Het smalle beekje in het woud - Rijk van de leeuw.

Haar vingers gleden over haar brandwonden bij haar bovenbenen. Dat ze gewoon in haar lingerie zo had rondgelopen terwijl er een andere man bij was. Wat was er allemaal gebeurd? Waarom wist ze zich niet alles meer te kunnen herinneren? Bij het geluid van een beweging keek ze richting de kant van de man die naast haar lag. Haar groene ogen ontmoeten alweer zijn heldere blauwe ogen die haar aan een woeste golf deden denken alleen was de blik in zijn ogen rustig en dan werd de conclusie: een rustige golf. "Een beetje vreemd?" Haar lichaam leek nog te tintelen doordat zij de hele nacht naast hem had gelegen. Het leek wel of ze het miste om tegen zijn warme lichaam aan te liggen. "Ik zit hier in mijn lingerie en jij... in een broek met een blote bovenlichaam" Kirsten keek hem met onzekere ogen aan, beet zachtjes op haar onderlip want ze durfde het bijna niet te vragen. "Ik heb toch niet..." Hoe kon ze dit het beste verwoorden. "Iets gedaan? Je... nou gekust of" Haar wangen begonnen een rode tint te krijgen. Kirsten bloosde en dat gebeurde bijna niet vaak. "Ik kan mij niet meer zoveel herinneren" Het frustreerde haar mateloos niet wetend waarom ze hier gewoon in haar lingerie zat. Hoe kwam ze erbij om haar kleren uit te doen? Niet meer drinken, gewoon niet meer drinken.

'Ja, wel een beetje.' Herhaalde Kian met dezelfde grijns. Daarna hees hij zichzelf het laatste stukje omhoog en ging staan. Zijn blik dwaalde om zich heen. Nog steeds waren de draken niet in het zicht, maar die zouden ze wel zien na het laatste bochtje van de beek. Daarna keerde hij zich weer naar het meisje, die zich nogal ongemakkelijk leek te voelen in het bijzijn van zijn ontblote bovenlichaam. Daar had ze gisteravond helemaal geen last van. Hij grinnikte ondeugend. 'Als je alleen nog maar dat had gedaan, had ik je misschien nog van mijn lijf kunnen houden.' Met zijn hoofd scheef keek hij haar onderzoekend aan, maar daarna lachte hij weer. 'Nee, sorry, je hebt niks abnormaals gedaan.' Vervolgde hij, waarna hij nog een keer naar haar knipoogde om zich om te draaien en het pad langs het water te volgen. Op zoek naar Astor. Soepel sprong hij over de stenen, waarbij hij goed oppaste om niet uit te glijden over het water. Hij zocht zo goed mogelijk de droge rotsen op. Wel verwondde hij een paar keer zijn voetzolen door een scherp stukje, maar hij kwam veilig aan de overkant.

Haar ogen werden een slag groter net zoals kopschoteltjes door de woorden wat hij sprak. Had ze dat echt gedaan? Kirsten voelde aan haar wangen die warm aanvoelde. Ze moest nu echt blozen wat zij niet kon verbergen door haar bleke huid. Dit kwam echt zelden voor. "W-waarom hield je mij niet tegen?" Zij keek Kian verbaasd aan. "Dit is echt erg" de vrouw beet op haar onderlip. "Komt vast omdat ik zo lang al niet meer..." Ze ging haar zin niet eens afmaken. Het liefst wilde zij echt door de grond zakken, verdwijnen en zo snel mogelijk weg zijn. Echter veranderde haar stemming toen het een grapje bleek te zijn. Haar ogen flikkerde voor kort. "Ow... Gelukkig" Een zucht van opluchting rolde over haar lippen. Stel je voor dat ze hem had 'aangevallen'. De dame volgde zijn voorbeeld en kwam ook aan de overkant. Ze begon al op een snel tempo te rennen naar de draken toe. Ze zouden gaan jagen! Als Kirsten ergens niet tegen kon was als mensen zich niet aan hun afspraken hielden. Nu deed zij dat dus ook niet. Ze had iets goed te maken. Toen ze aankwam lopen kwam Rage al naar haar toe die zijn neus tegen haar aandrukte. "Alles gaat goed op de barstende koppijn na. We gingen jagen niet waar? Astor ben je er klaar voor?" Kristen pakte haar jacht kostuum die strak om haar lichaam zat nadat zij het aantrok. Hiermee kon je snel klimmen, gemakkelijk door water zwemmen en over de grond kruipen. Ze vulde haar pijlen aan, sleep haar dolk, deed haar haren in een staart en rustte haar kruisboog over haar schouder. "Wedstrijd doen wie de meeste vangst binnenhaalt?" The cold Kristen is back. Je zou niet zeggen dat zij gisteravond zo kinderlijk en vrolijk had gedaan want nu stond hier een gevaarlijke jaagster.

Kian begon het uit te schateren toen de rode blosjes op haar wangen verschenen. Hij begon nog helderder te lachen toen ze begon te spreken, enigszins stotterend. Waarschijnlijk de eerste uiting van werkelijke vrolijkheid die hij in de afgelopen dagen geuit had. Maar dat was gewoon te mooi. Vooral toen ze "Komt vast omdat ik al zo lang niet meer.." stamelend uitsprak dacht hij dat hij zou ontploffen van de lach. Toen ze doorkreeg dat het een grapje was, stopte hij met lachen, grinnikte alleen nog wat na terwijl hij met lichte spot naar haar keek. Wat een grap. Maar ze zouden gaan jagen. Tenminste, het meisje en zijn draak zouden gaan jagen. Kian voelde er niet zoveel om bij Rage te blijven, de draak van het meisje, maar in jagen had hij eigenlijk ook niet zo'n zin. Toch knikte hij en liep naar zijn draak toe die hem met vreugde begroette door zijn neus tegen die van zijn baas te drukken. Daarna pakte Kian zijn eigen spullen bij elkaar. Hij jaagde eigenlijk altijd met zijn pijlen, maar voor de zekerheid droeg hij ook het zwaard op zijn rug. Haar voorstel deed hem rillen. 'Waarom zou je dat doen?' Vroeg hij langzaam. Hij weigerde om meer te schieten dan nodig was, het leek misschien niet zo. Maar hij doodde niet voor de lol. Astor was het hier mee eens, al had hij er minder moeite mee dan zijn baas. Bovendien jaagden zij samen meestal op het open veld, op herten of geiten. Niet op konijnen of andere knaagdieren..

Ze had de man volkomen genegeerd toen hij haar had staan uitlachen. Het liefst schoot ze een pijl op hem af zodat het lachen hem zou vergaan. “Leuk dat ik je persoonlijke amusement attractie ben” Je merkte duidelijk de sarcastische ondertoon in haar stem. Daar had Kirsten zichzelf toch wel even voorschut gezet. Waarom had ze zijn woorden gelooft? Rage keek naar de man en naar de draak. Hij ging op zichzelf jagen want met hun had hij echt geen zin om te gaan. Ik ga al vooruit. communiceerde hij met Kirsten voordat de draak opsteeg en wegvloog van de plek. Bij de volgende woorden van Kian keek ze hem vreemd aan. “Waarom zou ik dat niet doen? Ik kan het vlees roken en meenemen zodat ik daar dagen profijt van heb. Dan hoef ik niet iedere dag te jagen en die kostbare tijd aan iets anders besteden” Kirsten keek de man eventjes aan. “Ga je ook mee jagen? Je leek er niet zo in te hebben gister” Waar ging ze vandaag op jagen? Kirsten hoopte stiekem op een wilder zwijn, herten of konijnen. Konijnen waren het gemakkelijkst te doden maar een haas smaakte toch net iets lekkerder. “Zullen we dan maar?”

'Als jij in mijn schoenen gestaan had, had je ook gelachen.' Antwoordde Kian helder, niet onder de indruk van haar sarcastische ondertoon. Aan de ene kant begreep hij wel dat zij het niet leuk vond, maar daar ging zijn eigen amusement niet aan onder. Hij keek naar de donkere draak die opsteeg en ervandoor ging. Kirstens blik prikte echter tegen zijn gezicht aan en hij draaide zich weer om. Er zat waarheid in haar woorden, hij deed het zelf ook als hij een lange reis moest maken, maar alsnog zou hij er geen wedstrijd van maken. Waarschijnlijk zou hij dan meer schieten dan hij mee kon nemen. Hij schudde dus langzaam zijn hoofd terwijl hij haar helder aankeek. 'Ik ga wel mee.' Antwoordde hij, nadat hij een blik op zijn draak had geworpen die enthousiast knikte. Kian liep naar zijn draak toe en klom in het zadel. Toen hij eenmaal hoog en droog boven zat stak hij zijn hand uit. 'Ga je te voet, of ga je mee?' Vroeg hij uitdagend. Vanuit de lucht zouden ze grotere kans maken om op de vlakte wat grotere dieren te schieten.

Ze bekeek haar tas, telde de voorraad. Ze had nog voldoende geld om vanavond een slaapplek te kunnen regelen. Echter zou het een heldere nacht worden zoals gisteravond dus kon zij gewoon buiten slapen. Het liefst lekker hoog in een boom zodat ze naar de sterrenhemel kon kijken. Misschien kon zij zichzelf weer eens verwennen met een nieuwe broek of bovenstuk. Wie weet. Of ze kocht iets voor Rage want hij had allang niets meer gekregen. Misschien moest ze dat eens doen omdat hij er altijd voor haar was en zoveel voor haar over had. “Ja denk het ook wel” had ze een beetje afwezig gereageerd. “Je gaat toch mee? Ik ben eens benieuwd hoe vaak jij mis gaat schieten” Wat had ze toch een vertrouwen in hem. Wanneer hij zijn hand uitstak keek ze hem voor kort aan. Ze ging liever met de voet maar de kans mislopen om te zien hoe vaak hij misschoot? Kirsten legde haar hand in de zijne, veel kleiner en zachter vergeleken met zijn ruwe handen. De handen van een man. Echter voelde haar handen ook niet als satijnenkussens aan. Op een van haar handen voelde je de brandwond zitten. Ze klom op de draak en hield Kian’s hand iets langer vast dan nodig was. Ze leek gewend te zijn om hem nu aan te raken door gisteravond. Kirsten vond zijn warmte fijn. Ze deed daarna haar handen in haar zakken. “Jaagt Astor vaak alleen? Of doen jullie nauwelijks jagen?”

"Ik mis nooit.' Antwoordde hij met een zelfverzekerde lach. Waarschijnlijk wist ze niet dat hij uit het boogschutter rijk kwam, anders had ze nooit aan hem getwijfeld. Die misten namelijk nooit als ze zich toelegden aan deze sport. En dat had Kian gedaan. Dag en nacht had hij geoefend, tot hij zich kon meten met de besten in zijn omgeving. Misschien wel met de besten uit het hele rijk. De blik in zijn ogen was geheimzinnig, maar je zag aan hem dat hij het meende. Hij trok het meisje omhoog, wilde zijn hand uit de hare laten glijden, maar ze hield hem nog steeds vast. Hij wierp een verbaasde blik op haar gezicht. 'Sla je armen maar om mijn middel.' Zei hij voorzichtig. Hij wilde niet dat het meisje zou vallen, aangezien Astor nog wel eens vlieg en stuntwerk uithaalde in de lucht. 'Astor jaagt alleen als ik bezig ben met iets anders.' Antwoordde hij, maar veel uitleg boot het niet. Astor gromde echter instemmend. Hij spande zijn sterke achterpoten en sprong de lucht in, waarbij hij met zijn klauwen de grond open ploegde. Al snel gleden ze boven de bomen uit, richting de grote weide, waar nog wel vaak grote kuddes rendieren graasden. Astor kon ze al ruiken vanaf een grote afstand en zette koers naar de dieren. Kian haalde zijn boog van zijn rug, waarbij hij oppaste het meisje niet in haar gezicht te slaan, en legde een pijl op de pees. Van een grote afstand zag hij al de grazende dieren, die geen erg hadden in het naderende onheil. Kian trok de pijl naar achter, concentreerde zich even en liet los. Het was moeilijk om vanaf een bewegend vlak te schieten, maar Kian had het zichzelf aangeleerd. Het eerste dier viel al neer en spartelde in doodsstrijd. Een nieuwe pijl volgde, die het dier precies door het oor kreeg. Hij was morsdood.

“Ha! Je weet: hoogmoed komt ten val. “ Nu was ze echt benieuw of hij zo goed was als hij zich voordeed. Zijn boog was zij niet ontgaan dus hij moest een boogschutter zijn. Alleen vond je zelden een goede boogschutter die snel een aantal pijlen achter elkaar wist te schieten en allemaal raak. “Om je middel?” Ze deed haar armen om zijn middel maar je merkte dat het vrij slapjes was. Kirsten zag daar niet bepaald het nut voor in. “Wat een zonde. Er is niets geweldiger dan samen met je draak op pad gaat om te jagen of gewoon op avontuur.” Rage en Kirsten gingen vaak naar gebieden waar vele niet durfde te komen of verdwaald raakten. Gewoon de spanning om iets te ontdekken of de spanning van iets nieuws. Daar leefde zij voor want Kirsten hield van nieuwe dingen ontdekken en Rage vond het altijd leuk om mee te gaan. Kirsten leunde iets meer naar achteren wanneer hij zijn boog van zijn rug afhaalde en een pijl op de pees legde. Kirsten maakte haar kruisboog al klaar want dit was een kwestie van op de knop drukken. Alleen je moest haar kruisboog niet onderschatten want die kon een aantal pijlen wegschieten in een paar seconde. Een vrouw met weinig spierkracht zou deze kruisboog niet kunnen tillen laat staan hanteren.

Kian boog over de nek van de draak, en legde twee leren banden over zijn benen. Zo hoefde hij niet al zijn spierkracht aan te wenden om te blijven zitten als Astor over de kop ging. Hij voelde de armen van Kirsten losjes om zijn middel en hij hoopte dat het genoeg was.. Maar het was te laat om haar te waarschuwen. Astor slaakte een triomfantelijke brul toen hij zag dat het dier neerviel. De rest van de dieren keken met gespitste oren op.. en gingen er toen met zijn allen vandoor. Astor maakte een salto in de lucht en scheerde vlak boven de grond achter de kudde aan. Gevaarlijk gegrom klonk uit zijn keel. Hij hield van deze momenten, om te jagen. De dieren waren allemaal doodsbang voor hem, terwijl ze eigenlijk bang zouden moeten zijn van de pijlen die toch zeker niet van hem afkomstig waren. Kian kwam overeind en lachte. Hij legde een nieuwe pijl op zijn boog en vuurde deze ook af. Hij raakte een van de dieren in haar heup. Ze begon te hinken, terwijl ze nog steeds wanhopig weg probeerde te komen van het monster. Maar ze was niet snel genoeg. Astor haalde haar in en schepte haar op in de bek. Waarbij ze haar rug brak en bijna onmiddellijk stierf.

De vrouw keek hoe ze over de velden vlogen met de heerlijke wind waardoor haar staart in de lucht wapperde. Gelukkig zaten geen enkele haren bij haar in de weg. Ze merkte hoe de draak opsteeg. Wat ging hij doen? Een salto in de lucht? Kirsten drukte haar lichaam dicht tegen de rug van Kian aan, haar grip om zijn middel iets krachtiger. Haar groene ogen schitterde bij dit heerlijke gevoel in haar buik. Dit gevoel kreeg ze ook vaker wanneer Rage plotseling omlaag dook zo uit het niets. (die kriebels wat je ook krijgt in achtbanen enzovoort ) "Astor is echt geweldig. Je zult het niet zeggen maar Rage en Astor lijken wel een beetje op elkaar" Dit zachtjes in Kian zijn oor gefluisterd omdat ze wist dat Astor Rage duidelijk niet mocht. Echter was de draak net zo gek als Rage die ook altijd van zo'n stunten uithaalde. De vrouw deed een van haar ogen dicht, richtte en wist een hert zo door zijn hoofd te schieten. Het beest viel meteen dood neer. Ze wilde nooit dat de beesten te lang zouden lijden of teveel pijn voelden. Dat vond zij zielig. Ja Kirsten had wel een beetje gevoel. Ze schoot nog een keer en ze raakte nu de dij van het best. Het zakte in elkaar maar probeerde als nog verder te rennen. Nogmaals schoot ze zodat de pijl door de nek van het hert boorde. Dood. "Dat zijn er al 2" ze gaf Kian een speels duwtje. "Waar blijft je goede schot dan? Je loopt al achter" Haar ogen schitterde lichtjes van uitdaging. Ze vond het leuk om Kian beetje op de kast te jagen.

De mogelijkheid om te brullen werd geblokkeerd door het beest dat nog steeds in Astors bek hing. Hij scheerde over het groene gras waarbij hij het bij het leven edele dier op de grond liet vallen. Daarna liet hij weer een triomfantelijk gebrul horen waarbij hij nog een keer over de kop cirkelde en zich daarna in een opwaartse spiraal weer naar boven bewoog. De adrenaline schoot door Kian's lichaam. Wat was vliegen toch eigenlijk heerlijk. Het was zo vrij. De warme adem van het meisje verwarmde zijn wang en hij begon zachtjes te grinniken. 'Laat dat Astor maar niet horen.' Antwoordde hij geamuseerd. De draak hoorde het niet, want die was te druk bezig om luid te brullen. Kian volgde ondertussen de pijlen die het meisje afschoot, waarna ook zij twee dieren had gedood. Eigenlijk zouden ze nu niets meer nodig hebben. Toch? Maar vliegen was zo heerlijk.. 'Ik heb er ook al twee hoor.' Grinnikte de jongen zachtjes. Hij wees daarbij naar de twee dieren die hij neergeschoten had. Eentje was al half vermorzeld door de kaken van de draak. De dieren waren duidelijk herkenbaar aan de pijlen die uit hun ledematen staken. Kian maakte er namelijk altijd gouden elementen aan vast, zodat ze goed te herkennen waren. Ook de draak was er nog steeds niet aan toe om te stoppen met vliegen. Hij suisde verder door de lucht.

Kirsten bekeek hoe de draak handelde met het dier nog in zijn bek. Geweldig hoe het dier als een lap vlees op de grond werd gegooid en daardoor kwam een oorverdovend gebrul. Haar ogen schitterde als sterren want hij had zoveel overeenkomsten met Rage. Het voelde net alsof ze gewoon op haar eigen draak vloog want hij brulde ook zo vaak en haalde de gekste toeren uit. Ze gingen weer over de kop gevolgd door een opwaartse spiraal. Kirsten lachte door het gevoel in haar buik en de adrenaline door haar lichaam schoot. Heerlijk, echt heerlijk. Er was niets beters dan het gevoel van vliegen. Gewoon in de lucht zijn. “Nee inderdaad anders krijgt die dadelijk nog slechte zin” Ze deed haar kruisboog terug op haar rug want ze vond dat ze al genoeg had gedood. Wie weet wat Rage nog zou meebrengen op zijn tocht? “Ik zie het. Hoelang doe je dat al? Je bent toch niet zo’n slechte boogschutter als ik had gedacht” En keek hem heel even in zijn ogen aan voordat ze haar hoofd in haar nek legde, haar ogen sloot en genoot van de wind door haar haren.

"Het is toch verbazend hoe jij mij weer elke keer weet te onderschatten.' Antwoordde hij met een zachte lach. Het was al vanaf de eerste ontmoeting, toen ze beiden gedacht hadden dat ze de ander met het grootste gemak zouden kunnen verslaan. Vooral de draken hadden elkaar niet hoog ingeschat. Astor was met zijn gouden panser niet makkelijk te verwonden en daardoor had hij het gevoel gekregen dat hij onoverwinnelijk was. Het was niet waar, maar ze kwamen dan ook weinig draken tegen die verandering in die gedachten konden brengen. Astor begon te dalen, met lange slagen van zijn vleugels keerde hij weer terug naar de plek waar de neergeschoten dieren lagen. Deze zouden ze eerst mee moeten nemen voordat ze er echt wat me zouden kunnen doen. Astor wilde echter niet wachten. Nadat hij, gepaard met veel wind, was geland, boog hij zich over het dier dat hij eerder in zijn bek had gehad en zette zijn enorme kaken om het lijf heen. Het bloed stroomde over zijn slagtanden en bevlekte zijn bek. Hij werd er alleen maar woester door. Kian, die nadrukkelijk niet naar het schouwspel keek, liet zich van de draak afglijden, nadat hij de handen om zijn middel had losgemaakt. Daarbij streelde hij net iets te opvallend over de vingers van het meisje. Eerst raapte hij zijn pijlen bij elkaar, om daarna met zijn zwaard de dieren in stukken te verdelen. Het was een vies werkje, maar het moest toch gebeuren.

De zachte lach stond hem goed. Dat ze hier nu samen zaten op zijn draak, te jagen op voedsel terwijl bij hun eerste ontmoeting ze elkaar bijna in de haren vlogen. “Kan er niets aan doen” zei ze op een simpele toon, een glimlach proberen te onderdrukken want ze wilde hem serieus aan kijken. Rage had die dag het liefst zijn tanden in het huid gezet van Astor. Een duistere draak was moeilijk aan te vallen want die kon gehuld worden in het donker en dan zag je niets meer. Dan verdwijnt hij en plotseling staat hij achter je of naast je. Heel eng af en toe als Rage in een gevecht zat. De vrouw keek hoe de oppervlakte steeds meer begon te naderen totdat de draak op zijn poten was geland. De draak zette zijn enorme kaken om het lijf heen van het dier waarbij het bloed over zijn slagtanden stroomde en de druppels bloed begonnen een plas te vormen. Niet bepaald een smakelijk gezicht maar Kirsten was dat wel gewend om te zien. Wat Kian nog niet wist, wat velen nog niet van haar wisten was dat ze zoiets leuk vond om te zien. Kirsten had een sadistische kant die zij makkelijk wist te verbergen. Ze voelde hoe hij haar handen om zijn middel losmaakte echter streelde hij net iets te opvallend over haar vingers. Een tinteling bleef er achter waar hij zojuist had aangeraakt. Vreemd. Deed hij dat met opzet? Vast niet. De vrouw sprong van de draak af, liep naar haar vangst toe en haalde haar dolk tevoorschijn. Ze had het zo vaak al gedaan dat zij met een dolk een hert in een snel tempo in stukken wist te snijden. Gewoon met een dolk. De vrouw stapelde de vlees op, deed er een touw omheen en had haar eerste hert al klaar. Daarna ging ze naar de volgende om hetzelfde te doen. Wanneer zij klaar was met het de dieren kon je niet meer zien dat het een hert was geweest. De koppen liet ze hier achter want zoiets vond zij totaal niet lekker. De restjes wat over waren gebleven werden door de vogels, vliegen en al al gegeten. "Klaar Kian?"

Kian vouwde een lap katoen om de stukken vlees heen en bond er een stuk touw omheen, zodat het netjes blijven zitten zou. 'Klaar.' Hij liep naar het zadel toe en stopte de grote hompen in een van zijn zadeltassen. Daarna liet hij zich in het gras neerzakken, wachtend tot de draak klaar was met eten. Het goud werd opgelicht door de pas opkomende zon, de stralen streelden de schubben van de draak en Kian keek bewonderend naar het monster. Astor scheurde de nek van het rendier open en deed zich tegoed aan het vlees binnenin. Deze momenten deed je wel beseffen dat er niet te spotten was met een draak. Met een doek begon hij zijn pijlen schoon te maken, waarna hij ze in de pijlenkoker liet zakken. Zijn zwaard was daarna aan de beurt. De bloederige doek legde hij daarna maar naast zich neer, hij had even geen zin om op te staan. Erg lang geslapen hadden ze niet. De zon klom ondertussen steeds meer naar boven en de schemering was bijna weggetrokken. De natuur werd wakker. Bloemen ontvouwden zich en verschillende kleuren werden zichtbaar tussen het groene gras. Het was hier mooi. Genietend sloot Kian even de ogen. Astor maakte geen haast. Hij likte genietend langs zijn bek. Hij was blij dat hij gisteravond zijn honger onderdrukt had, waardoor hij alleen maar meer kon genieten van de smaak van het vlees. Hij kon er niet bij dat mensen groenten aten. Meewarig schudde hij zijn kop.

Kirsten rommelde nog wat in haar tas, pakte een grote doek om het om het vlees te kunnen wikkelen. Ze knoopte het dicht, maakte een klein gaatje en liet de touw erdoorheen komen. Nou kon ze het dragen als een soort tas. Best handig gemaakt vond zij het zelf. “Kian mag ik dit ook in een van jou zadeltassen doen? Want meestal gebruik ik Rage en zijn zadeltas” Kirsten wachtte niet eens op een antwoord, deed het al gewoon en begon zelf haar materialen ook schoon te maken. Ze keek naar haar bebloede handen die zij schoonmaakte door middel van water sturen want zij had altijd een flesje aan haar riem vast die met water was gevuld. De zon klom ondertussen steeds meer naar boven en de schemering was bijna weggetrokken. De natuur werd wakker. Bloemen ontvouwden zich en verschillende kleuren werden zichtbaar tussen het groene gras. Een schitterende omgeving waar een soort rust door je heen ging naarmate je hier langer bleef. De vrouw kwam naast de man zitten, deed haar haren los die als een waterval over haar schouders vielen. Ze leunde op haar twee armen een beetje naar achteren terwijl ze haar benen deed strekken. Ze genoot van de eerste zonnestralen die op haar huid straalden. Vitamine D, dat kon de vrouw wel gebruiken en ook wel een kleurtje. Haar ogen waren nu gesloten en in de tussentijd speelde ze een beetje met haar lippiercing. Even ontspannen voordat ze straks weer in de realiteit terugkwam.

Kian knikte ongemerkt op haar vraag. Ze had het niet eens hoeven vragen, het was voor hem voor zich zelf sprekend geweest, tenslotte waren ze ook samen op jacht gegaan. De zon wierp vage schaduwen op zijn ruwe gezicht, wat zijn grilligheid benadrukte. Toen het geluid van de kauwende draak wegstierf opende hij plotseling zijn ogen. Door het licht verkleinden zijn pupillen, soepel gleed hij als een kat overeind. Daarna draaide hij zich naar het meisje om en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. Astor gromde voldaan. Het was een tijd geleden geweest dat hij zijn eigen prooi had kunnen verorberen. Meestal haalden ze nu ergens vlees vandaan en dan was het meestal gebraden en dat kon niet tippen aan de smaak van vers gevangen angst. Astor richtte zich op en rekte zijn nek uit. Klaar om weer verder te vliegen, waar ze ook heen wilden. Terug naar het beekje. Beantwoordde de jongen, voordat hij op de rug van de draak klom. Ze wachtten tot Kirsten of achter hem kwam zitten, of een ander besluit maakte. Astor spreidde zijn gouden vleugels en zette zich af. Rustig vlogen ze terug, nu maakte de draak geen vreemde capriolen door de lucht. Met zijn gedachten was hij nog bij het maal dat hij net voor de kiezen had gehad. Hij glinsterde als een diamant in de zon en terwijl hij loom even zijn ogen sloot, besloot hij dat hij toch wel een van de mooiste wezens in Kyon moest zijn. Niemand had zo'n huid als hij. Hooghartig keek hij neer op de verschillende dieren die onder hen krioelden. Het duurde niet lang voordat hij weer naast het beekje neer landde. Hij en Kian keken om zich heen, op zoek naar de andere draak. Rage.

Kun je mij grilligheid definiëren? Want dat heeft meerder betekenissen
---

De zon zorgde ervoor dat haar zwarte lokken begonnen te glansen en door het zonlicht zag je een soort blauwe gloed overheen. De vrouw opende een van haar ogen wanneer zij een geluide hoorde want Kian stond op. Ze nam zachtjes zijn hand aan, liet zich overeind helpen en klopte daarna haar kleding af. “Je moet dit vaker met je draak doen” zei Kirsten op een manier wat vrij toonloos klonk. “Dat maakt je band nog sterker dan hij nu al is” Ook de dame klom nu op de rug van de draak tijd om terug te gaan naar het beekje. Hoe ging het met Rage vroeg de vrouw zich af. Ze leunde wat meer naar achteren, hoefde de man niet meer vast te houden omdat de draak geen vreemde capriolen uithaalde. Toen ze bij het beekje aankwamen sprong Kristen gelijk eraf. “Rage” alleen zijn naam hoefde zij uit te spreken voordat de draak zichzelf liet zijn. Zijn paarse huid glansde in het zonlicht, zijn blauwe hoorns en manen werden duidelijk zichtbaar. Hij hield niet van de zon dus waar hij liep werd overschaduwd. Het leek wel nacht op de plek waar hij stond. “En? Wat heb jij gevangen?” Rage ontblootte zijn tanden alsof hij deed glimlachen naar haar voordat hij zijn vangst liet zien. Een aantal vogels, konijnen en schapen lagen op een hoop. Ik zelf heb mij al gevoed met een adelaar. Kristen keek met een glimlach op. “Ben trots op je Rage. Dit is weer genoeg voor een aantal weken. “De vrouw liep naar de zadeltas, haalde haar vangst eruit en legde dit neer op de grond. “Tijd voor een ontbijt. Kian zal ik jou vlees roken zodat je dit nu niet hoef te gebruiken? Ik heb toch genoeg buit voor de aankomende weken dus deze twee herten mogen wel opgegeten worden”

Als in de veranderlijkheid die in zijn karakter ligt, dat hij heel makkelijk overgaat naar andere extremen, snap je? Net als bij het tegengestelde van de zon en schaduw.

'Hmm.' Was het enige wat Kian uitbracht. Je hoefde hem echt niet te vertellen wat hij wel en niet zou moeten doen, vooral niet als het om de band met zijn draak ging. Eigenwijs keek hij voor zich uit. Bij het beekje aangekomen liet hij zich uit het zadel glijden en nadat hij een blik op de andere draak had geworpen liep hij naar het water om zichzelf af te spoelen. Hij zat onder het bloed.. Hij trok zijn bovenkleding uit en haalde deze door het water. Bloed spoelde door de waterdruppels en liet een rood spoor achter in het beekje. Even later lag het op de stenen te drogen en draaide Kian zich om naar het meisje toe. Hij knikte, het was inderdaad handig om het vlees dat hij bij zich had te roken dus liep hij naar het zadel en haalde de pakketten vlees eruit om het naar haar toe te brengen. hij knielde naast het meisje neer en begon met het maken van een nieuw vuur. Hij hoefde maar simpel met zijn vingers te knippen of er sprongen al vonken vanaf die zich tegoed deden aan het hout dat er nog op de grond lag. Ook de stenen van de vorige avond lagen nog netjes gerangschikt. Astor gromde even en ging daarna liggen. Ook hij kon nog wel wat slaap gebruiken.

Ik snap het! Bedankt
---
De dame deed haar haren gauw in een knot want anders zaten ze alleen maar in de weg. Kirsten begon het huid van de dieren eraf te halen, schoon te maken en kleiner te snijden. Echter liet ze de schapen voor Rage liggen. Deze kun je nog opeten als je wilt want heb nu niet zoveel zin om een hele schaap te gaan bewerken tot voedzaam vlees. Rage klapte met zijn vleugels en nam de schaap in zijn bek, gooide het de lucht in en in hap was de schaap al verdwenen. Daar ging ook gauw de tweede. Hij had op de adelaar al veel zitten kouden om extra van de smaak te kunnen genieten. Voor de schapen ging hij deze moeite niet doen. Bedankt. Was het enige wat hij tegen haar sprak in gedachten voordat hij onder een boom ging liggen zo dicht bij de schaduw mogelijk. Haar gezicht zat een beetje onder het bloed, haar handen en haar jagerskostuum. Die moest ze dadelijk maar eens gaan schoonmaken. Kian kwam naast haar geknield om een vuurtje te maken. “Echt handig het element vuur voor dit soort zaken. Je mag voortaan mijn vlam altijd aanwakkeren” Dat zinnetje dubbelzinnig bedoeld, even plagen. Je merkte aan haar dat ze steeds meer aan Kian’s aanwezigheid begon te wennen. Dus haar koude ‘ik’ werd ook steeds minder. Wanneer de vlammen groter werden pakte ze het hertenvlees die zij boven het vuur hield. Het vlees van Kian begon ze te roken in de tussentijd. “Zo nu wachten tot alles klaar is” Kirsten rommelde in de tas om er zeep uit te pakken, liep naar het water en keek de man aan. “Zou je je willen omdraaien? Ik ga mij even wassen en mijn kostuum ook”

Kian zou zich geen ander element kunnen voorstellen bij zichzelf, dus knikte hij ook tevreden. Even liet hij zijn vingers nog vlammen, maar daarna doofde zijn huid. Ze zaten zo verbazingwekkend dicht tegenover elkaar en hun neuzen zouden elkaar kunnen raken als een van beiden dat gewild had. Kian liet het volume van zijn stem zakken en hij antwoordde met lichte spot terwijl hij haar aankeek. 'Had ik dat al een keer eerder gedaan dan?' De linkerhoek van zijn mond schoof een beetje omhoog en hij boog zich naar achter terwijl zij opstond. Ze hadden toch een vreemde manier van met elkaar omgaan, ze leken aan de ene kant tegenpolen te zijn terwijl ze op een andere manier ook weer op elkaar leken. Hij draaide het vlees om terwijl zij zich wassen ging. Hij staarde even voor zich uit. Waar zouden ze zo heen gaan? Ten eerste moest hij weer nieuwe pijltjes hebben voor de banden om zijn polsen. Deze waren de wapens waarmee hij zich onderscheidde van anderen en hij kon eigenlijk niet meer zonder. Hij was ervan overtuigd dat hij met die dingen geen gevecht kon verliezen en vooral als hij in een hinderlaag zou lopen kwamen ze goed van pas. Maar nu had hij er nog maar weinig over. Hij haalde drie nieuwe ijzeren staafjes uit een zak om zijn middel en vormde er na enige concentratie met zijn krachten vlijmscherpe puntjes aan. Hij stak ze in de mechaniekjes om zijn polsen en liet zijn armen daarna zakken. Hij keek vanaf een afstand naar het meisje in het water.

De vrouw rolde met haar ogen bij zijn woorden. "Ik denk dat we beide wel weten dat ik niet bepaald de type voor je ben. Dus waarom zou je ook naar mij kijken? Raak je vast nog getraumatiseerd en dat wil ik je niet aandoen" ze bedoelde daar haar brandenwonden mee. Ze had nu eenmaal geen legale huid zoals de meeste vrouwen hadden die een normaal leven leiden. Nu lag er een lichte spot in haar stem voordat ze haar jagersoutfit uittrok, dit begon te wassen om alle bloedvlekken eruit te krijgen. Daarna trok ze haar lingerie uit om zichzelf even goed te wassen met zeep. Met watensturen liet ze een potje naar zich toe sturen. Ze deed dit goedje in haar haren en haar haarkleur begon te verkleuren. Het begon wat meer blauw te worden alleen duurde dat nog wel een aantal behandelingen. Ze stapte het water uit, droogde haar lichaam af en deed haar haren droogmaken door middel van het water eruit te halen. Ze verving haar lieppiercing door een ringentje en maakte haar ogen donker op. Ze trok een zwarte top met een driekwartsbroek en van die stoere laarzen eronder. "Is het eten al klaar" ze legde haar handen op de man zijn schouders en hing boven hem terwijl ze naar het vuur keek. "Het begint wel al lekker te ruiken"

Ik ben al getraumatiseerd. Was het eerste dat door zijn hoofd heen schoot. Niet door de aanblik van iemand, maar.. Van wat eigenlijk? Eigenlijk kende hij een angst om lief te hebben. Toch zei hij niet wat er het eerst in hem was opgekomen. Met zijn gewoonlijke spot merkte hij op dat ze hem wel heel goed dacht te kennen. Het was niet iets wat hem beviel, hij was liever mysterieus. Iemand die eerder vragen opwekte dan kennis. Toch wende hij zijn blik van haar af en hield zich weer met het vlees bezig. Een hartige geur steeg op van de ingepakte pakketjes, die zo gerookt in plaats van gebakken werden. Hij keek pas weer op toen hij haar handen op zijn schouders voelde. Hij reageerde niet zo heftig als hij gedaan had als ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Het reizen had hem te snel van reactie gemaakt. Hij keek schuin omhoog, waarbij hij een klein deel van haar gezicht zag. 'Bijna.' Antwoordde hij met een grijns. Lachend om de omgekeerde wereld. De man die aan het koken was en de vrouw die vroeg of het al klaar was om op te eten. Hij knikte instemmend. De geur was heerlijk, het water liep hem in de mond en ze moesten blij zijn dat Astor niet wakker was, die het vlees onmiddellijk naar binnen geschokt had, vergetend dat hij net al zijn maal binnen had gekregen.

Haar vingers gleden over de man zijn blote schouder en ze boog zich naar hem toe. "Dit is apart zeg. Een man die het eten aan het bereiden is? Hier kan ik wel aan wennen, mag je wel vaker doen" haar groene ogen waren voor kort in de zijne gericht voordat ze weer afstand nam en naast hem neer ging zitten. "En al plannen voor vandaag? Een bestemming in je hoofd waar je naartoe wilt?" Ze streek door haar lange lokken om vervolgens naar het vlees te kijken wat ze aan het roken was voor hem. "Als je trouwens in de problemen komt stuur je ze maar mij kant op goed? Echter geloof ik niet dat de wachters achter je aan zullen komen. Die zijn je vast al vergeten" de vrouw haar maag begon al te rommelen bij deze geur. "Honger" zei ze zachtjes.


Sorry voor kort stukje, ben aan het wandelen