om. Ze waren goed te zien in het donker, maar vanwege de grote kappen die over hun hoofd hing, was hun gezicht niet te zien. Kian verstijfde even. Ze hadden hem gevonden. De wachters. Ze zouden hem gevangen willen nemen, alleen omdat hij Kirsten geholpen had. Hij verstevigde de greep op zijn zwaard. De vrouw herkende de mannen echter niet. Toen ze vroeg wie de mannen waren klonk er als antwoord alleen een woest gegrom. Zijn die mensen wel menselijk? De mannen hadden het op de twee voorzien. Omdat ze zich bij de man bevond, ook op de vrouw naast hem. Woest kwamen ze naderbij en ze hieven hun zwaarden.. Maar het liep niet af zoals ze gewild waren. Kian stak zijn hand uit. Er was woeste concentratie te zien op zijn gezicht, hij begon te hijgen, maar het was het waard. Al hun zwaarden bogen rond en de eerste man viel neer toen de drie ijzeren pijltjes uit de banden op Kian's polsen schoten.

Alexis herkende de mannen niet, ze wist niet wat ze wilde. Het enige wat ze wel wist, was dat de gedaantes de twee liever dood dan levend te pakken zou willen krijgen. De gedaantes kwamen met geheven wapens op hen af, waarna Kian zijn aanval inzette met zijn krachten. Alexis liet ook niet veel langer op haar wachten. De eerste dolk was al onderweg naar de man die zich schuin achter het eerste slachtoffer had bevonden. Zelf sprong ze achter haar dolk aan, naar voren om zich in het strijdgewoel te mengen. Alexis was iemand die het liefste man tot man vocht, haar mes door iemands keel haalde, terwijl ze een ander van zich aftrapte. Dat had ze altijd al gedaan en dat was iets waar ze beter mee was dan als het prijsschieten was met haar krachten. Natuurlijk gebruikte ze die ook regelmatig als het nodig was, maar zelfs dat gebruikte ze liever in een man tot man gevecht. Nu een deel van de groep zijn zwaarden kwijt was, waren de kansen zeker in het voordeel van Alexis en Kian. Met snelle bewegingen had Alexis zich in de strijd gegooid, dit was waar ze voor leefde. Ze had een derde dolk tevoorschijn getrokken, zodat ze in beide handen weer een wapen had.

De vrouw naast hem stortte zich onmiddellijk in het strijdgewoel, iets wat Kian verbaasde maar wat hij ook wel vermakelijk vond. Ze leidde op deze manier de vechtende mannen af en daarom kon hij zelf op het grootste gemak opnieuw zijn banden laden met pijltjes. Hij schoot daarna kort na elkaar twee mannen neer. Eentje die aan de zijkant wanhopig naar zijn gebogen zwaard stond te kijken, terwijl de ander net probeerde het hoofd van de vrouw af te hakken met een dolk die hij uit het lijk van zijn dode collega had gehaald. Hij viel net om, met de pijltjes in zijn voorhoofd, toen hij zijn hand langs haar nek wilde halen. Daarna sprong hij tussen de overige wachters. Er waren er nog maar weinig over, maar ze vochten voor hun leven. Wetend dat ze met twee ervaren krijgers te maken hadden. Kian sprong tegen een van de mannen op en stak het kromzwaard in zijn borst. De man viel zonder spartelen neer. Een harde blik was in zijn ogen verschenen, hij liet zich niet zomaar doden of gevangen nemen. Over zijn lijk.

I like your dragon ;o
-
"Thanks." wist Alexis uit te brengen, toen Kian degene die achter haar gevaarlijk dichtbij gekomen was neer schoot. Ze was er wel achter gekomen dat ze met hem uit moest kijken, die pijltjes van hem waren behoorlijk dodelijk. Alexis schakelde haar huidige tegenstander uit door hem een flinke stoot te verkopen met haar elleboog in zijn borstkas en hem af te maken met een vuurbol om haar volgende trap bij te zetten. Ze had nauwelijks tijd om op adem te komen, want een van de laatste tegenstanders had zijn zinnen gezet om tenminste een dodelijk slachtoffer te maken en stond klaar om Kian neer te krijgen met een bijl. Weer wierp ze een dolk, er waren nu te weinig aanwezigen die het later nog tegen haar zouden kunnen gebruiken, zoals de gast van net. Kian en Alexis hadden de groep ondertussen aardig uitgedund, er waren nog maar 2 gasten over die hun kansen duidelijk zagen slinken.

Hihi dankje ^^

Het kromzwaard was echter vast komen te zitten in het harnas van de man. Het vlijmscherpe zwaard was zo door het metaal heengegaan, door de kracht die erachter had gezeten, maar nu was het met geen mogelijkheid los te krijgen. Terwijl Kian bezig was aan het handvat te trekken voelde hij iets langs zijn nek vliegen. Hij stond razendsnel op en draaide zich om. Een man, die een bijl boven zijn hoofd hield, viel naar achter met een lege blik in zijn ogen. Hij was dood nog voor hij de grond raakte. Kian knikte de vrouw toe, als een bedankje. Waarschijnlijk redde zij elkaar alleen het leven omdat ze het er in hun eentje misschien niet levend vanaf zouden brengen. Samen stond men immers sterker. Hij draaide zich weer terug en rukte met al zijn kracht zijn zwaard uit het lichaam. De bloeddruppels gleden over het metaal. Hij richtte zich op en keek naar wat er over was van het leger van wachters. Er waren er nog maar twee. Een angstaanjagende grijns gleed er over zijn gezicht en de mannen deinsden naar achter. Kian kon ze niet de kans geven om te vluchten.. Hij hief zijn hand op en liet een golf van vuur ontstaan, die hen de terugweg blokkeerde. Daarna liep hij op hen af, met zijn zwaard in zijn hand geklemd.

Alexis nam even de tijd om een pluk haar uit haar gezicht te vegen. Er waren nog maar 2 mannen over, dus daar had ze wel even de tijd voor, zeker nu de jongen een stuk van de tunnel had afgezet door een korte vuurgolf. Alexis zag vanuit haar ooghoek hoe Kian op 1 van de twee mannen afliep. De mannen stonden beide alweer klaar om het gevecht aan te gaan, het zou een gevecht op leven en dood zijn, maar voor Alexis was het duidelijk dat de dood aan de kant van haar tegenstander lag. Ze besloot een van de twee mannen aan Kian over te laten en ging de uitdaging uit met de linkse van de twee. Deze man was getrained met het zwaard, een langer wapen dan Alexis droeg, maar daar liet ze zich niet door terug schrikken. Met haar wapens was ze een stuk sneller en wendbaarder. Ze voelde hoe het zwaard langs haar huid gleed en een pijnlijke snee achterliet, maar Alexis nam daar nu niet de tijd voor om aandacht aan te besteden. Verbeten ging ze met de strijd verder, tot ze haar kans schoon zag om met haar dolk in de buikholte te steken en het daarna af te maken.

De aankomende dood van de man was te lezen in de ogen van Kian. Hij zag hoe Alexis het gevecht met de linker al aanging, dus zelf liep hij op de rechter af, die een stap achteruit wilde doen, maar sidderend bleef staan toen hij tot de ontdekking kwam dat de weg nog steeds geblokkeerd was. Hij leek wel behekst. Hij bleef maar bibberen en bewoog voor de rest niet meer. Hij wist alleen zijn zwaard nog op te heffen om de eerste slag van Kian af te weren, daarna probeerde hij langs de aanvaller heen te glippen. De rollen waren helemaal omgedraaid. Nu waren Kian en Alexis de aanvallers geworden. Het leek hem echter moed te hebben gegeven dat hij de eerste slag had kunnen afweren, wat hem deed vermoeden dat de twee toch wel te verslaan waren. Het waren geen goden. Kian sprong opzij, terwijl de man naar hem uithaalde. Het zwaard miste hem op een haartje na. Met steeds meer vertrouwen begon de wachter naar Kian uit te halen, zodat de man zelf geen kans had om toe te slaan. Een wond verscheen op Kian's heup, maar hij gaf er geen aandacht aan. Door zijn triomf had de wachter zijn concentratie verloren, wat zijn tegenstander de kans gaf het zwaard door zijn maag te drijven. De pupillen van de man werden groter en hij stuiptrekte, om daarna dood neer te vallen.

Alexis zag dat ook Kian zijn tegenstander wist te verslaan, met haar donkere ogen keek ze zonder enige emotie naar het slagveld dat om hen heen lag. Lijken met bloedende wonden, bloed dat uit deze wonden was gestroomd droogde langzaam op en hier en daar zat een veeg bloed op de wand. Vele mensen zouden zichzelf moeten inhouden om hun maaginhoud in hun maag te houden, maar Alexis bezat het 'talent' dit langs zich heen te laten glijden, alsof ze een hart van steen had. Na een korte stilte, waarin Alexis langzaam weer op adem kwam van het gevecht en ze kort haar arm controleerde, keek ze weer naar Kian. "Wat kwamen zij hier doen?" op een of andere manier had ze het idee gehad dat deze jongen er meer van af geweten had dan zijzelf. Iets wat haar toch in zekere zin nieuwsgierig maakte naar de jongen.

Kian keek neer op de lichamen om hen heen. Waarom gaven die mensen nooit op, waarom probeerden ze hem elke keer weer klein te krijgen. Hij liet niemand over hem heen lopen. Hij schudde zijn hoofd en duwde met zijn voet een van de lijken recht. Daarna rechtte hij zijn rug en draaide zich naar de vrouw, die haar tegenstander ook verslagen had. Kian's borst ging versneld op en neer, maar langzaam kwam hij weer tot rust. Het woeden van de strijd ruiste steeds minder door zijn lichaam. Hij gaf niet meteen antwoord toen ze vroeg wat de wachters hier deden. Hij wist niet of het verstandig was om te vertellen. Misschien kwam ze op het idee om hem meteen gevangen te nemen en over te leveren. En een gevecht met haar kwam hem waarschijnlijk duurder te staan dan alleen een wond op zijn heup. Hij keek even naar het bloed dat over zijn been sijpelde. 'Ze kwamen voor mij.' Antwoordde hij kort. Hij vroeg zich af hoe ze hem ooit gevonden hadden..

Alexis stelpte het bloed van de snijwond op haar bovenarm door haar arm er flink hard op te duwen, straks als ze bij haar spullen was zou ze het wel verbinden. Door de jaren heen had ze er een redelijke handigheid in gekregen, niet dat het geheel ging volgens de ehbo-regels, maar het was beter dan niets. Alexis trok een vragende wenkbrauw op, "En waarom kwamen ze voor jou?" Ook Alexis vroeg zich af hoe de mannen dan hier ooit terecht gekomen waren, het was nou niet bepaald de meest bereikbare plaats van aarde en je moest behoorlijk wat moeite doen om een hele gang te vullen met slaapgas. Over slaapgas gesproken, nog steeds voelde ze het watterige effect wat het op haar gehad had. Waarschijnlijk hing hier ook nog een deel van het wel vervaagde, maar nog steeds aanwezige gas. Met een hoofdknik maakte ze duidelijk dat ze weer richting de hoofdingang ging, terwijl ze op antwoord wachtte. Alexis wilde weten hoe het met Carlos ging, of hij last had gehad van degene die hen had overvallen.

Zijn wond begon te gloeien en Kian's gezicht vertrok even. 'Omdat ze me zoeken.' Antwoordde hij kort aan haar. Niet van plan om verder iets los te laten, dit waren zijn zaken en het kon hem op het moment even niets schelen dat zij er misschien bij betrokken was. Hij volgde de vrouw wat langzamer, maar niet voordat hij verschillende vlammen had laten ontstaan op de dode lichamen. Het vuur zou het bewijsmateriaal verteren, zo kwam niemand er achter wat er precies gebeurd was, behalve het feit dat er een brand had gewoed. Hij stapte langs de vrouw heen, denkend dat zij de uitgang niet zou kunnen vinden. Hij leidde hen de weg naar buiten. Er kwam een vaag licht door de tunnel. Ze waren bijna bij de uitgang. Kian woelde even door zijn haar en stapte het gras op, het felle licht in. Hij knipperde tegen de zon in en zuchtte even opgelucht.

ALexis volgde Kian weer door de tunnels heen, "En waarom zoeken ze je dan?" Alexis liet zich niet zo makkelijk afschepen, als hij misschien wilde. Ze had niet net haar leven op het spel gezet voor een kortaf antwoord waar ze niks mee kon. Terwijl ze liep schroeidde ze met een pijn vertrokken gezicht de snijwond op haar arm dicht, straks zou ze het verbinden, maar ze moest wel het bloedverlies tegen gaan, om niet zelf alsnog tegen de vlakte te gaan. Maar het schroeien van wonden, was niet een erg prettig iets, enkel al door de geur. Eenmaal buiten gekomen viel het Alexis op dat de regen en storm plaatsgemaakt hadden voor een waterig zonnetje, maar Carlos was nergens te vinden. Zoekend keek ze rond, om te zien of ze ergens een glimp van de rode draak kon ontdekken. Op haar vingers vloot ze twee keer hard, om hem te drukken. Hoe je het ook wende of keerde, ze was toch werkelijk bezorgd om het rode dier.

Kian draaide zich even fel om, om te zeggen dat ze zich met haar eigen zaken mocht bemoeien. Maar hij bedacht zich en slikte zijn woorden in. Ze had dood kunnen zijn, net als hij. Ze hadden samen de wachters verslagen en verdiende ze het dan niet om iets meer te weten over de reden dat ze hen van zich af had moeten slaan. Als hij dan maar wist hoe hij het moest zeggen.. Hij wist het niet. Hij verzette zich al zo lang tegen het rijk, dat hij eigenlijk niet meer wist waarom ze in eerste instantie achter hem aan gejaagd hadden. Altijd al had hij het moeilijk gehad met de bewakers, maar de gebeurtenis met Kirsten had het alleen maar verergerd. Wat was nou de hoofdreden dat ze hem volgden? Hij draaide zich weer terug en keek naar de lucht. 'Omdat ik me altijd al tegen de heersers van Kyon verzet heb, heersers die denken dat ze macht hebben over mij.' De woorden vloeiden als vanzelf uit zijn mond en op dit moment leek het de beste beschrijving. 'Zoek je iemand?'

Alexis nam even de tijd om opzij te kijken. Iemand die zijn rijk haatte was altijd interessant voor de missie waarop ze gestuurd was. "Een badboy, huh?" het klonk wat spottend, zoals Alexis wel vaker klonk. Na hem kort even aangekeken te hebben, gingen haar ogen weer naar de uitkijkop de omgeving. Bij zijn vraag knikte ze, "Carlos was hier, toen de mannen binnen kwamen." legde ze kort uit. Voor hetzelfde geld was hij gewoon een rondje gaan vliegen. Je wist het maar nooit met het rode beest.

'Zo kan je het noemen.' Maar de spot en sarcasme die op zijn beurt nu ook in zijn stem te horen was, liet zien dat hij het eigenlijk een belachelijke uitdrukking vond. Mannen die het stoer vonden om gevaarlijke stunts uit te halen, werden vaak zo genoemd. Mensen die alles deden zodat anderen maar tegen hem op keken. Hij liet zijn blik over de horizon glijden. Er was niemand te zien. Geen mens, geen dier. Waarschijnlijk was iedereen wezen schuilen voor het slechte weer van daarvoor. Hij volgde haar blik, maar wist eigenlijk nog steeds niet waar ze naar opzoek was. 'Wie?' Vroeg hij langzaam. Het leek hem sterk dat een mens hier buiten had gewacht, terwijl ze binnen was. Maar wie anders zou ze bij zich hebben gehad. Een draak of een ander huisdier? Hij groef in zijn geheugen. Hij wist niet zeker of hij gezien had dat ze haar krachten gebruikt had en zelfs dan was het niet zeker dat ze een draak had.. Toch? Hij had zich er eigenlijk niet echt in verdiept.

Op het moment dat hij vroeg "wie?" werd er al antwoord gegeven op zijn vraag. Een groot rood gevaarte werd zichtbaar aan de rechterkant van de berg, "Dat is Carlos." er was een opgeluchte klank te horen in haar stem, zo te zien was er niks aan de hand met het dier. Carlos lande een aantal meter verderop en keek zijn baasje vragend aan. Via hun connectie legde Alexis snel uit wat er aan de hand was geweest en vroeg ze of hij wist of er nog andere in de buurt waren. "Zo te zien was dat de enige groep in de buurt." deelde ze mee, "Maar ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil m'n wond wel even verbinden." ze pakte haar tas van de rug van Carlos waar ze enkele eerste hulp spulletjes had zitten.
-
ff kort, moet eten...

Met de volgende gebeurtenis werden zijn vragen eigenlijk beantwoord, ja ze had zeker weten magie gebruikt en ja het was een draak die haar metgezel was. Carlos kwam met lange vleugelslagen aanvliegen. Hij fonkelde als een felle rode vlek in de verte. De vrouw had zich voor niets zorgen gemaakt, want de draak mankeerde werkelijk niets. Kian knikte. Hij wist van de band tussen mens en draak, dus hij dacht te weten dat Carlos haar dit verteld had. Op dit moment kon hij Astor wel gebruiken, deze had namelijk al zijn spullen bij zich. Als men van de duivel spreekt. Achter hem klonk een brul en hij draaide zich snel om. Hier ben ik al. Als de draak had kunnen lachen, had hij dat gedaan, vanwege de onnozele uitdrukking op het gezicht van Kian. Zoals altijd. Astor zette zich af tegen de berg en landde enkele meters van Kian af. De grond dreunde.

Een harde brul die langs de bergwand om laag bulderde werd de komst van een tweede draak aangekondigd, de gezel van Kian werd al snel duidelijk. De landing van de draak was niet te missen, het plotselinge gewicht zorgde voor een trilende grond, die Alexis even uit evenwicht bracht. Snel wist ze zich te herstellen en haalde een stuk schoon verband tevoorschijn, "Ook wat nodig, ofheb je zelf?" Op een of andere manier beschouwde Alexis de jongen als iemand die wel verstandig genoeg was om voldoende spullen bij zich te hebben. Hij leek niet iemand die voor een lange tijd op een vaste plek bleef en regelmatig rond trok, van plek naar plek, van rijk naar rijk. Maarja, Alexis kon het natuurlijk ook mis hebben.

Kian snoof even, welke idioot zou zijn eigen verband nou niet bij zich hebben. 'Ik heb zelf.' Antwoordde hij kort, wat hem op een stoot in zijn zij van de gouden draak kwam te staan. Het was alleen een vriendelijk aanbod, kleintje. Af en toe werd de jongen echt gek van de manier waarop de draak hem behandelde. Dat de draak zoveel wijzer was, kon hem niet schelen en af en toe mocht hij echt zijn bek dichthouden. Is spreken niet zilver en zwijgen goud? Kaatste hij terug, terwijl hij in de zadeltassen naar de stukken stof zocht om zichzelf te kunnen verbinden. Nu was het de beurt van Astor om eigenwijs te snuiven. Hij zocht naar woorden, maar kon niets vinden om zijn baas af te troeven. Ze waren toch werkelijk tegen elkaar bestand. Kian woelde even door zijn haar en haalde zijn spullen tevoorschijn. Hij verbond zichzelf snel en vluchtig.

Alexis had een sarcastische opmerking al klaar staan, op het korte antwoord van Kian, maar de draak van de jongen was haar al voor geweest. Met enkele behendige bewegingen wist de jonge vrouw haar snijwond te verbinden. Echt schoonmaken vond ze te veel moeite, zeker omdat ze het al redelijk dicht geschroeid had. Carlos had ondertussen zijn aandacht gericht op de andere draak, terwijl Alexis hem vertelde wie de jongen was. Zover ze zelf wist wie de jongen was. Alexis pakte een tas waar nog wat proviand van zat. "ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik sterf van de honger." deelde Alexis mee, wat duidde op een soort uitnodiging om mee te eten, als de jongen wilde. Want ze wist niet hoe het met Kian zat, Alexis bleef de grot een perfecte plek vinden om de nacht in door te brengen.