De Himalaya gebergte - rijk van de tweeling

Jack keek Dennis aan en vanbinnen trok hij zijn wenkbrauw op. "Je weet waar ik het over heb, Dennis," zei hij dus simpel. Hij was sowieso een goede leugendetector maar nu bij Dennis was het wel heel simpel. Hij nam een hap van zijn appel en het was net of het een gewone appel was. Dat was raar, omdat Jacks appels altijd bevroren waren. Hij was het niet gewend om normaal voedsel te eten.

De jongen nam vlug een aantal happen van zijn vrucht hopend dat Jack er in zou trappen. Natuurlijk deed hij het niet en Dennis kon niet dieper in de grond zakken dan hij nu al was. Hij beet op zijn onderlip tot hij bloed proefde en voelde de tranen in zijn ogen. Jack moest hem haten dat kon gewoon niet anders. Of hij walgde nu van hem. Dennis schreef voorzichtig een stukje tekst:

'Jack...

Sorry! Het was echt mijn bedoeling niet om zo impulsief te handelen. Ik dacht er niet bij na en voordat ik het wist gebeurde het gewoon. Ik haat dit om te zeggen maar ik denk dat ik gevoelens voor je heb. Sorry...'

Hij keek de man verontschuldigend aan. 'Ik ga maar weer eens...'

Jack las rustig Dennis' tekst door. Niet dat het nieuwe informatie was. Hij stopte het laatste beetje appel in zijn mond en stond op. "Niks daarvan, luchtballen schieten op de doelen tot ik zeg dat je mag stoppen," zei hij simpel en hij gebaarde naar de doelen van de vorige dag die er nog steeds stonden. "Zo makkelijk kom je niet onder een training vandaan. Maar het deed dus geen pijn?" Hij wilde het wel weten, want dit was nieuwe informatie over zijn kracht.

Jack had helemaal niet gereageerd zoals Dennis had gehoopt. Waarom schold hij hem niet uit of was hij kwaad? Dan had Dennis een excuus om weg te gaan. Dan kon hij Jack misschien wel vergeten. De jongen schudde zijn hoofd. 'Het deed geen pijn. Maar ik kan echt niet blijven Jack. Zolang ik niet weet wat ik hier mee aanmoet is het beter als ik je gewoon niet zie.'

"Het deed geen pijn?" reageerde Jack verbaasd. Deze emotie was maar van korte duur, maar duidelijk aanwezig. Hij liep op Dennis af, weer helemaal emotieloos, en pakte zijn hand, daarna zijn kin en bedekte uiteindelijk Dennis' hele gezicht. Omdat deze het niet uitschreeuwde van de pijn, zette Jack een stap achteruit en bedacht zich waar men het meest gevoelig was voor kou. Maar hij besloot Dennis met zijn verwarring daar maar niet vast te grijpen. In plaats daarvan tilde hij zijn shirt op en tilde hem makkelijk op met zijn handen onder zijn oksel. De volledig emotieloze procedure eindigde met een droog: "Interessant. En nu luchtbollen op die doelen afschieten tot ik zeg dat je mag stoppen. Het is geen excuus om onder de training uit te komen." Hij zette weer een stap achteruit en aan zijn houding, al was die niet anders dan normaal, was duidelijk dat Dennis nu echt moest gaan beginnen.

Dennis schudde zijn hoofd. Had hij dat al niet eerder gezegd dat het geen pijn deed? Jack leek zelf verbaasd te zijn alsof hij daar pas achter kwam. Waarom deed het nu geen pijn en normaal wel? Daar wist Dennis helaas geen antwoord op. Wanneer de jongen dichterbij kwam deed Dennis een aantal stappen achteruit. Voor kort lag er angst in zijn ogen omdat hij niet wist wat hij kon verwachten. Was dit het moment dat Jack hem een stoot zou geven? Hem pijn ging doen? Dennis wist zich geen houding te geven op wat er nu gebeurde. Wat probeerde Jack hiermee te bereiken. Dennis liet een geluid van verbazing over zijn lippen vloeien wanneer Jack hem optilde bij zijn schouders. Hij schrok. Als hij kon spreken dan had Dennis nu gezegd: Waar ben je mee bezig? Hij werd weer neergezet op zijn voeten. Dennis keek hem niet aan omdat hij het op dit moment niet kon. Hij wilde niet meer. Jack leek echter geen tegenspraak te waarderen dus liep Dennis maar naar buiten om luchtbollen te gaan schieten. In het begin ging het stroef maar hij werd er steeds beter in.

Jack ging op een steen zitten en keek toe hoe Dennis de luchtbollen schoot. Maar hij was meer in gedachten verzonken dan dat hij oplette. Hoe kon het dat hij niet koud was? Hij vouwde zijn hand open en maakte een ijskristal dat hij erboven liet zweven. Zijn kracht was dus nog gewoon intact. Wat kon het dan zijn? Misschien was het hier bovenin de bergen koud genoeg om zijn eigen kou uit te zetten. Maar die optie overwoog hij niet eens. Hij keek naar de stenen om zich heen en als hij erop lette, zag hij hoe ze bedekt werden met een laagje ijs. Maar zodra hij verder ging met denken over andere aspecten, verdween het laagje. Het was allemaal nieuw voor hem, maar het was een opluchting om te weten dat zijn kracht in elk geval niet weg was.

Leave kwam uit de sneeuw gesprongen want hij was het nu meer dan zat om hier te blijven. Hij liep naar Dennis toe en trok zijn aandacht door zachtjes te grommen. Dennis stopte voor kort met luchtsturen om met zijn draak te communiceren. "We gaan over een paar uurtjes goed? Ik wil nog even oefenen zodat ik mijzelf op zen minst kan verdedigen tegen de dertieners. Als het ooit nodig zal zijn." Vastberaden ging de jongen verder met luchtbollen te maken tussen zijn handen en die af schoot. Ze werden groter, sneller en krachtiger. Uiteindelijk lukte het hem zonder enige moeite. Het kostte echter wel veel energie. Hij keek naar Jack die leek te puzzelen over iets. Dennis liep naar de man toe. 'Jack... Ik denk dat het komt doordat je hier zo hoog in de bergen bent. Jouw kou is hier in de omgeving mee te vergelijken.' Dennis keek even terug naar zijn draak. 'Ik kan niet begrijpen dat je niet boos op mij bent.' Dennis ging met zijn vingers door zijn haren. Hij droeg natuurlijk wel zijn handschoenen anders zouden ze alleen maar pijn doen.

Jack was op hetzelfde moment op hetzelfde idee gekomen, dus hij deed niet meer dan knikken. Hij keek Dennis aan toen die voor hem stond. "Had ik gezegd dat je mocht stoppen?" zei hij en hij duwde Dennis terug. Hij keek naar het draakje. "Als je het koud hebt moet je misschien afdalen naar warmere plekken. Dennis is nog lang niet klaar." Het jochie zou pas klaar zijn als hij Jack van de richel af kon blazen, terwijl die helemaal vastgevroren stond.

De jongen begon lichtjes te blozen voordat hij nee schudde met zijn hoofd. Jack had niet gezegd dat hij mocht stoppen. Hij werd gewoon terug geduwd en Dennis gehoorzaamde de jongen. Hij ging weer door waarmee hij mee bezig was. Leave hoorde de woorden van Jack en twijfelde. Hij keek naar zijn baasje die zich volledig concentreerde op zijn luchtsturen. Ga maar Leave, ik red mij wel. Ga jezelf maar opwarmen en eet wat. De draak deed wat hem werd opgedragen en ging afdalen naar warme plekken. Warme plekken waar hij misschien voedsel zou vinden.

Vanbinnen vond Jack Dennis' reactie best grappig. Het jochie liep als een hond met zijn staart tussen de poten terug naar zijn plaats en ging verder, zoals Jack het had bedoelt. Die gaf af en toe aanwijzingen en liet Dennis de rest van de ochtend doorgaan. Rond het middageten zei hij dan eindelijk tegen hem dat hij mocht stoppen. Hij had het eten al klaar staan, simpele boterhammen. Hij keek Dennis aan en zei niets, zoals wel vaker.

De hele ochtend had hij niets anders gedaan als:
- luchtbollen maken;
- luchtbollen schieten;
- de twee stappen weer herhalen.

Er leek geen einde aan te komen. Zijn armen deden pijn, hij werd er moe van en zijn maag begon te knorren. Dennis had honger. Rond het middageten zei Jack eindelijk tegen Dennis dat hij mocht stoppen. De jongen had een gat in de lucht gesprongen als hij daar nog energie voor had. Hij ging tegenover Jack zitten en at gulzig twee boterhammen achter elkaar. Dat kwam zeldzaam voor. Hij was geen snelle eter. Hij keek Jack nu onzeker aan. Hij pakte zijn schrijfblok. 'Je hebt nog steeds geen reactie gegeven op wat ik zei. '

Jack was weer begonnen met het gebruikelijke Dennis aankijken. "Zie ik eruit als een haatdragend persoon?" vroeg hij. Zijn houding was volledig emotieloos en de echte emoties kwamen in zijn binnenste ook niet gigantisch tot uiting. Hij voelde niet veel woede, haat, liefde, vrolijkheid. Hij mocht mensen en andere mensen mocht hij minder en dat was het. En Dennis mocht hij gewoon, dus er zou nog maar weinig zijn dat daar verandering in kon brengen. Als je je leven niet liet leiden door emoties, dacht je eerst na voor je ergens op reageerde. Alles had een logische verklaring en voor Jack hoefden er geen onnodige drama's te zijn in zijn leven.

Een zucht van opluchting rolde over zijn lippen. Hij schudde zijn hoofd om aan te geven dat Jack er niet uitzag als een haatdragend persoon. 'Je bent heel aardig. Je hebt het beste voor mij voor anders hielp je mij niet met trainen. Ik kijk echt tegen je op.' Er verscheen een lieve glimlach op zijn gezicht toen hij deze woorden opschreef. Hoe kon hij Jack zo ver krijgen dat hij Dennis misschien meer ging zien als een vriend? Maar dat ging niet gebeuren. Je werd niet zo maar iemand die op mannen viel. Of je was het of niet. Maar misschien kon Dennis een uitzondering worden? Hij schrok zelf even van zijn gedachten en hoop. Er was geen hoop dus hij moest het gauw opgeven.

Jack knikte. Dat Dennis hem bewonderde, wist hij al. Maar dan hoefde hij nog niet te antwoorden. Niet dat hij het nog steeds erg vond om bij het jochie zijn emoties te uiten, maar hij deed het nog steeds niet graag. Rustig at hij zijn lunch op en hij wachtte tot Dennis hetzelfde had gedaan. Daarna stond hij op en hij hief zijn hand. Zijn staf kwam naar hem toegevlogen. Terwijl Dennis nog zat te eten, probeerde hij het even uit. Hoe goed zijn krachten werkten hier. En dat bleek gewoon normaal te zijn, ook al stond zijn kou niet constant aan. "Nu moet je weer in de houding gaan staan," zei Jack. "Ik stuur steeds vier ijsvormen omhoog en jij moet er een windvlaag op af sturen. Maar zo dat je alleen de ster wegblaast." Hij hief zijn staf, de diamant draaide en er verschenen een vierkant, een ster, een rondje en een ruit.

De jongen leek in diepe gedachten te zijn verzonken. Met een soort lege blik in zijn ogen at hij nog een derde boterham. Nu was de jongen ook werkelijk vol, er paste niets meer bij. Hij wreef over zijn buik voordat hij Jack hoorde spreken. Hierdoor werd hij uit zijn gedachten gehaald. "In... de houding?" Vroeg Dennis aarzelend. Hij ging liever verder met zijn schilderij maar hij moest beter worden. De jongen keek een beetje moeilijk want ging hem dit lukken. Hij schreef als response. 'Ik zal het proberen.'

"Niet proberen maar doen," antwoordde Jack simpel. De vormpjes gingen een beetje op en neer en wachtten op Dennis' windvlaag. Jack hield zich stil en het enige wat je hoorde was de wind en een klein gezoem van de ronddraaiende diamant. Hij dacht ondertussen na over dat waar over na te denken viel, gewoon zoals Jack altijd deed.

Een zucht van ontevredenheid verliet zijn lippen. Jack dulde duidelijk geen tegenspraak. Dennis moest denken aan zijn doel. Waarom deed hij dit ook alweer? Om een held te zijn? Zodat mensen hem niet meer onderschatte? Hij deed het voor de welzijn van de mensen, om hun te beschermen. Op te komen voor de zwakkere. Hij deed wat hem werd opgedragen en maakte windvlagen. Deze waren echter te zwak om de vormen te bereiken. Hoe meer hij oefende hoe krachtiger ze werden. Uiteindelijk lukte het hem om een vorm te raken.

Jack keek vooral en zei niet zoveel. Af en toe kwam er iets uit als; "Alleen de ster" of "Zet er meer kracht achter", maar hij was voornamelijk stil. Als hij het goed had, moest een luchtmeester in staat zijn om windvlagen te richten. Daarom zou Dennis een windstraal zo moeten kunnen sturen dat alleen de ster geraakt werd. Hij had inmiddels allemaal pijlen gemaakt van ijs die naar de ster wezen, want die had Dennis nog geen enkele keer geraakt. Het was misschien een kleinerend gebaar, maar Jack was redelijk van de strikte leerweg. Het jochie moest die ster maar gewoon zien te raken.

Ik heb even weinig inspiratie voor Levi.
Als ik weer heb geantwoord zal ik het je doorgeven
---
Af en toe hoorde je Dennis kreunen en zuchten van ergernis vanwege het feit dat hij niet het resultaat boekte waarna hij verlangde. Hij zette zich voor 100% in en dat leek nog steeds niet voldoende te zijn. Koste wat het kost moest hij alles op alles zetten. Dit was geen kinderspel en hij wilde dat Jack trots op hem kon zijn. De jongen keek gefrustreerd naar de pijlen die wezen naar de ster. Hij wist dondergoed dat de ster zijn doelwit was. Een zucht van irritatie rolde over zijn lippen voordat hij een windvlaag maakte en het richting de ster stuurde. Het bereikte het doel net niet en Dennis ademde diep in en uit. Hij mocht zijn kalmte niet verliezen want dan ging het berg afwaarts. Nog een keer dacht de jongen bij zichzelf. Hij vernauwde zijn ogen, voelde de wind in zijn vingertoppen en gaf alles wat hij in zich had. Hij raakte de ster en meteen kwam er een brede grijns op zijn gezicht getoverd. Dit was de eerste ster nu de volgende. Hij raakte ze 1 voor 1 en was trots op de resultaat die hij boekte. Hij keek naar Jack en hoopte dat dit voldoende was voor vandaag.

De pijlen vielen vanzelf weg toen Dennis de ster begon te raken en daarna de nieuwe sterren. Jack knikte en liet Dennis aan het eind van de middag stoppen. "Je mist de kracht," merkte hij simpel op, terwijl hij terug liep naar de tassen en eten pakte. Hij keek op toen Belle aan kwam lopen met een rare kip dood in haar bek. Hij moest er nog steeds aan wennen dat ze een vleeseter bleek te zijn en hij wist ook nog steeds niet hoe ze dan gras had kunnen eten zonder iets te merken.

Zijn borstkas is in alle tijden nog nooit zo snel gegaan als vandaag. Al zijn energie leek te zijn verdwijnen en daarmee ook het lust voor te schilderen. Hij pakte zijn schrijfblok en schreef een aantal woorden. 'Ik mis kracht? Wat bedoel je daarmee?' Dennis liep hem achterna en keek rond waar Leave was gebleven. Zijn draak kwam weer vrolijk terug gerend met allemaal fruit wat hij beneden had gevonden. De warme plekken hadden hem goed gedaan. 'Hoi Leave.' Schreef Dennis vrolijk. Daarna pakte hij een appel waar hij een grote hap uit beet. 'Jack mag ik je trouwens iets vragen?'

"Precies wat ik zeg," zei Jack. Dennis zou er morgen wel achter komen wat hij bedoelde, als die dat nog niet wist, want dan zou hij hem spieroefeningen laten doen. Een dagje maar, verder moest hij zelf voor spiermassa zorgen om zijn windvlagen verder te laten komen en krachtiger te laten zijn. Dat was het minst belangrijk van de hele training. Op Dennis' vraag knikte hij. Het had toch geen zin om nee te schudden, Jack wist dat het jochie zijn vraag toch zou stellen. En hij was wel benieuwd naar wat er in het hoofd van het jochie omging.

Dennis keek naar zijn dunne armpjes, bekeek zijn lichaam voor een kort moment. Hij keek nu naar Jack met ontevredenheid. 'Ik ben altijd zo dun geweest. Ik heb nooit mijn spieren getraind om spiermassa op te bouwen. Het zal mij denk ik ook niet staan spieren. Mensen zeggen dat ik daar soms iets te vrouwelijke, of te jonge trekjes voor heb.' Dennis deed zijn armen over elkaar. Kracht wat een onzin. De meeste luchtmeesters waren toch geen bodybuilders of van die brede kerels? 'Mijn vraag aan jou is: waarom doe je dit allemaal voor mij? Dit kost je toch alleen maar tijd?'

Jack ging niet in op Dennis' tegenargumentatie. Hij wist natuurlijk ook niet dat luchtsturen niet draaide om spierkracht, maar om vrijheid van de geest. Toch zou hij morgen Dennis spieroefeningen laten doen. Het jochie hoefde inderdaad geen bodybuilder te worden, maar het kon ook geen kwaad. Bij de volgende vraag dacht hij even na. "Ik wilde eerst niet dat je je ermee ging bemoeien," antwoordde hij uiteindelijk. "Maar toen ik je niet van gedachten kon veranderen, wilde ik ervoor zorgen dat je niks kan overkomen." Dit was moeilijk voor Jack. Hij spreidde zijn gevoelens uit. Gelukkig kon hij het met Dennis goed vinden, dan werd het makkelijker, maar het koste hem moeite om iemand uit te leggen wat zijn beweegredenen waren. Hij trok niets voor niets elke dag dat schild op, dat schild waardoor niemand zag wat hij dacht of voelde.