De waterval - rijk van de boogschutter

'Dan moet je eerder stoppen.' Voegde Kian er nors aan toe. 'Het zou je dood kunnen worden.' Hij schudde de laatste druppels uit zijn blonde haren en keek even naar Astor, die het Sheila alweer vergeven had aangezien het zand van zijn eten was verwijderd. Hij zette zijn enorme kaken alweer in het vlees van de prooi. Daarna liet hij zijn blik weer over de vrouw heen glijden, ze zag er werkelijk angstig uit en even trok Kian zijn wenkbrauw op. 'Ik doe je heus niks aan hoor.' Merkte hij nuchter op, om daarna weer naar Astor te lopen en uit zijn zadeltassen eten tevoorschijn te houden. Het was een tijd geleden dat hij Sheila gezien had en in de tussentijd was er iets gebeurd wat zij waarschijnlijk niet voorzien zou hebben. Kirsten en hij hadden een ruzie gemaakt die er waarschijnlijk voor had gezorgd dat ze elkaar nooit meer zien zouden, dat deed zijn humeur geen goed.. Al wist hij zelf niet wat de werkelijke oorzaak was voor zijn slechte humeur. Eigenlijk was Sheila voor hen de oorzaak van hun woorden geweest, of zij nu het beste gezelschap was..

Onzeker knikte ze enkel bij zijn woorden. Hij was niet in een goed humeur, dat merkte ze direct al. "Dat was niet veilig.' Zei ze zacht, ze keek even weg. Stilletjes streek ze de schubben van Dain even. Toen ze iets bedacht. Ze rommelde wat in de tassen waarna ze iets naar hem toe liep. 'Die was je vergeten." Zei ze enkel, ze legde het neer bij hem waarna ze weer terug liep. Ze wreef even vermoeid in haar ogen en keek daarna naar Dain. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Zelf kon ze ook wel wat slaap gebruiken maar ze besloot eerst haar medicijnen te nemen en daarna even wat eten te hebben. Rustig pakte ze de pillen uit haar tas, knielde even bij het water neer en vulde haar waterfles bij een rustig gedeelte. Erna nam ze slokken ervan en nam ze in. Rustig keek ze even naar Astor en daarna even naar Sheila. Ze voelde zich niet echt gewenst, zacht beet ze op haar onderlip, die alweer rood werd. Wel droeg ze haar harnas inmiddels niet meer, noch haar handschoenen. Ze had alweer normale kleding aan en een mantel om. Haar blonde haren vielen langs haar gezichtje.

Hij vouwde zijn vingers voorzichtig om de zachte stof van de zwarte mantel, de het bont maakte dat Kian het onmiskenbaar en onmiddellijk herkende als de zijne. Hij had gedacht dat hij het kwijt was, vanaf het moment dat hij door het raam was gesprongen. Voor een half uur hadden de wachters hem nog achtervolgd, maar het had geen zin meer gehad. De vluchtende was gewoonweg te snel geweest voor de mannen, die niet zo getraind waren in achtervolgingen. Zo had Kian hen steeds verder van haar weggelokt. Toch vroeg hij zich af waarom ze de mantel niet had teruggegeven toen ze hem met Kirsten bij het meer had gezien. Het was ook een bizarre verhouding die ze met zijn drietjes hadden. Maar goed, de mantel had hij niet nodig, dus stopte hij deze in de zadeltas. 'Bedankt.' Of hij het werkelijk meende was niet te horen.

Ze hoorde zijn bedankje waarbij ze knikte. Ze keek even naar Dain en pakte daarna, na het drinken uit de waterfles, wat eten. Stilletjes kek ze even naar Kian. Hij leek zo anders, alsof er iets was. "Is er iets aan de hand?' vroeg ze daarom, ze bleef op een afstand maar wel in de buurt van het water. Ze keek hem even aan en keek toen even weg. Zacht beet ze op haar onderlip. Diep zuchtte ze en ging met een hand door haar haren heen. De uitgroei was alweer een beetje zichtbaar en ze keek even naar de jongen en zijn draak. Ze kwam wat overeind en slikte even. "Ik wilde echt niet zo binnen komen vallen, het was niet de bedoeling maar ik wilde zo ver weg komen van mijn vader. Ik heb weer een conflict met hem gehad." Zei ze zachtjes. Ze keek hem onzeker aan, nu stond ze dichter bij hem in de buurt.

Onwillekeurig spande hij zijn spieren, balde hij zijn handen tot vuisten. Hij kon het haar niet vertellen, aangezien hij zelf niet wist waarom hij in zo'n slecht humeur was. En zelfs al had hij wel geweten waar het door was gekomen, dan had hij het haar niet verteld. Gewoon omdat het haar zaak niet was, al had ze er misschien wel mee te maken. Dus haalde hij zijn schouders op en keek haar even koppig aan, om daarna weer verder te gaan waar hij mee bezig was. Hij draaide zich weer om toen ze overeind kwam en al sprekend naar hem toe ging. Wat had hij nou met de vader te maken? Hij wist dat zij er mee zat, maar liever werd hij er zelf niet mee lastig gevallen. Dus gromde hij zachtjes. 'Je hoeft het niet steeds uit te leggen, gebeurd is gebeurd.' Gebeurd is gebeurd.. Dat had hij tegen Kirsten moeten zeggen. Was het niet zo vaak in zijn leven van toepassing?

Zijn kille woorden deden haar pijn. Onzeker stond ze even stil waarna ze weer achteruit liep. Er was iets gebeurd maar hij was een vriend van haar dus ze zou niet in zijn hoofd gaan snuffelen. Sheila slikte even en ging toen maar weer bij Dain zitten. Ze voelde zich niet gewenst en wilde heel graag weer weg gaan. Ze beet op haar onderlip en zette haar nagels in haar huid. "Dat zal dan wel." Fluisterde ze zachtjes waarna ze weg keek. "Ik zal het er niet iver hebben." Mompelde ze meer voor zichzelf. Diep zuchtte ze en kroop in haar mantel tegen Dain aan om tegaan slapen. Zodat ze hem niet meer tot last kon zijn. Ze zou dan haar mond houden. Diep zuchtte ze en probeerde haar ogen te sluiten. Na hun ontmoeting met Kirsten erbij had Sheila hem niet meer gezien, ze had hem desondanks wel gemist. Kennelijk was dat niet wederzijds en moest ze hem gewoon maar vergeten.

Hij liet zijn blik over haar heen gaan terwijl ze zo in elkaar gedoken zat, ze leek niet zo goed tegen zijn slechte humeur en kille woorden te kunnen op het moment. En dat terwijl ze toch zo'n beetje zou moeten weten hoe hij in elkaar zat, het was niet persoonlijk, hij reageerde zich gewoon op alles behalve de oorzaak af. Daarmee maakte hij alles alleen maar erger. Dat was ook nu te merken.. Een zachte zucht ontsnapte aan zijn lippen en langzaam begon hij toch maar op de slapende draak en de blonde dame te lopen. Etenswaren lagen in zijn handen. Ze had lang gereisd en ze zou wel honger hebben.. Kian was net over een markt gekomen en had nu eten van goede kwaliteit bij zich. Hij liet zich naast haar neerzakken, tegen de zachte buik van de draak aan. Hij stootte haar kort aan met zijn elleboog. 'Honger?'

Met enige verbazing opende ze haar ogen weer even en uiteindelijk keek ze hem aan. Ze knikte een beetje. "Jawel." Zei ze zacht, de afgelopen dagen had Dain het meeste eten gekregen en had zij vooral op crackers geleefd. Nu keek ze naar het eten dat in zijn handen lag. "Ik wilde jou en Astor echt niet tot last zijn." Zei ze zacht, ze keek even weg. "Als Dain weer op krachten is zullen we jullie wel alleen laten." Voegde ze er toen zacht aan toe. Ze had geen behoefte in een ruzie met hem, ze had al ruzie met haar familie een ruzie met haar vrienden zou ze nog erger vinden. Zeker omdat ze Kian wel meer als een vriend zag maar ook dat zou ze hem nooit vertellen. De blauwige ogen van Sheila zochten uiteindelijk weer naar de zijne. Ze wilde zoveel zegen maar hield daar ook haar mond over, hij was niet in de jjuiste stemming.

'Doe nou niet zo gevoelig.' Antwoordde hij met een vaag glimlachje, terwijl hij een stuk brood met een dik stuk kaas en een laag boter in haar handen schoof en zelf zijn tanden in een ander stuk. Hij kauwde en keek de verte in. Normaal gesproken had hij misschien gevraagd wat er in de voorgaande weken gebeurd was, in de tijd dat ze elkaar niet gezien hadden. Maar nu wist hij al zo ongeveer wat er voorgevallen was. Dus kwam de vraag niet over zijn lippen. Ondertussen haalde hij een stuk metaal uit zijn zak tevoorschijn en voelde eraan met zijn vrije hand, terwijl hij verder at. Kort had hij haar aangekeken, om daarna weer naar het metaal te kijken.

Sheila keek hem even aan, ze maakte het brood klaar voor zichzelf en at er wat van. "Als jij dat nou maar wat meer deed." Mompelde ze even, rustig keek ze naar het metaal dat hij vast had waarna ze even naar Astor keek om niet veel later haar blik op de waterval te richten. "Er is niets mis met gevoeligheid." Zei ze kalm. Ze at door, haar maag genoot er werkelijk van. Ze zuchtte even diep. "Ik had trouwens je mantel eerder terug willen geven maar bij het Tarameer had ik er niet meer aan gedacht, vandaar dat je hem nu kreeg." Zei ze met een glimlachje en ze keek hem aan.

Kian grijnsde even met een harde blik in zijn ogen. 'Zou ik dan mezelf nog zijn?' Vroeg hij haar, al wist hij zelf het antwoord al. Hij volgde haar blik en keek ook naar de gouden draak, die net klaar was met eten en zich naar het water bewoog om het bloed van zijn klauwen en kaken te spoelen. Het plakte en maakte zijn schubben vies. Hij stak zijn kop en poten in het water, het bloed spoelde weg. De waterdruppels spetterden in het rond toen Astor zijn kop weer ophief en het vocht van zijn lichaam verwijderde door met zijn kop te schudden. Daarna kwam hij bij Kian en Sheila liggen, hij hield de twee met zijn blik gevangen. Kian keek pas weer opzij toen de draak weer naast hen was komen liggen, dat was ook het moment dat Sheila de vraag in zijn gedachten beantwoordde. Even kwam er een verdenkende blik in zijn ogen, zat ze nou al weer in zijn hoofd? Maar nee, het leek niet zo te zijn. Hij nam een nieuwe hap van het stuk brood en kauwde bedachtzaam.

"Dat weet ik niet, verandering in jejzelf betekent niet direct dat het slechter is. Misschien voel je je er wel eens beter bij.." Zei ze zacht tegen hem. Ze bekeek de draak en glimlachte naar hem, hij had een goed hart. Rustig at ze verder van het brood dat Kian haar gegeven had, ze keek hem even aan. "En? Hoe staat het in de liefde, nog altijd geen vrouw gevonden die je los genoeg laat?' vroeg ze, enkel om hem ermee te plagen. Ze wist zelf dondersgoed dat hij toch geen vrouw zou vinden en als hij er een vond dan deed het pijn bij haar. Onzeker keek ze naar zichzelf en ze glimlachte tevreden. Erna keek ze weer naar Kian en glimlachte even naar hem. "Hoewel ik verwacht van niet." Zei ze al eerlijk en ze keek hem aan. Ze ging even met een hand door haar haren heen en sloot haar ogen.

Hij keek even schuin opzij, in zijn cynische blik was te zien dat hij zeker weten niet van plan was om te veranderen, en al helemaal niet als het hem gevoeliger zou maken. De draak knikte even naar de vrouw, terwijl Kian zich juist weer van haar afwendde. Bij zijn vraag werd zijn gelaat weer donkerder en zijn ogen vertoonden een hardheid die zelfs daarvoor nog niet te zien was geweest. Om zijn lippen speelde een sarcastische grijns. Waarom sloeg ze nou net dit onderwerp aan? Bij de vraag begon Kian ook te begrijpen waarom hij zich zo voelde, geïrriteerd en chagrijnig. Hij wist dat ze het niet zo bedoelde.. Maar toch klonk zijn stem niet helemaal vriendelijk toen hij zei: 'Kirsten lijkt te denken van wel.' Hij wierp weer een blik opzij. 'Wat heb je haar gezegd?'

Met een glimlach had ze hem aangekeken maar toen zijn ogen harder werden werd deze wat zwakker. Onzeker keek ze wat naar haar knieën. Bij zijn woorden, die onvriendelijk en bot klonken keek ze op. "Hoebedoel je? Wat moet ik haar gezegd hebben?" vroeg ze zacht, ze keek even naar de jongeman. "Wat denkt Kirsten?' vroeg ze, onbegrip en verwarring klonk door haar stem heen en lag in haar ogen. Onzeker keek ze hem aan, ze begreep niet waarom hij zo kil deed. Ze had hem niets misdaan toch? Ze was vriendelijk tegen hem en ja natuurlijk plaagde ze hem soms een beetje maar ze deed hem nooit kwaad.. Daarom snapte ze ook niet waarom hij allemaal zo kil tegen haar deed. Sipjes beet ze op haar onderlip.

Kian zuchtte even en zijn vingers streelden voorzichtig over haar haar. Waarom leek ze zo bang voor hem? Hij dacht niet dat hij zich anders gedroeg dan anders, waarom kromp ze dan zo ineen? Hij zou haar toch niets aandoen. 'Doe nou rustig, ik doe je echt niks.' Een vage glimlach gleed even over zijn gezicht, aan haar reactie was wel te merken dat ze Kirsten niets met opzet wijs had geprobeerd te maken. 'Kirsten lijkt te denken dat wij bij elkaar horen, omdat we met elkaar naar bed zijn geweest.' Vervolgde hij op een luchtige toon.

Ze keek hem aan, toen zijn vingers haar haren streelden."Waarom doe je dan de hele tijd zo kil en bot? Ik heb je toch niets verkeerd gedaan?" vroeg ze hem fluisterend, daarna keek ze hem weer goed aan en haar ogen werden wat groter van verbazing. "Oh, ja dat had ik haar verteld. Omdat ik met haar had afgesproken niet meer met mannen het bed te delen, ik moest van haar een beter zelfbeeld krijgen. En sinds jij de enige was met wie ik wel in bed had gelegen heb ik het haar gewoon verteld. Maar ik weet niet wat er mis ging dat ze dat dacht.." Zei ze zachtjes. Hoewel ze niet wilde toegeven dat het iets zou zijn dat ze geweldig zou vinden, ze hoopte dan ook dat het niet te zien of te merken was aan haar.

'Moet je nou elke keer opnieuw wennen aan mijn persoonlijkheid?' Vroeg Kian droog. Hij deed het werkelijk niet expres, en hij zou zich niet anders voordoen dan hij in elkaar zat. Dit was werkelijk de eerste keer dat ze zo op hem gereageerd had. Waarschijnlijk kwam dat door wat ze vandaag meegemaakt had.. Hij besloot het maar aan de kant te schuiven en luchtig antwoordde hij dat hij werkelijk geen idee had. 'Ze is nogal jaloers, ik weet niet waarom..' Hij gromde even. Wat waren vrouwen toch ingewikkeld. Hij had geen idee van wat er aan de hand was. 'Ze heeft een tijd geleden er ruzie om gemaakt met mij. Terwijl ik niet wist waar ze nou mee zat, of wat ze van me wilt horen.'

"Nee.. Sorry." Zei ze zachtjes, ze keek even weg en beet op de binnenkant van haar wang. Onzeker keek ze naar haar knieën en slikte. "Zie je dat niet dan? Wat ze wilt?" fluisterde Sheila, ze keek onzeker op naar hem en slikte even. "Hoe kun je dat nou niet zien? Je zegt het zelf al, ze is jaloers. Omdat ze denkt dat wij wat hebben, omdat ze jou wlt Kian!" Zei Sheila hoofdschuddend. "Kirsten weet dondersgoed dat jij een man bent die nooit een vrouw zal willen voor meer en als ze dat niet wist dan weet ze het nu. Maar ze wilt gewoon horen dat je om haar geeft!" Zei ze zuchtend, ze keek hem aan en keek toen weg. Zij wist het ook, heel erg goed.. Daarom zei ze het zelf ook niet want als ze dat deed zou hij haar toch afwijzen.

'Ik heb toch gezegd dat het niet zo is! Waarom gelooft ze me dan niet?' Het betekende nu echt wel wat dat hij Sheila in vertrouwen nam, dat betekende toch dat hij haar begon te zien als een vriendin, zo zou hij Kirsten zelfs niet noemen. Omdat hij bij haar veel meer in de war was qua haar gedrag, hij wist nooit waar ze samen stonden. De ene keer stond ze hem uit te schelden, om daarna tegen hem aan te flemen. Hij keek even opzij, er lag nu zelfs een vragende blik in zijn ogen. Hij wilde werkelijk weten hoe Sheila er over dacht, want zelf wist hij niet werkelijk niet meer. Alleen een vrouw kon weten hoe een vrouw in elkaar zat, toch? 'Ik kan niet zo goed tegen die onzekerheid.' Gromde hij zachtjes.

Sheila keek hem aan en glimlachte even kort. "Ik weet het niet, misschien hoopt ze het beste voor mij, misschien hoopte ze dat jij eindelijk eens met iemand zou blijven. Ik weet het niet." Zei ze zachtjes. Ze keek even naar Kian en knikte toen even. "Dat begrijp ik, maar Kirsten ka daar ook niet tegen geloof me. Maar ze bedoeld het echt niet slecht, geloof me." Zei ze, ze keek even naar Kian en woelde door haar haren heen. "Denk niet slecht over haar. Ze bedoeld het niet slecht, ze is gewoon verliefd voor het eerst sinds erg lang." Zei ze zachtjes. Ze keek hem even aan. "Ik ben toch ook wel eens onzeker, je kan met toch niet wijsmaken dat je nooit onzeker bent."

Een schuine, spottende grijns gleed over zijn gezicht en voor het eerst was het om de spot met zichzelf te drijven. 'Ik denk dat jij beter af bent met iemand anders, Sheila.' Antwoordde hij zachtjes en bijzonder gevoelig voor zijn doen. Hij meende het nu werkelijk, hij zou toch niet bij haar kunnen blijven. Al voelde hij nu ergens wel dat dat wel was wat zij zou willen. Hij zweeg en liet de woorden op zich inwerken. Bij ''verliefd" schoot er een rilling over zijn rug. Dat het zo erg was had hij ook niet verwacht. Gevoelens alleen hoefde nog geen verliefdheid te betekenen, toch? Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. 'Ik denk dat ik de onzekerheid van mij in het huis van mijn ouders heb achtergelaten.' Als hij er over nadacht, hij kon zich eigenlijk niet herinneren wanneer hij voor het laatst echt onzeker was geweest over zichzelf.

Sheila keek hem aan, hij had haar door en ze keek hem verlegen aan. "Ik betwijfel het, zeker na gisteren." zei ze zachtjes, ze keek hem even aan en legde haar hoofd tegen zijn arm aan, gewoon omdat het lekker lag. "Ik weet niet of dat het is, voor hetzelfde geldt is het gewoon wat simpels waar ze overheen moet komen Kian. Ik weet het echt niet, ik ben Kirsten niet." Zei ze zachtjes. Ze speelde even met haar mantel en keek toen naar Kian. "Ik vraag het me af hoor, iedereen heeft wel iets van onzekerheid in zich. Ook jij, ook al wil je het niet toegeven. Er zal altijd wel iets zijn, of je het zelf nou weet of niet weet." Zei ze met een lieve glimlach en ze keek hem aan.

Hij ging een beetje schuin zitten, zodat haar hoofd beter tegen hem aan kon leunen. Hij trok zijn arm weg en legde deze om haar schouders. Hij keek in de verte, dacht na over wat ze gezegd had. Het moest niet makkelijk zijn om in de situatie te zitten waar zij in zat. Hoe was het, om iemand te willen die je niet krijgen kon? Kian had het nog niet werkelijk meegemaakt. Natuurlijk was niet iedereen geïnteresseerd in hem, maar als hij dat door had gehad, had hij de eerste stap al niet eens gezet. 'Misschien wil je het wel graag, maar het zal toch wel fout lopen.' Reageerde hij, met weer een iets spottendere ondertoon in zijn stem. Hij had steeds naar de blauwe lucht gekeken, nu keek hij pas weer op zij. 'Ik snap er niks van.' Hij woelde met zijn vrije hand door zijn verwarde haar, iets wat hij vaker deed als hij nadacht. Maar zijn gedachten sprak hij niet uit.

Ze was bij hem blijven zitten. Ze genoot ervan om tegen zijn warme lichaam aan te zitten. "Dat zou kunnen. We zouden het alleen nooit weten." Zei ze zachtjes. Ze keek naar Kian en glimlachte even naar hem. "En we weten wel waarom we het niet weten. Maar het is oke." Zei ze zachtjes. "Ik heb het al geaccepteerd." Fluisterde ze zacht tegen hem. Genietend bleef ze bij hem zitten en keek naar zijn haren. Zachtjes grinnikte. "Nu zitten ze nog wilder dan normaal." Zei ze lachend. Sheila keek hem aan en knikte. "Ik zou het ook niet weten Kian. Je moet deze zaken eigenlijk met Kirsten uitspreken denk je niet?" Zei ze zacht. Ze zat tegen hem aan gekropen. Soms keek ze even naar de lucht, soms even naar het water en soms wierp ze zelfs een blik op Astor. Maar vaker keek ze naar Kian. Ze moest inhouden om even niet tevreden te zuchten nu ze zo zat. Want ze had het vreselijk gemist en het voelde zo heerlijk vertrouwd. "Weet je.. Sinds je me geleerd heb een stad binnen te dringen heb ik veel geoefend." Zei ze liefjes.

Hij hoefde het eigenlijk ook niet te weten, er zou alleen maar drama van komen. Hij had het om zich heen al vaak genoeg zien gebeuren, misschien niet in zijn directe omgeving, maar wel verder weg. Hij legde zich dan ook meteen neer bij de mogelijkheid dat ze het geaccepteerd had, al was het misschien niet helemaal de waarheid. Het onderwerp was uitgemolken, ze hoefden het er niet meer over te hebben. Teveel had hij er al over gesproken. 'Ik heb het haar al gezegd, denk ik. Ze wilde alleen niet luisteren. Ze heeft een neiging tot herhalen en schreeuwen als ze boos is.' Zijn gezicht vertrok even bij de herinnering aan de ruzies die ze al gehad hadden. Astor had zijn kop op zijn poten gelegd, keek alleen even naar het meisje als ze een blik naar de gouden draak wierp. Eigenlijk werd het wezen wel moe van het gedoe tussen Kian en de vrouwen. Toch zou hij zich er nooit helemaal uit terug trekken. Kian grinnikte even. 'Nog problemen er mee gehad?' Vroeg hij. 'Mooi dat je er wat aan hebt.'