Het smalle beekje in het woud - Rijk van de leeuw.

Het water kabbelt rustig door het woud waar het altijd donker lijkt te zijn. Zich niks aantrekkend van tijd of plaats.

Statig zweefde de draak door de lucht. Met zijn brede vleugels hield hij zichzelf en de twee mensen omhoog. In de verte werden de donkere bomen steeds meer zichtbaar. Kian kende deze plek, hij was er een enkele keer eerder geweest en nu kwam het maar goed uit dat hij de plek kende. De draak begon wat lager te vliegen. Is het hier? Vroeg hij aan de jongen in gedachten. Zijn baas had nou eenmaal een beter geheugen als het ging om plaatsen. Het antwoord op de vraag was instemmend. Langzaam daalden ze naar beneden. Astor vouwde zijn vleugels tegen elkaar en dook door de bomen heen, omdat hij anders niet naar beneden komen. Met een dreun kwamen ze op de grond terecht.
Kian keek ondertussen met lichte bezorgdheid naar het gezicht van het meisje, dat steeds bleker leek te worden. Hij streelde even langs haar wang en ving de schok van de klap op met zijn lichaam. Ze zou toch niet sterven.. Niet nu hij zoveel moeite had gedaan. Dan had hij zijn energie wel ergens anders voor kunnen bewaren. Hij liet zich met haar lichaam in zijn armen van de rug van Astor glijden en liep met soepele passen naar het beekje. Met kleding en al stapte hij erin. Liet haar zakken en bleef zelf naast haar liggen. Zou dit genoeg zijn? Maar Astor wist het niet.

Herinnering

"Kirsten... Jouw ogen zijn echt prachtig. Jij krijgt alles voor elkaar met deze schitterende ogen. Je weet wat je te doen staat, toch?" Het meisje van een jaar of 12 knikte. "Ja" zei ze met een onzekere piepstem. Ze keek naar de oude vrouw die op het punt stond om over te steken. Moest ze echt de tas bestelen van het oude vrouwtje? Dat was toch niet goed? Ze keek nog eens naar de jongen,6 jaar ouder als haar, de babysitter die sinds 10 jaar al op haar deed passen. Haar ouders hadden het altijd te druk met werken. De jongen waar Kirsten al meteen verliefd op was toen ze hem de eerste keer zag en de jongen die haar maagdelijkheid op de leeftijd van 11 had ontnomen. Hij mocht alles van haar en zij deed alles voor hem want ze was stapel verliefd. "Ik ga" jammerde het meisje met de zwarte lokken en haar ogen zo groen als het gras. Ze rende naar de oude vrouw, maakte er een praatje mee en toen ze niet oplette greep Kirsten de tas en rende er mee weg.

Rage keek hoe zijn baasje bleker begon uit te zien. Hopelijk kwamen ze op tijd. Kirsten was een vechter die gaf niet zo snel op. Uiteindelijk landde de draak, keek toe hoe de man Kirsten naar het beekje tilde en zelf er ook in stapte. Eenmaal in contact met het water duurde het even. Het leek voor Rage wel een eeuwigheid. Uiteindelijk begonnen haar wonden op een heel traag tempo te herstellen. Kirsten opende langzaam haar ogen, voelde duidelijk de pijn door haar hele leven. Het eerste wat zij zag waren de heldere ogen van de man. Ze reikte met haar hand uit om zijn wang zachtjes te kunnen aanraken. Haar lippen bewogen maar je hoorde geen enkel geluid. Hij leek zoveel op hem. Langzaam kwam ze terug bij haar besef. "Mijn kleren... Je moet me helpen" Daarmee wilde ze zeggen dat hij haar kleren moest uitdoen want de stof van haar kleding belemmerde haar helingsproces.

Nooit had Kian verwacht dat hij opgelucht zou zijn als hij die groene ogen weer zou zien, toch voelde hij dat nu en hij was er niet eens verbaasd over. Haar vingertoppen voelden als ijspegels aan zijn warme huid en hij moest zijn best doen om op zijn huid niet vlammen te laten ontstaan, die normaal bij kou meteen over de oppervlakte van zijn lichaam verschenen. Hij probeerde te luisteren naar wat ze zei, maar er kwam geen geluid over haar volle lippen. Zijn gezicht vertrok. Hoe kon hij nu ooit horen wat ze zei? Bedacht hij grimmig. Zijn blik gleed over haar lichaam en toen hij eindelijk haar stem hoorde besefte hij wat hij moest doen. En hij was geen man geweest al had hij tegen gestribbelt.. Zijn zwaard was hij kwijt, dus haalde hij een kleine dolk, die misschien ook handiger was hiervoor, tevoorschijn waarmee hij de kleren van haar lichaam sneed, om geen tijd te verliezen. De kledingstukken gooide hij weg. Dat haar kleren nu dus niet meer aan te trekken waren, was voor later een zorg.. Eerst moest ze maar zorgen dat ze zou genezen. Zijn blik gleed over haar lichaam met de half genezen wonden. Haar blanke huid straalde hem tegemoet en hij moest zijn best doen om niet te blijven kijken. Ze is half bewusteloos. Wees hij zichzelf terecht. Achter hem brieste zijn draak, wetend wat er in het hoofd van zijn baas omging.

Kirsten voelde zich zo zwak. Jammer dat deze man niet de bijkracht had van energie dan had zij zichzelf veel sneller kunnen helen zoals de vorige keer. De vrouw kon zich nu niet druk maken om haar brandwonden die op verschillende plekken van haar lichaam zaten. Op haar twee bovenbenen had ze hele grote, deels op haar zij, haar rechterschouder, binnenkant van haar hand, deels bij haar linkerborst en bij haar knieën. Kirsten voelde het water nu direct in contact met haar huid. Ja de pijn begon weg te trekken, ook haar linkeroog waar ze bijna niet meer kon zien begon te herstellen. Haar blauwe oog ging langzaam weg, haar gezicht werd minder dik en opgezet. De scherven in haar huid, de splinters werden eruit geduwd en haar bewustzijn kwam nu volledig terug. Kirsten ging rechtop zitten, haar zwarte lokken bedekte haar vrouwelijke vormen. Haar ademhaling klonk weer normaal, weer hoorbaar want daarnet had je haar nauwelijks horen ademen. De hoofdpijn trok weg, de suis in haar oren verdwenen en ze voelde geen kloppingen meer. "Dit voelt stukken beter..." zei ze met een hese stem terwijl zij van onder haar lange wimpers naar Kian keek. "Ik ben je echt dankbaar, dat wil je niet weten" Haar expressie was zacht, veel vriendelijker waardoor zij er ook knapper uitzag minder als een stoere 'chick'. "Ben je gewond?" vroeg ze zachtjes.

De helers kunnen energie afpakken he!

Afkeer borrelde in hem op toen zijn blik viel op de grote brandwonden die veroorzaakt waren door zijn element.. Onrustig balde hij zijn vuisten. Hij ging er vanuit dat het meisje nu wel zelf boven water kon blijven, dus klom hij er zelf uit en droogde zich met de warmte die zijn lichaam uitstraalde. Haar ademhaling werd regelmatiger, ze zou het waarschijnlijk wel overleven, dus Kian nam afstand. Hij ging er niet vanuit dat ze per se heel dankbaar zou zijn en als ze haar krachten terug had zou ze zich misschien wel tegen hem keren. Hij moest rekening houden met alles.. Hij wist niet waarom ze gevolgd werd. Misschien was ze wel gek? Maar Astor duwde geruststellend zijn neus tegen de rug van de jongen. Op een vreemde manier had hij af en toe toch meer kennis van mensen dan zijn mens zelf. Dit meisje zou hem nu heus niet aanvallen. Dat werd bevestigd door haar woorden. Ze was hem werkelijk dankbaar.. Kian deed een stap dichterbij en grijnsde schuin. 'Als ik zeg, graag gedaan, klinkt dat dan raar?' Zijn woorden klonken aantrekkelijk door zijn ruwe stem. Misschien had hij het wel gedaan omdat zij zijn arm genezen had. Anders had hij die nooit meer zo kunnen gebruiken als nu.. En hoe kan je dan boogschieten? Hij voelde aan de boog die aan zijn rug hing, maar toen stopten zijn vingers. Nee.. Hij was zijn zwaard vergeten. Een diepe zucht ging door hem heen. Hij zou weer een nieuw zwaard moeten zoeken.

Ze probeerde haar brandwonden te bedekken maar tevergeefs. Zoiets kon je niet verborgen houden. De vrouw keek naar haar brandwond op haar bovenbeen die open was gegaan, nu zou het nog lelijker worden. Kirsten kon wel in tranen uitbarsten maar ze was dit nu al zo lang gewend. Sinds haar 16de zaten ze al achter haar aan. Bij zijn woorden keek de vrouw op, keek hem aan met haar grote, groene ogen en de make-up die deels was uitgelopen. Ze maakte haar gezicht schoon, zag dat het haar normale vorm weer kreeg. "Als jij nooit graag gedaan zegt dan zou het voor jou misschien vreemd klinken. Ik had eigenlijk niet verwacht dat iemand... of jij mij zou helpen" Ze speelde met een lok van haar haren. "Nu staan we quitte niet waar? Ik heelde jouw arm, jij redde mijn leven?" Rage kwam dichterbij, duwde zijn kop tegen haar. "Het is goed" fluisterde ze met een vertederend stemmetje. Alleen Rage kreeg de 'speciale' behandeling. Tegen haar draak was zij gewoon zichzelf. Hoefde zij niet altijd alert te zijn. "Het spijt mij dat je je zwaard bent verloren" Ze begon Rage te helen om zijn pijn te verlichten, je merkte hoe haar huid bleker werd door meer energie wat ze gebruikte. Ze wilde gaan staan maar zakte zo weer door haar benen. Ze was moe. "Ik weet trouwens jouw naam niet eens..." Zei ze vermoeid terwijl ze weer in het water ging liggen, drijven was een betere definitie.

Kian keek haar even aan. De stilte bleef tussen hen zweven, maar het voelde niet ongemakkelijk aan. Tenminste, niet voor hem in ieder geval. Hij dacht na over wat hij zeggen moest, het was waar dat hij niet vaak "graag gedaan" zei. Maar dat was niet de reden waarom het raar aangevoeld was. Zijn intuitie had hem te kennen gegeven dat het iets was wat hij moest doen. Misschien niet speciaal voor haar, maar omdat hij anders zichzelf had tegengewerkt. Hij probeerde dit echter niet aan het meisje uit te leggen. Ten eerste zou het voor haar misschien en belediging zijn en ten tweede kon hij onmogelijk zijn strijd tegen elke beschaving dan ook uitleggen. Hij was toch vooral zichzelf. Een vaag glimlachje gleed over zijn gezicht als hij haar charmant aankeek. 'Was een arm maar zoveel waard als een leven.' Antwoordde hij. Toch begreep hij wat ze bedoelde. Hij schoot naar haar toe toen ze door haar benen zakte, maar ze liet zichzelf al in het water glijden. Ze zou het niet redden als ze zich zo uitputte.. Maar Kian voelde er niks voor om zijn energie aan het meisje af te geven. "Het geeft niet, ik vind zo een nieuwe.' Helemaal naar waarheid was het niet. Het zwaard dat hij normaal bij zich droeg, had een vreemde vorm en werden bijna niet meer gemaakt. Hij zou er waarschijnlijk zelf een moeten vervormen. Hij liet zich zelf op een van de rotsen neerzakken. 'Kian.' Zei hij, voordat ze er naar vragen kon.

Ze trok haar benen naar zich toe, gelukkig zat ze in ondiep water. Een of andere manier vond ze het niet zo prettig dat ze hier naakt in het water lag met het bijzijn van een man. Niet dat hij haar op enkele manier aantrekkelijk zou vinden met die afschuwelijke brandwonden. Wie wel? Maar daar ging zij zich echt niet druk om maken. Haar grootste zorg was nu Rage weer opknappen zodat ze weer ergens anders naartoe konden. Een andere rijk sowieso. Weg van hier. "Ik bedankt niet vaak mensen" sprak ze op een toonloze manier uit. "Niet bepaald mijn ding" Kirsten haalde simpel haar schouders op voordat ze haar armen om haar benen deed rusten en haar hoofd op haar knie legde. Mensen bedanken. Misschien moest ze dat eens vaker doen maar andere helpen of mee communiceren was niet bepaald haar sterkste punt. Volgens Kirsten ook niet dat van de man die zojuist haar leven had gered. Ze merkte hoe zijn expressie veranderde maar in plaats verlegen te glimlachen of flirtend terug te kijken keek ze hem gewoon droog aan. Letterlijk droog. Zij ging echt niet in op zijn charmante blikken want ieder dame zou daar voor smelten, vergeet het maar dacht ze bij zichzelf. Ze gunde hem die zelfvoldoening niet. Hij leek zichzelf al heel wat te vinden dus moest Kirsten toch een uitzondering. Don't be like all those girls who he got but be the girl he can't get. "Wil je dat ik een nieuw zwaard regel ter compensatie?" Ze wist anders niet hoe zij dit precies moest goedmaken. Hij stelde zich voor met de naam Kian maar omdat hij niet naar die van haar vroeg zweeg ze.

Moest hij zich nu gevleid voelen? Zijn wenkbrauwen gingen maar een fractie omhoog. Hij wist hoe mensen van anderen gingen houden. Niet liefde, meer het houden van dat bestond uit bewondering en begeerte. Ze wilde niets liever dan aandacht van iemand waartegen ze opkeken, alsof ze zich daar beter door zouden voelen. Bij haar leek zijn manier van handelen echter niet te werken. Het was alsof ze in haar hoofd koppig vastgezet had bij de eerste ontmoeting, dat ze hem nooit mogen zou. Toch kon hij niet opgeven. De nonchalante houding bleef. De vrijheid om te zijn wie hij was, was om hem heen geweven. De ruwheid van zijn gezicht paste bij de donkere omgeving, hoewel hij zelf zo vurig was. "Iemand met jouw gave.. Kan toch ook de energie van een ander persoon opnemen?' Vroeg hij, al was het naar de bekende weg. Hij gaf een negatief antwoord op haar vraag. 'Nee, ik denk niet dat je weet watvoor zwaard ik hebben moet.' Zijn gedachten dwaalden naar zijn wapens. Hij had toch echt weer nieuwe nodig.. De pijltjes die hij gebruikte waren bijna op en zonder zijn zwaard zou hij op een korte afstand bijna niks kunnen. Hij sprong op een steen, waardoor hij bij de kop van zijn draak kon. Hij klopte op de gouden schubben. We moeten zo maar maken dat we naar een markt komen.

Haar hand was gerust op haar brandwond op haar bovenbeen die heel lelijk begon te helen. Ze beet op haar onderlip van frustratie. Op alle plaatsen moesten ze juist hier haar wond weer heropenen. Alsof brandwonden al niet lelijk genoeg waren om naar te kijken. Zelfs na zijn dood werd ze nog door deze herinneringen gevolgd. Geconfronteerd met de waarheid dat ze nooit van hem zou afkomen, zelfs nu hij hier niet meer rondliep. Waarom kon zij niet gewoon een normaal leven leiden zoals ieder ander? Ze liep wel vrij rond maar in de werkelijkheid zou zij voor altijd vastgeketend zijn zoals voorheen. Hoe kon zij zichzelf bevrijden van deze ketens? Het loslaten? Haar straf uitzitten? Bij zijn woorden knikte ze simpel. “Dat klopt, bied je jezelf aan?” Vast niet. Hij had al genoeg voor haar gedaan, meer dan genoeg. “Onderschat je mijn kennis? Ik heb een wapenkennis waar je u tegen zegt. Ik ben misschien een vrouw maar ik weet welke zwaarden goed te hanteren zijn. Ik heb zelfs een beter idee” Kirsten stond op, voelde zich duidelijk nog niet goed maar met water sturen maakte zij zichzelf droog. Ze haalde uit haar tas wat op de rug van Rage zat gebonden een nieuwe paar kleding en een mantel om het aan te trekken. “Ik ga je zwaard terughalen. Als je hier blijft wachten dan ben ik zo binnen een aantal minuten terug” Ze keek naar Rage, heelde hem zodoende dat hij geen pijn voelde en het bloeden was gestopt. Geduld mijn vriend. Ik steel dadelijk iemand zijn energie en dan kunnen we beide volledig herstellen. Ze deed haar haren vast in een simpele vlecht, klom op haar draak en deed de kap over haar hoofd. “Alsjeblieft, dit is het minste wat ik kan doen”

Kian keek naar de wonden op haar been. Hij kende geen schaamte in de buurt van de naakte vrouw. Hij zweeg toen ze vroeg of hij zichzelf aan bood, dat had hij misschien wel gedaan, maar niet op deze manier. Wel deed hij zijn uiterste best om niet ongelovig te kijken toen ze over haar wapenkennis begon. Nooit dat ze wist met welk zwaard hij vocht. Het was al oud, al roestte het niet. Het was een zwaard die gemaakt was door de vroegere bewoners van Kyon. Toen het land nog bevolkt werd door veel oudere magische wezens, dwergen en elfen, in plaats van mensen alleen. Het was een dwerg's zwaard, dat hij diep in de aarde had gevonden. Zoals zijn zwaard, was er geen tweede. Of tenminste, dat geloofde hij. 'Jij kent echter mijn manier van vechten niet.' Ging hij tegen haar in. Hij wist zeker dat ze geen juist zwaard voor hem zou kunnen vinden. Hoe groot haar kennis van wapens ook was, ze kende hem niet. Toen ze zei dat ze zijn zwaard zou gaan halen, deed hij een stap naar voren en schudde zijn hoofd. "De wachter komen terug. Nu met meer mankrachten." Waarschuwde hij haar. En dan was hij er niet bij om haar te helpen. Maar goed. Het was haar eigen leven. En zijn zwaard zou hij daar niet kunnen laten liggen, het zou de wachters direct naar hem leiden en dan wisten ze dat hij diegene was die haar geholpen had.. Als ze dat niet al van de warrige verhalen van de aanwezigen hadden afgeleid. Het beste was alsnog dat ze het meisje niet in direct verband met zijn zwaard zagen. Hij moest er zelf voor opdraaien. 'Ik ga hem zelf wel halen. Neem jij nou maar je rust.' Dat laatste zei hij in de hoop haar te overtuigen.

Sorry ik weet echt niks leuks

Hoe bedoel je?
______
De vrouw keek hem met haar grote, groene bambi ogen aan want ze wilde zijn reactie zien. Hij zweeg. Ze mocht duidelijk zijn energie niet gebruiken. Aan de ene kant vond zij het vrij egoïstisch van hem maar andere andere kant had hij haar ook daar achter kunnen laten. Kirsten leek in een tweestrijd te zijn verwikkeld. "Misschien" sprak ze zachtjes uit. "Het moet vast iets voor je betekenen... Ik weet het zeker. Hoe je ermee vocht. Ik was misschien wel zwak echter heb ik wel een beetje verstand ervan. Het was een zwaard in een hele goede staat en tegenwoordig zijn zo'n zwaarden veel geld waard." Kirsten zou nooit aan zo'n goede zwaard weten te kopen en op de markt kreeg je zo'n zwaarden niet eens. Dan moest je naar een smid en dat betekende wel heel veel punten op tafel leggen. Bij zijn volgende woorden schudde zij haar hoofd. Ze sprong van Rage af, liep naar hem toe en legde haar hand op zijn bovenarm. "Samen goed?" En tapte zonder zijn toestemming wat energie af. Hopelijk merkte hij er niets van. "En daarna gaan we lekker wat jagen, onszelf goed voeden en gaan wij ieder onze eigen weg goed? En geen gemaar" Dit keer gaf zij Kian een knipoog waardoor haar uitstraling meer speels werd. Ze ging weer op haar draak zitten, begon Rage nog meer te helen want ze had net genoeg energie getapt om zichzelf en Rage nu volledig te helen. "En omdat ik wat energie heb 'gestolen' zal ik het vlees bakken"

Ik had een beetje het gevoel dat ik een onzin stuk had getypt waar je niks mee kon haha

Hij knikte goedkeurend op haar antwoord. Ze had gelijk, ze had er wel wat verstand van. Maar dat ze nu vooral zijn trots streelde, zou hij niet willen toegeven. Een tevreden glimlachje lag om zijn lippen, maar die verdween al snel toen ze van haar draak af gleed en haar hand op zijn arm legde. Een waakzame blik lag in zijn ogen. De blik was goed getimed, maar hij was zelf wel te laat.. Hij voelde hoe een deel van zijn energie op die plek zijn lichaam verliet een een snelle zucht verliet zijn lippen. Erg verzwakt was hij niet en zijn lichaam herstelde zichzelf snel. Verontwaardigd keek hij haar aan. Toch moest hij zachtjes grinniken om haar lip, terwijl hij zijn hoofd zachtjes schudde. 'Oke, vooruit. Maar als er wachters zijn, maak jij dat je weg komt.' Zei hij waarschuwend, al was het meer om zichzelf te beschermen dan haar. 'Echt jagen hoef ik niet, ik heb geld zat om mij te voorzien.' Daarbij knipoogde hij naar zijn enorme draak, die zijn hoofd trots opstak. Kian had al veel aan Astor's magie gehad. De draak merkte echter met een zacht gegrom op dat hij eigenlijk wel zin had om een keer te jagen. Dieren maakten echter geen kans tegen de pijlen van Kian, die daardoor meestal geen zin had om te jagen. Uiteindelijk was de weg naar het bereiken van je doel het interessantst, en deze weg kostte Kian geen moeite. Toch stemde hij toe met zijn draak, omdat hij het zo graag wilde. 'Maar goed, ik ga met je mee.' Hij stapte naar zijn draak toe en klom in het zadel. 'Ja, een soepele handeling was dat.' Antwoordde hij met een zachte lach, waarna Astor zichzelf afzette.

En nu?

Gewoon hier even verder want daarna keren ze hier weer terug om te jagen ofzo? Want het is een woud waar ze in bevinden en in wouden zijn meestal dieren
_____
Het verbaasde haar dat de man niet tegen haar begon te schreeuwen of haar niet aanviel. Begon hij te wennen aan haar aanwezigheid? Of wachtte hij op het juiste moment? Dan had hij dit moment moeten kiezen want een gevecht tegen hem zou zij nu zeker verliezen. Bij zijn waarschuwing keek ze hem met een hele, kleine glimlach aan, nauwelijks te herkennen als een glimlach. Zelfs deze glimlach maakte haar iets menselijker, minder als zo'n levenloze pop zoals zij er gewoonlijk bij liep. Altijd zo koud, vijandig en nooit vriendelijk tegen haar medemensen. "Maak je geen zorgen, ik weet mijzelf wel te redden" Ze klopte zachtjes op de rug van haar draak die naar haar keek. Bij de woorden van de man, de wisselende blikken tussen hem en zijn draak zorgde ervoor dat er een lampje begon te branden bij deze dame. "Laat mij raden, hij veranderd alles in goud?" Een simpel gokje en omdat Kirsten veel deed lezen wist ze een aantal 'mythes'. In plaats een gans die gouden eieren legde was er een draak die voorwerpen in goud wist te veranderen. Hoe stond dat ook alweer beschreven in het boek? Dat kon zij zich niet meer herinneren. "Heb je geluk. Ik zou een moord doen voor een heerlijke maaltijd in een restaurant of herberg" Of ze stal gewoon genoeg dan kon zij zich dat ook wel veroorloven. De draak zette zich af en vloog met een snelle vaart terug naar de kroeg. Binnen 10 minuten waren ze daar aangekomen. Ze landde gewoon precies voor de kroeg waar nu niemand was en er een bordje gesloten op de deur hing. "Laten we maar snel handelen." Ze sprong van haar draak op de dak van de kroeg, klom de schoorsteen naar binnen en weg was ze de kroeg in.

Oke prima!

'Hmm, misschien.' Antwoordde Kian met een brede grijns, wat verraadde dat ze het bij het rechte eind had gehad. De wind waaide door zijn haar, waardoor het alleen maar meer door elkaar kwam te zitten. Astor bewoog zichzelf rustig voort, door het regelmatig bewegen van zijn vleugels. Hij vermaakte zichzelf in de lucht door af en toe een halve draai te maken, waarbij Kian er af en toe bijna afkukelde. Pas je een beetje op. Waarschuwde de jongen. Astor lachte zijn drakenlach. Hete stoom kwam uit zijn neusgaten, wat Kian bijna in het gezicht sloeg. De jongen gromde zachtjes. Wat was de draak soms irritant.. Hij kon er niet tegen als mensen met hem spotten en daarom was de draak eigenlijk de enige die dat met hem deed. Hij wist dat Kian hem nooit iets zou durven aandoen. Enkele minuten later dan het meisje kwamen ze bij de kroeg aan. Astor had geen intensie gehad om de draak bij te houden, die een heel hoog tempo had gehad. Daardoor zag Kian het meisje net door de schoorsteen glijden. Laten wij maar hier alles in de gaten houden. Merkte de draak wijs op. Na nog een enkele slag met zijn vleugels lande hij op het dak van de kroeg, zodat ze de omgeving in de gaten konden houden. Op die manier zag Kian al snel de zwarte gedaanten die aan kwamen met een grote snelheid. De wachters waren te paard. De jongen grijnsde breed. Hij vroeg zich af of ze nog zo door zouden rijden als ze kennis gemaakt hadden met zijn boog. Het hout voelde warm aan in zijn handen toen hij hem van het zadel haakte. De pijlen waren prachtig gevormd. Zo legde Kian de eerste pijl op de boog en spande de pees. Na de eerste pijl volgde al snel de volgende. Zo vielen de machtige paarden onder hun bazen weg.. De rest steigerde en weigerde om verder te gaan. De oorzaak van deze chaos lachte triomfantelijk.

De vrouw gleed voorzichtig naar beneden, probeerde nauwelijks geluid te maken om geen 'slapende' honden wakker te maken. Ze kwam in een privé gedeelte terecht van de kroeg want dit had zij nog niet gezien. Dit moest het stuk zijn wat is aangebouwd waar de barman leefde? Zijn huis? Of het konden de slaapvertrekken zijn van reizigers die hier voor een nacht betaalde en dit de woonkamer wat ze mochten gebruiken. Het was knus, zag er heel gezellig uit en er hingen overal foto's, hoofden van dieren, en andere spulletjes die het huis persoonlijk maakte. Kristen hoopte dat zij op een dag ook gewoon in een huis kon wonen, een plekje voor zichzelf wat zij kon personaliseren en niet meer vluchten. In ieder geval kreeg de vrouw niet genoeg tijd om dit helemaal te bekijken want dadelijk zouden de wachters hier zijn. Die zouden vast de draken al hebben gezien. Ze opende de deur, kwam in de kroeg vertrek en er leek alsof hier helemaal geen gevecht had plaatsgevonden. Alles was weer schoon, flessen weer terug op zijn plaats, niets beschadigd. De wachters moesten wel geholpen hebben of een geldbedrag op tafel hebben neergelegd om dit goed te maken. Daar op de bar - wat een toeval lag het zwaard zo voor het oprapen. Dit moest een val zijn want zoiets ging veels te makkelijk. Ze sprintte op het zwaard af, greep het bij het handvat en vlak langs haar af vloog een mes die haar met 1 haartje miste. Ze keek op naar de 6 wachters die binnen stonden. "We hadden je al verwacht Kris" Haar beruchte criminelen naam. "Dat dacht ik al" Ze sloot haar ogen, hoorde de wachters op haar af rennen en op dat moment stuurde zij alle alcohol flessen op de mannen af. Dit hield hun wel even bezig. Ze pakte de whisky, de rum en nog een fles waar ze de merk niet kende en nam dit mee als extratje. Vanavond had zij wel een drankje verdiend. Ze rende langs de wachters, opende de deur en sprong op haar draak. "Kian let's go!" Ze steeg op met Rage want de vrouw was nog niet 100 procent om een gevecht aan te gaan. Ook had zij daar helemaal geen trek meer in. Ze bekeek de chaos onder. Had Kian dit veroorzaakt? Hij was zelf net zo slecht als haar. Leek zich ook niet graag aan de regels te houden.

Nee, Kian kon je beter niet in de weg staan als je je doel wilde bereiken, want dan kon hij nog knap lastig worden. Vooral als hij je ook werkelijk tegen wilde houden. De mannen beneden waren echter geen partij voor hen samen, nu ze hoog en droog op hun draken zaten.. Zelfs met kruisbogen konden ze niet veel tegen hen beginnen, vooral niet tegen de machtige boog van Kian en het vuur dat de draken spuwen. Hij kon het niet laten om nog een laatste pijl af te vuren, onder een sarcastisch gelach, dat de mannen beneden alleen maar meer in de war bracht. Wie was die beschermengel van het meisje? Astor zette zich af tegen het dak, die onder de druk bezweek en krakend in elkaar stortte. Waarom leken ze altijd chaos achter te laten.. Geschreeuw stierf onder hen weg toen ze achter de andere draak aanvlogen. Astor versnelde, scheerde langs Rage heen, waarbij Kian zijn zwaard uit de handen van het meisje viste. 'Bedankt.' Zei hij tevreden, waarna hij het zwaard in zijn schede op de rug van de jongen liet glijden. Dat was beter. Dat voelde goed. 'Nog problemen gehad binnen?' Vroeg hij luchtig. Astor deinde op en neer, had zijn vaart getemperd en maakte vooral geen haast. Zo vloog hij in noordelijke richting. Het woud van net kwam weer steeds dichterbij. De schemering viel echter al. Is het al zo laat? Vroegen ze zich tegelijkertijd af. Zo kunnen we nooit meer jagen. Gromde Astor ontevreden. Waarna Kian grijnsde. Vlak voor de grens van de bomen, zette de draak een duikvlucht in. Zo scheurde hij tussen de grote eiken door. Kian lag laag over zijn nek gebogen, om maar niet geraakt te worden door de takken die rakelings langs hen heen schoten. De draak was zo meer een gouden vlek in het donker. Zo streken ze weer neer bij hetzelfde beekje.

Rage schoot nog een aantal duistere ballen op de mannen die de kroeg kwamen uitgerend. Zwarte vlammen laaide op, omcirkelen de mannen zodat ze geen tijd hadden om hun messen naar hun toe te gooien of pijlen op de draken af te schieten. Ze hadden het nu druk genoeg om hun eigen leven te redden. Kirsten ging liggen op haar draak,sloot haar ogen terwijl haar zwarte lokken met de wind mee wapperde. "Graag gedaan" zei ze met een tevreden glimlach. Ja nu mocht ze wel een keertje glimlacheb. Heerlijk hoe de wachters waren teruggepakt. Geen schijn van kan kregen ze met hun 4en. Ze moest denken aan de dag waar ze Vic had ontmoet en hij haar ook uit de brand had geholpen. Met zen tweeën sta je toch iets sterker. "Problemen?" Kristen ging weer rechtzitten op haar draak. "Helemaal niet, heb zelfs wat meegenomen voor ons" Ze tilde de flessen op. "Ik vind dat wij dat wel verdient hebben" Ze ging nu staan om naar de schitterende lucht te kijken. De schemering viel waardoor de lucht een rooskleurige, oranje-achtige kleur kreeg. De kleuren reflecteren in haar ogen die leken te schitteren als diamanten. Kirsten voelde zich totaal zorgeloos op dit moment. "We moeten nog jagen of beter gezegd" Ze tikte Rage aan met haar voet die met een snelheid naar beneden dook, Kristen sprong van zijn rug, greep zich vast aan de top van de boom, liet zich soepel naar beneden glijden. Ze rende door de bospaden, schoot een aantal keren met haar kruisboog om zo de dode konijnen op te tillen. 5 waren wel voldoende. Ze maakte ze vast aan een touwtje, klom de boom omhoog en gooide haar vangst in de lucht. "Rage pak aan! Ik zag een uil" Schitterende dieren zonde om te doden maar het vlees was gewoon erg lekker. Ze gooide haar dolk zo door het beestje heen die van de boom afviel. Ze dook weer naar de grond, pakte de uil beet en klom naar boven. Ze sprong, Rage ving haar op met zijn poot en behendig zat ze weer op haar draak. "Astor... Morgenvroeg gaan wij jagen goed als compensatie?" Misschien werd de draak wel vrolijker door dit voorstel. Ze kwamen aan bij het beekje, Rage landde voorzichtig neer, klapte zijn vleugel voor Kirsten uit zodat de vrouw eraf kon glijden. "Zo" De vrouw maakte eerst haar gezicht schoon want die was zwart geworden door de roet in de schoorsteen. "Kian kun jij een vuurtje maken?"

Het was bizar hoe het meisje zich leek te openen tegenover hem, zo vrolijk had hij zich haar nooit kunnen voorstellen. Het was alsof ze twee gezichten had.. Vertrouwde ze hem nu? In gedachten verzonken gleed hij voort door de lucht. Tot hij werd opgeschikt door de flessen die ze in de lucht hield. Zijn ogen begonnen vurig te twinkelen. Drank.. Daar had hij toch wel zo'n behoefte aan na zijn inspannende dag. In ieder geval drie gevechten had hij al achter de rug.. Hoewel hij alleen bij de eerste gewond was geraakt, koste dat toch meer energie dan normaal. Zij leek haar energie weer hergevonden te hebben. Of was het misschien de zijne.. Hij grijnsde schuin. En wanneer ze zich beide op de grond bevonden, bekeek hij haar snelle bewegingen, met welke zich door het bos bewoog terwijl ze jaagde. Astor keek ook, maar meer omdat hij teleurgesteld was. Het meisje had dan ook niets beters kunnen voorstellen. De gouden draak raakte met zijn neus het puntje van haar neus aan om zijn dankbaarheid te tonen. Kian keek gekwetst. Ze is liefdevoller dan jij. Merkte de draak op. Wat Kian alles behalve beter deed, hij snoof. Wel reageerde hij op het verzoek van het meisje door een vlam te laten ontstaan met zijn hand. Hiermee stak hij een van de takken aan die voor zijn voeten lag. Astor hielp hem door met zijn poten stenen naar elkaar te schuiven waar de takken op gelegd konden worden, zodat niet het hele woud in de fik zou vliegen. Binnen een paar minuten was het klaar.

De vrouw keek verbaasd bij de plotselinge toenadering van de draak. Rage vernauwde zijn ogen om de gouden draak nauwlettend in de gaten te houden. Als hij ook iets verkeerds deed dan zette hij zijn tanden in de schubben van die verwaande draak. Echter raakte hij zijn neus aan met die van haar. Haar groene ogen werden groter maar ze glimlachte. Met draken had zij niets te vrezen, die staken geen mes in je rug. "Zo te zien hebben we een belofte" Morgenvroeg dus lekker jagen, dat zag Kian zijn draak wel zitten. Rage keek met jaloezie toe maar wist dit te verbergen door gauw de andere kant op te kijken. Hij snoof zachtjes. De vrouw begon het huid eraf te halen van de konijnen en in het water het vlees schoon te maken. Daarna begon ze de uil te plukken terwijl zij haar broek had opgestroopt om met haar voeten te kunnen badderen. Door al dat opwinding zocht ze nu even wat verkoeling want Kirsten had het toch warm. "Kian" Ze opende de fles whisky, nam er een grote slok van en sloot de fles weer die zij Kian's kant opgooide. "Altijd lekker bij het eten" Ze schoof de konijnen aan een lange tak, de uil apart op een ander die Rage nu met zijn bek boven het vuur hield. Kirsten maakte een steun waar zij de takken op kon zetten om af en toe met het vlees te kunnen draaien boven het vuur. "Kom we proosten" Dat deed ze de laatste tijd wel vaak viel haar op. Ze pakte de fles wodka, maakte die open en hield die richting Kian. "Op een avond zonder zorgen" Haar groene ogen ontmoetten zijn heldere blauwe ogen, haar blik vasthoudend op die van hem. Haar lip piercing schitterde lichtjes door de reflectie van de vlammen.

Astor gromde instemmend terwijl hij zich van het meisje terugtrok en zich weer bij zijn eigen baas voegde. Toch kon hij het niet laten om even triomfantelijk naar de andere draak te kijken. Zoals al gezegd was, als de jongen en zijn draak iets overeen hadden, was het hun trots. Kian was ondertussen nog bezig met het vuur. Ook toen het meisje al begon met het schoonmaken van de dieren, was Kian nog met het kampvuur bezig. Hij hield het vuur in bedwang en zorgde er daarnaast voor dat er iets was waar ze de dieren zodadelijk mee boven het vuur konden houden. Hij schrok dan ook op toen hij plotseling zijn naam hoorde en iets naar hem toe zag vliegen. Zonder dat hij zag wat het was, viste hij het uit de lucht. Het was een fles. Een van de flessen die het meisje uit de kroeg meegenomen had. De jongen grijnsde en haalde de kurk van de opening van de fles. Hij knikte instemmend en nam alvast een slok. De drank kolkte door zijn slokdarm, deed hem goed. Het was lang geleden dat hij de tijd had genomen om weer eens ergens wat te gaan drinken, en drinken in je eentje was nogal saai.. Hij tikte de fles tegen de hare en knipoogde op haar toost. Haar groene ogen werden verlicht door de vlammen en even werd zijn blik vastgehouden door de hare, om daarna de fles aan zijn lippen te zetten en de drank weer naar binnen te gieten. Daarna liet hij zich op een steen naast het vuur neerzakken. Hij zorgde ervoor dat de fles buiten het bereik van de vlammen bleef, maar toch zat hij ontspannen. Zijn haren leken zelf in vlam te staan, nu hij daar zo zat. In gedachten verzonken. Wat moest hij nou morgen gaan doen? Wat maakte het eigenlijk ook uit. Als hij zich eerst maar te goed kon doen aan de drank.

De duistere draak schonk Astor een vuile blik toe. Die verwaande gouden draak die hij het liefst aan stukken scheurde. Echter trok Rage zich meer terug het duisternis in om verdere escalaties te vermijden. Hij zakte door zijn poten om op de grond te liggen. Alles leek donkerder te worden in zijn buurt. Kristen keek even over haar schouder naar Rage die zich afsloot. Dat deed hij wel vaker als Kirsten in het bijzijn van anderen mensen was. Ze tikte de fles tegen die van Kian nam nog een aantal slokken om het vloeistof door haar slokdarm te voelen. Het brandende gevoel vond zij altijd zo heerlijk, voordeel van sterke drank. Ze draaide af en toe met de tak om de konijnen van beide kanten goed te laten bakken. Ook de uil moest af en toe gedraaid worden. Daar volgde weer een slok of twee terwijl zij haar benen deed strekken, op een arm steunde en de fles naar haar lippen bracht. “Maak je je zorgen? Ik denk niet dat ze weten dat jij mij geholpen hebt” Meteen nadat ze de woorden had uitgesproken kwam er een slok achteraan. Ze trok de vlecht los, schudde even met haar hand erdoorheen waardoor haar zwarte lokken als een gordijn over haar schouders vielen. Haar ogen waren nu op de vlammen gericht. Vuur bracht altijd slechte herinneringen bij haar terug. "Drinken is wel gezelliger met gezelschap" Ze keek naar haar halve fles whisky. De dame begon al weer rode wangentjes te krijgen van de drank. Gelukkig merkte ze wel niets meer van de kou.

Kian keek haar aan met een blik in zijn ogen die niet te verklaren was, er sprak kennis uit. Hij wist iets wat zij niet wist. Bang was hij niet. Maar zijn leven zou op deze manier niet makkelijker worden, tenzij de wachters in werkelijk echt zo dom en slecht opgeleid waren als Kian in eerste instantie altijd gedacht had. Hij bracht echter zijn arm naar achter en met een slijpend geluid haalde hij met een strakke beweging zijn kromme zwaard uit de schede. Hij legde het heft in zijn handen, terwijl hij er met bewondering naar keek. 'Voor zover ik weet..' Begon hij zelfverzekerd, er lag een luchtige en zangerige toon in zijn stem. 'Is er van dit zwaard geen tweede, geen broer of geen tweelingbroer.' Hij tilde het zwaard op en liet het draaien, de vlammen van het vuur werden fel weerspiegeld, zodat ze in zijn ogen weer gereflecteerd werden. 'De wachters kennen dit zwaard en weten dat het aan mij toebehoord. Ze hebben al eerder met zijn ijzer kennisgemaakt.' Het was misschien een langzaam gevecht tegen het rijk, maar hij maakte zeker vorderingen, al waren ze klein. Hij stond bij de leiders van het volk bekend als een rebel, die zich niet liet temmen. Hij werd misschien niet zo opgejaagd als zij, eerder ontlopen, maar voor hem was het ook niet slim om zich in de directe omgeving van de wachters te begeven. Vooral niet nu, nu ze wisten dat hij bij haar was geweest en haar had geholpen. Ze zouden nu ook op hem gaan jagen, al was het alleen om alle informatie die hij van haar had los te wurmen. Ze zouden hem martelen tot hij erbij neerviel. Want hij wist niets.. Vandaar zijn zorgen. Hij keek de vrouw aan en nam nog een slok.

De blik zorgde voor de nodige kippenvel over haar lichaam wat zij nog niet eerder heeft gehad. Ze wist zijn blik niet kunnen te lezen, dat gebeurde nooit. Echt nooit. Wat was er aan de hand? Waar zat de jongen mee? Ze nam een slok van haar drinken terwijl ze keek hoe zijn zwaard liet zien. "Een zwaard one of a kind, wil je dus zeggen" Haar ogen keken naar het zwaard, bekeek zijn unieke eigenschappen wat andere zwaarden niet zouden hebben. Wat maakte het zo uniek? Bij zijn verhaal werd haar nieuwsgierigheid meer geprikkeld. "Al eerder kennis gemaakt? Ben jij iemand die zich niet aan de wetten houdt?" Waarom stelde zij een vraag waar zij eigenlijk het antwoord al op wist. "Beter gezegd, je bent een rebel" Kirsten keek hem nu voor kort aan voordat ze nog een slok nam van haar drinken. "Ik ben geen rebel" sprak ze zachtjes uit. "Ik heet Kristen, mijn criminele naam is Kris" Ze speelde met een lok van haar haren terwijl zij naar de vlammen keek. "Ze zullen je ook opgaan jagen vanaf morgen maar ik denk dat ze jou snel vergeten want ik neem aan dat je nooit in de kerkers bent opgesloten?"