De waterval - rijk van de boogschutter

"Ik geloof je daarmee op je woorden, ik heb nog nooit ruzie met Kirsten gehad." Sprak ze kalm, ze bleef tegen hem aan liggen. Haar kans was verkeken, hij zou er nooit problemen mee hebben dat ze het geaccepteerd had. "Nee. Ik heb er nog nooit verdere problemen mee gehad." Zei ze rustig, ze keek hem aan. "Maar ik zal het niet meer nodig hebben, mijn vader jaagt niet meer op me. Ik heb een deal met hem gesloten.' Zei ze rustig, ze moest het toch aan iemand kwijt, toch? Ze keek even naar Kian en grinnikte. "Ik hoef alleen binnen een jaar met iemand samen te zijn, dat moet toch niet zo moeilijk zijn?" mompelde ze, binnen een jaar trouwen.. Het was onmogelijk. Ze zou vast komen te zitten aan de man die hij had uitgekozen, ze wist dat er geen kansen voor haar waren. Dus verborg ze haar gezicht even tegen Kian aan. "Ik hoop niet dat dit de laatste keer is dat ik je zie." Zei ze zachtjes tegen hem. Want mocht ze iemand vinden zou ze het reizen waarschijnlijk op moeten geven..

Waarom verbaasd dat me niet. Schoot er door zijn hoofd. Natuurlijk, het was ook typisch dat hij de enige was die ruzie maakte met Kirsten. Niet Sheila, het meisje dat voor vriendelijkheid leek te staan. Waarschijnlijk was Kian de enige die ook bij haar woede had kunnen opwekken. Nee, haar vader ook. Hij keek opzij toen ze haar vader noemde. 'Alleen maar?' Zijn stem klonk scherp. Hoe kon je zo'n afspraak maken? De kans dat je een man tegen kwam waar je mee samen wilde leven in een jaar was al heel snel. Maar trouwen? Dat was toch onmogelijk. 'Je wilt je er toch niet serieus aan houden?' Dat zou voor hem veel te bizar zijn. Dit was duidelijk een belofte die gemaakt was om te breken. 'Natuurlijk niet.' Hij aaide geruststellend over haar hoofd. Maar hij wist het eigenlijk niet zeker.. Astor had een bezorgde blik in zijn ogen gekregen, waarmee hij het meisje in de gaten hield. Wat was dit voor wereld.

Sheila glimlachte zwakjes. "Ik kan niet langer vluchten, ik ben ergens veilig. Ook moet ik anders verplicht met een of andere vieze man trouwen.. Wat moet ik anders doen Kian?" fluisterde ze, ze keek hem onzeker aan. "Als ik iemand vind.. Dan is de kas erg groot dat ik je nooit meer zie, dan.. Dan moet ik me bij hem houden." Fluisterde ze zachtjes, ze keek hem even aan. Onzeker lag ze tegen hem aan. "Ik kan er echt neits meer aan doen, het is niet meer te veranderen." Fluisterde ze. "Ik ben niet meer te redden. Dat is ook een reden dat ik het geaccepteerd heb." Voegde ze er zacht aan toe. Ze keek hem aan en glimlachte even waarna ze naar de lucht keek

'Je zou je niet zo moeten laten domineren Sheila.' Antwoordde Kian met een zachte zucht. 'En niet zeggen dat je dat niet kan, want niemand hoeft over zich heen te laten lopen. Vooral iemand met krachten niet.' Hij streelde even over haar haar, terwijl hij weer in de verte keek. Hij vond niet dat hij diegene was die het moest oplossen, waarschijnlijk kon hij dat niet eens. 'Blijf niet het slechtste van alles in zien, hij kan je echt niet door heel Kyon achtervolgen. Daar is het veel te groot voor.'

Sheila schudde haar hoofd. "Dat weet ik maar ik kan hem geen pijn doen. Hij is wel mijn vader en ik hou van hem en mijn broer ondanks alles. En ik begrijp het ook wel, want het is een eeuwenoude traditie." Zei ze zacht. Ze keek hem even aan. "Maar ik wil uiteindelijk ook wel settelen. Ik zou dat fijner vinden dan voor altijd rond moeten reizen." Voegde ze eraan toe "Maar je hebt ook wel gelijk Kian. Maar ik kan nu zelf een partner gaan zoeken. Het is kort maar vast niet onmogelijk. Ze glimlachte even. "Daar kan ik me vast wel even mee uithouden. Een tijdje dan." Zei ze rustig en ze keek hem aan. "Het is beter dan als een hoer van het ene naar het andere bed te gaan."

Kian antwoordde pas toen ze helemaal uitgesproken was. 'Dat was ook een keuze van jezelf, niemand dwong je ertoe.' Zijn stem klonk hard, een duidelijke spot was weer te horen. Hij hield het niet heel lang vol om vriendelijk toe te spreken. Nu leek die tijd weer een beetje voorbij te zijn. Daarna zuchtte hij, raapte zichzelf bij elkaar, deed werkelijk moeite om aardig te blijven en naar een oplossing te helpen zoeken. Als het te lastig werd, hield hij er wel mee op. 'Kan je niet net alsof doen?' Stelde hij voor. 'Er zijn vast genoeg mannen die wel even willen doen alsof ze getrouwd zijn met je.' Nadenkend wreef hij over zijn neus. Waarschijnlijk waren die er wel..

Ze keek even weg. Ze zuchtte diep en maakte zich wat los van hem. "Daar komt hij achter. Er zit wel meer achter die deal." Mompelde ze. Ze keek even weg en zuchtte diep. Ze deed haar mantel om zich heen en verborg zich er wat in. "Laat maar." Mompelde ze even. Ze had er geen behoefte aan en ging met een hand door haar haren heen. Ze keek voor zich uit. Naar het water. "Zullen we maar ergens anders over praten? Ik heb hier niet ziveel zin in." Zei ze daarna en ze sloot haar ogen kort even. "Wil je wat eten?" Vroeg ze glimlachend aan hem. Ze keek hem liefjes aan en ging met een hand dor haar haren heen.

'Denk eens outside the box. Niet alles is zoals mensen zeggen dat het is. Maak je eigen wereld, je eigen lot, je eigen leven.' Hij nestelde zich wat dichter tegen de drakenbuik aan, om zichzelf te verbergen voor de gure wind die plotseling opstak, wat kippenvel veroorzaakte op zijn huid. 'Maar als jij er niet over praten wilt, heb ik er verder geen problemen mee.' Hij glimlachte even vaag en begon zijn eigen mantel met het bont ook uit te vouwen, om het over zich heen te leggen. 'Ik heb net gegeten gek.' Antwoordde hij met een zachte lach, de ogen gesloten. Hij leunde met zijn hoofd tegen de draak aan.

Sheila keek verlegen even naar haar tas toen hij haar gek noemde. "Ik kan dat niet goed, ik ben niet zoals jij bent." Zei ze zachtjes. Ze pakte wat druiven uit haar tas en keek Kian aan. "Dankje." Zei ze daarna zacht. Ze nestelde zich toch weer tegen hem aan en sloot haar ogen. "Ik ben blij met onze vriendschap." Sprak ze hem zacht toe en ze keek even op naar hem. Ja, hun vriendschap. Want als ze het niet als vriendschap zou zien dan zou het vereerd gaan, dat wist ze. Stilletjes genoot ze even van het tegen hem aan zitten en glimlachte terwijl ze wat druiven at. Ze beet even op haar onderlip en keek naar Kian. "Ik ben niet gek, ik ben gewoon sociaal. Ik heb nog niet vaak met je gegeten. Voor hetzelfde geldt ben je een vreselijke vreetzak."

Kian glimlachte nog even met zijn ogen dicht. Vriendschap. Eigenlijk was het voor hem een leeg begrip, net als liefde en relaties. Hij begreep echter wel wat mensen vonden vallen onder vrienden, en als zij hen samen als vrienden zag, kon hij daar wel mee leven. Vriendschap klonk veel minder verstrikkend dan een andere relatie tussen man en vrouw. Hij hief zijn hoofd op en keek haar even in de ogen, knipoogde. Wetend dat hij beter niet kon beginnen over wat hij gedacht had. Hij pikte een druif van haar en stak het in zijn mond. 'Stiekem ben ik wel een vreetzak.'

Sheila moest erbij even lachen, zeker toen hij een druif pikte. "Ik wist wel dat je een vreetzak was." Zei ze lachend. Ze at nog wat van haar druiven. Er na keek ze Kian en hield een druifje even tussen haar tanden terwijl ze nadacht. "Ik wist wel dat je alles at." Zei ze lachend, terwijl ze de druif op at. Ze ging weer tegen hem aan zitten en keek hem aan. "Je bent wel een lekker steuntje. Dat ben je, een etend steuntje." Zei ze lachend en ze keek naar hem. Ze genoot ervan om zo met hem om te kunnen gaan.

'Hoe raad je dat nou zomaar." Hij keek haar met helder fonkelende ogen aan, om daarna een pruillipje te trekken en naar zijn buik te kijken. Alsof hij een dikke bierbuik verwachten zou. De blik stond hem een beetje vreemd, alsof het niet helemaal bij hem paste. Alsof hij een masker op had gezet en in iemand anders veranderd was. Daarna richtte hij zich op en schoof haar wat comfortabeler tegen zich aan, zodat ze niet meer tegen zijn botten drukte. 'Ik eet niet helemaal alles hoor.' Hij lachte zijn tanden bloot. 'Alleen alles wat lekker is.'

Zachtjes moest ze lachen om zijn woorden en streelde ze even over zijn buik een waarna ze er kort in kneep. "Oh, wat voel ik nou? Zijn dat vetrolletjes?" vroeg ze lachend aan hem en met brutale ogen keek ze hem grijnzend aan. Lachend keek ze hem aan waarna ze goed tegen hem aan bleef zitten. Lachend keek Sheila hem aan. "Maar alles is wel lekker. Net als ik, ik ben ook lekker." Voegde ze daar lachend aan. Ze vond het heerlijk, hij liet haar even al haar zorgen vergeten en ze keek hem vrolijk aan. Het deed haar goed om even nergens aan te hoeven denken. Om gewoon weer even normaal te zijn. om vrouw te zijn.

Kian duwde haar zachtjes weg en keek haar even quasi beledigd aan, alsof hij werkelijk gekwetst was door wat ze had gezegd. Hij wist echter wel beter. Er was geen grammetje vet op zijn buik te bekennen, hij bestond vrijwel geheel uit spieren en hij wist ook dat ze niet vies was van zijn lichaam. Enkele ogenblikken later trok hij haar weer terug en vouwde zijn arm weer om haar heen. 'Ik weet niet hoe je denkt dat ik in elkaar zit, maar ik ben geen kannibaal.' Antwoordde hij met een spottende grijns, waarna hij even zachtjes aan haar haar trok. Hij merkte dat alles in hem wat zich misschien druk had gemaakt om de ruzie met Kirsten, zijn lichaam verliet. Wat maakte het ook uit, hij had haar niet nodig.

Je bent geweldig<3 En ik hoop dat je examens goed gaan c:

Ze trok een pruillipje toen hij haar wegduwde. Ze glunderde erna al snel weer toen ze weer tegen hem aan zat. "Maar ik ben nog steeds wel lekker." Zei ze lachend. Ze keek hem vrolijk aan en kreunde even van irritatie en pijn toen hij aan haar haren trok. "Hé, niet trekken, wat doe je nou? Mij een beetje pijn doen, dat is niet lief." Zei ze zachtjes en ze trok een pruillipje. "Maar klein kannibaaltje, mensen pijn doen mag niet. Zeker mensen niet die leuk zijn." Zei ze lachend. Ze rechtte haar rug even en ging toen toch maar weer tegen hem aan zitten.

Hihi thanks, ik hoop het ook :3

'Laten we zeggen dat het in ieder geval niet slecht is om zoveel zelfvertrouwen te hebben.' Antwoordde hij spottend. Lekker, het was zo'n raar woord. Eerder iets om eten dan om mensen te beschrijven. Hij drukte een kus op haar haar en mompelde plagend dat het hem speet en dat hij het nooit meer doen zou. Daarbij knipoogde hij. 'Ik heb al de slechte gewoonte aangenomen om mensen pijn te doen, zelfs al wil ik het in eerste instantie niet.' Gromde hij. Haar woorden, die plagend bedoeld waren, waren voor hem veel serieuzer dan voor haar. Soms was het nou eenmaal niet anders.

"Soms niet, soms wel hoor." Zei ze plagend en liefjes. Ze keek hem vrolijk aan en genoot ervan. Waarna ze hem aan keek toen hij naar haar knipoogde. Maar bij zijn grommende stem kwam ze overeind en ging ze op zijn schoot zitten."Nu moet jij eens goed luisteren. Je moet niet zo chagrijnig doen. Ik doe mijn best om niet te denken aan wat net is gebeurd en jij moet ook even uit je hoofd zetten wat er gebeurd is." Zei ze en ze keek hem aan. Ze had een strenge blik in haar ogen en prikte in zijn buik. "Ik wil het gezellig met je hebben. Ik heb het graag gezellig met je en dan moet je niet zo doen." Sprak ze hem toe waarna ze tegen hem aan ging zitten. "Ik vind je leuker als je lacht.'

Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek spottend op haar neer. 'Ga je nou opeens bazig doen? Die kant heb ik nog niet van je gezien. Dominant hoor.' Een zachte lach rolde over zijn keel en hij duwde haar even van zich af, zodat hij haar beter aankijken kon. Zijn vingers gleden even over haar haar. Ze leek net op zijn moeder op die manier. Wat ze waarschijnlijk niet als een compliment beschouwen zou, maar het zeker wel was. Waarschijnlijk was zijn moeder de enige vrouw geweest waar hij in zekere zin aan gehecht was. In zekere zin.. Hij had haar nu namelijk al 5 jaar niet meer gezien. Moet je nagaan hoe ver zijn liefde gaat. Waarschijnlijk is zijn gevoel te oppervlakkig om werkelijk om iemand te geven, niet maar in zekere zin. Zou er toch iemand zijn die wat meer in hem kan losmaken?

Ze werd weer terug op haar plek geduwd en ze keek hem aan. "Je hebt ook gewoon te luisteren jij." Zei ze lachend. Ze keek hem met twinkelende ogen aan en grijnsde even. Met een genietende blik keek ze hem aan en ze bleef even tegen hem aan zitten. "Maar ik heb toch wel gelijk.." Zei ze zachtjes. "Je moet gezellig doen als je bij mij bent. We doen altijd gezellig. En dan liggen we een keer niet in bed en dan is meneer ineens serieus? Wat is dat nou?" Zei ze hoofdschuddend. Ze keek hem met een pruillipje. Zachtjes kuste ze zijn wang. "Kom op, lach nou. Ik vind het leuk als je lacht Kian." Zei ze zacht en ze kneep in zijn hand.

'Oh, je denkt mij te kunnen dwingen te luisteren?' Nu deed Kian werkelijk zijn best om serieus te kijken, maar zijn blik werd verbroken door een schalkse grijns. In zijn ogen was de hunkering naar avontuur te zien, het ongetemde branden van zijn ontvlambare karakter. Als je in zijn ogen keek wist je dat je het nooit voor elkaar kon krijgen hem werkelijk naar je te laten luisteren. Misschien deed hij wel wat je zei, maar niet omdat je het zei. Hij liet zich weer naar achter zakken en merkte op dat hij het zou proberen. Hij sloot kort zijn ogen en gunde haar inderdaad een magere glimlach toen ze haar lippen op zijn wang drukte.

"Nee, dat denk ik niet, dat weet ik." Zei ze plagend. Natuurlijk wist Sheila dondersgoed dat hij nooit naar haar zou luisteren en dat vond ze ook helemaal niet nodig. Ze keek hem aan met een speelde blik en begon zachtjes te grinniken toen ze zijn magere lachje zag. "Kom op jij. Ik weet dat je beter kunt." Zei ze vrolijk en ze keek hem genietend aan. "Als jij vrolijk gaat lachen dan ga ik.." ze mosst even nadenken en bekeek hem. "Dan ga ik hier wel met je zwemmen, daar zo, waad de rivier wat rustiger is. En ik zal avondeten klaarmaken. Sinds je nog heel veel ontbijtjes te goed hebt maar telkens weggaat." Zei ze vrolijk en ze keek hem aan. "Hebben we een deal meneer lachebekje?" Ze woelde even door zijn haren heen, wilder kon het toch niet gaan zitten.

'Wauw, ik zou echt alles doen voor een zwempartij hier.' Merkte Kian sarcastisch op en hij keek haar even met zijn heldere ogen aan. Het water kabbelde rustig door, zonder zich iets aan te trekken van de woorden van de vrouw. Het water bleef van de waterval naar beneden storten, wat het water alleen maar meer in beweging bracht, het zag er niet naar uit dat het rustiger zou worden. Kian trok zijn hoofd weg toen ze door zijn haar woelde. 'Dat doe ik toch ook niet bij jou.' Zei hij quasi-beledigd.

Sheila glimlachte kort en schudde haar hoofd. 'Daar verderop is het iets rustiger." Sprak ze hem zacht toe en ze trok haar hand even weg. Haar ogen gleden even weg van hem. 'Sorry,' klonk het voorzichtig en ze keek hem aan, ze plukte een beetje aan een pluk van haar eigen haren. "Ik ga even pootje baden." En met die woorden stond ze op. Ze keek hem even niet meer aan en deed haar schoenen uit. Rustig ging ze op de rand zitten en ging met haar voeten in het water. Er was iets.. Ze wist niet wat maar het zat niet lekker tussen hun. Kort keek Sheila even om naar de jongeman, het lag vast aan haar.

'Het was maar een grapje, Sheila.' Merkte hij met een guitige glimlach op. Ze was altijd zo voorzichtig bij hem in de buurt, alsof hij haar voor het minste of geringste zou verpletteren met zijn woede. Het viel wel mee, zolang ze hem niet werkelijk beledigde was er echt niets aan de hand. Hij kon wel tegen grapjes. Hij kwam overeind en volgde haar naar het water. Het element zat hem altijd dwars, daarom kwam hij niet te dichtbij. Hij wandelde even over het zachte gras, waarbij hij naar de blonde haren keek van Sheila, die netjes over haar rug gedrapeerd waren.

Ze slikte even bij zijn woorden, haar voeten lagen stilletjes in het koude water dat erom heen bewoog. Dat moest uitwijken voor haar, zij die hun de weg belemmerde. Ze merkte op dat hij dichter bij kwam en keek toe even om. Sommige van haar blonde lokken draaiden mee en ze keek hem aan. Twee blauwe kijkers hielden hem in een blik. "Ja. Een grapje." Herhaalde ze toen kort en ze slikte. Ze was er bij hem nooit zeker van of hij het ook een grapje vond en ze keek even weg. Enkele keren al was een grapje niet goed gevallen kon ze zich herinneren. Daarom maakte ze die wat minder. Hoewel het niet veel was. Ze keek even naar het gras waar hij op liep en toen weer naar hem. "Zijn er dingen gebeurd? Ik bedoel.. Ligt het aan mij? Als je begrijpt wat ik bedoel.." klonk het toen voorzichtig en ze zocht zijn ogen weer.