De Himalaya gebergte - rijk van de tweeling

Dennis pakte zijn tekenblok om wat te gaan schetsen. Doordat hij zo dik was aangekleed had hij het niet koud dus zijn vingers trilde ook niet. Hij wachtte tot Jack iets ging zeggen maar hij zweeg. Waarom moest hij krachttraining gaan doen? Hij zag daar het nut niet van in. Wanneer Jack begon te spreken werden de ogen van Dennis groter. 'Niet mee bemoeien?' Waarom zou hij mensen niet mogen beschermen? Jack begon nu meer te zeggen wat best vreemd was voor zijn doen. Dennis bloosde lichtjes bij zijn woorden. Sinds wanneer gaf iemand om zijn leven buiten zijn familie. 'Dat vind ik... aardig van je. Maar ik wil dat jou ook niets overkomt. Is het niet verstandig om zelf te trainen?' Hij vond het lief dat Jack zijn gevoelens zo blootlegde. Dat hij gewoon zei wat hij dacht want dat kwam zelden voor.

Het niet-mee-bemoeien-stukje was wel duidelijk, dus Jack ging er niet verder op in. Maar dat Dennis zich afvroeg of hij niet zelf moest gaan trainen, vond hij vanbinnen wel grappig en hij besloot een demonstratie te geven. Hij stond op, pakte zijn staf en gebaarde dat Dennis hem moest volgen. Hij nam op gepaste afstand van de doelen van gisteravond plaats en deed eventjes niets. Daarna hief hij zijn staf en bonkte er daarna mee op de grond. Vanaf de staf schoot een richel van ijs naar het linkse doel. Vol in de roos. hij hief zijn staf weer, de diamant begon rond te draaien en voor het web werd een ijspegel gevormd. Zodra Jack hem groot genoeg vond, werd hij afgeschoten op het volgende doel. Bijna in de roos. Opnieuw werd de staf geheven en de diamant begon te draaien. Sneeuw van de bergen om hen heen werd ernaar toe getrokken en vormde een bal, die naar het derde doel werd geschoten. En voor een laatste keer hief Jack zijn staf en hij schoot een projectiel op de bewolkte lucht af. Het begon te regenen. Hij wachtte tot het hard genoeg regende, bonkte weer met zijn staf op de grond en alle druppels in de buurt bevroren en bleven stil hangen. Tot hij rustig zijn arm naar voren bracht en alle ijspegeltjes schoten op het laatste doel af, dat volledig werd versplinterd. Uiteindelijk draaide hij zich naar Dennis en keek hem aan. Hoezo moest Jack trainen? De regen ging over in sneeuw, want Jack hield niet van natte kleren.

Dennis volgde Jack wanneer de jongen duidelijk aan gaf dat hij hem moest volgen. De jongen keek aandachtig wat Jack nu met zijn staf ging doen. Wat zou Jack laten zien? Dennis voelde zijn nieuwsgierigheid al opkomen. Hij was reuze benieuwd. Jack hief hij zijn staf en bonkte er daarna mee op de grond. Dennis hield zijn adem in. Vanaf de staf schoot een richel van ijs naar het linkse doel. Vol in de roos. Jack hief zijn staf weer, de diamant begon rond te draaien en voor het web werd een ijspegel gevormd. Dennis wist niet wat hij allemaal zag maar hij was nu al onder de indruk. Zodra Jack hem groot genoeg vond, werd hij afgeschoten op het volgende doel. Mis. Opnieuw werd de staf geheven en de diamant begon te draaien. Sneeuw van de bergen om hen heen werd ernaar toe getrokken en vormde een bal, die naar het derde doel werd geschoten. En voor een laatste keer hief Jack zijn staf en hij schoot een projectiel op de bewolkte lucht af. Dennis zijn ogen waren zo groot als schoteltjes geworden. Jack was sterk! Hij had niet verwacht dat hij al zoveel kracht bezat. Het begon te regenen. Alle druppels in de buurt bevroren en bleven stil hangen. Hoe deed hij dat toch? Dennis keek met open mond doe en sloot hem gauw. Hij stak zijn duim op en begon te stralen. 'Jack jij bent echt fantastisch! Jij kan echt de dertieners een koekje van eigen deeg geven.'

Jack reageerde niet. Natuurlijk niet, want dan zou hij opscheppen of zichzelf naar beneden halen en dat soort dingen deed hij niet. Hij wist dat hij goed was in ijssturen, maar ook hij was verbaasd dat het allemaal zulke geweldige schoten waren geweest. Hij was veel beter in sneeuwballen gooien met de blote hand, want hij was niet voor niets sneeuwballenkampioen op zijn eiland. Niemand kon beter gooien dan hij. Maar gooien was iets anders dan schieten vanuit een staf. Normaal ging alles veel slechter als hij oefende, want dat deed hij natuurlijk wel. Hij liep terug naar de iglo en pakte een mandarijn, die hij begon te pellen. Eigenlijk was eten dat niet bevroren was best lekker, maar hij begon de smaak van ijs te missen. Toch zou hij hier net zo lang blijven als Dennis nodig had om goed genoeg te worden.

Dennis kreeg nu nog meer motivatie om beter te worden. Hij wilde net zo krachtig zijn als Jack, krachtiger. Hij zou zijn broers en zus versteld laten staan wat hij allemaal in huis had. Hij wilde meer, hij ging alles doen om sterk te worden. Om zijn vijanden te slim af te zijn en vele levens te kunnen redden. 'Jij brengt in een klap mijn motivatie weer terug! Jack je bent goed, waar heb je dat allemaal geleerd?' Dennis kwam nu naar Jack toegelopen en ging voor hem staan. Hij moest wel omhoog kijken omdat Jack bijna twee koppen groter was, of beter gezegd hij was 2 koppen groter. Dennis besloot nog een stuk fruit te gaan eten. Hij volgde het voorbeeld op van Jack.

"Van mezelf," antwoordde Jack alleen. Belle hief haar kop. Dat klopte wel, maar ook zij had een beetje geholpen. Ze had verteld welke bewegingen een ijsmeester kon. De rest van de maaltijd at Jack in stilzwijgen en aan het eind stuurde hij Dennis weer naar bed. Hij verwachtte dat het jochie nu wel naar hem zou luisteren. Zelf ging hij ook de iglo in. Hij kleedde zich uit en ging weer aan zijn kant liggen, waar hij snel op zijn eigen commando in slaap viel.

Mag ik straks een tijdsprong van een paar weken maken?

Zeker weten ^^
---
'Dat is echt knap. Dan moet je wel de juiste discipline hebben. Ook een doorzetter zijn anders bereik je nooit het niveau waar jij nu bent gekomen.' Dennis had veel respect voor Jack en de jongen merkte ook hoe meer tijd hij met hem spendeerde, hoe leuker het werd. Dit ging de verkeerde kant op. Hij wilde niet verliefd op Jack worden want dat ging hem alleen een gebroken hart bezorgen. Hij werd naar bed gestuurd en deed wat Jack hem opdroeg.

Een paar weken later stonden ze weer op de richel waar het was begonnen. Jack had Dennis constant getraind, waarvan maar één dag in kracht, en had hem geleerd hoe hij meer kon doen dan alleen een windvlaag sturen om een tegenstander uit balans te brengen en meer van dat soort trucjes. Nu had hij weer plaatsgenomen op dezelfde plek als een paar weken geleden en hij stond weer ingevroren en vast aan de berg, wachtend tot Dennis zou gaan blazen. Hij had het jochie zien groeien en vermoedde dat die er nu klaar voor was. Belle had hetzelfde idee en stond klaar om achter Jack aan te vliegen als het Dennis lukte en daar waren ze allebei heel zeker van.

Weken waren omgevlogen en Leave had zijn familie op de hoogte gehouden waar Dennis verbleef al die weken. Dennis had een brief aan hun geschreven zodat ze zich geen zorgde hoefde te maken. Jack had hem constant getraind, waarvan maar één dag in kracht, en had hem geleerd hoe hij meer kon doen dan alleen een windvlaag sturen om een tegenstander uit balans te brengen en meer van dat soort trucjes. Dennis was sterker geworden, sneller, zijn aanvallen waren krachtiger en hij kon zijn element beheersen. Natuurlijk had hij nog veel te leren maar dit zou voldoende moeten zijn om personen te kunnen beschermen. Dennis stond tegenover Jack, een aantal meters verderop. Hij controleerde zijn ademhaling en werd een met de lucht. Hij ademde diep in en blies met alle kracht die hij had. Daarbij schoot hij hevige windvlagen met snelle kilometers per uur. Hij hoopte dat de trainingen voor iets waren geweest.

Het duurde even voor het ijs scheurde, maar daarna werd Jack hard achterover de afgrond ingeblazen. Belle schoot erachter aan en ving hem op voor hij te pletter kon vallen. Zo werd hij terug naar de top gedragen en daar sprong hij naast Dennis weer op de grond. Hij knikte. De simpele Jack-knik, maar hij was trots op het jochie. Hij had veel bereikt in die paar weken die ze hier op de top van de bergen hadden doorgebracht. Het jochie kon nu zelfs vliegen met de snelheid van de wind. Of het kwam in elk geval in die buurt.

Dennis's ogen begonnen te schitteren als sterren toen het ijs brak. Jack vloog hard achterover de afgrond in. Belle stond al klaar om hem op te vangen. Binnen een seconde rende Dennis naar Jack toe. 'Bedankt voor alles Jack!' Hij straalde als de zon zelf en hij glimlachte breed. Hij zag er zo schattig uit. Op dat moment vergat hij alles, pakte de hand van Jack trok hem naar zich toe en ging op zijn tenen staan. Hij kuste Jack op een schattige manier zoals kleine kinderen doen. Gewoon een kusje. Zijn hoofd werd zo rood als een tomaat. 'Ik weet dat het zinloos is maar ik wilde het nog een keer doen want vanaf nu heb ik besloten om je niet meer te zien.'

"Oké," antwoordde Jack simpel. Als Dennis hem niet meer wilde zien, dan was dat zo. Al wist Jack zeker dat ze elkaar nog tegen zouden komen. Om de één of andere reden had hij ook wel verwacht dat Dennis hem zo zou bedanken. Hij stak zijn hand op, zodat zijn staf er naartoe kwam vliegen en hij alles van ijs kon laten verdwijnen. De iglo, de doelen en andere dingen. Hij zadelde Belle, klom op haar rug en met nog een simpel knikje vlogen ze de lucht in.

Hij glimlachte met een trieste blik in zijn ogen. 'Bedankt voor alles...' Hij hoopte dat hij niet ondankbaar leek. Het was gewoon moeilijk geweest de afgelopen weken. Hij wilde dat Jack hem meer ging zien als een vriend. Wanneer Jack de lucht in was rolde de tranen over de wangen van de jongen. Het was het beste zo.

Bibberend keek ze rond. Ze had een dikke en warme mantel om en had het ijskoud. Ondanks dat ze bijna in de buurt van een dal was. Ze had het ijskoud en liep bibberend verder. Ze wilde Daniël graag weer zien. Maar ze moest de kruiden hebben die hier groeiden en Dain redde het hier niet dus die wachtte beneden. Daarom ook dat ze nu alleen was. Rillend en koukleumend. Vermoeid keek ze dan ook rond. Ze liep verder en zag toen de plant staan die ze nodig had. Eigenlijk was het nauwelijks een plant te noemen en het leek wel dood. Maar heel snel rende ze er heen waarbij ze neerknielde in de sneeuw. Een rilling liep nogmaals door haar lichaam heen waarna ze plukte wat ze nodig had en die veilig verborg.

Wat deed ze hier? Goede vraag. Ze was hier eerder per toeval beland dan met een echte reden. Het was hier koud, erg koud. De dikke mantel die ze om had geslagen was nauwelijks dicht genoeg om de koude wind tegen te houden. De kap die ze over haar hoofd had getrokken was zo groot, dat ze er helemaal in verzonk. Dat was maar goed ook, met deze enorme kou. Het was een plek dat duidelijk niet haar favoriet zou gaan worden, het mocht dan wel lekker stil zijn, die kou was niet echt een trekpleister voor deze plek. Haar paarsige ogen vonden een gestalte een eindje verderop, eerst had ze gedacht dat het een rots was, tot het bewoog. Voorzichtig begon ze in die richting te lopen, zichzelf afvragend wat hier een gestalte deed.

Stilletjes plukte ze alles wat ze kon vinden waarna ze kort haar ogen even sloot. Ze was moe, al nachten lag ze na te denken over allerlei dingen maar slapen kwam er niet echt van. Afijn, nu kwam ze weer overeind en hield de kruiden dicht tegen zich aan terwijl ze haar mantel opnieuw om zich heen sloeg. Haar blauwe ogen keken even rond en vingen een bewegend gestalte op. Nerveus beet ze op haar onderlip terwijl het steeds groter werd. Het was duidelijk, deze persoon, want zoveel kon Sheila er wel uit op maken, liep haar kant op. Ze beet even op haar onderlip. Maar of het kwam door de omgeving of door dat er nog angst in haar zat, vertrouwen deed ze niet meer en dit vertrouwde ze dan ook niet. Niet heel gek natuurlijk maar toch.

Reyna vroeg zich af wat een gedaante hier alleen deed. De meeste mensen die hier kwamen, waren minstens met 4 personen. In de vorm van een soort expeditie. Zelf was ze ook alleen, maar als het nodig was kon ze altijd haar draak roepen. Wantrouwend bekeek ze de gestalte die langzaam dichterbij kwam, omdat ze in haar richting liep. Het was waarschijnlijk een vrouw, gezien aan de lengte en de smalheid van de persoon. "Ehm, hallo" merkte ze op, toen ze op circa 5 meter afstand was en daar stil bleef staan. Een gedaante in 'the middle of nowhere' deed haar toch argwanend aan.

Ze hoorde de woorden, merkte de verbazing haast op hoewel het ook kon dat dat enkel in de gedachten van de vrouw lag. "Hallo," klonk haar stem dan ook rustig en ze keek de vrouw en slikte even nerveus, "apart, dat jij hier ook alleen bent." Sheila had het gevoel dat ze daarmee de gedachten van beide vrouwen uitsprak. Ze glimlachte even en hield de kruiden tegen zich aan. Ze had het koud en slikte even. Wat wenste ze dat ze vuurkrachten had om zichzelf op te warmen en te kunnen beschermen tegen de kou. Maar jammer genoeg had ze die niet.