Het smalle beekje in het woud - Rijk van de leeuw.

'Precies.' Reageerde Kian, opgelucht dat het meisje het meteen begrepen had. Zijn blik bleef liggen op het heft van het zwaard en hij aaide met zijn vingertoppen over de ingegroefde tekst die er langs de snede te lezen was. Hij werd opgeschikt door haar woorden, zijn aandacht werd getrokken door haar stem, dus keek hij opzij. Een geheimzinnige grijns die de rebelsheid van een ondeugende jongen prijs gaf, sierde zijn gezicht. Zijn ogen schitterden opstandig. De grillen in zijn natuur kwamen naar voren. Hij deed niet wat een ander wilde, eerder het tegenovergestelde. Bovenal deed hij wat hij zelf wilde, vocht voor zijn vrijheid. Zijn vrijheid om te zijn die hij wilde zijn. Een avonturier. Eigenlijk bevestigde dit wat zij vaststelde, zonder dat hij het zelf werkelijk bevestigen hoefde. Het vervolg van wat ze zei verklaarde waarom ze zo achtervolgd werd. Ze wilden haar opsluiten om wat ze vroeger had gedaan. Was ze zo angstaanjagend? Kian liet zijn blik over haar gestalte gaan en hoewel hij haar had zien vechten, als een woeste boskat, voelde hij toch enige teleurstelling. Waarom waren ze zo naar dit meisje op zoek? Hij was tot de conclusie gekomen dat ze geen ernstig gevaar kon vormen. Daarna begon hij zachtjes te lachen. 'Ze zouden wel willen, maar ze krijgen me niet te pakken.' Zei hij triomfantelijk, een triomf die gepaard ging met nog een glas whiskey. De drank bevochtigde zijn tong, die daardoor niet droog werd door het praten. De fles was intussen echter al half leeg.

De vrouw keek naar haar fles, ze begon langzamerhand al dubbel te zien van de drank. Misschien teveel gedronken. Hoeveel zat er nog in? Al bijna leeg zo te zien want Kirsten had al meer gedronken als de man deed. Ook haar tempo van drinken ging veel sneller als gewoonlijk. De reden kwam vast doordat ze naar Kian had zitten luisteren over zijn zwaard. "Wat ben ik toch slim" zei ze met een glimlach. "Mag ik je zwaard eens vasthouden? Ik wil het eens bekijken." Ze kwam nu dichterbij, plofte naast de man neer en reikte haar hand uit. "Ik zal er heel voorzichtig mee doen" Haar groene ogen stonden nu vriendelijk, hadden iets van bambi weg dus moeilijk te weerstaan. Ja ze leek veel liever als zij had gedronken. "En trouwens... Hoe ben je een rebel geworden? Een vrijwillige keuze of iets gebeurd waardoor je juist tegen de wet wilt strijden?" Ze ging lekker in een kleermakerszit zitten om naar het vuur te kunnen kijken. Waarom stelde zij überhaupt deze vragen? Je merkte dat de houding van de vrouw wat minder stijf begon te worden, minder wantrouwend waardoor Kirsten meer begon te praten. Haar stem klonk ook niet zo bot of koud als gewoonlijk. "Mag je trots op zijn. Tegenwoordig krijgen de wachters steeds betere uitrustingen en middelen om criminelen of rebellen tegen te gaan. Mij weten ze ook al 4 jaar niet meer op te sluiten. Ik vertik het om terug achter de tralies te gaan"

Kian schrok toen ze plotseling zo naderde en keek naar de bijna lege fles in haar hand. Argwanend keek hij even naar haar ogen, om de conclusie te trekken dat ze waarschijnlijk toch niet veel kon aanrichten en het daarnaast waarschijnlijk ook niet eens wilde. Daarna gaf hij het zwaard voorzichtig aan het meisje. Haar praten zorgde ervoor dat hij weer in gedachten verzonken raakte. Het was eigenlijk allemaal begonnen met kleine overtredingen, waar hij allemaal net op het nippertje mee weg had kunnen komen. Dit al toen hij nog maar een puberende jongen was. Hij kon er niks aan doen, hij moest gewoon doen waar hij zin in had en toen hij merkte dat hij dat niet allemaal kon doen, was hij begonnen zich te verzetten daartegen. Eerst tegen zijn ouders, daarna tegen het rijk zelf. Hij leefde voor zichzelf en was niet uit nobele overwegingen zo gaan rebellen. Hij staarde naar het vuur dat vrolijk danste, alsof het wilde dat Kian zou opvrolijken. Hij nam nog een paar grote slokken, gaf geen antwoord op haar vragen, hopend dat ze het niet door zou hebben door de grote hoeveelheid aan alcohol die al door haar bloed kolkte. Zelf voelde Kian zich ook al lichter worden in zijn hoofd. Maar mannen kunnen gewoon beter tegen drank dan vrouwen.. Hij woelde door zijn haar en keek naar Kirsten met een grillige blik in zijn ogen.

"Niet schrikken" Haar stem klonk als een zachte fluistering die met de wind werd meegevoerd. Haar groene ogen waren gericht naar het zwaard die nu in haar handen lag. Mooi gesmeden. Ze gleed met haar vinger over het ijzer wat nu vrij koud aanvoelde vergeleken met haar warme huid. "Schitterend. Je zou het echt voor een goed prijsje kunnen verkopen maar zoiets unieks wil je natuurlijk niet verkopen of kwijt raken. Goed dat we het zijn gaan halen" Ze gaf het wapen weer voorzichtig terug. Zwaarden waren nooit iets voor Kirsten geweest, gaf haar maar de dolk. Snel, multifunctioneel en dodelijk. Kirsten luisterde naar het knetteren van de vlammen want Kian beantwoordde haar vragen niet. Misschien omdat hij teveel had gedronken? Vanuit haar ooghoeken keek ze de man aan. "Kijk niet zo" Ze streek langs zijn wang met haar vingers, een korte en snelle aanraking voordat Kirsten op stond om het voedsel van het vuur te halen. Ze sneed het met haar dolk, kruidde het met de spullen die zij bij zich had en keek Kian aan. "Eten is klaar" Ze wankelde een beetje naar Rage want recht lopen kon ze niet meer. "Rage hier" Ze schoof 1 hele konijn aan de draak. "Hoe heet jou draak?" Ze liep ook naar de gouden draak om hem een hele konijn te overhandigen. "Voor jou."

Toen ze over verkopen begon pakte hij het zwaard maar snel uit haar handen en keek beledigd opzij. Verkopen? Hoe zou je het over je hart kunnen verkrijgen. Een zachte grom ontsnapte omdat ze het had durven opperen en snel schoof de man het zwaard weer in de schede, waar het veilig en geborgen tegen zijn rug aanleunde. Maar het was inderdaad goed dat ze het waren gaan halen en nu ze het er beide veilig vanaf hadden gebracht, vroeg Kian zich af waarom hij het eerst niet gewild had. 'Hoe?' Vroeg hij. Hij wist niet hoe hij keek. Hij kende geen spiegels, als hij zich bekeek, was het in het water en een erg betrouwbaar beeld krijg je daar niet van. Hoewel hij verbaasd was kon hij het toch niet laten om te glimlachen toen ze zijn huid vluchtig aanraakte. Haar hand voelde koud aan. Hij volgde haar bewegingen terwijl ze naar haar draak toewankelde. Kian grinnikte zachtjes en ook Astor kon het niet laten om even te briesen van plezier. Hij slokte het konijn dat hem toegeworpen werd in een slok naar binnen en keek wanhopig naar het meisje naar meer. Als Rage hier normaal gesproken genoeg aan had, was hij een hele vreemde draak. Astor had zelf nog wel een hele olifant op gekund. 'Astor.' Zei Kian waarschuwend. De volgende dag zouden ze weer genoeg binnen krijgen. Zijn opmerking was meteen een antwoord op haar laatste vraag geweest. Astor trok zich terug en brieste verontwaardigd.

Rage keek naar het konijn die hij in 1 hap wist weg te werken. Hij ging weer geduldig terug naar de schaduwen wetend als de mensen klaar waren de rest werd verdeeld aan Astor en hem. Het irriteerde hem wel dat hij nu voedsel moest delen met 2 personen meer. Kirsten keek naar de gouden draak. "Dadelijk als ik en Kian genoeg hebben gehad krijg jij de overige konijnen en uil goed? Met Rage verdeeld. En morgenvroeg gaan jullie sowieso jagen en mij erbij dus dat wordt een heerlijk ontbijt" Kirsten keek even over haar schouder naar Kian. "Zelfs met alcohol blijf je een brombeer. Je kijkt mij aan alsof... Laat ook maar." Ze rolde met haar ogen, ging tegenover hem zitten alleen wat meer bij het vuur vandaan. Ze at rustig aan haar konijn maar na 4 happen had ze al weer genoeg. Zelfs de uil kreeg ze niet meer naar binnen. Ze gooide haar vlees richting Rage en naar Astor. "Ik heb geen trek meer" Ze keek naar haar fles, dronk de laatste slok en gooide de fles zo het vuur in. Een rookwolk kwam er vanaf, de vlammen werden wat groter maar kregen daarna weer hun kleinere vorm terug. Rage at gulzig van de resten maar morgenvroeg zou hij echt pas gaan jagen. Waarom kon hij deze mens gewoon niet verslinden? Kirsten legde haar hand tegen haar voorhoofd. "Ik heb echt teveel gedronken, ik heb het zo warm" Kirsten trok gewoon haar kleren uit, rende naar het water en dook erin.

Astor keek nog steeds ontevreden, maar leek zich neer te leggen bij het feit dat hij niet meer te verwachten had. Kian begon zachtjes te lachen, het schild om hem heen begon langzaam af te brokkelen, maar hij opende zich gewoonweg niet snel. Zijn gezicht werd aantrekkelijker van de lach, zijn ogen straalden levendig in het vuur. 'Nee, alsof hoe?' Drong hij aan. Hij hees zich overeind en stapte een paar rondjes over de aarde. Hij pakte wat van zijn deel van de maaltijd en begon bedachtzaam te kauwen, terwijl zij de hare al weggegooid, richting Astor, die er snel zijn genoegen mee deed. Gesis klonk uit het vuur toen ze ook haar fles weggooide, maar Kian at onverstoord door, totdat hij de uil opgepeuzeld had. Totdat hij een naakt figuur weg zag rennen. Hij had niks meegekregen van haar woorden of van het feit dat ze haar kleren uberhaupt uitgetrokken had. Hij grijnsde even en schudde meewarig zijn hoofd. Hij was er echter wel mee eens dat het hier veel te warm was, hij hield van warmte, maar nu kon ook hij wel wat verkoeling gebruiken. Hij trok zijn blouse over zijn hoofd en legde deze over een steen. Daarna stapte hij uit zijn laarsen. Zijn broek, die toch nog vochtig was van toen hij het meisje in het water had gehouden, hield hij aan. Als bescherming tegen de scherpe rotsen in het water. Onwillekeurig voelde hij aan zijn litteken op zijn rug. Het voelde dik aan. Daarna stapte hij op een rots en sprong in het water, dat hem omhelsde.

"Als je wilt weten hoe moet je mij eerst te pakken zien krijgen" was het simpele antwoord gewees van Kirsten terwijl haar groene ogen ondeugd uitstraalde. Daagde ze hem nu uit? Ja dat deed ze. Kwam dit allemaal door de alcohol? Zeker weten. Wanneer haar huid in contact kwam met het water voelde als een streling over haar lichaam. Haar element wat bij haar hoorde. De warmte maakte plaats voor de koelte van het water. Ze kwam omhoog, gooide haar zwarte lokken naar achteren en de licht van de maan die op haar scheen gaf haar iets magisch. Ze leek wel een zeemeermin hoe zij zich sierlijk door het water bewoog. De vrouw had haar kleding uitgetrokken maar haar lingerie aangehouden. Veels te moeilijk om die bh (als ze die in die tijd hadden anders hempje) uit te trekken. Alles ging veel lastiger nu ze een hele fles whisky op had gedronken. Ze keek naar de sterren aan de hemel, begon te tellen waar je eigenlijk niet aan beginnen kon. Haar aandacht werd algauw afgeleid door de plons die zij hoorde. Haar groene ogen keken nu naar de richting waar Kian was gesprongen. Had hij het ook al warm gekregen? Ze voelde aan haar brandwonden maar schaamde zich echter niet voor de verminkingen aan haar leven. Nu kon het haar weinig schelen onder de verdoving van alcohol.

Kian begon alleen zacht te grinniken toen ze hem uitdagend toesprak, hij liet zijn bovenlichaam in het water zakken en spartelde speels rond. Kian was niet iemand die vocht voor het meisje, men vocht voor hem. Hij keek haar vanaf een afstand brutaal aan. Hij liet af en toe zijn vingers boven water komen om vlammentjes te laten ontsnaan. Het water op zijn handen verdampte dan onmiddellijk. Het was leuk om te spelen met je element. Op deze manier kwam hij steeds dichter in de buurt van het meisje, maar hij maakte nog steeds geen haast om haar te pakken te krijgen, zoals ze zelf had voorgesteld. Nu hij weer in het koele water lag, merkte hij dat hij toch meer drank op had dan hij in eerste instantie had gedacht. Hij liet zijn blik over haar blote huid heen gaan, zonder schaamte. Haar brandwonden negerend. Hij voelde zich heer vreemd genoeg toch prettig bij, met de kennis in zijn achterhoofd dat ze elkaar nooit meer zien zouden. Over zijn lichaam begonnen vonkjes te lopen, die steeds weer doofden in het water. Hij kreeg het koud en zijn element reageerde ongecontroleerd.

Door middel van water sturen wist zij zichzelf gewoon op het water te laten drijven zonder te bewegen. Haar haren golfde zachtjes met de bewegingen van het water mee. Haar groene ogen schitterde net zoals de sterren in de hemel. Wat waren sterren zo fascinerend als je wat gedronken had. Ze begon allemaal sterren te verbinden zodat er een figuur uit kwam. Dat leek op een kleine ijsbeer zoals zij bepaalde sterren verbond. Ze merkte hoe Kian langzamer bij haar kwam maar ze was haar woorden van voorheen alweer vergeten. Haar groene ogen ontmoeten voor kort die van Kian. "Kijk" Ze wees omhoog met haar vinger. "Een kleine ijsbeer" Kristen wat op het schitterende idee om de ijsbeer te gaan vangen. Ze creëerde een geiser die haar omhoog spoot, hoger en hoger. Ze reikte haar hand uit maar kwam er niet bij en omdat ze teveel had gedronken vergat ze dat ze moest blijven watersturen anders zou de geiser weer terug inzakken. Met een plons kwam ze weer in het water te recht. Ze kwam een tijdje niet naar boven en zwom zo naast Kian. "Ik kom er niet bij! " Ze keek hem met een lieve glimlach aan, haar wangen nog steeds rood van de alcohol en haar pupillen veel groter als normaal. Ze spetterde speels water in zijn gezicht. "Je bent leuker als je glimlacht" En daar was haar aandacht weer voor de sterren want ze zwom weer van Kian vandaan om een nieuw figuur te zoeken.

Kian volgde haar wijzende vinger en keek omhoog. De kleine ijsbeer, het was waarschijnlijk het enige sterrenbeeld dat hij kende. Een glimlach gleed over zijn gezicht heen en plotseling gleed er een golf van rust door zijn lichaam. De sterren straalden zo helder, gaven hem moed om door te gaan. Hoe hard hij er ook voor zou moeten vechten. Het waren als kleine schilfers metaal in de lucht, alleen aangesteld om hem niet te laten opgeven. De natuur was altijd de grootste inspiratiebron van Kian geweest. Omdat het deed zoals het wilde, zich niet door mens of dier liet tegenhouden. Kian liet zijn vingers over een enorme rots heen glijden. Zijn blik was van de sterren weer naar het meisje verplaatst die vreemde capriolen uithaalde met haar krachten. Hij grinnikte zachtjes. 'Waar kom je niet bij?' Vroeg hij vervreemd, zijn ogen twinkelden met lichte spot. Maar toen ze opmerkte dat hij leuker was als hij glimlachte wist hij werkelijk waar niet wat hij zeggen moest. Hij wende zijn blik af. Maar zij was al weer verdwenen, als een peuter zo blij met de sterren.

De dame zuchtte eens diep want ze kwam er gewoon niet bij. "Kian... Kian kijk! Jachthonden" Kristen was echt trots op zichzelf dat ze nog een aantal sterren wist te verbinden. Dit werd de jachthonden genoemd. Toen ze 12 was ging ze vaak met hem samen naar de hemel kijken. Hij leerde haar altijd de figuren. Toch iets goeds wat zij had meegekregen van hem. Kristen zwom naar Kian toe. "Ik heb een idee, ik wil je wat laten zien! Ik denk dat je dit echt leuk gaat vinden" Ze dook onderwater, trok hem aan zijn hand mee naar beneden en kwam dichterbij met haar gezicht. Ze blies een bel wat om de hoofd van Kian vormde. Nu kon hij gewoon onderwater ademhalen. Kirsten deed bij haar hetzelfde. Je kon zelfs spreken in de bel maar Kirsten maakte een handbeweging dat hij haar moest volgen zonder iets te zeggen. Ze zwom naar het diepere gedeelte van het water. Nu kon je de vissen zien, de prachtige lichtgevend van de maan in het water. Het gaf haar altijd een soort rust als zij onderwater zwom want al haar zorgen leken gewoon te zijn verdwenen op dat moment.

Kian keek oplettend naar haar gezicht, niet weten wat ze doen zou. Hij schrok dan ook toen ze hem onder water trok. Water was zeker niet zijn favoriete element en hij had tot nu toe geprobeerd om zijn hoofd niet onder water te houden. Hij voelde het water over zijn hoofd kolken en probeerde naar boven te komen. Maar haar hand zat op zijn pols. Haar hoofd kwam steeds dichterbij, maar er gebeurde niet wat je zou verwachten. Een bel verscheen over zijn hoofd, waardoor hij werkelijk ademen kon. Nu werd zijn nieuwsgierigheid toch wel geprikkeld en hij volgde Kirsten naar het diepere water. Hij volgde haar met soepele slagen, maar toch was zij sneller. Het werd langzamerhand steeds dieper en steeds meer vissen kwamen om hen heen zwemmen. Ze waren niet gewend aan mensen, kende ze niet en wisten dus niet van de gevaren. Ze kenden geen schuwheid en durfden het soms zelf om langs de benen van de menselijke wezens heen te strijken. Want of Kirsten en Kian nou helemaal menselijk waren is nog de vraag. Ze kenden zo'n hechte band met de draken, dat ze zelf wel van het woeste van de draak over moeten hebben genomen. Vol bewondering keek Kian om zich heen. Zijn afkeer van diep water vergetend.

Haar haren volgde sierlijk de zwem bewegingen van de vrouw die echter al voorop kwam te liggen vergeleken met Kian die achter haar zwom. Kirsten moest er rekening mee houden dat hij niet zo snel als zij door het water kon voortbewegen. Ze vond het leuk om haar element te kunnen delen met iemand anders. Hij was vuur, een destructief element, een krachtig iets, moeilijk om de vlammen te temmen en een element die niet zo op water was gesteld. Elkaars tegenpolen. Misschien zou dit zijn ervaring met water wel veranderen. Ze streek met haar vingers langs de vissen die schuw weg zwommen wanneer zij haar toenadering merkten. "En wat vind je ervan?" Haar stem klonk een beetje vervormd door de luchtbel, iets lichter dan haar gewoonlijke toon. "In een koraalrif is het nog veel mooier of zelfs de zee. Dan zie je pas dingen wat je nooit in je leven ooit zult aanschouwen. Dit is pas een klein onderdeel van een groter geheel"

Je kon aan zijn blik wel zien hoe prachtig hij het vond, hij vond niet de woorden om het te beschrijven en was ook zozeer afgeleid dat hij er niet aan dacht om antwoord te geven. Hij bleef bewonderend om zich heen kijken, terwijl hij zich met krachtige slagen naar het diepere water bewoog. Maar hij kreeg het benauwd. Het water voelde het vuur in zijn aderen en verzette zich tegen zijn volle aanwezigheid. Met pogingen om het vuur te laten doven beukten de druppels tegen hem in en Kian begreep dat het tijd was om het water uit te gaan. Hij zette zich af tegen het zand van de bodem en schoot omhoog. Binnen een seconde was hij boven water en hij hapte naar verse lucht. Daarna bewoog hij naar de zijkant. Vreemd genoeg waren ze in een smal watertje boven gekomen, dat omringt werd door donkere bomen. De draken waren niet meer te zien en ook het smalle beekje viel niet meteen op. Het smalle stroompje stroomde echter onder een paar grote rotsen door die de doorgang blokkeerden. Waarschijnlijk had nog nooit een mens zich hier gewaagd. Kian hees zichzelf uit het water en keek om zich heen.

De vrouw vond de blik wat hij nu liet zien echt prachtig. Het stond hem goed hoe zijn ogen leken te schitteren in het water. Kirsten voelde zich tevreden met het resultaat. Waarom wilde zij zo graag dat hij zich deed openen naar haar? Misschien moest ze de vorige keer wat minder drinken want deze gedachten pasten echt niet bij haar. Ze merkte hoe zijn houding begon te veranderen. Wat gebeurde er? Nieuwsgierig zwom zij ook omhoog en de bel spat uiteen. Ze waren nu heel ergens anders dan voorheen. Dit gedeelte had ze nog helemaal niet ontdekt. Meteen kwam er gevoel van opwinding bij haar naar boven. Ze wilde meer gaan ontdekken had de dame besloten. Hen waren in een smal watertje boven gekomen, dat omringt werd door donkere bomen. De draken waren niet meer te zien en ook het smalle beekje viel niet meteen op. Het smalle stroompje stroomde echter onder een paar grote rotsen door die de doorgang blokkeerden. De vrouw voelde de grond onder haar voeten en door middel van watersturen haalde zij het water uit haar zwarte lokken. "Waar zijn we...?" klonk als een zachte fluistering die met een zachte bries werd meegevoerd. De maanlicht scheen op haar bleke huid en haar groene ogen schitterde van nieuwsgierigheid.

De bomen leken de wachters van de plaats, niet van plan om ook maar een enkel levend wezen door te laten. Het water was de enige doorgang. Tenzij je over de rotsen heen wilde klimmen, maar waarschijnlijk had nog nooit iemand dat gedaan. 'Ik weet het niet.' Antwoordde Kian. Toch was hij minder onder de indruk dan het meisje, hij dacht te weten dat ze zich niet erg ver van hun draken af konden bevinden. Toch zouden ze terug moeten komen en het leek hem lastig om tegen de stroom in te zwemmen. Dus zette hij een paar stappen richting de enorme stenen, met het plan om eroverheen te klimmen. Soepel bewoog hij zich langs de blokkade omhoog. Hij leek meer een katachtige door de manier waarom hij zich bewoog. Soepel en zelfverzekerd. De alchohol maakte hem iets minder helder in het hoofd en het zorgde ervoor dat hij zich minder goed kon concentreren op de handelingen die zijn handen en voeten maakten. Eigenlijk zou hij elk moment weg kunnen glijden. Maar het gebeurde niet. Zijn manier van bewegen maakte dat hij juist binnen enkele seconden boven aan zou kunnen zijn. Na enkele meters keek hij naar beneden. Hij zocht de blik van het meisje en keek of ze hem achterna kwam of dat ze hier nog zou blijven.

De vrouw liep naar de bomen toe want ze leek haar naam te horen. Werd ze nu gek? Haar aandacht lag helemaal niet meer met Kian maar bij de bomen die tegen haar leken te spreken. Zag zij daar nu iemand staan? Een gedaante? Bij de herkenning van die blauwe ogen wist ze het meteen. Haar lichaam verstijfde, haar mond voelde meteen droog aan en haar pupillen werden groter. Dit kon niet, dit kon echt niet. Hij was dood... Meteen voelde de vrouw een gevoel van angst door haar lichaam stromen. Weg, ze moest hier zo snel mogelijk weg. De vrouw volgde het voorbeeld van Kian, alleen leek zij ergens voor te vluchten. De alcohol maakte haar duizelig, zorgde dat haar zicht werd vertroebeld. Kreeg ze nu waan ideeën door de plek waar ze terecht waren gekomen of werd dit veroorzaakt omdat ze teveel had gedronken? Kirsten leek er wat meer moeite mee te hebben om omhoog te kunnen klimmen dus voor haar duurde het een paar minuten. Toen ze bovenkwam keek ze naar Kian met angstige ogen. "Kian... Ik wil hier weg" mompelde ze zachtjes.

De vrouw leek te verstijven, maar Kian lette er niet op. Toen ze zich naar de rots toe legde hij de laatste meters af. Boven aan gekomen wachtte hij tot het meisje hem volgen zou, ondertussen keek hij om zich heen en genoot van het uitzicht dat geboden werd, verlicht door de sprankelende sterren hoog in de lucht. Hij hoorde het meisje naderen en trok haar het laatste stukje omhoog. Daar ontmoette hij haar angstige blik. Toen ze ook nog zachtjes mompelde dat ze hier weg wilde, schoot er een pijnlijke steek door zijn buik heen. Waar was ze zo bang voor, moest hij hier ook bang voor zijn. 'Wat is er Kirsten, wat heb je gezien?' Vroeg hij doordringend, terwijl hij haar lichaam in zijn armen nam en haar aankeek. Daarna liet hij haar weer zakken, om aan haar verzoek te kunnen voldoen. Hij liet zich aan de andere kant van de rots naar beneden zakken. Het laatste stukje sprong hij, waarbij hij in het zachte gras landde. Planten van vorige jaren prikten tegen zijn ontblote voeten. Hij keek omhoog, wachtend tot ze naast hem zou landen.

Hij hielp haar het laatste stukje om boven te komen. Kirsten zwarte lokken viel voor haar gezicht alsof ze iets wilde verbergen. Hij tilde haar op en wat voelde de vrouw zich slapjes op dat moment. Ze schudde haar hoofd en haar groene ogen waren donkerder als gewoonlijk. Haar pupillen leken te overheersen omdat die zo groot waren geworden. Wanneer zij hem aankeek waren het de blauwe ogen van Kian die haar nog meer angst aanjaagde. Hij leek zoveel op hem dat het haast eng begon te worden. "N-niets... Ik wil hier weg" Ze probeerde haar stem krachtiger te laten overkomen wat compleet mislukte. Ze rilde zelfs toen Kian haar vast had gepakt. Gelukkig ging hij er niet verder op in en besloot op haar verzoek in te gaan. Kirsten begon langzaam naar beneden te klimmen totdat het leek alsof ze een hand op haar schouder voelde. Dit moest gewoon waanbeelden zijn door het drinken of het kwam omdat het hier zo donker was. Kirsten had een angst voor het duisternis. "GA WEG!" schreeuwde Kristen waardoor zij haar grip verloor op het stuk waar zij zich vast aan hield. Ze viel met een snel tempo naar beneden.

Een gil klonk door het duister en Kian vroeg zich af of het meisje misschien haar verstand verloren had. Haar stem sneed door zijn trommelvliezen. Gelukkig had hij nog steeds zijn blik op het meisje gericht en hij zag zo dat ze haar grip verloor. Wat had ze ooit gezien dat ze zo van slag was? De jongen sprong in een snelle reactie naar voren en had net de kans om het meisje op te vangen. Hun lichamen waren echter allebei nog vochtig en ze gleed uit zijn armen, hijzelf verloor zijn evenwicht waardoor ook hij op de grond viel. Bovenop het meisje. Snel rolde hij van haar af, in de hoop dat hij haar niet teveel pijn had gedaan en dat haar de grootste klap van het vallen bespaard was gebleven. 'Kirsten? Wat heb je gezien?' Vroeg hij nu wat feller. Als het iets was wat hem ook in gevaar zou kunnen brengen, moest hij er toch zeker van weten, nietwaar?

Ze voelde hoe zij werd opgevangen door Kian, echter waren hen allebei nog vochtig en Kirsten gleed uit zijn armen, Kian verloor zijn evenwicht waardoor ook hij op de grond viel bovenop Kirsten. Haar groene ogen keken verschrikt terwijl zij de pijnscheut door haar lichaam voelde wegebben. Hij had ervoor gezorgd dat ze niet hard tegen de grond zou zijn gepletterd. Bij zijn felle toon keek ze verschrikt zijn kant op. "Sorry...sorry. Ik begin gek te worden" mompelde ze zachtjes. "Ik kan het niet vertellen, het zit in mijn hoofd. Hij zit in mijn hoofd" Ze stond wankelend op en viel weer op haar kont omdat ze gewoon niet meer recht kon lopen. "Volgende keer moet ik echt niet meer drinken" eerder tegen zichzelf dan tegen Kian. "Na al die jaren ben ik nog steeds bang, het is echt te belachelijk voor woorden" De vrouw kroop naar Kian toe en nestelde tegen zich aan. "Laat mij alsjeblieft even zo liggen" Ze voelde zich veel veiliger als zij tegen Kian aan lag. Haar hoofd begroef ze tegen zijn blote borstkas en langzaam begon haar lichaam zich te ontspannen. Kirsten was in slaap gevallen.

Kian keek verward naar haar toen ze sprak. Ze hakkelde van het ene onderwerp op het andere en er leek geen samenhangend verhaal te ontstaan. Wat moest hij hier nou mee, hij wist het niet. Er was een "hij" in verwikkeld, maar Kian had geen idee van wie die "hij" nou precies was. Het zou de drank wel zijn. Zo veegde hij het hele gebrabbel af als dronkemanspraat. Wel liet hij het meisje liggen terwijl ze zich tegen hem aan nestelde. Hij streelde even haar haar en legde daarna zijn arm om haar middel heen. Hij staarde naar de sterren. Ze twinkelden hem vrolijk tegemoet alsof ze hem iets wilde vertellen, maar Kian kon niet begrijpen welke boodschap ze dan door wilden geven. Hij verwarmde zijn huid, zodat ze vannacht geen last meer zouden hebben van de kou. Hij trok het meisje tegen zich aan en soesde nog een beetje verder voordat hij werkelijk in slaap viel. Zijn ademhaling ging parallel aan het meisje. Maar de laatste gedachte voordat hij in slaap viel weidde hij aan zijn draak. Astor was zelf al in slaap gevallen en had niet door dat zijn baas verdwenen was. Anders was hij niet zo rustig blijven liggen..

Deze avond droomde zij niet, deze avond had zij geen nachtmerries en dat kwam maar zelden voor. Kirsten sliep voor het eerst heel goed. Misschien was het wel eens goed om iemand naast je te hebben liggen die haar wist te beschermen in het donker. Alleen in het donker wist hij haar te kunnen breken zelfs nog na zijn dood. Bij het geluid van zingende vogels gingen haar ogen langzaam open. Het eerste wat ze zag dat ze wakker werd was Kian's gezicht. Waarom lag ze zo dicht tegen hem aan? Haar ogen gleden naar zijn arm om haar middel. Ze had alleen nog lingerie aan?! Gauw keek ze of hij nog kleren aan had en gelukkig droeg hij een broek. Een zucht van opluchting vloeide over haar perzik kleurige lippen. Voor heel even keek Kirsten naar zijn slapend gezicht. In zijn slaap leek hij alles behalve arrogant of onvriendelijk. Kian leek gewoon veel onschuldiger zo in zijn slaap. Haar vingers gleden over zijn borst, wat voelde hij heerlijk warm aan. Dit verklaarde ook waarom ze niet was wakker geworden van de kou. Voorzichtig haalde ze zijn arm weg van haar middel en ging rechtop zitten. Haar vingers tegen haar slaap gerust want ze had toch een barstende koppijn. Kirsten was gewoon een aantal stukken kwijt van die avond.

De slaap was hem zo plotseling overvallen dat het meer op een coma leek waar hij in vervallen was. Zijn adem bleef rustig en hij leek afgesloten van de wereld. Maar toch voelde hij de constante druk van een zachte huid tegen de zijne. Zijn lichaam wende eraan en accepteerde het gevoel als bij een gewenning. Hij begon dan pas onrustig te bewegen toen die druk verdween, maar meteen wakker werd hij niet. Het duurde nog enkele minuten voordat Kian zijn ogen opende en met een wazige blik de lucht in staarde, het schemerde nog. Maar ze moesten lang geslapen hebben. Hij keek opzij en ving de blik van het meisje, dat naar zijn gezicht had gekeken. Hij wreef even in zijn ogen en liet zijn blik nog een keer over haar heen gaan. Daarna over zichzelf. Waarom waren ze bijna naakt? Verward schudde hij zijn hoofd. Flash backs schoten door zijn hersenen en plotseling wist hij het weer. Hij was benieuwd of de paniek aanval van de vorige avond over was. Hij duwde zichzelf met zijn gespierde armen overeind en keek weer in de groene ogen. 'Oke, dit is een beetje raar.' Mompelde hij met een aantrekkelijke en geamuseerde grijns op zijn gezicht. En het was ook een beetje verwarrend. Bij de eerste ontmoeting had hij niet gedacht dat hij zo tegen haar aan zou komen te liggen. Hij voelde de druk van haar lichaam nog nagloeien op de zijne.