Het smalle beekje in het woud - Rijk van de leeuw.

De handen van de vrouw voelden prettig aan op zijn huid, al waren ze enigszins koud. Dat laatste was eigenlijk de reden dat hij het niet heel erg vond dat ze hem uiteindelijk los liet. Hij verwarmde zichzelf weer onmiddellijk en zocht haar blik toen ze naast hem ging zitten. 'Ik wilde net zeggen: Wen er maar niet aan.' Mompelde hij ironisch. Hij draaide het vlees nog een laatste keer om en keek onder de verpakking of het al tijd was om het vlees eraf te halen. Het had echter nog enkele minuten nodig. 'Ik moet nieuwe pijltjes halen.' Antwoordde hij, hij liet zijn hand over het geliefde mechaniek glijden. 'Ik hoop het.' Zei hij. 'Maar ik denk niet dat ze zullen luisteren als ik zeg dat ik liever heb dat ze meteen achter jou aan gaan.' Hij grinnikte sarcastisch en haalde direct daarna het vlees van het vuur. Zijn maag knorde en trok zo samen dat het pijn begon te doen. Hij was eigenlijk niet gewend om te moeten wachten voor eten. Hij stak het meisje haar deel toe en begon zelf met zijn witte tanden happen van zijn eigen stuk af te scheuren. Het was vreemd om vlees te eten zo vroeg in de morgen. Maar ze hadden nu nou eenmaal niets anders. Het smaakte hem ook wel. Het water liep hem in de mond terwijl hij zijn eerste hap kauwde. Honger maakt dat je op elk tijdstip alles kunt eten.

Ze keek naar de vlammen die haar leken te hypnotiseren. Ze moest denken aan die avond wanneer de vlammen om haar heen dansde. Steeds dichterbij, proberen in het vuur op te slokken. De pijn wat ze die avond had gevoeld, de trauma waar zij nog steeds mee rondliep. Ze vond het vuur mooi maar tegelijkertijd haatte ze het want daardoor was ze op een aantal plekken verminkt. Ze keek naar de binnenkant van haar hand en luisterde naar zijn woorden. "Pijlen , dat is een goed idee." Ze kon inderdaad beter naar een grote markt gaan of een stad met veel winkels. Wanneer het vlees gebraden was om te eten, pakte ze een doek om daarmee het vlees te kunnen oppakken. Ze blies een paar keer voordat ze een hap nam. "Mmm. Ik had echt trek. Kom vast door de alcohol. Zoveel gedronken en daarna kan ik echt veel eten" nu bleef ze tevreden aan haar stukken hert eten voordat ze vol was. Tot die tijd was het stil geweest maar erg ongemakkelijk is het niet geweest. Ze ging liggen en legde haar handen op haar buik. "Dat was echt lekker" ze keek naar de blauwe lucht, zo helder. Het moest ongeveer 15 graden zijn.

De dag begon eindelijk door te breken. De aarde warmde op tot een behaaglijk temperatuurtje. Kian werd opgefrist door het eten en door het bewegen. Nu was hij helemaal wakker en klaar voor de dag. Hij rekte zich nog een keer uitgebreid uit en hees zichzelf van de steen waar hij op gezeten had. Het voelde goed om te kunnen zwijgen, zonder dat het een ongemakkelijke stilte werd. Waarschijnlijk was dat zo omdat ze beiden niet de behoefte voelde om te praten of om een gesprek op gang te houden. Pas toen ze uit gegeten was begon zij met spreken. Hij knikte op haar woorden, maar hij gaf verder geen antwoord. Met een soepele pas liep hij naar zijn draak toe, die ondertussen ook wakker was geworden en zich tegoed had gedaan aan het water. Waterdruppels hingen nog aan zijn bek, terwijl hij zich ophief. Maar het bloed was tenminste van zijn tanden afgespoeld, wat een stuk beter uitzicht gaf. Kian legde zijn hand op de zij van de draak. We moeten maar eens gaan. Ze konden immers niet altijd bij het andere tweetal blijven, al was het alleen al omdat de twee draken elkaar volstrekt niet mochten. Ook dacht Kian te weten dat er wel weer een botsing zou ontstaan tussen de twee mensen. Hij draaide zich weer om, waarbij Astor hem volgde. Kian begon zijn spullen bij elkaar te rapen en in de zadeltassen te stoppen. Ook zijn bovenkleding trok hij weer aan.

De vrouw merkte dat hij niet meer sprak, gewoon zweeg ook na het eten. Ze strekte haar armen uit, knakte haar vingers en ging weer rechtop zitten toen zij merkte dat Kian zijn spullen bij elkaar begon te rapen. Waarom voelde ze een lichte teleurstelling dat hij al zo snel weer ging? Misschien kwam het omdat zij dat weer eenzaam werd, gewoon weer op zichzelf met alleen Rage. Niet dat zij dit erg vond want dat bespaarde extra problemen of het hechten aan iemand. De vrouw deed het gerookt vlees laten afkoelen, inpakken in een doek en stond op om het aan Kian te overhandigen. "Hier. Dan heb je weer genoeg voor een aantal weken" Ze keek hem met een glimlach aan voordat zij het vuur doofde met water. Ze gooide haar zwart/blauwe lokken naar achteren omdat ze weer in de weg stonden. Ze begon een aantal kleine vlechten te maken en maakte ze vast met een klem. Sommige plukken vielen langs haar gezicht.

Hij nam het vlees met de ene hand van haar aan en legde zijn andere hand even onder haar kin. 'Zorg goed voor jezelf.' Drukte hij haar op het hart. Zijn vingers streelden even haar huid, maar daarna trok hij zijn hand terug en zette hij een stap naar achter. In enkele seconden had hij zich van haar afgewend en de voorraad in de zadeltassen gedaan. Astor gromde zachtjes naar het meisje, als afscheid. Alsof hij wilde zeggen: Tot weerziens. Kian sprong met een grote soepelheid op de rug van de gouden draak. Die steigerde, brulde nog een laatste keer en sprong de lucht in. Waarbij Kian voor het laatst zijn hand op stak. Hij hoopte werkelijk dat ze zich niet in de moeilijkheden zou werken. Hij kende geen spijt, maar hij was nu werkelijk blij dat hij haar geholpen had. Meestal bevond hij zich niet in het gezelschap van een enkel persoon, maar nu was het misschien wel aangenaam geweest, misschien zelfs goed voor hem.. Maar hij zou er de volgende keer niet bij zijn om haar te helpen. Astor steeg de lucht in en blokkeerde met zijn grote vleugels het zicht naar beneden. Kian rechtte zijn rug en richtte zich op de horizon. Als hij maar de volgende keer er bij zou kunnen zijn om haar uit de moeilijkheden te helpen.. Waarschijnlijk waren de hare nu namelijk ook de zijne geworden. De wachters zouden niet stil staan.

Bij zijn plotselinge toenadering van zijn hand verstijfde zij even. Haar groene ogen keken verrast naar zijn gezicht terwijl zij zijn hand onder haar kin voelde. "Goed voor mijzelf?" Ze schonk hem nu een zachtere glimlach. "Komt goed, jij ook" Een rilling gleed over haar ruggengraat bij de lichte streling over haar huid. Wat vond ze dat prettig. De vrouw leek heel even in gedachten verzonken voordat ze naar de draak keek. "Ik zie je wel weer Astor. Als ik een schittering in de lucht zie zal het vast jou zijn" Het was een compliment want dat betekende dat Kirsten hem echt mooi vond. De vrouw nam de nodige afstand en hief haar hand omhoog. "Dag" sprak ze zachtjes uit voordat de draak de lucht opsteeg en ze langzaam uit het zicht verdwenen. Rage kwam weer uit de schaduwen gelopen. "Ja ja... Ik weet het. Tijd voor de echte wereld" De vrouw trok haar mantel aan, kap over haar hoofd en sprong op haar draak. "Tijd om te gaan"

Bonnie volgde het beekje bergafwaarts, hopend bij een bepaald meertje of vennetje te komen waar ze zichzelf kon baden. Maar ze liep al uren, en vond niks. Haar voeten deden pijn en haar schoenen knelden haar tenen bijna af. Het liefst zou ze verder vliegen op John's rug, maar dan vloog ze boven het bladerdek en kon ze niks zien. Ze besloot toch maar even te rusten, deed haar schoenen uit en ging op een grote steen zitten, waarna ze haar voeten in het ijskoude water zakken. Ze genoot van het water dat langs haar voeten stroomde, en trok tegelijkertijd haar staart een beetje op, want er begonnen plukjes haar in haar ogen te hangen.

Rustig liep ze tegen de stroming in. Ze had haar harnas nog o en haar blonde haren bewogen in de wind. Haar groenige ogen keken rond. Stilletjes liep ze door tot ze een meisje even zag. Nerveus slikte ze en probeerde onopvallend, hoewel onmogelijk in een plek als deze, door te lopen. Langs haar heen. Ze had geen idee waarom ze langs deze beek liep maar dat had ze wel even nodig, het maakte haar rustig en stilletjes keek ze even naar de groene bladeren. Alles maakte haar rustig en dat had ze wel even nodig de laatste dagen.

'Laten we daar even rusten' Kane wees op een smal beekje beneden het groenne bladerdak. Lucian keer haar even vragend aan, knikte toen en vloog lager. Lucian moest dorst hebben dacht Kane. Hij had al zoveel gevlogen met zowel haar als haar eindeloze verzameling spullen. Ze voelde zich bijna schuldig over het feit dat hij al haar hebben en houden op zijn rug droeg. Het was tijd voor een pauze dus.
Eenmaal beneden aangekomen merkte Kane dat ze niet alleen waren. Bij het beekje stonden ook twee vrouwen een van beide zat met haar voeten in het water te rusten, de ander droeg een glimmend harnas. Kane was niet snel angstig voor vreemden. Ze was zelf vreemd in dit land. Ze gleed van Lucians rug af; 'Dankje' fluisterde ze hem in het oor, waarna ze naar het beekje liep op wat te drinken.

NEW

Onder het genot van de inhoud van een zak rozijnen waren een jongen en zijn draak aan de over van een beekje aan het schaken. Het was een mooie set. Donkerrood hout met een bijna wit. De kleuren waren niet zo zeer wat het uniek maakte, dat waren de stukken. De jongen en zijn tweelingbroer hadden ooit allebei een handgemaakte schaakset besteld, allebei een eigen, maar hadden de zwarte partijen omgewisseld. De draak verschoof de donkerrode stukken, die eruitzagen als verscheidene historische figuren, met gezichtloze soldaten als pionnen. De jongen had de stukken die hij zelf ooit had uitgekozen. Het witte hout was in verschillende soorten draken gehouwen met verschillende alchemistische symbolen op hun buik. Zijn koningin was net zijn eigen draak, ook met het symbool voor antimoon op haar buik. In stilte lagen ze in het zonnetje, af en toe een stuk verplaatsend of een handje rozijnen pakkend.

Zijn rode haren wapperde zachtjes in de wind die weer alle kanten op stonden als gewoonlijk. Onder zijn arm hield Dennis zijn vertrouwde schrijfblok vast waar hij in schreef. Deze jongen communiceerde namelijk niet via de klanken van zijn stem. Nee hij schreef met een potlood en in sommige gevallen met veer en inkt. Veer en inkt was alleen lastig om mee te nemen en zorgde ook nog eens voor de nodige knoeiboel. Zijn potlood lag vertrouwd achter zijn oor en zijn draak Leave was weer in de bosjes verdwenen. Zijn draak rende altijd heen en weer, verstopte zich en verscheen weer bij de raarste plekken. Je kon zijn draak met een hond vergelijken - een schepsel nog niet zo bekend in deze rijken. Ook vele mensen konden een hond of beter gezegd een huisdier niet onderhouden. Met zoveel monden te voeden, veel armoede mocht je al blij zijn met een stukje brood op tafel. Dennis kwam aan bij het smalle beekje in het woud. Hier wilde hij het landschap gaan schetsen om thuis een schilderij van te maken. Dit was zijn passie, zijn leven. Hij noemde zijn kunstwerken nooit mooi want er waren betere als hem. Toch hadden velen interesse in zijn werk en verkocht hij veel voor zijn jonge leeftijd. Hij kreeg soms zelf verzoeken om bepaalde objecten of voorwerpen te tekenen.

Jamie noch Antimony werd uit hun schaak-trance gewekt door het geluid van voetstappen en een rond rennende draak. Het kolken en stromen van het beekje overstemde de meeste geluiden. In de kleine bubbel die ze voor zichzelf hadden gemaakt hoorden ze alleen het water, het tikken van een schaakstuk tegen het bord als deze werd verplaatst en hun eigen gedachten. Af en toe afgewisseld met het ritselen van de rozijnen-zak. Jamie gooide een pluk van zijn, voor het eerst in eeuwen, loshangende haar over zijn schouder. Hij had alweer door waarom hij het meestal vast deed, het zat op deze manier alleen maar in de weg. Hij verplaatste zijn loper. "Schaak." het was absoluut niet luid gezegd. Antimony had haar koning, een of andere koning uit een tijdperk van voor het bestaan van de dertien rijken, al snel uit de problemen en sloeg de loper met haar koningin. Ze konden dagen spelen als ze hun best deden, ze hadden allebei uitgebreide strategieën en namen ruim de tijd om over zetten na te denken.

De jongen kwam langzaam tot stilstand wanneer hij een man zag met een draak. Speelde ze nu schaken? Leave keek nieuwsgierig op wanneer de vreemdelingen in zijn zicht kwam. Hij begon druk te kwispelen met zijn staart en keek Dennis aan. Eigenaardig. Maar dit wil ik wel vastleggen. Weer een impulsieve actie, Dennis had er wel duizenden. Zijn onschuld bracht hem altijd in de problemen maar zorgde wel voor vriendschappen. Niemand haatte hem, hoe konden ze ook? Hij wilde dat iedereen hem aardig vond en deed daar ook zijn best voor. Hij ging op de grond zitten, pakte zijn potlood en zijn vertrouwde schetsboek. Hij bladerde snel door totdat hij bij een lege pagina kwam. Nu begon Dennis met snelle potlood schetsen de vreemde man te tekenen met zijn draak. Dit kwam je niet vaak tegen. Zijn inspiratie werd nu gewoon opgewekt. Hij vergat zelfs om toestemming te vragen.

Gelukkig voor Dennis merkte het onderwerp van zijn tekening hem niet op. Ze zater aan de rand van het beekje, de vin aan het einde van Antimony's staart in het water. Ze leunde op haar ene elleboog en met haar andere hand bewoog ze de stukken. Haar zilverige ogen schoten af en toe naar het gezicht van haar partner tegenover haar. Haar lichaam lag voor de verandering een keer op de grond. Meestal verkoos ze in de lucht zweven, alsof ze echt poten had die op de grond stonden om haar te dragen. Nu lag ze ook echt, deels uit luiheid en deels omdat ze anders naar beneden moest staren voor het schaakbord. Jamie zat in kleermakerszit tegenover haar. Zijn lange zwarte lokken hingen netjes over zijn rug. Als een pluk door een plotselinge beweging naar voren viel, streek hij hem weer achter zijn oor.

Dennis besteedde veel tijd aan de vin van het einde van de draak zijn staart. Hij wilde dat alles zo realistisch uitzag, een portret. Draken waren tamelijk lastig te tekenen. Je moet op zoveel details letten. Leave sprong enthousiast het water in en rende naar de overkant om de draak te begroeten. Waar zijn moerasdraakje geen rekening mee hield was dat deze twee in diepe concentratie zaten. Hun waren met schaken bezig, niet de gemakkelijkste spel. Dennis keek met grote ogen op en maakte gauw contact met zijn draak via zijn gedachten. 'Leave stop! Dadelijk verstoor je ze nog.' De draak sprong uit het water en kwam tot stilstand. Met onschuldige oogjes keek hij naar zijn temmer.

Hoewel Dennis zijn best had gedaan Leave te verhinderen de twee te storen, het kwaad was alsnog geschied. Leave zelf had niet veel lawaai gemaakt, maar het was een verschil in het gelid van het kabbelen. Hoewel het niet bepaald zacht was, was het zacht genoeg om het gespletter eroverheen te horen. Ze keek op van het spel en glimlachte naar de jongen en bijbehorende draak voor ze haar loper verschoof. Jamie werd door haar uit zijn trance gewekt door de plotselinge beweging van haar glinsterende hoofd. Een frons verscheen even op zijn gezicht, maar werd er snel weer af geveegd. Hij hield er niet van om plotseling onderbroken te worden. Hij wenkte de jongen uiteindelijk toch maar.

Leave kwam met zijn staart tussen zijn benen snel teruggelopen omdat diegene hun wel had opgemerkt. Beter gezegd Leave hadden opgemerkt. Blijkbaar was de draak vriendelijk want het glimlachte naar de twee. Dennis glimlachte onzeker terug. Wanneer Dennis gewenkt werd kwam de jongen aarzelend aangelopen. Hij liep over de stenen wat in het water rusten zodat hij geen koude voeten kreeg. Hij pakte zijn schrijfblok en begon snel wat te schrijven in mooie sierletters. 'Sorry voor het verstoren van uw spel. Mijn draak is erg speels en nieuwsgierig. Hopelijk kunt u mij vergeven voor het impulsieve gedrag van mijn draak.' Dennis zijn wangen waren lichtjes rood gekleurd en keek naar de grond in onzekerheid.

Jamie keek naar de jongen die naar hen toe liep met een analytische blik. Zoals een onderzoeker in het veld een nieuw wild dier zou bekijken. Hij was er inmiddels achter dat die houding het voor hem makkelijker maakte om met mensen om te gaan. Om zijn missende sociale vaardigheden niet met nog meer verlegenheid te belasten. Hij was verrast toen de jongen scheef in plaats van sprak. Het had geen vragen nodig, deze kon overduidelijk niet spreken. Hij las de tekst zachtjes voor voor Antimony. Hoewel hij haar had leren lezen, sierletters waren nog iets te hoog gegrepen voor haar leeskunsten die vergelijkbaar waren met een dyslectisch mens. Het was al goed voor een draak dat ze dit aankon. "Geen probleem" zei hij vriendelijk en hij gebaarde naar Antimony, "ik ben bekend met draken die hun eigen weg volgen." Hij kreeg een tik tegen zijn hoofd van een zilgerachtige klauw, maar moest alsnog lachen. "Ik ben Jamie." zei hij met een verlegen glimlach en een knip van zijn hoofd als buiging. Beleefdheid was altijd belangrijk.

De jongen moest toegeven dat hij zich een beetje ongemakkelijk voelde hoe de vreemdeling naar hem keek. Hij leek hem te bekijken als een soort lab rat, onderzoekend alsof hij zo door zijn lichaam wist heen te kijken. Met onzekere ogen staarde hij nog steeds naar de grond. Wanneer de jongen sprak keek Dennis glimlachend op. Nu voelde hij zich al meer op zijn gemak. Het was geen probleem geweest. 'Mijn draak is eerder een doener dan een denker. Hij denkt pas na nadat hij al iets heeft ondernomen. Maar dat heeft hij van zijn baasje.' Hij hield zijn schrijfblok langer omhoog zodat de vreemdeling de tijd kreeg om dit alles te kunnen lezen. Dennis lachte zachtjes toen hij de zilverachtige klauw zag van de draak. Blijkbaar was zijn draak ook iemand die zijn eigen weg deed volgen. 'Aangenaam, ik ben Dennis en dit is Leave.'

Een kleine por in zijn zij attendeerde Jamie erop dat hij nog wat te doen had. Hij noteerde in een notitieblokje dat hij uit zijn tas viste snel waar alle stukken stonden en maakte een handgebaar naar Antimony dat betekende dat ze mocht moven. Ze grinnikte tevreden en liet haar lichaam de lucht in dobberen, als een soort vliegende vis. Door haar staartvin te gebruiken dobberde ze naar Leave toe. Ze maakte een vrolijk bubbelig geluid naar hem, bij gebrek aan een betere manier van communicatie. Jamie las Dennis tekst geïnteresseerd. "Ik denk meer dan dat ik doe. Antimony ook, maar toen ze nog net haar ei uit was was ze een echte drakenpit. Ze vond, toen ze nog neit kon lezen, de bibliotheken waar ik rondhing nogal saai en loste haar verveling op door mensen lastig te vallen." Hij gebaarde naar de plek tegenover hem van het schaakbord. "Kan je schaken?"

Dennis keek gefascineerd toe hoe de draak zich voortbewoog richting zijn temmer. Wat een aparte draak dacht de jongen bij zichzelf. Dennis vond haar schattig net zoals Dennis Leave ook wel schattig vond. Hij herinnerde hem veel aan honden want zo gedroeg zijn draak. Niet als een draak maar als een hond die constant vertroeteld wilt worden. Dennis kon het niet helpen om verlegen naar Jamie te glimlachen. Dennis begon weer vrolijk te krabbelen in zijn schrijfblok om een reactie te geven. 'Mijn draak kan helemaal niet lezen. Is jouw draak van een speciale soort? Of kunnen alle draken leren lezen met veel geduld en toewijding?' Leave leek hem niet het type draak die met zijn snuit in de boeken zou zitten. Nee Leave was een draak die rolde nog liever in de modder dan op een plek blijven zitten. Had hij het geduld niet voor. Bij de vraag van Jamie schudde Dennis schamend zijn hoofd. 'Nee helaas niet. Ik weet wel hoe dammen gaat, dat is de makkelijke variant nietwaar?'