Het kleine legerkamp - Rijk v.d. Leeuw

Ja is goed, poor Dino, haha

Daar gaan we dan.

Statig liep Vic door het legerkamp. Hij had geen idee van wat er allemaal was gebeurd in de tijd dat hij Alexis niet had gezien, vooral omdat Jorn zo dom was om de meet tussen haar en Dino niet bij te houden. Maar dat hij statig door het kamp liep, wist hij wel. Darsol was namelijk weer in de gebruikelijke gouden kroon veranderd met zes vleugels en twee oogvormige, blauwe saffieren. En bij een kroon hoorde volgens Vic ook de juiste houding. En waarom dan die kroon? Hij had toch een manier nodig om tot Alexis' tent toegelaten te worden. En dat was wat er nu gebeurde. Hij liep achter een soldaat aan die hem met nederig gebogen hoofd naar haar tent begeleidde. De anderen keken hen allemaal na en Vic knikte vriendelijk. Statig betekende niet dat hij niet vriendelijk mocht zijn. Bij de tent gekomen zei de soldaat dat hij moest wachten, maar hij vertelde hem dat hij niet aan wachten deed en stapte gewoon door naar binnen. Binnen veranderde Darsol weer in zichzelf en vulde de tent met zijn zesvleugelige lichaam van licht. Vic wist niet waarom.

Alexis ging zo op in de ruzie met Dino, dat ze niet doorhad dat er een nieuwe stem te horen was buiten de tent. Met haar nog steeds kokende woede keek ze naar Dino. "Ik geef antwoord, jij wilt ze alleen niet horen, honey-love." ditmaal klonk er niets vriendelijks of plagends in haar standaard woordje. Nu was er meer een denigrerende klank te horen in haar stem. Dino had haar echt kwaad gekregen, iets waar je flink wat moeite voor moest doen bij Alexis. Meestal kon ze iets oplossen door een paar sarcastische, botte woorden. Toch wist ze zich iets te kalmeren toen er een pauze van enkele seconden tussen hen in kwam te staan. Een diepe zucht ontsnapte tussen haar lippen vandaan, terwijl ze haar vuisten wat probeerde te ontspannen. Alexis kon nog net de vraag van Dino verstaan, toen hun ruzie ruw verstoord werd door iemand die de tent binnen gelopen kwam. Alexis stond al op het punt om de soldaat die het lef had gehad om nu binnen te komen een flinke uitbrander te geven, totdat ze ontdekte dat dit helemaal geen soldaat was. Het duurde enkele ogenblikken voor het kwartje bij de jonge vrouw viel. Dit kon er ook nog wel eens bij, het koste haar op dit moment flink wat moeite om alles bij te benen. Na de gebroken nacht en het rare spul dat ze toegediend gekregen had, was ze nog niet helemaal de oude. "Vic, wat doe jij nou weer hier?" zei ze na enkele seconde de jongen en zijn draak te hebben bestudeerd.

Vic ving de laatste delen van de ruzie op. Misschien had hij de soldaat toch wel moeten laten kijken of hij naar binnen mocht. Maar dan zou die arme jongen hieraan blootgesteld zijn. Niet dat Vic zich erg druk maakte over een Twaalver. Hij keek even naar de andere jongen die in de tent stond en richtte zich daarna naar Alexis, net als Darsols zwarte ogen die elk aan één kant van de tent hingen. "Precies wat ik had gezegd dat ik zou komen doen, je helpen met je probleem," antwoordde hij simpel. Het leek hem het beste om net te doen alsof hij niet doorhad dat de twee die hier al waren een ruzie hadden gehad. Hij zette een paar stappen bij de 'deur' vandaan, zodat hij in het midden stond tussen Alexis en de wanden van de tent. Hij sprong in de houding. "Speciaal-soldaat Victor meldt zich, mejuffrouw," zei hij en hij kon niet voorkomen dat hij even moest lachen. Hij had zichzelf maar tot speciaal-soldaat gebombardeerd, maar als hij als gewoon soldaat moest gaan dienen, maar hem dat niet uit.

Met een ruk draaide Dino zijn hoofd naar de tentopening toen er iemand binnen kwam stappen en hij kneep zijn ogen samen toen de tent opeens gevuld was met licht. Het duurde even voor hij eraan gewend was en zag nu pas dat het een draak was die voor het felle licht zorgde en de draak hoorde waarschijnlijk bij de jongen die nu naar voren liep de tent in en in de houding ging staan. Zijn blik schoot naar Alexis en keek haar met een frons aan. 'Wie is die gek?' Zei hij zijn stem nog steeds pissig. Hij had geen idee wat die jongen hier moest en hij ergerde zich nu al aan hem omdat hij hem en Alexis had verstoord.

Dino en Vic begonnen beide te praten en ook zorgde de draak nog eens voor extra fel licht in de tent. Iets wat haar hoofdpijn bezorgde op het moment, maar alles bezorgde haar nu waarschijnlijk hoofdpijn. Eerst besloot ze naar Vic te luisteren die echt het meest tactische moment had uitgekozen om zijn diensten aan te bieden. "Problemen is een groot woord, binnenkort branden we die tent plat, speciaal-militair Vic." reageerde ze, anders was ze niet zo makkelijk. Maar ze had nu een andere zaak waar ze haar aandacht op moest leggen en ergens wist ze dat een extra persoon met krachten zeker geen kwaad kon. Niet nu de vijand nog verder optrok. "Dat is geen gek." ditmaal wende ze zich weer met een duidelijk geërgerde toon tot Dino, "Dat is Vic, die zich nuttig gaat maken in dit kamp." terwijl het de waarheid was, was het ook nog een steek gericht op Dino.

Dino trok een wenkbrauw op bij Alexis' antwoord en draaide zich weer naar Vic om hem deze keer goed in zich op te nemen. Hij wist niet wat hij nou van de jongen moest vinden, waarschijnlijk omdat hij hem net 2 tellen kende, naast dat hij hem nu al niet echt mocht. Hij leek hem nou niet echt een serieus type en het feit dat Alexis hen blijkbaar goed kende, maakte hem ook nerveus. 'Hm... Hij lijkt me nog steeds een gek.' Zei Dino waarna hij zich weer naar Alexis wendde, Vic verder negerend. 'Ik heb mijn hulp aangeboden weet je nog, maar jij zei dat ik niet zomaar soldaat kon worden.' Zei hij met een boos gezicht, niet snappend waarom Vic haar wel mocht helpen en hij buiten alle zaken werd gelaten. Hij haalde een hand door zijn donkere haren waarbij de voorste plukken over het verband om zijn hoofd vielen. 'Ik was trouwens van plan je nog wat te vertellen voor hij binnenkwam...' Zei Dino met een hoofdknikje naar Vic. 'Ik moet gaan, ik heb dingen thuis te regelen dus ik zal een tijd weg zijn, dat is als je me nog nodig hebt dan.' Hij keek even van Vic naar haar met een wantrouwende blik. Hij zou er niet echt veel om geven als zij en Vic elkaar erg 'goed' kenden, maar het zou zijn plan aardig in de weg zitten.

Alexis besloot niet verder op zijn woorden in te gaan. Vic kwam uit het Dertiende Rijk, had daar al de basiskennis opgedaan in de training van Zenan en ze waren bondgenoten. Dat verklaarde het wel zowat. Alexis was wat afgekoeld en legde haar armen weer over elkaar heen terwijl ze naar Dino luisterde. Hij ging weg? Op het moment had ze daar niet zo veel moeite mee, het gebeurde niet zo snel dat Alexis zo kwaad was, waardoor ze het ook niet zo snel zou vergeten. Daarom knikte ze enkel, "Oké." was haar simpele antwoord.

Vic voelde zich een beetje ongemakkelijk terwijl de twee anderen zo over hem stonden te praten, maar hij bleef gewoon in de houding staan en liet niets zien. Toch vond hij het leuk om te horen dat Alexis mee ging in de speciaal-soldaat onzin. Hij knikte naar Dino die de tent verliet en richtte zich daarna weer tot het meisje. "Dus, zijn er nog belangrijke dingen gebeurd sinds de vorige keer?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij zou straks aan zijn rondje rond het kamp beginnen. Tot nu toe had hij alleen een klein beekje in de buurt gevonden en hij hoopte dat er meer water zou zijn. Als dat niet zo was, dan moest hij Alexis vragen of hij het stroompje om mocht leiden door of langs het kamp. Voor hem zou dat hartstikke handig zijn, natuurlijk. Vooral als er weer eens een aanval van die bende waar Alexis het over had gehad plaats zou vinden.

Dino beet kort op zijn lip en gaf een zucht. Met de drie vingers die op zijn ene hand nog resteerde, wreef hij over zijn slaap waarna hij zich weer tot Vic richtte. Het was stom van hem om zich zo te laten meeslepen in zijn woede terwijl hij Alexis alleen maar schuldig wilde laten voelen. Nu was ze overduidelijk kwaad op hem en vond ze het blijkbaar geen probleem dat hij ging. Normaal zou hij zich weten in te houden en zijn tegenstander helemaal uit kunnen spelen, maar op de één of andere manier wist Alexis het bloed onder zijn nagels vandaan te halen. Daarnaast bleek ze Vic wel te mogen, dus zou hij waarschijnlijk ook maar wat aardiger tegen hem moeten doen dan dan dat hij eerst van plan was. Daarom glimlachte hij licht toen hij tegen Vic begon te praten. 'Sorry maar zou je misschien heel even buiten de tent kunnen wachten, ik wil graag nog even met Alexis praten.' Zei hij nog best vriendelijk. Hij hoopte dat de jongen ermee in zou stemmen, want hij zou sowieso met Alexis praten of hij er nou wel of niet bij was, maar ergens wilde Dino hem ook wel deze situatie besparen.

Vic stond eventjes te staren naar de hand met maar drie vingers en hij had even medelijden met de jongen, al kende hij niet eens zijn naam. Hij knikte en wachtte tot de miljoenen sterretjes licht waar Darsol van gemaakt was zich weer hadden verzameld in de vorm van een kroon op Vics hoofd en vaste vorm aan hadden genomen. Voor de soldaten buiten moest hij nog even de schijn hooghouden dat hij inderdaad bij alles en iedereen binnen kon lopen. Zodra hij de kroon op zijn hoofd voelde, draaide hij zich met een knikje om en ging door de tentflap naar buiten. Een stap voor de deur bleef hij staan, hij vond niet dat hij verder hoefde te gaan. Als hij iets meekreeg van wat er binnen werd besproken, dan was dat gewoon zo. Het kon hem misschien zelfs nog helpen. Hij liet zijn ogen door het kamp gaan en bedacht zich dat hij het nog moeilijk zou krijgen met Alexis als enige vrouw in de buurt. Maar hij wist zeker dat hij als speciaal-soldaat gewoon het kamp mocht verlaten als hij dat wilde. Dan stond ook niets hem in de weg om haar zo snel mogelijk van dit probleem af te helpen.

Alexis keek toe hoe Vic de tent verliep als gevolg van de vraag die Dino hem gesteld had. Met haar hand ging ze even vermoeid door haar haren, terwijl ze zich weer richting Dino draaide. "Wat wil je nog kwijt?" met haar donkere ogen keek ze hem aan. De timing van Vic had ervoor gezorgd dat ze haar bed nog niet kon opzoeken straks, dus hoopte ze dat Dino niet al te lang zou nemen om boos op haar te zijn. Hij had zijn punt ondertussen wel duidelijk gemaakt, ze mocht het dan niet met hem eens zijn, ze wist wat hij bedoelde. Alexis wist dat Vic nog voor de deur stond, maar dat maakte haar niet zoveel uit op het moment. Het hele kamp had toch wel mee kunnen luisteren met de scene die ze met z'n tweeën geschopt hadden.

Ook Dino's ogen volgden Vic terwijl deze.naar buiten liep met de kroon op zijn hoofd. Hij was hem er dankbaar voor al vond hij het nog steeds een rare gast. Hij wendde zich naar Alexis en stapte wat dichterbij haar zodra ze haar vraag had gesteld. Bijtend op zijn lip keek hij even In haar donkere ogen en schudde kort zijn hoofd. ' Ik ga geen sorry zeggen voor de dingen die ik net heb gezegd, omdat ik sommige er van wel meen... Ik had ze echter waarschijnlijk anders moeten brengen en ik had niet moeten schreeuwen.' Zei hij op rustige toon als een soort van spijtbetuiging. Hij keek even weg van haar gezicht voor hij zijn woorden vervolgde. 'Als je me vertelt wanneer het volgende transport is, zal ik ervoor zorgen dat ik op tijd terug ben om te helpen.' Hij liet geen glimlachje zien, maar keek hij met een serieuze toch wat koele blik aan, want zelfs al was hij een goede acteur, ook Dino kon niet na zo'n uitbarsting opeens weer naar blij terugkeren.

Alexis merkte dat de ergste woede over was, in iedergeval was de schreeuwpartij die ze gehouden hadden over. Ook merkte de jonge vrouw dat Dino's manier van praten veranderd was, alsof hij zich wilde verontschuldigen zonder er woorden aan vuil te maken. "We hadden beide niet moeten schreeuwen," gaf Alexis toe als een soort tegemoetkoming. Iets wat bijzonder was, want Alexis gaf zelden haar fouten toe. Bij zijn volgende woorden schudde ze haar hoofd, niet omdat hij wilde helpen, maar omdat hij er vanuit ging dat het transport overvallen zou worden. "Pas over anderhalve week en maak je geen zorgen, ik heb voorzorgsmaatregelen laten nemen dat het transport niet overvallen zal worden." Er was op haar beurt ook een glimlachje op haar lippen te zien, maar haar ogen deden niet mee. "Met een beetje geluk hebben we die gasten dan al lang te pakken." voegde ze er aan toe.

Voor kort was er een glimlach te zien op Dino's gezicht terwijl hij naar Alexis keek. In anderhalve week had hij genoeg tijd om en plan met zijn crew te verzinnen en kon hij ook nog wat andere dingen regelen. Hij wist dan wel niet wat Alexis van plan was om de overval te stoppen, maar hij kon zich er in ieder geval op voorbereiden dat ze aangevallen zouden worden en hij kon verschillende situaties bedenken en hoe ze daarop moesten reageren. Door de plannen dwaalden zijn gedachten even af, waardoor er een stilte bleef hangen. Snel herpakte Dino zich echter weer en hij knikte. 'Dan zal ik ervoor zorgen dat ik binnen die tijd weer terug ben. Je weet maar nooit wat er kan gebeuren.' Zei hij rustig en leef even staan aarzelen. Uiteindelijk sloeg hij zijn armen kort om Alexis' middel om haar te omhelzen waarbij hij zijn gezicht in haar haren drukte. Hij liet daarna snel weer los niet wetend of Alexis het wel fijn vond. 'Nou dan ga ik maar...' Zei hij voorzichtig terwijl hij even in zijn nek krabde.

Alexis wilde reageren dat Dino niet zomaar hoefde te komen, de vorige keren was het ook niet bepaald goed gegaan. Maar ze had Vic die buiten op haar stond te wachten en had geen zin in nog een ruzie. Tot haar verbazing sloeg Dino even later zijn armen rond haar middel heen. Of ze er erg blij van werd? Op het moment was ze toch te kwaad om er van te genieten en toen hij los liet deed ze dus ook een stapje naar achteren. "Is goed, doe je voorzichtig, anders kom je weer vast te zitten."

Dino beet even op zijn lip om niet te grinniken bij Alexis' woorden. 'Ik had niet anders verwacht van je en ja zal ik doen. Zorg jij maar voor jezelf, dan zie we elkaar als het goed is binnenkort weer.' Zei hij met een scheve glimlach.Terwijl hij richting de tentflap liep, hief hij zijn hand nog even als in een groet en stapte toen naar buiten. Daar stond Vic nog steeds en hij glimlachte vlug naar hem. ' Kun je me een plezier doen? Let een beetje op haar, want ik weet bijna zeker dat ze dat zelf niet gaat doen.' Zei hij op een zachte toon zodat Alexis in de tent het niet kon horen. Een grijns sierde zijn gezicht even voor hij een knikje aan hem gaf en doorliep. Hij was niet echt geïnteresseerd in wat Vic's antwoord zou zijn, aangezien het hem ook niet uitmaakte wat er met Alexis zou gebeuren. Zo zou hij zich moeten voelen en zo zou hij zich ook gaan voelen. Zijn hand gleed even over zijn riem waar alles aanhing wat hij nodig had, met veel meer was hij hier ook niet aangekomen. Uiteindelijk liep hij richting de weg die het kamp uitleidde naar het dorp, van plan om vanaf daar naar het bos te gaan. Wie weet, misschien kon hij nog wel iets uit het bezoek krijgen.

Vic keek op toen de jongen naar buiten kwam. Hij knikte even, meer niet, toen die aan hem vroeg om op Alexis te letten. Vic vond het raar. Hij was ervan overtuigd dat het meisje voor zichzelf kon zorgen en hij kende naam van de jongen niet eens. En hij had zo'n gevoel dat de jongen een Twaalver was en niets wist van haar afkomst. Maar het was niet belangrijk om daar nu over te gaan peinzen. Hij draaide zich om, ging door de tentflap en kwam weer tegenover Alexis te staan. "Dus," zei hij met opgetrokken wenkbrauw. "Zijn er nog belangrijke dingen te melden die voor mij van nut kunnen zijn? Want anders ga ik aan mijn rondje beginnen en wil ik met uw permissie," hij maakte een kleine, zwierige buiging, "het beekje verderop omleiden door het kamp." Vic had al aangegeven dat hij niet hield van stilzitten in die jungle, dus hij zou het liefst zo snel mogelijk beginnen. En tot nu toe was zichzelf voorzien in water het nuttigst wat hij kon doen.

Alexis hoorde inderdaad niet wat Dino zei en had zich omgedraaid naar de kaarten om ze te bestuderen, ze verwachte namelijk vanzelf wel dat Vic de tent binnen kwam. Bij de vraag van Vic gaf ze een korte samenvatting van de situatie, vertelde hem erover dat de leider een draak en krachten bezat en er verder weinig bekend over was. "En verder vind ik het goed als je het stroompje omleid, voor zover je ervoor zorgt dat het water schoon blijft en blijft schonen, zonder dat water zitten niet alleen wij, maar ook het dorp zonder drinkwater." Ze keek hem even kort aan. "En het is niet handig als je hier met een kroon op je hoofd blijft rondlopen, de mannen hier houden niet van opsmuk.' ze glimlachte even.

"Ik had al zo'n gevoel," zei Vic. "Maar ik had geen zin om te wachten voor ze me naar jou zouden brengen." Hij keek Alexis vrolijk aan terwijl Darsol in zichzelf veranderde en de tent verliet via elk licht-doorlatend gaatje. "Maar dat beekje zal niet zo'n groot probleem zijn. Als dat jullie drinkwater is, dan zal het het drinkwater blijven. Volgens mij wordt het niet ondrinkbaar zodra ik het gestuurd heb. Dan heb ik nog twee vragen: Waar slaap ik en hebben jullie een ziekenboeg? Ik ben ook een heler." Nu hij eindelijk nuttig kon zijn, wilde hij ook zo nuttig mogelijk zijn. Dus niet alleen zou hij zo snel mogelijk helpen met het oprollen van die bende, hij zou veel meer doen voor het kamp. Al was helpen in de ziekenboeg alleen handig zolang hij er was, omdat de soldaten met kleine verwondingen dan zo goed als direct weer konden strijden tegen wat dan ook.

Alexis keek verwonderd toe hoe de draak zich uit de voeten, of uit het licht (ha-ha), maakte. Bij zijn woorden knikte ze, als het water zijn taak deed was wat haar betreft alles goed. "Ik zal je zo naar een tent brengen en ik leid je zo wel rond, dan krijg je direct de ziekenboeg te zien." Dat hij heler was had haar verrast, op een of andere manier had ze dat niet verwacht. Maar dat maakte niet uit, die kracht kwam altijd wel van pas, zeker na een aanval op het kamp konden er nog wel eens mannen gestruikeld zijn over scheerlijnen en dan op een stomme manier hun voet gekneusd hebben. Ze gebaarde naar de uitgang van de tent, "Zullen we dan maar direct de rondleiding doen?"

"Als je die rondleiding niet uitbreid dan de grenzen van het kamp, dan vind ik dat een geweldig plan," zei Vic lachend. Het had voor hem namelijk geen zin om met Alexis door de omgeving te struinen, dan lette hij minder op dingen die vervelend of handig konden zijn. Kleine heuvels, extra hoge bomen, dat soort dingen. En natuurlijk de meest geschikte plaats om het beekje om te leiden. Hij liep achteruit en hield de tentflap voor haar open, als een echte heer, om haar daarna door het kamp te volgen en goed op te letten. Misschien kon hij zelfs hierbinnen nog met handige tips komen.

Zullen we zo een tijdsprong doen, dat jij en vivian even verdergaan met het pakken van dino's broer?
-
Alexis schudde haar hoofd, "Daar heb ik geen tijd voor en ik denk dat je dat heel goed zelf kan." Met moeite wist ze een gaap binnen te houden en draaide zich naar de uitgang van de tent, waar Vic de flap openhield. Ze lachte even om het gebaar en stapte de tent uit. Ze merkte dat er enkele soldaten nieuwsgierig naar haar keken, de ruzie die eerder plaatsgevonden had, was niet zomaar onopgemerkt gebleven. "Wel wil ik je nog aan Jack voorstellen." voegde ze aan de rondleiding toe, "Hij staat vlak onder mij."

Vind ik een goed plan.

Vic was rustig met Alexis meegelopen en deed zijn best alles op te slaan. Nu schudde hij de hand van Jack en stelde zich voor. Daarna richtte hij zich weer tot Alexis. "Oké, dan breng ik nu mijn spullen naar mijn tent en ga daarna aan de slag," kondigde hij simpel aan, want ik de lucht had hij Darsol als rond zien vliegen die hun zadeltassen op was gaan halen.

Alexis knikte, "Als je me nodig hebt, ik ben in mijn tent." dat zei ze niet alleen tegen Vic, maar ook tegen Jack die bezig was met de voorraad te calculeren en hoe ze deze over komende week zouden gaan verdelen. Echt te kort kwamen ze niet, maar vers vlees was slecht te bewaren dus zou er binnenkort weer een keer gejaagd moeten worden.